อาถรรพ์ เมืองกาญจน์

อาถรรพ์ เมืองกาญจน์

ตอนปี 2535 ผมได้โอกาสบวช หลังจบป.ตรี พระพี่เลี้ยง พาไปพักเมืองกาญจน์ อ.บ้านเก่า
เข้าไปลึกมาก กะว่าหนีไม่รอด ไปก็อยู่อย่างพระป่า อาศัยปักกลดนอนกันเอา อาศัยกว่าก่อนจะบวชผมเคยเป็นผ้าขาวอยู่หลายปี
ฝึกมากับครูบาอาจารย์ก็พอจะมีความรู้ทางด้านกรรมฐานอยู่บ้าง จึงไม่ลำบากมากนัก

การจะปักกลดก็ผูกสายแล้วว่าคาถาตวาดป่าหิมพานต์ตามที่หลวงพ่อฤษีเคยบอกไว้.. คืนแรกก็เจอดีเลยครับ...
ปกติของการอยู่ป่าก็เน้นการเดินจงกรม มากหน่อย รองมาก็นั่งสมาธิ ส่วนการพูด การนอนนั้น ทำแต่น้อย
คืนนั้นหลังจากเดินจงกรม ทำสมาธิเสร็จ ขณะกำลังจะเอนกาย จำวัด ก็เจริญสติไว้ เข้าสมาธิในการนอน
พอนอนลงปั๊บ เห็นผู้ชายนุ่งห่มผ้ารุ่มร่ามสีขาวคล้ายพวกอินเดีย มีผ้าโพกบนหัว นั่งล้อมผมไว้สักร้อยกว่าคน
แล้วสวดมนต์ภาษาอะไรไม่เข้าใจ แต่ขณะนั้นเข้าใจเอาเองว่าเป็นภาษา มคธ เสียงสวดนี่ดังไปทั่วทุ่ง
สักครู่ร่างผมก็ลอยขึ้นจากพื้นได้สัก เมตรนึง ผมก็หันกลับไปมอง เห็นร่างตัวเองนอนอยู่กับพื้น
หันกลับมามองท้องฟ้ามืดสนิท มองไปที่พวกคนพวกนี้ก็กำลังสวดมนต์ล้อมรอบตัวข้าพเจ้าอยู่
คนพวกนี้เป็นใครผมไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆคือ เวลาที่ผมถอดกายในออกจากร่างไม่เคยถอดออกมาแล้วมืด
และก่อนจะออกมาจากกายผมจะเห็นพระก่อนแล้วกายในจึงจะออกจากร่าง แต่ออกมาแบบมืดๆอย่างนี้ไม่เคย

เห็นท่าว่าจะไม่ดีแน่ๆ คำบริกรรมพุทโธก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ เพราะบริกรรมมาตั้งแต่เด็กจนชิน
หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค มาปรากฎให้เห็นอยู่ใกล้ๆ เพราะทุกครั้งที่เกิดเรื่อง
หลวงพ่อปาน ท่านจะมาคอยสงเคราะห์เสมอ แต่ก็ต้องเป็นเรื่องหนักๆ เห็นหลวงพ่อปานก็ใจชื้น
เห็นท่านนั่งพับเพียบมาใกล้ๆหัวผม สักครู่ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่น ขนาดแก้วหูอื้อ ดังขึ้น 3 ครั้ง
พวกที่สวดมนต์กันอยู่ก็หายกันไปหมด กายในผมเหมือนหล่นกลับเข้ามาในร่าง ทันทีที่เข้าร่างได้
ก็เกิดพายุลมพัดกระหน่ำ แรงมากขนาดหายใจไม่ออก พูดส่งเสียงไม่ได้ กลดที่ปักอยู่ทานแรงลมไม่ได้
แต่ดันอธิษฐานไว้ไม่ถอนกลด ถ้าไม่งั้นก็ย้ายได้ 45 ก้าว ตอนนั้นเลยได้แต่นั่งรวบกลดเอาไว้
แล้วเข้าสมาธิไว้จนรุ่งเช้าเสียงไก่ขัน ลมก็หยุดพัดลงเดี๋ยวนั้น...เช้าเก็บกลดแล้วก็เตรียมตัวไปบิณฑบาตร
กลับมาก็เล่าให้พระพี่เลี้ยงฟัง แล้วก็บอกว่า นึกขึ้นมาได้ที่หลวงพ่อฤษีท่านเคยเตือนว่า
ใครยังฝึกไม่แข็งจริงอย่าไปเมืองกาญจน์ เพราะมีทั้งผีทั้งยาสั่งมาก ผมเองเจอรับน้องเพียงคืนแรก
และได้บารมีหลวงพ่อปานช่วยเอาไว้ ไม่งั้นก็ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อ ผมยังคงอยู่ฝึกกรรมฐานอยู่อีกเดือนกว่า
จึงเดินทางกลับ ตราบจนทุกวันนี้ผมเองก็ยังไม่รู้ว่า พวกที่นั่งล้อมวงสวดมนต์นั้นเป็นใคร สวดอะไร ต้องการอะไร
เพราะแผ่เมตตาไปเขาก็ไม่เอา เหมือนจะต้องการชีวิตพระธุดงค์อย่างเดียว
รอดมาได้ครานั้น ก็จึงเอามาเล่าสู่กันฟัง เมืองกาญจน์ ยังคงมีอาถรรพ์อยู่จริง..

จากคุณ raming2555