ขนหัวลุก ชั้น 3 ห้อง 313

"เหรียญทอง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงแรมสยอง

ดิฉันเป็นเซลส์ (หญิง) ในบริษัทหนึ่งที่กรุงเทพฯ แต่อยู่ฝ่ายต่างจังหวัด ชีวิตประจำวันมักจะอยู่ในรถประจำทางกับห้างร้าน ส่วนที่หลับที่นอนก็มักไม่พ้นโรงแรมหรอกค่ะ

ตอนแรกๆ ก็กลัวนะ กลัวทั้งผีทั้งคน...กลัวสายตาที่มองว่าเราเข้าโรงแรมบ่อยๆ คงจะเป็นผู้หญิงไม่ดี! แต่เดี๋ยวนี้ทำงานมานานจนเลิกกลัวหมดแล้ว หมดวัยที่จะกลัวอะไรง่ายๆ อีกต่อไป

เมื่อตอนต้นปี ดิฉันนั่งรถทัวร์จากนครสวรรค์ไปเชียงราย เที่ยวนั้นจะไปถึงจุดหมายราวตี 5 แต่พ่อเจ้าประคุณคนขับสวมวิญญาณเท้าปีศาจ...ตี 3 เกือบ ตี 4 ก็ถึงแล้ว!

พอก้าวลงจากรถ โห...หนาวจัง! เย็นเฉียบจับใจเลย โรงแรมไม่ได้จองเพราะส่วนมากมีเหลือเฟือ ถ้าแห่งแรกเต็มก็ไปหาแห่งที่สองไม่ยาก แต่เมื่อนั่งตุ๊กตุ๊กจากท่ารถไปถึงโรงแรมเจ้าประจำ ปรากฏว่าพนักงานสองคนนอนคลุมโปงหลับสนิท มีป้ายติดว่า

"ห้องแอร์ ห้องพัดลม-เต็มหมด!!"

ตัดสิน ใจเดินไปหาโรงแรมอื่นที่เคยพักนานมาแล้ว อยู่ห่างไปราว 200 เมตร เวลาราวตี 4 เศษเดินอยู่คนเดียว ไฟฟ้าตามเสาส่องสว่างทำให้ไม่น่ากลัวเท่าไรนัก...มือหนึ่งหิ้วกระเป๋า ที่ไหล่ก็สะพายกระเป๋าใบเล็ก มืออีกข้างก็เกาะอกเพราะมันหนาวยะเยือกจริงๆ

เมื่อถึงจุดหมายก็แทบเข่าอ่อนเมื่อเห็นพนักงานลงไปนอนคลุมโปงอยู่หลังเคาน์เตอร์ ตามทางเดินเห็นถุงนอนหลายถุงล้นห้องออกมาเลย...ต้องปลุกพนักงานขึ้นมาถามว่า เกิดอะไรขึ้น?

คำตอบคือ อากาศหนาว-นักท่องเที่ยวมาก จองห้องเต็มไว้นานแล้ว!

ดิฉัน ต้องขอร้องให้ช่วยติดต่อโรงแรมที่รู้จักว่าพอมีห้องว่างหรือเปล่า? ปรากฏว่าเขาโทรศัพท์ครู่หนึ่งก็ได้ข่าวดี...รปภ.ช่วยขับมอเตอร์ไซค์ไปส่ง โรงแรมแห่งที่ 3

บังเอิญหรือเปล่าไม่ทราบ ดิฉันได้ห้องพักชั้น 3 ห้อง 313 ตรงทางพอดี...ตามตำราว่าเป็นห้องตรงกับธนูที่แล่นเข้าปะทะห้องได้ ถือว่าเป็นห้องไม่ดีมากๆ แต่ยามนี้ขอให้ได้พักก่อนเถอะ ขืนอยู่ข้างนอกก็น่ากลัว แถมอาจหนาวตายอีกต่างหาก

เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า สวดมนต์แล้วปิดไฟห่มผ้านอนทันที

ไม่นานก็เคลิ้มหลับ จิตจมดิ่งล้ำลึก...วูบลงไปอย่างไร้ตัวตนและรู้สึกอึดอัด คล้ายปลายเตียงจะยุบตัววูบวาบ...เห็นผู้หญิงเป็นเงาดำๆ มาร้องไห้กระซิกๆ เลยมาแถวสะโพกมีผู้ชายนั่งตัวแข็งตั้งหน้าตั้งตาผลักดิฉันออกจากเตียงไม่หยุดหย่อน

ผู้หญิงก็เอาแต่ร้องไห้ ผู้ชายก็เอาแต่ผลักไสดิฉันท่าเดียว!

ท่ามกลางความอึดอัดแทบจะหายใจไม่ออก ดิฉันคิดว่าตัวเองดิ้นรนสุดฤทธิ์ สวดมนต์กลับไปกลับมาหลายเที่ยวถึงได้รู้สึกตัว...เหงื่อแตกซิกอยู่ในผ้าห่มนั่นเอง

ดิฉันตื่นเต็มที่ ลืมตาโพลงแต่ยังงงงันไม่หาย...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เราเป็นอะไรไป? ทำไมปวดหัวมากยังงี้? เราฝันไปเองหรือโดนผีหลอกกันแน่?

ไม่ช้าก็เคลิ้มหลับไปอีก...ตอนนี้เดินไปเจอผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อขาวแขนยาว กางเกงสีทึบ เขาบอกดิฉันว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว ยังไม่ได้ไปไหนเพราะถูกยิงตายที่นี่ (คิดว่าเรายังอยู่ในความฝัน และกำลังคุยกับผี) จึงพยายามเลี่ยงออกมา ถามเขาว่าอยู่มานานแล้วได้กินอะไรบ้างหรือยัง? แล้วดิฉันก็ขอตัวเดินออกมา (ในฝัน)

เดินออกมาเรื่อยๆ เจอป้าขายข้าวแกง จึงคิดจะซื้ออาหารใส่บาตรไปให้เขา ได้ถามป้าว่า...โรงแรมนี้มีคนถูกยิงตายใช่ไหม? ป้ารู้จักไหมว่าเขาเป็นใคร?

คำตอบก็คือ...ลูกชายป้าเอง!!

ดิฉัน ถามเขาว่าเขาชอบกินอะไร? ป้าก็ชี้มือไปที่หม้อพะโล้กับหม้อเครื่องในหมู มีตับ ปอด หนัง ไส้อ่อน เหมือนตุ๋นรวมกัน ดิฉันชี้ไปที่หม้อทั้งสองบอกว่าเอาอย่างละ 1 ชุด...

ทุกอย่างหยุดชะงักเพียงนั้น เพราะอีกจิตบอกว่ามีใครกำลังดึงผ้าห่ม ดิฉันบอกว่าอย่าดึงๆ กำลังจะตกเตียงแล้ว! อย่าดึงผ้าออก...อย่าๆๆ

ในที่สุดจิตก็กลับมาอยู่ที่ตัว ดิฉันลืมตาตื่น ได้ยินเสียงรถรา เสียงนกร้อง...แสงลอดผ้าห่มบอกว่าสว่างแล้ว รีบสลัดผ้าห่มออกอย่างแรง...โห! สว่างโล่งเลย เมื่อลุกขึ้นมองห้องก็สะดุดตาป้ายกฎระเบียบใส่กรอบแขวนไว้...กระดาษสีน้ำตาล เก่าแก่นมนานเต็มที

มองต่อไปตามโต๊ะและซอกมุม เห็นฝุ่นเยอะจัง...เรานอนได้ไงเนี่ย? หัวเตียงก็ฝุ่นเขรอะ แสดงว่าไม่ได้ทำความสะอาดนานแล้ว...รีบอาบน้ำ เก็บของลงกระเป๋า พอกันที! แค่คิดก็บรื๋อ...สยอง!

เล่นกันถึง 3 แบบ 3 มุมเลย ห้องก็อยู่ชั้น 3 เลขห้อง ก็ 313

ดิฉันแต่งตัวเสร็จก็เช็กออกเลย...จนไปถามป้าขายขนมจีนที่เคยกินประจำ คำตอบคือ...เมื่อราว 20 ปีก่อนได้ข่าวว่าโรงแรมนี้มีญาติยิงกันตาย...แขกที่มาพักกับโสเภณีก็ถูกฆ่า หลายคนแล้ว

นึกถึงความฝันน่ากลัวของตัวเอง ตอนนี้ถึงกับขนหัวลุกเลยค่ะ!

ผู้จัดการออนไลน์