นกนางแอ่นผู้บินจากปัญหา

นกนางแอ่นผู้บินจากปัญหา

ทุกปี เมื่อเริ่มเข้าฤดูหนาว นกนางแอ่นจากประเทศทางเหนือจะอพยพเข้ามาในประเทศไทย
ช่วงนั้นทุ่งนาแถวบ้านทุ่งปลายคลองจะเต็มไปด้วยฝูงนกนางแอ่น ที่บินโฉบไปมาอย่างร่าเริง

ท่ามกลางสายลมเย็นๆ ฝูงนกนางแอ่นบินว่อนอยู่เหนือแปลงนาที่รอไถ
มันมีความสุขกับการจับแมลงกิน หลังจากอพยพมาจากดินแดนที่ห่างไกล
นกตัวน้อยอพยพหนีความหนาวเย็นที่ส่งผลต่อการดำรงชีวิต
อากาศหนาวอันโหดร้ายจากธรรมชาติทำให้อาหารที่ขาดแคลน

การเปลี่ยนแปลงของอากาศเป็นปัญหาที่นกนางแอ่นไม่มีทางแก้ไข
และมันก็ปรับตัวให้อยู่ร่วมกับอากาศที่ลดต่ำลงขนาดนี้ไม่ได้
สิ่งที่เจ้านกน้อยทำได้มีเพียงบินหนีจากความหนาวเย็นเท่านั้น

การอพยพของนกนางแอ่น
ทำให้ได้คิดว่าปัญหาบางเรื่องก็เกินกำลังกว่าเราจะแก้ไข
แม้จะดูไม่ใช่หนทางที่น่าภาคภูมิใจเท่าการเอาชนะปัญหา
แต่การเดินห่างออกมา และรอให้ปัญหาคลี่คลายไปเอง ก็เป็นทางออกทางหนึ่งเหมือนกัน
ดังเช่นเจ้านกนางแอ่นพวกนี้ ที่อพยพหนีความหนาวเย็นจากทางเหนือ เดินทางมาที่ที่อบอุ่นกว่าในประเทศไทย
เมื่อหมดฤดูหนาว พวกมันก็จะอพยพกลับไปอีกครั้ง
ซึ่งนับเป็นทางเลือกที่เหมาะสมแล้วของนกตัวน้อยในการต่อกรกับความเปลี่ยนแปลงธรรมชาติที่แสนยิ่งใหญ่

มองดูนกนางแอ่นเกาะหลักกลางทุ่งนาสีเขียว แล้วคิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
หลายครั้งที่เราต้องเดินจากปัญหามาเหมือนกัน
ปัญหาบางเรื่องก็เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงมันได้
เราทำได้เพียงอยู่ให้ห่าง และรอให้มันคลี่คลายหรือเบาลงไปเอง

ดูเป็นหนทางที่น่าจะดี แต่ในความจริง
ปัญหาไม่ใช่เรื่องง่าย และเราก็ไม่ใช่นกนางแอ่น...

มนุษย์ไม่ใช่นกนางแอ่นที่บินจากความหนาวเย็นได้อย่างอิสระ
บางครั้งเราไม่สามารถเลี่ยงจากปัญหา (หรือทุกข์)
ด้วยเงื่อนไขบางอย่างที่พันธนาการตัวเองไว้
ทั้งสิ่งจำเป็นที่ทิ้งไม่ได้หรือการเกี่ยวโยงกับผู้อื่น
การเดินจากปัญหาที่รุมเร้าในวิถีชีวิตประจำวันจึงทำได้ยาก
เพราะยังมีภาระและข้อผูกมัดเหนี่ยวยึดรอบตัว

บางครั้งก็เคยสงสัยว่าสิ่งที่ เกี่ยวพันเราอยู่นี้
เป็นเรื่องที่เราสร้างขึ้นมารัดตัวเองหรือเปล่า มันจำเป็นจริงๆ หรือไม่
ชีวิตของเราจึงติดอยู่กับบ่วงแห่งปัญหา
ต่างจากนกนางแอ่นที่บินหนีออกมาเพราะหาทางออกให้ตัวเองได้
มันไม่ต้องยึดติดอยู่กับดินแดนบ้านเกิดที่ความหนาวเย็นเข้าปกคลุม

ฉันอิจฉาปีกที่ไร้พันธนาการของนกนางแอ่น และรู้สึกเศร้าใจ
แม้แต่จะเดินให้ห่างจากปัญหา เรายังไม่สามารถทำได้...

ซึ่งคงไม่ใช่เพราะมนุษย์ไม่มีปีก จึงบินหนีปัญหาไม่ได้
แต่ใจของเราต่างหากที่ถูกกักขังไว้ ปัญหาที่แก้ไม่ได้ว่าน่ากลัวแล้ว
แต่ตรวนที่เหนี่ยวรั้งให้เราต้องทนกับมันนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า ความทุกข์เลยยังอยู่ในใจของเรา

นกนางแอ่นก็เช่นกัน ต่อให้มีปีก แต่ถ้าใจของมันไม่หาญกล้า
มันก็คงไม่บินหนีจากความหนาวเย็นมาไกลขนาดนี้
เราต่างหากที่มีทั้งขา มือ และสมอง
แต่กลับไม่กล้าเดินออกมาจากต้นตอของความทุกข์

นกนางแอ่นบินโฉบอย่าง เริงร่า
บอกเราว่าเราควรปล่อยให้หัวใจโบยบินจากปัญหาบ้าง
ความกล้าและการปล่อยวางคือปีกที่จะพาเราโบยบินไปอย่างอิสระ...

Posted by นาฬิกาลืมเวลา