จดหมายจากเพื่อนธรรม ข้อคิดสำหรับผู้เป็น HIV

จดหมายจากเพื่อนธรรม ข้อคิดสำหรับผู้เป็น HIV

ผมเอง อายุ 25 ปี เป็นคน ตจว แต่มาเรียนและใช้ชีวิต อยุ่กทม สักระยะ บ้านผม
ที่บ้านทำข้าราชการ ผมเองเพิ่ง จะได้ เข้าทำงานในบริษัท มีชื่อแห่งหนึ่ง และก้อต้อง
ไปตรวจร่างกายเพื่อ เข้ารับการบรรจุเป็นพนักงาน ประจำ แต่ผมไปตรวจเมื่อวันศุกร์
ที่ 17 /7/09 รพเอกชน แห่งหนึ่งโทรมาบอกว่า ผลเลือดผมไม่สมบูรณ นะ ต้องมา
รับฟังจากปากหมอ ในอาวันอาทิตย์ แต่หลังจากนั้นผมก้อไม่สบายใจ ผมเลยโทรไป
ถามพยาบาล พยาบาลก้อบอกว่า ไม่สามารบอกได้ ต้องให้หมอบอก ผมเองนอนไม่หลับ
กินไม่ได้

จนคืนวันเสาร์ ผมโทรไปหาคุณแม่ และร้องไห้ออกมาคับเพราะผมกลัว จนเช้าวัน
อาทิตย์ ผมไปฟังจากปากหมอ หมอบอกว่าให้พยาบาลออกไป และบอกว่าผลเลือด
ผมเป็น บวก นั้นคือผมมีเชื่อ HIVคับ ตอนนั้นผมชาไปหมด ไม่พูดอะไร นอกจากฟัง
หมออย่างเดียว และพอเสร็จ

ผมเดินร้องไห้ออกมาจาก รพ จนพยาบาลวิ่งตามออกมา บอกว่าจะทำไงเพราะเค้าต้อง
ส่งผลเลือดมาที่ทำงาน แล้วที่ทำงานจะว่าไหม จะรับทำต่อไหมเพราะผมเองมีภาระ
ที่ต้องดูแลพ่อแม่ และค่าใช้จ่ายต่างๆ จากวันนั้น ผมเองเสียใจ ไม่กินไม่นอน และ
ร้องไห้ ทุกเวลาเท่าที่จะร้องได้ แต่ตัวผมเองคิดว่าผมน่าจะมีโรคนี้ตั้งแต่ผมไปบริจาค
เลือดกับสภากาชาดไทยเพราะผลส่งมาที่บ้านบอกว่าขอบคุณที่ท่านให้ชีวิต แต่เพื่อ
ความแน่ใจให้ท่านกลับมาตรวจอีกครั้งตั้งแต่ปี 2549คับ จนผมไม่สนใจและใส่ใจอะไร
มากจนผมรุ้สึกว่า โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนแต่พยาบาลที่ผมไปเข้าชมรมและผมทำใจได้

หลังจากเกิดเหตุการ์นั้นผมก็ได้บำบัดรักษา จนคุณหมอ พยาบาล เพื่อนที่สนิทใจ
และแฟนให้กำลังใจผมเป้นอย่างดี ผมเอง ทุกวันนี้ก้อ ตื่นเช้าก้อ สวดมนต์ไหว้พระ
ทำวัตรเช้า เย็น นั่งสมาธิและแผ่เมตตา ผมเองผมไม่รุ้ว่าติดโรคนี้ได้อย่าง ไร แต่ผม
คิดว่าน่าจะติดจากแฟน แต่แฟนคนปัจจุบันผม ซึ่งไปตรวจมาก้อไม่มี เชื้อ ผมคิดว่าน่า
จะคนก่อนซึ่งผมเองก้อผิดที่ไม่ได้ป้องกัน

แต่ที่ผมทุกข์ใจมากคือ โรคนี้ยังไม่หายเพราะตอนนี้ร่างกายผมแข็งแรงอยุ่ มาก
หมอบอกเลยดูทั่วไปเหมือนคนปกติ และ หมอ บอกให้ผม ต้องดูแลตัวเอง ซึ่งแน่นอน
ว่าผมดูแลตัวเองมากกว่าเดิมหลายเท่า สวดมนต์ไหว้พระ เพื่อให้จิตใจสงบไม่คิดมาก
และได้แต่ปลงว่า เรามีเป้าหมายชีวิต อีกไม่นาน แต่ผมบอกตรงๆๆนะคับว่า หมอบอกว่า
ตราบใดคุณแข็งแรง คุณไม่ต้องรับยาต้าน แต่ถ้าคุณมีโรคฉวยโอกาศ คุณต้องรับมันไป
กินเพราะยาต้านนี้ เมื่อทานเข้าไปแล้ว จะต้องทานไปตลอดชีวิต ห้ามลืมกิน ห้ามผิด
เวลาและมีผลข้างเคียงอย่างมาก จะทำให้ผมล่วง หน้าตอบ แขนขาลีบ ไม่มีแรง
และค่าCD4ต่ำเมื่อไหร่คุณต้องได้รับและกินไปตลอดชีวิต ซึ่งแน่นอนว่า ตอนนี้ชีวิตผม
เหมือน ตกจากหน้าผา มากเพราะไม่รุ้ว่า ทางฝ่ายบุคคลจะให้ผมออกจากงานรึป่าว
แต่หัวหน้างานผมรับรุ้และเห้นใจเข้าใจ บอกว่าให้ทำต่อ แต่ผมไม่รุ้ว่าทางผู้ใหญ่จะ
รับได้ไหมและที่หนักใจยิ่งกว่า หากผมต้องออกจากงาน แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนส่งบ้าน
ส่งรถ ส่งพ่อแม่ เพราะขาดรายได้ อีกอย่างผมคงไม่กล้าไปสมัครงานที่อื่นเพราะ
เดี่ยวนี้ที่ไหนก้อตรวจสุขภาพทั้งนั้น

ผมเองคิดแล้วเครียดกลุ้ม ร้องไห้ พิมพ์ไปร้องไห้ไป กลัวว่าวันนึงพ่อแม่รุ้ เพราะ
พ่อแม่บอกว่าเป้นอะไรก้อได้ แต่อย่าเป้นโรคแบบนี้เพราะว่าลูกแม่แม่เลี้ยงได้ ลุกต้อง
ดูแลตัวเองด้วย แต่ตอนนี้ผมไม่รุ้ว่าจะทำอย่างไรคับ เพราะมันมืดไปหมด ผมเองดีที่
แฟนยังอยุ่ด้วยและเข้าใจ เพราะเค้าบอกว่า ญาติเค้าที่ เชียงใหม่ ก้อเป้นแต่เสียไปนาน
แล้วเค้าเข้าใจและรับได้

ถึงตอนนี้ผมไม่รุ้ว่า ผมต้องทำอย่างไร ที่ผมทำได้คือ ตั้งสติ และ อยุ่กับมันอย่าง
ที่มันเป้น ไม่หนี รุ้ว่า มันอยุ่กับเรา แต่ผมกลัวว่าถ้าผมเครียด CD4ผมจะต่ำทันที ผมเลย
กลัวว่าจะมีโรคอื่นมา แทรกคับ ตอนนี้ผมเลยตั้งจิตอธิฐานว่า ขอให้ผมได้อยุ่ตอบแทน
บุญคุณ พ่อแม่ ก่อน แล้วผมไม่อยากให้สุขภาพเสื่อมลง ตอนนี้ผม ไม่รุ้ว่าจะหันหน้า
ไปพึ่งใคร เคยไปปฏิบัติ กับคุณแม่หลายครั้ง ไม่รุ้ว่า ครั้งต่อไป จะปฏิบัติได้ไหม อยาก
ให้คุณแม่เห้นใจ และผมอยากจะกลับบ้านลงไปบวช เพื่อลดเวรกรรม แต่ก้อกลัวว่า
พ่อแม่จะถามว่าแล้วไม่ทำงานรึ เพราะใจผมตอนนี้มันนิ่ง มันจะอยากบวชไม่สึกเลย
ด้วยซ้ำ เพื่อให้ธรรมะพระพุทธเจ้าเป้นยาบำรุง ให้ผมดีขึ้น

ซึ่งเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม นั้น หากท่านที่เข้ามาอ่าน ผมอยากให้เป็นข้อคิดเตือนใจ
เอาไว้ เป็น ป้องกันตัวเรา เพราะบางที่ เราไม่ทันรู้ หรือระวัง ดังนั้นต้องใส่ใจกับสิ่ง
แบบนี้มากๆๆนะคับและ ผมเองได้นึกถึง หนังสือ กฏแห่งกรรม ของหลวงพ่อจรัญ
แห่งวัดอัมพวัน จ . สิงหบุรีย์ ซึ่งหลวงพ่อท่านบอกให้ สวดมนต์ และอาการ จะดีขึ้น
เพราะเคยมีคนที่เค้าเป้นหนักว่าผมหลายเท่าแล้วเค้าสวดมนต์จน ตอนนี้เค้าหายและ
เป็นปกติ จนค่าCD4ของเค้า ดีขึ้นอย่างคุณหมอตกใจ เพราะคุณหมอ จะนัดคนไข้ไป
ตรวจค่าดังกล่าวทุก 3-6เดือน คับและ ผมเองก้อศึกษา พระธรรมของหลวงพ่อพุทธทาส

ผมคิดว่า ผมคงทำกรรมหนักไว้ ผมเลยเป้นแบบนี้ไม่มีใครอยากเป้นแบบนี้หลอกคับ
เพราะเมื่อไหร่ที่เรา อายุมากขึ้น ภูมิคุ้มกัน เราก้อลดลง เพราะต้องมาต่อสุ้โรคใหม่ๆๆ
ที่เกิดขึ้นตามมา จนตอนนี้ผมไม่รุ้ว่า ผมจะทำยังไง ผม อยากตายมากคับ แต่คิดว่ามัน
ไม่ใช่หนทางที่ดีเลย เคยดู เรื่อง วันที่บัวบาน เห้นแล้วก้อนึกว่า สักวันเราก้อ คงต้อง
แย่ด้วย เพราะกำลังใจสำคัญสุด คุณหมอ และพยาบาลบอกว่า โรคนี้มันอยุ่กับเรา
ไปตลอดหากเรา ไม่รับเพิ่มและแพร่เชื้อ ที่สำคุญต้องดูแล ตัวเอง ด้วย เพราะ คนที่
เป็นมะเร็ง หมอสามารถบอกได้เลยว่า จะอยุ่ได้อีกเท่าไหร่ แต่โรคนี้ อยุ่ไปอีกนาน
ไม่รุ้ว่าหมอพุดให้ผมดีใจขึ้นรึป่าว แต่ผมเองผมกลัวมากๆๆคับ กลัวจนบางครั้งเครียด
กินไม่ได้ นอนไม่หลับ พยายาม ทำใจให้สบาย นิ่ง

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เรื่องของผมนะคับ
เรื่องดังกล่าวผม เขียนขึ้นเพื่อให้ทุกท่าน ใส่ใจเก็บรายละเอียด เล็กๆๆ ด้วยนะคับ

ผมอยากจะบอกตรงๆๆว่า ทุกวันนี้ ผมชนะใจตนเองในการ ไม่นอนหลับต่อ ทั้งๆที่
ร่างกายอยากจะหลับต่อ แต่ผมต้องต่อสุ้ กับกิเลส ในการทำวัตร เช้า เย็น และ ผมได้ไป
รับยาแผนโบราณ ณ วัดสังฆทาน ของหลวงพ่อ สนอง และ บางครั้ง ผมไปปฏิบัติธรรม
ที่เสถียรธรรม สถาน กับท่าน แม่ชีศันสนัย์คับ ผมหวังว่า บางครั้งปาฏิหาริย์ มีจริงและ
ตั้งใจ ว่า จะขอถวายตัว เป็น พุทธทาส ของพระพุทธเจ้าตลอดไป

ตอนนี้ ผมเองที่ทำงานให้ออกแล้วครับ เค้าบอกว่า รับไม่ได้ หลังจากผลการตรวจ
ของ รพ ส่งมาที่ทำงาน ฝ่ายบุคคล ให้ออกมารักษาตัว ทั้งๆๆที่ไม่มีอาการใดๆๆเลย
เพิ่งออกมาเมื่อ ต้นเดือน สิงหาเองคับ และ พี่พยาบาลที่รพ ที่ผมไปตรวจร่างกายโทร
มาบอกว่า CD4 ผมอยุ่ที่ 532 เลย แต่ผมไม่ประมาทคับ อีกอย่าง พอออกมา เงินก้อไม่มี
งานไม่มี ต้องดิ้นรน ที่นี้เหนื่อยคับ ขออยุ่ปฏิบัติธรรมดีกว่า เพราะผมเองทุกวันนี้ ไม่
อยากคิดไรมาก ไม่อยากเครียด แถม เอารถที่เป็นสมบัติ ตัวเอง ไปคืนไฟแนนซ์ แล้วคับ
กลายเป้นคนปกติ แต่ก้อคิดเสียว่าอย่างไร ถ้าผมพร้อมกว่านี้ ผมจะขายน้ำเต้าหู้หน้า
ปากซอย รึไม่ก้อ ขายข้าวไข่เจียวหน้าโรงเรียน ดีกว่าคับ มีโอกาศ ศึกษาพระธรรมด้วย
เพราะรุ้ว่าตายไปก้อเอาใส่โลง ไม่ได้ ทุกวันนี้ ผมมีกำลังใจขึ้นมา หลังจากที่ มีผู้หวังดี
จากลานธรรม ส่ง หนังสือ CD มาให้ ขอบคุณนะคับ ผมเอง ปฏิบัติ จะครบ1เดือนแล้ว
และตั้งใจจะปฏิบัติไปเรื่อยๆๆคับ จนกว่าจะหมดลมหายใจ ผมคิดว่าทุกวันนี้ เหมือนให้
เรามีสติ อยุ่กับปัจจุบันขณะ บางครั้งอยุ่คนเดียว เหงานะคับ ร้องไห้ เป็นวรรคเป็นเวร
ที่สำคัญ ปีหน้าคุณแม่ จะให้บวช ผมไม่กล้าบอกท่าน เพราะกลัวท่านเสียใจมาก ได้แต่
ตั้งความหวังว่า หากปาฏิหาริย์ มีจิง ผมไม่มีอาการ และ ตรวจอีกครั้งไม่พบเชื้อ ผมจะ
บวชตลอดชีวิตเลยคับ

ทุกวันนี้ ผมจะสวดมนต์ ไหว้ พระ เช้า กลางวัน เย็น นั่งสมาธิ ซึ่งนั่งได้นานและมาก
ขึ้นด้วย แผ่เมตตา ใส่บาตรทุกวันหน้าบ้าน และทานยาสมุนไพรอย่างเดียวคับ ไปเอามา
จากวัดสังฆทานที่ นนทบุรีคับ ซึ่งยาประกอบไปด้วย ยาฟอกเลือด ยาส้ม ใบเขยตาย
แม่ยายชักปรก และ ยาอายุวัฒนะ และที่ผมกินเสริม มีน้ำชีวภาพ พูลคาว ขวดละ
สองพันสองคับ แพงมาก และมีกินมะรุมต้มน้ำ และมะระขี้นกคับ ซึ้งไปในวัดแล้วก้อ
เห็นความไม่เที่ยง จิงๆๆคับ บางครั้ง เป็นโรค ความดัน เบาหวาน อัมพฤต อัมพาด แต่
ด้วยความเชื่อ เหมือนหนังสือ ของหลวงพ่อ จรัล วัดอัมพวัน สิงหบุรี ท่านบอก ให้สวด
พาหุงมหากา และ นั่งสมาธิไปเรื่อยๆๆ จนบางคน หายจากโรคร้ายไปเลย อันนี้ ไม่เชื่อ
ก็ต้องเชื่อนะคับ

ผมเขียนมาครั้งนี้แค่อยากบอกว่า ทุกอย่างมีการเปลี่ยนแปลงนะคับ เมื่อก่อนผมมี
เงิน งาน รถ ขับ มีความสุข แต่ตอนนี้ ผมไม่มี มีแต่ลมหายใจที่เป้นเพื่อน และคน
หวังดีในลานธรรม ผมขอบคุณจิงๆๆนะคับ อย่างที่พระพุทธเจ้าตรัส ให้นึกถึงความ
ตายทุกลมหายใจและ จงอย่าประมาท หากวันนั้นผมมีสติ ผมคง ไม่ต้องเป็นแบบนี้

แต่ถ้ามองให้แง่บวก ผมเองต้องขอบคุณ โรค นี้ที่ทำให้ผม ได้มีโอกาศ ศึกษา
พระธรรม คำสอน พระพุทธเจ้า และปฏิบัติ ตามที่ท่านบอกกล่าวไว้ เวลาตายจะไม่
หลงสติ เพราะผมเชื่อว่า มีคนไม่น้อยที่แย่กว่าผม แต่กำลังใจสำคัญสุด ขอบคุณ
ทุกท่านอีกครั้งนะคับ

ขอให้ ทุกความหวังดีที่มีให้ผม จงเป็นพลวัตปัจจัย ที่เป็นมงคลไปสุ่ทุกท่าน อย่างหา
ประมาณมิได้

ขอบคุณอีกครั้งนะคับ ขอบคุณจากใจจริงๆ

---
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ และขอนำมาเผยแพร่ เพื่อให้ผู้ที่กำลังเป็นอยู่ มีกำลังใจ ในการ
ที่จะทำความดีต่อไป สาธุ
ผู้ดูแลเว็บไซต์ thossaporn.com