ที่มาของคำว่า พระเครื่อง รู้หรือไม่ว่าเกิดจากรับสั่งนำเข้าเครื่องจักรของ ร.๕

คุณทราบหรือไม่ว่าพระเครื่องที่คุณแขวนกันอยู่นั้น เริ่มขึ้นเมื่อใด?

พระพุทธศาสนาได้เข้ามาสู่ประเทศไทยในสมัยพุทธกาลหลังจากที่พระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานไปนานแล้ว ศาสนาพุทธเริ่มแผ่ขยายเข้ามาเมื่อใดนั้นไม่ค่อยจะทราบแน่ชัด แต่ทว่าวัตถุมงคลในพุทธศาสนานั้นหรือที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า “พระเครื่อง หรือพระเครื่องราง” คือคนในสมัยนั้นได้หยิบยกเอาว่า พระเครื่องดังกล่าวเป็นเสมือน สมมติองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่มีขนาดเล็ก สร้างเอาไว้เพื่อเป็นของมงคลสำหรับบรรจุไว้ใน เจดีย์ เพื่อเป็นที่ระลึกถึงพระพุทธเจ้าและเพื่อสืบสานพระพุทธสนาต่อไป

ประวัติเริ่มต้นที่ค่อนข้างชัดเจนก็คือ ปรากฎหลักฐานภายหลังการสร้างพระพุทธรูป ราวพุทธศักราช ๕๐๐ ในสมัยทวาราวดี (สมัยทวาราวดี ราวพ.ศ.๔๐๐ -พ.ศ. ๑๒๐๐)และสมัยศรีวิชัย (พ.ศ. ๑๓๐๐) โดยการสร้างพระบูชาขึ้นเพื่อเป็นที่ระลึกสำหรับผู้ที่มาเคารพสังเวชนียสถาน เพื่อใช้ระลึกถึงคุณของสมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งในสมัยนั้นไม่ทราบว่าเรียกพระบูชานั้นว่าอะไรรู้แต่เพียงว่านิยมติดตัวกันไว้เสมือนเครื่องรางของขลัง ไว้เวลาออกรบหรือเดินทางไปในต่างแดน ซึ่งก็มีพระพุทธคุณเชื่อกันว่ากันภูตผีปีศาจได้ซึ่งก็นับเป็นความเชื่อเล่าขานต่อๆกันมา…

ส่วนความหมายของคำว่าพระเครื่องในไทยนั้น เริ่มเกิดมีขึ้นมาในสมัยสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือรัชกาลที่๕

ที่ทรงรับสั่ง ให้นำเครื่องจักรจากยุโรปมาเพื่อผลิตเหรียญกษาปณ์ ทำให้เกิดมีการผลิตเหรียญของเกจิอาจารย์ชื่อดังตามมาอีกเป็นลำดับ ทำให้ผู้คนเรียกพระที่ผลิตมาจากเครื่องจักรพิมพ์เหรียญนั้นติดปากกันต่อมาว่า “พระเครื่อง” หรือเรียกพระองค์เล็กๆ ที่เป็นพระพิมพ์เรียกเหมารวมกันว่า “พระเครื่อง” เช่นเดียวกัน