" ข ณ ะ นึ ก ถึ ง "เมื่อ..วัน-เวลา..ผ่านไป
เรื่องราวรอบๆ ตัว..ก็เริ่มเปลี่ยนแปลง
ต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ..ตามเส้นทางที่อยู่ตรงหน้า..
บางครั้ง..สายตาอาจพล่ามัว..ไปบ้าง
แต่ก็พร้อม..ที่จะก้าวต่อ...อาจใช้เวลาสักหน่อย...
นานหรือไม่?......ไม่มีคำตอบ..?

ตอนนี้..คงคาดหวังอะไรไม่ได้...
ทั้งยังไม่สามารถ..พูดถึงวันข้างหน้าได้...
แต่วันหนึ่ง..ฉันต้องชดเชย..
ชดเชยวัน-เวลา..ที่สูญเปล่าไป..อย่างไร้สติ
ด้วยไม่อยากให้ใครจดจำ..ฉัน!
และ..ฉัน..ไม่อยากจดจำอะไร..เช่นกัน

ทุกสรรพชีวิต..เหมือนดอกไม้-ใบหญ้า..ในทุ่งกว้าง
เติบโต-เบ่งบาน-และเหี่ยวเฉา..ในที่สุด
ไม่มีใครรู้ว่า..มันเคยงดงาม..อยู่ที่ใด?
นอกจากผู้ที่รู้จักมันจริงๆ เท่านั้น.
ที่รู้ว่า..จะหามันเจอที่ไหน?..เวลาใด?
ผู้ืที่เฝ้ารอเท่านั้น....ที่จะพบมันอีก..อย่างมีความสุข..
" ข ณ ะ นึ ก ถึ ง "ในยามที่มีดอกสวยสะพรั้ง..หรือไม่มีแม้แต่ต้นให้เห็นก็ตาม
ฉันก็เป็นหนึ่งในผู้เฝ้ารอ..เช่นนี้เสมอ...
แม้..เพียงลำพัง....ก็สุขใจ.
