เสื้อของแม่

..เสื้อของแม่..…

“ ยังไม่กลับหรือครับพี่ ”

เสียงทักทายจากโต๊ะทำงานข้างๆ

“ อืม ยัง ก่อน งานยังไม่เสร็จเลย กลับก่อนก็ได้นะ ”

“ งั้นผมกลับก่อนนะพี่ ”

ผม ยิ้ม ขณะที่ก้มลงมองนาฬิกา 20.39 น.
มันก็สมควรอยู่หรอก ที่จะออกจากออฟฟิต ไปหาไรทาน กลับบ้านพักผ่อน
หรือทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ที่นี่ ที่ทำงาน กบโต๊ะสี่เหลี่ยมและเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะ
ซึ่งหากจะมองอีกทีผมว่ามันเริ่มจะลุกลามไปใต้โต๊ะ รอบตัว หรือบางทีมันอาจแวะเวียนไปโต๊ะข้างๆบ้างแล้วก็เป็นได้

“ เออ.. ว่าแต่พรุ่งนี้วันแม่พี่ พาแม่ไปเที่ยวไหนหรือครับ ไปพักผ่อนบ้างนะพี่ บายครับ ”

เสียงประตูปิดดังก้องทั่วทั้งห้อง มัน เป็นอย่างนี้เสมอในความเงียบ
แสงไฟจากหลอดนีออนทั่วตัวตึกมี น้อยลงในเวลาที่ล่วงเลย
ผมมองอย่างเฉยๆ แล้วทำงานต่อ
ผมว่าบางทีแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สว่างมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
และ มันก็คุ้นเคยกับผมมากกว่าแสงสว่างจากหลอดไฟนั้นหลายเท่า

ผมว่ามันเป็นอย่างนี้มา หลายปีแล้วหละ ความเคยชินกับงาน กับการกลับบ้านดึก กับการอยู่ คนเดียว
คิดๆไปแล้ว ผมว่าบางทีมันเหงาได้ใจเหมือนกันนะว่ามั้ย

อืม! ใช่ซินะ พรุ่งนี้ ก็เป็นวันแม่อีกแล้ว มันเร็วนะว่ามั้ย...
ในช่วงเวลาที่ผันผ่านในแต่ละปี ผมจำได้ว่าปีที่แล้ว ผมพลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับแม่ในวันพิเศษนี้
ผมไม่มีอะไรให้ แม่ในปีนั้น หรือหากมองอีกทีผมไม่ได้อยู่บ้านในวันพิเศษนี้มา สิบกว่าปีแล้ว
มันนานพอควรเหมือนกัน แต่ก็เถอะเราก็ยังได้คุยกันบ้างในช่วง เวลาที่คิดถึง ยามเหงา
หรือในยามที่เงินเดือน ไม่พอใช้ ( อย่างหลังช่วงนี้เป็นบ่อย หรือเพราะผมคิดถึงแม่มากขึ้นก็ไม่รู้นะ )

หลายวันที่ผ่านมานี้ผมได้คุยกับพี่สาวที่ บ้านมากขึ้นกว่าที่เคย เสียงไอแห้งๆ ของแม่ดังแว่วๆ มาตลอดขณะที่ผมพูดคุย
พร้อมทั้งเสียงบ่นของพี่สาวถึงแม่ที่ไม่สบายแล้ว ไม่ยอมไปหาหมอ

“ แค่เป็นหวัดเอง เดี่ยวก็หาย ” เสียงแม่บ่นพึมพำอยู่ใกล้ๆ

ฝนตกทุกวัน พี่สาวผมบอก อากาศไม่ค่อยดีนัก หลานๆไม่สบายกันถ้วนหน้า พาไปหาหมออาการดีขึ้นมากแล้วหละ
ก็มีแต่แม่นี่แหละ ดื้อพูดอะไรไม่ค่อยจะฟัง คิดเพียงแค่เป็นหวัด เดี่ยวก็หายเอง ไปหาหมอเสียดายตังค์เปล่าๆ
ผมก็ ได้แต่บอก ให้กำลังใจถึงความเป็นอยู่ในช่วงมรสุมเช่นนี้

ผมเข้าใจถึงเหตุผลความดื้อของแม่ดี ฝนตกเกือบทุกวัน ยางกรีดไม่ได้และนั่นหมายถึงรายได้ก็หายไปด้วยเช่นกัน
แม่อดทน เสมอเท่าที่ผมจำได้ แม่ไม่ค่อยบ่นถึงความเจ็บป่วยมากนักนอกเสียจากที่มันร้ายแรงจริงๆถึงจะไปหา หมอ
แม่เป็นคนที่แข็งแรงคนหนึ่งเมื่อเทียบกับผู้หญิงวัยห้าสิบกว่าๆ นั่น
อาจเป็นเพราะแม่ไม่เคยหยุดหย่อนจากการทำงาน
แม่บอกว่านี่แหละเป็นการออกกำลังกายที่ดี
และนี่ก็คงเป็นเหตุผลของแม่ที่ไม่อยาก มาอยู่กับผมที่เมืองหลวง ท่านคงไม่มีอะไรทำเหมือนที่บ้าน

วันแม่ปีที่นี้ผมชิงส่ง ของบางอย่างไปให้แม่เสียก่อนตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
ก่อนที่ผมจะมีงานท่วมหัวแล้วไม่ได้ให้อะไรกับแม่เหมือนปีก่อนๆ
ผมคิดอยู่นานเหมือนกันที่ตัดสินใจซื้อ ไม่ใช่อะไรหรอกผมลังเล เรื่องขนาดของมันกับตัวของแม่ต่างหากหละ

เลือกแล้วเลือกอีกจนแม่ค้ามองหน้า เสื้อวันแม่สีฟ้า หน้าอกปักรูปหัวใจสีเหลืองทับลายปักของดอกมะลิ
ผมว่า มันสวยดี แม่คงใส่ได้นะผมคิดในใจ พร้อมทั้งยืน ยันกับเจ้าของร้านถึงการเปลี่ยนกรณีใส่ไม่ได้
และเย็นวันนี้เสียง โทรศัพท์จากที่บ้าน พร้อมทั้งเสียงที่ผมรู้สึกได้ถึงความอิ่ม ใจของพี่สาว

“ แม่ได้เสื้อแล้วนะ แม่ดีใจใหญ่เลย ”

ผมรู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้เหมือนกันที่ ได้ยินพี่สาวบอกอย่างนั้น
มันแปลกนะ เวลาที่เราให้อะไร พ่อ แม่ ในวันปกติ หรือพูดคุยถามไถ่ทุกข์สุขกัน ผมว่ามันปกติไม่ได้มีอะไร
แต่ ในวันพิเศษเช่นนี้มันเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

“ แต่แม่ใส่ไม่ได้นะ มันใหญ่ละยาวเกินไป ” อ้าว ทำไงหละทีนี่ผมคาดคะเนผิดพลาดหรือนี่
ผมบอกให้พี่สาวส่งกลับมาเปลี่ยน ที่ร้านใหม่ ผมรู้สึกนึกเสียใจนิดๆ ที่ไม่โทรไปสอบถามก่อน
หรืออาจเป็นเพราะผมลืมขนาดตัวของแม่เสียแล้ว

คงไม่ ผม จำแม่ได้ดีทีเดียว รอยยิ้มแม่ เสียงแม่ ทุกๆอย่างที่เป็นแม่
ซึ่งคงเป็นเพราะอายุที่เยอะขึ้น ร่างกายที่เริ่มอ่อนล้าจากการ ป่วยไข้ อาจทำให้แม่ผอมลงก็เป็นได้

“ ไม่เป็นไรหรอก แม่เค้าเอาไปแก้ทรงแล้วหละ ใส่ ได้แล้ว ” พี่สาววบอกกับผม

..ตั้งแต่ได้รับของจากไปรษณีย์ แม่แกะกล้องพัสดุทันทีที่ได้รับ แม่มี รอยยิ้มที่ตื้นตันใจ
จนพ่อแซวว่า ไอ้ลูกพวกนี้มันรู้จักแต่แม่มันจริงๆ
แม่ลองใส่เสื้อทันที เมื่อ ใส่ไม่ได้ แม่ก็ไม่รีรอที่จะบังคับพ่อให้พาไปส่งที่ร้านตัดเสื้อเพื่อแก้ทรง

พี่สาวพูดปนเสียงหัวเราะว่า “ ที่แม่รีบไปเปลี่ยนไม่ใช่อะไรหรอก แม่อยากจะใส่ไปงานวันแม่ที่อำเภอนะ ”

ผมอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อพี่สาวพูดจบ และวางโทรศัพท์ไป อืม .. ผมรู้สึกดีจัง

21.45 น. คิดว่าคงมีแต่ผม คนเดียวเท่านั้นในเวลาเช่นนี้กับพรุ่งนี้ที่เป็นวันหยุด
งานต่างๆ ยังคงวางอยู่เต็มโต๊ะ ผมลุกขึ้นเดินออกมาสูดอากาศเย็นๆ ภายนอกตัวตึก
แสงไฟระยิบระยับที่ผมเห็นไกลๆเบื้องหน้า คงมีผู้คนไม่น้อยที่กำลังเผชิญชีวิตเหมือนกับผม
หรือบางทีอาจลำบากมากกว่าผมด้วยซ้ำ

ในขณะเดียวกันคงมีใคร สักคนที่กำลังพูดคุยอยู่กับแม่ ทานข้าวอยู่กับแม่ หรือ กำลังนอนหลับภายใต้อ้อมแขนของแม่
และคงมีใครอีกหลายคนกำลังมองรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ โดยที่ไม่มีวันได้พบเจอกันอีกแล้ว
แต่ก็เถอะ..ผมเชื่อว่าคงไม่มี..ความรักใดจะยิ่งใหญ่เท่าความรักของแม่อีกแล้วหละ

ป่านนี้แม่คงหลับไปแล้ว หรือ แม่อาจนอนไม่หลับ

เพราะเสื้อตัวนั้น..ก็อาจเป็นไปได้ว่ามั้ย…. ลังเล

เสื้อตัวนั้น…เสื้อของแม่

อืม….ผมรู้สึกดีจัง... ปิ๊ง ๆ

โดยหนุ่มใต้ใจดี...