สิ่งละอันพันละน้อย{macro}

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/20.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/20.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/20.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

Macro ภาพปริศนาธรรมกุญแจ Canon Power Shot A470 เลนส์ 600 M.M ISO 80 ความไวแสง Shutter 1/250 S

ในที่นี้เข้าใจว่าท่านอาจารย์ไม่ส่งเสริมให้ใช้สมถะสมาธิโดยไม่เข้าใจ{ธรรม}

เพราะการจะใช้ ก็คือ ความเป็นตัวตนที่พยายามจะเจริญกุศลโดยไม่เข้าใจความเป็น

อนัตตาของสภาพธรรมที่เกิดเพราะเหตุปัจจัยดังนั้น การบรรยาย เรื่อง การอบรม

สมถภาวนา ท่านอาจารย์จึงไม่ละทิ้งการชี้แจงให้ผู้ฟังได้เข้าใจสมถภาวนาโดยนัยยะ

ของการอบรมเจริญวิปัสสนาภาวนาด้วยเพราะการเจริญสมถภาวนาไม่พ้นไปจาก

สิ่งที่มีจริง คือ ปรมัตถธรรม ซึ่งไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน ขณะที่จิตสงบจากอกุศล

ก็เป็นจิตประเภทหนึ่งไม่ใช่เรา ขณะที่เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา ก็เป็นนาม-

ธรรมแต่ละอย่างๆ ๆ ไม่ใช่เรา เช่นกันการบรรยายของท่านอาจารย์จะเน้นให้ผู้ฟัง

เกิดความเข้าใจธรรมที่กำลังฟังอยู่ตามลำดับขั้นไม่ใช่ฟังเรื่อง{ปฐวีกสิณ}แล้วก็ข้าม

ไปให้หาดินสีอรุณมาเพ่ง โดยที่ไม่เข้าใจสภาพธรรมที่มีจริงเพียงแต่เมื่อผู้ฟัง

ฟังแล้วเข้าใจสังขารขันธ์ก็จะค่อย ๆ ปรุงแต่งจิตของผู้ฟังให้ถึงการน้อมประพฤติ -

ปฏิบัติในทางกุศลที่ได้เห็นประโยชน์แล้วนั้น ๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไปและค่อย ๆ ละ

ความต้องการที่จะชักจูงให้ไปทำสิ่งใดโดยไม่เข้าใจได้ เพียงฟังต่อไปแล้วเข้าใจขึ้น

กุศลอื่นๆ ก็มีโอกาสที่จะเจริญขึ้นตามกำลังของปัญญาเองซึ่งเป็นการเจริญขึ้นโดย

ไม่ฝืนอัธยาศัยของผู้ฟังแต่ละท่านเลยสรุป คือ กุศลทุกประการมีประโยชน์ ควร

เจริญแต่ควรเจริญโดยมีปัญญาที่เห็นถูกว่า เป็นธรรมที่ควรเจริญไม่ใช่โดยความ

เป็นเราที่ต้องการจะไปเจริญกุศลเพราะความจริงกุศลเป็นกุศล เป็นธรรม ไม่ใช่เรา

เมื่อปัญญามากขึ้นปัญญาก็จะรู้ว่ามีกำลังพอที่จะอบรมให้กุศลขั้นใดเจริญขึ้นได้

ถ้าไม่สามารถเจริญสมถภาวนาจนถึงฌานจิตได้ ก็ไม่ต้องฝืนตนเองเจริญกุศลไป

เท่าที่กำลังของปัญญาจะพอกระทำได้โดยมีความเห็นถูกว่ากุศลเป็นเป็นธรรมที่มี

ประโยชน์ และจำเป็นในการที่จะช่วยขัดเกลาอกุศลที่มีอยู่มากในชีวิตประจำวัน

ทุกสิ่งที่ติดข้องนั้นนำมาแต่ทุกข์โทษเท่านั้น

ผู้มีปัญญาจึงฟังพระธรรมระลึกรู้สภาพจิตของตนเอง

เริ่มอบรมจิตใจให้เป็นกุศลยิ่งขึ้น

การอบรมจิตใจมี ๒ อย่าง

สมถภาวนาและวิปัสสนาภาวนา

สมถภาวนาระงับอกุศลเพียงชั่วขณะ

ขณะใดที่สติเกิดระลึกได้ เห็นโทษของอกุศล

อกุศลนั้นก็ระงับไป

แล้วกุศล เช่น เมตตาพรหมวิหารก็เริ่มเจริญขึ้น...............

http://www.facebook.com/itsariyathanakorn

http://twitter.com/soka45

http://forums.212cafe.com/boxser/