ยังเดิน ยังย่าง ยังต่อไป

หนทางผ่าน จนนานเนิ่น เกินวิถี
ย่ำทุกที มากี่ภพ ไม่จบสิ้น
ยังเวียนกัน เกิดใหม่ ในราคิน
จิตยังดิ้น ตามกิเลส เป็นเหตุทำ

เมื่อตัณหา ยังพาเที่ยว ในสามภพ
ไม่รู้จบ ที่ตรงไหน ใจถลำ
ต่อเมื่อหยุด จึงได้เห็น ว่าเป็นธรรม
เลิกก่อกรรม ทำวิถี ที่จิตกลาง

หยุดตัวตน ว่ายเวียน เพียรให้มาก
ลดละอยาก ในกายใจ ให้สะสาง
ว่าเป็นเพียง ไตรลักษณ์ รู้จักวาง
ส่งจิตว่าง เป็นพุทธะ ละตัวตน

มาเถิดหนา ผองข้า จงมาสู่
ยังประตู พระนิพพาน ให้ผ่านพ้น
หยุดเวียนว่าย เกิดตาย ในสากล
ทำจิตพ้น เหนือสมมุติ หยุดนิรันดร์

อันหลายสิ่ง ผันผาน ผ่านชีวิต
ครั้นพินิจ ให้ปลดปลง ในสงสาร
ช่างไร้แก่น ไร้สาระ มานมนาน
แต่ยังผ่าน สืบไป ไม่ระวัง

หากรู้ทัน มันจะหยุด เมื่อฉุดคิด
รู้ทันจิต จึงไม่หลง ปลงจิตว่าง
เป็นทุกขัง อนัตตา อนิจจัง
จึงหยุดยั้ง เกิดดับ รับนิพพาน

เดินทาง อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว
มาเพียง ผู้เดียว มาแต่ไหน
ยังเดิน ยังย่าง ยังต่อไป
สุดตรงไหน ไม่รู้ ไม่อยากคิด

เดินทาง จากวันวาน นานเนิ่น
แสนเพลิน ทุกข์ซ้ำ ย้ำจิต
มัวเมา หลงโลก หลงชีวิต
เพราะคิด ว่าดี ว่างาม

นิพพาน นั้นมี จริงจริงไหม
อยากใคร่ ใฝ่รู้ กู่ถาม
หรือเพียง ลมหลอก ลวงตาม
คำถาม นี้ตอบ ได้อย่างไร

ก้าวกัน มานานแล้ว ยังไม่หยุด
หนอมนุษย์ จะหยุดยั้ง อย่างไรได้
ก็กิเลส ตัณหา พาวุ่นวาย
จึงดึงดัน กันไว้ ในวังวน

ตื่นเถิด ตูสู ตูข้า
ลองมา ฟังผู้รู้ ดูสักหน
อันความ เป็นจริง ทุกสิ่งตน
ย่อมพ้น ทางอบาย ได้ทางตรง

ดูก่อน ศีลธรรม ประจำไว้
ปัญญา ในใจ แจ้งให้โล่ง
เลิกมัวเมา แล้วเรา จะเย็นลง
จิตดำรง คงมั่น พ้นพาลภัย

ให้รู้จิต เห็นได้ ในขันธ์ห้า
เห็นชัดว่า อนัตตา ละสงสัย
อนิจจัง ทุกข์ขัง อย่างเข้าใจ
เพียรเห็นไว้ ให้ชัดแท้ ไม่แพ้เลย

ความสงสัย ในธรรม จึงสิ้นสุด
ภพชาติหยุด เลิกเหนี่ยวไว้ ไม่เมินเฉย
เผากิเลส ที่เหตุร้อน ก่อนเคยเคย
จิตเสบย สบายหนอ ขอนิพพาน

มาวันนี้ ชาติภพ ใกล้จบสิ้น
เสียงเพลงพิณ เคยบรรเลง เป็นเพลงผ่าน
จึงเปรียบได้ ในเสียง เพียงตำนาน
ปัจจุบัน อยู่กับรู้ ดูเข้าใจ

๐๐๐ คีตเสวี ๐๐๐