วัตรว่าด้วยการสรงน้ำของพระภิกษุ

วัตรว่าด้วยการสรงน้ำของพระภิกษุ

ธรรมเนียมอาบน้ำของภิกษุครั้งก่อน เมื่อยังไม่ได้ใช้อติเรกจีวรฟุ่มเฟือย เปลือยกายอาบน้ำ ไปถึงท่าน้ำแล้ว เลือกที่สงัดหรือรอเวลาสงัด เปลื้องผ้าห่มออกผึ่งไว้ แก้ประคดเอววางไว้บนนั้น ไปที่ใกล้น้ำ แล้วนั่งยอง เปลื้องผ้านุ่งออก มีที่พอจะผึ่งได้ ก็ขึงผึ่งไว้ ที่ผึ่งไม่มี ก็จีบวางไว้แล้วค่อยลงไปในน้ำ ราวมิดสะดือ หันหน้ามาทางฝั่ง ระวังผ้านุ่งผ้าห่มของตน ค่อยดำลงแล้วผุดขึ้น อาบโดยเรียบร้อย ครั้นเสร็จแล้วขึ้นจากน้ำนั่งยอง จับผ้านุ่งเข้าวงกายแล้วลุกขึ้นยืน นุ่งเรียบร้อยแล้ว คาดประคดเอง ห่มจีวรแล้วจึงไป.

ภายหลังทรงอนุญาตที่อาบน้ำขึ้นในอาราม มีกำแพงก่อด้วยอิฐ หรือด้วยศิลาหรือมีฝาไม้บัง ดาดพื้นเพื่อกันลื่น ด้วยของ ๓ อย่างนั้น อย่างใดอย่างหนึ่ง และทำท่อสำหรับไขน้ำอาบออกไป.

และมีข้อห้ามภิกษุผู้อาบน้ำ ไม่ให้สีกายในที่ไม่บังควร เช่น ต้นไม้ เสา ฝาเรือน และแผ่นกระดาน ไม่ให้สีกายด้วยของไม่บังควร เช่นไม้ทำเป็นรูปมือ หรือจักเป็นฟันมังกรและเกลียวเชือกที่คม เอาหลังต่อหลังสีกันก็ห้าม. เกลียวผ้าและฝ่ามือ เป็นของที่ใช้ได้

๊ที่มา : พระพุทธศาสนาไทย ลาว กัมพูชา