ศรัทธา ตอนที่ 2 บางแห่งก็เขียนว่า สัทธา ตอนที่ 2

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae2"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva2"><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc2"></td></tr></table>

หรือบางครั้งอาจจะเป็นผู้ที่ตระหนี่หรือริษยาขณะนั้นเป็นอกุศลเมื่อ

พิจารณาตนเองก็ดูว่าตนเองจะมีสัทธาที่จะละความริษยาและละความ

ตระหนี่ขึ้นหรือยังในขณะที่ขุ่นเคืองใจและระลึกได้เมื่อได้ฟังเรื่องของสัทธาก็เรี่ม

พิจารณาว่า มีสัทธา ที่จะไม่เห็นประโยชน์ของความโกรธหรือยังมิฉันั้นแล้วก็ยัง

คิดว่ายังดีอยู่นั่นเองโกรธนิด ๆ หน่อย ๆ ทำให้คนอื่นประพฤติดีขึ้นแต่ว่าลักษณะ

ของความขุ่นเคืองใจนั้นไม่เป็นประโยชน์เลยแทนที่จะขุ่นเคืองใจอาจจะทำสี่งอื่นที่

เป็นประโยชน์กว่านั้นด้วยความไม่ขุ่นเคืองใจขณะใดที่เป็นอย่างนั้นก็แสดงว่ามี

สัทธาที่จะไม่โกรธและเห็นโทษของความโกรธและอกุศลอื่น ๆ

บางท่านที่มีสัทธาที่จะเผยแพร่พระธรรมให้คนอื่่นเข้าใจพระธรรมและ

ขัดเกลากิเลสคิดถึงคนอื่นมากแต่อย่าลืมพิจารณาตนเองเหมือนกันว่า

ในขณะที่มุ่งที่จะให้คนอื่นได้ฟังพระธรรมและขัดเกลากิเลสน่ะค่ะตัวท่านเอง

ซึ่งเป็นผู้ที่หวังดีต่อคนอื่นมีการพิจารณาและขัดเกลากิเลสอะไรของตนเอง

ซึ่งเห็นเพี่มขึ้นเพื่อที่จะได้ขัดเกลาให้มากขึ้นอีก

บางคนก็มีใจที่เมตตากรุณาสงสารคนที่กำลังเดือดร้อนขณะนั้นรู้ได้ค่ะว่า

เป็นสภาพของจิตที่อ่อนโยน

แต่ว่า{สัทธา}นั้นพอที่จะช่วยเหลือด้วยหรือยังหรือเพียง แต่คิดสงสารเห็นใจ

ขณะนั้น ก็เป็นจิตใจที่ดีค่ะแต่{สัทธา}นั้นยังไม่มีกำลังถึงกับจะช่วยด้วย

ซึ่งถ้าเป็นกุศลที่มีกำลังเพี่มขึ้นก็จะไม่คิดเมตตาหรือกรุณาแต่เพียงในใจ

แต่ก็จะต้องทำสี่งหนึ่งสี่งใดซึ่งเป็นการเกื้อกูลเป็นประโยชน์ต่อผู้นั้นด้วย

การที่สัทธา และ กุศลจิตจะเกิดก็จะต้องเป็นผู้ที่เข้าใจถึงเหตุและลักษณะ

ของ{สัทธา}ด้วยว่าสัทธามีความเชื่่อในกุศลเป็นลักษณะมีความเลื่อมใสเป็น{รสะ}

มีความไม่ขุ่นเมัวเป็น ปัจจุปัฏฐาน

มีวัตถุอันเป็นที่ตั้งแห่ง {สัทธา} เป็น{ปทัฏฐาน}

หรือมี{โสตาปัตติยังคะ}เป็น ปทัฏฐาน

มีวัตถุ อันเป็นที่ตั้งแห่งสัทธาจะเห็นได้ชัดว่า

ขณะใดที่กุศลจิตเกิดแสดงว่า.....................

ขณะนั้น ท่านมี{สัทธา}ในวัตถุ คือ ใน กุศลประการนั้น

เพราะว่าสัทธาในการกุศลของแต่ละคนนี้ ต่างกันไปตามการสะสมบางคน

สัทธาที่จะทำบุญถวายอาหารแก่พระภิกษุสงฆ์บางคนก้มีสัทธาที่จะชวยเหลือคนตก

ทุกข์ได้ยากสำหรับตัวท่านเองก็พิจารณาาได้น่ะค่ะว่า สัทธา ของท่านมีอะไรเป็น

วัตถุที่ตั้งของสัทธาท่านมีสัทธาอย่างไรท่านทำอย่างนั้นท่านมีความเลื่อมใสที่ไหน

ทานก็มีการทำนุบำรุงเสียสละทำประโยชน์ในที่นั้น

เพราะฉะนั้น ก็เป็นเรื่องที่จะ พิจารณาได้ในชีวิตประจำวันจริง ๆ ว่า(กุศลจิต)จะ

เกิดได้มากขึ้นถ้าระลึกถึงสัทธาในกุศล แม้แต่การต้อนรับมิตรสหายขณะนั้นก็ค้อง

เป็นกุศลจิตเหมือนกันใช่ไหมค่ะมีสัทธาที่จะ โอภาปราสัย มีสัทธาที่จะมี

{อามิสปฏิสันถาร}หรือธรรมปฏิสันถารซึ่งทุกคนจะรู้จิตใจของตนเองดี

ยี่งกว่าคนอื่นเพราะว่าคนอื่นไม่สามารถจะรู้จิตใจของท่านได้

มีท่านผู้หนึ่งท่านเป็นผู้ที่ช่วยเหลือเกื้อกูลให้บุคคลอิ่น ที่สนใจในธรรมได้หนังสือ

{ธรรม}บ้างหรือว่าอธิบาย ธรรม บ้างแล้วบางท่านก็แปลหนังสือ{ธรรม}ท่านผู้หนึ่งท่าน

ถามว่าในขณะที่ท่านกำลังช่วยเหลืออยากจะให้คนอื่นได้เข้าใจพระธรรมนี้ในขณะ

นั้นทำไม่เคยคิดว่าเพื่อที่จะ บรรลุมัคผลนิพพาน เพราะฉะนั้นสัทธาของท่านเป็น

ไปในประเภทใดในการช่วยเหลือบุคคลอื่นที่สนใจธรรมให้ได้อ่านหนังสือธรรม

เขณะนั้นไม่ได้มีความคิดว่าพื่อที่จะได้บรรลุมัคคผลนิพพาน

นี่ก็แสดงถึงลักษณะของสัทธาที่ละเอียดกว่าจะถึงการรู้แจ้งอริยสัจจธรรมแต่ก็

ควรจะได้พิจารณาว่า กุศลใด ๆ ก็ตามที่กระทำโดยไม่หวังสี่งใดเป็นการตอบแทน

อันนั้นก็คงจะแสดงยี่งกว่าคำพูดที่ว่าต้องการดับกิเลสเพระว่าถ้าพิจารณาจริง ๆ แล้ว

ทำไมจึงทำอยางนั้น เพื่อประโยชน์อะไรถ้าไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นเกิดความรู้ความเข้าใจ

ที่ถูกต้องโดยที่ไม่ได้หวังสี่งใดแม้แต่ที่จะคิดที่จะดับกิเลสโดยที่ว่าไม่ต้องคิดขึ้นมา

เป็นคำว่าการกระทำอย่างนี้เพื่อที่จะได้ดับกิเลส หรือว่า บรรลุมัคคผลนิพาน

เพราะว่าถ้าพิจารณาถึงบางท่านซึ่งอาจจะมีสัทธาและพูดว่าต้องการที่จะดับกิเลส

แต่ว่าไม่ขวนขวายไม่กระทำสี่งใดที่จะเกื้อกูลต่อการจะเจริญปัญญาที่จะดับกิเลส

อันนั้นก็ย่อมจะแสดงให้เห็นว่า{สัทธา}ยังไม่เท่ากับการที่จะทำประโยชน์ต่อผู้อื่น

ในการที่จะให้เขาเข้าใจในพระธรรมแม้ว่าจะไม่เอ่ยว่าเพื่อการที่จะได้ดับกิเลส

หรือรู้แจ้ง{อริยสัจจธรรม}

มูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา

สำนักงานเลขที่ 174/1 ซอย เจริญนคร 78

ดาวคะนอง ธนบุรี

กรุงเทพมหานคร 10600 โทร 02 - 4680239

ข้อความบางตอนจากการบรรยายธรรมโดยท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์และคณะวิทยากร

http://www.tairomdham.net/index.php/topic,2635.msg12415.html#msg12415