ตระหนี่

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/17.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

ถ่ายภาพประกอบเนื้อหาโดย{Sometime}ภาพจากงานสัปดาห์ส่งเสริมพระพุทธศาสนา ณ.มลฑลพิธี ท้องสนามหลง

ที่พระผู้ฯตรัสว่า โลกไม่ปรากฏ เพราะความตระหนี่

มีความว่าความตระหนี่ ๕ ประการ คือ...................................

อาวาสมัจฉริยะ ตระหนี่ที่อยู่ ๑

กุลมัจฉริยะค ตระหนี่ สกุล อุปัฏฐากสำหรับ พระภิกษุ ๑

ลาภมัจฉริยะ ตระหนี่ ลาภ ๑

วรรณมัจฉริยะ ตระหนี่ วรรณะ คือคำสรรเสริญ ๑

ธรรมมัจฉริยะ ตระหนี่ ธรรม ๑

ไม่เคยคิดมาก่อนใช่ไหมค่ะว่าโลกไม่ปรากฏเพราะความตระหนี่แต่ถ้าพิจารณา

จริง ๆ ลึกลงไปของความตระหนี่ คืออะไร ? ความเห็นแก่ตัว

ขณะใดที่ไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ลึกลงไปในขณะนั้น

{สติ}จะต้องหยั่งลงไปว่าเพราะอะไร ก็คือ ความเห็นแก่ตัว

เพราะฉะนั้นตัวนี้ ยังเป็นที่ยึดถือผูกพัน ติดข้องอย่างมากเพียงใด

ลักษณะขอาการของความตระหนี่ย่อมปรากฏ

เพระฉะนั้นขณะใดที่มีความตระหนี่อย่างหนึ่งอย่างใดเกิดขึ้น ควรที่จะเป็นเครื่่องระลึก

ได้ว่าในขณะนั้นยังมีควมติดข้องยังมีความเห็นแก่ตัวยังมีความยึดถือสภาพธรรมว่า

เป็นตัวตนมากทีเดียว

และสำหรับ{ธรรมมัจฉริยะ} คือความตระหนี่ ธรรมะ ถ้าเกิดความตระหนี่ ธรรมะ แล้ว

ทุกอย่างย่อมไม่ปรากฏตามความเป็นจริงเพราะว่าไม่แสดงธรรมนั้นให้

บุคคลอื่นได้รู้หรือว่าได้เข้าใจด้วย

เพราะฉะนั้นผู้ที่เข้าใจลักษณะของสภาพธรรมจริง ๆ จะไม่ตระหนี่ธรรมะ

เพราะรู้ว่าเป็นสี่งที่มีประโยชน์และขณะใดที่ตระหนี่ขณะนั้นก็แสดงถึง

ความเห็นแก่ตัวหรือความยึดมั่นในตัวตนซึ่งยังไม่ได้ละคลาย

ข้อความต่อไปมีว่า............................................

ท่านเรียกว่า{เววิจฉะ} ความตระหนี่กริยาที่ตระหนี่ความเป็นผู้ตระหนี่

ความปราถนาต่าง ๆ ความเหนียวแน่นความเป็นมีใจหดหู่โดยความเป็นจิตเผ็ดร้อน

นี่ก็แสดงลักษณะของมัจฉริยะ เจตสิก ว่าเกิดกับ โทสะมูลจิตซี่งเป็น อกุศลจิต

จะไม่เกิดกับโลภะมูลจิตและโมหะมูลจิตเลย

ความที่แห่งจิตอันใครเชื่่อไม่ได้เห็นปานนี้เรียกว่าความตระหนี่

เวลาเกิดความตระหนี่ขึ้นจริงใจไหมค่ะจะต้องมีอาการที่ปิดบังหรือซ่อนเร้น

ที่่่ไม่จริงใจเพราะฉะนั้นความที่แห่งจิตอันใครเชื่อไม่ได้เห็นปานนี้เรียกว่า............................

ความตระหนี่

อีกอย่างหนึ่งแม้ความตระหนี่{ขันธ์}ท่านก็เรียก มัจฉริยะ

แมัความตระหนี่{ธาตุ}ท่านก็เรียก มัจฉริยะ

ไม่มีตัวตนไม่มีสัตว์ไม่มีบุคคลเพราะฉะนั้นที่ตระหนี่ - นี่ตระหนี่ อะไรลองคิดดูน่ะค่ะ

ถ้าไม่ตระหนี่{ขันธ์}คือ รูปขันธ์บ้างเวทนาขันธ์บ้างสัญญาขันธ์บ้างสังขารขันธ์บ้าง

วิญญาณขันธ์บ้าง

ท่านมีความสุขแล้วเห็นคนอื่นทุกข์เดือดร้อนอยากจะให้คนอื่นเขามีคามสุขอย่างเรา

ขณะนั้นไม่ตระหนี่ในสุขเวทนาใช่ไหมค่ะแต่ถ้าเป็นผู้ที่มีความสุขและคนอื่นมี

ความทุกข์เดิอดร้อนก็ไม่มีความคิดที่จะเกื้อกูลบุคคลนั้นให้มีควมสุขบ้างขณะนั้น

ก็เป็นการตระหนี่(ขันธ์) คือ ตระหนี่ สุขเวทนา

ไม่ว่าจะเป็นธาตุก็ตาม ในเมื่อไม่มีตัวตน ไม่มี สัตว์ บุคคล เป็นแต่เพียงปรมัตถธรรม

เพราะฉะนั้นถ้าพิจารณาจริ งๆ ในขณะใดที่เกิดความตระหนี่ก็ คือ ตระหนี่(ขันธ์)ตระหนี่

ธาตู ตระหนี่(อายตนะ) นั่นเอง

ข้อความบางตอนจากการบรรยายธรรมโดยท่านอาจารย์ สุจินต์ บริหารวนเขตต์

มูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา

สำนักงานเลขที่ 174/1 ซอย เจริญนคร 78

ดาวคะนอง ธนบุรี