.......................หัวข้อเสียงจากพญาผึ้ง..................
.............................พระโพธิสัตว์กษิติครรภ์เมตตา.........................
เหล่าวิญญูชนนั่งลง (ขอบคุณพระโพธิสัตว์เมตตา) ทำจิตใจให้สงบ อย่าฟุ้งซ่าน อย่ามีจิตแบ่งสอง ใครดูแลร่าง เตรียมสถานที่
(พระโพธิสัตว์เมตตาให้นำร่างสามคุณที่มีดวงวิญญาณยืมร่างมาตรงหน้าชั้น)
มากาลนี้ปลายกัปคับขัน เหล่าวิญญูชนมากมาย มนุษย์มากมายมีจิตใจที่โหดร้าย ยากที่จะปลุกให้ฟื้นกลับคืนมาได้ในฉับพลัน ภัยพิบัติมากมาย เภทภัยมากมาย ท้ายสุดแล้วก่อให้มนุษย์รบราฆ่าฟันกันเอง
มากาลนี้บุญวาระถึงพร้อม เนื่องด้วยบุญสัมพันธ์ ฟ้าดินเมตตา โปรดนำพาวิญญาณมาประจักษ์ ณ สถานที่แห่งนี้…เชิญน้ำมนต์
(วิญญาณร้องไห้ตลอดเวลาด้วยความทุกข์ทรมาน เมื่อได้ดื่มน้ำมนต์แล้วจึงคลายความทุกข์ให้เบาบางลง) จับร่างเบา ๆ
เตี่ยนฉวนซือทำหน้าที่
อาจารย์สวีผู้นำสายเมตตาให้ดวงวิญญาณค่อย ๆ พูดเล่าความเป็นมา
เราเป็นคนกัมพูชาเราเคยเกิดเป็นคนกัมพูชา ฮือ ๆ นั่นมันคืออดีตที่เราได้เกิดเป็นคน ฮือ ๆ เราไม่เคยถนอม ฮือ ๆ คนกัมพูชายากจน ทุกคนเห็นแก่ตัวเราไม่เคยรักใครไม่เคยรักพ่อแม่เราไม่รู้ว่าความกตัญญูเป็นอย่างไรเราไม่เคยไม่เคยรักพี่น้องไม่เคยรักเพื่อนร่วมงานเอาแต่ใจตัวเอง คนที่อยู่บ้านข้าก็ไม่รักเราไม่เคยให้ความรักกับใคร แม้แต่คนเดียว เราไม่รู้ว่าเกิดเป็นคนแล้วมันโชคดีขนาดไหน เราไม่รู้ จนเราได้เกิดเป็นพญาผึ้ง ตอนนี้เราเกิดเป็นพญาผึ้ง เรามาที่นี่เพราะว่าเราเกลียดมนุษย์เราเกลียดมนุษย์ มนุษย์ใจร้าย ทุกคนในนี้ใจร้าย ผึ้งทุกตัวเกลียดมนุษย์ เกลียดมนุษย์ ผึ้งทุกตัวเกลียดมนุษย์วิธีการของพวกเจ้ามันโหดร้าย เราอยู่ในป่าลึก เราอยู่ไกล เราอยู่กับลูก ๆ แล้วทำไมพวกท่านรู้มั้ยการทารุณของพวกท่านมันโหดร้ายเหลือเกิน เรารับไม่ได้จริง ๆ เจ้ารู้ไหมว่า กว่าเราจะรวมวิญญาณได้มันทรมานขนาดไหน มันทรมาน - มันทรมาน เจ้ารู้มั้ย ฮือ ๆ