“๏ ไอ๊ย่าข้ารู้แต่ ทายสัตว | | ทายมนุษไม่ถนัด ท่านไท้ |
ข้าบาทไม่สันถัด ลักษณ | | จีนว่าดีชั่วได้ เพราะด้วยตุกแก ๚ะ |
๏ ตุกแกร้องครบห้า เรือนใด | | คนอยู่ณะภายใน จักร้อน |
ทุกทับคับแคบใจ ตรอบเซ่า | | เสียทรัพยหลบหนีส้อน ทาษแท้จำถึง ๚ะ |
๏ ตุกแกร้องหกครั้ง ดังประสาน | | คนอยู่จักพรากสฐาน เพราะหนี้ |
ร้านโรงทรัพยศฤงฆาร เขาแย่ง หมดเฉย | | เหลือแต่ตนเลี่ยงลี้ หลบทิ้งถิ่นไป ๚ะ |
๏ ตุกแกร้องเจ็ดครั้ง ดังดี | | ทุนทรัพยในเรือนมี หยิบใช้ |
ฝูงชนห่อนยายี ดูหมิ่น ทวงนา | | เปนศุขแสวงหาได้ ไม่ต้องยืมเขา ๚ะ |
๏ ตุกแกนิมิตรร้อง แปดวาร | | สมบัติทรัพยศฤงฆาร มากไซร้ |
เหลือกินเกบประกอบการ พานิช กรรมนา | | เปนศุขหาเมียได้ ไม่ต้องหยิบยืม ๚ะ |
๏ เก้าทีอุโฆศร้อง ดังสรรพ | | เรือเปดบ่าวแจวหงับ ร่มกั้น |
อยู่แพเพื่อนมารับ เชิญเจี๊ยะ แต๋นา | | ซื้อจ่ายขายนั้นนั้น นั่งยิ้มกลิ่มเกษม ๚ะ |
๏ ตุกแกแอบสถิตยส้อน ริมฝา | | เยนค่ำคลานออกมา สิบร้อง |
เงินนอนบุตรภรรยา มีมาก มูลแฮ | | เอกเขนกนอนสูบกล้อง ไขว่ห้างแขกหา ๚ะ |
๏ สิบเอ็ดวาระร้อง คราวเดียว | | ดังเพราะไม่รีดเรียว ครบถ้วน |
เจ๊สัวใหญ่โตเทียว ใครห่อน เสมอนา | | ยศมากศักดิ์สูงล้วน เลิศแท้บุญเขา ๚ะ |
๏ ผิร้องย่อนกว่าห้า จัญไร | | อุปัททวะโภยไภย จักต้อง |
ทุกขโศกโรคภายใน มูลมาก มีนา | | กายพิบัติขัดข้อง จักต้องไข้ตาย ๚ะ |
๏ กร็อกกร็อกสั่นแรกนั้น หมีเอา | | เอาแต่เสียงเฉิดเขลา กึกก้อง |
ตุกแกโทษโฉดเขลา เสียงแหบ เครือนา | | ห่อนเสนาะเพราะต้อง ถูกถ้วน ดังประสงค์ ๚ะ |
๏ อ็อดอ็อดครางคั่นนั้น ห่อนประสงค์ | | เอาแต่ร้องตรงตรง จึ่งได้ |
ผิคั่นนับแต่คง ตอนแรก นั่นนา | | เปนตุกแกชั่วไซร้ แหบร้องอับปรี ๚ะ |
๏ แก็แก็เบาแหบร้อง ในคอ | | มันชั่วร้องสอพลอ อ่อยเอื้อน |
เอาแต่ที่ดังพอ สมสับท์ | | หลอนลีบบีบเสียงเยื้อน ชั่วร้ายอับปรี ๚ะ |
๏ ตุกแกโทษอยู่บ้าน เรือนใด | | คนซึ่งอยู่ภายใน ที่นั้น |
จักยักคับแคบใจ ตรอมทุกข | | เสียทรัพยหนึ่งชีพสั้น ถิ่นร้างโรงสูญ ๚ะ |