วันพฤหัสบดี ที่ 10 ธันวาคม 2552
Summer Days with Koo กัปปะ..จิตวิญญาณของคนญี่ปุ่น กัปปะ หรือตำนานปีศาจน้ำของญี่ปุ่น เรื่องราวที่วัยเด็กมักจะได้ยินเสมอเมื่อตอนลงไปว่ายน้ำ โตขึ้นมาหน่อยก็พอจะเข้าใจว่าน่าจะเป็น
เรื่องราวที่แม้จะมาจากญี่ปุ่นแต่ก็ ถูกพัฒนาเพื่อให้เด็กมีความกลัวที่จะไปว่ายน้ำตามแม่น้ำลำคลองตามลำพังเพื่อ ไม่ให้เกิดอันตรายจาก
กระแสน้ำที่ไม่มีใครคาดคิดนั่นเอง เพราะประเทศญี่ปุ่นมีส่วนที่เป็นพื้นน้ำมากมายทั้งทะเลที่ล้อมรอบและแม่น้ำ ลำคลองสายต่างๆที่มีอยู่
ทั่วประเทศเช่นเดียวกับประเทศไทย ซึ่งนั่นก็รวมถึงที่ผมถูกขู่ตอนเด็กๆว่ามีกัปปะที่น่ากลัวอยู่จนทำให้ไม่ อยากลงเล่นน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา
อยู่ช่วงหนึ่ง(ตอนเด็กๆแม่น้ำเจ้าพระยาว่าย ได้จริงๆ) กัปปะจึงเป็นชื่อที่อยู่ในความทรงจำมาเนิ่นนานแม้จะไม่รู้ที่มาที่ไปหรือ หน้าตาเจ้าตัวนี้
นอกจากรู้ว่าคือผีน้ำประเภทหนึ่ง
Summer Days with Koo ผลงานของเคอิชิ ฮาร่า (Keiichi Hara) ซึ่งถ้าไม่ใช่แฟนการ์ตูนญี่ปุ่นตัวยงคงไม่รู้ว่าเขาคือใคร
ผลงานของเคอิชิ ฮาร่า ที่มีชื่อเสียงก็คือเป็นส่วนหนึ่งในทีมงานของการ์ตูนชุดโดเรม่อนทั้งทางทีวีและเวอร์ชั่นภาพยนตร์ มาเป็นผู้กำกับเต็มตัว
ในซี่รี่ย์การ์ตูนสุดดังอีกเรื่องของญี่ปุ่น “ชินจังจอมแ่ก่น” (Crayon Shin-Chan) สำหรับภาพยนตร์การ์ตูนเรื่อง Summer Days with Koo
เรื่องราวของกัปปะที่หลงยุคมาอยู่ในโตเกียวยุคปัจจุบัน ออกฉายในปี 2007 และ ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัล the Japanese Academy
ปี 2007 หรือออสก้าร์สาขาการ์ตูนของญี่ปุ่นนั่นเอง แต่ได้รางวัลการ์ตูนยอดเยี่ยมของ Mainichi Film Awards ซึ่งเป็นรางวัลที่มอบโดย
หนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่น ไมนิชิชิมบุน เคอิชิ ฮาร่า ใช้สไตล์ภาพที่แตกต่างไปจากผลงานสร้างชื่อคือ ชินจัง ที่ใช้ลายเส้นแบบตลกๆ
ไม่สมจริง ใน Summer Days with Koo ลายเส้นกลับเป็นความจริงจังมากขึ้นทั้งฉากหลัง บ้านเมือง และผู้คน
เรื่องราว ของกัปปะน้อยในตำนานที่เกิดในยุคเอโดะ กัปปะพ่อลูกกำลังเฝ้ารอมนุษย์เพื่อขอร้องให้ไม่ให้ถมแหล่งอาศัยของเขาคือบึง เทพมังกร
เพื่อมาทำเป็นที่นาของมนุษย์ เพราะจะทำให้บรรดากัปปะไม่มีที่อยู่อาศัย แต่โชคร้ายที่กัปปะสองพ่อลูกดันมาเจอซามูไรที่กำลังวางแผนจะคอรัปชั่น
และ เหตุการณ์ในวันนั้นได้เกิดแผ่นดินไหวทำให้เจ้ากัปปะน้อยตัวลูกถูกแผ่นดินสูบ มาแล้วติดกับแผ่นหินมาจนถึงญี่ปุ่นปัจจุบัน โคอิจิ นักเรียนมัธยม
ที่กำลังกลับบ้านก็เข้าไปพบกับก้อนหินประหลาดที่มีซากบางอย่าง ติดอยู่และโคอิจิก็นำก้อนหินนั้นกลับมาบ้านด้วย และเมื่อนำน้ำมาล้างก็พบว่าสิ่งที่
ติดอยู่คือเจ้ากัปปะในตำนาน และโคอิจิก็ตั้งชื่อให้เจ้ากัปปะว่า “คู” และบ้านของโคอิจิทีมีพ่อแม่และน้องสาวของโคอิจิก็รับคูเป็นสมาชิกใหม่ของ
ครอบครัว และวันหนึ่งที่คูต้องการหาพวกพ้องกัปปะที่หลงเหลืออยู่ โคอิจิก็พาไปสถานที่เคยมีตำนานเล่าขานว่ามีคนพบเห็นกัปปะ แต่คูก็พบว่าไม่มี
กัปปะตนใดเหลืออยู่เลย แม้แต่ตอนเข้าพักในสถานที่พักที่มีเทพคุ้มครองอยู่คูก็สอบถามเทพซาชิคิวา ราชิ และก็พบคำตอบว่าเทพซาชิคิวาราชิ
ไม่ได้เห็นกัปปะมานานแล้ว ความหวังของคูก็เลยหายไปและระหว่างทางกลับบ้านเหตุการณ์ยุ่งๆก็เกิดขึ้น เมื่อมีนักข่าวแอบมาพบโคอิจิและพยายาม
ใช้กำลังเพื่อค้นหาว่ามีกัปปะอยู่จริง จนได้ถ่ายรูปของคูไปลงหนังสือ และหลังจากนั้นครอบครัวของโคอิจิก็อยู่ไม่เป็นสุขเพราะบรรดาสารพัดสื่อก็มา
จ่อคอยอยู่หน้าบ้านเพื่อทำข่าวและเป็นเรื่องราวที่ครอบครัวของโคอิจิและคู ต้องรับมือ
ภาพยนตร์เรื่อง Summer Days with Koo น่าจะมีแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ในตำนานอย่าง E.T. ไม่มากก็น้อย เพียงแต่เปลี่ยนจากเอเลี่ยน
ของเด็กน้อยที่ชื่อ สตีเว่น สปิลเบิร์กมาเป็นปีศาจในตำนานอย่างกัปปะ แต่ก็เป็นพล็อตเรื่องที่คล้ายๆกันมากกับการหลงอยู่ในโลกที่ไม่ใช่ของตัวเอง
ของเจ้ากัปปะและเฝ้ามองการกลับบ้านเหมือนคำยอดฮิตในช่วงหนึ่งว่า “อีทีโฟนโฮม” (E.T. phone home) รวมทั้งฉากคลาสสิคที่เอลเลียต
หนูน้อยพาอีทีขี่จักรยานก็นำมาดัดแปลงใส่ลงไปดูเหมือนเป็นการคารวะต่อแรงบัลดาลใจอย่างตั้งใจ แต่เคอิชิ ฮาร่าก็นำมาดัดแปลงให้เข้ากับ
บรรยากาศของญี่ปุ่นที่กำลังเฝ้ามองวันเวลาของอดีตและเติมสาระอีกหลายอย่างที่แตกต่างไปจาก E.T. ของฮอลลีวูด
คู หรือเจ้ากัปปะน้อยที่สามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ทางจิตก็พบว่า มนุษย์สามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ และเรียนรู้ว่ามนุษย์สุดประเสริฐเท่านั้นที่โกหกเป็น
คูได้สื่อกับ ลุง(ชื่อสุนัข)เจ้าสุนัขของครอบครัวโคอิจิที่ถูกเก็บมาเลี้ยงได้ว่า ครอบครัวของโคอิจิเป็นครอบครัวที่ดีแต่มนุษย์คนอื่นๆไม่แน่ใจ
ดังนั้นเป็นสิ่งที่ควรระวังให้มาก และก็ให้ข้อคิดอีกว่า เดิมลุงเป็นสุนัขที่มีเจ้าของมาก่อนเป็นเด็กหนุ่มแต่เมื่อเด็กหนุ่มถูกแกล้งไม่มีที่ระบายออก
สุดท้ายก็มาลงท้ายที่สุนัขอย่างเขาที่ถูกทำร้ายโดยเจ้าของหาทางระบาย จนต้องหลบหนีจนได้มาพบกับครอบครัวของโคอิจิ ดังนั้นมนุษย์มี
ความซับซ้อนสูงแม้จะเป็นที่รักในปัจจุบันแต่ก็มีโอกาสเปลี่ยนในอนาคต และคูก็พบกับสิ่งที่ลุงเจ้าสุนัขตัวนั้นกล่าวไว้ เมื่อครอบครัวโคอิจิกลายเป็น
คนดังเมื่อสื่อต่างพากันสร้่างเรื่องราวอย่างใหญ่โตจนแม้แต่โคอิจิเองก็ฝันที่จะออกทีวีไม่ได้
คู(กัปปะ): โคอิจิดูแปลกนะ
ลุง(สุนัข): ใช่กำลังฝันไปไกลเลย คนเราบางทีก็เปลี่ยนไปได้เหมือนกันเจ้าของคนเก่าฉันก็เป็นเหมือนกัน
คู(กัปปะ): มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ
ลุง(สุนัข): ตอนเด็กๆเราสนิทสนมกันมากเลยนะ เล่นกันบ่อยๆเลยล่ะฉันน่ะรักเขามากเลย เขาก็เอ็นดูฉันมากเหมือนกัน
แต่ว่าไม่นานักเขาก็เปลี่ยนไป ดูเหมือนจะถูกเพื่อนที่โรงเรียนรังแก แต่ว่าตัวเขาก็มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะระบายอารมณ์ได้
ฉันถูกชกต่อยทุกวัน และก็คิดว่าเขาโดนมาเหมือนกัน ทำไมเขาถึงเจอเรื่องแบบนี้ได้ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฉันก็เสียใจ
ฉันเองก็ไม่อยากถูกทำร้ายแล้ว แล้วก็ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนั้นด้วย ก็เลยหนีมา วิ่งไปเรื่อยๆ จนหมดแรงล้มลง จนโคอิจิมาเจอ
การประชดประชันสื่อในเรื่องก็ถูกใส่มาอย่างเนียนตา และมองให้เห็นว่าสื่อมองมุมของตัวเองเป็นหลักเสมอ จากการที่ฝ้าตามข่าวและออกข่าวจน
กระทบต่อครอบครัวของโคอิจิอย่างใหญ่หลวง และในโลกของสื่อในปัจจุบันก็ไม่มีผิดเพี้ยนไปจากนี้จริงๆ ซึ่งดูได้จากสื่อในเมืองไทยที่สร้างคน
ธรรมดาคนหนึ่งให้เป็นดาราได้ในพริบตา แต่ก็ทำลายชีวิตคนได้อีกหลายคนและพร้อมที่จะทอดทิ้งคนที่ตนเองสร้างมาได้เสมอถ้าเป็นภัยต่อสื่อเอง
คู กับเรื่องเล่ากัปปะปีศาจในตำนานของญี่ปุ่น บางทีครั้งหนึ่งเป็นเรื่องที่เกิดจากภูมิปัญญาของชาวญี่ปุ่นเองที่ต้องการสร้างเรื่องเพื่อแสดงเจตนา
บางอย่าง เช่น การป้องกันอันตรายจากแม่น้ำ ลำคลองที่มองไม่เห็นเพื่อป้องกันลูกหลานพลัดหลงไปเล่นตามวัยคึกคะนองของเด็กๆ หรืออาจะมีอยู่
จริงแต่เป็นสัตว์บางชนิดทีเคยอยู่ร่วมกับมนุษย์เหมือนทานูกิ ในเรื่อง Pom Poko ของค่ายจิบลิ แต่ทั้งกัปปะและทานูกิก็กลายจากเรื่องเล่าในตำนาน
มาเป็นสิ่งเตือนใจในเรื่องจิตวิญญาณของชาวญี่ปุ่นที่กำลังสูญหายไป จิตวิญาณในเรื่องรากเหง้าหรือวัฒนธรรมดั้งเดิมที่บ่งบอกของความเป็นญี่ปุ่นเอง
และฉากสำคัญตอนหนึ่งของเรื่องที่คูปีนโตเกียวทาวเวอร์ก็อาจเป็นสัญลักษณ์ที่สำคัญบางอย่าง โตเกียวทางเวอร์ที่เป็นสัญลักษณ์การรวมใจของ
ชนชาวญี่ปุ่นในการก่อร่างสร้างประเทศหลังจากแพ้สงคราม ในขณะที่กัปปะก็คือตัวตนของภูมิปัญญาดั้งเดิมของชาวญี่ปุ่นในอดีต ภาพของคู
บนหอคอยที่มองไปยังเมืองญี่ปุ่นในปัจจุบัน เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนและคอนกรีตขนาดใหญ่มากมายแต่ความมากมายนั้นกลับไร้ซึ่งวิญญาณ
คู(กัปปะ): พ่อเคยบอกผมว่ามนุษย์แย่งน้ำและที่ดินของพวกเราไปรวมไปถึงลมและอากาศ ขนาดที่ของเทพเจ้าก็ยังเอาไปเป็นของตัวเอง
ก็เลยทำให้ต้องสูญเสียวิญญาณของตัวเองฉันก็เลยคิดว่ามนุษย์เป็นปีศาจร้าย
พ่อโคอิจิ : ถ้ามองมุมพวกเธอมันก็เป็นจริง
คู(กัปปะ): แต่ว่ามาอยู่กับพวกท่านแล้ว ก็ได้รู้ว่ามนุษย์ไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกคน
โคอิจิ: ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ด้วยกันเลยสิ
คู(กัปปะ): ถ้าฉันอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องใช้ชีวิตเหมือนกับคนแล้วไม่นานฉันก็ตายต้องไปยังที่ๆพ่อแม่และบรรพบุรุษรออยู่
แล้วตอนนั้นฉันอาจจะลืมการใช้ชีวิตแบบกัปปะ แล้วจะมองหน้าทุกคนอย่างไร
บางทีคำพูดของคูเจ้ากัปปะที่บอกว่าเมื่อต้องไปสู่ปรภพแล้วลืมวิถีชีวิตของกัปปะ คงไม่สามารถเจอหน้าบรรพบุรุษได้ ข้อความนี้คงไม่ได้บ่งบอก
ต่อความเป็นกัปปะ แต่เป็นการสื่อถึงวิถีชีวิตของชาวญี่ปุ่นเองที่ถูกกระแสธารของตะวันตกครอบงำจนลืมรากเหง้าตัวเองไปอยู่ชั่วขณะใหญ่
และบรรดาทานูกิ หรือกัปปะเองก็เป็นตัวแทนของจิตวิญญาณของชาวญี่ปุ่นที่จะปลูกฝังให้กับคนญี่ปุ่นรุ่นต่อๆไป และท้ายสุด กัปปะน้อยที่
คืนสู่ธรรมชาติก็ฝากข้อคิดที่สวนกับแนวคิดบริโภคนิยมที่มนุษย์ส่วนใหญ่บนโลกปฏิบัติอยู่ด้วยคำพูดที่ว่า
“เทพเจ้าแห่งดินที่นี่
ข้าขออนุญาตอยู่อาศัยที่นี่กับท่านพ่อสักระยะหนึ่งด้วย
และขออนุญาตจับปลาในแม่น้ำ
แค่พอประทังชีวิตอยู่ได้ก็พอแล้วครับ “
![[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้](http://www.sookjai.com/external/Black-Ribbon.png)
