หลวงปู่บุญมี โชติปาโล วัดสระประสานสุข ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี

หลวงปู่บุญมี โชติปาโล
วัดสระประสานสุข (วัดบ้านนาเมือง) ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี

"พระภาวนาวิศาลเถร" หรือ "หลวงปู่บุญมี โชติปาโล" อดีตเจ้าอาวาสวัดสระประสานสุข (วัดบ้านนาเมือง) ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี พระสายวิปัสสนากัมมัฏฐาน และพระนักพัฒนาที่ชาวเมืองอุบลให้ความเลื่อมใสศรัทธา

เกิดในตระกูล "กุศลคุณ" เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 24 ก.พ.2452 ที่บ้านเลขที่ 136 หมู่ที่ 2 ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี

ในช่วงวัยเยาว์ สำเร็จชั้นประถมปีที่ 4 จากโรงเรียนบ้านนาเมือง อ.เมือง จ.อุบลฯ เมื่อปี พ.ศ.2465

อายุครบ 22 ปี เข้าพิธีอุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดศรีทอง (วัดศรีอุบลรัตนาราม) จ.อุบลราชธานี เมื่อวันที่ 1 พ.ค.2474 ตรงกับวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา คือ วันวิสาขบูชา โดยมีพระศาสนดิลก (เสน ชิตเสโน) เป็นพระอุปัชฌาย์, พระมหาสว่าง เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระอาจารย์เพ็ง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับนามฉายาว่า "โชติปาโล"

มุ่งมั่นศึกษาพระปริยัติธรรม พ.ศ.2480 สามารถสอบได้นักธรรมชั้นตรี-โท-เอก ตามลำดับ

ด้านการศึกษาพิเศษ ก็ศึกษาอักษรขอมจนอ่านออกเขียนได้ มีความชำนาญในการอ่านหนังสืออักษรธรรมโบราณ อีกทั้งมีความรอบรู้ในเรื่อง "ผญา" หรือภาษิตอีสาน เป็นอย่างยิ่ง ครั้งใดที่ท่านพูดออกมา จะมีภาษิตอีสานแทรกอยู่ในคำสอนนั้นๆ ทุกครั้งไป

เรื่องที่สอนส่วนใหญ่จะเน้นให้รู้ถึงคุณค่าของธรรมะ ให้รู้คุณของบิดามารดาซึ่งท่านเรียกว่าพระแก้ว 2 องค์ ให้กตัญญูและกตเวทีต่อท่าน และสอนให้รู้สึกในพระคุณของแผ่นดิน โดยให้รักและหวงแหนยิ่งชีวิต พร้อมกับให้สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณในองค์พระประมุขของชาติ

ครั้นเมื่อท่านได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ที่ "พระภาวนาวิศาล" และเป็นเจ้าอาวาสวัดสระประสานสุข ตั้งแต่ปี พ.ศ.2480 จึงเริ่มพัฒนาวัดจนเจริญรุ่งเรืองขึ้น

มีญาติโยมที่เคารพนับถือส่งบุตรหลานมาอุปสมบทและจำพรรษาอยู่กับท่านทุกปี ข้าราชการทหารอากาศที่มีอาณาเขตของสนามบินติดกับวัด ก็มีศรัทธาร่วมอุปสมบทและจำพรรษาอยู่กับท่านมิได้ขาด

คุณลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งของท่าน คือ เป็นพระคามวาสีที่เน้นปฏิปทาแนวทางพระอรัญวาสี เป็นพระบ้าน แต่ยึดแนวทางการปฏิบัติแบบพระป่า

"พระผู้มีแต่ให้" เป็นคำขานยกย่องเกียรติคุณของท่านในหมู่ชาวอีสาน เพราะมีผลงานที่ปรากฏเป็นรูปธรรมนับไม่ถ้วน ด้วยท่านเมตตาบริจาคเงินสนับสนุนโครงการอาหารกลางวันแก่โรงเรียนที่ขาดแคลน และแจกทุนการศึกษานักเรียนยากจนปีละ 20 ทุน

บริจาคโค-กระบือ โดยการไปไถ่ขอซื้อมาจากโรงฆ่าสัตว์มอบให้ชาวนา นำไปเลี้ยงและใช้แรงงานประกอบอาชีพ

บริจาคเสื้อผ้า อาหารแห้งให้แก่ศูนย์ชาวเขาแม่ฟ้าหลวง ตลอดจนอุปกรณ์การเรียนแก่โรงเรียนชาวเขาต่างๆ

บริจาคเครื่องมือแพทย์ให้แก่โรงเรียน และโรงพยาบาลหลายแห่ง เช่น ร.พ.สรรพสิทธิประสงค์ และอำเภอใน จ.อุบลราชธานี, ร.พ.จังหวัดศรีสะเกษทุกอำเภอ, ร.พ.จังหวัดเชียงใหม่, ร.พ.น้ำยืน, ร.พ.เขมราฐ ฯลฯ

ทั้งยังได้ให้ทุนทรัพย์ และเป็นประธานจัดสร้าง บูรณะถาวรวัตถุ และศาสนวัตถุมากมาย อาทิ สร้างพระใหญ่ที่เขาพระงามร่วมกับพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ (จันทร์ สิริจันโท) สร้างพระนาคปรกร่วมกับพ่อท่านลี ที่วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ ฯลฯ

ส่วนการสร้างวัด กล่าวได้ว่าแทบทุกอำเภอในเมืองอุบลด้วยสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง หลวงปู่บุญมีมีอาการอาพาธด้วยโรคปอดอักเสบ เกิดโรคแทรกซ้อน ตั้งแต่วันที่ 16 พ.ค.2546 ประกอบกับสังขารอันชราภาพมากแล้ว คณะแพทย์ตรวจอาการแล้วลงความเห็นว่า ควรให้หลวงปู่กลับมาพักรักษาตัวที่กุฏิวัดสระประสานสุขต่อไป โดยมีการส่งแพทย์และพยาบาลไปดูแลรักษาอย่างใกล้ชิด

กระทั่งเมื่อวันศุกร์ที่ 4 มิ.ย.2547 เวลา 09.00น. พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลี พระวรราชา ทินัดดามาตุ เสด็จเป็นการส่วนพระองค์ เข้ากราบนมัสการเยี่ยมอาการอาพาธที่วัดสระประสานสุข

ทรงเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดโดยไม่ถือพระองค์นานกว่า 2 ชั่วโมง ระหว่างนั้นมีพระปฏิสันถารสอบถามถึงอาการอาพาธเป็นระยะๆ

จากนั้นเวลา 11.40 น. พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าโสมสวลีฯ เสด็จไปทรงประกอบพระภารกิจเป็นการส่วนพระองศ์ แต่คล้อยหลังได้เพียง 5 นาที คือ เมื่อเวลา 11.45 น. หลวงปู่บุญมีถึงแก่มรณภาพด้วยอาการอันสงบ สิริอายุ 95 พรรษา 73

อริยะโลกที่ 6