.

.

.

                                                                                                   

























.

.

เพลงนี้ มีที่มาจากวรรณกรรมเรื่อง "ลิลิตพระลอ "
เป็นการบรรยายความงามของพระเพื่อนและพระแพง เนื้อร้องดังนี้...

อายุเยาวเรศรุ่นเจริญศรี
พระเพื่อนพี่ แพงน้อง สองสมร
เอ๋ยงามทรง งามองค์ ออนซอน
ดังอัปสรหยาดฟ้าลงมา

แม่คุณเอ๋ย ข้อยบ่เคยพบเจ้า
สองนางลำเพาดูเจ้างามตา
สาวใดบ่เหมือนสองเพื่อนแพงนา
ตั้งแต่ข้อยดูมา ลักษณาบ่ปาน


โน๊ตเพลงลาวเจริญศรี หรือ "ลาวเล็กตัดสร้อย"  ต่อด้วยเพลง ลาวเล่นน้ำ



อาจารย์สมพล  อนุตตรังกูร
..ขอกราบขอบพระคุณ ท่านอาจารย์สมพล  อนุตตรังกูร  ครูผู้ประสิทธิ์ประสาทความรู้ด้านดนตรีไทย
ที่อนุญาตให้นำโน๊ตเพลงไทยเดิม  ซึ่งท่านเป็นผู้ประพันธ์และเขียนด้วยลายมือของท่านเอง
เผยแพร่เป็นวิทยาทานใน www.sookjai.com
โดยวัตถุประสงค์ เพื่อให้คนไทยได้ตระหนักถึงคุณค่า และช่วยกันอนุรักษ์ศิลปการดนตรีไทย
ให้สืบทอดยาวนานคงอยู่คู่วัฒนธรรมไทย มา ณ ที่นี้ ด้วยความเคารพสูงยิ่ง.... 

   

 





.

ขอบคุณมาก   จะทำรับประทานบ้าง -  ที่บ้านทำจะใช้ไข่เยี่ยวม้า  กรรมวิธีเดียวกันแต่จะใช้หมูบดผสมรวมกับปลาบดค่ะ   





.

   แอปเปิ้ล


          แอปเปิ้ล (apple)   เป็นผลไม้ที่ประกอบไปด้วยเพกตินในปริมาณสูง  เพกตินเป็นไฟเบอร์ชนิดหนึ่ง มีคุณสมบัติช่วยจับคอเลสเตอรอลและโลหะหนักในร่างกายที่ปะปนมากับอาหารที่เราอาจรับประทานเข้าไป เช่น ปรอท  ตะกั่ว  ซึ่งสารเหล่านี้เป็นตัวการสำคัญที่เข้าไปทำลายเซลล์สมอง   นี่คือเหตุผลที่เราควรจะกินแอปเปิ้ลเพื่อล้างสารพิษออกจากร่างกาย    จากการศึกษาทดลองยังพบว่าแอปเปิ้ลช่วยขับสารเคมีที่ปนเปื้อนมากับอาหาร ซึ่งก่อให้เกิดอาการแพ้ในเด็ก  และทำให้เกิดไมเกรนในผู้ใหญ่ได้  

          นอกจากมีคุณสมบัติพิเศษในการล้างพิษให้กับร่างกายดังกล่าวแล้ว  แอปเปิ้ลยังมีคุณประโยชน์ในการบำรุงผิวพรรณได้เป็นอย่างดีอีกด้วย  เพียงคุณนำเนื้อแอปเปิ้ลสด ๆ มาบดละเอียดพอกตามบริเวณใบหน้าและลำคอ  นวดเบา ๆ    แล้วล้างออกด้วยน้ำสะอาด    หรืออาจนำเนื้อแอปเปิ้ลบดละเอียดผสมโยเกิร์ต   น้ำมันมะกอก  และน้ำผึ้ง  อย่างละ 1 ช้อนชา  พอกไว้บริเวณใบหน้าทิ้งไว้ 15 -20 นาทีแล้วล้างออกด้วยน้ำอุ่น  ผิวหน้าคุณจะมีความยืดหยุ่นสดชื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว  





   เพื่อสุขภาพที่ดี  ควรรับประทานแอปเปิ้ลวันละ 1 ผลค่ะ.......ด้วยรักและปรารถนาดี-กิมเล้ง





.


            



.

      มะนาว


        มะนาว   เป็นสุดยอดอาหารที่ช่วยทำความสะอาดตับ     มะนาวเป็นสมุนไพรที่มีวิตามินซีสูงมาก  ผลวิจัยจากมหาวิทยาลัยแอริโซนาแนะนำว่า ใครที่กินผลไม้และผักที่มีวิตามินซีในปริมาณมากจะมีประโยชน์ต่อระบบย่อยอาหารและช่วยให้น้ำหนักลดลงได้ดีกว่าวิธีอื่น ๆ    ยิ่งไปกว่านั้นมะนาวยังช่วยให้ร่างกายดูดซึมแคลเซียมให้กักเก็บเอาไว้ในเซลล์ไขมันซึ่งช่วยให้ร่างกายเผาผลาญไขมันได้ดียิ่งขึ้น   มะนาวสดเมื่อนำมาผสมกับน้ำอุ่นแล้วดื่มตอนเช้าหลังตื่นนอน จะช่วยล้างพิษและทำให้เลือดสะอาดขึ้น  แต่ถ้านำน้ำมะนาวสดมาผสมกับโยเกิร์ตและน้ำผึ้งก็จะเป็นอาหารที่ช่วยล้างพิษในลำไส้และป้องกันอาการท้องผูกได้อีกด้วย  




พรุ่งนี้อย่าลืมดื่มน้ำมะนาวนะคะ      

 








.

แจ้งเพื่อทราบจากเจ้าของกระทู้ค่ะ    ภาพจริงของคุณยายทวด เจ้าของกระทู้ยังค้นหาไม่พบ   ภาพที่ปรากฎในกระทู้เป็นภาพทั่วไปจากเว็ปไซต์   แต่หากเป็นภาพด้านล่างนี้




เป็นพระฉายาลักษณ์ของสมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี  พระบรมราชินีในล้นเกล้าฯ  รัชกาลที่ ๗    เมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์วัย  ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงมา ณ ที่นี้   ในโอกาสต่อไปจะลงรายละเอียดกำกับภาพบุคคลสำคัญค่ะ



.

.....ธรรมเมตตา  โดย  หลวงปู่สิม  พุทฺธาจาโร....ผู้ปฏิบัติตามแบบอย่างของพระพุทธเจ้า



.

คนเราทุกคนหลงกลกิเลส
ดูแต่กิเลสราคะ ส่ังให้ทำก็ทำตาม
กิเลสโทสะสั่งให้ทำก็ทำเลย
กิเลสโมหะสั่งให้ทำก็ทำเลย

 

                                                                                                                                                    (๒๘/๔๓๙)

 
                                                                                                                     

   

                      ด้วยกลิ่นหอมชื่นใจหอมนานเป็นเอกลักษณ์ทำให้ "ลาเวนเดอร์" ดอกไม้ตัวเอกสำคัญของอุตสาหกรรมน้ำหอมฝรั่งเศส  อันทำรายได้ให้แก่ประเทศฝรั่งเศสปีหนึ่งๆ มากกว่าหนึ่งพันล้านเหรียญสหรัฐอเมริกา และยังไม่มีประเทศใดในโลกมีความเจริญก้าวหน้าในด้านอุตสาหกรรมน้ำหอมเทียบเท่าฝรั่งเศส  

                      น้ำมันหอมจากดอกลาเวนเดอร์ เป็นน้ำมันหอมระเหยที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโลก เนื่องจากมีสรรพคุณหลายอย่าง เช่น ช่วยทำให้อากาศบริสุทธิ์ ช่วยฆ่าเชื้อโรค ต้านเชื้อแบคทีเรีย บรรเทาอาการปวด รักษาสมดุลยของระบบประสาท ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย อาจนำไปกระจายกลิ่นให้น้ำมันหอมระเหยไปในอากาศด้วยเตาน้ำมันหอมระเหยก็ได้  ซึ่งจะช่วยให้อากาศสดชื่นบริสุทธิ์   อีกทั้งยังสามารถนำไปเจือจางเพื่อนวดเบาๆ บริเวณขมับช่วยบรรเทาอาการปวดไมเกรนได้อีกด้วย ด้วยคุณสมบัติทางการบำบัดรักษาที่หลายหลาย น้ำมันหอมระเหยจากลาเวนเดอร์จึงได้รับความนิยมอย่างมากในการนำไปใช้ในอุตสาหกรรมน้ำหอมและเครื่องหอมต่างๆ  ตลอดจนใช้ในอุตสาหกรรมยา  
 
                      เมื่อราวเดือนกรกฎาคม ๒๕๕๓  มีโอกาสไปที่สาธารณรัฐฝรั่งเศส  เรามีโปรแกรมเดินทางจากนครปารีสมุ่งสู่ทางตอนใต้ของประเทศโดยรถไฟด่วน TGV ซึ่งมีความเร็วมากกว่า ๓๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง  มุ่งสู่เมืองมาร์แซยย์ (Marseille) เมืองใหญ่อันดับ ๒ และเป็นเมืองท่าอันดับ ๑ ของฝรั่งเศส  พวกเราได้แวะเมืองวาลองโซล (Valansole) ซึ่งเป็นแหล่งปลูกลาเวนเดอร์ที่ใหญ่ที่สุดของประเทศฝรั่งเศส  

                      ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งลาเวนเดอร์สีม่วงกว้างใหญ่สวยงามสุดลูกหูลูกตา แต่เมื่อได้ลงไปสัมผัสอย่างใกล้ชิดถึงแปลงปลูกในไร่แล้ว ต้นลาเวนเดอร์ไม่ได้สวยงามอย่างที่มองเห็นเป็นทิวแถวไกลตามากนัก นอกเสียจากกลิ่นที่หอมเย็นชื่นใจจริงๆ  
 
                      ลาเวนเดอร์เป็นพืชพื้นเมืองแถบบริเวณเมดิเตอร์เรเนียน  ปัจจุบันนิยมปลูกแพร่หลายในประเทศฝรั่งเศส  สหรัฐอเมริกา  บัลแกเรีย  และอังกฤษ  ลักษณะเป็นไม้พุ่ม  ลำต้นและกิ่งใบสีฟ้าอมเทาอ่อนจางๆ ใบสากมือ ดอกเล็กๆ เป็นช่อสีม่วงอ่อน  หากเข้าใกล้มาก อาจระคายเคืองหรือคันผิวหนัง ปลูกอยู่บนแปลงซึ่งทำเป็นเนินดิน  ลาเวนเดอร์จะให้ผลผลิตได้ดีในพื้นที่แถบบริเวณฝรั่งเศสตอนใต้ และจะให้ผลผลิต(ดอก) ได้ดีในช่วงราวเดือนมิถุนายนถึงเดือนกรกฎาคม    สำหรับประเทศไทย เท่าที่ทราบขณะนี้เริ่มมีการปลูกทดลองกันบ้างแล้วแถวจังหวัดราชบุรี แต่ไม่ทราบว่าได้ผลเป็นอย่างไร และถ้าจะว่าไปอากาศแถวฝรั่งเศสตอนใต้เห็นว่าค่อนข้างร้อนพอสมควรเทียบกับหลายๆ ประเทศในทวีปยุโรป  จึงเห็นว่าประเทศไทยน่าจะประสบผลสำเร็จจากการปลูกทดลอง  
    
                      ลาเวนเดอร์ นอกจากหากเข้าใกล้อาจทำให้ระคายเคืองคันผิวหนังแล้ว สิ่งที่ควรระมัดระวังอย่างยิ่งคือฝูงผึ้งที่บินหาเกสรดอกไม้ซึ่งมีมหาศาลพอๆ กับความกว้างใหญ่ของท้องทุ่งลาเวนเดอร์  
 
                      รู้จักลาเวนเดอร์กันแล้วพอหอมปากหอมคอ  ต่อไปจะพาไปรู้จัก เมืองกราซ (Grasse) ที่รู้จักกันดีว่าเป็น “เมืองหลวงแห่งโลกน้ำหอม”  คณะเราได้เข้าไปเยี่ยมชมโรงงานผลิตน้ำหอม Fragonard Perfumery  ที่ก่อตั้งขึ้นมาตั้งแต่สมัยศตวรรษที่ ๑๖ (ตรงกับ พ.ศ. ๑๕๐๑ – ๑๖๐๐) ได้ชมกระบวนการผลิตน้ำหอมด้วยการสกัดและกลั่นน้ำมันหอมระเหยออกมาจากพืชนานาชนิด  แต่ส่วนใหญ่จะมาจากดอกลาเวนเดอร์ ซึ่งกว่าจะผลิตจนได้น้ำมันหอมสัก ๑ ลิตร   ต้องใช้ดอกลาเวนเดอร์ไม่น้อยกว่า ๑๓๐ กิโลกรัม โดยนำดอกไปต้มในถังอัดความดันด้วยความร้อนสูงจนกลั่นตัวกลายเป็นไอน้ำลอยไปตามท่อส่งลงสู่ถังเก็บ เจ้าหน้าที่โรงงานเล่าว่าดอกไม้ที่นำเข้าจากเมืองไทยก็มีด้วย เช่น ดอกมะลิ ดอกกุหลาบฯลฯ และดอกไม้ที่ส่งไปต้องปราศจากสารฆ่าศัตรูพืช  จึงเป็นอันว่าพรรณไม้หอมจากเมืองไทยก็มีโอกาสไปชูคอถึงฝรั่งเศสกะเขาด้วยเหมือนกัน และไอ้เจ้าหัวน้ำหอมที่สกัดออกมาได้นั้นจะนำไปใช้สำหรับผลิตเครื่องสำอาง สบู่ สเปรย์ปรับอากาศ อุตสาหกรรมยา และอื่นๆ อีกมากมาย      

                      และถ้าเอ่ยถึงน้ำหอมแล้วผู้คนมักนึกไพล่ไปถึงประเทศฝรั่งเศสด้วยบ่อยๆ  ก็น่าจะเป็นอย่างที่เขาว่ากันว่าคนฝรั่งเศสไม่ชอบอาบน้ำ เป็นคนที่สกปรกที่สุดเมื่อเทียบกับคนอิตาลี  คนอังกฤษ  และคนเยอรมัน    ดังนั้น สิ่งที่พอบรรเทากลิ่นกายได้คงหนีไม่พ้นเอาน้ำหอมเข้าช่วยนั่นเอง
 

พระราชินีมารี อองตัวแนต (Marie Antoinette)

                      ในราชสำนักฝรั่งเศส ช่วงปลายศตวรรษที่ ๑๕ หรือราวหนึ่งพันปีเศษล่วงมาแล้ว พระราชินีแคธรีน  เดอ เนดิซิ  พระอัครมเหสีในพระเจ้าอองรีที่ ๒ แห่งฝรั่งเศส ได้เสด็จประพาสตำบลกราซ  ขณะขบวนเสด็จหยุดพักชาวบ้านได้นำน้ำเย็นที่อบด้วยดอกไม้มาถวาย พระนางติดใจในความหอมกรุ่นของน้ำ จึงทรงไล่เลียงถึงกรรมวิธีในการทำน้ำให้มีกลิ่นหอม เมื่อเสด็จกลับถึงนครปารีส พระนางได้ให้นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งทำการทดลองนำดอกไม้ชนิดต่าง ๆ มาสกัดทำน้ำหอมใช้สำหรับประพรมพระวรกายของพระนางและหมู่นางพระสนมกำนัลไม่เว้นแต่ละวัน    
                      พระราชินีมารี อองตัวแนต (Marie Antoinette) เป็นอีกผู้หนึ่งที่มีพระราชนิยมในเรื่องเครื่องหอมด้วยเช่นกัน  ในยุคนั้น นายฌอง หลุยส์ ฟาร์จียอง นักสุคนธศาสตร์หรือนักปรุงน้ำหอมประจำพระองค์ ได้คิดค้นและปรุงน้ำหอมให้มีกลิ่นพิเศษสำหรับพระนางโดยเฉพาะ นั่นคือการปรุงน้ำหอมให้มีกลิ่นที่สดชื่นคล้ายเด็กสาว อ่อนโยน และเย้ายวนเกินห้ามใจ

                      สำหรับหนุ่มฝรั่งเศส ว่ากันว่ารู้จักใช้น้ำหอมในสมัยจักรพรรดินโปเลียนบุกเข้ายึดเมืองโคโลญน์  (Cologne) ในเยอรมัน ในปี ๑๗๙๒ ทหารฝรั่งเศสที่ไปในการศึกครั้งนั้นเกิดไปติดอกติดใจน้ำหอมดอกส้มของเมืองนี้เข้า จึงพากันไปซื้อบ้านเลขที่ 4711  ซึ่งเป็นบ้านของผู้ผลิตน้ำหอมแล้วนำกลับไปเผยแพร่ที่ฝรั่งเศสนับแต่นั้นมา น้ำหอมยี่ห้อ 4711 โอเดอ โคโลญจน์ (eau de cologne 4711) จึงรู้จักกันแพร่หลายสืบต่อมาจนทุกวันนี้


 
                      สังคมไทยสมัยโบราณ  นอกจากนิยมใช้เครื่องหอมประเภทน้ำอบหรือเรียกว่าน้ำปรุงมาชโลมผิวกายให้สดชื่น  หอมกรุ่น  และบำรุงผิวพรรณแล้ว  ยังนำไปใช้ประกอบพิธีกรรมในทางศาสนาอีกด้วย     ได้เคยอ่านพบว่าในราชสำนักสมัยกรุงศรีอยุธยาก็มีการใช้น้ำอบหรือน้ำปรุงสำหรับตั้งเครื่องพระสุคนธ์ในการพระราชพิธีด้วย   แต่ยังหาหลักฐานมาแสดงไม่พบจึงขอกล่าวสั้น ๆ เพียงเท่านี้   จึงเห็นว่าพระราชนิยมดังกล่าวคงมีสืบเนื่องต่อมาจนถึงรัชสมัยล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ อย่างไม่ต้องสงสัย ดังปรากฎในวรรณกรรมพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ ๖) เรื่อง ศกุนตลา นางโคตรมีพราหมณี สั่งให้นางอนุสูยาแต่งกายให้กับนางศกุนตลา เพื่อนำนางเข้าเผ้าถวายตัวเป็นข้าบาทบริจาแก่ท้าวทุษยันต์ ดังนี้
                 
                      น้ำอบหรือน้ำปรุงของไทย ได้จากกระบวนการนำน้ำไปผ่านกรรมวิธีการปรุงด้วยของหอม ไม่ว่าจะเป็น ใบเตยหอม  แก่นจันทน์เทศ  พิมเสน ผิวมะกรูด  ดอกมะลิ ดอกพิกุล  กุหลาบมอญ  ดอกโมก ดอกนมแมว  ดอกชมนาด  ฯลฯ  จนน้ำนั้นกลายเป็นน้ำหอมที่หอมเย็นเป็นธรรมชาติ  เท่าที่เคยเห็นมาด้วยตนเองเขามักนำเครื่องหอมดังกล่าวมาแช่น้ำทิ้งไว้ในตอนเย็นหรือหัวค่ำลอยทิ้งค้างไว้ 1 คืน รุ่งเช้าตักเอาเครื่องหอมนั้นทิ้งไป ในบางกรณีถ้าอยากจะให้น้ำนั้นหอมยิ่งๆ ขึ้นไปอีก ก็เคยเห็นว่ามีการใช้เทียนอบปักลงไปในภาชนะใส่น้ำ (ต้องหาวิธีให้เปลวไฟอยู่เหนือระดับผิวน้ำและเครื่องหอมที่ลอยไว้) จึงจุดไฟนำฝาครอบมาปิดทิ้งค้างคืนไว้ 1 คืนได้อีกเช่นกัน ซึ่งการทำน้ำหอมแบบนี้จะทำใช้กันวันต่อวันเท่านั้น
                       ในสมัยรัชกาลที่ ๕ เริ่มมีการนำเข้าหัวน้ำหอมจากต่างประเทศมาประยุกต์ใช้กับเครื่องหอมโบราณของไทย ทำให้เกิดมีน้ำหอม ๒ ประเภท คือ น้ำอบไทย กับน้ำอบฝรั่ง ทำให้ค่านิยมของการใช้น้ำอบไทยลดลงไป ในปัจจุบันเท่าที่พอเห็นจะใช้กันอยู่ ก็คงจะประเพณีสงกรานต์ โดยนำน้ำอบน้ำปรุงมาผสมน้ำสะอาดสำหรับสรงพระเพื่อขอขมาโทษและเพื่อความเป็นสิริมงคล หรือรดขอพรผู้หลักผู้ใหญ่ อย่างอื่นนอกจากนี้ไม่ค่อยได้พบเห็น สาเหตุคงมาจากยุคสมัยเปลี่ยนแปลงไปก็เป็นได้

                       

               อัฐธาตุหลวงปู่เทศก์  เทสฺรํสี

ขออภัยท่านผู้อ่านกระทู้เป็นอย่างสูง  กิมเล้งยังไม่ชำนาญในการตรวจสอบข้อความจากหน้าต่างแสดงตัวอย่าง   รบกวนนาย Mckaforce.  ตรวจสอบและปรับปรุงให้แม่แกด้วย ..... แต่ขณะนี้นายMckaforce  ไปทำธุรเกี่ยวกับกิจการของแกที่ กทม. พรุ่งนี้น่าจะกลับเน้อ

                “โสภิณี”   หรือ    “โสเภณี”       พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๒๕      นิยามไว้ว่า หญิงค้าประเวณี (ย่อมาจาก นครโสภิณี)     ส่วนพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน ฉบับ พ.ศ. ๒๔๙๓     ให้นิยามว่า  “หญิงงามเมือง.  หญิงคนชั่ว”      ภาษาถิ่นอีสานเรียก "หญิงแม่จ้าง"   และโดยทั่ว ๆ ไปเราจะเข้าใจกันว่ามีความหมายนัยเดียวกับ  นางคณิกา   นั่นเอง  ส่วนภาษาปากเช่นอีตัว ฯลฯ  เราท่านก็ทราบกันดีอยู่แล้ว จึงไม่ขอกล่าวถึงในที่นี้
               อาชีพโสเภณีปรากฏมีมาแต่ครั้งสมัยพุทธกาล   ในสมัยนั้นอาชีพโสเภณีเป็นอาชีพที่มีเกียรติ   สังคมให้การยกย่องอย่างมาก   ผู้ที่จะเป็นโสเภณีได้ต้องได้รับแต่งตั้งจากพระราชาแล้วเท่านั้น       ในพุทธประวัติได้กล่าวถึงนางคณิกาหรือโสเภณีไว้ท่านหนึ่ง    ท่านผู้นี้ได้นางอุตราเป็นกัลยาณมิตร     นางได้ฟังธรรมจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   จนสำเร็จเป็นอริยบุคคล   ตั้งอยู่แล้วในโสดาปัตติผล  



                   หญิงโสเภณีที่ปรากฏในพุทธประวัติท่านนั้น  มีชื่อว่านางสิริมา             นางสิริมาอาศัยอยู่ในกรุงราชคฤห์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นมคธในสมัยนั้น     นางเป็นบุตรสาวของนางสาลวดีผู้ซึ่งเป็นหญิงโสเภณี      และเป็นน้องสาวของหมอชีวกโกมารภัจจ์   (ซึ่งเป็นแพทย์ ประจำพระองค์ของพระเจ้าพิมพิสาร  และด้วยความที่ท่านเป็นผู้มีศรัทธาเอาใจใส่เกื้อกูลพระสงฆ์มาก  จึงเป็นเหตุให้มีคนมาบวช เพื่ออาศัยวัดเป็นที่รักษาตัวจำนวนมาก จนหมอชีวก ต้องทูลเสนอพระพุทธเจ้าให้ทรงบัญญัติข้อห้ามมิให้รับบวชคนเจ็บป่วยด้วยโรคบางชนิดฯ)  
                   นางสิริมาเป็นผู้มีรูปร่างหน้าตาสวยงามมาก     นางได้รับการฝึกฝนอบรมศิลปะการเป็นนางคณิกาจากนางสาลวดีผู้เป็นมารดาจนมีความฉลาดชำนาญในการคณิกาศิลป์     จึงมีบุรุษทั้งหลายรับนางไปบำเรอและสมสู่ด้วย    โดยจ่ายทรัพย์ให้แก่นางเป็นค่าตอบแทนถึงคืนละ ๕๐ กหาปณะ     (๑ กหาปณะ  มีค่าเท่ากับ ๒๐ มาสก หรือ ๑ ตำลึง คือ ๔ บาท)........ต่อมา นางสิริมาได้ฟังธรรมจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนบรรลุคุณธรรมพิเศษคือโสดาปัตติผล  จึงเลิกอาชีพโสเภณีและประกาศตนเป็นอุบาสิกาผู้มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะ  

                  ปัจจุบันอาชีพโสเภณีเป็นอาชีพผิดกฎหมาย  แต่ถึงกระนั้นโสเภณีก็ยังคงมีอยู่ทั้งแบบขนานแท้และดั้งเดิมคือ  ชนิดอยู่ซ่อง  หรือชนิดนางบังเงา      กับแบบใหม่ซึ่งมาในรูปของการให้บริการ  เช่น นางในร้านอาหาร  หรือบริการ อาบ อบ นวด   หรือนางทางโทรศัพท์       กับแบบศิลปินเดี่ยวไร้สังกัดประกอบอาชีพโดยอาศัยช่องทางความก้าวหน้าของสื่ออินเทอร์เน็ต   เป็นต้น
                   ปรากฏหลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดก็ว่าได้ว่าโสเภณีมีมาแล้วแต่ครั้งปลายสมัยกรุงสุโขทัย   ตามหนังสือกฎหมายโบราณ “ลักษณะผัวเมีย”  ซึ่งบัญญัติขึ้นเมื่อ พ.ศ. ๑๙๐๔    ในรัชสมัยสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑  (พระเจ้าอู่ทอง) ปฐมกษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยา   หรือเมื่อราว ๖๕๐ ปีล่วงมาแล้ว   ในบทที่ ๖ ว่า
   "มาตราหนึ่ง  ชายใดสู่ขอเอาหญิงคนขับรำเที่ยวขอทานเลี้ยงชีวิต  และหญิงนครโสเภณีมาเลี้ยงเป็นเมีย  ทำชั่วเหนือผัวก็ดี  ผัวรู้ด้วยประการใด ๆ  พิจารณาเป็นสัจไซ้  ท่านให้ผจานหญิงชายนั้นด้วยไถนา     ส่วนหญิงอันร้ายให้เอาเฉลวปะหน้า   ทัดดอกฉะบาทั้งสองหูร้อยดอกฉะบาแดงเป็นมาไลยใส่ศีศะใส่คอแล้วให้เอาหญิงนั้นเข้าเทียมแอกข้างหนึ่ง   ชายชู้เข้าเทียมแอกข้างหนึ่ง   ผจานด้วยไถนาสามวัน   ถ้าแลชายผัวมันยังรักเมียมันอยู่มิให้ผจานไซ้   ท่านให้เอาชายผู้ผัวนั้นเข้าเทียมแอกข้างหนึ่ง  หญิงอยู่ข้างหนึ่ง   อย่าให้ปรับไหมชายชู้นั้นเลย”   
                     อย่างไรก็ตามสันนิษฐานได้ว่าสังคมไทยอาจมีโสเภณีมาก่อนหน้านี้เป็นเวลาเนิ่นนานแล้วก็ได้ เพียงแต่ยังไม่ปรากฏหลักฐานที่แน่ชัด    และยังปรากฎจากคำให้การของขุนหลวงวัดประดู่ทรงธรรม  ซึ่งเป็นเชลยศึกครั้งเสียกรุงศรีอยุธยาเมื่อ พ.ศ. ๒๓๑๐  ได้ให้การแก่ฝ่ายพม่าไว้    และทางราชสำนักไทยได้ทำการแปลออกเป็นภาษาไทยภายใต้ชื่อ  "คำให้การขุนหลวงวัดประดู่ทรงธรรม"   (จากเอกสารจากหอหลวง  :  คณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์ไทย สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี)  ได้กล่าวถึงหญิงนครโสเภณีในสมัยกรุงศรีอยุธยาไว้ว่า  
                   “……มีตลาดบนบกนอกกำแพงพระนครตามชานพระนครบ้าง ตามฝั่งฟากกรุงบ้าง ติดแต่ในรอบบริเวณขนอนใหญ่ทั้ง ๔ ทิศ รอบกรุงเข้ามาจนฟากฝั่งแม่น้ำตามกรุง แลชานกำแพงกรุงนั้นด้วยรวมเป็น ๓๐ ตลาดคือ…ตลาดบ้านจีนปากคลองขุนละครไชย มีหญิงนครโสเภณีตั้งโรงอยู่ท้ายตลาด ๔ โรงรับจ้างทำชำเราแก่บุรุษ ตลาดนี้เป็นตลาดใหญ่ใกล้ทางเรือแลทางบก มีตึกกว้างร้านจีนมาก ขายของจีนมากกว่าของไทย......”

                 จึงเป็นอันยืนยันได้ว่า เมืองไทยเรามีหญิงโสเภณีมาตั้งแต่สมัยกรุงสุโขทัยแล้วอย่างแน่นอน  และได้มีตลอดเรื่อยมาจนถึงในสมัยกรุงศรีอยุธยา  กรุงธนบุรี  และกรุงรัตนโกสินทร์  
                          ในสมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์    สุนทรภู่ซึ่งเกิดหลังจากตั้งกรุงรัตนโกสินทร์ได้ ๔ ปี  และต่อมาได้เข้ารับราชการเป็นกวีในราชสำนักพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย   เมื่อสิ้นรัชกาลได้ออกบวชเป็นเวลา  ๒๐ พรรษา   ท่านได้กล่าวถึงหญิงโสเภณีไว้ในนิราศภูเขาทองซึ่งแต่งขณะบวชเป็นพระภิกษุ  และขณะเดินทางไปนมัสการเจดีย์ภูเขาทองที่กรุงเก่า (จังหวัดพระนคร
ศรีอยุธยาในปัจจุบัน)  เมื่อเดือนสิบเอ็ด ปีชวด  (พ.ศ. ๒๓๗๑)  ความว่า
                        มาจอดท่าหน้าวัดพระเมรุข้าม         ริมอารามเรือเรียงเคียงขนาน
                        บ้างขึ้นล่องร้องลำเล่นสำราญ         ทั้งเพลงการเกี้ยวแก้กันแซ่เซ็ง
                        บ้างฉลองผ้าป่าเสภาขับ               ระนาดรับรัวคล้ายกับนายเส็ง
                       โคมรายแลอร่ามเหมือนสำเพ็ง         เมื่อคราวเคร่งก็มิใคร่จะได้ดู
   
                เหตุเพราะในสมัยนั้นซ่องส่วนมากมักจะแขวนโคมสีเขียวไว้เป็นสัญลักษณ์ที่หน้าซ่องให้เป็นที่สังเกตของเหล่านักเที่ยวหญิง     และอีกประการสำเพ็งเป็นแหล่งของโรงหญิงโสเภณีในครั้งอดีต   จนกลายเป็นที่มาของชื่อ “ผู้หญิงสำเพ็ง”   หรือ “หญิงหยำฉ่า”   ซึ่งใช้เป็นคำแสลงเรียกหญิงโสเภณีจนถึงทุกวันนี้
               ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าว่า ในสมัยรัชกาลที่ ๕ และรัชกาลที่ ๖ หญิงโสเภณีสมัยนั้นชาวบ้านทั่ว ๆ ไปเรียกว่า “หญิงคนชั่ว”   เป็นส่วนมาก     แต่บางทีก็เรียกว่า  “หญิงโคมเขียว”   ส่วนซ่องก็เรียกว่า “โรงหญิงคนชั่ว”  หรือ “โรงหญิงโคมเขียว”
              เมื่อพูดถึงโคมเขียว  ก็ขออธิบายลักษณะของโคมไว้เสียด้วยว่า    ตัวโคมก็มีรูปร่างเหมือนโคมธรรมดานี่เอง  แต่ทาสีเขียวหรือใช้กระจกสีเขียว  ข้างในมีหลอดไฟฟ้าหรือบางแห่งที่ไม่ได้ใช้ไฟฟ้าก็ใ     ช้ตะเกียงแทน  พอตกค่ำเปิดไฟฟ้าหรือจุดตะเกียงให้แสงเพื่อให้ไฟเป็นที่สังเกตของบรรดานักเที่ยวทั้งหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลาย
ขุนวิจิตรมาตรา  หรือ “กาญจนาคพันธ์”   ได้บรรยายถึงสภาพผู้หญิงโคมเขียวที่ตรอกเต๊าในยุคสมัยนั้นไว้ดังนี้        
                     “ในตรอกเต๊านี้ เป็นห้องแถวยาวติดต่อกันไปตลอดตรอก ทุกห้องแขวนโคมเขียวไว้หน้าห้องเป็นแถว และเวลาก่อนค่ำ จะเห็นพวกโสเภณีเขาจุดธูปราว กำมือหนึ่ง (ราวสัก ๒๐ ดอก) มาลนที่ใต้โคมเขียวหน้าห้อง ข้าพเจ้าเคยถามเขาว่าลนทำไม เขาบอกว่าลนให้มีแขกเข้ามามากๆ พวกนี้ราคาอยู่ใน ๖ สลึงหรือสองบาท”    
             ส่วนค่าบริการมีหลายอัตราเช่นเดียวกับสมัยนี้คือ   ราคาต่ำสุดชนิดกระจอกงอกง่อยก็เพียง ๒ สลึงเท่านั้น   และราคาอย่างสูงก็เพียง ๑ บาท       ราคาที่บอกไว้นี้เป็นอัตราของหญิงคนชั่วไทยและจีน   หากเป็นหญิงคนชั่วฝรั่งและญี่ปุ่นราคาบริการก็สูงขึ้นไปอีกคือชั่วคราว ๒ บาท  เหมาตลอดคืน ๔ บาท

 

               สำหรับโรงหญิงคนชั่วสมัยโน้นที่มีชื่อคนชอบไปเที่ยวกันมาก ก็ได้แก่ที่ ตรอกเต๊า    โรงคุณแม่แฟง   โรงคุณแม่กลีบ  โรงคุณแม่เต๊า   ตรอกเจ้าสัวเนียม   ตรอกเว็จขี้หรือตรอกอาจม  ตรอกโรงโคม   หลังวัดสามจีน
                กล่าวถึงคุณยายแฟง      หลายท่านต้องได้เคยคุ้นหูและได้รู้ประวัติของแกมาบ้างแล้วพอสมควร   แกมีเงินที่ได้จากอาชีพเจ้าสำนักหญิงคนชั่วเป็นจำนวนมาก  จึงเอาเงินที่ได้มาไปสร้างวัด    ซึ่งชาวบ้านเรียกว่า “วัดใหม่ยายแฟง”    เป็นวัดที่สร้างขึ้นในสมัยรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ     ต่อมาพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  (รัชกาลที่ ๔)  ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ  พระราชทานนามวัดเสียใหม่ว่า  “วัดคณิกาผล”   มีความหมายว่า   วัดที่สร้างจากผลของนางคณิกา       ไว้โอกาสต่อไปจะรวบรวมเรื่องราวของแกมาเล่าสู่กันฟัง
 
              ทีนี้มาพูดถึงโรคภัยไข้เจ็บที่ได้จากการไปเที่ยวหญิงคนชั่ว   ปรากฏว่าคนสมัยนั้นเป็นกามโรคกันมาก ยาสมัยใหม่ไม่มีรักษา   เป็นกันทีก็ต้มยากินกันเป็นสิบ ๆ หม้อ   หรือเป็นปีบ ๆ   โรคก็ไม่หายกลายเป็นโรคเรื้อรังติดลูกติดเมียกันงอมแงม  นับว่าเป็นโรคติดต่อที่ร้ายแรงมากในสมัยนั้น      ตามสถิติของกรมสุขาภิบาลกระทรวงมหาดไทย  เมื่อสมัยรัชกาลที่ ๖    ปรากฎพวกผู้ชายในพระนครเป็นกามโรคกันมากถึงร้อยละ ๗๕   ทีเดียว


ขอบคุณที่กรุณาติดตาม โอกาสหน้าจะรวบรวมสาระน่ารู้มาฝาก   พบกันใหม่ค่ะ    





ที่มา :   - เทพชู  ทับทอง. “กรุงรัตนโกสินทร์เมื่อ ๒๐๐ ปี”  กรุงเทพฯ.  
           - พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๒๕
           - พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ :  พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต)   พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต)
           - สุนทรภู่ : นิราศภูเขาทอง
           - http://www.larnbuddhism.com/atatakka/tere/tere26.html
           - http://www.oknation.net/blog/print.php?id=307948
           - (Wikipedia®) สารานุกรมเสรี

           จากหนังสือ “ประวัติการแพทย์มิชชันนารี่ในประเทศไทย”   ทำให้ได้ทราบว่าในอดีตก็เคยมีผู้หญิงไทยได้ไปเรียนเมืองนอกเมืองนากันมาแล้ว ตั้งแต่รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4)   
           ในขณะนั้น มิชชันนารีอเมริกัน   ซึ่งส่วนใหญ่มักมีผู้สำเร็จการศึกษาวิชาการแพทย์รวมอยู่ด้วย  ได้ทำการรักษาคนไข้   จ่ายยา และแจกพระคัมภีร์ไปในคราวเดียวกัน   ทั้งนี้ เพื่อให้ชาวบ้านได้เกิดความสนใจและหันมานับถือคริสต์ศาสนาตามอย่างตน    คนไทยนิยมเรียกมิชชันนารีกลุ่มนี้ว่า “หมอสอนศาสนา”   ดังนั้น ที่เป็นหมอจริงๆ ก็มี เช่น แดน บีช บรัดเลย์ หรือหมอบรัดเลย์ ที่เราคุ้นเคยชื่อนี้อยู่จนทุกวันนี้        แดน บีช บรัดเลย์ เป็นชาวเมืองมาร์เซลลัส (Marcellus)  สำเร็จวิชาการแพทย์จากมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก  สหรัฐอเมริกา  ได้เข้ามาทำงานกับคณะหมอสอนศาสนาสมัยรัชกาลที่ 3   และได้เสียชีวิตเมื่อปี พ.ศ. 2416  ในสมัยรัชกาลที่ 5              หรือมิชชันนารีกลุ่มนี้ที่ไม่ได้เป็นหมอแต่คนไทยก็เรียกว่าหมอ     เช่น หมอสมิธ   หมอแมททูน  เป็นต้น
   เกริ่นนำเรื่องมาเสียเนิ่นนาน  กิมเล้ง กำลังจะบอกว่า ศาสนาจารย์แมททูนหรือมัตตูน   ผู้นี้เองที่เป็นผู้นำเด็กหญิงไทยคนหนึ่งให้ได้มีโอกาสเดินทางไปศึกษาที่อเมริกา     ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่  4        ศาสนาจารย์แมททูนได้ตั้งชื่อเด็กหญิงคนนี้ว่า “แอสเทอร์”  คนไทยเรียกแบบไทย ๆ ว่า “นางเต๋อ”   เพราะชื่อ “แอสเทอร์” เป็นชื่อฝรั่ง ออกเสียงยาก


นางเต๋อ  จึงนับเป็นสตรีไทยคนแรกที่มีหลักฐานปรากฎว่าเดินทางไปอเมริกาเมื่อ พ.ศ. 2401   แม่เต๋อ หรือนามเดิม "รอด" เกิดในสกุลพราหมณ์ เมื่อปีมะโรง  ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2387 ตรงกับสมัยรัชกาลที่ 3  บิดาเป็นพราหมณ์มาจาก ลังกา    มีอาชีพเป็นโหร  มารดาเป็นชาวสวน  นามบิดาและมารดาของแม่เต๋อไม่ปรากฏ     ในปี พ.ศ. 2396  เมื่ออายุ 9 ขวบ  บิดากลับลังกา และตกลงเลิกร้างกับภรรยา ก่อนกลับได้นำบุตรีไปฝากกับหมอและแหม่มแมททูนหรือมัตตูน (Rev. & Mrs.Stevens Mattoon)  มิชชันนารีชาวอเมริกัน    ซึ่งท่านได้เปลี่ยนชื่อ "รอด" เป็น  "เอสเตอร์" (Esther) หรือ "เต๋อ"   ในปี พ.ศ.2401 แหม่มมัตตูน เดินทางไปเยี่ยมญาติที่อเมริกาได้พาท่านซึ่งในขณะนั้นมีอายุ 14 ปี เดินทางไปด้วย

                  เด็กหญิงไทยคนนี้ได้ศึกษาวิชาพยาบาลผดุงครรภ์เป็นเวลา 3 ปี จนมีความรู้ความชำนาญเป็นอย่างดี   จึงเดินทางกลับประเทศไทย    ดังนั้น แอสเทอร์จึงได้ชื่อว่าเป็นพยาบาลผดุงครรภ์แผนปัจจุบันคนแรกของประเทศ    แอสเทอร์หรือนางเต๋อได้รับเชิญให้ไปทำการคลอดบุตรและทำการพยาบาลตามวังเจ้านายและผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นประจำ
              สมเด็จกรมพระบาดำรงราชานุภาพ ได้ทรงเขียนในคำนำหนังสือแจกงานฉลองอายุ 84 ปี ของท่านว่า เป็นผู้มารักษาพยาบาลพระโอรสธิดาและพระนัดดาคลอด มาจนหมดเรี่ยวแรง
   นอกจากนั้น นางเต๋อยังได้เป็นผู้ถวายการอภิบาลแด่สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินีในรัชกาลที่ 7 เมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์ด้วย
   นางเต๋อ  เป็นต้นตระกูล “ประทีปะเสน”  ซึ่งเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงตระกูลหนึ่งในเวลานี้    นางเป็นคนมีอายุยืนคนหนึ่ง  และได้มีชีวิตอยู่จนถึงอายุ 85 ปี จึงได้ถึงแก่กรรมเมื่อปี พ.ศ. 2472   



ที่มา: เทพชู  ทับทอง. “กรุงรัตนโกสินทร์เมื่อ 200 ปี”  กรุงเทพ.    เอนก นาวิกมูล. "แรกหญิงไทยไปเมืองนอก : เต๋อ ประทีปะเสน," แรกมีในสยาม 4. กรุงเทพฯ : แสงแดด, 2541. หน้า 107 .   วีกิพีเดีย(Wikipedia®) สารานุกรมเสรี