รักนี้...คือรักนิรันดร์

เป็นได้ทั้งเห็นแก่ตัวและเป็นทั้งการแบ่งปัน...
ในขณะที่เรามอบความรักของเราออกไปนั้นเราก็คาดหวัง
การตอบแทนกลับมาในรูปแบบการครอบครอง
มันแสดงผ่านออกมาทางความคาดหวังความห่วงใย
ความห่วงหา ความคิดถึง ความลึกซึ้ง ความหึงหวง
ความใส่ใจ ความโกรธแค้นเมื่อยามที่ผิดหวัง
ความชิงชังในวันที่เลิกลา...

ไม่ว่าเราจะรักใคร
หรือหวงแหนครอบครองสิ่งใดมากแค่ไหน
ยังมี "ความจริง" ที่เราต้องรับให้ได้นั่นคือ...
ไม่มีสิ่งใดเลยที่เป็นของเราอย่างแท้จริง
ก่อนที่เราจะพบเจอคนรักของเรา
เขาเป็นคนรักของใครต่อใครตั้งมาก
มาย นับตั้งแต่พ่อแม่พี่น้อง ญาติๆ เพื่อนๆ
ตลอดจนคนใกล้ชิดทีผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา

เราเป็นเพียงคนหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามา
ในเส้นทางแห่งรัก...
เรายิ่งใหญ่...มาจากไหน
ถึงหวังว่า คนๆ หนึ่ง
จะหยุดชีวิตของเขาไว้ที่เราคนเดียวตลอดไป

ที่สุดของความรัก
คือการคาดหวังว่าคนรักกับเรา
จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปได้ใช้เวลาร่วมกัน
ได้มีความสุข-ความทุกข์ร่วมกันตลอดกาล
นั่นเป็นความเพ้อฝันที่ฉาบฉวยเลื่อนลอย

รักกันมากแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องจากกันไป
ไม่จากกันวันนี้ก็จากกันวันหน้า
ไม่จากกันตอนยังมีชีวิต ตอนตายก็ต้องจากลา

ความหมายที่แท้จริงของความรัก
จึงไม่ได้อยู่ที่การครอบครอง
แต่อยู่ที่การซึมซับรับรู้ทุกวินาที
ที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้รู้ได้เห็นคุณค่า
คุณงามความดีของคนที่เรารักได้ทำสิ่งต่างๆ
ที่ดีงามเพื่อให้คนรักของเรามีความสุข

ที่เราทุกข์เพราะรัก...
เพราะเรายังยึดอยาก ยึดครอง
เราหวังว่าเราจะทำสิ่งดีดี
มอบสิ่งที่มีค่าทั้งหมดของเรา
เพื่อผูกมัดให้คนรักได้อยู่กับเราไปนานๆ
เราคาดหวังว่าเมื่อเราดีกับเขาอย่างถึงที่สุด
เขาจะต้องซื่อสัตย์และไม่มีวันเปลียนใจไปจากเรา

แต่ในโลกนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง

ไม่มีสิ่งใดแม้แต่สิ่งเดียวที่ถูกสร้างขึ้นมา
เพื่อให้เราเป็นเจ้าของและครอบครองมันไปตลอดกาล
เราทุกข์เพราะเราไปเชื่อไปคิดเอาเองว่า
เขาจะเป็นของเราคนเดียวเท่านั้น
รักต้องไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เคยรักกันมาแบบไหนต้องรักกันมากมายอย่างนั้นตลอดกาล

ความรักที่แท้จริง
เป็นการนับเวลาถอยหลังที่ใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกัน
ไม่ว่าจะรักกันมาแค่ข้ามคืนหรืออยู่กันมาสี่สิบปี
วินาทีแรกที่เราตัดสินใจรักใครคนนั้น
มันก็ต้องเป็นวิธีที่นับถอยหลังในการพรากจากกัน

ความรักคือความไม่แน่นอน
เปรียบเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่ง
ที่แม้เราจะฟูมรักเลี้ยงดูตั้งแต่เป็นเมล็ดพันธ์
เฝ้าทนุถนอมจนเติบใหญ่
แผ่กิ่งก้านสาขาออกดอกงามให้ร่มเงา ให้ผล
แต่ถามว่า...
ต้นไม้ต้นนี้
มันจำเป็นต้องเติบโตมาเพื่อเราคนเดียวหรือเปล่า

ดอกไม้ไม่เคยเบ่งบาน
เพื่อให้ใครรู้สึกดี
เมื่อถึงเวลาบานมันก็บาน...
ดอกไม้ไม่มีหน้าที่เพื่ออวดดอกงาม
เพื่อให้ใครคนใดพึงพอใจ
ที่สุดแล้วเมื่อถึงวันหนึ่ง...
ที่มันต้องแห้งเหี่ยวเฉาตาย
ม้นย่อมจากไปเพียงลำพัง
โดยทิ้งความงามไว้เบื้่องหลัง
ให้คนได้ทรงจำเท่านั้นเอง

ความรักไม่ต่างอะไรกับต้นไม้
ต้นไม้ไม่ต่างอะไรกับชีวิต
เรารู้วันที่เราเกิด
แต่เราไม่รุ้วันที่เราจะตาย
ความรักเกิดขึ้นเมื่อไหร่
ไม่มีใครรู้นอกจากคนสองคน
และถ้ามันจะจบลลง
ใครเล่าจะรู้ดี
นอกจากคนสองคนที่เคยรักกัน

ธรรมชาติสร้างความรักขึ้นมา
เพื่อให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ความรักเป็นแบบทดสอบหนึ่ง
ที่จะทำให้เราเข้าใจความเป็นไปของชีวิต
รักถูกส่งมาเพื่อให้เราได้ครอบครองขณะหนึ่ง
และก็ต้องปล่อยมันไปไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
เมื่อถึงเวลาที่ม้นต้องจากลา...
"การพลัดพราก" เป็นประสบการณ์เดียว
ที่โลกนี้มอบให้เราได้เรียนรู้
ที่จะ "ปล่อยวางตัวตน"
"ความสูญเสีย" ที่เกิดจากความรัก
ไม่ต่างอะไรกับการสูบเสียที่เราต้องเผชิญในชีวิต
ความรัก ความสุข ความทุกข์ ชื่อเสียง เงินทอง อำนาจ วาสนา
ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะคงทนถาวรไปตลอดกาล...

รักมากแค่ไหน...
ก็กอดรัดคนรักของเราไปตลอดชีวิตไม่ได้
โกรธแค้นเพียงในในยามเลิกลา
เขาก็กล้บมาหาเราไม่ได้เมื่อยามเขาตาย
ทุกครั้งที่เราล้มลงเพราะรักที่ไม่สมหวัง
จงถามตัวเองดังๆ
ว่าเราได้สูญเสียสิ่งใดไปจากชีวิต
เราสูญเสีย "คนรัก" อีกกี่คนกี่ครั้งก็ได้ในชีวิต
แต่จงอย่าสูญเสีย "ความรัก"
วันนั้นจะเป็นวันที่เราได้เข้าใจในชีวิต

ไม่มีใครเกิดมาเพื่อเป็น "ของเรา"
ไม่มีใครรักเราได้เท่ากับที่เรานรัก "ตัวเอง"
เราเจ็บป่วยแทนใครไม่ได้
เราตายแทนใครไม่ได้
อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตของเรา
ไปฝากไว้กับ "ความไม่แน่นอน"

เมื่อผิดหวังและเศร้าโศกจากความรัก
จงเดินย้อนกลับไปที่ประตูบานเดิม
ที่เราเคยได้ก้ามข้ามไปสู่เขตแดนแห่งรัก
เราทุกข์เพราะรัก
เรารักเพราะไม่รู้ว่ามันทุกข์
จงเดินกลับไปที่ประตูบานนั้น
เปิดม้นออกและหยุดยืนดู
ให้รุ้ถึงต้นเหตุแห่งทุกข์
ที่เราทุกข์ เราทุกข๋์เพราะเหตุใด?
เพราะเราไม่เคยเข้าใจ
"ความไม่เที่ยงแท้คงทน" ใช่ไหม
ถึงต้องเจ็บวนเวียบซ้ำแล้วซ้ำอีกเช่นนี้ไป
ไม่รู้จักจบจักสิ้นเสียที

เราบอกว่าเรารักเขาหมดหัวใจ
เจ็บเจียนตายเมื่อต้องเลิกลาจากกัน
เราบอกว่าเรารักเขาจนยอมตายเพื่อเขาได้
จงหลับตาลง
แล้วนึกไปถึงวันที่เขาสิ้นลมหายใจ
ผ่านไปไม่กี่วันร่างกายที่เคยดูดี
กลับเริ่มเน่าเหม็นพุพอง
เลือดและหนองเริ่มไหลเยิ้มออกมาจากร่างกายที่เริ่มเน่าเปื่อย
หนอนไต่ยั้ยเยี้ยเต็มร่างของคนที่เราเคยรัก
กองกระดูกส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง

เรายังรักซากชีวิตนี้อยู่ไหม?
เรายังอยากกอดร่างที่เน่าเปื่อยนี้อีกไหม?

เราพบ เรารัก เราพราก
ได้มา เสียไป...
พบเพื่อรัก รักเพื่อลา

ไม่ว่าความรักจะดำเนินไป
อย่างสุขสม หรือ ทุกข์ระทม
สุดท้ายความรักนั้นก็ดำเนินไปสู่ "ความตาย"
ความหมายและคุณค่าของความรัก
ย่อมอยู่ระหว่างนั้น "ความรัก" และ "ความตาย"
และถ้าเราเข้าใจ "สิ่งนี้"

รักนี้...คือ รักนิรันดร์