a valuables of the life

http://img258.imageshack.us/img258/2079/b9ab7a531c95a34032f1ddd.gif

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

..........................................อัญมณีของชีวิต............................

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ.ดินแดนอันไกลโพ้นผู้คนอยู่กันด้วยอาชีพค้าขาย มีพ่อค้าวาณิชและเด็กหนุ่มมากมาย
ต่างเดินทางออกไปหาประสบการณ์ในการซื้อขายสินค้าและร่ำ เรียนวิชาว่ากันว่า ที่ขอบชายแดนของดินแดนแห่งนั้น มีภูเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่ง
บนยอดเขามีชายชราที่เคยร่ำรวยมหาศาล แต่ในวันหนึ่งเขากลับทิ้งทรัพย์สมบัติขึ้นไปอยู่กินอย่างเรียบง่ายบน ภูเขา
บ้างก็ว่าชายชรายังจะต้องมีสมบัติติด ตัวอยู่มากมายจึงอยู่อย่างสมถะบนเขาได้ บ้างก็ว่าเขาตายไปแล้ว
บ้างก็ว่าวันหนึ่ง เขาต้องทนไม่ไหวและลงมาเสพสุขยังพื้นดินเบื้องล่างในสักวันหนึ่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งมีชื่อว่าปาหัน เป็นลูกขอทานในเมือง
เขาใฝ่ฝันจะร่ำเรียน วิชาเพื่อจะเป็นพ่อค้าและหลีกหนีให้พ้นการ เป็นขอทานเที่ยวแบมือขอเศษเงินจากผู้คนเมื่อได้ยินเรื่องราวชายชราบนยอดเขา ปาหันเก็บเอาไปฝันในคืนหนึ่งว่าชายชราได้เรียกเขาไปพบภายในถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่บนยอดเขานั้นชายชราแปลกหน้ามอบอัญมณีสีน้ำตาลวาวเจิดจรัสก้อน ใหญ่ให้แก่เขาปาหันยกอัญมณีนั้นขึ้นชูบนฟ้า ก็สามารถบดบังพระอาทิตย์ได้ทั้งลูกแสงของ อัญมณีที่อยู่ในฝันเจิดจ้าจนปลุกปาหันให้ตื่นขึ้นมา
เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาอย่างฉับพลันนี่คงเป็นนิมิตที่มาบอกว่าเราจะได้พบสมบัติ ล้ำค่าบนยอดเขา แน่ล่ะ
เราไปขอสมบัติที่ชาย ชราไม่ต้องการแล้ว มาสร้างเนื้อสร้างตัวก็ได้นี่ ! !ปาหันทำตามความคิดโดยไม่บอกกล่าวแก่ผู้ใด
เขากล่าวอำลาพ่อเพื่อไปสร้างเนื้อสร้างตัว และเริ่มเดินทางขึ้นไปบนภูเขาวันแล้ววัน เล่า ปาหันเดินทางจนถึงยอดเขาและพบกับชายชราผู้สงบนิ่ง
เครื่องแต่งกายของเขามีลักษณะคล้ายนักบวชในอากัปกิริยาที่สงบนิ่งของชายชราแฝงความร่าเริงมาในดวงตาและรอยยิ้ม
อรุณสวัสดิ์ พ่อหนุ่มน้อย เจ้าจะมาเรียนการปล่อยวางกับเราใช่ไหมปาหันไม่คิดจะร่ำเรียนวิชาอันใดบนยอดเขา เขาตอบปฏิเสธ
เปล่าเลย ข้ามาขอสมบัติจากท่าน เอาไปสร้างเนื้อสร้างตัวข้าฝันเห็นท่านมามอบอัญมณีให้แก่ข้า ข้าจึงมาเพื่อพิสูจน์ความฝันนั่นล่ะ
เจ้ามาตามคำอธิษฐานของเราชายชรายิ้ม อย่างยินดี และเดินเข้าไปหยิบเพชรสีน้ำตาลเจิดจรัส
สะท้อนอรุณรุ่งของพระอาทิตย์วิบวับ รูปพรรณสัณฐานเดียวกับในฝันนำมายื่นให้กับ ปาหัน เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปรับอย่างตื่นตะลึง
ชายชราทำท่าจะเชื้อเชิญให้เขาร่ำเรียนวิชาการปล่อยวาง
ประโยชน์อันใดที่จะต้องเรียนวิชาอื่นใดอีกในเมื่อ มีสมบัติล้ำค่าแล้วไม่ล่ะขอรับ ปาหันรีบปฏิเสธและขอลากลับ
ชายหนุ่มประคองเพชรเม็ดงามเอาไว้ เบื้องต้นก็หาผ้ามาห่อต่อมาก็เริ่มหวาดระแวงผู้คนที่ตีนเขา ว่าจะมีใครมาเห็นแล้วแย่งชิงเราเป็น คนที่โชคดีที่สุดในโลก.........เขาคิด และเริ่มพูดคุยกับตัวเองตลอดการเดินทางกลับไปยังผืนดินเบื้องล่างว่าแต่เราจะเอาเพชรเม็ดนี้ไปทำอะไรดีนะ ควรจะเอามันไปขายที่เมืองข้าง ๆ ด้วยราคาที่ สูงที่สุด ไม่สิ เราจะกลายเป็นคนที่รวยเร็วเกินไปแล้วก็จะมีคนมาหลอกลวง เพื่อเอาเงินของเราไปอีกมากมาย
หรือควรจะนำเพชรไปตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วค่อย ๆทยอยขาย ว่าแต่ที่ไหนดีล่ะว่าแต่ เอ....................คนตัดเพชรอาจ จะเกลี้ยกล่อมให้เราขายเพชรนั้นให้แก่ใครสักคนหรือไม่ เขาอาจจะบอกแต่แก่ผู้อื่นแล้วทุกคนก็จะมาแย่งชิงเพชรของเรา
หรือเราจะเอาเพชรไปซ่อน..............ว่าแต่ที่ไหนล่ะที่จะปลอดภัยเราคงต้องมาคอยระแวดระวังตลอดเวลา ว่าใครจะมาขโมย
จะปรึกษาใครดีหนอ........ไม่สิ ขืนบอกใครเข้าทุกคนจะมากลุ้มรุมแย่งเพชรไปจากมือเราทั้งหมด ปาหันเริ่มกุมขมับ หยุดเดินและคิดหาคำตอบอยู่จนค่ำ
ในที่สุด เขาก็เดินหันหลังกลับ และปีนขึ้นไปบนยอดเขาใหม่เมื่อพบกับชายชราบนยอดเขาผู้ให้เพชรเม็ดงามแก่เขา
ปาหันจ้องมองชายชราผู้ไม่มีร่องรอยของความยึดติดหรือเสียดายใด ๆข้าแต่ท่านผู้ทรงศีล บอกข้าเถิด วิชาปล่อยวางเป็นอย่างไรเขาถามคำตอบ ที่ออกมาจากใจ ชายชรายิ้มละไมเจ้าได้เริ่มเรียนบทที่หนึ่งไปแล้ว..................................................

........................credit by............นิตยสารธรรมมะใกล้ตัว ฉบับที่ 91..............................