มหาภารตะยุทธ...บทที่ ๑ - ๑๑
เกริ่นนำ….
มหากาพย์ภารตยุทธ..นี้เป็นวรรณกรรมยิ่งใหญ่
หนึ่งในสองของอินเดียมาแต่โบราณ...
หนึ่งนั้นคือรามายณะ...หรือ รามเกียรติ์ อันแพร่
หลายขจรขจายไปทั่วเอเชียอาคเนย์
และหนึ่งคือ มหาภารตยุทธ ที่จะเป็นเอกเฉพาะ
ในดินแดนชมพูทวีปเองเท่านั้น
ทั้งสองเรื่อง..รจนาขึ้นหลังการบุกเข้ามาสู่ชมพูทวีป
ของชนชาติอารยันจากแถบเอเชียกลางแถวทะเลสาป
แคสเปี้ยน ที่เรียกกันว่า เอเชียไมเนอร์
ชนกลุ่มนี้มีลักษณาการเช่นเดียวกับฝรั่ง..คือผิวขาว
จมูกโด่ง ตาโตมีขอบตาสองชั้น ดวงตาสีฟ้า-เขียว..
เส้นผมแดง น้ำตาล ทอง เป็นโครงสร้างร่างกายของพวก..
คอเคซอยด์....นั่นเอง
ขณะที่อพยพลงมาจากถิ่นเดิมนั้น...มุ่งลงมาที่
ดินแดนรอบอ่าวเปอร์เซียก่อนเป็นลำดับแรก...และลง
หลักปักฐานที่นั่นส่วนหนึ่งคือชนชาติอิหร่านในปัจจุบัน...
ส่วนที่เหลือก็อพยพข้ามเทือกเขาต่อมาผ่านดินแดน
กัษมีระ หรือ ที่เรียกว่า แคชเมียร์ ในปัจจุบันลงมาสู่ริม
เทือกเขาหิมาลัย..แล้วค่อยๆขยายขอบเขตลงมาสู่..
ลุ่มน้ำคงคาและลงหลักปักฐานในอินเดียตอนบนในที่สุด
การอพยพนี้กินเวลายาวนาน...เป็นหลายร้อยปี...ด้วยความเป็น
ชนเผ่าเร่ร่อนเลี้ยงสัตว์...จึงขยายตัวกินแดนเรื่อยมา
ขณะที่ชมพูทวีปตอนนั้น..ชนพื้นเมืองเดิมที่มีอาชีพทำ
เกษตรกรรม ได้ยึดครองอยู่ก่อนแล้ว...เรียกว่าพวก มิลักขะ
มีรูปลักษณ์เดียวกับ ชาวอินเดียตอนล่างในปัจจุบัน
คือผิวดำ ตัวเล็ก คล้ายๆแขกขายโรตี ตามบ้านเรา ซึ่งชนกลุ่มนี้
อพยพมาจากแอฟริกาอีกต่อหนึ่งเมื่อหลายพันปีมาแล้ว
ช่วงเวลาของเรื่องราว..การอพยพนี้
ผู้เขียนประเมินเอาจากอายุพระพุทธศาสนาเป็นแนวทาง
เมื่อสมัยพุทธกาลนั้น..เรานับเนื่องขึ้นไปได้ถึงประมาณ
2600 ปี จากสมัยปัจจุบัน
สมัยนั้นคัมภีร์พระเวทของชาวอารยันแพร่หลาย
มีพัฒนาการกันถึงขั้น..โต้อภิปรัชญา..กันแล้ว
ช่วงนั้นเองเป็นช่วงที่พราหมณ์เริ่มปฏิรูปคำสอนกัน
ขนานใหญ่...เนื่องจากการเกิดขึ้นของศาสนาใหม่มากมาย
ไม่ว่าจะเป็น พุทธ ไชนะ ฯลฯ...เป็นคู่แข่งขันดึงศรัทธาคน
แปลว่า..การลงหลักปักฐาน..การกำเนิดแนวคิดปรัชญาต่างๆนั้น
สืบทอดมาอย่างยาวนาน..หยั่งรากลึกจนมั่นคงแล้วในจิตใจคน
เมื่อมาถึงยุคพุทธกาล
แปลว่า...การอพยพใหญ่ครั้งนั้นควรต้องมีมาไม่ต่ำกว่า
1,000-1,500 ปีแล้วก่อนพุทธกาล
เมื่อรวมกับอายุพุทธศาสนา การอพยพใหญ่ครั้งนั้นน่าจะ
อยู่ที่ เมื่อ 4,000 - 4,300 ปีที่แล้วนับจากปัจจุบันย้อนกลับขึ้นไป
ช่วงเวลานี้คงมีความใกล้เคียงกับอายุของศาสนา โซโรแอสเตอร์
ในอิหร่าน
แปลว่า อารยัน มีเทพเจ้าสำหรับการบวงสรวง...รวมทั้งการบูชาไฟ
เป็นของตนเองมาก่อนนับนานแล้ว...ไปไหนก็เอาไปด้วย....
เมื่อมาอยู่ชมพูทวีปก็เอามาด้วยทั้ง พระอิศวร ทั้ง ลัทธิบูชาไฟ
และเป็นกลุ่มที่มีพัฒนาการทางด้านปรัชญาเหนือกว่ากลุ่มแรกที่
ปักหลักที่อิหร่าน...
ผู้เขียนเองเข้าใจว่านักปราชญ์ผู้รู้จะอยู่ในกลุ่ม
ที่เดินทางเลยเถิดมาถึงชมพูทวีปเป็นส่วนใหญ่
กลุ่มก้อนในอิหร่านจึงไม่อาจให้กำเนิดปรัชญา ศาสนา
อะไรได้มากนัก....ที่รู้จักก็มีเพียง โซโรแอสเตอร์ เท่านั้น
ซึ่งผิดกับกลุ่มที่ปักหลักในอินเดียตอนเหนือที่ให้กำเนิด
ปรัชญา ศาสนา ลัทธิ ต่างๆมากมาย
การปฏิรูปหลักคำสอนนี้
กินเวลาเป็นพันปี...เริ่มก่อนพุทธกาล..และสิ้นสุดหลัง
พุทธกาล..เรียกยุคนี้ของพราหมณ์ หรือ ฮินดู ปัจจุบันว่ายุค
อุปนิษัท....ซึ่งก่อนยุคปฏิรูปนี้...มีกฎเกณฑ์บางข้อ
ตราไว้ถึงขนาดว่า....”ศูทรผู้ใดแอบฟังพราหมณ์สาธยายพระเวท
ในเทวาลัย...โทษของมันผู้นั้นคือ...เอาตะกั่วหลอมไฟกรอกหู”...
อันสะท้อนถึงการแบ่งแยกวรรณะอย่างรุนแรงในยุคสมัยนั้น
รามายณะ หรือ รามเกียรติ์
พูดถึงสงครามระหว่าง มนุษย์ ลิง เทวดา ยักษ์แปรพักตร์ นั้นฝ่ายหนึ่ง
กับ ยักษ์..อีกฝ่ายหนึ่ง....ซึ่งแปลความได้ว่า...
มนุษย์...คือเผ่าพันธุ์อารยัน หรือ ตัวแทนแห่งความดีงามนั่นเอง
ลิง...คือ ชนพื้นเมืองที่ยอมรับอำนาจของอารยัน ที่มาใหม่
ให้เป็นใหญ่ในดินแดนที่ตนอยู่มาก่อน
เทวดา...คือ ผู้ช่วยเหลืออารยัน เป็นผู้สนับสนุนค้ำจุนเป็นกำลังใจ
ยักษ์...คือ ชนพื้นเมืองเดิม คือ พวก มิลักขะ ที่ต่อสู้กับการถูกรุกราน
จนต้องร่นถอยลงใต้ เหมือน อินเดียนแดงใน อเมริกา
เป็นตัวแทนแห่งความชั่วร้าย
เป็นการบอกโลก..ผ่านวรรณกรรมว่า...การรุกรานดินแดน
มิลักขะของอารยันนั้นชอบธรรม
มหาภารตะยุทธ...
เป็นเหตุการณ์เกิดขึ้นหลัง...รามายณะ
เป็นเหตุการณ์เมื่ออารยันลงหลักปักฐานสร้างบ้านแปง
เมืองมั่นคงแล้ว มีนครรัฐต่างๆ...มีเจ้าผู้ครองนครเป็นอิสระบ้าง
ขึ้นกับนครใหญ่บ้าง...มีนักปราชญ์...มีรูปแบบการปกครอง
ที่ชัดเจน...มีหลักการเชิงเหตุผลเป็นปรัชญาการดำเนินชีวิต
ของผู้คนแล้ว...
ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็น ภายในสังคมอารยันด้วยกันเองทั้งสิ้น
เมื่อมีปฏิสัมพันธ์กันก็ย่อมมีความขัดแย้งกันเป็นธรรมดา
จึงเป็นที่มาของสงครามของพวกเผ่าเดียวกัน...
ฤษีวยาส เห็นเหตุการณ์ฆ่าฟันกันของชนเผ่าเดียวกัน
ก็รู้สึกสลดใจ จึงมีแรงบันดาลใจรจนาเรื่องการยุทธในระหว่าง
สายเลือดเดียวกันขึ้นมา...โดยมีตัวแทนของฝ่ายดีงามคือ ปาณพ
และฝ่ายชั่วร้ายคือ เการพ....ทำสงครามกัน
ศึกสายเลือด..ว่างั้นเถอะ
เมื่อแปลความต่อไปอีกชั้น..ก็คือการต่อสู้กันของสำนึกฝ่ายดี
และฝ่ายชั่วของจิตใจภายในคนคนหนึ่งนั่นเอง...
จิตใจที่มีร่างเดียวกันนั่นแหละที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
คือความหมายของสายเลือดเดียวกันของปาณฑพและเการพ
โดยที่หัวใจของเรื่องคือบทตอนที่ พระกฤษณะที่ทำหน้าที่
สารถีให้กับท่านอรชุน ได้พูดเตือนสติท่านอรชุนไม่ให้รู้สึกท้อแท้
เราเรียกบทนี้ว่า บทเพลงแห่งองค์ภควัน หรือ ภควัตคีตา
อันเป็นแนวคิดหลักของศาสนาฮินดู หรือ พราหมณ์ เลยทีเดียว
ชนชาติอารยันส่วนหนึ่งได้อพยพไปทางยุโรปเหนือ ที่เป็นดินแดน
เยอรมันในปัจจุบัน....ซึ่งชื่อเผ่าพันธุ์อารยันนี้ อดอร์ฟ ฮิตเลอร์ เคยเอามา
เชิดชูสำหรับเป็นเครื่องมือทำลายล้างชนชาติยิวจนตกตายกว่า 6 ล้าน
คนมาแล้ว ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2
อ่าน.. = ปณามคาถา =
สัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙ ต่อตามลิ้งค์ด้านบนค่ะ...
![[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้](http://www.sookjai.com/external/Black-Ribbon.png)
