บัณฑิตจอบเหี้ยน

..........................ธรรมะน่าคิดพิจารณาวันนี้..........................

จิตมีธรรมชาติดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษายาก ห้ามยาก - ผนฺทนํ จปลํ จิตฺตํ ทุรกฺขํ ทุนฺนิวารยํ{ธรรมบท ๒๕/๑๗)}

ธรรมะประจำวันที่ 06/08/2010

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20TracK%209.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20TracK%209.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.se-ed.com/ads/pr/sile/song/09.%20TracK%209.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

ในอดีตกาลเมื่อพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ในกรุงพาราณสีบุรุษผู้หนึ่ง

ชื่อกุททาลบัณฑิตบวชเป็นนักบวชภายนอกอยู่ในป่าหิมวันต์ ๘ เดือนเมื่อภูมิภาคชุ่ม

ชื้นในสมัยที่ฝนตกชุกคิดว่าในเรือนของเรายังมีข้าวฟ่างและลูกเดือยประมาณ

ครึ่งทะนาน และจอบเหี้ยน(อีกอันหนึ่ง)พืชคือข้าวฟ่างและลูกเดือยอย่าเสียไป

จึงสึก เอาจอบเหี้ยนปรับพื้นที่แห่งหนึ่ง หว่านพืชนั้น ทำรั้วไว้ในเวลาที่เมล็ดพืชแก่ก็

เหี่ยวเก็บพืชไว้ประมาณทะนานหนึ่งเคี้ยวกินพืชที่เหลือท่านคิดว่าบัดนี้ประ -

โยชน์อะไรด้วยเรือนของเรา{เราจักบวชอีก ๘ เดือน}จึงออกบวชแล้ว

ท่านอาศัยข้าวฟ่างและลูกเดือยเพียงหนึ่งทะนานและจอบเหี้ยน เป็นคฤหัสถ์ ๗ ครั้ง

บวช ๗ ครั้งโดยทำนองนี้แลแต่ในครั้งที่ ๗ คิดว่า เราอาศัย{จอบเหี้ยน}อันนี้

เป็นคฤหัสถ์แล้วบวชถึง ๗ ครั้งเราจักทิ้งมันในที่ไหน ๆ สักแห่งหนึ่งท่านไปยัง

ฝั่งแม่น้ำคงคา คิดว่าเราเมื่อเห็นที่ตกคงต้องลงงมเอาเราจักทิ้งมันโดย

อาการที่เราจะไม่เห็นที่ซึ่งมันตกจึงเอาผ้าเก่าห่อพืชประมาณทะนานหนึ่งแล้วผูกผ้า

เก่าที่แผ่นจอบ จับจอบที่ปลายด้ามยืนที่ฝั่งแห่งแม่น้ำหลับตาแกว่งเวียนเหนือ

ศีรษะ ๓ ครั้งขว้างไปในแม่น้ำคงคาหันไปดูไม่เห็นที่ตกได้เปล่งเสียงว่าเรา

ชนะแล้วเราชนะแล้ว{ชิตํ เม ชิตํ เม}ดังนี้ ๒ ครั้ง

ในขณะนั้นพระเจ้ากรุงพาราณสีทรงปราบปัจจันตชนบทให้สงบราบคาบแล้ว

เสด็จมาโปรดให้ตั้งค่ายพักใกล้ฝั่งแม่น้ำเสด็จลงสู่แม่น้ำเพื่อทรงประสงค์จะ

สรงสนานได้ทรงสดับเสียงนั้นก็ธรรมดาว่าเสียงที่ว่า เราชนะแล้ว เราชนะ

แล้วย่อมไม่พอพระหฤทัยของพระราชาทั้งหลายพระองค์จึงเสด็จไปยังสำนักของ

กุททาลบัณฑิตนั้นตรัสถามว่าเราทำการย่ำยีอมิตรมาเดี๋ยวนี้ก็ด้วยคิดว่าเรา

ชนะส่วนเธอร้องว่าเราชนะแล้ว เราชนะแล้วนี้ชื่อเป็นอย่างไร ?

กุททาลบัณฑิต จึงทูลว่าพระองค์ทรงชนะพวกโจรภายนอกความชนะที่

พระองค์ทรงชนะแล้วย่อมกลับเป็นไม่ชนะอีกได้แท้ส่วนโจรคือความโลภซึ่งมี

ในภายใน อันข้าพระองค์ชนะแล้วโจรคือความโลภนั้นจักไม่กลับชนะข้าพระองค์

อีกชนะโจรคือความโลภนั้นอย่างเดียวเป็นดีดังนี้แล้วจึงกล่าวคาถานี้ว่า...........................................

ความชนะใด กลับแพ้ได้ ความชนะนั้น มิใช่ -

ความชนะที่ดี(ส่วน)ความชนะใด ไม่กลับแพ้

ความชนะนั้นแล เป็นความชนะที่ดี.........................................

จาก....พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ตอน ๑ หน้า ๔๒๔

เชิญดาว์โหลดไฟล์ตามอัทยาศัย