ส้วมซึม ของศตวรรษที่ 19

ส้วมซึม ของศตวรรษที่ 19

ในตอนต้นของศตวรรษที่ 19 ลอนดอนเต็มไปด้วยส้วมซึม เป็นห้องก่ออิฐ ขนาดประมาณ 6 x 4 ฟุต และจะมีเกือบทุกบ้าน เมื่อในกรุงลอนดอนมีพื้นที่แออัดมากขึ้น เป็นเรื่องปกติที่จะมีส้วมซึมในชั้นใต้ดิน และเหนือส้วมซึมจะเป็นที่ที่มีคนอาศัยอยู่ และนั่นคือสิ่งอำนวยความสะดวกด้านสุขอนามัย

ที่จริงแล้วมันใช้งานได้ค่อนข้างดี แต่จากนั้นผู้คนก็สนใจสิ่งประดิษใหม่นี้เป็นอย่างมาก นั่นคือตู้เก็บน้ำ และมักถูกลืมไปว่าตู้เก็บน้ำในตอนแรกเชื่อมต่อกับส้วมซึมไม่ใช่ระบบท่อระบายน้ำที่มีอยู่ในช่วงต้นศตวรรษ นั่นมีไว้สำหรับรองรับน้ำฝนเท่านั้น

ดังนั้นคุณจะได้เจอกับสิ่งเหล่านี้จากตู้เก็บน้ำที่เชื่อมต่อกับส้วมซึมนั่นคือน้ำล้างปริมาณมาก อุจจาระและกลิ่น ชาวลอนดอนในยุควิกตอเรียเริ่มกังวลอย่างมากเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในส้วมซึมเนื่องจากกลิ่นเหม็นที่ลอยออกมา

กลิ่นเหม็นที่เล็ดลอดเข้ามาในบ้านและอาจนำพาโรคต่างๆ เช่น อหิวาตกโรค หรือไทฟอยด์ จึงนำไปสู่การปฏิรูประบบสุขาภิบาลในศตวรรษที่ 19 ส้วมซึมถูกสร้างให้มีรูพรุนเพื่อให้ส่วนที่เป็นของเหลวได้ซึมเข้าไปในพื้นดิน อย่างไรก็ตามมันก็ยังมีสสารที่เป็นของแข็งหลงเหลืออยู่ และมันถูกกำจัดโดยสิ่งที่เรียกว่า "คนในดินกลางคืน" นี่ไม่ใช่งานประจำสำหรับคนพวกนี่ พวกเขามักจะเป็นคนเก็บกวาด คนงาน หรือช่างก่ออิฐ ที่หาเงินเพิ่มเล็กๆน้อยๆ และพวกเขาจะมาในตอนกลางดึก (มันเป็นกฎหมายที่ต้องทำตอนกลางคืนเพราะกลิ่นเหม็นของส้วมซึมนั้นถือว่าน่ารำคาญเกินไปในตอนกลางวัน) พวกเขาจะปีนลงไปในหลุมและตักขี้ใส่ตะกร้าหวายและบรรทุกใส่เกวียนนำไปทิ่งนอกเมือง อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่มีประโยชน์พอสมควร เพราะสามารถนำไปทำเป็นปุ๋ยคอกได้ บางคนจึงหารายได้เสริมด้วยการนำมันไปขายให้กับเกษตรกร

เครดิต เพจThe Secret Chamber