การมัดเท้า "ตีนบัว" วัฒนธรรมจีนที่สืบทอดกันมาเกือบพันปี

การมัดเท้า "ตีนบัว" วัฒนธรรมจีนที่สืบทอดกันมาเกือบพันปี

ภาพการปฏิบัติที่ฝังแน่นอย่างลึกซึ้งในวัฒนธรรมที่สืบทอดมาเกือบพันปี ความงาม สถานะ และความทุกข์ทรมานอันลึกซึ้งที่ผสมผสานกัน นี่คือความเป็นจริงของการผูกมัดเท้าในประเทศจีน ซึ่งเป็นประเพณีที่ทิ้งร่องรอยที่ลบไม่ออกในชีวิตของผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วน

การมัดเท้าหรือที่รู้จักกันในชื่อ "chánzú" ในภาษาจีน เกี่ยวข้องกับการพันเท้าของเด็กผู้หญิงให้แน่นเพื่อเปลี่ยนรูปร่างและขนาดของเท้า ทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า "ตีนบัว" กระบวนการนี้เริ่มต้นตั้งแต่วัยเด็ก โดยทั่วไปคืออายุระหว่าง 4 ถึง 9 ปี และมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างเท้าที่มีความยาวประมาณ 3 ถึง 4 นิ้ว เท้าที่รัดด้วยเท้าเรียกว่าเท้าดอกบัวและรองเท้าที่ทำขึ้นสำหรับเท้าดอกบัวเรียกว่ารองเท้าดอกบัว ในช่วงปลายจักรวรรดิจีน การรัดเท้าถือเป็นสัญลักษณ์แสดงสถานะและเครื่องหมายของความงามของผู้หญิง การปฏิบัตินี้ไม่เพียงแต่สร้างความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ยังนำไปสู่ความพิการตลอดชีวิต ซึ่งจำกัดการเคลื่อนไหวของสตรีอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตาม การผูกเท้าก็กลายมาเป็นธรรมเนียมที่แพร่หลาย โดยเฉพาะในหมู่ชนชั้นสูง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความงามและสถานะทางสังคม

ต้นกำเนิดของผ้าผูกเท้ามักสืบย้อนไปถึงสมัยราชวงศ์ถัง (ค.ศ.618–907) โดยมีตำนานต่างๆ มากมายที่พยายามจะอธิบายการเริ่มต้นของมัน นิทานยอดนิยมเรื่องหนึ่งเล่าถึงการฝึกฝนนี้ว่าเป็นนางสนมคนโปรดของจักรพรรดิหลี่หยู่ ผู้ผูกเท้าของเธอเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว สร้างแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นเลียนแบบเธอ การแพร่หลายและการปฏิบัติของการรัดเท้าแตกต่างกันไปตามกาลเวลาและภูมิภาคและชนชั้นทางสังคม การปฏิบัตินี้อาจมีต้นกำเนิดมาจากนักเต้นรำในราชสำนักในช่วงห้าราชวงศ์และสิบอาณาจักรในประเทศจีนในศตวรรษที่ 10 และค่อยๆ ได้รับความนิยมในหมู่ชนชั้นสูงในช่วงราชวงศ์ซ่งต่อมาก็แพร่กระจายไปยังชนชั้นทางสังคมที่ต่ำกว่าโดยราชวงศ์ชิง (1644–1912) จักรพรรดิแมนจูพยายามห้ามการปฏิบัตินี้ในศตวรรษที่ 17 แต่ก็ไม่สำเร็จ ในบางพื้นที่ การรัดเท้าทำให้มีโอกาสแต่งงานมากขึ้น มีการประมาณกันว่าในศตวรรษที่ 19 ผู้หญิงจีนทั้งหมด 40–50% อาจมีการรัดเท้า โดยเพิ่มขึ้นเป็นเกือบ 100% ในกลุ่มผู้หญิงจีนฮั่น ชนชั้นสูง

ในขณะที่มิชชันนารีคริสเตียนและนักปฏิรูปชาวจีนได้ท้าทายการปฏิบัตินี้ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 การปฏิบัตินี้จึงเริ่มหายไปในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 หลังจากความพยายามในการรณรงค์ต่อต้านการรัดเท้า นอกจากนี้ สตรีชนชั้นสูงและสตรีในเมืองก็เลิกปฏิบัตินี้เร็วกว่าสตรีในชนบทที่ยากจน

ในปี 2007 มีสตรีชาวจีนสูงอายุเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ถูกมัดเท้าและยังมีชีวิตอยู่