ท่านพระราธะ

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20Track%209.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20Track%209.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20Track%209.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

พระสารีบุตรเถระพาท่านพระราธะ{ผู้บวชเมื่อแก่}หลีกไปสู่ที่จาริกแล้วกล่าวสอน

พร่ำสอนท่านเนือง ๆ ว่า {สิ่งนี้คุณควรทำสิ่งนี้}คุณไม่ควรทำเป็นต้น

ท่านพระราธะได้เป็นผู้ว่าง่ายมีปกติรับเอาโอวาทโดยเคารพแล้วเพราะฉะนั้น

เมื่อท่านปฏิบัติตามคำที่พระเถระพร่ำสอนอยู่โดย 2 - 3 วันเท่านั้นก็ได้บรรลุพระอรหัต

แล้ว{เป็นพระอรหันต์}พระเถระ พาท่านไปสู่สำนักพระศาสดาถวายบังคมนั่งแล้ว

ลำดับนั้นพระศาสดาทรงทำปฏิสันถารกะท่านแล้ว ตรัสว่าดูก่อนสารีบุตร

อันเตวาสิก{ลูกศิษย์}ของเธอ เป็นผู้ว่าง่ายแลหรือ ? พระสารีบุตรเถระกราบทูล

ว่า.........อย่างนั้นพระเจ้าข้าเธอเป็นผู้ว่าง่ายเหลือเกินเมื่อโทษไร ๆ ที่ข้าพระองค์

แม้กล่าวสอนอยู่ไม่เคยโกรธเลย

พระศาสดา ตรัสถามว่า ดูก่อนสารีบุตร เธอเมื่อได้ลูกศิษย์เห็นปานนี้จะพึง

รับได้ประมาณเท่าไร ?

พระสารีบุตร กราบทูลว่า ข้าพระองค์พึงรับได้แม้มากทีเดียว พระเจ้าข้า

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม 1 ภาค 2 ตอน 2 หน้า 288

เพราะฉะนั้น........บุคคลใหม่จะเป็นคนยังไงดี ? จะเป็นคน

โลภมาก โกรธมากหลงมาก ทุจริตมาก ร้ายกาจมากหรือว่า เป็น

คนดีแล้วเป็นคนที่มีความเข้าใจธรรมด้วยซึ่งทั้งหมดนี้ต้องมาจาก

ใครก็ช่วยไม่ได้แต่ละหนึ่งก็เป็นแต่ละหนึ่งจริง ๆ เพราะฉะนั้นถ้ารู้

ว่าอดีตก็เคยมีมาแล้วและเป็นกุศล - อกุศลสะสมกันมามากน้อย

เท่าไร ไม่มีใครมีปัญญาหยั่งลึกลงไปถึงการสะสม ไม่ต้องถึงชาติก่อน

แสนโกฏิกัปล์ เพียงแค่เมื่อเช้านี้หยั่งได้ไหม ? อกุศลที่เกิดหลัง

เห็น หลังได้ยินอย่างรวดเร็วนี้ มากสักแค่ไหนหรือแม้แต่การฟังธรรม

แต่ละครั้งมีความเข้าใจเพิ่มขึ้นแค่ไหนก็หยั่งลงไปไม่ถึงใช่ไหมค่ะ

เพราะบางทีก็สามารถที่จะเข้าใจบางทีก็ลืมไปอีกแล้วและความ

เข้าใจนี้ระดับไหน ?

ระดับที่เป็นเราฟังธรรม เพื่อเราจะได้เข้าใจธรรมเราจะได้รู้

ธรรม เราจะได้เก่งหรือว่าฟังแล้วเข้าใจว่าไม่มีเราเลย เป็นธรรมทั้ง -

หมดเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปแม้แต่ขณะที่ฟังก็ยังต่างกัน

เพราะฉะนั้น.........ก็จะรู้ได้ต่อเมื่อ มีคำถาม หรือ คำพูดถ้าเป็น

คำพูดที่มีความต้องการ{ทำยังไงถึงจะรู้ธรรม}อย่างนี้ก็คือความ

ไม่เข้าใจความเป็น{อนัตตา}แล้วฟังอีกนานเท่าไรจะมีความมั่นคงว่า

ไม่มีเราแต่มีธรรมซึ่งเกิดเพราะเหตุปัจจัย...............

.............โดย... ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์...............

โมหะยังสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ให้เกิด

โมหะยังจิตให้กำเริบ

โมหะเป็นภัยเกิดขึ้นในภายใน

พาลชนย่อมไม่รู้สึกภัยนั้น

คนผู้หลงแล้วย่อมไม่รู้อรรถ

คนผู้หลงแล้วย่อมไม่เห็นธรรม

เมื่อใดความหลงครอบงำนรชน

เมื่อนั้นนรชนนั้นย่อมมีความมืดตื้อ................

...................................มัชฌิมประภาสปุญสถาน.........................

ขอบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้กระทำนี้จงเป็นปัจจัยเกื้อหนุนสรรพชีวิตทั้งหลายให้ ได้บำเพ็ญอนุตรวิถี กลับจิตแปรใจ ได้คืนจิตเดิม มีความสงบเย็นใจกาย ปราศจากเสียซึ่งสรรพกำทุกข์ ปลอดพ้นจากภัยเวร สงครามข้าวยาก ด้วยเดชะบุญนี้ จงช่วยค้ำชูบิดา - มารดา ครูบาอาจารย์ - ผู้มีพระคุณ ญาติสนิท - มิตรรัก ศัตรูหมู่มาร สรรพเจ้ากรรมนายเวร เทวาทุกชั้นฟ้า อารักษ์ทั่วชั้นดิน เหล่าภูติ นาคา - นาคี เหล่าวิญญา - หมู่เปรต - อสูรกายเหล่าสัตว์ใด ๆ จงเป็นผู้ได้รับอานิสงค์เดชะแห่งผลบุญนี้ท่วนทั่วทุกคนเทอญ......................