the decline goes to intellect

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

ถ่ายภาพประกอบเนื้อหาโดยข้าพเจ้า(บางครั้ง)ภาพนี้เก็บอยู่ตากล้อง DOTCOM เว็ปถ่ายภาพ

........วันไหนไม่ได้ Post มันนอนไม่หลับเลยจริง ๆ พับผ่าสิ....เอ้า ! ! !..........

ความเสื่อมแห่งโภคะและความเสื่อมแห่งปัญญาอะไรจะชั่วร้ายกว่า ? ควรพิจราณาว่าความสื่อมทั้งหลายนั้นความเสื่อมแห่งปัญญานั้นชั่วร้ายน่ากลัวที่สุดเพราะเหตุว่าความเสื่อมปัญญานั้นเป็นปัจจัยให้เกิดความเห็นผิด ความเข้าใจผิด ซึ่งเป็นเหตุทำให้การประพฤติปฏิบัติผิดบางคนอาจไม่เห็นโทษเห็นภัยของความเสื่อมแห่งปัญญาไม่เห็นอันตรายตามความเป็นจริงแล้ว ความเสื่อมญาติก็ดีความเสื่อมแห่งโภคทรัพย์ก็ดีเป็นแต่เพียงความเสื่อมในภพชาตินี้ที่เห็น ๆ กันอยู่เท่านั้นแต่ความเสื่ยมแห่งปัญญานั้นจะเป็นเหตุปัจจัยให้ไปเกิดในทุคติภูมิเกิดในอบายภูมิเกิดเป็นสัตว์ดิรัจฉาน เป็นต้น
อันจะเป็นเหตุตัดรอนไม่ให้ปัญญาเจริญขึ้นจนกระทั่งสามารถรู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้ในทางกลับกัน ถ้ากล่าวถึงความเจริญความเจริญด้วยปัญญาย่อม
ประเสริฐที่สุดเลิศที่สุดถ้าไม่ได้พิจารณาไม่ได้ไตร่ตรองก็อาจจะเข้าใจว่าความเจริญด้วยญาติ การเป็นผู้มีญาติมากย่อมจะเป็นประโยชน์เกื้อกูลมากสามารถช่วยเหลือเกื้อกูลได้ในยามจำเป็นแต่ถ้าไม่มีปัญญาแล้วก็ไม่ประเสริฐเลยเพราะญาติทั้งหลายไม่สามารถติดตามไปเกื้อกูลในชาติต่อไปได้แต่ปัญญาที่มี ที่อบรมเจริญในชีวิตประจำวันไม่สูญหายไปไหนสะสมสืบต่ออยู่ในจิตทุกขณะ และเป็นที่พึ่งได้อย่างแท้จริง
เรื่องทรัพย์สมบัตินั้นมีได้ก็ย่อมเสื่ยมไปได้แล้วแต่เหตุปัจจัยที่ได้สะสมมาไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาได้แต่เมื่อเสื่อมจากลาภ ยศ สรรเสริญ สุขผู้ไม่มีปัญญาย่อมรู้สึกเดือดร้อนมาก แต่ตราบใดที่ยังเป็นผู้เจริญด้วยปัญญายังประเสริฐกว่าการมี
ทรัพย์สมบัติแต่ขาดปัญญาหรือเสื่อมจากปัญญาดังนั้นสิ่งที่เป็นสาระ เป็นประโยชน์แก่ชีวิตจริง ๆ คือ ปัญญา ความเข้าใจถูก - เห็นถูกในลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริงที่จะต้องอาศัยการฟังพระธรรมศึกษาพระธรรมค่อย ๆ สะสมความเข้าใจไปตามลำดับ.........

โย จ วสฺสสตํ ชีเว อปสฺสํ อมตํ ปทํเอกาหํ ชีวิตํ เสยฺโย ปสฺสโต อมตํ ปทํ

ก็ผู้ใดไม่เห็นบทอันไม่ตายพึงเป็นอยู่ 100 ปีความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นบทอันไม่ตายประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น