โอสถชุบชีวิต เวอร์ชั่นที่ 2

http://img535.imageshack.us/img535/6334/4444d.jpg

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae3"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva3"><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/22.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc3"></td></tr></table>

สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ.เชตวันกรุงสาวัตถี ครั้งนั้นแลบุตรของนากาสีโคตมีซึ่งกำลังน่ารัก - น่าเอ็นดูได้ตายลงนางกีสาโคตมีเสียใจแทบเป็นบ้าเพรานางมีลูกคนเดียวนางได้อุ้มลูกน้อยไร้วิญญาณไปบ้านโน้น - เรือนนี้ขอให้ชาวบ้านช่วยรักษาลูกของนางให้ฟื้นขึ้นมาชาวบ้านมีความสงสารหัวอกของผู้เป็นแม้แต่ก็สุดที่ใคร ๆ จะช่วยนางได้จึงแนะนำนางให้ไปพบพระพุทะเจ้านางจึงอุ้มลูกน้อยผู้สิ้นลมไว้แนบอกแล้วรีบวิ่งไปยังสำนักเชตวันซึ่งขณะนั้นพระพุทธเจ้ากำลังทรงแสดงธรรมอยู่นางกาสีโคตมีซึ่งผู้มีสีหน้านองด้วยน้ำตายื่นแขนทั้งสองที่รองรับลูกน้อยไว้ไปทางพระพุทะเจ้าพลางพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า....ท่านเจ้าขาโปรดช่วยชุบชีวิตลูกน้อยของอิฉันให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยเถิดพระเจ้าข้า พระพุทธองค์ทรงตรัสแก่นาง กีสาโคตมีว่า เธอจงไปหาเมล็ดพันธุ์ผักกาดในบ้านที่ไม่มีคนตายมาสักหยิบมือแล้วเราจะประกอบยาชุบชีวิตให้ลูกเธอ นางได้อุ้มลูกน้อยไว้แนบอกวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านตามหาเมล็ดพันธุ์ผักกาด แทบทุกเรือนบอกว่า เมล็ดพันธุ์ผักกาดมีแต่พอถามถึงว่าที่บ้านนี้มีคนตายมากก่อนมั๊ย ? ทุกบ้านตอบตรงกันว่าเคยมี เช่น พ่อ - แม่ - ปู - ย่า - ตา - ยาย - ผัว - เมีย - ลูก - หลา่น นางกีสาโคตมีตระเวนหาตั้งแต่เช้าถึงเย็นจนลูกเหม็นเน่าก็ไม่ได้เมล็ดพันธุ์ผักกากจากบ้านที่ไม่มีคนตายเลยแม้แต่เมล็ดเดียวจึงต้องกลับมาเฝ้าพระพระพุทธเจ้าด้วยความผิดหวัง พระพุทธองค์จึงทรงให้สติแก่นางว่า กีสาเอ๋ย...อนิจจตาธรรมนี้มิใช่แสดงธรรมเฉพาะนิคม มีใช่ธรรมเฉพาะสกุลเดียวแต่เป็นธรรมของโลกทั้งปวงพร้อมทั้งเทวโลกหมายความว่าความตายเป็นเรื่องสาธารณะทั่วไปมิใช่ว่าบ้านนี้ตาย - บ้านโน้นไม่ตาย ตระกูลโน้นตาย - ตระกูลนี้ไม่ตายก็หามิได้ แต่ว่าตายหมดทุกบ้านทุกเมือง แม้แต่เทวดา อินทร์ พรหม ก็มิได้มีข้อยกเว้นจะต่างกันก็แต่ว่าจะช้าหรือเร้วเท่านั้น บางคนไม่ตายตอนเด็ก็ตายรุ่นหนุ่ม - สาว ไม่ตายรุ่นหนุ่ม - สาวก็ตายเมื่อแก่ ไม่ตายดีก็ตายร้าย ตายเหมือนกันหมดไม่เว้นแม้แต่พระราชา เศรษฐี ยาจก จนถึงพระสงฆ์องค์เจ้าผู้เว้นจากบาปเวรก็ต้องตายเช่นเดียวกัน นางกาสีโคตมีได้ฟังธรรมจากพระพุทะองค์ก็ได้สติปลงตกถึงกฏธรรมดาของโลกว่ามีเกิดมีตายไม่มีใครหยุดยั้งได้จึงนำบุตรของตนไปทิ้งแล้วขอบรรพชาอุปสมบท ต่อมาไม่นานนางก็ได้บรรลุอรหันต์เป็นสาวิกสำคัญองค์หนึ่งของโลก

พิมพ์สด ๆ ออกมาจากหนังสือซึ่งได้อ่านและรวบรวมไว้หนึ่งในหนังสือจำนวนหลายร้อยเล่มที่บ้านของ(บางครั้ง)

เป็นเื่รื่องสั้น ๆ พอที่จะพิมพ์ไหวก็เลยพิมพ์คัดลอกออกมาหนังสือชุดไม้เท้ายอดกตัญญูสำนักพิมพ์ธรรมสภา ก็ได้แต่หวังว่าจะมีข้อมูล

ใหม่ ๆ บนเว็ป สุขใจ บ้าง เอามาจากเว็บอื่นบ้าง - คัดลอกออกมาจากในหนังสือบ้าง

http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=7star&month=18-05-2010&group=1&gblog=20