การกระทำ

<a href="http://audio.palungjit.com/attachment.php?attachmentid=18072" target="_blank">http://audio.palungjit.com/attachment.php?attachmentid=18072</a>

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๑๐๒

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่าเราเมื่อครั้งเป็น(สุเมธดาบส)ได้คิดว่า{เป็นข้อความที่

ท่านสุเมธดาบสสอนตนเอง}

ธรรมดาว่า{น้ำ}ย่อมแผ่ความเย็นไปให้คนดีและคนเลวโดยเสมอกันชะล้างมลทิน

คือธุลี(สิ่งสกปรก)ออกได้แม้ฉันใดแม้ท่านก็ฉันนั้นเหมือนกันพึงเจริญเมตตาบารมี

เจริญเมตตาไปสม่ำเสมอในชนผู้ทำประโยชน์และผู้ไม่ทำประโยชน์แล้วท่านจัก

บรรลุสัมโพธิญาณ

ข้อความบางตอนจาก......พระอภิธรรมปิฎก ธัมมสังคณีปกรณ์

พระอภิธรรมปิฎก ธรรมสังคณี เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๕๓๐

อุเบกขามีการเป็นไปโดยอาการเป็นกลางในสัตว์ทั้งหลายเป็นลักษณะมีความเห็น

สัตว์ทั้งหลายโดยความเสมอกันเป็นรสะ(เป็นกิจ)มีการเข้าไปสงบความโกรธและ

ความรักเป็นปัจจุปัฏฐาน(อาการปรากฏ)มีความเห็นสัตว์มีกรรมเป็นของตน อย่างนี้ว่า

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของ ๆ ตนสัตว์เหล่านั้นจักมีความสุขหรือจักพ้นจากทุกข์

หรือจักไม่เสื่อมจากสมบัติตามความพอใจของใครดังนี้..........เป็นปทัฏฐาน{เหตุใกล้ให้เกิด}

ข้อความบางตอนจาก พระอภิธรรมปิฎก ธัมมสังคณีปกรณ์

ธรรมดาของบุคคลผู้ที่ยังมีกิเลสนั้นอกุศลย่อมเกิดขึ้นมากมักจะไหลไปเป็นไป

ด้วยอำนาจของอกุศลเป็นส่วนใหญ่ และบางครั้ง - บางคราวก็ล่วงออกมาเป็นทุจริตกรรม

ทางกายบ้าง ทางวาจาบ้าง เบียดเบียนผู้อื่นให้เดือดร้อนซึ่ง(อาจจะ)มีได้ทั้งหมด

ทั้งปวงก็เป็นธรรมเป็นความเป็นไปของ{จิตเจตสิก}เท่านั้นไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่บุคคล

ไม่ใช่ตัวตน

สิ่งที่ควรพิจารณา คือ ไม่มีใครที่ไม่เคยทำผิดย่อมมีแน่นอนสำหรับบุคคลผู้ที่

กระทำความผิดจะมากหรือน้อยก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งตัวเราเองก็เช่นเดียวกันเวลาที่

ตนเองทำความผิดได้ผิดพลาดพลั้งไปก็อยากจะให้คนอื่นเขาเข้าใจและเห็นใจ

คนอื่น ๆ ที่เป็นแบบเราก็มีความต้องการอย่างนี้เช่นเดียวกันแต่เวลาคนอื่นทำความ

ผิดได้ผิดพลาดพลั้งไปนั้นเรามักจะลืมให้อภัยเขาลืมเข้าใจเขา

พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงเป็นเครื่องเตือนที่ดีอยู่เสมอเพราะพระองค์

ไม่เคยสอนให้เกิดอกุศลเลยแม้แต่น้อยแม้ในบุคคลผู้กระทำความผิดก็ไม่ควรโกรธ

เพราะเหตุว่า.............................บุคคลผู้ควรแก่การโกรธไม่มี

และอีกประการหนึ่งที่ควรพิจารณา คือ ในขณะที่คนอื่นได้กระทำความผิดไปก็

อย่าพึ่งโทษหรือโจทก์เขาควรที่จะสอบสวนพิจารณาให้รอบคอบเสียก่อนถ้าเขา

ผิดจริงควรที่จะมีเมตตาคอยอนุเคราะห์เกื้อกูลให้เขาสละคืน คือ ละซึ่งการปฏิบัติอัน

ไม่ถูกต้องไม่เหมาะสมนั้นเสียถ้าเขารับฟัง นั่นเป็นการดีแต่ถ้าเขาเป็นผู้ว่ายาก

ไม่ยอมรับฟังในคำแนะนำอันถูกต้องนั้นก็ควรจะเป็นผู้มี{อุเบกขา}คือ ความเป็นกลาง

ไม่หวั่นไหวไปด้วยอำนาจของอกุศล คือ โทสะพร้อมกับพิจารณาเห็นว่าสัตว์โลกมี

กรรมเป็นของของตน ใครทำกรรมอะไรไว้ ก็ต้องได้รับผลของกรรมนั้น ๆ แต่การจะมี

อุเบกขา{อุเบกขาพรหมวิหาร ได้แก่ ตัตรมัชฌัตตตาเจตสิก}ได้นั้น พื้นฐานของจิตใจ

ต้องเป็นผู้มีเมตตา

เพราะฉะนั้นแล้ว ควรมองข้ามความผิดของผู้อื่นไปเสียและอย่ากระทำให้เขาหมด

กำลังใจด้วยการพิพากษาโทษของเขาอย่างรุนแรงและประการที่สำคัญอย่างยิ่งที่

ขาดไม่ได้เลย คือ อย่าได้มองข้ามความผิดของตนเองเพราะปุถุชนก็คือปุถุชนไม่ใช่ -

พระอริยบุคคลย่อมมีอกุศลเกิดมากเป็นธรรมดามีกุศลเกิดแทรกสลับกับอกุศลเท่า

นั้นเองดีเท่าไหร่ก็ยังไม่พอจนกว่าจะได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ซึ่งก็จะต้องอาศัยกาล

เวลาอันยาวนานในการอบรมเจริญปัญญาเพื่อขัดเกลากิเลสของตนเองต่อไป

ความเข้าใจพระธรรม{ปัญญา}เท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งที่แท้จริงสำหรับทุกคนความ

เข้าใจพระธรรมนอกจากจะเป็นประโยชน์สำหรับตนเองโดยตรงแล้วยังสามารถ

เกื้อกูลให้เกิดประโยชน์แก่บุคคลอื่นได้ด้วยด้วยการแนะนำให้เจริญในหนทางข้อ

ปฏิบัติที่ถูกต้องตรงตามพระธรรมคำสอนที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงตามกำลัง

ปัญญาของตนเอง.......................................

แนวทางเจริญวิปัสนา ณ.มูลนิธิบ้านธรรมมะ บุคโล ธนบุรี คณะวิทยากร อ.สุจินต์ บริหารวนเขตต์