[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้
29 มีนาคม 2567 03:58:55 *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
 
  หน้าแรก   เวบบอร์ด   ช่วยเหลือ ห้องเกม ปฏิทิน Tags เข้าสู่ระบบ สมัครสมาชิก ห้องสนทนา  
บุคคลทั่วไป, คุณถูกห้ามตั้งกระทู้หรือส่งข้อความส่วนตัวในฟอรั่มนี้
Fuck Advertise !!

หน้า:  1 [2]   ลงล่าง
  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องเล่าเขย่าขวัญ  (อ่าน 28059 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #20 เมื่อ: 12 กุมภาพันธ์ 2559 19:30:22 »

.



ผีตัวแสบ
ผมเจอผีเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ตอนอายุครบเบญจเพสพอดี บอกใครๆ จะเชื่อล่ะ ว่าผีตัวนั้นหลอกผมสารพัดเรื่อง

เป็นคืนเดือนมืดที่มืดจริงๆ เพราะไฟฟ้าละแวกบ้านดับหมด ปกติทุกครั้งที่ไฟดับอย่างมากสุดไม่เกิน 1 ชั่วโมงไฟก็จะมา แต่คืนนั้นผ่านไปร่วมสามชั่วโมงไฟก็ยังไม่มา ไฟไม่มี พัดลมก็ไม่ติด แอร์ก็ไม่ทำงาน ผมจึงออกมานั่งรับลมอยู่หน้าบ้าน ภรรยาผมพาลูกไปบ้านตายายค้างคืนหนึ่งพอดี ผมจึงอยู่คนเดียว มือถือก็ดันมาแบตเตอรี่หมดเอาตอนนี้ ไม่มีอะไรให้เล่นให้ทำเอาเลย

หน้าบ้านผมมีม้านั่งยาวที่ผมเก็บมาจากบริเวณที่ทิ้งขยะตอนหลังน้ำท่วมใหญ่ปี 2554 ที่ทิ้งขยะบริเวณนั้นอยู่ใกล้เทศบาล หลังน้ำท่วมเต็มไปด้วยกองขยะขนาดมหึมามองดูเหมือนภูเขาอยู่หลายลูก ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เอาของไปทิ้ง ตอนไปทิ้งผมเจอม้านั่งยาวตัวนี้สภาพมันยังดีอยู่ ผมเสียดายจึงเก็บขึ้นรถมาวางไว้ในสนามหญ้าหน้าบ้าน ใช้นั่งรับลมตอนเช้าตอนเย็น ทั้งผมทั้งเมียและลูกก็มานั่งกัน พ่อตาแม่ยายพ่อผมแม่ผมมาเยี่ยมก็มานั่งกัน นั่งกันมาหลายปีแล้วก็ไม่เห็นจะเกิดอะไรขึ้น ปกติดี ตอนแรกที่แม่ยายเตือนเรื่องเอาของที่คนอื่นทิ้งมาใช้ระวังให้ดี คำเตือนนี้ก็ค่อยหายไปจากปากแม่ยายผม ผิดกับตอนแรกที่เฝ้าแต่พูดไม่ขาดปาก

คืนไฟดับนั้นผมก็นั่งตามปกติ ไม่รู้ทำอะไรดี ผมก็ครึ่งนั่งครึ่งนอนหงายหน้ามองดูท้องฟ้า ละแวกบ้านเงียบมาก ได้ยินเสียงเพลงจากรถยนต์แว่วอยู่ไกลๆ แล้วก็หยุดไป สักพักก็มีคนเดินผ่านหน้าบ้าน เขาผ่านไปแล้วก็ วกกลับมาใหม่แล้วเกาะรั้วกวักมือเรียกผม ผมเห็นแต่รู้สึกไม่พอใจนัก กิริยาอาการกวักมือเรียกผม เหมือนผมเป็นขี้ข้าหรือคนรับใช้ ผมจึงไม่ลุกไป

"นี่ๆ ขอถามทางหน่อย" เขาเปลี่ยนมาตะโกนแทน

ผมยิ่งไม่สนใจ ยิ่งเขาเปลี่ยนมาพูดว่า "อยากได้ตังค์ไหม มานี่สิ"

ผมยิ่งโมโห เหมือนการประชดมากกว่า ผมเลยสวนกลับ "จะไปไหนก็ไป อย่ามากวนตีนแถวนี้"

หมอนี่ท่าจะบ้าหรือไม่ก็เมา มันหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ผมบอกตัวเองว่าไอ้หมอนี่ท่าจะบ้าแน่ๆ อย่าไปยุ่งมันเลยดีกว่า

จังหวะนั้นเองไฟฟ้าก็สว่างพรึบ ไฟมาแล้วผมคิด แล้วผมก็เตรียมจะหันหลังกลับเข้าบ้าน ทันใดนั้นเองมันก็พูดว่า
"พี่ ผมขอโทษ ล้อเล่นมากไป ผมหิวข้าว"

ผมหันไปดู เห็นมันคุกเข่ายกมือไหว้ รั้วบ้านผมเป็นเหล็กโปร่ง ประกอบกับไฟฟ้าริมทางเพิ่งติด จึงเห็นกิริยาอาการทั้งหมด เขาหน้าตาดีกว่าที่เห็นรางๆ เมื่อครู่ แถมตัวก็เล็กแกร็นดูน่าสงสาร ผมจึงพูดว่า

"รออยู่นี่ เดี๋ยวเอาข้าวมาให้กิน"

ผมนึกถึงข้าวสวยที่หุงตอนเย็นและยังเหลือ เดี๋ยวไปเจียวไข่ให้ก็คงจะพอแล้ว

ผมเข้าไปครัว เห็นหมูทอดอยู่ชิ้นหนึ่งกับปลาดุกก็เลยโปะลงในจานข้าว ไม่ได้เจียวไข่ แล้วก็ออกมา หมอนั่นนั่งลงกับพื้นถนนพิงรั้วบ้านผมรออยู่ ผมยื่นจานข้าวในมือส่งให้ เขารับไปคลุกข้าวกับหมูกับปลาตักกินอย่างตะกละตะกลาม ไม่ถึงนาทีข้าวก็หมดจาน เขายิ้มให้พลางกล่าวขอบคุณ

แต่ประโยคที่พูดนี่สิ ทำให้ผมนึกว่าเขาคงต้องบ้าแน่ๆ

"พี่ ผมเป็นผีนะ" พูดแล้วก็ยิ้ม

ผมนึกสนุกไปด้วยในตอนนั้น "ผีหรือ ไหนถอดหัวให้ดูหน่อยสิ แทนค่าข้าวตะกี๊"

ระยำแท้! มันยื่นมือเหนือศีรษะตัวเองแล้วดึงผมยกชูเหนือศีรษะ ก่อนยื่นให้ผมดูชัดๆ!!!

ผมตกใจแทบสิ้นสติ กว่าขาที่แข็งเหมือนถูกตอกให้อยู่กับที่จะบังคับได้

เชื่อไหมครับว่า ผมด่าผีก็ครั้งนี้แหละ ได้ด่าผีเป็นครั้งแรกในชีวิต "สัส ทำคุณบูชาโทษ"

ผมได้ยินเสียงดังตอบกลับมาว่า "ก็พี่อยากเห็นเองนี่ พี่ขอผมเองนะ"

ผมตกใจวิ่งเข้าบ้าน ก่อนจะคลุมโปงสวดมนต์สารพัดบท ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น!



คาถาผูกจิต
อัญมณี อาบน้ำอย่างพิถีพิถันกว่าทุกวัน ด้วยสบู่หอมที่เธอซื้อมาเป็นพิเศษ ขัดตัวด้วยใยบวบจนผิวเนื้อเปล่งปลั่งผุดผ่องเป็นยองใย สองแก้มปลั่งอมชมพูด้วยเลือดฝาดของวัยสาวและความรักที่สูบฉีดไปทั่วร่าง

หญิงสาวซับร่างเปลือยเปล่าด้วยผ้าขนหนูจนหมาดแห้ง แล้วพรมผิวหนังด้วยโคโลญจน์สเปรย์กลิ่นที่เขาเคยชอบตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีออกจากห้องน้ำ ใส่ชุดกระโปรงนอนผ้าแพรเงางามสีเขียวเปลือกแมงทับ ขับผิวขาวอมชมพูให้ยิ่งดูสดใสขึ้นอีก

อัญมณีรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้เธอแต่งหน้า เขาว่าเครื่องสำอางจะกลบความงามของเธอเสียหมด เธอเดินมานั่งที่หน้ากระจก ดึงผ้ามัดผมออกปล่อยผมยาวสยายลงกลางหลัง เส้นผมนุ่มสวยเงางามเป็นลอนธรรมชาติแผ่กว้างเหมือนแม่น้ำสีดำสนิทวาววับ สัมผัสของเส้นผมที่เคลียแผ่นหลังทำให้เธอร้อนรุ่ม ปรารถนาสัมผัสที่ตอบสนองความต้องการของเธอได้มากกว่านั้น

วิชาญคุณเท่านั้น ไม่มีคนอื่นมาแทนที่คุณได้ในเวลาแบบนี้ คิดแล้วอัญมณีก็เริ่มร่ายคาถาในขณะที่ตั้งจิตแน่วแน่ถึงใบหน้าของเขา

โอม จิตตัง มหาจิตตัง เอหิพันธนัง ปิยัง มะมะ

พลางไล้นิ้วมือไปตามนวลเนื้อบนร่างกายของตัวเอง ตั้งแต่ใบหน้า ลาดไหล่ เนินอก หน้าท้อง สะโพกผาย สวดคาถาซ้ำๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ เรียกให้เขามาหาเธอ ให้เขาร้อนรุ่มเช่นเดียวกับเธอ ให้เขาอยู่กับที่ไม่ได้ ต้องรีบออกมาหาผิวเนื้อเนียนนุ่มและกลิ่นอายสาวที่กำลังรอคอยอย่างหิวกระหาย

ไม่ถึงสามสิบนาทีหลังจากนั้น วิชาญโทรศัพท์มาหาอัญมณีด้วยน้ำเสียงกระเส่า "อัญ คุณอยู่ห้องใช่ไหม ผมขับรถมาใกล้ถึงห้องคุณแล้วนะ"

หญิงสาวยิ้ม "อัญกำลังรออยู่เลยค่ะ" น้ำเสียงเธอกระเส่าไม่แพ้กัน "รีบมาน้า" ท้ายน้ำเสียงออดอ้อนก่อนวางสาย

อัญมณี ขยับลุกไปยืนพิงขอบหน้าต่างคอนโดฯ มองออกไปข้างนอกอย่างใจเย็น คาถาเรียกจิตของเธอไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง วิชาญทั้งหล่อทั้งหนุ่มแน่นแข็งแรง เสียนิดเดียว มีลูกมีเมียแล้ว ไม่งั้น...

แต่ก็นั่นแหละนะ ผู้ชายที่จะมาเติมเต็มอัญมณีได้มักจะอยู่กับเธอไม่ค่อยทน ไม่ใช่เพราะเหตุอื่น แต่เพราะหญิงสาวเบื่อหน่ายเกินจะอยู่กับใครได้นานๆ เธอรู้สึกว่า มันคงน่าเบื่อแทบตาย ถ้าต้องทนขังความสัมพันธ์ของตัวเองติดอยู่กับใครสักคนไปตลอด ในเมื่อโลกเรายังมีผู้ชายน่ารักน่ากินอีกตั้งมากมาย

ยิ่งยากก็ยิ่งอร่อย ยิ่งแอบซ่อนก็ยิ่งสนุก อัญมณีได้เรียนรู้มาในช่วงปีสองปีนี้ว่าการคบหามีความสัมพันธ์กับคนที่มีครอบครัวแล้วสนุกกว่าพวกหนุ่มโสดกลัดมันเป็นไหนๆ เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองมีค่ามากพอที่จะทำให้ผู้ชายยอมทิ้งลูกทิ้งเมียตัวองมาหาได้ บางครั้งเมียของคู่ขาเธอจับได้ว่าสามีนอกใจ ไลน์มาด่าเธอเสียๆ หายๆ อัญมณีก็แค่แสยะยิ้มแล้วไลน์กลับไปว่า "เลิกโวยวายแล้วเอาผัวมึงคืนไปเถอะ กูเบื่อแล้ว" สะใจกว่า ฟินกว่าจะมานั่งเถียงกันด่ากันแย่งผู้ชายเป็นไหนๆ

อันที่จริงวิชาญนี่ทีแรกเธอก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เพราะดูขี้อาย ท่าทางไม่ค่อยประสีประสา พูดตรงๆ คือกลัวทำไม่เป็นแถมทำงานที่บริษัทเดียวกันแผนกเดียวกันเสียด้วย หญิงสาวขี้เกียจเคลียร์เรื่องยุ่งยากทีหลัง แต่ก็อย่างที่บอก ช่วงหลังๆ มานี้เธอเริ่มติดรสชาติที่ยากและซับซ้อนขึ้น เธอจึงลองใช้คาถาเรียกจิตกับเขาครั้งแรกในห้องน้ำที่ทำงานนั่นเลย เลยได้รู้ว่าวิชาญไม่ได้แค่หล่อ แต่ยังเชี่ยวเรื่องอย่างว่า แถมแข็งแรงปรนเปรอเธอได้จนอิ่มหนำทุกครั้ง คนนี้เธอเลยคบนานกว่าคนอื่นหน่อย

อัญมณียืนรอที่หน้าต่างจนเริ่มเบื่อ เลยเดินไปนอนรอบนเตียง วันนี้วิชาญมาถึงช้าจัง เธอคิดก่อนเผลอหลับไป

มาสะดุ้งตื่นอีกครั้งตอนได้ยินเสียงเคาะประตู หญิงสาวรีบโผไปรับชู้รักของเธอทันที พอประตูเปิดออก วิชาญก็เอื้อมมือมาปิดไฟในห้องและพาเธอไปที่เตียง

"ปิดไฟทำไมคะ วันนี้ชาญไม่อยากเห็นอัญเหรอ อัญไม่สวยเหรอ" อัญมณีออดอ้อน

วิชาญไม่ตอบ ครางฮึมฮัมในลำคอเหมือนคนเพ้อขณะที่ดึงชุดนอนบางเบาของหญิงสาวโยนทิ้งลงข้างเตียง...

สองชั่วโมงต่อมา...

"วันนี้ ชาญเป็นไรอ่ะ แปลกๆ ไม่ยอมให้เปิดไฟ" อัญมณีพูดขำๆ ขณะที่เพิ่งมาสังเกตว่าวันนี้ชู้รักของเธอเนื้อตัวเปียกเฉอะแฉะ "ร้อนเหรอคะชาญ เร่งแอร์ไหม"

วิชาญไม่ตอบและพยายามแนบตัวลงมาทาบทับร่างงามอีก อัญมณีหัวเราะร่า "ไปหิวอะไรมาคะ เมียไม่ยอมให้ทำการบ้านหรือไง พอแล้วค่ะ อัญหิว ชาญช่วยไปซื้ออะไรมากินกันหน่อยได้ไหมคะ"

ชายหนุ่มยอมลุกไปแต่โดยดี เมื่อประตูห้องปิดลง อัญมณีจึงเดินไปเปิดไฟ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นบนเตียงและเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยเลือด "อะ อะไรกันเนี่ย"

ขณะนั้นโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบผวาไปรับ "อัญเหรอ พี่ชาญแผนกเราเสียแล้วนะอัญ เมื่อหัวค่ำ รถพี่เขาชนตกข้างทางแต่แปลกมาก ตอนนี้เจอแต่รถ ศพพี่เขาหายจากที่เกิดเหตุ..."

หญิงสาวฟังยังไม่ทันจบก็มือสั่นหน้าซีด มองเลือดที่เปรอะตามตัวอย่างอกสั่นขวัญผวา พยายามนึกคาถาหรือวิธีที่จะแก้คาถาเรียกจิตที่ผูกจิตวิชาญติดไว้กับเธอ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนเสียงแหบทุ้มของวิชาญจะดังมาจากหน้าห้อง "ที่รักครับ ขอโทษทีผมลืมเอากระเป๋าตังมา แต่ตอนนี้เปิดประตูเถอะ ผมหิวคุณอีกแล้วล่ะ"



แม่ชีหัวขาด
ที่ตึกนอนนักเรียนหญิงกำลังเตรียมตัวนอน บ้างจัดเตียง บ้างพักผ่อนเล็กๆ น้อยๆ อ๋อมซึ่งเพิ่งย้ายมาจากที่อื่นได้ไม่กี่วันนั่งคุยกับต้นข้าวเกี่ยวกับเรื่องน่ากลัวบางอย่างที่นี่

"บ้าดิ ไม่มีจริงหรอกแม่ชีหัวขาด" อ๋อมว่า "มีแต่ในหนังผีแค่นั้นแหละ"

"แต่ว่า" ต้นข้าวพูดพลางมองไปรอบๆ ตัวหวาดๆ "รุ่นพี่ที่เล่าให้ฉันฟังมา เขายืนยันเลยนะว่าเคยมีคนเห็นซิสเตอร์หัวขาดจริงๆ แล้วแถมยังฆ่าคนตายมาหลายคนแล้วด้วย"

อ๋อมส่ายหน้า "ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนศาสนาแท้ๆ ดันมางมงายเรื่องผีแบบนี้ แล้วยิ่งถ้าเป็นผีซิสเตอร์จริงล่ะก็ ทำไมต้องออกมาอาละวาดฆ่านักเรียนด้วยล่ะ ซิสเตอร์มีแต่จะคอยช่วยเหลือปกป้องนักเรียนมากกว่านะ"

"เธออ่ะไม่รู้อะไร" ต้นข้าวพูดต่อ "ซิสเตอร์คนที่ตายน่ะ เป็นชีลับนะ ไม่เคยออกมายุ่งกับใครหรอก ไม่ว่าจะเป็นคนภายนอก นักเรียน หรือแม้แต่ซิสเตอร์ด้วยกันเอง"

"ชีลับ ที่หมายถึงเจ้าสาวของพระเจ้าใช่ไหม" อ๋อมทำท่าคิดตาม "ถ้าเป็นชีลับก็ต้องสวดภาวนาอยู่แต่ในอารามสิ ยิ่งไม่น่าจะมาเป็นผีอาละวาดใหญ่เลย ว่าแต่เธอรู้กันไหม เพราะอะไรซิสเตอร์คนนั้นถึงกลายเป็นผีหัวขาดไปได้"

ครูผู้ดูแลตึกเดินเข้ามาพอดี "เอ้าเด็กๆ ได้เวลานอนแล้ว อีกสองนาทีจะดับไฟแล้วนะ"

"อาจารย์เฮี้ยบมาละ เอาไว้เล่าต่อพรุ่งนี้ละกัน" ต้นข้าวว่าพลางกระโดดดึ๋งขึ้นไปนอนบนเตียงตัวเองอย่างรวดเร็ว

วันต่อมาในห้องเรียน กลุ่มเด็กสาวมารวมตัวกันที่โต๊ะของต้นข้าวรวมทั้งอ๋อมด้วย "เขาว่ากันว่า ชีลับคนนั้นได้พบกับบาทหลวงหนุ่มรูปงามและใจดี ซิสเตอร์เกิดหลงรักจนห้ามใจไม่ไหว แอบเขียนจดหมายสารภาพรักกับบาทหลวง แต่ถูกซิสเตอร์คนอื่นๆ เจอเข้าเสียก่อน จึงอับอายมาก เลยคิดฆ่าตัวตายโดยการกระโดดจากชั้นบนของอาราม มากระแทกกระจกหน้าต่าง น้ำหนักตัวทำให้กระจกที่แตกตัดคอแม่ชีจนขาดหลุดจากร่า กระเด็นไปนอกอาราม ส่วนร่างของเธอยังตกอยู่ด้านใน นับจากนั้นเป็นต้นมา อารามนั้นก็ถูกปิดตาย แต่ก็ยังมีคนได้ยินเสียงเปียโนดังออกมาในคืนครบรอบวันตายของท่านทุกคืน เหมือนกับว่าซิสเตอร์ยังคงอยากให้ความรักของเธอส่งผ่านบทเพลงไปถึงคนที่เธอรัก แม้ว่าจะอยู่กันคนละโลกแล้ว"

"อ้าว แล้วเรื่องที่ว่าซิสเตอร์หัวขาดฆ่านักเรียนไปหลายคนล่ะ" อ๋อมถามต่อ

เด็กสาวอีกคนขยับเข้ามา "คืองี้นะ หลังจากเรื่องแม่ชีหัวขาดกระจายออกไป เขาว่ากันว่าทุกคืนวันครบรอบถ้าใครไปที่อารามแล้วเขียนจดหมายถึงซิสเตอร์เล่าเรื่องความรักและอธิษฐาน ซิสเตอร์จะบันดาลให้ความรักสมหวัง แต่มีข้อแม้ว่าถ้ามีเสียงอะไรแปลกๆ หรือมีใครเดินเข้ามาหา ห้ามหันไปมองเด็ดขาด ต้องอ่านจดหมายต่อจนจบ แล้วหันหลังเดินกลับหอนอนโดยห้ามหันไปมองอีกเลย"

"ก็ฟังดูใจดีนี่เนาะ" อ๋อมว่า

"แต่ปัญหาคือเชื่อกันว่าคนที่ไปขอมักจะไม่รอดกลับมา เพราะอดหันไปมองไม่ได้น่ะสิ แล้วถ้าหันไปเจอซิสเตอร์หัวขาดเข้าล่ะก็..."

นึกภาพตามก็น่าขนลุกไม่ใช่เล่นอยู่เหมือนกันแฮะ อ๋อมคิด

กลางดึกคืนหนึ่งอ๋อมลุกมาเข้าห้องน้ำ หลังออกจากห้องน้ำได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ "หืม เสียงอะไรน่ะ" เสียงลอยแว่วมานั้นทั้งๆ ที่ไพเราะแต่ก็ทำเอามือเท้าเย็นอย่างไม่มีสาเหตุ "เสียงเปียโนนี่นา" อ๋อมค่อยๆ เดินไปยังระเบียง แล้วชะโงกลงไปดูข้างล่างอย่างหวาดๆ "หรือว่านี่จะเป็นเสียงเปียโนของแม่ชีหัวขาด"

แล้วเธอก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินถือบางอย่าง กล้าๆ กลัวๆ ไปทางอารามร้าง นั่นต้นข้าวนี่ยัยบ้าเอ๊ย ไหนว่ากลัวผีไง ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน อ๋อมรีบย่องลงจากตึกตามต้นข้าวทันที

ยิ่งใกล้อารามเสียง เปียโนก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ อ๋อมเหงื่อไหลท่วมตัวทั้งที่อากาศเย็นเฉียบ เธอรีบจ้ำเท้าเข้าไปหาต้นข้าวที่กำลังนั่งอ่านจดหมายเสียงสั่นอยู่ "ถะ ถึง ซิสเตอร์ลับที่สถิตอยู่ที่นี่..."

"ต้นข้าว ทำอะไรของเธอน่ะ กลับหอได้แล้ว ที่นี่น่ากลัวออก" อ๋อมกระซิบ

ต้นข้าวสะดุ้งเฮือก กลัวจนตัวสั่นเทา แต่ก็ทำท่าจะอ่านจดหมายต่อไป "นี่ฉันเอง ไม่ใช่ผี หันมาเถอะ"

จู่ๆ เสียงเปียโนเงียบลง เด็กสาวทั้งสองมองเข้าไปทางหน้าต่างอารามร้าง เงาร่างรางๆ ร่างหนึ่งสะท้อนกระจกหน้าต่างมาจากด้านหลัง

"รีบกลับหอนอนกันเถอะ" อ๋อมพูดเสียงสั่น

"ฉันต้องอ่านจดหมายให้จบก่อน เธอไม่เข้าใจรึไง" ต้นข้าวยืนยันทั้งๆ ที่หน้าซีดเผือด พลางนั่งลงอ่านจดหมายต่อตะกุกตะกัก "นะ หนูชื่อ ต้นข้าว จะมาอธิษฐานขอกับซิสเตอร์"

ร่างลึกลับหยุดข้างหลังเด็กสาวทั้งสองจนต้นข้าวปากสั่นอ่านต่อไม่ได้ "อย่านะ อย่าหันไปนะ" อ๋อมกระซิบต้นข้าว ปากสั่นไม่แพ้กัน

"มาทำอะไรกันน่ะ กลับหอนอนเดี๋ยวนี้" เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง เป็นเสียงของครูผู้ดูแลตึกที่ทั้งสองคุ้นเคย เด็กสาวทั้งสองถอนหายใจโล่งอก "อาจารย์เฮี้ยบนี่เอง"

แต่พอหันกลับไปก็ต้องหวีดร้องสุดเสียงด้วย ความตกใจกลัว เมื่อร่างที่ยืนตระหง่านตรงหน้าเป็นร่างในชุดแม่ชีที่ปราศจากศีรษะ บนลำคอเลือดสีแดงคล้ำไหลรินส่งกลิ่นเหม็นตลบไปทั่วบริเวณ

"บอกแล้ว ใช่ไหมว่าอย่าหันมา" เสียงพูดนั้น ดังมาจากศีรษะที่ถูกถือไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของแม่ชีลับ ก่อนที่เธอจะแสยะยิ้มอย่างน่าสยดสยอง



แม่จะไปหา
ในความรู้สึกกึ่งฝันกึ่งตื่นผมพยายามคว้าผ้าห่มที่ไปกองอยู่เหนือศีรษะมาห่มให้ได้แต่ทำไม่สำเร็จ หลังพยายามครั้งที่ห้าผมก็ตื่นอย่างเหนื่อยหอบและตกใจกลัว กลัวอย่างไม่มีเหตุผลและไม่รู้ที่มาที่ไป ผมลงไปชั้นล่างดื่มน้ำแก้วโต แล้วทิ้งตัวบนโซฟาก่อนจะถอนหายใจและคิดถึงแม่

ก่อนแม่จะเสียชีวิต เราเคยพูดกันกึ่งจริงกึ่งเล่นว่า หากใครตายก่อนให้มาหากันด้วยสภาพปกติ ประเภทหิ้วหัวหรือเลือดท่วมไม่เอานะ ตอนนั้นผมเป็นโรคหัวใจ เคยผ่าตัดมาสองครั้ง ส่วนแม่ก็มีโรคความดันโลหิตสูงติดตัว เคยผ่าตัดสมองหนึ่งครั้งและปากเบี้ยว ร่างกายซีกซ้ายอ่อนแรงไปสองหน เรานั่งคุยกันอย่างคนป่วย พูดกันเรื่องโรครุมเร้าอย่างสนุกปาก ความตายสำหรับเราใกล้เคียงเข้ามาเรื่อยๆ เราไม่กลัวเลย

แล้ววันหนึ่งแม่ก็ถูกรถชนตายไปเสียดื้อๆ ไม่ได้ตายด้วยโรคที่ป่วย เหมือนผมที่จู่ๆ ก็มีคนบริจาคหัวใจดวงใหม่ให้ โดยไม่คาดฝันมาก่อนหลังจากเข้าชื่อรอรับมาสิบกว่าปี

เรื่องที่ใครตายก่อนแล้วให้มาหาอีกฝ่าย ผมเคยคิดอยู่เสมอและหวังว่าแม่จะกลับมา บางครั้งในมุมมืดของบ้าน ผมแอบหวังว่าเมื่อหันไปจะเห็นแม่ยืนหลบมุมอยู่ตรงนั้น บางคราวตอนเปิดตู้เสื้อผ้าผมหวังว่าแม่จะนั่งอมยิ้มจ๊ะเอ๋กับผมอยู่ บางคราตอนรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านผมก็หวังว่าแม่ กำลังแว้บผ่านไป เมื่อหันไปแม่จะยืนหัวเราะแกล้งผมอยู่ ผมหวังอย่างนั้นอยู่เป็นปีๆ แม่ก็ไม่เคยกลับมาหาผมในรูปแบบใดเลย จนหมดหวังไปแล้ว

ทว่าหลังจากผ่าตัดเปลี่ยนใส่หัวใจใหม่ ผมกลับไม่อยากเจอแม่ ทำไมก็บอกไม่ถูก ความคิดถึงที่เคยมีมาตลอดก็หมดไปดื้อๆ บางครั้งยังงุนงงเกี่ยวกับเรื่องของแม่ที่มีคนถามถึง

แต่แล้ววันหนึ่งในลิ้นชักโต๊ะทำงาน ผมพบกระดาษแผ่นขนาดไปรษณียบัตรเขียนว่า แม่จะไปหาแน่นอน ลงชื่อ แม่

ตอนแรกผมนึกว่าใครเล่นตลก แต่มาคิดทบทวนไม่มีใครรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน ผมพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงกับแม่ในวันที่เราสองคนนอนป่วยข้างๆ กัน พูดแล้วก็ไม่ได้พูดกันอีก บางทีผมยังแอบนึกเลยว่าแม่คงลืมไปแล้ว แต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมคิดว่าแม่ไม่มีวันลืมก็ตอนที่ผมขับรถยนต์ไปชนกับคันอื่น ต้องนอนโรงพยาบาลเพราะซี่โครงหัก แม่มาเยี่ยมแล้วพูดคำหนึ่งว่า แม่คิดว่าแกต้องเป็นฝ่ายมาหาแม่ก่อนเสียแล้ว แล้วแม่ก็หัวเราะ พอดีจังหวะนั้นเมียผมเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน ผมกับแม่จึงไม่ได้คุยเรื่องนี้กัน

ตอนนี้รู้สึกแปลกๆ ถ้าแม่มาจริงล่ะ คิดแล้วผมกลับกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้อยากเจอแม่มาก ตอนนี้ทำไมกลับกลัวขึ้นมา

แม่จะไปหาแน่นอน! มีคำว่าแน่นอน การย้ำเช่นนี้ แสดงว่าก่อนหน้านี้ทราบว่าผมไม่เคยเจอมาก่อน คำพูดและประโยคลักษณะนี้เองที่ทำให้ผมยิ่งกลัวมากขึ้นทุกครั้งที่นึกถึง

ผมเริ่มไม่กล้ามองภาพแม่ที่แขวนผนังตรงทางขึ้นบันไดสู่ชั้นบนแล้ว ต้องก้มหน้าหลบเหมือนจะกลัวว่าจะเห็น ผมไม่พยายามคิดถึงแม่ เกรงว่าคิดแล้วแม่จะมา (ว่าไปผมก็ไม่ได้คิดถึงแม่มานานแล้ว) ผมพยายามเปิดไฟสว่างทั้งบ้าน ผมกลัวเงา กลัวความมืด กลัวการอยู่คนเดียว ผมเดินตามภรรยาตลอดจนเธอประหลาดใจ ชีวิตผมเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง ประสาทมากขึ้น วิตกกังวลมากขึ้น ไม่กล้าทำสิ่งที่เคยทำในชีวิตประจำวัน

ดึกคืนนั้น!! ผมกำลังซดบะหมี่สำเร็จรูปแก้หิว ท่ามกลางความหนาวปลายเดือนธันวาคม ยิ่งบ้านอยู่เหนือสุดของสยามอย่างเชียงรายนี่แล้ว คืนนั้นอากาศหนาวมาก ผมแทบจะเหมือนแหนมต้องห่อด้วยเสื้อกันหนาวสองชั้น สวมถุงเท้าถุงมือ ภายในบ้านวัดอุณหภูมิได้ 11 องศาเซลเซียส มาม่าที่ผมนำออกจากไมโครเวฟเย็นลงอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่นาที ผมต้องรีบๆ กิน ระหว่างนั้นเองที่ผมรู้สึกขนลุกชันไปทั้งตัว อากาศเย็นลงอย่างทันทีทันใด มือแทบแข็ง ผมรีบๆ คีบบะหมี่ แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นแม่กำลังยืนยิ้มมาทางผม ผมแทบหงายหลัง

แม่ชิงพูด "แม่มาหาแกแล้ว ไอ้ลูกรักของแม่" ผมเงียบ ทั้งกลัวทั้งทำอะไรไม่ถูก

"ทำไมไม่พูด ไหนบอกว่าอยากเจอแม่ไง" ผมปากสั่น อยากพูดแต่ปากขยับไม่ออก

"มาให้แม่กอดให้หายคิดถึง มา มะ" แม่พูด

เท่านั้นแหละ ผมก้าวถอยหลัง ตกใจหงายหลังตึง รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ผมหมดสติไปหลายชั่วโมงมาก บนพื้นบ้านที่หลับไปเย็นมากจนไอออกมาหลายครั้ง หลังความพยายามลุกขึ้น ผมรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว ไม่แน่ใจว่ากล้ามเนื้อเกร็งหรือกำลังจะเป็นไข้ ผมพาตัวเองไปที่โซฟารับแขกแล้วเอนตัวหลับตาคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ผมไม่ได้ฝันไปแน่ ผมเห็นแม่เมื่อคืนจริงๆ แม่มาปกติเหมือนจริงมาก คิดๆ อย่างนี้อยู่ ก็มีสายเรียกเข้า

ผมก้มลงดู เป็นเบอร์ของแม่!!
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #21 เมื่อ: 16 มีนาคม 2559 20:02:38 »

.



เปรตวัดท่าเขียว
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมกลับไปเยี่ยมบ้าน แม่บอกลุงบุญสมตายแล้วนะ ผมตกใจไม่น้อย แกเป็นเพื่อนสนิทพ่อที่ผมรักคนหนึ่ง ตอนพ่อตายผมยังเล็กก็มีแกที่แวะเวียนมาไต่ถามทุกข์สุขมาช่วยเหลือครอบครัวเราเสมอๆ ตอนผมบวช ตอนผมแต่งงานผมให้เกียรติลุงบุญเสมือนพ่อเลยทีเดียว ช่วงหลายปีหลังมานี้ผมไปทำงานกรุงเทพฯ มีครอบครัวเองและงานการที่ต้องเดินทางไม่หยุดทำให้เหินห่างกัน แม่บอกว่าแกตายอย่างปุบปับ ถึงอายุจะใกล้เจ็ดสิบปีแล้วแต่แกไม่มีโรคประจำตัวเลย งูที่กัดระหว่างทางตัวนั้นตัวเดียวที่พรากชีวิตแกไป

ลุงบุญสมไม่มีครอบครัว บั้นปลายชีวิตสิบกว่าปีมานี้แกมักมาขลุกมาช่วยเหลืองานที่วัดท่าเขียวนี่ วัดเล็กๆ ที่แทบไม่พระจำพรรษา จะมีบ้างแต่ล้วนแล้วเป็นคนละแวกวัด บางคนไม่มีงานทำบวชแล้วก็ไม่สึก เจ้าอาวาสก็ชรามากแล้ว วัดไม่เคยมีผ้าป่า ไม่มีงานวัด แม่บอกว่าลุงบุญสมเคยพยายามจะออกเหรียญหลวงพ่อเจ้าอาวาสแต่ไม่สำเร็จ แกจึงไม่ได้ทำอะไรอีก ตื่นเช้ามาก็เดินไปวัด ไปถวายอาหารเจ้าอาวาสบ้างแล้วก็เตร็ดเตร่อยู่ในวัด งูที่กัดแกตายก็งูในวัดนั่นแหละ

ลุงบุญสมนี่แหละที่เป็นคนเล่าเรื่องเปรตวัดท่าเขียวให้ฟังตั้งแต่เด็ก ลุงบอกว่าสมัยหนุ่มๆ ที่มาบวชที่วัดท่าเขียวนั้นเจอเปรตตัวนั้นบ่อยมาก โบราณว่าถ้าเจอเปรตแสดงว่าทำกรรมร่วมกันมา เปรตมาขอส่วนบุญ ลุงบุญก็มักจะสวดมนต์แผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้เปรตตัวนั้นเสมอๆ

"รูป ร่างมันยังไง ลุง" ผมในวัยเด็กถาม และจำได้แม่นยำว่าลุงบุญยืนขึ้น พยายามยืดตัวให้สูง ยกไม้ยกมือกางออก ทำหน้าตาเหลือก แลบลิ้นยาวๆ แล้วบอกว่าเปรตคล้ายๆ แบบนี้แหละ ผมในวัยเด็กตอนนั้นก็มักจะตกใจกลัว ทำท่าจะร้องไห้ แกก็จะหัวเราะอย่างมีเมตตาแล้วบอกว่า ลุงล้อเล่นๆ

ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์ก็ตรงไปกำแพงหลังวัดบริเวณที่แม่บอกว่าอัฐิลุงบุญอยู่ ระหว่างนั้นสังเกตว่าทั้งอุโบสถ ศาลา กุฏิในวันนี้ดูทรุดโทรมมาก มองไปเห็นแต่หมาแมวที่คนชอบแอบมาปล่อยให้เป็นภาระของวัด พระหนุ่มรูปหนึ่งกำลังกวาดเศษขี้หมาและใบไม้ พระชราสองรูปกำลังคุยกันบนม้านั่งใต้ร่มไม้ เดินมาจนเจอช่องใส่อัฐิลุงก็ยกมือไหว้ จู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องเปรตที่แกชอบเล่า

ผมกลับมาที่บ้าน แม่เอ่ยลอยๆ "บวชให้ลุงบุญแกสักสามสี่วันดีไหม แกไม่มีใคร"
"ตอนแกตาย แม่น่าจะโทร.บอกผม"
"ตอนนั้นลูกทำงานอยู่เวียดนาม อีกอย่างสวดแค่สองวันเอง"
"ทำไมน้อยจัง"
"แกไม่มีญาติ"

ผมรู้สึกสงสารลุงบุญจับใจ จึงตัดสินใจบวชครั้งที่สองในชีวิต ด้วยการโทร.ไปลาพักร้อนบวกกับลากิจได้วันลามาสิบห้าวัน ฝึกท่องคำขอบวชอยู่สองวัน ส่วนแม่ไปจัดการซื้อเครื่องอัฐบริขารที่จำเป็นแล้วไปบอกเจ้าอาวาสที่จะมาเป็นพระอุปัชฌาย์ให้ผมด้วย ถึงเวลาท่านก็จัดการปลงผม มีแม่กับน้าสาวที่อยู่ต่างอำเภอและภรรยาผมกับลูกสาวรีบเดินทางมาร่วมพิธี ผมบวชครั้งแรกหลังเกณฑ์ทหารตอนนี้โตเป็นผู้ใหญ่ อายุสามสิบห้าปีแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ ลูกสาวก็สิบขวบเต็ม การบวชหนนี้ผมจึงตัดสินใจบวชจนครบวันลา

พิธีการสั้นๆ เสร็จสิ้น ออกจากโบสถ์ตรงไปกุฏิ ระหว่างแม่ น้าและภรรยากับลูก มารอตักบาตร ผมรู้สึกใจพองโตอิ่มบุญ นึกถึงลุงบุญสมกับพ่อทันที หลังฉันอาหารก็อุทิศส่วนบุญให้ท่านทั้งสอง โดยเฉพาะลุงบุญ ผมนึกภาพแกเดินไปเดินมาในวัดได้ โดยเฉพาะกับกุฏิที่ผมจำวัดนี้ แกชอบมานั่งเล่นคุยกับหลวงตาแก่ๆ รูปหนึ่งที่เพิ่งมรณภาพไป มีหนังสือธรรมะที่แกซื้อถวายไว้หลายสิบเล่ม ผมหยิบมาพลิกดูแล้วอนุโมทนาผลบุญให้แก

ทำวัตรเย็นแล้วผมก็กลับกุฏิ ไม่ได้มาวัดนี้ตอนกลางคืนนานแล้ว ทั้งความมืดและเงียบทำให้รู้สึกวังเวงชะมัด เดินผ่านหลายๆ ที่ในวัดด้วยความรู้สึกเสียวสันหลัง มันเย็นวาบแปลกๆ ทันใดก็ได้ยินเสียงวู้วี้ดังมาจากทางหลังวัด ผมไม่คุ้นกับเสียงนี้ ทำไมจู่ๆ ใจก็คิดว่าเป็นเสียงเปรตขึ้นมาก็ไม่รู้

ลมพัดมาปะทะร่างผมทำเอาหนาวจนสั่น เสียงวู้วี้ใกล้เข้ามา เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองก็แทบตกใจแทบหงายหลัง

บางสิ่งที่สูงชะลูด มือไม้ยาวกางออก ปากเล็กนิดเดียวเหมือนเป็นรูเล็กๆ ตาถลึงจ้องมาทางผม เค้าหน้าทั้งหมดทำเอาคิดถึงลุงบุญขึ้นมาทันที

ทันใดสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าผมก็ร้องวู้วี้แหลมปรี๊ด พระบวชใหม่วันแรกอย่างผมอดขนลุกซู่ไม่ได้ แล้วทำไมก็ไม่รู้ที่เหมือนได้ยินเสียงในหัวว่า "ไม่ต้องกลัว ลุงเอง"

นาทีนั้นใจผมก็สงบ เดินกลับกุฏินั่งสมาธิสวดภาวนาแล้วแผ่เมตตาอุทิศคุณความดีที่ได้ทำมาให้กับลุงบุญ หลังจากนั้นเสียงวู้วี้ก็หายไป อากาศที่หนาวเย็นพลันอุ่นขึ้น

จนกระทั่งถึงวันสึก ผมอุทิศบุญกุศลให้ลุงบุญสมตลอด



โทรศัพท์เก็บได้
คํ่าวันหนึ่งระหว่างเดินทางกลับจากส่งของ บนถนนผมเก็บโทรศัพท์มือถือได้เครื่องหนึ่ง มันเปิดอย่างไรก็ไม่ติด ใช้งานไม่ได้ แต่ผมก็ยังเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง

ก่อนนอนเล่าให้ภรรยาฟัง ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วหลับไป

กลางดึกผมสะดุ้งด้วยเสียงเรียกเข้า หน้าจอไม่โชว์หมายเลข ผมพูดฮัลโหลๆ ลงไปสี่ห้าเที่ยวก่อนจะงัวเงียวางสายลง เห็นว่าเป็นโทรศัพท์เครื่องที่เก็บได้

หลับต่อได้สักพักเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก ไม่แสดงหมายเลขหรือที่เรียกกันว่าไม่โชว์เบอร์นั่นอีก ผมกรอกเสียงลงไปว่า ฮัลโหลๆ สองสามครั้งก็มีเสียงพูดของผู้ชายแต่สัญญาณไม่ชัดจับใจความไม่ได้ รู้สึกโมโหแต่ความง่วงมีมากกว่าจึงกดปิดเครื่องแล้วโยนไปอีกฟากของเตียงนอน

หลับไปนานเท่าใดไม่รู้ ผมสะดุ้งตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์อีกหน คราวนี้โมโหมาก แต่เมื่อรับสายก็เป็นเสียงสั่งของ ผมรีบทำตัวตื่นและพูดอย่างสุภาพ ทันใดเสียงทางนั้นก็หัวเราะฮึฮึแล้วกดสัญญาณทิ้ง

เหมือนถูกตบหน้า ผมฉุนกึก แต่แล้วสติสตังทุกอย่างก็กลับมา โทรศัพท์ในมือนั้นเป็นเครื่องที่ผมเก็บได้ มันใช้การไม่ได้และจำได้ว่าโยนไปทางมุมเตียง ผมมองรอบตัว ตัวผมเองยังนอนอยู่ที่เก่า แล้ว!! เกิดอะไรขึ้น!!!

นอนไม่หลับแล้ว รีบหาโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะเห็นอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง คงวางไว้เมื่อคืนตอนเปิดหน้าต่างก่อนเข้านอน

ใครเล่นพิเรนทร์นะ เอ...เครื่องคนอื่นแต่ทำไมเรียกชื่อผมถูกแถมยังสั่งของทันที ไม่ใช่หมายเลขโทรศัพท์ของผมด้วย เพื่อนคงแกล้งแน่ๆ ผมคิดอยู่นาน วนไปวนมาที่สุดก็หลับไป

ตื่นเช้าลงมาข้างล่าง ภรรยาก็บอกว่าเมื่อครู่มีคนโทร.เข้าเบอร์บ้านสั่งของให้รีบไปส่ง

"ไว้ก่อน วันนี้เพลียๆ ยังไงไม่รู้" ผมตอบ

ภรรยาเสียงดัง "นี่รายชื่อของ ดูสิ ยอดสั่งสามพันกว่าเชียวนะ"

ได้ฟังยอดเงินผมรู้สึกค่อยยังชั่ว คุ้มกับค่าเหนื่อยหน่อย ที่อยู่ที่ให้มาก็ไม่ไกลจากบ้าน ขี่มอเตอร์ไซค์คงไม่เกิน 10 นาที สตาร์ตมอเตอร์ไซค์ออกถนนใหญ่ได้ก็เจอรถติด ต้องขี่ลัดเลาะพาให้หงุดหงิด แต่แล้วก็ผ่านที่ที่เก็บโทรศัพท์ได้ ใจคิดถึงเรื่องเสียงโทรศัพท์เมื่อคืนจนเกือบถูกรถสิบล้อเฉี่ยว

คืนต่อมาเสียงเรียกเข้าปลุกผมโทรศัพท์ดังอยู่ข้างๆ ผมคว้ามากดรับ ใจคิดว่าภรรยาอาจจะมาวางไว้ให้ เพราะตอนเย็นเธอบอกว่าจะไปเยี่ยมแม่ของเธอและจะค้างคืนด้วย

"ฮัลโหล" ผมพูดลงไป แต่ทางนั้นเป็นเสียงดังตอบมา ฟังไม่ได้ศัพท์ ผมกรอกเสียงลงไปดังขึ้น จากนั้นได้ยินเสียงตอบมาแผ่วๆ จับได้ความว่าฮัลโหลๆ ผมถามว่ามีธุระอะไรหรือ

เสียงทางนั้นตอบมาอย่างแหบพร่า "ขอ-ของ-ผม-คืน"
"ของอะไรของคุณ"
"มือถือ" เสียงทางนั้นทั้งสั่นและติดขัดเหมือนมีคลื่นรบกวน

ผมตกใจ พอตั้งสติได้รีบกดทิ้ง แล้วมองหน้าจอ...ไม่โชว์เบอร์

สักพักเสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีก ผมเห็นหน้าจอแต่ไม่รับ รีบกดเปลี่ยนเป็นแบบสั่นทันที ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกฟากของเตียง

สายวันรุ่งขึ้น ภรรยากลับถึงบ้านผมรีบเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้น

"แต่หนูเก็บโทรศัพท์ไว้ในลิ้นชักนะ" เธอพูดอย่างแปลกใจ

"นี่ไง" ผมตอบแล้วรีบควานหา ไม่มี มันไม่ได้อยู่ข้างเตียง ผมพยายามพยุงตัวก้มมองทั้งใต้เตียง ใต้โต๊ะ ใต้เก้าอี้ในห้อง ก่อนจะเลิกผ้าห่มหา

"พี่คงฝันไป พี่พักผ่อนเยอะๆ ดีกว่า" ภรรยาบอก แล้วไปหยิบโทรศัพท์จากชั้นล่างขึ้นมาให้ดู "อยู่ในลิ้นชักเหมือนเดิม พี่คงฝันไปมากกว่า"

คืนนั้นเหมือนผมจะนอนรอเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ผมมองไปรอบๆ ตัว รอบๆ เตียง บนเก้าอี้ ก้มมองใต้เตียง สักพักโทรศัพท์ก็ดัง ผมเพ่งหาตำแหน่งของเสียง เสียงนั้นอยู่ใกล้ลังใส่ของแน่นอน ผมคลานลงเตียง ลากตัวไปยังลัง เสียงนั้นยังคงเรียก เหมือนเรียกให้ไปหา

ใกล้เข้าๆ

เจอแล้ว โทรศัพท์ซุกอยู่ใกล้ลังกระดาษ เป็นไงเป็นกัน

"คุณต้องการอะไร" ผมกลั้นใจพูด
"เอา-ของ-ผม-คืน-มา" เสียงนั้นสั่นแผ่วและเบาแต่ได้ความ
"อะไร"
"มือถือ" หนนี้ฟังชัดขึ้น

นิ่งอยู่นานหลายอึดใจ
"คุณเป็นใคร"
"เจ้า-ของ-โทรศัพท์" ฟังชัดและเหมือนอยู่ใกล้มากกว่าก่อน

แทนคำตอบผมกดทิ้งแล้วปิดเครื่อง

รุ่งเช้าเล่าให้ภรรยาอีกครั้ง หนนี้เธอบอกว่าผมอาการหนักแล้ว แล้วเธอก็เดินลงไปหยิบโทรศัพท์ให้ผมดูอีกรอบ เธอชูให้เห็น เขย่าเครื่องในมือไปมา "เครื่องนี้ใช่ไหมที่พี่บอกเก็บได้ มันอยู่ในลิ้นชัก" ผมย้ำว่ามันอยู่ใต้ลังกระดาษเธอเดินไปรื้อค้นให้เห็นว่าไม่มี

จนกระทั่งค่ำคืนมาเยือน ฝนตกหนัก พายุโหมจนไฟฟ้าดับ ภรรยาผมนอนอยู่ด้านข้าง ก่อนนอนเธอย้ำว่าโทรศัพท์อยู่ข้างล่าง ในลิ้นชักตู้โชว์

เมื่อครู่ผมนอนรอฟังเสียงโทรศัพท์ ผมอยากได้ยินเสียง กลัวแต่ก็อยาก...

และแล้วก็สมหวัง เสียงโทรศัพท์ดัง ผมรีบคว้าโทรศัพท์ พูดลงไป "คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปคืนให้"

ท่ามกลางความมืด เสียงในสายพูดตอบมาฟังแจ่มชัด

"อยู่สุสาน-ไม่ต้องมา-ผมกำลังจะไป-หาคุณ"





จีนร้องไห้
เมื่อตอนฉันเด็กๆ ฉันยังทันได้เห็นนางร้องไห้ ทำหน้าที่ของตัวเองที่งานศพของอากง เธอจะนุ่งชุดกงเต๊กสีขาวเช่นเดียวกับลูกหลานผู้ตายที่มาร่วมงาน เดินเข้ามาด้วยความสงบ ฉันเพิ่งได้รู้ว่า มีอาชีพรับจ้างร้องไห้หน้าศพ สำหรับครอบครัวผู้มีอันจะกินที่ต้องการเพิ่มขั้นตอนการแสดงความรักอาลัยและความเคารพผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย ขั้นตอนการทำงานของนางร้องไห้เหล่านี้คือเมื่อมาถึงงานแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำพิธีไหว้ศพ แล้วเธอก็จะเริ่มท่องบทอะไรสักอย่าง กึ่งกลอนกึ่งเพลง เป็นท่วงทำนองที่โหยหวนเศร้าสร้อย ประกอบกับการร้องไห้สะอึกสะอื้น เนื้อหาอาลัยรักและพรรณนาความดีของผู้ตาย จบงานก็รับเงินกลับบ้านเช่นเดียวกับอาชีพรับจ้างอื่นๆ ค่าจ้างของพวกเขาดีมาก แต่ก็ไม่ค่อยมีใครทำกัน เพราะมองว่าเป็นงานที่หากินกับความอัปมงคล

หลังจากงานศพอากงไม่กี่ปี ฉันได้ไปร่วมงานศพของญาติผู้ใหญ่อีกคนที่เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตและมีลูกหลานหลายคน งานศพถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อลังการ มีพิธีรีตองมากมาย อาหารคาวหวานทั้งงานราวกับเทศกาลประจำปี หนึ่งในนั้นก็มีการจ้างนางร้องไห้มาร่วมพิธีด้วย

เรื่องประหลาดก็คือ ในวันที่สามของการตั้งศพ มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งสวมชุดกงเต๊กสีขาว ใบหน้าเศร้าสร้อย ตาแดงก่ำ เดินเข้ามาในงาน และเริ่มท่องกลอนรำพันสรรเสริญผู้ตาย เขาร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับว่าตนเองเพิ่งสูญเสียบิดาบังเกิดเกล้า ถ้อยคำแต่ละคำแทบฟังไม่ออก เพราะชายหนุ่มเอาแต่สะอึกสะอื้นไม่หยุด

จนคนในงานสงสัยและสอบถามกันไปมาว่า ชายคนนี้เป็นใคร ใช่คนที่จ้างมาร้องไห้หน้าศพหรือเปล่า ปรากฏว่ามีคนในงานบอกว่า ชายหนุ่มคนนี้อ้างตัวเป็นลูกชายคนโตของผู้ตายที่เกิดกับภรรยาที่เมืองจีน ก่อนที่ผู้ตายจะมาประกอบอาชีพใช้ชีวิตอยู่ที่ไทย ก่อนหน้านี้ทางด้านแม่ของเขาไม่เคยอนุญาตให้เขาติดต่อพ่อและไม่เคยบอกว่าพ่อเป็นใคร แต่พอแม่เสียชีวิตไปเมื่อหลายเดือนก่อน เขาก็สืบตามหาจนรู้ว่าผู้ตายเป็นพ่อ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ความตั้งใจเดิมของเขาคืออยากจะพบหน้าพ่อสักครั้ง แต่ในเมื่อไม่ทันได้พบกันแล้วในชาตินี้ ก็อยากจะขอแสดงความกตัญญูต่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ด้วยการแสดงความอาลัยต่อพ่อแทนนางร้องไห้ที่ลูกๆ คนอื่นจ้างมา

เรื่องนี้เมื่อคนในงานรู้ก็ฮือฮากันด้วยความสนใจ แต่กลุ่มที่ดูท่าว่าจะเคร่งเครียดที่สุดคือกลุ่มลูกๆ ของคนตาย "ไม่เห็นเคยรู้เรื่องพ่อมีเมียที่เมืองจีน อยู่ๆ พอพ่อตายก็โผล่ขึ้นมาเนี่ยนะ?

ฉันยังเด็กแต่ก็พอเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น การปรากฏตัวของลูกชายคนโตโดยไม่ได้คาดคิด ย่อมเป็นเรื่องใหญ่ โดยเฉพาะเมื่อคนที่ตายเป็นคนร่ำรวย มีเงินทองมากซึ่งหมายถึงมรดกมาก พี่น้องบางคนออกปากไล่หยาบคาย และว่าเป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวง แต่เมื่อชายหนุ่มแสดงหลักฐานหลายอย่างที่ทำให้เชื่อได้ว่าเขาพูดจริง ก็พากันนิ่งอึ้งไป

ตอนนั้นหลายคนในงานแสดงความเห็นใจชายหนุ่มแปลกหน้าที่พูดไทยไม่ได้แม้แต่คำเดียว เพราะเขามาร่วมงานศพและแสดงความเคารพพ่อเท่านั้นจริงๆ แล้วก็กลับบ้าน ไม่เคยมาติดต่อพูดคุยหรือเรียกร้องอะไรเกี่ยวกับทรัพย์สินที่ตนพึงได้ ลูกสาวคนโตของผู้ตายเชิญให้เขามาพักที่บ้านของเธอเพื่อความสะดวก ให้คิดเสียว่าเป็นพี่น้องกัน

ชายหนุ่มชาวจีนขอบคุณและร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ...

เรื่องแปลกคือในคืนต่อๆ มา ไม่มีใครเห็นเขาในงานศพอีก พี่สาวคนโตบอกทุกคนว่า ชายหนุ่มแปลกหน้าหายไปเฉยๆ อาจจะกลับเมืองจีนไปแล้วก็เป็นได้ และก็ไม่ได้มีใครสนใจไต่ถามอีก

จนกระทั่งวันประกอบพิธีฝังศพ ลูกหลาน เจ้าภาพมาพร้อมหน้ากันแต่เช้าตรู่ และต้องประหลาดใจอย่างยิ่ง เมื่อชายหนุ่มแปลกหน้าปรากฏตัวอีกครั้งในชุดกงเต๊กที่เกรอะไปด้วยคราบเลือดและน้ำเหลือง เดินร้องไห้มาคุกเข่าต่อหน้าหีบศพ และแสดงกลอนรำพันสดุดีผู้ตายอย่างสุดฝีมือ เสียงดังก้องกังวานไปทั่วสุสานจนน่าขนลุก ลูกๆ คนตายหลายคนหน้าซีดเผือด บางคนปลีกตัวหนีออกไปจากงาน ส่วนพี่สาวคนโตเป็นลมด้วยความตกใจกลัวโดยที่คนอื่นๆ ในงานก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

ชายหนุ่มจีนแสดงความกตัญญูต่อพ่อจนจบแล้วก็คุกเข่าลงคำนับศพอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้น มองไปรอบๆ ตัวด้วยสายตาแสดงความเจ็บปวด ก่อนที่จะกระโจนพรวดเดียวไปที่โลงศพและหายตัวไปท่ามกลางสายตานับร้อยคู่อย่างน่าพิศวง

ตอนนั้นทุกคนดูทำอะไรไม่ถูก เจ้าหน้าที่และญาติคนอื่นพากันหวาดกลัว แต่ก็ช่วยกันกระตุ้นให้รีบประกอบพิธีฝังศพให้เรียบร้อยโดยเร็ว เพราะฝนใกล้จะตก แต่เมื่อแบกโลงลงมาจากตั่ง โลงศพกลับมีน้ำหนักมากขึ้น จนยกกันไม่ไหว หลายคนร้องบอกให้เปิดฝาโลงออก เพราะหนักผิดปกติเกินไป แต่ก็ไม่มีใครยอมเปิด อ้างว่าจะเป็นการรบกวนดวงวิญญาณผู้ตาย ในที่สุดจึงใช้ไม้ท่อนกลมรองหีบศพและดันกลิ้งไปที่หลุมแทน เพราะยกไม่ไหว

จนกระทั่งตอนหย่อนหีบลงหลุม หีบหนักจนเชือกขาด หีบกระแทกก้นหลุมจนแตกออก และปรากฏต่อสายตาคนทั้งงานว่าในนั้นมีศพอยู่สองศพ อีกศพคือชายหนุ่มลึกลับที่เพิ่งทำพิธีคารวะศพพ่อไปเมื่อครู่นี่เอง

ท่ามกลางสายฝนสาดกระหน่ำ ระหว่างรอตำรวจ คนในงานต่างยกมือขึ้นมาปิดหูเมื่อเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีกครั้งก้องกังวานโหยหวนอย่างน่าเวทนาและชวนหวาดผวายาวนาน



นางร้องไห้
สําหรับงานศพของคนไทยที่จัดในวัดไทย หลายคนน่าจะเคยเห็นและรู้จักวงปี่พาทย์นางหงส์หรือปี่พาทย์มอญที่รับจ้างแสดงต่อหน้าศพ มณีเองเป็นคนใกล้วัด รู้จักคุ้นเคยกับคนในละแวกวัดเป็นอย่างดี รวมถึงคณะปี่พาทย์มอญของนายสมบูรณ์ ที่มีบริการวงปี่พาทย์รับจ้างเล่นในงานศพ ทั้งมีคณะรำหน้าศพ ฉายหนัง รวมถึงนางร้องไห้อีกด้วย เรียกว่าครบวงจรการแสดงมหรสพไว้อาลัย

เมื่อมณีเสียญาติผู้พี่ไป เธอจึงจ้างคณะปี่พาทย์ของนายสมบูรณ์ให้มาร่วมในพิธี นายสมบูรณ์แม้จะเป็นนายวง แต่เป็นนักเป่าปี่พาทย์ฝีมือดีคนหนึ่ง ในงานของคนสนิท คนรู้จัก นายสมบูรณ์มักจะออกโรงทำหน้าที่เป่าปี่เองทุกครั้ง เสียงปี่ของนายสมบูรณ์นั้นเป็นที่รู้ว่าสะท้านสะเทือนใจดียิ่งนัก แม้คนที่ไม่ได้มาร่วมงานศพหากได้ยินเสียงปี่ฟ้าประทานของนายสมบูรณ์เป็นต้องขนลุกน้ำตาคลอไปด้วยกันทั้งนั้น

เนื่องจากเป็นคนรู้จักมักคุ้นกันดังกล่าว นายสมบูรณ์จึงรับปากมณีว่าจะมาช่วยงานศพพี่สาวของเธอ และจะเป็นผู้เป่าปี่ด้วยตนเอง และขอเป็นเจ้าภาพสวดศพด้วยหนึ่งคืน

แต่ทว่า เพียงคืนนั้นเอง มณีก็ได้ทราบข่าวร้ายซ้ำสอง เมื่อเมียของนายสมบูรณ์โทร.มาแจ้งว่านายสมบูรณ์หายสาบสูญไปพร้อมกับรถเมื่อเช้ามืดที่ผ่านมา ตอนนี้ตามตัวอย่างไรก็ไม่พบและแจ้งความแล้ว

"แต่พี่บูรณ์เขารับงานของคุณไว้แล้วเดี๋ยวจะให้วงมาเล่นให้คุณแน่ๆ ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง"

วงปี่พาทย์มาตั้งบรรเลงกันในคืนนั้นตามสัญญาจริงๆ และเมียลุงบูรณ์ซึ่งเป็นนางรำหน้าศพก็มารำให้ด้วยตนเอง รวมถึงนางร้องไห้ที่จัดมาให้ครบทีม อันที่จริงเมียคนนี้เป็นเมียเด็กสาว อายุเพียง 20 ปี ห่างจากลุงบูรณ์เจ้าของวงถึง 35 ปี(ลุงบูรณ์อายุ 55) แต่แรกมาเป็นนางรำละครแก้บน ต่อมารับรำหน้าศพด้วย จับพลัดจับผลูอีท่าไหนมาเป็นเมียลุงบูรณ์ได้ก็ไม่มีใครกล้าถาม

เพงปี่พาทย์นางหงส์คืนนั้นรอดพ้นไปได้ด้วยดี เมื่อได้มือเป่าปี่จากคณะอื่นที่มาช่วยรับหน้าที่แทนนายสมบูรณ์ แต่คนเก่าแก่ที่เคยฟังนายสมบูรณ์ต่างก็บ่นอุบอิบว่าเสียงปี่แทนคืนนี้ไม่จับใจเหมือนนายวงคนดังที่ตอนนี้ไม่รู้หายไปอยู่ที่ไหน แต่มณี เจ้าภาพของงานก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเห็นว่าเขาก็ตั้งใจมากันตามสัญญาแล้ว และคิดเอาเองว่านายสมบูรณ์อาจจะไปเมาพับอยู่ที่ไหนตามนิสัยศิลปินขี้เมา วันสองวันอาจจะขับรถกลับมาและโชว์ฝีมือเป่าปี่ให้ทุกคนได้ฟังอีก

จนกระทั่งคืนสวดศพคืนที่สาม นายสมบูรณ์ก็ยังไม่ปรากฏตัว ตำรวจเริ่มสนใจติดตามหาจริงจังขึ้น ในขณะที่งานศพพี่สาวของมณีก็ยังดำเนินต่อไปด้วยความเรียบร้อย

หลายคนในงานเริ่มจับผิดว่าตัวเมียนายสมบูรณ์ มีท่าทางสนิทสนมกับคนเล่นฆ้องมอญวงใหญ่ซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นพิเศษ แต่ก็มีคนขัดว่าเป็นธรรมดาของคนหนุ่มสาวหรือเปล่า วัยเขาใกล้ๆ กันก็สนิทกัน คืนนั้นมือปี่พาทย์ของอีกคณะที่มาช่วยงานมาได้แค่ไม่นาน ต้องรีบไปธุระที่อื่น เมียนายสมบูรณ์เลยเสนอว่าจะเล่นเพลงอื่นที่ไม่ต้องใช้ปี่เพื่อรำหน้าศพให้แทน ซึ่งมณีก็ไม่ขัดข้อง

แต่แล้วจู่ๆ เมื่อเพลงจบลง นายฆ้องวงหนุ่มก็มีอาการตัวแข็งทื่อ คว้าปี่มอญที่ตนไม่เคยเป่าขึ้นมาเป่าเพลงพญาโศกด้วยท่าทางคล่องแคล่วอย่างน่าประหลาด เสียงปี่กรีดผ่านอากาศเสียดเข้าไปในอกของทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น บีบหัวใจผู้ฟังจนแทบจะแหลกยับ ทุกคนจำได้ทันทีว่าฝีมือแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เป็นอันขาดนอกจากนายสมบูรณ์คนเดียว

เรื่องประหลาดที่ตามมาอีกคือแม้ทุกคนในวงหยุดเล่นเครื่องดนตรีอื่นหมดแล้วด้วยความตกใจ แต่นายฆ้องวงกลับยังคงเป่าปี่พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น พร้อมๆ กันกับที่เมียนายสมบูรณ์ก็ออกมารำหน้าศพไปพลางร้องไห้โหยหวนไปพลางเสียงดังเสียยิ่งกว่านางร้องไห้ตัวจริง ทำเอาคนในงานเริ่มตื่นตกใจ แต่ก็ยังอุตส่าห์คิดว่าเป็นเทคนิคการแสดงเลยนั่งดูกันต่อ

หญิงสาวร่ายรำไปร้องไห้ไปอย่างน่าเวทนาราวครึ่งชั่วโมง คราวนี้มีคนสังเกตเห็นว่าน้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาเป็นเลือดและเริ่มร้องวี้ดว้าย มณีและผู้หญิงคนอื่นๆ เข้าไปจับตัวเขย่าก็ยังคงร้องไห้โฮไม่หยุดและรำต่อไป น้ำตาที่ไหลปนเลือดเลอะเปรอะเสื้อชุดนางรำของเธอเป็นดวง

จนคนในงานได้ยินเธอร้องขึ้นว่า "หนูขอโทษพี่ ยกโทษให้หนูเถอะ ยกโทษให้หนู" ซึ่งไม่รู้ว่าเธอพูดกับใคร

เมียนายสมบูรณ์เป็นลมหมดสติไปในขณะที่จู่ๆ นายฆ้องวงก็วางปี่แล้วลุกขึ้นมาชี้หญิงสาวที่นอนอยู่แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง "มันกับชู้รวมหัวกันฆ่ากู" ก่อนจะล้มลงหมดสติอีกคน

ศพของนายสมบูรณ์ถูกพบในบึงน้ำหลังจากนั้น นายฆ้องวงและเมียสาวสารภาพว่าเป็นคนที่มอมเหล้าผู้ตายจนหมดสติแล้วเอาขึ้นรถกระบะผลักลงบึงน้ำเพื่อซ่อนศพ เนื่องจากนายสมบูรณ์เริ่มระแคะระคายที่สองคนนี่เป็นชู้กัน

หลังจากนั้นอีกไม่นานเมียนายสมบูรณ์ได้ออกจากคุก แต่ต้องไปอยู่ที่ร.พ.จิตเวชแทน เพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ตะโกนว่าให้ปิดเพลงๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครได้ยินเสียงเพลงเลยสักนิดและเป็นเช่นนั้นอยู่หลายปี



มอญร้องไห้
ยายทวดของฉันเป็นชาวมอญโดยกำเนิด มีอาชีพรับจ้างร้องไห้หน้าศพ อันที่จริงแล้วงานของยายน่าจะเรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมแสดงความเคารพและรำลึกต่อผู้ตาย

ยายทวดของฉันชื่อแก้ว และยังมีน้องสาวอีกสามคน ที่มีชื่อคล้องกันน่ารัก คือ แหวน เงิน และทอง สี่สาวพี่น้องต่างช่วยกันทำมาหากินประกอบอาชีพนางร้องไห้หน้าศพมาตั้งแต่เริ่มเข้ารุ่นสาว เพราะเป็นงานที่สืบทอดมาในตระกูลหลายช่วงคนแล้ว

ทวดแก้วเป็นคณะนางร้องไห้รุ่นแรก ที่เปลี่ยนจากการร้องไห้คร่ำครวญถึงผู้ตาย มาเพิ่มเป็นการประพันธ์บทร้องที่เรียกว่ากลอนรำพัน เพื่อบรรยายคุณงามความดี สดุดีผู้ตายตามรายละเอียดที่ทางครอบครัวให้มาก่อนจะรับงาน ทำให้รูปแบบของพิธีร้องไห้หน้าศพมีมิติที่ลึกขึ้น และเป็นที่พอใจของบรรดาเจ้าภาพ

ตอนหลังๆ งานร้องไห้หน้าศพได้รับความนิยมน้อยลง คณะนางร้องไห้แก้วแหวนเงินทองก็ยังคงมีงานต่อเนื่อง เพราะคนยังอยากแสดงความเคารพต่อผู้หลักผู้ใหญ่หรือพระสงฆ์ที่มีคนนับหน้าถือตามากให้สมเกียรติ ทวดแก้ว ทวดแหวน ทวดเงิน ทวดทอง สืบสานงานนี้กันมาเรื่อยจนแก่เฒ่า และเริ่มล้มหายตายจาก แต่ยังมีลูกศิษย์ลูกหาที่มองเห็นคุณค่าและอยากร่วมอนุรักษ์มาขอเรียนรู้การแต่งกลอนรำพันและการร้องไห้หน้าศพจนเกิดเป็นคณะใหม่ ในภายหลังเหลือเพียงทวดแก้วที่อายุมากแล้ว ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ แต่ยังขอร้องให้พาไปติดตามดูลูกศิษย์ขับกลอนรำพันเสมอ

ในที่สุดเมื่อถึงเวลาของทวดแก้วก็เป็นธรรมดาที่จะมีคนรักและอาลัยมาก เพราะแกทำคุณกับคนในชุมชนไว้มาก ลูกหลานพากันเตรียมตัวจัดงานศพ ในตอนนั้นเอง ที่ครอบครัวของทวดแก้วเริ่มมีปากเสียงกันและทะเลาะกันในเรื่องที่ว่าฝ่ายหนึ่งต้องการให้มีการจัดงานศพแบบพุทธมีทำบุญ มีสวดศพเผาศพ และมีมหรสพรื่นเริง เพื่อเป็นการส่งทวดแก้วไปสวรรค์ให้ถือเป็นงานมงคล ไม่อยากให้มีเสียงคร่ำครวญ แต่อีกฝ่ายอยากให้มีพิธีขับกลอนรำพันตลอดเจ็ดคืน เพื่อให้ลูกศิษย์ลูกหาของทวดแก้วที่ยังมีชีวิตอยู่ได้แสดงความคารวะทวดในฐานะครู

ทั้งสองฝ่ายต่างอ้างว่าความคิดตนถูก แต่ในที่สุดลูกหลานฝ่ายที่ว่าพวกตนดูแลทวดแก้วมานานโดยเฉพาะในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิตน่าจะมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจเรื่องงานศพ อีกฝ่ายได้ยินอย่างนั้นก็น้อยใจพากันถอนตัวจากการเป็นเจ้าภาพ และจบลงที่การตกลงยอมไม่ให้มีการขับรำพันในงานศพของทวดแก้วแต่เปลี่ยนเป็นจ้างวงลูกทุ่งชื่อดังมาเล่นแทน

งานศพของทวดแก้วดำเนินไปถึงคืนสุดท้ายก่อนวันเผา ฉันยังได้ช่วยงานโดยการวิ่งไปมาเสิร์ฟน้ำและอาหารเลี้ยงแขก คืนนั้นวงลูกทุ่งแสดงอยู่ได้เพียงสองเพลง จู่ๆ ไฟก็ดับพรึ่บลง เมื่อไฟติดขึ้นมาอีกครั้ง ลำโพงขนาดใหญ่ก็กระจายเสียงสวดรำพันพร้อมสะอึกสะอื้นดังโหยหวนกึกก้องไปทั่ววัด สุนัขในวัดพากันเห่าหอนคอตั้งบ่า ขนลุกกรูเกรียว

คณะลูกทุ่งหาที่มาที่ไปของเสียงไม่ได้ เพราะไม่มีใครเปิดเทป ไม่มีใครยุ่งกับเครื่องเสียง พากันปอดแหกรีบเก็บข้าวของออกจากวัดไปโดยที่ไม่ฟังใครห้าม แต่ตอนนั้นทางญาติฝ่ายที่เป็นเจ้าภาพยังคิดว่าญาติอีกฝ่ายอาจจะมากลั่นแกล้งที่งานศพทวดไม่ได้ดั่งใจ

จนเย็นวันรุ่งขึ้น ในพิธีเคลื่อนศพทวดแก้วสู่เมรุ จู่ๆ เกิดมีเมฆดำขนาดมหึมาลอยต่ำลงบดบังแสงอาทิตย์จนมืดครึ้มราวพลบค่ำ อากาศที่กำลังร้อนจัดกลับกลายเป็นเย็นเยือกจนหนาว อากาศอับชื้น หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

ทันใดนั้นเอง บนเมรุเผาศพ ท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ ปรากฏร่างหญิงชราในชุดไทยมอญซิ่นดำ มุ่นมวยผม นั่งเรียงกันสามคนที่หน้าโลงทวดแก้ว คนเฒ่าคนแก่หลายคนตกใจจนหน้ามืด แต่อีกหลายคนยืนยันว่านั่นคือทวดแหวน ทวดเงิน และทวดทอง ในชุดที่เคยสวมประกอบพิธีร้องไห้หน้าศพ

ตอนนั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้บริเวณเมรุ แม้แต่สัปเหร่อก็ยังโดดลงมาเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครสังเกต แล้วเสียงหญิงชราสวดรำพันดังกระหึ่มเศร้าสร้อยก็ดังลงมาจากเบื้องบนเหมือนลำโพงมหึมาตั้งอยู่บนฟากฟ้า

ธูปเทียนบูชาถวาย สิบนิ้วนบน้อมประนมก้มกราบ ท่านอาจารย์แก้วผู้ประสาทวิชาสืบสาน ท่วงทำนองอาลัย บูชาผู้วายปราณ สละร่างเสียแล้วที่นี้ ลูกหลาน ศิษย์เบื้องหลังหลั่งน้ำตา ดั่งต้นโพธิ์ใหญ่ไร้รากแก้ว ล้มลงทั้งยืน เสียงสะอื้นไห้ดังก้องไปถึงฟากฟ้า ขอให้ดวงวิญญาณอาจารย์แก้วไปสู่ภพภูมิแห่งสุคติเทอญ

หลังจากกลอนรำพันแห่งความโศกเศร้าและเสียงร้องไห้โหยหวนตามขนบวิธีของคณะนางร้องไห้แก้วแหวนเงินทองที่ดังขึ้นมาอย่างปริศนาจบลงเมฆต่ำที่ครึ้มดำอยู่เมื่อครู่ก็ค่อยๆ จางหายไป ฟ้าสว่างขึ้นเรื่อยๆ แขกในงานร่วมกันขึ้นวางดอกไม้จันทน์ สัปเหร่อจุดไฟเผาศพของยายทวดแก้ว ไฟลุกโชติช่วง เมื่อควันสีขาวบริสุทธิ์ล่องลอยจากพวยเตาเมรุเผาศพหายขึ้นไปบนฟ้า ลูกหลานทั้งสองฝ่ายและศิษย์ทวดแก้วต่างน้ำตาไหลพรั่งพรู ก้มลงกราบส่งดวงวิญญาณของแม่ครูให้ไปสู่สุคติ



หลอน- นทธี ศศิวิมล
http://daily.khaosod.co.th
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16 มีนาคม 2559 20:08:20 โดย 自由人 » บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #22 เมื่อ: 16 มีนาคม 2559 20:07:33 »

.


ร่างทรงเสือสมิง
กลางหมู่บ้านของฤชาเป็นบ้านเป็นสำนักทรงพ่อปู่เสือสมิงที่มีชื่อเสียงโด่งดังในหมู่ผู้ที่มีความเชื่อในด้านนี้ แต่ฤชารังเกียจคนพวกนี้ ที่อาศัยความสิ้นหวัง ความทุกข์ ความไม่รู้ของชาวบ้าน หาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง อ้างว่าเป็นผู้วิเศษ สามารถดลบันดาลอะไรต่ออะไรได้ เพียงแลกกับค่าครูไม่กี่ร้อยบาท

ชาวบ้านหลายคนเดินทางมาจากจังหวัดห่างไกล บางคนป่วยเป็นโรคร้าย โรคเรื้อรัง สิ้นหวัง หอบเอาเงินก้อนสุดท้ายและความหวังมาหาพ่อปู่เสือสมิง พ่อปู่ที่ว่าก็มักจะให้ยาน้ำมาแลกกับค่าครู ใครบังเอิญหายก็ว่าเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของพ่อปู่ ใครไม่หายตายไป ก็จะอ้างว่าเป็นกรรมแต่ชาติปางก่อน เป็นเจ้ากรรมนายเวรบ้างอะไรบ้าง ลงท้ายด้วยการเป็นล่ามสื่อสารระหว่างญาติกับวิญญาณคนตาย หาเงินมาทำบุญสะเดาะเคราะห์กับแกได้อีกต่อ

"ดูสิมันมีชีวิตสุขสบาย มีเมียสาวหลายคน มีคนห้อมล้อมปรนนิบัติ ก็จากเงินใคร เงินคนโง่ทั้งนั้น" ฤชาตำหนิและประชดประชันทำนองนี้เสมอ เขาพยายามห้ามญาติพี่น้องและคนรู้จักแต่ก็ไม่มีใครเชื่อ แถมยังต่อว่าฤชา ทำให้ฤชาเกลียดสำนักร่างทรงนี่ และพยายามแช่งชักหักกระดูกให้พ่อปู่ตายไปเสียเร็วๆ

ไม่รู้ว่าโชคช่วยหรือฤชาศักดิ์สิทธิ์กว่าพ่อปู่ เพราะไม่นานหลังจากที่ฤชาเริ่มแช่ง พ่อปู่ก็เริ่มป่วย ป่วยพิลึกพิสดารด้วยอาการเหมือนของขึ้น ลูกศิษย์พูดตรงกันว่าเสือสมิงลงทรงพ่อปู่ไม่ยอมออก ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ ร้องจะกินแต่เนื้อหมูเนื้อวัวดิบๆ กลัวไฟธูปไฟเทียน คลานสี่ขา บางทีก็ปีนเสาบ้านขึ้นไปห้อยบนขื่อ ครางฮื่อๆ เหมือนเสือระแวงอยู่ตลอดเวลาและลายสักเสือโคร่งที่กลางหลังก็แดงปลั่งเข้มขึ้นอย่างน่าประหลาด

หลายคนจะพาพ่อปู่ไปโรงพยาบาล แต่แกไม่ยอม ช่วงที่คุยกันรู้เรื่องแกว่าแกป่วยเพราะมีคนแช่ง คนที่ไม่ยอมรับนับถือแกที่ดวงแข็งกว่า แต่ลูกศิษย์บางคนกระซิบกันว่า พ่อปู่รู้ว่าฤชาเกลียดและยุยงชาวบ้าน เลยเสกของใส่ทว่าของเด้งกลับเข้าตัวเอง ฤชานึกสมน้ำหน้า เที่ยวบอกชาวบ้านว่าอาการที่แกเป็นนั่นมันโรคพิษสุนัขบ้าชัดๆ ของเขิงอะไรที่ไหน ถ้าศักดิ์สิทธิ์จริงทำไมแค่นี้รักษาตัวเองไม่ได้

จนวันท้ายๆ ที่พ่อปู่เริ่มไม่ได้สติ ก่อนตายเฮือกสุดท้าย แกสั่งไว้ว่าให้แห่ศพรอบหมู่บ้าน ถึงบ้านไหน บ้านนั้นต้องออกมาไหว้ ถ้าใครไม่ออกมาแกจะตามจองเวรจนกว่าจะยอมกราบขอขมาแก ข่าวนี้แพร่ไปอย่างรวดเร็ว

รุ่งขึ้นมีการแห่นำด้วยรูปเสือโคร่งและโลงศพพ่อปู่ พร้อมรถปี่พาทย์นางหงส์และนางร้องไห้ มาร้องไห้หน้าศพอีกสองคน ร้องโหยหวนชวนขนลุกเป็นอย่างยิ่ง แห่จากหน้าหมู่บ้านเข้าไปข้างในเรื่อยๆ

ฤชาได้ยินเสียงแห่ศพมาแต่ไกล แม่ของฤชาพยายามลากลูกออกไปให้ได้ แต่ฤชาไม่สนใจหนีขึ้นห้องล็อกประตู ทว่าแอบดูอยู่ทางหน้าต่าง

ขบวนแห่และเสียงปี่เค้นๆ หนักๆ ของวงปี่พาทย์ในเพลงมอญร้องไห้ดังใกล้เข้ามา ผ่านบ้านใดคนในบ้านนั้นก็พากันออกมานั่งไหว้ บางบ้านก็ออกมาไหว้เหมือนให้จบๆ ไป แต่บางบ้านเตรียมธูปเทียนดอกไม้พร้อมซองทำบุญหนาๆ มาด้วย ฤชาเบะปากส่ายหน้า ตายแล้วยังจะรบกวนชาวบ้านอีก

จนในที่สุดขบวนมาถึงหน้าบ้านฤชา เขาเห็นพ่อแม่และน้าๆ ออกไปนั่งไหว้ปลกๆ แล้วนึกขายหน้าพลางฉุนกึกขึ้นมา จึงปิดหน้าต่างปิดม่านไม่อยากรับรู้ คิดว่าหลังจากนี้ไปคงจบๆ กันเสียที

แต่คืนนั้นเองฤชาครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกร้อนทั้งที่นอนในห้องปรับอากาศ เหมือนหายใจไม่สะดวก พอลืมตาขึ้นมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเห็นร่างเสือโคร่งขนาดใหญ่ตัวสีส้มแดงราวเปลวไฟยืนคร่อมร่างเขาอยู่ ความรู้สึกชัดเจนขนาดได้กลิ่นเหม็นสาบสัตว์คลุ้งอยู่ในจมูกและลมหายใจร้อนชื้นที่พุ่งปะทะใบหน้า เสือยักษ์แยกเขี้ยวขาวโง้งขู่คำรามเสียงดังกึกก้องก่อนที่จะค่อยๆ สลายร่างไป ฤชาลุกนั่ง ใจเต้นตุบตับ เหงื่อไหลโซมกาย ความรู้สึกเมื่อครู่สมจริงเกินกว่า แค่ความฝัน แต่เขาก็ยังไม่อยากยอมรับ

วันต่อๆ มาเสือโคร่งลึกลับยังคงปรากฏกายต่อเนื่องทุกครั้งที่เขาเอนตัวนอนจนแทบไม่กล้านอน ฤชายังพบเรื่องประหลาด คือมักมีของแปลกๆ อย่างฟันมนุษย์ที่ยังเปื้อนเลือดสดๆ เส้นผมคนทั้งกระจุก หรือเศษเล็บที่ทาสีแดง ตกอยู่บนที่นอนของเขา กลิ่นสาบก็อยู่ในจมูกฤชาตลอดเวลา ทำให้คลื่นไส้กินอะไรไม่ได้

ตลอดงานศพพ่อปู่ทั้งเวลาเช้าและเวลาเย็น จะมีชาวบ้านหลายคนรวมทั้งลูกศิษย์พ่อปู่มายืนด่าเขาอยู่หน้าบ้านยิ่งถูกด่าเขาก็ยิ่งโกรธ มิหนำซ้ำพ่อแม่ยังมาตำหนิเขาอีก จนที่สุดก็นึกบางอย่างออก

วันเผาศพ ที่บันไดเมรุเขาขย้อนอาเจียนออกมาเป็นเส้นผมจำนวนมาก ก่อนหมดสติเขาแอบยิ้มกับตัวเอง

ฤชาตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองเป็นพ่อปู่เสือสมิงเสียเอง ยกมือยกไม้ออกท่าออกทางจนลูกศิษย์พ่อปู่ก้มลงกราบ

ฤชาย้ายไปอยู่บ้านพ่อปู่ ครอบครองทุกอย่างที่เคยเป็นของพ่อปู่ แม้แต่เมียสาวหลายคนของพ่อ


ยกโลง
เรื่องนี้เกิดเมื่อประมาณสามสิบปีก่อนในงานศพของลุงผม อาแป๊ะหรือลุงเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง จากไปในวัยหกสิบปี ซึ่งว่าไปแล้วก็ยังไม่แก่เลย ก่อนแกจะตรวจพบว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายก็ดูแข็งแรงดี ลุงทำงานเป็นผู้จัดการแพปลาแห่งหนึ่ง ตั้งแต่เข้าวัยรุ่นลุงก็คลุกคลีตีโมงทำงานที่แพปลาแห่งนั้นจนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการแพปลาในวัยเพียงสามสิบต้นๆ

หลายร้อยชีวิตที่ทำงานที่แพปลาแห่งนั้นรักลุงผมมาก เด็กๆ ลูกแม่ค้า ลูกคนคัดแยกปลาจะรักลุงเป็นพิเศษ ลุงแกใจดี ปลาตกพื้นระหว่างการแบกขนซึ่งใช้ตะกร้าทูนขึ้นไหล่ ก็จะปล่อยให้เด็กๆ วิ่งแย่งกันเก็บ ลุงบอกว่าเด็กพวกนี้มักมาจากครอบครัวยากจน ปล่อยเขาเถิด ปกติชาวบ้านและเจ้าของเรือจะไม่เก็บปลาตกพวกนี้ เขาถือเป็นเคล็ด ในแต่ละวันจะมีคนงานมาโกยๆ ตอนเสร็จงานเอาไปขายในราคาถูกหรือนำไปทำอาหารสัตว์ (สมัยก่อนปลาในทะแลและแม่น้ำนั้นหาง่าย ไม่เหมือนทุกวันนี้) หรือยามมีปัญหาลุงก็จะคอยช่วยเหลือสารพัดเรื่องแม้แต่เรื่องเงินๆ ทองๆ ในงานศพลุงจึงมีคนจากสะพานปลาและแพปลามาช่วยงานมาก แม้แต่เด็กๆ ที่เคยเก็บปลาตกก็ไม่พลาดกัน งานศพลุงจึงต้มข้าวต้มปลาเลี้ยงแขก ด้วยปลาดีๆ อร่อยๆ ตลอดห้าคืนของการสวด

เนื่องจากเป็นงานศพอย่างชาวคาทอลิกเชื้อสายจีน จึงไม่ได้เผาแต่ฝังศพแทน ลุงผมมีลูกชายเพียงคนเดียว อายุมากกว่าผมสิบปีชื่อเฮียปิง ตอนนั้นผมยังหนุ่มแน่นยี่สิบต้นๆ ที่ผมเล่าอย่างนี้เพราะตามธรรมเนียมคนไทยเชื้อสายจีนจะมีการแบกโลงศพไปฝัง ตามความเชื่อแล้วคนแบกโลงจะได้บุญมาก ปกติจะให้ลูกชายที่มีทั้งหมดมาช่วยหาม การแบกโลงไปฝังจะใช้กันหกคน ยกกันฝั่งละสามคน หากมีลูกชายไม่ครบหกก็จะเรียกใช้ญาติ หากไม่ครบอีกค่อยหาคนอื่นหรือจ้างมาหาม ในงานวันนั้นจึงมีหลายคนเสนอตัวช่วยแบกโลง นอกจากเฮียปิงแล้วก็มีผม ย้งและฮ้งที่เป็นหลาน อีกสองคนได้พี่พจน์ ลูกน้องของลุงและพี่จามร เพื่อนบ้านสนิทกันมาช่วยอย่างเต็มใจ

ก่อนจะยกป้าสะใภ้ซึ่งผมเรียกว่าอาอึ้ม ก็มาพูดทำนองเตือนกับทุกคนโดยเฉพาะกับลูกชายแกเฮียปิง(ซึ่งชอบพูดเล่นไปเรื่อยๆ ภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่าปากไม่มีหูรูด หรือปากพล่อย) ว่า อย่าบ่นว่าหนักตลอดทางที่แบกไปถึงหลุม ทุกคนรับคำอย่างดี มีก็แต่เฮียปิงที่พูดขึ้น

"อาป๊าตัวก็ไม่ใหญ่ มีตั้งหกคน สบายมาก"

อาอึ้มรีบสวนกลับ "อย่าทำปากดีไป พูดให้คิดมั่ง"

เฮียปิงไม่โต้ตอบ เอาแต่หัวเราะตามอุปนิสัยของแก

โลงศพตั้งอยู่ใกล้แท่นพิธี เมื่อได้เวลามีคนส่งสัญญาณ คนแบกโลงทุกคนก็ลุกไปที่โลงศพซึ่งตั้งอยู่บนคานไม้ หันหน้าไปทางไม้กางเขนในโบสถ์ เฮียปิงแกตัวใหญ่ประจวบกับเป็นลูกชาย ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งจึงบอกให้เฮีย ปิงอยู่ตำแหน่งหัวโลงด้านขวา อีกฝั่งให้พี่พจน์ซึ่งตัวใหญ่เช่นกันยก อีกสองมุมให้ย้งกับพี่จามรดูแล ผมกับฮ้งอยู่ตรงกลางคนละฝั่ง

ถึงพิธีการแห่ศพไปสุสาน พระสงฆ์ผู้ทำพิธีเดินนำ ญาติผู้ใหญ่ให้สัญญาณเราก็ยก หนึ่ง ส่อง ส้ำ แล้วเราก็ยกพร้อมกัน เวลานั้นผมไม่รู้สึกหนักอะไรเลย ใจก็คิดว่าอาแปะแกก็ตัวไม่ใหญ่ แกสูงราว 160 ซ.ม.หนักไม่น่าจะเกิน 60 กิโลกรัม สบายอยู่แล้ว เมื่อขบวนออกเดินพร้อมเสียงเพลงในโบสถ์ดังขึ้น จากหน้าแท่นพิธีไปถึงหน้าวัดระยะทางไม่เกิน 50 เมตร ผมยังแบกสบายๆ เหมือนไม่ได้ยกอะไรเลย

ถึงช่วงประตูทางออกต้องเลี้ยวขวาไปยังสุสาน คนออแน่นกันเต็มไปหมด เนื่องจากคนมาร่วมงานล้นโบสถ์ จึงมีการกางเต็นท์และเก้าอี้ให้แขกที่เข้าไปในโบสถ์ไม่ได้ร่วมพิธีอยู่บริเวณนี้ เวลาเลี้ยวจึงเลี้ยวลำบาก ประจวบกับติดเสาเต็นท์และเก้าอี้ จึงต้องยกโลงให้สูงขึ้นระดับเอว ก่อนหน้านี้ผมก็ยังยกสะดวก ไม่รู้สึกหนักอะไร แต่จังหวะต้องยกให้สูงขึ้นและสถานที่ที่ไม่สะดวก

ทันใดอย่างไม่คาดคิดเฮียปิงก็พูดขึ้น "ทำไมหนักขึ้นวะ" พวกเราที่เหลือมองหน้ากัน ผมนึกถึงคำเตือนของอาอึ้ม

โลงหนักขึ้นจริงๆ ทันทีที่เฮียปิงพูดจบ เหมือนมีคนราวร้อยคนกระโดดไปนั่งทับโลงที่พวกเราแบกกันอยู่ โลงหนักมากอย่างไม่มีเหตุผลและอย่างปัจจุบันทันด่วน พี่พจน์และ พี่จามรที่ว่าตัวใหญ่ๆ ถึงกับหน้านิ่ว คิ้วขมวด แขนเกร็งและเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ระยะทางที่เหลือกว่าอีกสามสี่ร้อยเมตรจึงเหมือนเราแบกหินเป็นตันๆ ให้ค่อยๆ เคลื่อนไปทีละนิ้วทีละเซนต์

หลังเสร็จพิธีไม่เพียงผมที่ปวดแขนมาก คนอื่นๆ ก็ร้องบ่นกันเป็นแถว จนอาอึ้มมาถามไถ่ พวกเรามองหน้ากัน เพราะรู้สึกเกรงใจเฮียปิง อาอึ้มจึงพูดขึ้น "ไอ้ปิงมันปากหมาอีกล่ะสิ"

หนักจริงๆ ครับ ใครไม่โดนกับตัวอาจจะหาว่าเหลวไหล หลอกลวง ไร้สาระ แต่นี่ผมเจอกับตัวเองจังๆ ห้ามพูดคำว่าหนักระหว่างแบกโลงศพไปสุสานนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน







ชายชราหลังค่อม

บนถนนสายหนึ่งกลางเดือนธันวาคมคืนนั้นผมกำลังขับรถกลับบ้าน รถเกิดดับ สตาร์ตอย่างไรก็ไม่ติด ถนนโล่งไม่มีรถผ่านมาสักคัน ผมเองไม่มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์กลไกเสียด้วย จึงคิดจะโทร.เข้าจส.100 แต่แบตเตอรี่ดันหมดอีก กำลังหัวเสียอยู่ เหลือบไปเห็นชายชราหลังค่อมเดินอยู่ข้างรถ วินาทีนั้นแกหันมาสบตาพอดี แกค่อยๆ เดินงุ่มง่ามมาหาผม บอกตามตรงรูปร่างและสารรูปแกดูน่ากลัวมาก ผมไม่กลัวว่าเป็นโจรหรอก ถ้ามาสภาพอย่างนี้ผมนึกถึงผีลูกเดียว!

ในรถยนต์ที่ว่าเย็นแต่เหงื่อผมกลับแตกพลั่ก ผมกดหลังชิดแนบเบาะแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนเฝ้ารอบางอย่างที่น่ากลัวใกล้เข้ามา ยามนั้นไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ เฝ้าคิดว่าถ้าคือผีก็ขอให้อย่าได้น่ากลัวเกินไปหรือหลอกหลอนจนขี้หดตดหายเลย ผ่านคืนนี้ไปจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ระหว่างผมหลับตาพลางพนมมือนึกอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเคาะกระจกดังโป๊กๆ เล่นตาสะดุ้งโหยง ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาช้าๆ ชายชราก้มหน้าแนบชิดกระจกมองเข้ามา แกเคาะกระจกอีกรอบ หน้าตาแกดูโบราณเก่าแก่มาก เหมือนแกเดินมาจากเมื่อร้อยปีก่อนแล้วมาโผล่ปี พ.ศ.2558 นี่ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก แกทำมือเป็นวงกลมให้ผมเข้าใจว่าเปิดกระจกหรือเปิดประตูรถก่อน

ไม่รู้เพราะเหตุใดตอนนั้นผมกล้าเปิดกระจกลง ซึ่งก็คิดถูก เมื่อผมลดกระจกรถลง ชายชราก็พูดช้าๆ เสียงแกเบามาก ถ้าไม่ตั้งใจฟังไม่ได้ยินแน่ แกพูดว่า "รถเสียใช่ไหม"

ผมพยักหน้ารับ

แกบอก "เดี๋ยวลุงดูให้ ลุงเป็นช่างเก่า"

ผมยกฝากระโปรงรถขึ้น แกเดินงุดๆ ไปมุดๆ อยู่ แล้วก็หันมาตะโกนบอก แต่ผมไม่ได้ยินแกเลย เลยเปิดประตูรถออกไปถาม ข้างนอกรถหนาวมาก ผมสงสัยขึ้นมาทันทีว่าแกมาเดินทำไมท่ามกลางอากาศหนาวเย็นขนาดนี้ แกอ้าปากพูด ผมไม่ได้ยินเหมือนเคย จึงเดินไปหาแก

"ลุงบอกให้สตาร์ต ไม่เข้าใจหรือ"

ครับๆ ผมรีบรับคำแล้วก็กลับไปสตาร์ต ปรากฏว่าแค่ทีเดียวเองรถก็ติด ผมดีใจมากรีบลงไปขอบคุณแก แกตอบว่าไม่เป็นไร

"พ่อหนุ่มเคยช่วยลุงเมื่อชาติที่แล้ว"

ผมงงกับคำพูดของแก ยิ่งบรรยากาศและความมืดมีส่วนเอื้อให้ดูแปลกแยกราวกับไม่ได้อยู่บนโลก ผมได้แต่ยิ้ม ใจนึกหวาดๆ แกเป็นคนปกติหรือเปล่านะ ทั้งที่อากาศหนาวแต่เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เหมือนแกจะรู้ แกพูดว่า "พ่อหนุ่มไม่ต้องกลัวลุงหรอก เดี๋ยวลุงก็จะไปแล้ว ลุงมาตอบแทนคุณเท่านั้น"

"อะไรนะลุง"
"ลุงบอก เดี๋ยวลุงก็ไปแล้ว"
"ลุงมาตอบแทนผม ผมเคยทำอะไรให้"
ผมพูดไม่ทันขาดคำ ลุงแกก็หัวเราะเห็นฟันดำๆ เต็มปาก "พ่อหนุ่มคงจำไม่ได้หรอก ลุงเข้าใจ ลุงจะเล่าให้ฟัง เมื่อชาติก่อนพ่อหนุ่มเป็นคนขับรถขนดิน ส่วนลุงเป็นคนธรรมดานี่แหละ ไม่ได้แตกต่างจากพ่อหนุ่ม ลุงทำงานบริษัทแต่ลุงถูกเพื่อนร่วมงานที่ทรยศหักหลังหลอกมาฆ่าแล้วฝังลุงไว้ พ่อหนุ่มไปขุดหน้าดินขายตามเจ้านายสั่ง ขุดแล้วก็โกยใส่รถ ตอนนั้นค่ำๆ รถที่พ่อหนุ่มขับขนดินไปเทอีกที่ ระหว่างที่รถเทดิน ศพลุงก็ไหลลงมา พ่อหนุ่มได้ยินเสียงแปลกๆ และเกิดเอะใจ จึงหยุดลงไปดูก็พบศพลุง พ่อหนุ่มไปแจ้งตำรวจ ความช่วยเหลือนี่เองที่ทำให้คดีคลี่คลายและญาติลุงได้นำศพลุงไปทำบุญไปฝัง ทำให้ลุงได้ไปผุดไปเกิดใหม่"

ฟังถึงตรงนี้ผมนิ่ง เป็นความนิ่งที่รู้สึกกลัวจับใจ ลุงแกจะมายังไงของแกนะ แกยังไม่ยอมหยุด แกยังเล่าต่อ "เราคงทำบุญร่วมกันมา ก่อนหน้านี้สองสามชาติ พ่อหนุ่มก็ช่วยเหลือลุงมาตลอด เราเคยเป็นทหารของพระเจ้าตากรบกับพม่า ในคราวตอนกรุงจะแตก หักวงล้อมพม่าหนีออกมา ลุงถูกพม่าฟันบาดเจ็บก็ได้พ่อหนุ่มที่เป็นทหารเหมือนกัน หอบหิ้วพารอดมาได้ อีกชาติก็ตอนสมัยรัชกาลพระพุทธเจ้าหลวง สมัยที่เพิ่งตัดถนนเจริญกรุงใหม่ๆ เราเป็นไพร่ถูกเกณฑ์มาทำถนนด้วยกัน ลุงเจ็บป่วยก็ได้พ่อหนุ่มช่วยหาหยูกยามาดูแล ล่าสุดก่อนจะถึง ชาติที่แล้ว ลุงเป็นทหารไปรบอินโดจีน พ่อหนุ่มก็ไปด้วย ลุงถูกยิงบาดเจ็บก็ได้พ่อหนุ่มช่วยอีก บุญคุณที่ตกมาแต่ละชาติ ทำให้ลุงต้องตามมาชดใช้พ่อหนุ่มและคงชดใช้ไปอีกหลายๆ ชาติ"

ผมรู้สึกคอเหนียว หิวน้ำชะมัด "ลุง รู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง"

"ลุงรู้ได้ยังไงหรือ" แกพูดแล้วก็หัวเราะฮึๆ ไม่พูดต่อ แกหันหลังเดินค่อมๆ ลงป่าหญ้าข้างทางแล้วหายไป ผมยืนงงเป็นบื้อใบ้ ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองแกเดินลงข้างทางหายไปดื้อๆ

ทุกวันนี้ผมยังไม่รู้ว่าแกคือใคร มาจากไหน ยามที่ผมเดินทางผ่านถนนเส้นนั้น ก็อดคิดถึงเรื่องในคืนนั้นไม่ได้





ศาลตายาย
เมื่อหลายปีก่อนตรงทางโค้งทางเข้าหมู่บ้านมีศาลตายายตั้งอยู่ศาลหนึ่ง ถามใครก็บอกว่ามีมาก่อนหน้านี้นานแล้ว ศาลตายายนี้ก็เหมือนที่ไหนๆ ที่เคยเห็น เป็นศาลาทรงไทยหรือบ้านทรงไทย ที่ตรงทางโค้งก็เช่นกัน

ผมไม่ค่อยเห็นคนมาถวายอาหารคาวหวาน ศาลก็ดูโทรมๆ สกปรก เคยถามพ่อค้าแม่ขายก็บอกว่าขออะไรก็ไม่เคยได้เคยถูก คงหมายถึงหวยล่ะมั้ง มิน่าสภาพถึงดูซอมซ่อนัก

วันนั้นผมกลับบ้านดึก รถยนต์ผมเสีย ต้องเข้าอู่ซ่อม อาศัยรถเมล์เป็นพาหนะไปกลับที่ทำงาน ผมลงรถแล้วก็แวะซื้อบะหมี่เกี๊ยวสองถุงฝากแม่ด้วย ซื้อแล้วก็เดินเข้าหมู่บ้าน ระยะทางราวหกเจ็ดร้อยเมตร ผมเดินอย่างเรื่อยๆ ตากลมเย็นๆ ที่พัดมาจากแม่น้ำซึ่งไม่ไกลจากบ้านผม เดินไปได้ราวสองร้อยเมตรสายตาพลันเหลือบไปเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ริมทาง เท้า ตอนแรกก็เฉยๆ เพราะเคยเห็นลุงคนหนึ่งชอบออกมาเดินมานั่งเล่น หรือบางทีก็ยืนสูบบุหรี่เพลินๆ เคยหยุดคุยกับแกก็หลายครั้ง แต่วันนั้นกลับมียายแก่ๆ นั่งอยู่ด้วย

กำลังจะเดินผ่านที่สองคนก้มหน้านั่งอยู่ ก็ได้ยินเสียงสะอื้น คนแก่ร้องไห้ไม่ใช่เรื่องน่าดูเลย ผมสงสารจึงถาม "ลุงป้า ทำไมมานั่งร้องไห้ตรงนี้"

ทั้งสองคนยังร้องไห้ฮือๆ ไม่ตอบคำถาม เมื่อถามอีกครั้ง แกจึงชี้นิ้วไปยังข้างหน้า ทว่ามันมืด ทางเดินแถบนี้ไม่มีไฟทาง อาศัยเพียงแสงสว่างจากบ้านช่องใกล้เคียงแถวนั้นพอส่องให้เห็นทาง ผมจึงไม่รู้ว่าแกชี้นิ้วไปทางไหน

"มีอะไรให้ผมช่วยไหม" ผมถาม ลุงป้าแกไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ผมจึงลงนั่งข้างๆ กุมมือป้าแล้วถามซ้ำ มือป้าแกเย็นมาก แถมซีดมากด้วย แต่ผมไม่ได้พูดเรื่องนี้ เวลานั้นเรื่องร้องไห้สำคัญกว่า เมื่อผมถามครั้งที่สามซ้ำด้วยคำถามเดิม คราวนี้ป้าที่ผมกุมมืออยู่เป็นฝ่ายตอบ

"มีคนมาทำลายบ้านป้ากะลุง เละไม่เหลือซากเลยพ่อหนุ่ม"

"ฮะ อะไรนะ" ผมตกใจ "บ้านลุงป้าหลังไหน แล้วนี่ไม่มีใครเลยหรือ ลุงแจ้งตำรวจยัง เรื่องมันเป็นไง" ผมยิงคำถามไปหลายคำถามอย่างคนตกใจ

"ยัง ลุงไม่รู้ทำไง" คราวนี้ลุงตอบแล้วก็ก้มหน้าซุกกับฝ่ามือ

"ไหน ลุงป้าพาผมไปดูบ้าน อยู่ตรงไหน"

"โน่น" ลุงพูดพลางชี้ไปทางเดิมอีก ผมนึกว่าเกิดเรื่องแบบนี้คนไม่สนใจลุงป้าแก่ๆ สองคนเลยหรือ ปล่อยให้มานั่งตากน้ำค้างดึกดื่นมืดค่ำอย่างนี้ จะไม่ใจดำไปหน่อยหรือไง

เวลานั้นเองเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากแม่ก็ดังขึ้น แม่รีบถามทันที "อยู่ไหนนี่ ยังไม่กลับอีกรึ"

"ถึงบ้านแล้วแม่ กำลังเดินอยู่ ผมซื้อบะหมี่เกี๊ยวฝากแม่ด้วยนะ เดี๋ยวกินกัน"
"นี่แกกำลังเดินเข้ามาหรือ ทำไมไม่นั่งมอ'ไซค์วินล่ะ"
"เปล่าแม่"
"เอ่อ แล้ว..." แม่หยุดไป เหมือนกำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่าง
"มีอะไรหรือแม่"
"เปล่าๆ แกเข้ามาก่อนเถอะ เดี๋ยวแม่ค่อยเล่าให้ฟัง"

"เอ่อ แม่" ผมตอบแม่ พอหันกลับมาทางลุงป้าก็หายไปแล้ว ทำไมเร็วจัง ผมจึงตัดสินใจเข้าบ้านก่อน เอาบะหมี่เกี๊ยวฝากแม่ ค่อยคุยกับแม่ เรื่องลุงป้านี่แม่อาจจะรู้เรื่อง แม่อยู่บ้านทั้งวัน

ทันทีที่ถึงบ้าน แม่ซึ่งรออยู่หน้าประตูก็รีบดึงมือผมเข้าบ้าน ก่อนจะพูดอย่างคนตื่นเต้น "แกเดินเข้ามาเห็นอะไรมั้ย"

"เห็นอะไรแม่ ผมไม่เข้าใจ"

"นี่ แกฟังนะ วันนี้ตอนสาย มีคนมาทุบศาลตายายทิ้ง ทุบอย่างโมโห พอคนเข้าขวาง มันก็ด่า บอกว่ามันนี่แหละเป็นคนสร้างศาลเมื่อสิบกว่าปีก่อน คุยไปคุยมาถามไถ่กันตอนทุบเสร็จถึงได้รู้เรื่อง

"เรื่องอะไร"

"ผู้ชายคนนั้นบอกว่ายี่สิบกว่าปีก่อน ลูกสาวแกมามอเตอร์ไซค์คว่ำตายตรงที่ตั้งศาลนั่น ตอนนั้นยังไม่มีหมู่บ้านจัดสรร แถวนี้ยังเป็นทุ่งโล่งอยู่เลย มีหมอดูบอกให้ตั้งศาลแล้วเอาตุ๊กตาตายายมาวางในศาลด้วย หลังจากแกทำตาม แกก็ไม่ได้ผ่านมาแถวนี้อีกเลย ทีนี้เมื่อไม่กี่วันก่อนแกกลับฝันถึงลูกสาวที่ตายไปแล้ว ลูกสาวแกมาบอกว่ามีตายายมายึดบ้าน ไล่ลูกแกออกมา ลูกแกเลยมาเข้าฝันบอกพ่อ ตาคนนั้นก็เลยจุดธูปบอกตายายว่าให้คืนบ้านให้ลูก ตายายมาเข้าฝันบอกว่าจะไม่ไป แกบอกแต่แรกแกก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นศาลตายายอยู่แล้ว ในเมื่อแกสร้างเองได้ แกก็ทุบเองได้ แกก็เลยทุบ"

"มิน่า ผมถึงเห็นตายายนั่งร้องไห้"
"ฮ้า แกเห็นเหมือนกันหรือ" แม่ถามอย่างตกใจ

"ผมเห็นลุงป้าคู่หนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ระหว่างทาง แต่ผมไม่เห็นศาลแล้วนะ นั่นน่ะสิ ทำไมผมไม่นึกก็ไม่รู้"

"นั่น น่ะสิ เฮี้ยนมาก โดนทุบปั๊บ ออกมาร้องทุกข์ชาวบ้านทันที มีคนเห็นตั้งแต่หัวค่ำแล้ว แกไม่ใช่คนแรก ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครเห็น พอลำบากปุ๊บโวยวายเลย ฮ่าฮ่า" แม่ผมหัวเราะเสียงดัง ผีก็ไม่ต่างจากคนเลย

หลอน- นทธี ศศิวิมล
http://daily.khaosod.co.t
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27 มิถุนายน 2559 11:22:04 โดย 自由人 » บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #23 เมื่อ: 27 มิถุนายน 2559 11:48:54 »





เด็กระลึกชาติ
ใครๆ ก็ว่ากันว่าน้องจอมลูกสาวของฉันเป็นเด็กน่ารัก ร่าเริง ยิ้มเก่ง แต่ทว่าเธอเป็นเด็กที่พูดช้ากว่าเกณฑ์ไปมาก เพราะตอนนี้สามขวบแล้ว แต่ยังพูดแบบเป็นประโยคได้ไม่กี่ประโยคและพูดไม่ค่อยชัดเสียด้วย ญาติพี่น้องของฉันและสามีที่มาเยี่ยมจอมบ่อยๆ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน้องจอมอาจจะมีความผิดปกติเรื่องของพัฒนาการ แต่ฉันเองพาลูกไปตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนหลายครั้งหมอก็ยังระบุว่าน้องจอมปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่อาจจะพูดช้าหน่อยเท่านั้น ปีหน้าน้องจอมต้องเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว ฉันกังวลที่ลูกยังไม่ค่อยพูด เพราะกลัวจะสื่อสารกับเพื่อนๆ หรือคุณครูไม่เข้าใจ แล้วลูกจะอยู่โรงเรียนลำบาก

แต่แล้วเช้าวันหนึ่ง ฉันก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นลูกตื่นขึ้นมานั่งเหม่อตาค้าง ท่าทางเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง พอฉันถามแกก็ร้องไห้โฮ พูดประโยคยาวๆ ชัดเจนว่า "แม่ขา ช่วยลูกหนูด้วย มันจับลูกหนูไปขังไว้ มันฆ่าหนูแล้วจับลูกหนูไปขังไว้" ฉันกอดลูก และเข้าใจว่าแกฝันร้าย

"จอม หนูฝันไปนะลูก ฝันร้าย หนูเพิ่งสามขวบหนูจะมีลูกได้ยังไงจริงไหม ตอนนี้ตื่นแล้วไม่มีอะไรแล้วนะคะ ไม่ต้องกลัว"

แต่เพียงพักเดียวลูกก็หยุดร้องไห้ไปเฉยๆ แล้วเอนตัวลงนอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วพอตื่นอีกทีถามถึงเรื่องนี้ก็บอกว่าจำไม่ได้เสียแล้ว

ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้วหากว่าวันต่อๆ มาลูกไม่เกิดอาการเช่นเดิมอีก และเกิดขึ้นหลายครั้งในวันเดียว บางทีลูกกำลังนั่งเล่นอยู่ดีๆ ก็ชะงัก ร้องไห้ออกมาแล้วพูดประโยคเดิมๆ คือ "ช่วยลูกหนูด้วย มันจับลูกหนูไปขังไว้ แล้วมันก็ฆ่าหนู มันเอาเชือกรัดคอหนูจนตาย" แต่แค่พักเดียวลูกก็จะหยุดร้องไห้แล้วกลับมานั่งเล่นต่อเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ครั้งหลังๆ สามีและแม่สามีนั่งอยู่ด้วยถึงกับขนหัวลุก บอกว่านี่มันผิดปกติมากๆ แล้ว สามีนึกเลยไปถึงเรื่องกลัวว่านี่จะเป็นอาการทางสมองอะไรหรือเปล่า แต่แม่สามีมองว่าผีเข้าให้ไปทำบุญ

ฉันไม่เลือกเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เพื่อความสบายใจของทุกคน ฉันพาลูกไปหาหมอเด็กที่พบประจำ ซึ่งหลังจากการตรวจน้องจอมอย่างละเอียด แล้วก็ไม่พบอาการผิดปกติใดๆ คุณหมอยังว่า อาจจะเป็นเรื่องของเพื่อนในจินตนาการที่เด็กวัยนี้จะมีเป็นเรื่องปกติ ต่อจากนั้นก็พากันไปทำบุญตามคำแนะนำของแม่สามี ทั้งทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร รดน้ำมนต์ ถวายสังฆทานจนเรียบร้อยก็พากันกลับบ้าน

แต่ระหว่างทางกลับบ้านนั้นเอง ขณะที่ขับรถผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่ง จู่ๆ น้องจอมที่กำลังร่าเริงอยู่ดีๆ ก็เริ่มทำท่ากลัวและเริ่มร้องไห้ ฉันกอดลูกไว้แนบอก ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก แต่ดวงตาจ้องออกไปนอกหน้าต่างรถเหมือนกำลังหวาดระแวง ลูกร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านหมู่บ้านจัดสรรเก่าแก่หมูบ้านหนึ่ง ลูกหันไปมองแล้วร้องกรี๊ดๆ ดิ้นไม่ยอมหยุด จนแม่สามีและสามีตกใจ หยุดรถแล้วมาช่วยกันดูน้องจอม น้องจอมหวีดร้อง เบิกตาโตด้วยความหวาดกลัวแล้วชี้นิ้วไปทางหมู่บ้านนั้น

แม่ค้าข้างทางและคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นพากันมามุงดู ยังบอกให้รีบพาไปส่งโรงพยาบาล ถามว่าน้องชักหรือเปล่า ฉันกับสามีใจคอไม่ค่อยดี รีบขับรถออกไปกะว่าจะพาน้องจอมไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แต่พอแค่ผ่านหมู่บ้านนั้นออกมาได้สักห้าร้อยเมตร น้องจอมก็เงียบลง และกลับมาร่าเริงเหมือนกับคนละคน ในขณะที่ฉันยังคงน้ำตาไหลด้วยความกลัวและเป็นห่วงลูก เรื่องแปลกอีกเรื่องคือ จู่ๆ ก็ปรากฏรอยแดงๆ รอบคอน้องจอมคล้ายรอยห้อเลือดทั้งที่ไม่ได้โดนอะไรบาดเจ็บ เกิดขึ้นมาทันทีบนรถนั้นเลย

คืนนั้นสามีของฉันไม่สบายใจมาก และบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องจอมมันไม่ธรรมดาแล้ว เขาลองปรึกษาเพื่อนหลายคน บางคนบอกว่าเคยได้ยินเรื่องของเด็กเล็กๆ ที่มีอาการคล้ายกันแบบนี้ และเชื่อว่าเด็กยังคงมีความทรงจำชาติที่แล้ว ทำให้ยังค้างคาใจอยู่ เราช่วยกันลองกลับไปถามคนแถวหมู่บ้านนั้นและก็ได้พบเรื่องที่น่าแปลกใจ นั่นคือ เมื่อราวสี่ปีก่อน มีคดีแม่กับลูกสาวคู่หนึ่งถูกลักพาตัวหายไป แต่หลังจากนั้นก็กลับพบศพของแม่ถูกแขวนคออยู่ในบ้านซึ่งตำรวจเชื่อว่าเป็นการฆาตกรรม ส่วนตัวลูกสาวยังคงไม่พบตัว

ฉันกับสามีตัดสินใจพอน้องจอมเข้าไปในหมู่บ้านนั้น ปรากฏว่าน้องจอมขอลงเดินนำตั้งแต่หน้าหมู่บ้านแล้วเดินตรงเข้าไปราวกับว่าคุ้นเคยกับที่นี่ทั้งที่ไม่เคยมาก่อน น้องจอมพาเดินนำเข้าไปจนถึงบ้านที่มีการฆาตกรรมแล้วก็หยุดยืนร้องไห้อยู่พักหนึ่ง ก่อนเดินตรงเข้าไปที่บ้านถัดกันสองสามหลัง แล้วชี้ไปที่บ้านหลังนั้นด้วยสีหน้าเคียดแค้น แล้วล้มลงเป็นลมหมดสติไป

เราต้องใช้เวลานานมากในการทำให้ตำรวจเชื่อว่าบ้านหลังนั้นอาจจะขังเด็กไว้ และในที่สุดเราก็พบตัวเด็ก เพื่อนบ้านที่คุ้นเคยกับเด็กลักพาตัวเด็กไปขังไว้ในห้องเก็บเสียงปิดทึบและฆาตกรรมแม่เด็ก ปิดคดีที่ค้างอยู่ถึงสี่ปีได้สำเร็จ

หลังจากนั้นน้องจอมก็กลับมาเหมือนเด็กปกติ ไม่เคยพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลย ใครถามก็จำไม่ได้ ส่วนรอยแดงที่คอก็ค่อยๆ จางหายไป ทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นให้ฉันและคนที่ร่วมเหตุการณ์ ยังคงประหลาดใจอยู่จนถึงทุกวันนี้





แก้ผ้าไล่ผี
เมื่อสมัยที่ผมยังเด็กๆ จำได้ว่ามีภาพหนึ่งที่ติดตรึงใจอยู่จนทุกวันนี้และอยากบอกเล่าให้ทุกคนได้ฟังกัน สมัยที่หนังกลางแปลงเป็นที่นิยมเป็นความบันเทิงไม่กี่อย่างที่คนบ้านนอกอย่างเราจะหาได้ และต้องรอในวาระโอกาสพิเศษเท่านั้นถึงจะได้ดู ผมมักจะจำหนังกลางแปลงคู่กับรถขายยาถ่ายพยาธิ รถบางคันขายยาถ่ายพยาธิแล้วมีโปรโมชั่นรับซื้อพยาธิที่เด็กๆ ถ่ายออกมาด้วย เป็นความทรงจำที่เหม็นแต่สนุกสนานดีเหมือนกัน

แต่เปล่าหรอกครับเรื่องที่ผมจะเล่าไม่ใช่เรื่องพยาธิแต่เป็นเรื่องผีๆ เนื่องจากสมัยนั้นไฟฟ้าแสงสว่างยังมีไม่มากหนังกางแปลงก็มักไปกางฉายกันที่ลานกว้างๆ กลางทุ่ง พอดีบ้านผมอยู่อีกฟากทุ่ง ก็ต้องเดินเท้าพากันลัดป่าหญ้ามาดูหนังกัน ผมเกิดในบ้านที่มีแม่กับน้าสาวล้วนหลายคน คืนนั้นก็พากันออกไปตั้งแต่ยังไม่มืดห้าคน รวมผมเป็นหก เพื่อไปรอหนังฉาย ตอนนั้นผมสัก 8 ขวบน่าจะได้

ตอนขาไปยังสว่างอยู่นี่ครับ ก็เฮฮากันดีตาม ประสาสาวๆ พากันเดินตามทางคนเดินเล็กๆ ฝ่าพงหญ้าเตี้ยๆ ไป เนื่องจากเป็นหน้าฝน พื้นดินก็เฉอะแฉะอยู่บ้าง พอไปถึงเราก็พากันกางเสื่อที่พกมาด้วย นั่งจองที่ดูหนัง ซื้อลูกชิ้นปิ้ง อ้อยควั่น น้ำหวานมานั่งกินกันเหมือนปิกนิก ผมเป็นเด็กอาศัยกินไปด้วยนั่งดูบ้านอื่นๆ ออกมาคุยเล่นกันไปด้วย ก็รู้สึกสนุกดี

โฆษกประกาศอินโทรอยู่นานมาก เน้นไปทางขายยา กว่าหนังเรื่องแรกจะมาก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม ผมดูเรื่องแรกได้แค่ครึ่งเดียวก็ไม่ไหว เผลอหลับหนุนตักแม่ยาวไปจนหนังเรื่องที่สองจบ

ตอนนั้นเวลาล่วงไปมากแล้ว น่าจะเกินเที่ยงคืนผมจำได้ว่าแม่ปลุกผมให้ตื่นแล้วบอกว่าหนังจบแล้ว แถมลมยังพัดแรงเหมือนฝนกำลังจะตก ถ้าเป็นสมัยนี้คงโทร.ตามแฟนหรือหนุ่มๆ ในบ้านให้ออกมารับ แต่สมัยนั้นอย่าว่าแต่มือถือ โทรศัพท์บ้านยังต้องไปพึ่งบ้านกำนันที่อยู่ห่างไปอีกสองหมู่บ้าน

เนื่องจากคืนนั้นเป็นคืนเพ็ญ ทีแรกพวกสาวๆ เขาคงกะว่าใช้แสงจันทร์เพ็ญที่ปกติสว่างโร่เหมือนกลางวันเดินกลับบ้านได้สบาย แต่คืนนี้ดันไม่เป็นไปตามคาด เพราะมีเมฆครึ้มบังแสงเสียหมด แถมไม่มีใครถือตะเกียงถือไต้ติดมาสักคน

แม่กับพวกน้าๆ เริ่มหวั่นๆ แต่ก็ทำใจแข็งพากันรีบเดินจ้ำฝ่าไปตามทางที่มาเมื่อหัวค่ำ เราเดินไปได้พักเดียวก็ต้องชะงัก เพราะจู่ๆ ลมที่พัดแรงอยู่เมื่อครู่ก็หยุด เงียบสนิทราวกับใครกดสวิตช์ปิด ท่ามกลางความมืดนั้นพวกสาวๆ เริ่มกระซิบกระซาบกัน

"พี่น้อย มันยังไงๆ อยู่นะเนี่ย" น้าคนหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ

"เออ อย่าไปทัก ไอ้จ้อน เอ็งมาเดินตรงกลางนี่" แม่พูดเสียงหวั่นๆ พลางคว้าผมมาไว้ตรงกลางระหว่างพวกสาวๆ ราวกับโขลงช้างปกป้องลูกช้างน้อย ทีมสาวๆ นักดูหนังกลางแปลงเหมือนจะชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ตอนนั้นนอกจากลมไม่พัดไม่มีใบไม้กระดิกแล้ว อากาศยังเย็นลงฉับพลันอย่างน่าประหลาด ผมรู้สึกได้ถึงความอับชื้นและกลิ่นเหม็นสาบที่ลอยมาจากที่ไหนสักแห่งใกล้ๆ

ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นเราเริ่มได้ยินเสียงร้องเหมือนเสียงคนหรือสัตว์บางอย่างโหยหวนดังหวูๆๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเริ่มได้ยินเสียงหมาหอนรับกันมาเป็นทอดๆ จากที่ไกลๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"พี่น้อย..." ใครคนหนึ่งกระซิบแม่ผมอีกแล้ว ตอนนี้ขบวนหยุดชะงัก ไม่มีใครกล้าก้าวต่อ

"อย่าทัก!" แม่ผมแม้จะเสียงสั่นแต่ก็ยังยืนยันมั่นคง "รีบเดินต่อไป ไม่ต้องพูดอะไรกันแล้ว" ว่าแล้วแม่ก็ออกจ้ำเท้าก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าสม่ำเสมอ

ทันใดนั้นเอง พวกเราเห็นเงาวูบดำของบางอย่างกระโจนพรวดออกมาจากพงหญ้ารูปร่างคล้ายกบยักษ์ มีแสงสีเขียววาบที่จมูกพุ่งผ่านหน้าไปในระยะประชิด คราวนี้พวกเราประสานเสียงร้องกรี๊ดกันอย่างพร้อมเพรียงและย่อตัวนั่งลงทันที

ผมได้ยินเสียงกระชากกันล้มตุบและแม่ตะคอกว่า "อย่าวิ่งๆ อยู่นิ่งๆ"

พวกน้าๆ เข้ามากอดกันกลม บางคนร้องไห้กระซิกๆ แม่ผมในฐานะพี่สาวคนโตเลยพยายามหาทางแก้ปัญหา "จำที่ปู่ย่าเคยสอนได้ไหม ผีผู้หญิงกลัวปู่ ผีผู้ชายกลัวย่า เราจะอยู่กันอย่างงี้ทั้งคืนไม่ได้ เอ้าลุก ถกผ้าถุงขึ้นเอวให้หมด ให้มันรู้ไปว่าคนจะแพ้ผี ไอ้จ้อน เอ็งถอดกางเกงออกเลย"

หลังจากนั้นน้องๆ ทั้งสี่ของแม่ก็ค่อยๆ ลุกขึ้น ร้องไห้ไปถกผ้าถุงขึ้นเอวกันไปตามที่แม่สั่ง รวมทั้งแม่เองด้วย ผมก็ถอดกางเกงให้แม่ถือเดินตามแม่ต้อยๆ ในความมืดเห็นก้นแม่ก้นน้าขาวอวบแวบเดินส่ายไปมารอบตัว เลยเผลอหัวเราะออกมาคิกคักในขณะที่พวกสาวๆ ยังคงร้องไห้กลัวผี แม่ก้มลงมาหยิกพุงผมจนเลิกหัวเราะ

หลังจากนั้นเราสังเกตว่าสายลมเริ่มกลับมาพัดเป็นปกติ ไม่มีกลิ่นเหม็นสาบสาง ไม่มีเสียงร้องโหยหวน เสียงหมาหอนก็เงียบลงไป เมฆเริ่มขยับออกจากดวงจันทร์ ทำให้มองเห็นทางสว่างขึ้นและเราก็ถึงบ้านโดยปลอดภัยในที่สุด

หลายสิบปีผ่านมาแล้วและผมยังคงจำเรื่องราววันนั้นได้ดี เป็นเหตุผลที่ทุกวันนี้ถ้าคืนไหนกลัวผีผมก็จะแก้ผ้านอน และบางทีก็ชวนเมียแก้เสียด้วยเลย สบายตัวดีแถมกันผีได้ด้วย ไม่เชื่อก็ลองกันครับ






พระลึกลับตอนตีสอง
ผมมักจะดื่มเหล้าสังสรรค์ทุกคืนวันศุกร์ ทำอย่างนี้ตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ เมื่อยี่สิบปีก่อน กลุ่มเพื่อนเปลี่ยนแต่พฤติกรรมดื่มเหล้าทุกวันศุกร์ไม่เคยเปลี่ยน เช่นเดียวกันที่หากสถานที่ ดื่มเหล้าไม่ไกลจากที่พัก ผมก็มักจะเดินกลับที่พัก

คืนนี้วงเหล้าเลิกตอนตีสอง ผมไม่เมา พอมึนๆ ออกจากร้านเลี้ยวซ้ายเดินไปตามถนน ที่พักผม ห่างไปกิโลเมตรเศษๆ ไฟทางไม่มืด บาทวิถีโล่ง ผมเดินลากเท้าจนไปเจอกับพระภิกษุรูปหนึ่งเข้า

พระรูปนั้นเดินช้าๆ อยู่ข้างหน้าราวร้อยเมตร ผมเพิ่งสังเกตเห็นหลังจากไฟจากรถคันหนึ่งส่องกระทบจีวรเหลืองอร่าม ผมหยุดกึก แต่พระไม่หยุด ยังคงก้าวช้าๆ เหมือนเดินจงกรม ค่อยๆ วางเท้าซ้ายก้าวหนึ่งแล้วก็วางเท้าขวาก้าวหนึ่ง วางเท้าทีละข้างอย่างละเมียดละไม แต่มันแปลกนะสิ ดึกดื่นยามวิกาลเช่นนี้ ไม่ได้อุ้มบาตรเพื่อบิณฑบาต มามือเปล่าเท้าเปล่า ไม่ได้ห้อยถลกบาตร ไม่มีอัฐบริขาร ไม่ใช่พระธุดงค์ แถมเดินด้วยท่าทางสุดประหลาด

ระยะห่างระหว่างผมกับพระหดสั้นลงเรื่อยๆ ผมสงสัยว่าดึกป่านนี้พระยังออกมาเดินท่อมๆ กลางถนนทำไม ตีสองไม่ใช่เวลาเดินบิณฑบาต พระยังน่าจะจำวัดและยังไม่ตื่น มาทำวัตรเช้าเสียด้วยซ้ำ ผมชักหวาดๆ แล้วสิ แถวนี้ก็ไม่มีวัดสักแห่ง แต่ที่จำได้แม่น เมื่ออาทิตย์ที่แล้วมีรถกระบะบรรทุกพระสงฆ์ไปทำบุญบ้านแล้วคว่ำแถวๆ นี้ มรณภาพไปหลายรูป เฮ้! หรือจะ

ผมหันกลับไปมองอีกที คราวนี้พระรูปนั้นหายไปแล้ว ผมโล่งอกในทีแรก แต่แล้วก็ขนลุกซู่ พระจะหายไปไหนได้ ในเมื่อถนนเส้นนี้ด้านหนึ่งเป็นคลองโล่งเลียบถนน แต่อีกด้านเป็นผนังโรงเรียนอาชีวะทอดยาวและไม่มีประตูข้างเลย ผมพยายามรีบจ้ำเดินเร็วขึ้น ด้วยสายตาที่ชัดเจนขึ้น รู้สึกเหมือนจะสร่างแล้ว แต่เดินๆ ไปกลับรู้สึกแปลกๆ เมื่อมองไปรอบตัวอีกที ปรากฏว่าผมกำลังเดินกลับออกไปทางร้านเหล้า ทั้งที่ตั้งใจจะเดินกลับหอ

"นี่เราเมาขนาดนี้เลยเหรอวะ" ผมคิดงงๆ แล้วหันหลังกลับ แต่แล้วก็ต้องผงะตกใจจนแทบจะหงายหลัง เมื่อเห็นพระรูปเดิมเดินเข้ามาทางผมอีก ระยะห่างกันราวห้าสิบเมตร คราวนี้พระเดินเหมือนจะจงกรมแต่แหงนหน้ามองท้องฟ้าคอตั้งฉากกับพื้นถนน ภาพนั้นแปลกประหลาดมากจนผมต้องขยี้ตาหลายครั้ง

พระรูปนั้นเริ่มเดินเซไปมานิดหน่อย แต่ยังคงแหงนคอตั้งฉาก ผมเห็นท่าไม่ปกติแน่แล้วเลยหันหลังวิ่งกลับไปทางร้านเหล้าที่เพิ่งออกมา แต่ยิ่งวิ่งเหมือนจุดหมายยิ่งยืดยาวออกไปทุกที

ผมวิ่งจนเหนื่อย หันกลับไปมองพระรูปนั้นอีกทีด้วยความระแวง ปรากฏว่าคราวนี้แกหยุดเดิน แล้วหันหลังเดินกลับไปอีกทาง ผมแอบโล่งใจนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่วางใจนัก

"เชี่ย คนหรือผีวะ" ผมใจสั่นจนทำอะไรไม่ถูก นึกขึ้นมาได้เลยโทร.หาเพื่อนที่เพิ่งแยกย้ายกันไปเมื่อครู่ "ไอ้ปลาเก๋า มึงไปไกลยังวะ มารับกูหน่อยดิ"
"กูออกมาไกลแล้ว" ปลาเก๋าตอบมาในสาย "มึงมีอะไรหรือเปล่าวะ มีเรื่องเหรอ"
"เออ" ผมตอบพลางหันหลังไปดูอีกทีด้วยความระแวง พระรูปนั้นยังคงเดินไปอีกด้าน คราวนี้เดินลากขาซ้ายแปลกๆ เหมือนกำลังบาดเจ็บ "กูเจอพระ น่ากลัวเหี้ยๆ เลย มึงมารับกูหน่อย"
"เขาทำร้ายอะไรมึงป่ะล่ะ"
"เปล่า"
"เออ งั้นจะกลัวทำไม พระนะเว้ยไม่ใช่ผี"
"สัส พูดทำไมวะกูยิ่งกลัวๆ อยู่" ผมด่ามันเสร็จก็เริ่มกังวลน้อยลงเพราะดูท่าพระประหลาดนั่นก็เดินไปไกลแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง "เออๆ ไม่น่ามีไรละ เดี๋ยวกูออกไปเรียกแท็กซี่เข้าบ้านดีกว่าว่ะ อย่างน้อยมีเพื่อน"
ไอ้ปลาเก๋าหัวเราะก่อนวางสายไป "ขำไปเหอะมึง ไม่เจอเองบ้างให้รู้ไป" ผมคิด เก็บโทรศัพท์แล้วเดินออกไปทางถนนใหญ่ กะพึ่งแท็กซี่เป็นเพื่อนเข้าบ้าน

ขณะเดินออกไปอย่างสบายใจขึ้น ไม่วายอดใจไม่ได้ หันกลับไปดูอีกที คราวนี้ก็ต้องอุทานดังลั่น ตกใจกลัวจนขนหัวตั้งสร่างเมาสิ้นเชิง เมื่อเห็นพระรูปนั้นวิ่งตรงมาทางผมด้วยความเร็วสูงอย่างไม่น่าเชื่อ!!

"เชี่ยยยยยยย" ผมร้องลั่นแทบไม่เป็นภาษาคน พลางวิ่งซอยเท้าไปทางถนนใหญ่อย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้มาก่อน ก่อนจะพุ่งตัดหน้ารถคันหนึ่ง แสงจากไฟหน้าส่องเข้าตาผมจนมองอะไรไม่เห็นก่อนที่จะวูบไป

เช้าวันต่อมา ไอ้ปลาเก๋ามานั่งข้างๆ ผมที่เตียงโรงพยาบาล "สรุป มึงเมา หลอน วิ่งตัดหน้ารถ ดีนะคนขับเขาเอาส่งหมอแล้วโทร.มาหากูเพราะเป็นเบอร์ล่าสุดในเครื่องมึง"

ตอนนั้นเอง ชายคนที่ขับรถคันนั้นเดินเข้ามา "ตื่นแล้วเหรอน้อง เออ แปลกดีเหมือนกัน เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอ"

ผมกับปลาเก๋าหันไปมองหน้าเขาพร้อมกันด้วยความสงสัย

"ก็ตอนที่น้องวิ่งมาตัดหน้ารถพี่ รถพี่เหมือนชนพระรูปหนึ่งกระเด็นขึ้นมาบนฝากระโปรงรถเลย แฟนพี่กรี๊ดจนเป็นลม แต่พอลงมาก็ไม่เห็นมีพระที่ไหน มีแต่น้องนอนอยู่คนเดียว"

นั่นแหละครับเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นกับผม และจนทุกวันนี้ก็ยังตอบไม่ได้ว่าพระที่เห็นนั่นเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ คือผมคงไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนดึกๆ คนเดียวอีกแล้วละ






ผีเห็ดเผาะ
ฉันกับครอบครัวชอบกินเห็ดเป็นชีวิตจิตใจ ชอบเอามากๆ โดยเฉพาะเห็ดป่าที่จะมีตามฤดูกาล พวกเราขึ้นเขาหาเห็ดกันเอง ฉันได้รับความรู้จากแม่ว่าเห็ดไหนบ้างที่กินได้ เห็ดไหนที่กินไม่ได้ เห็ดพิษบางชนิดคนต่างจังหวัดเราเรียกว่าเห็ดญาติเยอะ เพราะเวลากินไปแล้วญาติจะมาร่วมงานศพกันเยอะทีเดียว หรือบางทีต้มแบ่งกันกินหลายๆ คนก็พากันไปทั้งวงก็บ่อย แรงที่กินไม่ได้เท่าที่ฉันรู้จักคือ เห็ดไข่ตายซาก เห็ดแดงน้ำหมาก เห็ดระโงกหิน เห็ดสมองวัว เห็ดรูประฆัง เห็ดเกล็ดดาว เห็ดขี้วัว กระนั้นเห็ดที่กินได้หลายอย่างก็คล้ายกับเห็ดพิษมากชนิด ที่ว่าระดับผู้เชี่ยวชาญก็ยังแยกยาก ต้องอาศัยความระมัดระวังมากทีเดียว บ้านฉันบางครั้งถ้าไม่ค่อยแน่ใจ (แม้จะดู มาดีแล้ว) ก็จะใช้วิธีต้มในหม้อพร้อมกับหัวหอม ถ้าเห็ดพิษจะทำให้น้ำต้มกลายเป็นสีดำชัดเจน

ฤดูเห็ดที่คึกคักที่สุด ในรอบปีจะมีสองครั้ง คือหน้าเห็ดเผาะกับหน้าเห็ดโคน ช่วงนี้เพิ่งพ้นหน้าร้อนเข้าฝนก็เป็นเทศกาลของเห็ดเผาะ ภูเขาใกล้บ้านฉันเป็นสถานที่ที่เห็ดออกมาก ยิ่งปีนี้หน้าร้อนร้อนจัดยาวนานและฝนตกจนดินชุ่ม กลิ่นเห็ดเผาะแทบจะโชยออกจากป่ามาตามให้พวกเราเข้าไปเดินค้นหากันเลยทีเดียว

เห็ดเผาะวันแรกราคาจะสูงมาก บางปีเราขายได้ถึงกิโลละ 5-6 ร้อย เห็ดเปลือกอ่อนๆ เนื้อในขาวนุ่มเวลาทำอาหารกลิ่นหอมดินจะโชยขึ้นมาเรียกว่าเห็ดอ่อนซึ่งเป็นยอดปรารถนา เก็บข้ามวันสักวันหรือสองวันเห็ดจะแปลงร่างเป็นเห็ดแก่ที่เหนียวและในแห้ง เป็นผงเคี้ยวแทบไม่ได้และขายไม่ได้ราคา ช่วงหลังๆ ภูเขาท้ายหมู่บ้านจึงแทบจะกลายเป็นสมรภูมิรบ เพราะต้องไวถึงจะมีโอกาสได้เห็ดมากที่สุด

ป้าผิวเป็นมือเก็บเห็ดชำนาญการของหมู่บ้านเรามานาน เก็บมาตั้งแต่จำความได้จนตอนนี้อายุเกือบหกสิบแล้วก็ยังไม่วางมือจากวงการ ป้าผิวจะมีตะขอเขี่ยเห็ด กระชุสานสะพายหลังกับข้องเป็นอาวุธ เก็บเห็ดเผาะใส่ข้องก่อนให้ดินร่วง แล้วค่อยเอาเทย้ายใส่กระชุ ได้มากพอแล้วแกค่อยถอยทัพลงมา ว่ากันว่าบางวันแกเคยได้เต็มกระชุนั่นหมายถึงเห็ดน้ำหนักราวสิบกิโลทีเดียว ว่ากันว่าแกหวงเห็ดเอามาก เพราะหามายาก ราคาดี นานทีจะมีรายได้เป็นกอบเป็นกำแบบนี้ แกเก็บค่าเห็ดทุกบาทส่งให้ลูกสาวเพื่อช่วยเหลือค่าเล่าเรียนของหลานๆ สามคนที่กำลังโต

ปีนี้ไม่เหมือนปีอื่นๆ เนื่องจากป้าผิวเริ่มตรวจพบโรคประจำตัวตั้งแต่เมื่อปลายปีที่แล้ว คือโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ และหมอไม่แนะนำให้ทำอะไรที่ต้องใช้แรงมากอย่างยกของหนักหรือ เดินเขา แต่เมื่อกลิ่นเห็ดโชยมาเรียกตามฤดูกาล มือเก็บเห็ดอย่างป้าผิวหรือจะยอมแพ้ แกขึ้นเขาไปตั้งแต่เช้ามืดของวันนั้นและก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย

เย็นวันนั้นชาวบ้านหลายคนช่วยกันพาร่างของป้าผิวลงมาจากเขามาที่บ้านของแก ลูกสาวของป้าผิวมาถึงในคืนนั้นและไม่ติดใจเรื่องการตายของป้าผิว เนื่องจากไม่มีบาดแผลภายนอกและหมอสรุปว่าน่าจะเสียชีวิตจากอาการเส้น เลือดหัวใจตีบเฉียบพลัน

พวกที่ไปพบศพป้าผิวเล่ากันว่า พบแกนอนนิ่งอยู่บนเขาตอนบ่ายๆ ในมือยังถือตะขอคุ้ยเห็ดแน่นพอเข้าไปเรียกก็หมดลมหายใจไปเสียแล้ว ตอนนั้นตัวยังอุ่นอยู่เลย

"แล้วเห็ดในกระชุแกไปไหนหมด" ใครคนหนึ่งถามขึ้น แต่หลังจากนั้นก็มีเพียงความเงียบ ทุกคนรู้ดีว่าป้าผิวเป็นมือวางอันดับหนึ่งของการเก็บเห็ดเผาะ หากพบแกยังอุ่นตอนบ่าย ป่านนั้นกระชุก็น่าจะเต็มแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับไม่มีเห็ดเผาะเหลือสักเม็ด

คืนนั้นฉันกับแม่ไปช่วยทำกับข้าวที่งานศพป้าผิว ยังได้ยินคนคุยกันเรื่องว่า เห็ดป้าผิวถ้าไม่มีใครขโมยเอาไปน่าจะขายได้หลายพันบาท ลูกหลานแกก็น่าสงสาร ปกติแกหวงเห็ดอย่างกับอะไร

กลางดึกคืนนั้นเองที่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น คือทีมเก็บเห็ดราวห้าหกคนต่างพากันเกิดอาการเหมือนเมาเห็ด ประสาทหลอน ยกมือไหว้ขอโทษขอโพยอะไรสักอย่างเหมือนกันหมด ผู้ใหญ่บ้านเลยให้รถพาไปส่งโรงพยาบาล ว่าสงสัยจะเมาเห็ดกัน อาจจะกินเห็ดพิษเข้าไป

"เห็ดพิษอะไรที่ไหน มีแต่เห็ดเผาะทั้งนั้น มันจะเมาเห็ดกันได้ยังไง"

คืนนั้นคนที่ไปเฝ้าไข้เล่าว่าพวกคนป่วยทำอย่างไรอาการก็ไม่สงบลง ร้องแต่ว่าขอโทษ กลัวแล้วๆ อยู่ทั้งคืน คนที่ไปเฝ้าบางคนยังว่า ตอนเคลิ้มๆ จะหลับเหมือนเห็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาคล้ายป้าผิวมายืนชะโงกที่เตียงคนป่วย อยู่แวบๆ เป็นระยะจนขนลุกขนพองกันไปหมด

จนกระทั่งเช้ารุ่งขึ้น จึงพากันมากราบขอขมาศพป้าผิวและสารภาพว่าพวกตนนี่แหละที่ขโมยเห็ดของป้าผิวไปตอนที่เห็นแกล้มลง ซึ่งตอนนั้นแกยังไม่ขาดใจตายด้วยซ้ำ ยังร้องโวยวายอยู่ว่าอย่าเอาไป แต่ก็ไม่มีใครฟัง

ลูกสาวป้าผิวนั่งน้ำตาซึมเมื่อได้ฟัง แต่ก็ยอมรับเงินค่าขายเห็ดจากคนกลุ่มนั้นเพื่อให้พวกเขาสบายใจและได้แต่หวังว่าเทศกาลเห็ดเผาะปีหน้าจะไม่มีเรื่องเศร้าแบบนี้อีก





เจ็ดวันสุดท้าย
โบราณว่าถ้าเห็นคนที่ตายไปแล้วโดยเฉพาะญาติพี่น้องตามที่ต่างๆ อีกไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ก็จะตายตามกันไป จึงไม่ใช่เรื่องสนุกที่ฉันเห็นพ่อที่เคยผูกคอตายตอนฉันยังเล็กจะมาผูกคอตายที่บันไดในบ้านให้ฉันได้เห็นทุกวันตอนค่ำ

"กว่าแม่จะทำใจ กว่าแม่จะล้างภาพพ่อในหัวแม่ออกไปได้ แม่ต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ แม่นั่งที่โซฟารับแขกไม่ได้เลย แม่จะเห็นพ่อห้อยโตงเตงๆ แม่รับไม่ได้จริงๆ" แม่เคยเล่าจากตำแหน่งที่ฉันนั่งบนเก้าอี้รับแขก บันไดจากชั้นบนของบ้านจะอยู่ตรงหน้า ฉันเห็นพ่อทิ้งตัวจากบันไดห้อยโตงเตงดังกับที่แม่เห็นก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ฉันตกใจมากนึกว่าฝันไป ขยี้ตาก็แล้ว ตบหน้าตัวเองอีกหลายต่อหลายครั้งก็แล้ว พ่อก็ยังทำซ้ำให้ฉันได้เห็นอีกตอนค่ำทุกวันติดๆ กันอีกหกวันต่อมา

เช้าวันถัดมาฉันเห็นย่าบนเตียงเดียวกันกับที่ฉันนอนเตียงที่ฉันได้นอนมาตลอดยี่สิบห้าปีโดยไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเตียงเก่าของย่า ย่านอนเคียงข้างฉันในเช้าวันนั้น นอนหายใจรวยรินก่อนที่จะสะดุ้งเฮือกพูดว่าหายใจไม่ออกแล้ว ก็ดิ้นอีกสองสามเฮือกจนผ้าปูเตียงยับ หมดลมหายใจต่อหน้าต่อตาฉัน ย่าทำอย่างนี้อีกห้าวันเต็มๆ

บ่ายวันรุ่งขึ้นที่ชุดโต๊ะรับประทานอาหาร ฉันกำลังนั่งกินข้าวอยู่พอดีตอนที่ปรากฏร่างชายที่ไม่รู้จักจากเงารางๆ ชัดเจนขึ้นเป็นรูปร่างคนในชุดนอนแล้วเขาก็ฟุบหน้ากับชามข้าวแน่นิ่ง ฉันเขย่าตัวเขาหลายครั้งเขาไม่ขยับอีกเลย จากนั้นมาอีกสี่วันติดกัน ตอนบ่ายๆ เขาก็จะปรากฏร่างขึ้นมาและฟุบหน้าแน่นิ่งกับชามข้าวให้ฉันได้เห็น

แม่บอกในเวลาต่อมาว่าเป็นชุดโต๊ะรับประทานอาหารมือสองที่ปู่ซื้อต่อมาจากร้านขายของเก่า ฉันร้องไห้และหวาดกลัวทุกครั้งที่เห็นย่าในนอนเช้า ชายแปลกหน้าในตอนบ่ายและพ่อในตอนหัวค่ำ พวกเขาทำซ้ำๆ โดยไม่พูดกับฉันสักคำ จนเมื่อสามวันก่อนหลังตื่นนอนและเดินลงมาชั้นล่างแล้ว ฉันก็เห็นลุงพรเพื่อนแม่ที่เคยมาหัวใจวายที่บ้านตอนมาช่วยพวกเราขนของหนีน้ำท่วมเมื่อปี 2554 ยืนอยู่กลางบ้านกำลังยกกล่องขนาดใหญ่ ก่อนที่จะทิ้งของลงกับพื้นกุมหน้าอกตัวเองแล้วล้มลงเสียชีวิต ลุงพรมาทำเช่นนี้ให้ฉันเห็นเหมือนคนอื่นๆ อีก

ไม่ใช่เรื่องตื่นเต้นที่จะรอคอยการกระทำของพวกเขา เหงื่อกาฬแตกพลั่กเต็มแผ่นหลังและผุดเต็มหน้าผากเมื่อฉันนึกได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อวานนี้ตอนสี่ทุ่มผู้หญิงที่ฉันเคยขับรถชนจนเสียชีวิตเมื่อตอนฉันเริ่ม หัดขับรถใหม่ๆ ตอนอายุสิบเจ็ดก็มาปรากฏร่างให้ฉันเห็นเธอเดินเหมือนคืนนั้นเลย เดินก้มหน้าก้าวช้าๆ เช่นที่เธอเดินข้ามถนนในคืนนั้น

ฉันจะมองไม่เห็นเธอในตอนแรกกว่าจะเห็นเธอเดินอย่างนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก แทนที่จะเบรกกลับเร่งความเร็วชนเธอที่กำลังเดินข้ามถนนกระเด็นขึ้นสูง ก่อนที่จะตกลงมาถูกรถคันหลังทับซ้ำ ฉันหยุดรถและลงไปดูเธอ อารามตกใจกลัวเมื่อเห็นเธอเสียชีวิตแล้ว ฉันรีบขับหนีจากที่นั่น แม้ตำรวจจะตามมาไม่ถึงฉั แต่ก็ต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าฉันจะสลัดภาพผู้หญิงคนนั้นออก

เมื่อวานเธอมาทำท่าถูกรถฉันชน พร้อมกับกระเด็นขึ้นฟ้าและตกลงมานอนบิดตัวร้องครวญคราง หนนี้เธอคลานตรงมาหาฉันก่อนจะพูดว่า "เธอทำไมไม่พาฉันไปโรงพยาบาล ทำไม ทำไม เธอใจร้าย เธอใจร้าย"

วันนี้ตอนสี่โมงเย็นหลังเห็นย่าตอนตื่นนอนเห็นลุงพรตอนลงมาชั้นล่าง เห็นชายแปลกหน้าฟุบกับโต๊ะกินข้าว แล้วก็เห็นกนกพรเพื่อนสนิทเดินมานั่งข้างๆ ฉันแล้วพูดว่า "เรามารอรับเธอนะ"

ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีอีกแล้ว วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายในชีวิตของฉันแล้วสินะ ฉันนั่งรอเวลาหัวค่ำที่พ่อจะมาผูกคอตายให้เห็น รอเวลาสี่ทุ่มที่หญิงคนนั้นจะปรากฏร่างกระเด็นขึ้นบนฟ้าแล้วตกลงมาพูดซ้ำ ว่าฉันใจร้ายๆ ฉันกลัวจนความกลัวหายไปไหนไม่รู้แล้ว แม่ช่วยฉันไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้บนโซฟา มองดูลูกหวาดผวาและตื่นกลัวอยู่อย่างนั้น

ฉันนั่งมองเข็มสั้นเข็มยาวบนหน้าปัดนาฬิกาเคลื่อนไป ตอนที่เข็มนาฬิกาบอกเวลาทุ่มตรง ฉันมองไปที่บันไดเพื่อรอพ่อ พ่อไม่มา ทุกอย่างเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว แล้วเวลาก็เลยสี่ทุ่ม เวลาผ่านไปพร้อมกับความว่างเปล่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนล่วงเข้าตีสองตอนที่ฉันหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึกท่ามกลางความมืดสลัว ข้างกายฉันมีเพื่อนที่เสียชีวิตไปในค่ำคืนนั้น คืนที่พวกเรากลับจากเชียงใหม่สิบกว่าคนอยู่เต็มห้อง

หนึ่งในนั้นพูดอย่างสำนึกผิด "โทษทีนะ ที่เรามาช้า"


หลอน- นทธี ศศิวิมล
http://daily.khaosod.co.t
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #24 เมื่อ: 09 สิงหาคม 2559 19:50:31 »




คนตัดหญ้า

ผมเคยใช้เครื่องมือตัดหญ้ามาทั้งหมดแหละ ตั้งแต่กรรไกรตัดหญ้า รถเข็นตัดหญ้าแบบใช้ไฟฟ้าและแบบใช้น้ำมัน หรือเครื่องตัดหญ้าแบบสะพายบ่าและแบบใช้น้ำมัน เพราะผมมีสนามหญ้าหน้าบ้าน ถือว่าการตัดหญ้าเป็นการพักผ่อนและทำงานไปในตัวอย่างหนึ่ง ฉะนั้นผมจึงโมโหมากตอนที่เพื่อนบ้านใช้รถตัดหญ้าแบบน้ำมันมาตัดหญ้าตอนเจ็ด โมงเช้าวันอาทิตย์

ย้ำเจ็ดโมงเช้าวันอาทิตย์ เครื่องตัดหญ้าแบบใช้น้ำมันนี้ถ้าใครเคยใช้หรือได้ยินเสียงจะนึกออกทันทีว่ามันดังแค่ไหน อีกอย่างผมว่าเป็นสามัญ สำนึกพื้นๆ นะ ที่เราไม่ควรส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นในวันหยุดแถมเป็นตอนเช้าเสียด้วย ยิ่งเช้านั้นฟุตบอลยูโรเพิ่งเตะจบตอนตีห้า ผมจึงนอนได้แค่สองชั่วโมงก็ได้ยินเสียงเครื่องตัดหญ้าคำรามลั่น ผมใช้ผ้าห่มปิดหูพยายามข่มตาหลับ

จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่หยุด ก่อนหน้านี้เพื่อนบ้านคนนี้ก็ทำมาหลายครั้งแล้ว ผมพยายามอดทนไม่อยากมีเรื่องมีปัญหากัน หมอนี่ชอบจอดรถหน้าบ้านผมประจำ เวลาผมกลับบ้านทีไรต้องเดินไปกดออดขอให้มันออกมาถอยรถแทบทุกครั้ง บางครั้งกว่าจะออกมาได้ก็นาน แถมไม่เคยขอโทษหรือแสดงความรู้สึกผิดอะไรเลย หมอนี่มีพ่อเป็นนายตำรวจระดับนายพล มันเคยทะเลาะกับเพื่อนบ้านติดกันอีกฝั่ง มันชักปืนมาขู่เพื่อนบ้านจนเพื่อนบ้านคนนั้นหวาดกลัวประกาศขายบ้านไปในที่สุด

ผมเองก็ไม่อยากมีเรื่องกับอันธพาลพวกนี้ แต่นี่ไม่ไหวจริงๆ ผมจึงลงไปถามเขาว่าเมื่อไหร่จะตัดหญ้าเสร็จ มันหนวกหูผมมาก เขาก็ทำหูทวนลม มองหน้าแต่ไม่สนใจ ผมตะโกนแข่งกับเสียงอีกครั้ง ถามเขาว่าเมื่อไหร่จะเสร็จ เขามองหน้าผมแล้วก็ตัดต่อ แถมผิวปากแสดงอาการ "กวน" ทันที

ผมโกรธจัดเดินเข้าบ้าน ระหว่างนั้นพยายามข่มอารมณ์ แต่ยิ่งนึกภาพที่เขาไม่สนใจ ทำท่ายียวนกวนอารมณ์ บวกกับเสียงตัดหญ้าก็ยังดังเข้ามาอีก วินาทีนั้นอารมณ์โกรธผมพุ่งขีดสุด ไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรแล้ว ผมขึ้นห้องนอน เปิดลิ้นชัก คว้าปืนออกมาแล้วตรงไปกระหน่ำยิงไอ้หมอนั้นหมดลูกโม่

ผลก็คือ เขาเสียชีวิตคารั้วบ้าน

ยิงลูกตำรวจ ในบ้านมันด้วย! ผมไม่หนีก็บ้าแล้ว

ผมจึงหนีไปชายแดนเขมร อาศัยบารมีของนักการเมืองชื่อดังอีกคนที่ผมเคยเป็นลูกน้องเก่าพอมีข้าวกินมีที่นอนรอเรื่องเงียบ ที่บ้านผมลูกเมียก็อยู่ไม่ได้ พ่อมันส่งลูกน้องมาคาดคั้นเอากับเมียผม จนเธอต้องหนีหลบไปอยู่พะเยา ถิ่นพ่อเธอที่เป็นนายกอบต. หลบชั่วคราว ลูกก็ต้องลาออกจากโรงเรียนหนีไปอยู่กับแม่ ทั้งหมดก็เพราะอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ของผมนั่นเอง

บอกตามตรงแม้แค่หมาผมก็ยังไม่เคยยิง ไม่ต้องพูดถึงการยิงคนเลย ผมได้ปืนกระบอกนั้นมาจากสมัยเป็นลูกน้องท่าน ซึ่งลูกน้องท่านก็มีกันทุกคน ผมแค่ทำงานเอกสารในสำนักงานของท่าน ไม่ได้เดินตามหรือใกล้ชิดกับท่านหรอก แต่เมื่อได้มาผมก็เก็บไว้ จนกระทั่งลาออกจากท่าน ปืนก็ยังอยู่กับตัวเพราะท่านให้แล้วให้เลย ผมใช้ยิงครั้งนี้ก็ครั้งที่สาม สองครั้งแรกหัดยิงขวดเบียร์ตอนได้มาใหม่ๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเอามายิงคนด้วยซ้ำ

บ้านที่ท่านให้ผมอยู่เป็นหมู่บ้านจัดสรร ในเมือง ตั้งแต่ยิงมันตายจนวันที่หนีมาก็ครบเดือนแล้ว ผมยังจำภาพที่มันจมกองเลือดได้เลย ยอมรับว่าตกใจมาก หลังกดไปจนหมดโม่ ผมไม่เคยเห็นคนนอนจมกองเลือดเลย กลิ่นเลือดมันคาวจนอยากอ้วก ผมกลัวมากบอกตามตรง ภาพมันยังติดตาผมอยู่ แม้แต่ตอนที่มันกำลังเข็นรถตัดหญ้านั่น และนี่แหละที่ทำให้ผมผวาตื่นแทบทุกคืน

ผมไม่ได้ฝัน ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน คืนแรกที่ได้ยินเสียงรถตัดหญ้าผมถึงกับลุกขึ้นมานั่งเหงื่อแตกในห้อง พลางเปิดหน้าต่างเหลียวหาที่มาของเสียงแต่ก็ไม่พบ ผมบอกตัวเองว่าหูฝาด ว่าคิดไปเอง แต่นั่นก็ไม่สำเร็จ

คืนที่สอง คืนที่สามก็ยังได้ยิน เสียงเหมือนจะเข้ามาใกล้ขึ้นทุกคืน เมื่อก่อนผมโกรธ ผมโมโหเสียงนี้มาก แต่ตอนนั้นกลับกลัวอย่างบอกไม่ถูก เสียงมันค่อยๆ ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา แล้วก็เงียบหายไป

เป็นอย่างนี้ต่อๆ มาอีกหลายคืน

คืนนี้ เป็นคืนที่เจ็ดแล้ว ผมผวาตื่นกลางดึก เสียงเครื่องตัดหญ้าเหมือนมาดังอยู่หน้าบ้าน ผมกลัวจนเหงื่อแตกพลั่กๆ นั่งสั่นงันงกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ตัวสั่น ปากสั่น นั่งกอดเข่าทำอะไรไม่ถูก เมื่อเสียงรถตัดหญ้าใกล้เข้าจนเหมือนจะมาอยู่หน้าห้องแล้ว ผมพุ่งหลบไปตรงมุมห้อง ความกลัวสุดขีดทำให้ผมผวาไปที่หน้าต่างแล้วเปิดพุ่งกระโดดจากชั้นสองลงมา ชั้นล่าง

มาลืมตาตื่นที่โรงพยาบาล นอกจากรักษาข้อเท้าที่หัก ผมยังต้องกินยาระงับประสาทที่ทำให้ง่วงมาก ก่อนจะหลับทุกครั้ง ผมแว่วเสียงเครื่องตัดหญ้าเสมอ

ไม่ยุติธรรมกับผมเลย



ชีวิตก็เท่านี้

สมพล เกิดมาพร้อมกับความยากจน ตั้งแต่เด็กแล้วเขาไม่เคยเห็นหน้าพ่อ แม่เลี้ยงเขามาคนเดียว ด้วยอาชีพกวาดถนนกินเงินเดือนเทศบาล สองแม่ลูกไม่เคยคิดว่าตนเองลำบาก ไม่เคยรันทดทดท้อกับการดำเนินชีวิต แม่เลี้ยงและสอนให้สมพลรู้จักค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์ แม่เคยเก็บกระเป๋าสตางค์บนถนนได้หลายครั้งแต่ไม่เคยเก็บไว้กับตัว นำส่งเทศบาลให้ตามหาเจ้าของได้ทุกราย แม่มักจะช่วยคนชราบางคนที่อายุมากพาข้ามไปอีกฝั่งถนนอย่างปลอดภัย มีคราวหนึ่งช่วยคนที่เกิดอุบัติเหตุโดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าจะเปื้อนเลือด แถมเป็นพยานให้เจ้าทุกข์ถูกรถฝ่าไฟแดงชนจริงๆ ขณะเดินบนบาทวิถี ไม่ได้เป็นเพราะเดินลงถนนตัดหน้ารถอย่างที่เจ้าของรถกล่าวหา ทำให้ถูกเจ้าของรถอาฆาตมาดร้าย แม่บอกสมพลว่า

"ความดีนั้นทำไปเหอะ ไม่มีวันเน่า"

สมพลจึงเติบโตพร้อมกับความมีน้ำใจและกตัญญูรู้คุณ โดยเฉพาะกับแม่ หลังเลิกเรียนทุกวันเขาไม่เคยไปเที่ยวเตร่กับเพื่อนๆ เลิกเรียนแล้วก็ตรงมาช่วยแม่กวาดถนนจนเสร็จสรรพกลับบ้านด้วยกัน แถมกลับมาถึงบ้านก็ช่วยแม่ทำอาหาร ทำความสะอาดบ้านเสมอ ห้องเช่าเล็กๆ ห้องนั้นที่เรียกว่าบ้าน จึงเป็น "บ้าน" สำหรับแม่ลูกคู่นี้ทุกวัน

วันนั้นฝนตกหนัก น้ำ(ขังรอการระบาย)ท่วมจนถึงหัวเข่า รถติดแหง็กบนถนนหน้าเทศบาล สมพลออกจากบ้านตรงมาช่วยคนข้ามถนน เพราะนอกจากน้ำบริเวณนั้นแรงมาก ยังมีท่อใหญ่ท่อหนึ่งที่ไม่มีฝาปิด สมพลเกรงคนไม่รู้จะเดินตกลงไป แม้จะเอากิ่งไม้มาปักไว้ในท่อแต่ที่ผ่านมาก็เคยมีคนเดินตกลงไปจนได้รับบาดเจ็บ

สมพลช่วยเด็กนักเรียนข้ามถนนหลายคนแล้ว ตอนที่รถยนต์โฟร์วีลส์คันหนึ่งวิ่งอย่างเร็วนอก จากไม่สนว่าน้ำจะกระเด็นเปรอะเปื้อนคนเดินถนนยังพุ่งเข้าชนสมพลจนบาดเจ็บสาหัส

มีคนช่วยสมพลไปส่งโรงพยาบาล แต่เขาก็จากไปเสียแล้ว ท่ามกลางความโศกเศร้าของแม่ ไม่มีอะไรฉุดรั้งแม่ไว้ แม่ไม่อาจทำใจกับการสูญเสียลูกชายอันเป็นที่รักไปได้ แม่จมกับกองทุกข์ไม่เป็นอันทำการงาน ถึงกระนั้นหัวหน้างานแม่จะเข้าใจ เพื่อนๆ จะช่วยกันปลอบขวัญ แต่ไม่อาจทำให้หัวใจอันเต็มไปด้วยกองทุกข์ลดขนาดลงได้ แม่ผ่ายผอมลงทุกวัน

คืนนั้นฝนตกหนัก จู่ๆ แม่ก็ออกจากบ้านตรงไปยังบริเวณท่อที่ยังไม่มีฝาปิด(ผ่านมาหลายปีแล้ว ฝาก็ยังไม่มี) แม่ยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อมองหาคนที่จะช่วยได้ ทว่าห้าทุ่มเที่ยงคืนแล้ว จะมีใครออกมาข้ามถนนยามดึกดื่นฝนตกหนักอย่างนี้เล่า แม่อยู่ตรงนั้นจนล่วงเข้าตีสองตีสามฝนหยุดตกไปนานแล้ว แม่จึงเข้าบ้านพร้อมกับอาการไข้หวัด ทำงานไม่ได้

ไข้ขึ้นสูง เพื่อนร่วมงานที่มาดูถึงห้องเพราะเห็นไม่ไปทำงาน จึงพาไปหาหมอ เพื่อนเฝ้าปลอบอยู่นานจนเพื่อนเบื่อไปเอง เมื่อแม่ไม่รับรู้ไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น หัวหน้าให้ลางานได้หนึ่งสัปดาห์ นี่ก็เข้าเวลานับเดือนแล้วที่สมพลจากไป

เพื่อนข้างห้องล้วนสงสาร พากันเข้ามาปลอบอกปลอบใจ ชวนคุยสารพัดเรื่อง ไม่พยายามพูดข้องแวะไปเกี่ยวกับสมพล ว่าเรื่องใดที่มีสมพลมาเกี่ยวข้องแม่จะตาโตหูผึ่งอยากฟังทันที

ด้วยความสงสารเพื่อนคนหนึ่งจึงเล่าว่าเมื่อคืนสมพลมาเข้าฝัน บอกว่าคืนนี้ฝนจะตกหนักและจะมีเด็กคนหนึ่งตกท่อ ให้บอกแม่ว่าให้ออกไปช่วยแทนหนูด้วย

เธอพูดเล่นๆ พูดโกหกสร้างเรื่องไปเรื่อยๆ โดยไม่คิดอะไร ทว่าคืนนั้นฝนตกจริง แม่ออกไปยืนรอที่ท่อที่ยังไม่มีฝาปิดนั้น แล้วเพื่อนบ้านที่พากันตามออกไปสองสามคนก็เห็นว่ามีเด็กวัยรุ่นเดินผ่านมา จริงและเกือบตกท่อจริงๆ ด้วย

"ฉันพูดเล่นนะ แต่งเรื่องเอาตอนนั้น ไม่คิดด้วยซ้ำว่าฝนจะตก คนจะมาเดินตกท่อ ก็เห็นสมพลมันชอบช่วยคนตรงท่อนี้ประจำ"

เรื่องที่ไม่มีเหตุผล บางทีก็เกิดขึ้นจริงๆ เพื่อนข้างห้องเห็นสมพลจริงๆ

ดึกคืนนั้นฝนไม่ตกหรอก แต่มีผู้ชายขี่มอเตอร์ไซค์ชนกับรถยนต์แถวๆ ท่อที่ไม่มีฝานั่น เพื่อนข้างห้องบังเอิญผ่านไป และทันได้เห็นสมพลช่วยพยุงคนเจ็บให้ลุกขึ้นและกดโทรศัพท์แจ้งตำรวจ ก่อนจะเดินจากไป หนุ่มคนที่ได้รับการช่วยเหลือก็ยืนยันกับทุกคนว่าจริง พร้อมชี้ภาพสมพลจากรูปถ่ายได้ถูกต้อง

แม่สมพลถึงขั้นเพ้อกับข่าว คราวนี้เธอลงทุนไปนั่งเฝ้านอนเฝ้าบริเวณท่อไม่มีฝานั้นเพื่อจะเจอกับสมพลให้ได้ แต่เธอไม่เห็นเลย หลายคนว่าทำไมสมพลไม่ออกมาให้เห็นจริงๆ เล่า เพื่อแม่ที่คิดถึงจะได้สมหวังสักครั้ง

ผมกับเพื่อนข้างห้องนั่นแหละที่เห็นตรงกันว่าทำถูกแล้ว

แม่เห็นสมพลครั้งนั้น แม้จะเป็นเพียงครั้งเดียวที่เธอได้เห็นลูกอีกครั้งแต่ก็ช่วยให้เธอไม่ต้องเศร้าอีกต่อไป

"สมพลมันบอกฉันว่า แม่ต้องอยู่ให้ได้นะ โดยไม่มีหนู"

เพื่อนข้างห้องบอกกับผมว่า "มึงทำถูกแล้วที่ปลอมตัวไปบอก"



สัมผัสผวา
อดุลย์ยิ้มๆ เมื่อธนน เพื่อนร่วมงานในแล็บของเขาเตือนเกี่ยวกับการนอนค้างในห้องนักวิจัยของมหาวิทยาลัย

"อย่าว่าฉันงมงายเลยนะ แต่ที่ผ่านมาหลายๆคนพูดตรงกันหมด เกี่ยวกับเรื่องแปลกๆ ที่นี่ ถ้าเป็นไปได้แกกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า ดึกแค่ไหนก็กลับเถอะ ให้ที่นี่เป็นแค่ที่ทำงานก็พอ" ธนนว่า

"แต่แกก็รู้นี่ธนน ว่าบางงานมันติดพันก็ต้องอยู่ต่อจนกว่างานจะเสร็จ อย่างเพาะเชื้อบางตัวมันต้องคอยดูความเปลี่ยนแปลงเป็นระยะ ทิ้งไม่ได้ ขืนกลับบ้านไปนอนกลับมาก็พอดี ไม่ต้องจดบันทึกกัน"

ธนนขมวดคิ้ว "กรณีแบบนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรแกหรอก เพราะแกก็ต้องอยู่แต่ในแล็บใช่ไหม ถึงจะงีบก็งีบเอาบนโต๊ะแถวนี้ได้ หรือปูผ้านอนบนพื้นก็ได้ ไฟเปิดตลอด ที่ฉันเตือนฉันเตือนเรื่องห้องพักนักวิจัยต่างหาก ถ้าเป็นตอนกลางวันจะเข้าไปงีบบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าพระอาทิตย์ตกดินไปแล้วไม่ควรเหยียบเข้าไปเลยล่ะ"

อดุลย์พยักหน้า "โอเค ขอบใจแกที่เตือน" แต่ในใจเขาแอบหัวเราะ เออแปลกจริงทำงานในสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์แท้ๆ เพื่อนร่วมงานดันเชื่อเรื่องผีสางไสยศาสตร์ไปเล่าให้ใครฟังคงไม่มีใครเชื่อแน่ๆ

อย่างที่บอก คืองานของอดุลย์ไม่มีเวลาตายตัวเนื่องจากต้องทดลองและติดตามผลในจานเพาะเชื้อที่ผลมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา บางการทดลองต้องเก็บข้อมูลทุกครึ่งชั่วโมงหรือทุกหนึ่งชั่วโมง ทำให้ไม่สามารถไปไหนได้ ต้องจัดสรรเวลาให้ดีๆ คืนไหนจะอยู่ยาวก็ต้องนอนกลางวันมาให้พร้อม บางงานอดุลย์แทบไม่ได้นอนเลยทั้งวันทั้งคืนติดต่อกันด้วยความจำเป็น แต่หลังจากนั้นก็ต้องการการนอนหลับพักผ่อนชนิดหลับเป็นตายข้ามวันข้ามคืนเช่นกัน

ในช่วงแรกของโปรเจ็กต์วิจัยเกี่ยวกับเชื้อจุลินทรีย์ในอาหารกระป๋อง อดุลย์ต้องอยู่เฝ้าแล็บแบบไม่ได้ไปไหน เช่นเดียวกับเพื่อนร่วมโปรเจ็กต์อีกสามคน คือธนน แก้ว และอิงอร แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชาย มีความสะดวกคล่องตัวกว่า ธนนและอดุลย์เลยอาสาอยู่กะกลางคืนเฝ้าแล็บและให้สาวๆ กลับบ้านไปพักผ่อนได้เพื่อมารับช่วงตอนเช้า โดยที่หนุ่มทั้งสองก็อาศัยงีบเอาในแล็บบ้างหรือพักในห้องนักวิจัยบ้าง ตอนนั้นยังไม่มีใครละเมิดคำเตือนที่ว่าห้ามไปนอนในห้องนักวิจัยเวลากลางคืนเพราะความจำเป็นของงานมากกว่าอย่างอื่น

เมื่อผ่านช่วงแรกไปงานที่ต้องเกี่ยวข้องกับการติดตามผลในจานเพาะเชื้อแบบถี่ๆ ลดลง อดุลย์กับธนนเลยพอมีเวลาสลับกันกลับบ้านบ้าง แม้ในมหาวิทยาลัยจะมีห้องอาบน้ำสะดวกสบาย แต่ทุกคนก็คงคิดตรงกันว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็สะดวกสบายไม่เท่าที่บ้าน

"เออ ดุล แกอยู่ไหวนะคืนนี้ ฉันว่าจะกลับไปแช่น้ำอุ่นแล้วนอนยาวๆ หน่อย"

"ไหวๆ ไปเหอะ จะไปแช่อ่างไหนก็ตามใจ" อดุลย์ว่าพลางหัวเราะ

"แช่อ่างที่บ้านโว้ย อ่างอื่นไม่มีแรงจะไปแล้ว อดนอนมาตั้งหลายคืน ว่าแต่แกอย่าลืมที่เตือนไว้ละกัน อย่านอนในห้องพักตอนกลางคืน... ไม่งั้น" หลังจากนั้นอดุลย์ก็ไม่ได้ใส่ใจฟังอะไรอีก และความง่วงทำให้งีบหลับไปบนโต๊ะทำงานโดยไม่รู้ตัว

อดุลย์งัวเงียตื่นมาอีกทีตอนตีสองเพราะยุงกัด เมื่อเดินดูรอบๆ ห้องถึงพบว่าใครบางคนเปิดแง้มหน้าต่างทิ้งไว้บานหนึ่ง ยุงถึงเข้ามาได้ อดุลย์หัวเสียมากตุ่มแดงเต็มแขนเต็มขาไปหมด เลยคว้าเสื้อผ้าเดินไปห้องอาบน้ำ อาบน้ำแล้วหายาหม่องทา

ด้วยความที่ง่วงเพลียอย่างมาก แล็บก็ไม่มีอะไรน่าห่วงมากนัก แถมยุงชุมอีก อดุลย์ตัดสินใจย้ายไปนอนในห้องพักนักวิจัยโดยไม่สนใจคำเตือนของธนน อดุลย์เปิดไฟเข้าไปเห็นเตียงนอนสะอาดๆ และห้องเงียบสงบก็แทบจะหลับผล็อยลงทั้งยืน อดุลย์เปิดแอร์ ปิดไฟ แล้วก็โดดผลุงลงบนที่นอนและหลับสนิทในเวลาไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น

คืนนั้นจำได้ว่าอดุลย์นอนกระสับกระส่ายเพราะฝันร้าย แต่ฝันว่าอย่างไรก็จำไม่ได้แน่นอนนัก อดุลย์ลืมตาขึ้นมาในความมืดขยับตัวไม่ได้ รู้สึกอัดอึดเหมือนมีใครมากดหน้าอกตรึงไว้กับที่ แอร์ที่เปิดไว้แค่ 27 องศา จู่ๆ กลับค่อยๆ ทวีความเย็นจนหนาวเยือก เขาสั่นไปทั้งตัว แสงสว่างที่ส่องออกมาจากซอกประตูด้านล่าง มีเงาวูบไปมาเหมือนมีใครสักคนหรืออะไร สักอย่างเดินผ่าน

ตอนนั้นเองที่อดุลย์รู้สึกคล้ายเส้นผมมนุษย์อ่อนนุ่มยาวสลวย ค่อยๆ ลากผ่านข้อเท้าทั้งสองข้างไปช้าๆ จากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งจนเย็นสันหลังวาบ ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว!

ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมานั่งได้ และรีบหายใจเข้าออกอย่างเร็วเพราะหายใจไม่สะดวกมาพักใหญ่ พอสติสัมปชัญญะมาเต็มแล้วก็รีบลุกเปิดไฟและมองไปรอบๆ ห้อง แต่ทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีใครอยู่นอกจากตัวเขาเอง

อดุลย์ยังคงนั่งนิ่งๆ อยู่อีกพักหนึ่ง แล้วก็สรุปกับตัวเองว่าคงเพราะอ่อนเพลียมากไปจากการอดหลับอดนอนทำแล็บก็เลยนอนหลับไม่สนิทและฝันร้าย แล้วคงจะเอาเรื่องที่ธนนเล่ามาผสมด้วยจนมโนบวกฝันไปเองเป็นตุเป็นตะ คิดได้แบบนั้นแล้วก็เอนตัวลงนอนต่อเพราะยังง่วงและเพลียมากแต่เปิดไฟทิ้งไว้จนเช้า คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือจะมีอดุลย์ก็จำไม่ได้แล้ว

เช้ามาอดุลย์รีบลุกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเฝ้าแล็บเช่นเคย แก้วกับอิงอรมากันแต่เช้าและซื้อขนมจีบซาลาเปา น้ำเต้าหู้มาฝากอดุลย์อีกด้วยและออกจะตื่นตระหนกกันพอสมควรเมื่อรู้ว่าเมื่อ คืนอดุลย์นอนในห้องพักนักวิจัยที่เขาว่ากันว่าผีดุจนไม่มีใครกล้านอน

"เฮ้ย ดุลกล้านอนได้ไงอ่ะนับถือใจเลย นี่เขาเจอกันมาทุกรายไม่มีใครรอดเลยนะ" แก้วว่า

อดุลย์ไม่ได้เล่าเรื่องแปลกๆ ที่เขาเจอเมื่อคืนให้ทั้งสองฟัง กลัวจะถูกหาว่างมงายเพราะเขาแสดงท่าทีแอนตี้เรื่องพวกนี้มาตลอด เพราะเชื่อว่าวิทยาศาสตร์น่าจะอธิบายได้ทุกอย่าง และผีในความหมายที่ทุกคนว่ามาไม่น่าจะมีจริง มีแต่คนเรามโนไปเองทั้งนั้น

"ก็แล้วถ้าผีที่เขาว่าๆ กันมีจริง แล้วมันจะมาจากไหนล่ะ อย่าบอกนะว่ามีฆาตกรรมในห้องนั้นหรืออะไรทำนองนั้นอีก" อดุลย์เกริ่นถาม

อิงอรเหมือนรอจังหวะจะเล่าอยู่นานรีบเสียบทันที "เมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้วมีคนตายในห้องนั้นจริงๆ นะดุล ไม่เชื่อแกไปหาข่าวดูได้เลย เขาว่าเป็นนักศึกษาผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักระดับพริตตี้ ชอบกับอาจารย์นักวิจัยที่มานอนห้องนั้นบ่อยๆ แหละ คืนที่เกิดเรื่องเห็นว่าน้องเขามานอนรอแฟนที่ห้องนั้น แล้วทีนี้ใครไม่รู้เอาขวด co (สารพิษไร้กลิ่น) ไปไว้ในห้อง แล้วบังเอิญน้องเขาทำขวดแตก แล้วเขาไม่รู้ เอาผ้าเช็ดๆ แล้วนอนต่อ ทีนี้เลยขาดอากาศหายใจตาย"

"หลังจากนั้นแฟนน้องก็ลาออกไป แต่วิญญาณน้องเขาอาจจะยังไม่รู้ เลยเหมือนกลับมารอแฟนที่ห้องเดิมทุกคืน ใครไปนอนตอนกลางคืนทีไร โดยเฉพาะผู้ชายนะ พูดเหมือนกันหมดว่ารู้สึกเหมือนมีผู้หญิงอยู่ในห้องอีกคนนึง เป็นผู้หญิงผมยาวๆ ผิวขาว หน้าตาสวย บางทีก็เดินไปมา บางทีก็มานั่งข้างๆ บอกสัมผัสโดนเหมือนผมน้องเขาลากไปมาตามตัวด้วย"

อดุลย์ใจหาย ขนลุก เมื่อได้ยินเรื่องเส้นผม มันบังเอิญหรือเปล่านะ เขายังจำความรู้สึกที่ข้อเท้าได้แม่นยำ มันชัดเจนจนยากจะเชื่อว่าคือความฝัน

บ่ายวันนั้น อดุลย์มีเหตุให้ต้องเข้าไปหยิบของในห้องพักนักวิจัย เขายังอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ ในขณะที่กำลังล้างเครื่องมือเขาก็รู้สึกเหมือนมีใครอีกคนเดินเข้ามา เขายังคิดว่าเป็นธนนเข้ามาเร่ง เลยร้องทักโดยไม่ได้หันหลัง

"เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวกำลังจะออกไปละ"

แต่แล้วเขารู้สึกว่าใครคนหนึ่งเดินมาประชิดที่ด้านหลังแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ เสียงเหมือนลมหายใจแผ่วอยู่ข้างหู แล้วหัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงของหญิงสาวที่ชวนให้เย็นสันหลังวาบ

อดุลย์สะดุ้งเฮือกจนขวดแก้วในมือหล่นแตก แต่เมื่อหันไปก็ไม่มีใครสักคน เขาพยายามระงับอาการใจสั่นแล้วรีบเก็บเศษแก้วก่อนหยิบเครื่องมือที่ต้องใช้ทำงานออกไปจากห้อง

ค่ำนั้นเขารู้สึกสับสนในใจเป็นอย่างมาก กลัวก็กลัว แต่ความอยากรู้มีมากกว่า ชายหนุ่มเลยตัดสินใจจะอยู่ท้าพิสูจน์โดยนอนที่ห้องพักนักวิจัยอีกสักคืน เพื่อหาคำตอบให้ตัวเองตามประสานักวิทยาศาสตร์

คืนนั้นอดุลย์เข้านอนที่เตียงในห้องพักตามปกติและปิดไฟแต่หัวค่ำ เขาชาร์จแบตโทรศัพท์ไว้ที่พื้นมุมห้อง ทำให้เห็นจุดแสงไฟเล็กๆ สีแดงในความมืดเวิ้งว้าง เสียงแอร์ในห้องดังหึ่งๆ เบาๆ ชวนให้รู้สึกหวิวหนักเข้าไปอีก เขารออยู่นานไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งเคลิ้มหลับไป

กลางดึกคืนนั้น อดุลย์รู้สึกตัวตื่นเพราะเหมือนมีใครมานอนอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงเหมือนเด็กสาวหัวเราะสลับกับร้องไห้ เขานอนหงายเหงื่อแตกทั้งตัวทั้งที่อากาศเย็นเฉียบ ตอนนี้ตื่นเต็มที่แล้วแต่กลับขยับตัวไม่ได้ ลืมตาก็ไม่ได้ อดุลย์เริ่มรู้สึกเหมือนคืนก่อน คือเหมือนมีเส้นผมอ่อนนุ่มเคลื่อนผ่านข้อเท้าช้าๆ และได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นและมีแสงกะพริบวูบวาบที่เปลือกตาเหมือนมีคนโทร.เข้าแต่ไม่มีเสียง

เขารู้สึกได้ว่าเส้นผมอ่อนนุ่มนั้นไม่หยุดแค่ข้อเท้า แต่ยังค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จากข้อเท้า ขึ้นมาตามขา ลากผ่านแขนที่ทอดอยู่บนเตียง สูงขึ้นๆ จนกระทั่งเส้นผมอ่อนนุ่มมาเคลียอยู่ที่แก้ม!

ตอนนี้อดุลย์กลัวจนตัวสั่น ฟันกระทบกันดังกึกๆ เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะขยับตัวเพื่อจะได้ลุกหนีไปได้ แต่ที่สุดแล้วเขาบังคับได้เพียงเปลือกตา

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นและได้เผชิญกับภาพที่น่าหวาดผวาที่สุดในชีวิต ใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวปรากฏอยู่ตรงหน้าแทบจะแนบกับหน้าเขา ผมยาวสยาย ผิวขาวซีด ดวงตาแดงก่ำไร้แววในชุดนักศึกษา ภาพนั้นปรากฏเป็นแวบๆ ตามจังหวะของแสงไฟมือถือที่สว่างวูบวาบอยู่ในตอนนั้น ช่วงเวลานั้นช่างยาวนานกว่าอดุลย์จะกลัวจนหมดสติไป และตื่นมาอีกครั้งในตอนสายเมื่อเพื่อนๆ พากันเข้ามาปลุก

หลังจากนั้นเขาไม่ยอมก้าวเข้าไปในห้องพักนักวิจัยอีกเลย และก็ไม่ยอมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ใครฟังด้วย และก็ไม่พยายามพิสูจน์หรือเกี่ยวข้องกับเรื่องลี้ลับอะไรอีก เพราะเขาคิดว่าเขาได้รับคำตอบมากเกินกว่าที่จะอยากพิสูจน์อะไรอีกแล้ว



บ้านซอย 15
วิทยาเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลาย หลังเรียนจบวิทยาไม่ได้เรียนต่อเข้าทำงานโรงงานอยู่หลายแห่ง ขณะที่ผมเรียนรามฯ ไปด้วย ทำงานไปด้วย วิทยาจะมานั่งกินเหล้าที่ห้องผมเสมอ จนกระทั่งวิทยาได้งานใหม่เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยประจำหมู่บ้านหรูชานเมือง กินเงินเดือนเดือนละหมื่นห้านั่นแหละ นานครั้งจึงจะมาหาผมสักหน ครั้งหนึ่งมาพร้อมกับเรื่องเล่าเรื่องนี้

วิทยาเล่าว่าแค่สองอาทิตย์แรกที่ทำงานก็แทบจะลาออกให้รู้แล้วรู้รอด หน้าที่แลกบัตรเข้าออกนั้นไม่ยาก หน้าที่ขี่จักรยานตรวจตราก็ไม่ยาก ยิ่งทำงานกะกลางคืนยิ่งสบายเข้าไปใหญ่ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นนั่นแหละที่ทำให้วิทยาขอร้องหัวหน้าขอทำงานกะกลางวันแทน

วิทยาเข้ากะกลางคืนซึ่งเริ่มตอนหกโมงเย็นร่วมกับเพื่อนร่วมงานอีกคนชื่อมาโนช ซึ่งทำที่หมู่บ้านนี้มาเป็นปีๆ แล้ว การผลัดกันลุกขึ้นทำความเคารพคนผ่านเข้าออกไม่ได้เป็นหน้าที่เฉพาะของใครคนใดคนหนึ่ง แตกต่างกับหน้าที่ขี่จักรยานตรวจตราไปตามซอยต่างๆ ของหมู่บ้าน ซึ่งต้องออกตรวจทุกๆ สามชั่วโมง ครั้งหนึ่งที่ถีบดูแลไปตามซอกซอยที่มีทั้งหมด 20 ซอยใช้เวลาราว 20 นาที ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้นัก

รอบแรกตอนสองทุ่มเป็นหน้าที่ของมาโนชรอบต่อมาห้าทุ่มเป็นหน้าที่ของวิทยา รอบนี้ทุกอย่างปกติ รอบตีสองเป็นหน้าที่ของมาโนช แต่คืนนั้นมาโนชปวดท้อง วิทยาบอกว่าไม่เป็นไรเขาจะจัดการถีบเอง ลมเย็นๆ สบายๆ ไม่ร้อนไม่หนาวของเดือนตุลาคมปีนั้น วิทยาขึ้นคร่อมอานจักรยานถีบไปเรื่อยๆ

เข้าออกซอย 1 ไปซอย 2 ซอย 3 ผ่านไปถึงซอย 14 ทุกอย่างเรียบร้อย จนกระทั่งถึงซอย 15 ทุกคืนวันศุกร์จะมีบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่หัวมุมพอดีที่เจ้าของบ้านจะออกมานั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้านดื่มเหล้ากับเพื่อนสองสามคนเสมอและมักจะดื่มจนถึงตีสองตีสาม อาทิตย์แรกที่เขาทำงานเจ้าของบ้านหยุดเรียกและตักกับแกล้มเหล้าจำพวกไก่ย่าง หมูทอดให้เขาโดยใส่กล่องโฟมยื่นให้ วิทยายกมือไหว้ขอบคุณ อาทิตย์ที่สองนั้นเป็นกุ้งย่างกล่องโต วิทยากล่าวขอบคุณแล้วห้อยกล่องกับแฮนด์จักรยานปั่นต่อไป

ถึงสุดซอยกำลังจะเลี้ยวกลับ วิทยาสะดุดกับบางอย่างบนระเบียงบ้านชั้นสองของบ้านหลังสุดท้ายนั้น จึงส่องไฟฉายในมือไปดู และก็พบผู้ชายคนหนึ่งยืนที่หน้าต่าง เมื่อมองจนแน่ใจว่าคือเจ้าของบ้าน วิทยาก็ยกมือตะเบ๊ะเป็นเชิงขอโทษที่ส่องไฟและทักทายไปในตัว

เป็นเช่นนี้มาหลายคืนแล้วตั้งแต่เขาทำงาน บางคืนก็เห็นนั่งบนเก้าอี้สนามหน้าบ้านบางคืนก็ยืนรดน้ำต้นไม้

เลี้ยวรถและทำความเคารพเจ้าของบ้านแล้ววิทยาก็ถีบสังเกตการณ์บ้านอื่นๆ ในซอยต่อตามหน้าที่ จนครบทุกซอยก็ปั่นกลับป้อมยามหน้าหมู่บ้าน จอดจักรยานพิงกับตัวป้อม เห็นมาโนชมองมาทีหนึ่งแล้วก็มองเขาอย่างจับจ้อง วิทยาจึงถาม "มีไรหรือ"

มาโนชสะบัดหน้าปฎิเสธแล้วก้มหน้ากับสมุดจดรายชื่อคนเข้าออกตรงหน้า วิทยาจึงยื่กล่องโฟมให้เพื่อนเห็น แล้วพูด "บ้านตรงซอย 15 ให้มา" ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ แล้วพูดต่อ "บ้านหลังสุดท้ายตรงซอย 15 ก็แปลกนะ ดึกๆ ชอบออกมาทำอะไรหน้าบ้านแต่คืนนี้กลับเปิดไฟยืนตรงหน้าต่าง"

มาโนชมองวิทยาอย่างจับจ้องแต่ไม่พูดอะไร

หน้าที่เวรยามและถีบจักรยานเป็นไปตามปกติจนถึงเจ็ดโมงเช้าออกเวร ทุกอย่างเรียบร้อยถึงห้องเช่าวิทยาก็อาบน้ำกินข้าวแล้วล้มตัวนอน

อีกวันตามเวรกลางคืนตามปกติ ถึงเวลาปั่นจักรยานตรวจตราวิทยาก็ทำหน้าที่เหมือนเดิม และเช่นคืนก่อนที่มาโนชบ่นว่าปวดท้องอีก เวรปั่นจักรยานตอนตีสองจึงเป็นหน้าที่ของวิทยา

วิทยาปั่นไปถึงซอย 15 วันนี้วันเสาร์บ้านตรงหัวมุมไม่มีกิจกรรมดื่มเหล้า แต่บ้านหลังสุดท้ายคืนนั้นเจ้าของนั่งที่เก้าอี้สนาม นั่งเงียบๆ คนเดียวตอนวิทยาขี่ผ่าน เขาหยุดทักทาย ผู้ชายคนนั้นมองมาแล้วก็ยิ้มให้

กลับมาที่ป้อม มาโนชถึงกับตาโตทำท่าตกใจแต่ไม่พูดอะไร ปากบ่นพึมพำ แล้วก็เอาแต่ก้มหน้า วิทยานึกขำแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างเงียบๆ จนถึงรุ่งเช้าไม่ได้คุยอะไรกันเลย

กะดึกวันต่อมามาโนชไม่มาทำงานแต่มีหัวหน้ามาแทน มาถึงก็เรียกวิทยาให้นั่งลงก่อนจะพูดว่า "ผมก็เคยอยู่หมู่บ้านนี้มาก่อน เข้าใจที่มาโนชมันขอย้ายไปที่อื่น ที่จริงผมก็เคยแจ้งให้คณะกรรมการหมู่บ้านทราบเรื่องนี้แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร"

วิทยางุนงง ไม่เข้าใจที่จู่ๆ หัวหน้าก็พูดอะไรแบบนี้

หัวหน้าทำท่าเข้าใจ จึงถอนใจก่อนจะพูด "คืออย่างนี้ เข้าเรื่องตรงๆ ล่ะกันนะ บ้านตรงซอย 15 ทั้งบ้านหัวมุมและบ้านหลังสุดท้าย ไม่มีคนอยู่มานานเป็นปีๆ แล้ว และมาโนชมันก็เห็นเจ้าของบ้านหลังสุดท้ายในซอย 15 ซ้อนท้ายจักรยานคุณตอนกลับมาตอนเวรตรวจตีสองมาหลายคืนแล้ว มันไม่ไหวจริงๆ เลยขอพักคืนนี้และคงอีกหลายคืน ผมก็มีเรื่องบอกคุณเท่านี้แหละ


หลอน- นทธี ศศิวิมล
http://daily.khaosod.co.t
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19 ตุลาคม 2559 17:51:22 โดย 自由人 » บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #25 เมื่อ: 19 ตุลาคม 2559 18:20:13 »




เสียงที่รัก
ผมย้ายบ้านมาเกือบเดือนแล้วและแทบทุกคืนที่ผมจะได้ยินเสียงเปียโนบรรเลงแคนอน อิน ดี เมเจอร์ น้ำตาผมก็ไหลพรากทุกคืนและทุกครั้ง

เป็นความทรงจำเฉพาะระหว่างผมกับภรรยา ผมเล่นเพลงนี้ครั้งแรกในโบสถ์แห่งหนึ่งเพื่อป้าของผมที่จากไป ป้าชอบเพลงนี้มาก ภรรยาผมเป็นเพื่อนของลูกสาวป้า เธอมางานศพ ได้ยินผมเล่นเพลงนี้ เธอชอบในความเศร้าละมุนอ่อนโยนและอ่อนไหวของท่วงทำนองมาก ที่จริงเป็นเพลงที่โด่งดังมากในหมู่นักเปียโน ทุกคนต้องผ่านเล่นเพลงนี้มาไม่มากก็น้อย แต่สำหรับเธอแล้วเธอบอกผมอย่างจริงใจว่าเธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

ผมเล่นให้เธอฟังเสมอ ที่สำคัญในงานแต่งงานของเรา ผมเล่นเพลงนี้เพื่อเธอ และสองครั้งสุดท้ายในวันที่เธอป่วยหนักใกล้หมดลมหายใจและในงานศพของเธอ

จากนั้นผมก็ไม่เคยเล่นเพลงนี้อีกเลย...

ผมขายบ้านและทุกอย่างที่เราร่วมสร้างกันมารวมถึงเปียโนหลังรักด้วย สิบห้าปีที่เราอยู่ด้วยกันนั้นผมจะเก็บไว้ในหัวใจและความทรงจำของผมคนเดียว

ทว่าใกล้จะครบเดือนแล้วที่ผมได้ยินเสียงเพลงแคนอน อิน ดี เมเจอร์ ในฉบับเปียโนดังทุกคืน จากเปียโนเก่าที่เสียงแน่น กังวานและมีพลัง บางช่วงจังหวะเหมือนผมแว่วได้ยินเสียงไวโอลินอันเศร้าสร้อยคลอมาด้วย ผมฟังอย่างเคลิบเคลิ้มและหลงใหล ผมฟังด้วยน้ำตาที่นองหน้าและคิดอยากจะเห็นคนเล่นเปียโนและเปียโนหลังนั้น

เช้าวันนั้นผมแต่งตัวอย่างสุภาพ ไปกดออดเรียกที่หน้าบ้านเปียโนแคนอน อิน ดี เมเจอร์นั้น ไม่นานป้าคนหนึ่งเดินอย่างช้าๆ มาที่ประตู ผมถามด้วยความสุภาพ

"สวัสดีครับคุณป้า ผมได้ยินเสียงเปียโนแทบทุกคืน"
"ต้องขออภัยพ่อหนุ่มด้วยที่มันดังรบกวน"
"หามิได้ครับคุณป้า ผมกลับชอบเสียด้วยซ้ำ อืม ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ผมมาด้วยเจตนาที่ดี ผมอยากเห็นเปียโนหลังนั้นและอยากฟังอีกครั้ง ผมเองก็เป็นนักเปียโน ฝีมือพอกล้อมแกล้มคนหนึ่ง ผมเคยเล่นและชอบเพลงนี้มากครับ"

"เคยเล่น? และชอบเพลงนี้ด้วย?"

ผมยิ้มอย่างสุภาพแทนคำตอบ

ป้าเปิดประตูรั้วและผายมือเชิญแทนคำพูด ผมเดินตามเข้าบ้านที่ร่มรื่นไปด้วยไม้ใหญ่และไม้พุ่มที่ทั้งปลูกลงดินและลง กระถาง ป้าถอดรองเท้าก้าวเข้าบ้านก่อนเดินนำผมเข้าไปในตัวบ้าน

เปียโนหลังนั้นตั้งตระหง่านอวดอาภรณ์สีขาวอย่างงดงามและสมสง่า ผมเดินเข้าใกล้ นานมาแล้วที่ไม่ได้เห็นเปียโนหลังสีขาวงดงามเช่นนี้

"ถ้าคุณอยากจะเล่นก็เชิญได้นะ" ป้ากล่าวอนุญาต

ผมยืนอย่างลังเล ความประหม่าไม่รู้มาจากไหน กว่าสามปีแล้วนับแต่ภรรยาจากไป ผมไม่ได้เล่นเปียโนอีกเลย ราวกับเป็นเด็กหัดเล่นอีกครั้ง ผมค่อยๆ วางนิ้วและพรมลงทีละโน้ตช้าๆ เรียกความมั่นใจ จากนั้นผมเล่นห้องแรกของเพลงแล้วก็หยุด

ป้ากล่าวขึ้น "มหัศจรรย์ของเพลงแต่แรก คุณคงจะทราบ ผู้ประพันธ์เพลงนี้แต่แรกแต่งขึ้นเพื่อสำหรับไวโอลิน 4 ตัวและเครื่องดนตรีโบราณที่คล้ายเบส เรียกว่า Continuo เพลงนี้เล่นวนแค่โน้ตแปดตัว หรือแปดคอร์ดเอง แคนอน แปลว่า วนหรือซ้ำ"

"ครับ in D : D A Bm F#m G D G A

in C : C G Am Em F C F G

แต่ความมหัศจรรย์ของมันก็คือ ถึงแม้จะเล่นทำนองเดียวกันตลอดทั้งเพลง แต่ไวโอลินแต่ละตัวเล่นพร้อมกันในทำนองที่ต่างกัน ทว่าประสานกันจนกลายเป็นเพลงที่ไพเราะที่สุดเพลงหนึ่งของโลก เป็นเหตุผลว่าทำไมเล่นในแบบฉบับของเปียโนได้ยาก แต่ก็มีคนนำมาเล่นเปียโนจนได้"

ป้าไม่ตอบละทีนี้ ผมสัมผัสโน้ตแปดตัวนั้นจนจบเพลง พร้อมกับน้ำตาแห่งความคิดถึงพร่างพรมไหลอาบแก้ม ผมค่อยลุกขึ้น กล่าวกับป้า "ผมชอบเปียโนหลังนี้ ผมขอซื้อต่อนะครับ"



โบโบ้
สาบานว่าเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริง ผมเห็นกับสองตาคู่นี้ ย้อนคิดไปยังขนลุกไม่หาย!

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อปี 2545 ตอนนั้นผมเพิ่งย้ายบ้านไปอยู่แถวบางนา เป็นบ้านเช่าทั้งหลังสองชั้นกลางเก่ากลางใหม่ บริเวณนั้นค่อนข้างเงียบสงบ ห่างไปกำลังก่อสร้างอาคารอยู่ ทราบหลังจากขนของเสร็จว่ากำลังสร้างเป็นอาคารหอพักห้าชั้น จึงมีเพิงพักคนงานปลูกยาวสามสี่หลัง ตกเย็นก็มีเสียงตีกะละมังถังขวดประกอบเสียงร้องเพลงจากพอฟังรู้เรื่องจน อ้อแอ้ช่วงใกล้เที่ยงคืนค่อยหยุด เป็นอย่างนี้ทุกวัน

ครอบครัวผมเลี้ยงหมาตัวหนึ่ง ตั้งชื่อให้มันว่า โบโบ้ โบโบ้เป็นหมาพันทางสีดำเพศผู้ที่รักสงบ ไม่ชอบเห่าและไม่ยุ่งกับใคร ชอบหมอบนิ่งๆ ไม่เคยกัดหรือทำร้ายคนหรือแมวเลย มันอายุสามปีตอนที่เราย้ายมาอยู่บางนา เหตุผลที่เราเลือกบ้านเช่าก็เพราะมีเจ้าโบโบ้นี่แหละ การอยู่บนคอนโดฯ หรืออพาร์ตเมนต์จะเลี้ยงโบโบ้ไม่ได้นั่นเอง

วันหยุดวันหนึ่ง หลังย้ายมาได้ราวสัปดาห์ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาถามหาลูกหมาของเธอ เธอให้ดูภาพถ่าย เป็นลูกหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่น่ารัก อายุเพิ่งสี่เดือน พร้อมทั้งอธิบายว่า ลูกหมาของเธอหายจากบ้านเมื่อสองคืนก่อน เธอหยุดงานเมื่อวานทั้งวันเดินตามหาไปทั่วบริเวณนี้ วันนี้จึงมาไล่ติดภาพหมาน้อยตามเสาไฟ เธอขออนุญาตติดบนเสาไฟหน้าบ้านผม

"ทำไมจะไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะช่วยหาให้" ผมบอกน้อง

เย็นนั้นผมกับภรรยาช่วยตามหาไปไกลกว่าสามกิโลเมตร จนสุดท้ายขากลับผ่านเพิงคนงานก่อสร้างที่กำลังร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน ภรรยาก็เอ่ยขึ้น "พี่ว่าเป็นไปได้ไหม ถ้าคนงานเจอจะจับไปกิน"

ผมร้องว่าบ้าคำเดียวแล้วสติก็ถูกดึงสู่โลกแห่ง ความจริงเราเคยได้ยินเรื่องคนงานจับหมาจับแมวไปถลกหนังกิน ผมจึงพูดไปว่า "ขอให้อย่าจริงเลยเหอะ สงสารน้องเขา"

ผมอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ น้องเขาก็ยังหาลูกหมาโกลเด้นฯ ไม่เจอ ประจวบกับละแวกบ้านหลายหลังหมาที่เลี้ยงไว้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย รวมถึงพวกหมาจรรอบๆ บริเวณนี้ด้วย แต่ความคิดเรื่องลูกหมาหายที่จะโยงเข้ากับเพิงพักคนงานผมยังไม่กล้าพูดกับเพื่อนบ้านเพราะยังไม่มีหลักฐาน

ผ่านไปสองสัปดาห์ วันหยุดวันนั้นหลังตื่นนอนทำกิจวัตรส่วนตัวเสร็จผมก็ออกไปดูเจ้าโบโบ้ตามเคย แต่ไม่พบ เดินหาตะโกนเรียกรอบบ้านก็ไม่ได้ยินเสียงโบโบ้เห่าตอบหรือวิ่งมาหา ผมกับภรรยาเริ่มใจไม่ดี เราเดินออกตามหากันทั่วทั้งซอยและไกลออกไป จนกระทั่งภรรยาผมพูดว่า

"เราไปดูที่แถวเพิงพักคนงานดีกว่า"

ยังเช้าอยู่รอบที่พักคนงานจึงเงียบ ผมเดินวนแถวนั้นก็ไม่พบ ภรรยาเดินไปทางด้านหลังเพิงเจอปลอกคอของโบโบ้เข้ารีบตะโกนเรียกผม "มันต้องอยู่แถวนี้แน่" เธอบอก

ด้านหลังเพิงพักค่อนข้างรก เต็มไปด้วยกองถังสีกองไม้และวัสดุก่อสร้างปะปนอยู่ เราเดินหาไปทั่วพบแต่เศษขนหมาขนแมวเป็นกระจุกๆ แม้แต่ปลอกคอแมวก็เจอ ไม่ใช่อันเดียวแต่หลายอันบริเวณถังสีอันหนึ่ง ผมพบเศษกระดูกจำนวนมากและถัดไปบนเตาถ่านก็พบเศษอวัยวะภายในที่ต้มอยู่ในหม้อๆ หนึ่ง

มีผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากเพิงพัก ท่าทางเพิ่งตื่นนอน "ทำอะไร" เขาตะโกนถาม

"ผมมาหาหมาของผม"
"หมาของพี่ก็อยู่บ้านพี่สิ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ผมเจอปลอกคอของมันที่นี่ มันหายออกจากบ้าน"

เขาไม่ตอบ แต่ยืนนิ่งหน้าเพิงพักของเขา ผมเดินไปที่หม้อใบนั้น "นี่อะไร"

"ต้มเครื่องใน"
"เครื่องในหมาหรือ"

เขาไม่ตอบ เวลานั้นผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าเขากินหมาของผมรวมทั้งหมาแมวบริเวณนี้ที่หายไป "กินหมาหรือ" ผมโพล่งออกไป

เขาไม่ตอบเช่นเคย แต่เดินมาที่หม้อและยกกลับเข้าไปในเพิง

"แบบนี้เรียกว่าลักทรัพย์ คดีอาญา" ผมขู่
"ไปที่อื่นไป ที่นี่ก่อสร้างไม่ใช่บ้านคุณ" เขาโบกมือไล่ผม "คุณไม่มีหลักฐาน อย่ามั่ว"
"เวรกรรมมีจริง ระวังล่ะกัน" ผมพูดอย่างโมโห

เขาแสยะยิ้ม เบะปาก แล้วกลับเข้าห้องเพิงพัก ผมชวนภรรยากลับ ระหว่างทางเธอถามผม "เราทำอะไรเขาไม่ได้เลยหรือ"

"แค่ปลอกคอหมาเรา กับกระดูก เครื่องใน ยังพิสูจน์ไม่ได้ ผมอยากเตะมันมาก ท่าทางมันกวนจริงๆ" ผมได้แต่บ่นออกไป

แต่แล้วดึกคืนนั้นผมกับภรรยาได้ยินเสียงหมาหอนเสียงเหมือนโบโบ้มาก เราจึงรีบเดินออกไปดู เสียงหมาหอนอยู่ตรงเพิงพักคนงานก่อสร้าง คนมุงดูอยู่พอสมควร เมื่อผมขอทางเข้าไปใกล้ๆ ผมก็เห็นผู้ชายท่าทียียวนตอนเช้าคนนั้น ทำท่าหมอบราวกับหมาและแสดงท่าพร้อมทั้งส่งเสียงหอน เสียงนั้นเหมือนหมาหอนมาก

ใครคนหนึ่งแถวนั้นพูดขึ้น "มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาหอน นี่ยังไม่ยอมหยุดเลย ดูสิ มันคงคิดว่ามันเป็นหมามั้ง นั่นๆ แลบลิ้นแถมเกาคออีก"

ผมขนลุก หันไปมองมองภรรยาที่กระเถิบตัวมาชิดผมและเกาะแขนผมแน่น



ตาสินกับยายจัน
ตาแกชื่อสิน ยายแกชื่อจัน ผมเกิดมาจำความได้ก็เห็นหน้าแกแล้ว พ่อบอกว่าแกเป็นคนกลุ่มแรกๆ ที่เข้ามาซื้อและอยู่อาศัยในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ตั้งแต่ปี พ.ศ.2510 ก่อนผมเกิดเสียอีก พ่อมาซื้อบ้านที่นี่หลังตายายคู่นี้ประมาณสามปี ตอนนั้นมีศาลตายายตั้งข้างๆ ศาลพระพรหมอยู่แล้ว และศาลตายายของคนในหมู่บ้านสมัยนั้นก็ไม่ได้หมายความถึงตาสินและยายจันเลย

นั่นแหละกลายมาเป็นศาลตาสินกับยายจันตอนไหน? เรื่องนี้ต้องถามผม ผมรู้เป็นอย่างดีเลย

ศาลพระพรหมและศาลตายายอยู่บริเวณสวนหย่อมและอยู่กึ่งกลางหมู่บ้าน หากผมจะเข้าออกบ้านก็จำเป็นต้องผ่าน บ้านผมอยู่ท้ายหมู่บ้าน ทางออกมีทางเดียวคือหน้าหมู่บ้าน บ้านตาสินและยายจันเป็นหลังที่อยู่หน้าศาลพอดี แกอยู่กันสองคน นานๆ จึงจะเห็นคนมาเยี่ยม

คืนนั้นผมกลับบ้านดึก ปกติผมใช้รถยนต์เป็นยานพาหนะ แต่วันนั้นรถเกิดเสียกลางทาง ลากรถเข้าอู่แล้วผมก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ตั้งใจจะอาศัยมอเตอร์ไซค์วินรับจ้างพาเข้าบ้าน แต่มอเตอร์ไซค์วินก็ดันไม่มีสักคัน ผมรออยู่นานมาก มองดูเวลาก็เลยเที่ยงคืนไปนานแล้ว จึงตัดสินใจเดินเข้าบ้าน ว่าไประยะทางก็ไม่ไกลหรอก จากหน้าทางเข้าถึงบ้านไม่น่าเกิน 1 กิโลเมตร แต่ความที่นั่งรถจนชินจึงไม่คิดจะเดิน พอวันนี้เดินจึงรู้สึกแปลกๆ

ผมเดินมองสองข้างทางที่ต่างก็ปิดประตูบ้านไปหมด เป็นคืนวันศุกร์ที่ไม่มีคนอาศัยหน้าบ้านนั่งดื่มเหล้าใช้เป็นที่สังสรรค์เลย จึงรู้สึกแปลกพิกล อากาศก็เย็น ผมสัมผัสได้ถึงความชื้นในอากาศ เดินเรื่อยๆ มองนั่นนี่เพลินๆ พอถึงหน้าหมู่บ้านก็ไม่ได้ทักทายยามเหมือนปกติ ยามหายไปไหนไม่รู้ ผมเดินลอดที่กั้นเข้าหมู่บ้านอย่างไม่คิดอะไร ไม่มีคนเดินสวนมาหรือรถขับผ่านไปผ่านมาแม้แต่คันเดียว

จังหวะที่ผมเห็นคนอยู่ข้างหน้าตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร พอใกล้เข้าๆ ถึงนึกได้ว่าอยู่ช่วงศาลพระพรหมแล้ว ผมหันไปเห็นว่าคนสองคนนั้นคือตาสินกับยายจัน อย่างที่บอกบ้านของสองตายายเป็นบ้านที่หากผมเข้าออกต้องผ่าน ปกติแกสองคนก็ชอบมานั่งรับลมกันประจำ ถ้าไม่นั่งกินกาแฟก็ตัดแต่งกิ่งไม้หรือกวาดใบไม้รอบๆ บ้าน ผมก็จะทักทายสองสามคำตามมารยาทเป็นปกติ เพราะการเห็นแกก็เหมือนเห็นพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตก ไม่ได้คิดอะไร ดึกคืนนั้นที่ผมเดินผ่านตอนแรกก็ไม่คิดจะเอ่ยปากทัก แต่แปลกใจที่ดึกแล้วแกมาทำอะไร

"อ้าวตา อ้าวยาย มาทำอะไรที่นี่ ดึกแล้ว"

สองคนหันมามองผมเป็นตาเดียว ตอนนั้นเองที่มีรถยนต์แล่นมาทางด้านหลังแล้วหยุดรถ ไขกระจกมาทักตายายเหมือนกัน แล้วรถก็ขับไป ผมถามตายายอีกครั้ง แต่แกสองคนยังคงเงียบ ผมนึกในใจว่าอย่ายุ่งเรื่องแกดีกว่า แล้วก็เดินของผมต่อไป พอก้าวเดินไปไม่กี่ก้าว รู้สึกเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง จึงหันไปมอง

ผมตกใจแทบหงายหลัง ตาสินกับยายจันหันหน้าที่มีดวงตาแดงก่ำราวกับเลือดจ้องผม ก่อนจะแลบลิ้นยาวออกมาจนเรี่ยพื้นแล้วตวัดมาทางผม ผมตกใจมาก! พลางก้มหลบลิ้นแก จังหวะนั้นเองตาสินก็กางมือออกแล้วพุ่งเข้ามาเหมือนจะบีบคอผม

ไม่ต้องคิดอะไรแล้วล่ะ ผมโกยอ้าวใส่เกียร์หมาแทบไม่ทัน ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าต้องหนีไปจากบริเวณนั้นให้พ้น ถึงบ้านผมหอบหายใจกดออดเรียกคนในบ้านให้เปิดประตู เข้ามาในบ้านพักเหนื่อยแล้ว ถึงได้รู้ เพราะพ่อเล่าให้ฟังว่า "ตอนบ่ายตาสินกับยายจันเจอโจรเข้าบ้าน แกวิ่งหนีออกมาตายแถวศาล แกถูกยิงที่หัวทั้งสองคน ศพยังอยู่โรงพยาบาล"

ครั้นผมเล่าให้ฟังพ่อแม่ก็ตกใจ เพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมงเพื่อนบ้านก็เจอเหตุการณ์เดียวกันกับผม พวกเขาไม่รู้จะโทร.ไปหาตำรวจหรือแจ้งเรื่องร้ายกับใครดี

"มิน่าล่ะ ยามหายไปหมด" ผมพูด "นี่ผีแกอาละวาดทั้งๆ ที่ยังไม่เผาเลยหรือ"

คืนนั้นผ่านไป รุ่งเช้าคนในหมู่บ้านจับกลุ่มพูดคุยเรื่องนี้กันทั่ว งานศพแกสองคนแทบไม่มีคนไป ไม่มีใครรู้ว่าทำไมแกถึงออกมาหลอก มาบีบคอคนเดินผ่าน หลังจากนั้นมีคนเจอวิญญาณแกหรือผีแกสองคน อย่างเบาๆ ก็เจอแกเดินๆ นั่งๆ รอบๆ ศาล อย่างแรงก็ถูกแกหลอก ไม่แลบลิ้นปลิ้นตาก็ยื่นมือจะบีบคอ คณะกรรมการหมู่บ้านจึงตกลงกันทำบุญเลี้ยงพระบริเวณศาล เชิญพระทางไสยศาสตร์ทำพิธีเชิญดวงวิญญาณตาสินกับยายจันให้สถิตอยู่ในศาลตายาย ตั้งแต่นั้นก็ไม่มีใครเห็นแกอีกเลย แต่คนก็ยังเรียกศาลตาสินยายจันจนติดปาก

หลังจากนั้นเรื่องก็เงียบไปนับสิบๆ ปี จนมีหลายคนเห็นตาสินกับยายจันออกมานั่งออกมาเดินรอบๆ ศาลเมื่อวานนี้ ผมถึงกับขนลุก



ทหารขี้เล่น
เมื่อประมาณยี่สิบปีก่อน สมัยที่ผมยังทำงานในตัวจังหวัดลพบุรี ก่อนจะมาอยู่ห้องเช่านั้น ผมจะอาศัยรถส้มไปกลับทุกวัน ดึกคืนนั้นประมาณสามทุ่มกำลังรอรถคันสุดท้ายซึ่งจะมาถึงสามทุ่มสิบห้า แต่วันนั้นทำไมยังไม่มาก็ไม่รู้ผมรอจนเลยเวลาไปใกล้จะสามทุ่มครึ่งแล้ว สงสัยจะไม่มีรถมาแน่นอน ผมจึงโทร.กลับไปทางบ้านให้ช่วยมารับหน่อย บ้านผมห่างออกไปราวสามสิบกิโลเมตร (บางวันผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาทำงานเหมือนกัน แต่ปกติจะขี้เกียจนั่งรถโดยสารดีกว่าหลับได้ด้วย)

ระหว่างนั่งรอผมเกิดปวดปัสสาวะ ปกติถ้าใครเคยไปแถวนั้นประจำ อาจจะทราบว่าใกล้กันเป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัดซึ่งจะมีประตูหนึ่งที่เปิดให้คนเดินเข้าออกโรงพยาบาลได้ แม้จะดึกดื่นแค่ไหน (ทุกวันนี้ยังเปิดหรือเปล่าไม่รู้) ประตูนั้นเปิดก็เพื่อให้คนไปเข้าห้องน้ำหรือไปซื้อของกินที่เซเว่นอีเลฟเว่น สาขาโรงพยาบาลได้ ผมไม่อยากอั้นปัสสาวะแล้ว จึงรีบเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่บริเวณตึกผู้ป่วยนอกเก่า ระหว่างทางเชื่อมตึกมืดมาก มีต้นไม้ใหญ่ บังไฟสีส้มๆ ที่เปิดให้แสงอยู่แต่ ก็ยิ่งทำให้แสงเงาดูสลัวน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

ห้องน้ำของโรงพยาบาลค่อนข้างสะอาดและไม่มีใครอยู่เลย แถมหลอดไฟยังเสียเปิดไม่ติด แต่ผมก็จะราดอยู่แล้วเลยไม่เรื่องมาก เมื่อเสร็จธุระล้างมือแล้วจึงเดินออกมาด้านนอก

คราวนี้ขณะเดินกลับ จึงมีเวลาสังเกตได้ว่าทางเดินตรงนี้มืด เปลี่ยวและวังเวงแค่ไหน ระหว่างทางลาดเชื่อมตึกสองตึกนี้ไม่มีใครผ่านมาบ้างเลยทั้งที่ยังไม่ดึกมาก เรื่องเล่าน่ากลัวต่างๆ เกี่ยวกับโรงพยาบาลแวบมาในหัวชวนให้ขนลุกเข้าไปอีก ผมเลยสะดุ้งโหยงแทบหงายหลังตอนได้ยินเสียงร้องครวญเหมือนคนกำลังได้รับความเจ็บปวดดังมาจากข้างทาง เผลออุทานคำหยาบไปเสียงดังลั่น

ตัวสั่นใจสั่น ตอนที่เห็นเงาร่างตะคุ่มๆ ขยับอยู่ข้างทางนั้น "โอยย ช่วยด้วยยย"

เมื่อเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเป็นชายหนุ่มในชุดทหารนอนหายใจรวยรินอยู่เหมือนกำลังจะหมดแรง ผมรีบเข้าไปประคองเขา "เป็นอะไรไหมพี่"

เขาไม่ตอบเอาแต่ร้องโอดโอย ผมจึงตั้งใจจะพาไปตึกอุบัติเหตุที่อยู่ไกลออกไป มือเขาที่กุมท้อง มีเลือดไหลออกมา เนื้อตัวสกปรกมีแต่ฝุ่นโคลนอย่างน่าประหลาดแต่นาทีนั้นผมไม่ทันได้คิดอะไร รีบพาเขาไปให้เร็วที่สุด ผมถามเขาว่าไปโดนอะไรมา เขาตอบว่าโดนยิง แล้วกระอักออกมาเป็นเลือดสดๆ จำนวนมาก กระเด็นเลอะเสื้อผมเป็นดวงๆ!

ตอนนั้นผมคิดเข้าใจไปเองว่าพี่ทหารคนนี้คงไปมีเรื่องอะไรกับใครมาแล้วโดนยิงเข้า ผมรีบกึ่งลากกึ่งประคองเขาแล้วในตอนนั้นเพราะเลือดไหลออกมามากจนทาพื้นเป็นทางยาว เมื่อถึงห้องอุบัติเหตุผมก็ตะโกนให้คนมาช่วย ปรากฏว่าทุกคนหันมามอง แต่มองอย่างงุนงง บางคนส่ายหัวไม่สนใจ

"เร็วเข้าครับ คนถูกยิง เลือดไหล" ผมตะโกนเสียงดัง

 แทบทุกคนมองผมเหมือนอากาศธาตุ บางคนก็เหมือนไม่ได้ยิน บางคนมองผมแล้วก็ผ่านเลยไป

แต่มีนางพยาบาลอยู่คนหนึ่งเดินมาจูงแขนผมเดินเร็วๆ พาไปทางหนึ่งของตึก ผมรีบบอกว่า "พี่จะพาผมไปไหน รีบช่วยพี่ทหารคนนี้ก่อนจะดีกว่า"

พี่พยาบาลไม่ตอบ เธอถอดพระที่เธอห้อยคอยกขึ้นไหว้จบที่หัวแล้วสวมให้ผม

ผมทั้งตกใจและงุนงง! ผมมองไปรอบๆ ตัวและที่ที่นำทหารคนนั้นไว้ ปรากฏว่าทหารคนนั้นหายไปแล้วไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือดที่ชุ่มโชกพื้นอยู่เมื่อสักครู่ ที่เสื้อผมก็ไม่มีเลือดอะไรสักนิด

พี่พยาบาลหันกลับมาพูดกับผม "ทหารที่น้องเห็นใส่เสื้อผ้าแบบนี้ใช่มั้ย" พี่พยาบาลชี้ให้ดูรูปที่แขวนในห้อง

"มันเป็นชุดทหารสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1"
"ผมไม่เข้าใจพี่"

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกล่าวว่า "บางทีเขาก็มาให้เห็นในชุดทหารสมัยสงครามอินโดจีนที่ไทยรบกับฝรั่งเศสน่ะ" พี่นางพยาบาลบอก "เขามาหลายแบบ แต่เขาชอบหลอกคนด้วยวิธีการที่น้องเห็นมากที่สุด คนในโรงพยาบาลนี้เจอกันมาหมดแล้วทุกแบบ"

ก่อนที่ผมจะขอตัว พี่พยาบาลพูดสั้นๆ ว่า "พี่ทหารเขาไม่มีอะไรหรอก ขี้เล่น"

พอดีสายจากพี่ผมเข้ามาพอดี พี่ชายผมนั่นเอง

"มาถึงแล้ว ออกมาดิ นี่จอดรอหน้าโรงพยาบาลแล้วเร็วๆ ด้วย" พี่ชายว่า

ผมรีบบอกพี่ให้ขับวนเข้ามารับผมในโรงพยาบาลหน่อย ผมไม่กล้าเดินออกไปคนเดียว

ผมยอมทนฟังพี่บ่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เจ้าตัวจะไปกลับรถใหม่แล้วขับวนกลับเข้ามารับผมตามที่ขอ ผมไปยืนรอหน้าห้องฉุกเฉินที่มีแสงสว่างและยังมีคนเดินไปมาพลุกพล่าน พลางนึกในใจว่า พี่ทหารครับคราวหน้าไปเล่นกับคนอื่นเถอ นะครับ อย่ามาเล่นกับผมอีกเลย ผมกลัวจริงๆ



แชนเดอเลียร์สยอง  
ช่วงเดือนก่อนฉันกับเพื่อนคนหนึ่งพากันไปไหว้พระวัดดังแถวสมุทรปราการ เพื่อนยืนยันว่าต้องมาให้ได้ เพราะหลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์มากจริงๆ

เพื่อนบนเรื่องสามีที่นอกใจ มันว่าบนหลวงพ่อวัดนี้เห็นผลแทบทุกคน ของที่บนก็ไข่ต้มร้อยฟองเป็นหลัก นอกนั้นก็แล้วแต่ใครจะคิดสรรหา ปกติฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้แต่เห็นใจที่เพื่อนกำลังมีความทุกข์จึงมาด้วย หลังกราบพระประธานระหว่างรอเพื่อนกวาดตามองไปรอบๆ โบสถ์ สิ่งที่สะดุดตาคือแชนเดอเลียร์หรือโคมไฟคริสตัลระย้าสไตล์ยุโรปช่อใหญ่ มโหฬารด้านบน แถมมีสปอตไลต์ส่องจนเกิดแสงสีสวยงามระยิบระยับดูผิดที่ผิดทางพิกล

ฉันสะกิดเพื่อน ให้ดู "แก ดูดิ วัดนี้แชนเดอเลียร์ฝรั่งอันเบ้อเริ่มเลย"

เพื่อนทำท่ารำคาญ "เออ วัดนี้เขาแนวผสมผสาน" ว่าแล้วมันก็ขมุบขมิบปากบนบานต่อ

แม้จะดูประหลาดตา แต่ความสวยงามทำให้ฉันละสายตาแทบไม่ได้ แสงจากคริสตัลส่องประกายสีรุ้งและทองวิบวับเหมือนมีเวทมนตร์ ฉันรู้สึกแปลกๆ คล้ายว่ามันกำลังเรียกให้ฉันรับไปอยู่ด้วย

ห้าวันต่อมาฉันกับเพื่อนกลับไปที่วัดนั้นอีก เพราะต้องหอบไข่ต้มร้อยฟองไปแก้บน ฉันเองยังประหลาดใจแต่เพื่อนฉันเชื่อหมดใจว่าเป็นเพราะพลังอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของหลวงพ่อ คราวนี้ฉันตามไปโดยไม่งอแงเพราะใจยังติดอยู่ที่แชนเดอเลียร์ช่อนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เข้าไปในโบสถ์กลับไม่พบสิ่งที่มองหาด้านในมีการตกแต่งใหม่ มีแชนเดอเลียร์ใหญ่และอลังการกว่าเดิมมาแขวนแทน ได้ยินทางวัดประกาศว่า เป็นของขวัญจากส.ส.ในพื้นที่

ฉันหงุดหงิดจึงเดินออกมาด้านนอก เจอเข้ากับซุ้มขายของมือสองทำบุญของทางวัด ทีแรกฉันเกือบจะเดินผ่านไปแล้ว แต่พอดีหันไปเห็นแสงวาบออกมาจากกล่องใบใหญ่ที่วางไว้ใต้โต๊ะ แชนเดอเลียร์อันนั้นนั่นเอง

"เท่าไหร่คะ" ฉันรีบเข้าไปถาม

คน ขายมองหน้ากันไปมา "เอ่อ อันนี้ยังไม่ได้ตั้งราคาเลยครับ เป็นของที่เขาเอามาให้ ท่านเจ้าอาวาสคนเก่า จริงๆ ท่านเคยบอกว่าให้เอาไว้ที่วัดนี้ตลอดอย่าให้ใครเอาไปจากวัด แต่ว่า นี่เปลี่ยนเจ้าอาวาสแล้ว นโยบายเลยไม่เหมือนกัน"

คุยไปคุยมาฉันเลยได้ของหรูหราสวยงามชิ้นนี้มาในราคาเพียงไม่ถึงพันบาท เพื่อนฉันยังว่าเราสองคนโชคดีคนละอย่าง ต่างก็ได้ของที่อยากได้

ฉันกลับมาที่บ้าน รีบให้แฟนเอาขึ้นแขวนแล้วนั่งดูแสงสวยๆ ของมันอย่างหลงใหล แฟนฉันกลับบอกว่า ดูไปดูมาขนลุกยังไงไม่รู้ และยังว่าไม่เข้ากับบ้านสไตล์โมเดิร์นของเราที่เน้นเรียบๆ มากกว่าจะตกแต่งของหรูหราเตะตาแบบนี้!

หลังจากวันนั้นฉัน รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ เหมือนแสงประกายของแชนเดอเลียร์ช่วยเพิ่มพลังด้านบวก ฉันกระตือรือร้นขึ้นและเริ่มใช้เวลาในการนอนหลับพักผ่อนน้อยลง แต่กลับไม่เหนื่อยเลย

ฉันกระตือรือร้นที่จะทำอาหารให้สามีรับประทานทุกมื้อเย็นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่เขาก็เหมือนไม่ค่อยปลื้มกับความเปลี่ยนแปลงของฉันมากนัก

"เชื่อ ผมสักเรื่องนึงสิ ไอ้แชนเดอเลียร์อันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีจริงๆ นะ แถมเมื่อคืนยังฝันร้าย ผมฝันเห็นผีผู้หญิงนั่งอยู่บนนั้น จ้องมองมาที่คุณ น่ากลัวสุดๆ"

"ก็เรื่องของคุณ" ฉันเถียงอย่างไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน "คุณน่ะมองโลกในแง่ร้ายไปหมดฉันเป็นคนซื้อมา และก็ชอบมาก จะไม่ทิ้งไม่ขาย ไม่อะไรทั้งนั้น" ฉันยืนยันในขณะที่สามีถอนหายใจ

หลังจากนั้นฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนสามีเปลี่ยนไป ระแวงว่าเขาจะมีคนอื่น วันหนึ่งแกล้งหยิบโทรศัพท์ของสามีไปซ่อน และเอาออกมาดูตอนเขาไปทำงาน พบข้อความพูดคุยหวานซึ้งกับผู้หญิงคนหนึ่ง และมีหลายข้อความที่บ่งบอกได้ว่ามีอะไรกันลึกซึ้งมานาน ฉันลองโทร.ไปที่เบอร์ของเธอคนนั้น เธอรับสายแล้วหัวเราะใส่ก่อนวางหูไปแล้วส่งภาพถ่ายบนเตียงของทั้งคู่มาให้ฉันดูด้วย

ฉันนั่งร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ปวดใจรุนแรงจนไม่น่าเชื่อว่าในชั่วเวลาครู่เดียวนั้น ฉันเอาผ้าพันคอมาแขวนเข้ากับแชนเดอเลียร์สุดสวย เตรียมจะฆ่าตัวตายอย่างไม่ลังเล

ฉันเกือบขาดใจไปแล้วตอนที่สามีรีบวิ่งเข้ามาอุ้มฉันลงได้ทันหวุดหวิด

เขาบอกว่าไปสืบหามาและได้ทราบว่าแชนเดอเลียร์นี้มาจากบ้านหลังหนึ่งที่สาวสวยแขวนคอตายกับแชนเดอเลียร์นี้ หลังจากนั้นคนในบ้านอยู่ไม่ได้เพราะเห็นเธอปรากฏอยู่เสมอ เลยขายต่อ แต่ขายไปบ้านไหนไม่นานก็มีคนมาแขวนคอตายอยู่เรื่อย ลงท้ายเลยเอาไปยกให้วัด และเรื่องก็เงียบมานานหลายปี

ทีแรกฉันนึกว่าสามีแต่งเรื่อง เพื่อกลบเกลื่อนความผิดเรื่องนอกใจ แต่เมื่อเปิดโทรศัพท์ดูอีกครั้งก็ไม่มีภาพหรือข้อความอะไรที่ฉันเคยเห็น ไม่มีประวัติการโทร.เข้าออกมาตั้งแต่เมื่อวาน

ในขณะที่ฉันกำลังงุนงง ฉันมองขึ้นไปบนแชนเดอเลียร์ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นร่างเลือนรางหญิงสาวคนหนึ่งนั่งจ้องมองฉันลงมาจากบนนั้น  


ข่าวสดออนไลน์
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #26 เมื่อ: 19 ตุลาคม 2559 18:41:47 »


ในซอกกำแพง
วิรินทร์และสามีตัดสินใจกันเมื่อเดือนก่อนว่า แทนที่จะจ่ายค่าเช่าเดือนละหลายพันบาท น่าจะหาบ้านดีๆ ราคาพอสู้ไหวแล้วทำเรื่องผ่อนกับธนาคารจะดีกว่า และในอนาคตจะได้เป็นสมบัติของลูกด้วย

จากหาตามที่ประกาศในเน็ต ทั้งบ้านโครงการใหม่ๆและบ้านมือสอง แวะเวียนไปดูหลายที่แล้ว ในที่สุดก็มาถูกใจบ้านมือสองหลังหนึ่งซึ่งทำเลไม่ไกลจากที่เดิมมากนัก เป็นบ้านเดี่ยว เนื้อที่ตัวบ้านกว้าง สภาพบ้านยังดูดีมาก แต่เจ้าของประกาศขายไว้ในราคาที่ค่อนข้างถูก

วิรินทร์กับลูกสาวอายุสี่ขวบ พากันเดินไปดูในวันที่สามีเธอออกไปทำงาน แล้วลองเลียบๆ เคียงๆ ถามข้างบ้านหลังนั้นดู เขารีบออกมาบอกว่าบ้านไม่มีอะไร เจ้าของเขาต้องย้ายไปต่างจังหวัดเลยประกาศขายถูกๆ แต่วิรินทร์ดูกิริยาคนพูดแล้วดูร้อนรนแปลกๆ ตอนนั้นเธอยังไม่ได้คิดอะไรมาก

ในที่สุดเมื่อดำเนินการซื้อขายแล้ว วิรินทร์และครอบครัวก็พากันย้ายเข้าบ้านใหม่

บ้านหลังนี้ เธอและลูกสาวชอบมากเพราะกว้าง มีที่ให้วิ่งเล่น อากาศก็ถ่ายเทสะดวก เธอกับลูกซื้อสติ๊กเกอร์ลายน่ารักๆ สำหรับติดกระจกมาช่วยกันประดับประตูหน้าต่าง ในบ่ายวันนั้นเองที่เริ่มได้ยินเสียงเล็กๆ ดังออกมาจากกำแพงด้านหลัง

ลูกสาวของวิรินทร์วิ่งเร็วปรื๋อไปทางนั้น "แม่ขา แม่ขา ลูกแมวร้องค่ะ"

วิรินทร์รีบวิ่งตามออกไป ใช้เก้าอี้เขย่งดูที่ซอกระหว่างกำแพงบ้านเธอกับเพื่อนบ้าน ซึ่งกว้างราวๆ 10 เซนติเมตร พอดีที่แมวผอมๆ ตัวหนึ่งจะเบียดเดินเข้ามาได้ หญิงสาวก้มลงไปมองเห็นแมวลายเสือสีส้มตัวหนึ่งเงยหน้าขึ้นมาร้องแหงวๆ หน้าตามอมแมม

วิรินทร์พยายามสำรวจดูจนแน่ใจว่าเจ้าแมวไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนและไม่ได้มีส่วนไหนติดอยู่ในซอก มันคงเข้ามาที่ซอกนี้บ่อยๆ ลูกสาวเธอขอให้แม่อุ้มขึ้นไปดูด้วย

"ว้าย แมวน่ารักจังเลยค่ะแม่เหมือนพุซอินบู๊ทเลย" หนูน้อยว่าพลาง รีบปีนลงมาวิ่งกลับเข้าไปหาขนมในบ้าน ได้ซาลาเปาไส้หมูสับที่กินเหลือมาครึ่งลูก เอามาหย่อนลงไปในซอกนั้น

หญิงสาวสังเกตว่าพื้นซอกกำแพงสูงขึ้นมาราวหัวเข่า ไม่รู้ว่าเจ้าของเดิมตั้งใจจะทำอะไรไว้แล้วยังค้างคาอยู่หรือเปล่า เจ้าแมวรีบคาบซาลาเปาแล้วค่อยๆ ถอยหลังออกไปช้าๆ

"ต้องถอยออกเพราะมันไม่มีที่ยูเทิร์นนะคะแม่" เด็กหญิงพูด แล้วสองแม่ลูกก็พากันหัวเราะชอบใจ

หลังจากวันนั้นเจ้าเสือตามที่ลูกสาวเธอเรียกจะเดินมาที่ซอกนี้บ่อยๆ แล้วร้องเรียกขออาหาร วิรินทร์ลองเรียกให้มันมาเข้าทางหน้าบ้าน มันก็ไม่ยอมมา เธอตั้งใจว่าถ้ามันไม่กลั เธออาจจะเก็บมันมาเลี้ยงเป็นแมวบ้าน แต่ดูท่าแล้วมันจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่จะเอื้อมมือลงไปหยิบในซอกนั้นก็ลึกเกินไปและซอกเล็กมาก

คืนหนึ่ง วิรินทร์ลงมาล้างจานที่บริเวณครัวหลังบ้านได้ยินเสียงครางอือ อือ ออกมาจากซอกเดิมที่แมวเคยมา เธอก็ตกใจ คิดในใจว่าทำไมวันนี้เจ้าเสือร้องเสียงแปลกๆ บาดเจ็บอะไรหรือเปล่า เธอเลยรีบปีนเก้าอี้ก้มดู แต่ในความมืดเลือนราง ทำให้มองอะไรในซอกนั้นไม่เห็นเลย

"ไอ้เสือ เสือเอ๊ย แกหรือเปล่า" วิรินทร์ร้องถามโดยที่เสียงครางอือๆ นั้นยังดังไม่หยุด

"แม่ ไอ้เสือมาเหรอคะ" ลูกสาววิรินทร์วิ่งมาร้องถาม "ขอหนูดูเสือหน่อย"

"มองไม่เห็นอะไรเลย หนูเอาไฟฉายให้แม่หน่อยได้ไหมลูก" วิรินทร์ว่า

พอได้ไฟฉาย วิรินทร์ก็เปิดไฟฉายส่องลงไปทันที

แสงไฟกระทบเข้ากับบางสิ่งที่ทำให้เธอผงะแทบตกเก้าอี้ หญิงสาวคาดว่าจะเห็นแมวผอมโซลายเสือ แต่กลับเห็นสิ่งที่น่าขนพองสยองเกล้ากว่านั้นมาก

ในซอกกำแพงที่กว้างไม่ถึง 10 เซนติเมตร ใบหน้าสีขาวเผือด แหงนมองขึ้นมาที่วิรินทร์ พลางส่งเสียงคราง อือ อือ เหมือนกำลังเจ็บปวด ดวงตาแดงฉ่ำไปด้วยเลือดที่ไหลย้อยออกมาพร้อมกันจากหู ตา จมูก ปาก ขยับดุกดิกอยู่อย่างนั้น

"แม่ๆ อุ้มหนูดูไอ้เสือหน่อย" ลูกสาวเธอร่ำร้อง

วิรินทร์รีบลงมาอุ้มลูกวิ่งเข้าบ้าน ปิดประตูอย่างรวดเร็ว สามีเห็นก็ร้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ได้ตอบตอนนั้นแต่รอลูกหลับจึงเล่าให้ฟังด้วยใจสั่น สามีปลอบใจเธอว่าคงตาฝาดมากกว่า ซอกเล็กขนาดนั้นแมวยังลงไปยาก คนจะไปอยู่ได้ยังไง

เธอพยายามคิดเช่นนั้น แต่คืนต่อมาเสียงอือ อือ แปลกๆ ดังขึ้นมาอีก คราวนี้สามีของวิรินทร์อาสาไปส่องดูด้วยตัวเอง แล้วก็ต้องผงะล่าถอยมาอย่างรวดเร็วอีกคน และพาเธอกับลูกไปนอนบ้านแม่ของสามีแทน

คืนต่อๆ มาเสียงร้องยังดังออกมาจากซอกกำแพง จนเช้าวันหนึ่งวิรินทร์และสามีทนไม่ไหว ลองเสี่ยงโทร.แจ้งความให้ตำรวจมาช่วยตรวจดูที่ซอกกำแพงว่ามีอะไรไหม ทีแรกตำรวจพากันหัวเราะขำ แต่ก็มาให้ และให้คนลองทุบกำแพงดู

วิรินทร์แทบจะไม่แปลกใจเลยเมื่อเห็นโครงกระดูกสีขาวโพลนหล่นลงมาปนกับกองปูน ซากศพของใครบางคนถูกโบกปูนอัดไว้ในนั้นมานานแค่ไหนก็ไม่รู้

สามีหน้าตาซีดพูดกับเธอว่าจะรีบประกาศขายต่อบ้านนี้ให้เร็วที่สุด แล้วเดินไปอาเจียนในห้องน้ำ ในขณะที่ลูกสาวของวิรินทร์ชี้ให้เธอดูบางอย่างที่ไหลออกมากับกองปูนเพิ่มเติม

"แม่ดูสิคะ มีโครงกระดูกอันเล็กด้วย"

วิรินทร์มองตามโครงกระดูกเล็กรูปร่างคล้ายแมวขนาดพอๆ กับเจ้าเสือแล้วก็ขนลุกขึ้นมาอีกที



ใต้ถุนบ้านร้าง
เรื่อง นี้เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน สมัยที่น้ำท่วมยังเรียกว่าน้ำท่วม ไม่ได้เรียกว่ารอการระบายเหมือนอย่างทุกวันนี้ ตอนนั้นน้องชายผมเพิ่งซื้อบ้านต่อจากคนรู้จักกันในราคาถูกแสนถูก ด้วยความที่ถูกมากนี่แหละผมจึงกล่าวตักเตือนน้องชายไปว่าตรวจดูให้ดีๆ เคยเกิดอะไรขึ้นในบ้านหรือไม่ บ้านกลางเมืองหลังใหญ่โตสองชั้นบนเนื้อที่สองร้อยตารางวาราคาสองล้าน แม้จะเป็นสมัยสิบปีก่อนก็ยังถือว่าถูกมากอยู่ดี น้องชายผมบอกไม่มีอะไรหรอก เขาร้อนเงิน บ้านก็มีอีกหลัง หลังนี้กลางเมืองเขาไม่ชอบเขาก็ขาย แม้ผมจะเฝ้าบอกว่าอย่าไปเชื่อคำพูดของคนอยากขาย เขาจะพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้ขายได้ก็ตาม น้องชายผมก็ยังไม่เชื่อ จนกระทั่งเกิดเรื่องถึงจะเชื่อ

ตอนแรกก็นึกว่าที่ขายราคาถูกเพราะฝนตกทีไรน้ำในซอยต้องรอการระบายเป็นเวลาหลายวันทุกที บ้านนี้แม้ตัวบ้านจะยกสูง แต่เนื้อที่ในบ้านระดับน้ำถึงครึ่งแข้งทุกที บ้านหลังติดกันนี่สิ เตี้ยและต่ำกว่าทั้งตัวบ้านและเนื้อที่รอบๆ น้ำจะเข้าบ้านแทบทุกครั้ง ผมจึงไม่แปลกใจว่าทำไมบ้านร้าง

ถึงจะร้างเพราะน้ำท่วมไม่มีคนอยู่แต่ราคาที่ถูกกว่าบ้านน้องชายผมกลับยังไม่ดึงดูดให้คนมาซื้ออีก ผมไปเยี่ยมน้องชายหลายครั้งถึงเข้าใจ รวมถึงเข้าใจเรื่องราคาบ้านน้องชายผมด้วย

หลายปีก่อนซอยนี้ฝนตกน้ำก็ไม่ต้องรอการระบายหรอก ตกลงพื้นน้ำก็ไหลลงท่อออกคลองไปไหนต่อไหนตามทางของมัน แต่เมื่อมีการถมคลองหลังซอยทำถนนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตกทีไรก็เดินลุยน้ำทุกที จนบ้านหลายหลังมีเรือติดบ้าน

น้ำท่วมน้ำขังนานๆ พื้นถนนในซอยและในบ้านก็ทรุด บ้านหลังติดกันกับน้องชายผมหนักกว่าทุกหลัง มันทรุดจนเห็นพื้นบ้านใต้ถุนยกลอยชัดเจน ทรุดจนกว้างขนาดหมาแมวลงไปอาศัยได้

นี่แหละเป็นที่มาของเรื่อง ตอนนั้นยังมีคนอยู่บ้านนี้ แกไม่ได้เลี้ยงหมาหรอก เพื่อนบ้านน้องชายผมเล่าว่าแกเป็นคนดุ ดุแบบประหลาด ชอบทำอะไรพิกลๆ แกปลูกต้นกล้วยรอบบ้านนะ บ้านแถวนั้นก็มีเนื้อที่ไล่เลี่ยกันประมาณสองร้อยตารางวาทุกหลัง แต่บ้านหลังที่ว่านี่กลายเป็นดงกล้วยดูหนาแน่นไปหมด กล้วยก็ขึ้นจนดก แต่แกไม่ยอมให้ใครกิน หรือแม้แต่คิดจะขาย แกปล่อยมันเน่ามันดำคาต้น จึงมีทั้งกระรอก กระแต นก หนูมากัดกินเต็มไปหมด เพื่อนบ้านคนนั้นบอกแกอยู่คนเดียวด้วย นานๆ จะออกมาทีเวลามีรถกับข้าวเร่เข้ามาขายในซอย แกไม่เคยทักไม่เคยคุยกับใครแม้แต่กับพ่อค้าแม่ขายทั้งหลาย จ่ายเงินแล้วก็จบ

ใน อยมีหมาจรหลายตัว วันหนึ่งเทศกิจมาไล่จับ เจ้าหมาแม่ลูกอ่อนตัวหนึ่งเพิ่งออกลูกครอกหนึ่ง มันหนีการตามล่าของเจ้าหน้าที่พาลูกมาหลบใต้ซอกที่ทรุดนั้น เจ้าของบ้านจอมประหลาดไม่พอใจออกมาขับไล่ ทั้งทำเสียงดัง ทั้งเอาไม้ยาวๆ ลงไปกวนไปไล่ เจ้าหมาก็ไม่ยอมขึ้นมาเสียที เจ้าหน้าที่จับหมาถึงกับเข้ามาช่ายจับก็ยังไม่สำเร็จจนเวลาผ่านไปเป็น ชั่วโมงๆ

หลังเจ้าหน้าที่กลับไปแล้ว แกก็ออกไปหน้าปากซอยแล้วกลับเข้ามาพร้อมปูนลูกหนึ่งและทรายถุงหนึ่ง แกจัดการผสมปูนทรายแล้วโบกทับปากทางที่ทรุดตรงนั้น โบกปิดจนไม่มีทางออก ระหว่างนั้นก็สบถด่าหมาแม่ลูกอ่อนที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแม่ลูกห้าหกตัวในนั้นอย่างเสียงดัง เพื่อนบ้านต่างได้ยินกันทั่ว

ใช่ แกโบกปิดอุดทางเข้าออกของแม่หมา ฟังไม่ผิดหรอก

ตลอดเวลาหลังจากนั้นเป็นอาทิตย์ๆ เพื่อนบ้านต่างก็ได้ยินเสียงหมาร้องโหยหวนออกมาจากใต้ถุนซอกนั้น เจ้าของบ้านจอมโหดก็ไม่สนใจ แม้จะมีคนมาบอกให้สงสารหมา จะจัดการทุบทำลายและจับหมาออกมาไปเลี้ยงเองแต่เขาก็ไม่ยอม

สุดท้ายเสียงหมาก็เงียบไป

เรื่องแกขังหมาโบกปูนปิดนี้ก็ราวกับจะเงียบไปด้วย แต่วันหนึ่งเกิดไฟไหม้บ้านแก ไฟโหมแรงมาก เจ้าหน้าที่ดับเพลิงได้แต่ฉีดน้ำเลี้ยงรอบๆ บ้านหลังอื่นกันไฟลาม พยายามเข้าไปช่วยแกแต่ไม่สำเร็จ แกติดในบ้านที่แกติดเหล็กดัดอย่างแน่นหนาเสมือนขังตัวเองจากการช่วยเหลือของคนอื่นจนหมด ออกมาเองก็ไม่ได้ ตายอยู่ในกองเพลิงนั้น

หลายคนพูดว่าเป็นเรื่องกรรมตามสนอง แต่เรื่องหลอนที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมานี่สิ

วันดีคืนดีดึกๆ เพื่อนบ้านแถบนั้นจะได้ยินเสียงทั้งคนร้องโหยหวน หมาหอนร้องอย่างยาวนานนับสิบนาทีสลับกันทั้งคนทั้งหมา บ้านเจ้าน้องชายผมนี่สิหนักกว่าด้วยความที่ติดกัน มักจะเห็นชายคนที่ว่านี้ติดอยู่ตรงหน้าต่าง มือไม้ตะเกียกตะกายราวกับกำลังว่ายน้ำ ตาโต ตกใจ ร้องโหยหวนหวาดกลัวตรงหน้าต่าง ที่สำคัญหน้าต่างดันตรงกันนี่สิ

เข้าใจแล้วใช่ไหมว่า ทำไมบ้านจึงราคาถูก

ทุกวันนี้น้องชายผมอยู่ได้ด้วยการสร้างกำแพงสูงสามเมตรกั้นไว้ ส่วนเรื่องเสียงก็ทนฟังต่อไปจนฝ่ายไหนจะทนไม่ได้ไปเอง



หาหนูเจอไหม
ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา ฉันกับลูกสาววัยห้าขวบไม่มีโปรแกรมไปไหน จึงพากันหาหนังดูสนุกๆ ตามประสาแม่ลูกในช่วงกลางวันที่พ่อของแกไปทำงาน เจอหนังฝรั่งน่ารักๆ เรื่องนึง ที่เด็กๆ เขาเล่นปิดตาควานหากัน โดยที่การเล่นคล้ายๆ การเล่นซ่อนหาบ้านเรา แต่คนหาต้องปิดตาตลอด ส่วนคนซ่อนต้องคอยตบมือสองครั้งเมื่อคนหาถาม ตามกติกาตบได้สามชุดเท่านั้น หากคนหายังหาคนที่ซ่อนอยู่ไม่เจอ ถือว่าแพ้ ต้องเล่นใหม่ แต่ถ้าหาเจอภายในสามชุด ถือว่าชนะ ต้องสลับตัวกัน

น่าเสียดายที่ปิดเทอมนี้พวกเด็กในหมู่บ้านเดียวกัน พากันตามพ่อแม่ออกไปเที่ยวตามต่างจังหวัด จึงไม่มีใครมาเล่นด้วยกัน แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร เราสองแม่ลูกเล่นกันเองออกจะบ่อยไป ครั้งแรกๆ ลูกสนุกมาก หัวเราะกรี๊ดกร๊าด เวลาเป็นคนซ่อนมักจะอดขำไม่ได้ หลุดฮาออกมาจนถูกจับได้บ่อยๆ บางทีฉันแกล้งหาไม่เจอนานๆ ลูกก็จะอดถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ว่า "แม่หาหนูเจอไหม" และแน่นอนก็ต้องถูกจับได้ทันที

ถึงเวลาที่ฉันซ่อน บางทีต้องคอยเดินตามลูก กลัวลูกจะเดินชนเดินเตะข้าวของในบ้านเจ็บตัว จนบางทีเผลอร้องให้ลูกระวังชน จนถูกจับได้ แต่ก็สนุกสนานกันไปตามประสาแม่ลูก

แล้ววันหนึ่งมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น ตอนนั้นราวสองทุ่ม สามียังไม่กลับ ฉันกับลูกพากันเล่นปิดตาควานหากันอีกครั้ง คราวนี้ตาลูกสาวเป็นคนปิดตาหา ฉันจับลูกหมุนตัวให้สับสนทิศทางนิดหน่อยตามรูปแบบของเกม แล้วรีบวิ่งไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าห้องนอน พอลูกร้องให้ตบมือ ก็ตบสองทีแล้วนั่งยิ้มรอ

ระหว่างนั้นได้ยินเสียงลูกเดินห่างออกไป จึงแง้มประตูตู้ออกดู เมื่อมองไม่เห็นลูกก็รีบตบมืออีกสองครั้งดังๆ คราวนี้เห็นลูกเดินผ่านหน้าห้องไปและดูเหมือนจะตรงไปทางบันได

ฉันใจหายวาบ รีบตะโกน "หาแม่เจอไหม แม่อยู่ทางนี้" แล้วก็รีบออกจากตู้เพราะกลัวลูกตกบันได

ขณะที่รีบจ้ำเดินเพื่อไปให้ทันลูก ก็ได้ยินเสียงลูกร้องขึ้นมาว่า "จับได้แล้ว"

ทำให้ยิ่งตกใจใหญ่ เพราะเราอยู่กันแค่สองคน แล้วฉันก็อยู่ตรงนี้นี่นา ฉันรีบออกไปหาลูก แล้วก็โล่งใจ เมื่อเห็นลูกทำท่าเหมือนจับใครสักคนได้ที่บริเวณหัวบันไดแต่ไม่มีใคร "แม่แพ้ แม่แพ้"

ฉันหัวเราะทันที "น้องขี้โกงนี่นา แม่อยู่ตรงนี้ต่างหาก"

ลูกสาวรีบถอดผ้าผูกตาออกทันที กวาดตามองไปรอบๆ อย่างงงๆ "อ้าว ทำไมแม่ไปอยู่ตรงนั้นล่ะคะ เมื่อกี๊หนูจับแม่ได้แล้วจริงๆ นะ"

ทีแรกนึกว่าลูกพูดเล่น แต่สีหน้าลูกดูจริงจังมากจนฉันร้อนๆ หนาวๆ ชั่วขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกเหมือนมีใครอีกคนเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ตัวแต่มองไม่เห็น "เอ่อ แม่ว่าเราเลิกเล่นกันก่อนดีกว่านะลูกนะ" ฉันว่าแล้วรีบพาลูกเข้าห้องนอนล็อกประตูทันที

คืนนั้นฉันพาลูกสวดมนต์ยาว แผ่เมตตาเต็มสูตร และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้สามีฟังหลังจากลูกหลับไปแล้ว

"คุณ ก็คิดมากไป" สามีว่า "ถ้าไม่สบายใจก็ทำบุญซะ แล้วเขาห้ามเล่นซ่อนหากันตอนกลางคืน เพราะอาจจะเกิดอันตรายได้ ทีหลังเล่นตอนกลางวันแล้วกัน"

สองสามวันต่อมาเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ตอนที่ลูกสาวชวนเล่นเกมปิดตาควานหาอีกครั้ง คราวนี้ฉันพยายามชวนแกเล่นอย่างอื่น แต่ลูกไม่ยอม อ้อนวอนขอร้องอยากจะเล่นมาก "นะคะแม่ รอบเดียวๆ นะนะ"

ฉันเห็นว่ายังไม่ดึกมาก เลยใจอ่อน "เอ้า รอบเดียวนะแล้วเล่นแค่ในห้อง ห้ามออกไปข้างนอก"

เราเป่ายิงฉุบกัน ลูกเป็นฝ่ายชนะ ฉันจำต้องเป็นคนปิดตา ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะเล่นเลย ฉันหมุนรอบตัวสามรอบ แล้วเริ่มเดินควานหาลูก คราวนี้ลูกสาวไม่ส่งเสียงเลยสักนิด

เธอเริ่มตบมือครั้งแรก ฉันยิ้มออกแล้วเดินไปตามต้นเสียง "ไหนตบอีกทีซิ" เธอตบมือเบาๆ แต่ก็ยังพอได้ยิน ฉันหมุนไปตามเสียงอีกที ไม่รู้เมื่อครู่หมุนตัวมากไปไหน บ้านจึงโคลงเคลงเหมือนอยู่บนเรือ "ตบมืออีกทีจ้ะ"

คราวนี้ได้ยิน เสียงลูกตบมือมาจากที่ไกลๆ ฉันเริ่มไม่สบายใจ "น้อง แม่บอกแล้วไงว่าห้ามออกไปจากห้อง" ไม่มีเสียงตอบจากลูก ฉันไม่สนุกแล้ว รีบเอาผ้าปิดตาออกแล้วก็ต้องตกใจกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าทั้งบ้านมืดสนิท

"แม่ หาหนูเจอไหม" เสียงแว่วๆ ดังมาจากที่ใกล้ๆ ฉันรีบเข้าไปรวบตัวไว้ เนื้อตัวลูกนุ่มนิ่มเหมือนเคย แต่กลับเย็นเฉียบ "ทำไมตัวเย็นแบบนี้ กลัวเหรอลูก ไม่ต้องกลัวนะ แค่ไฟดับเดี๋ยวไฟก็มา"

เสียงเดินใกล้เข้า มาทำฉันผวา ฉันจูงลูกย่องเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าด้วยความกลัวอย่างบอกไม่ถูก เสียงเดินนั้นใกล้เข้ามา ฉันนึกถึงโจรขโมยและสิ่งลี้ลับน่ากลัวอื่นๆ จนตัวสั่น กอดลูกไว้แนบอกแล้วจู่ๆ ฉันก็ตัวแข็งทื่อขยับไม่ได้ ฉันมองลอดช่องตู้เสื้อผ้าเห็นลูกสาวเดินถือไฟฉายส่องไฟมาเสียงสั่นๆ "แม่อยู่ไหนคะ"

ในขณะฉันภาวนาร่ำร้องในใจขอให้ลูกหนีไป เด็กหญิงผิวขาวซีดขาวเย็นเฉียบมีแสงสีเขียวเรืองๆ ในอ้อมกอดฉันก็แสยะยิ้มน่าสยดสยอง แล้วร้องตอบออกไปด้วยเสียงของฉันเองว่า "หาแม่เจอไหมลูก แม่อยู่นี่ไงเข้ามาอยู่ด้วยกัน สิจ๊ะ"



ผีเข้า
ปี พ.ศ.2550 ผมทำงานธุรการหอพักแห่งหนึ่ง เป็นหอที่เปิดมาประมาณยี่สิบปี ผมมาทำงานต่อจากป้าคนก่อนที่ลาออกไปเลี้ยงหลาน ผมมาทำงานตอนที่ป้าแกลาออกไปแล้ว ก่อนหน้านี้เคยดูแลอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งแถวพระโขนงมาเจ็ดปีตั้งแต่เรียนจบ จึงไม่มีปัญหาเรื่องประสบการณ์ แล้วก็มีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน เรื่องเป็นอย่างนี้ครับ!

ผมฟังจากคนในหอนั้น ห้องปัญหาที่ว่าอยู่ชั้นบนสุดชั้นหกและอยู่ริมสุดพอดีทางซีกขวา หากหันหน้าเข้าหาหอ ปกติห้องแบบนี้หากใครเคยอยู่หอก็จะรู้ว่าห้องริมอย่างนี้แม้จะอยู่บนสุดแต่มีคนชอบ มักว่างได้ไม่นาน และห้องนี้ก็ติดแอร์ด้วย ก่อนหน้าจะเกิดเรื่องก็ไม่เคยว่างคนเช่า

คนเช่าคนสุดท้ายอยู่ได้เพียงเดือนเดียวก็ยอมทิ้งเงินประกันและเงินล่วงหน้าทิ้ง พี่หนึ่งคนเช่าหอที่อยู่มาหลายปีแล้วเล่าว่า "ใครมาอยู่ก็อยู่ไม่ได้ นอกจากเสียงร้องโอยๆ ทั้งคืน บางทีนอนๆ อยู่ก็ถูกผลักให้ตกเตียง บางทีโทรศัพท์มือถือก็ถูกย้ายที่ ข้าวของหาไม่เจอประจำ เรื่องพวกนี้ยังฟังดูเบา ถ้าเทียบกับกระจกแขวนในห้องน้ำตกแตกบาดหน้า ใครจะอยู่ไหว เล่นกันขนาดนี้"

แล้วเรื่องมันเป็นอย่างไรหรือ พี่สมรคนเก่าแก่ของหอเล่าให้ฟัง  "ก่อนหน้านี้มีผัวเมียคู่หนึ่งเพิ่งแต่งงานมาเช่าอยู่ ทั้งคู่ทำงานโรงงาน แรกๆ พี่ก็เห็นกะหนุงกะหนิงรักกันดี แต่อยู่ได้ไม่ถึงปีก็ทะเลาะกัน วันดีคืนดีสามีเกิดปวดท้อง พี่ยังจำได้มาขอ ยาพี่ พี่ก็ให้ไปแต่หน้าตาเขาดูไม่ดี พี่ยังบอกว่าน่าจะไปหาหมอนะ แต่รู้ไหมรุ่งเช้าผู้ชายก็ตาย เมียร้องห่มร้องไห้วิ่งพล่านไปทั่วหอขึ้นลงจนคนตกใจหมด ปากก็ร้องว่าผัวหนูตายแล้ว ผัวหนูตายแล้ว"

แล้วไงต่อไป เพราะผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

"เราก็ไปงานศพกันหลายคนแหละในหอนี้ก็ยังปกติดีนะ ไปปลอบใจเมียมัน แต่แหม อีนี่ มารู้ความจริงทีหลัง ตำรวจยกโขยงมากันใหญ่ อีห่ารากนี่ เลวจริงๆ ฆ่าผัวระดับตุ๊กตาทองเลย"

ผมตกใจตาโตกับเรื่องไม่คาดคิด!   "ตอนแรกมันไม่ยอมรับหรอก แต่ผัวมันมาเข้าฝันพี่ เข้าฝันอีหนึ่งด้วย คืออย่างนี้ตอนแรกพี่ก็ไม่ได้สนใจหรอก ฝันครั้งแรกพี่แค่ฝันว่ามีคนมาบอกว่าให้ช่วยด้วยๆ พี่ฝันแบบนี้หลายคืน ก็แปลกใจอยู่หรอก แต่พอไปคุยกับอีหนึ่งมันก็เจอเหมือนพี่ ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ น้องเข้าใจมั้ย"

ผมพยักหน้ารับอย่างงุนงง นี่แหละครับ เรื่องที่พี่สมรเล่า

"จากนั้นมาห้องนั้นพอใครมาเช่าก็มีอันต้องเจอเสียงผู้ชายร้องโอดโอยจนใครต่อใคร แปลกใจมาก พอหนักเข้าๆ พี่กับคนในหอเลยไปจุดธูปที่หน้าห้อง บอกว่าจะทำบุญไปให้ มีอะไรให้มาเข้าฝัน คืนนั้นเอ พี่ก็ฝันเห็นหน้าชัดเลย ไอ้ผัวมันนี่แหละที่มาบอกพี่ว่าช่วยมันด้วย มันปวดท้องมาก มันตายเพราะเมียมันวางยาพิษ เอาล่ะสิ ทีนี้พี่ก็สะดุ้งตื่น ตกใจมาก มันคนละเรื่องเลย แต่ไม่อยากเชื่อหรอกนะ คงดูหนังมากไปจนเอาไปฝัน พี่เชื่อแบบนั้นในตอนแรก แต่พอตื่นนอนไปเล่าให้อีหนึ่งฟังฉิบเป๋ง มันฝันเหมือนพี่เลย ทีนี้นะ ไม่น่าเชื่อคือมีตำรวจมาที่หอ อีหนึ่งมันก็ลงไปชักดิ้นชักงอ แล้วพูดกลายเป็นเสียงผู้ชายผัวมันบอกว่า เมียมันฆ่า มันไม่ได้ปวดท้องตายเอง คนก็ตกใจกันใหญ่ แล้วพวกเราก็เล่าเรื่องที่หอนี้ห้องที่ผัวเมียเคยอยู่มีแต่เสียงผู้ชายร้อง โอดโอยจนไม่มีใครกล้าพักห้องนั้นแล้วให้ตำรวจฟัง ผัวมันที่เข้าสิงอีหนึ่งก็เดินพาตำรวจกับคนเยอะแยะพาไปที่ที่เมียมันทิ้ง หลอดยาที่ให้ผัวกิน

"อีห่านั่น มันทิ้งขวดยาที่นี่" เสียงผัวมันในร่างอีหนึ่งตะโกนบอก ตำรวจก็สองจิตสองใจ จนมีคนโทร.เรียกกู้ภัยมา คุยไปคุยมา กู้ภัยก็ตัดสินใจเดินเรียงหน้ากระดานหาขวดใส่ยาจนเจอ ตำรวจก็เลยทำคดีใหม่และใช้ขวดนี่เป็นหลักฐาน จับนังเมียสอบจนยอมรับสารภาพ เรื่องของเรื่องคืออีนั่นกำลังจะมีชู้ เลยวางยาฆ่าผัวมัน อีนี่เลวจริงๆ"

ต่อมาเจ้าของก็ทำบุญหอพักครั้งใหญ่ โดยเฉพาะที่ห้องนั้นพระเดินไปรดน้ำมนต์เป็นพิเศษ จากนั้นมาก็ไม่มีใครได้ยินเสียงอะไรเลย

"คนเช่าห้องต่อๆ มาเราก็ไม่เล่าให้เขาฟัง มันก็ไม่มีอะไรจริงๆ สุขสงบเหมือนห้องทั่วๆ ไป" พี่หนึ่งบอก

ผมทำที่หอนั้นอีกกว่าสามปีก็ไม่เคยมีใครได้ยินเสียงจากห้องนั้นจนลาออกมาเมื่อปลายปีที่แล้ว



รกแมว
ญาดากับนนท์ ยืนมองแม่แมวจรท้องแก่ที่กำลังยืนกินเศษข้าวหน้าบ้านอยู่อย่างหิวโหย ญาดาได้ยินมันร้องเรียกอยู่เมื่อตอนเย็น เมื่อออกมาดูเห็นเป็นแม่แมวสีดำ ตาสีส้มทองกลมโต ญาดาเป็นคนรักแมว เคยเลี้ยงแมวมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน แต่นนท์ไม่ค่อยชอบสัตว์เท่าไหร่ เมื่อญาดาเอาเศษอาหารมาให้ นนท์เลยดูไม่ค่อยพอใจ

"เอาข้าวให้มันกินแบบนี้เดี๋ยวก็ติดใจมาทุกวันหรอก"

ญาดายิ้มใจเย็น "สงสารมันนะคะนนท์ มันท้องแก่คงหิวมาก อีกหน่อยคงคลอดลูกแมวน่ารักๆ"

นนท์ถอนหายใจอย่างไม่พอใจ "เออ ก็อย่ามาคลอดบ้านเราแล้วกัน ซวยตายห่า แค่นี้ก็แทบจะไม่มีอะไรกินอยู่แล้ว"

หลังจากวันนั้น แม่แมวดำยังคงมาขออาหารกับญาดาทุกวัน นนท์ก็บ่นทุกวัน แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่งก็เดินมาพูด กับญาดา "เคยได้ยินมาว่า รกแมวนี่เขาเอาไว้เป็นเครื่องรางนำโชค เรียกโชคลาภได้จริงหรือเปล่า เธอเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม"

ญาดาอมยิ้ม "เขาเชื่อกันว่า รกแมวถ้าเอามาคลุกขมิ้นแล้วทิ้งให้แห้งเป็นรูปทรงคล้ายถุง จะสามารถช่วยให้มีทรัพย์สินเงินทองมาก ถ้าค้าขายก็จะขายดี ถ้าทำงาน งานก็จะไหลมาเทมา เงินก็ด้วย"

นนท์ยิ้ม "เออ เข้าท่าแฮะ งั้นให้แม่แมวมันคลอดบ้านเราก็ได้นะ เผื่อจะได้เก็บรกแมวเอาไว้นำโชค"

เพียงไม่ถึงอาทิตย์หลังจากนั้น แม่แมวท้องแก่ก็เดินมาเรียกญาดาแต่เช้าเช่นเคย แต่กลับไม่สนใจอาหารที่ญาดานำมาให้เลยสักนิด กลับร้องกระวนกระวายไม่หยุด ญาดาสงสัยว่ามันคงจะเจ็บท้องคลอดแล้วเลยรีบเข้าบ้านไปหากล่องลังกระดาษใบ ใหญ่ๆ สะอาดๆ มาให้มันใช้เป็นที่คลอด และหาเสื้อผ้าฝ้ายเก่าๆ นุ่มๆ วางไว้ให้ด้วย

แม่แมวดำเดินเข้าไปในกล่องอย่างว่าง่าย ไม่นานก็เริ่มเบ่งคลอดลูกตัวแรกออกมา วันนั้นทั้งวันญาดาเฝ้าแม่แมวที่คลอดลูกออกมาทีละตัวด้วยความตื่นเต้นเอ็นดู ในขณะที่นนท์มองอยู่ห่างๆ และคอยมาดึงเก็บรกลูกแมวแยกไว้

"ไม่ได้นะนนท์ แม่แมวจำเป็นต้องกินรกเพื่อกระตุ้นน้ำนม ไม่งั้นมันจะไม่แข็งแรงนะ"

นนท์ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมคืนรกแมวให้ แม่แมวคลอดลูกออกมาทั้งหมดสี่ตัว เขาก็เก็บรกมันมาสี่อัน เอามาคลุกกับผงขมิ้นแล้วเอาไปผึ่งไว้รอแห้ง ญาดาถอนหายใจด้วยความไม่สบายใจ เธอหานมสดมาให้แม่แมวเลียกินหลังคลอดเพื่อให้มันมีแรงเลี้ยงลูก

แม่แมวเลี้ยงลูกทั้งสี่อยู่ที่บ้านญาดาในสองสามวันแรก หญิงสาวมีความสุขมาก ยิ่งเห็นลูกแมวที่ออกมาแต่ละตัวมีสารพัดสี ทั้งขาว ส้ม ลาย เทา และลายวัว แต่ละตัวขนฟูฟ่อง เธอยังแอบตั้งชื่อให้แต่ละตัว และมาถ่ายรูปน่ารักๆ เก็บไว้อีกหลายรูป

"น่ารักตรงไหน ตาก็ยังไม่ลืม ยังกะตัวอ่อนเอเลี่ยน" นนท์ว่า "ถ้ามันแข็งแรงดีแล้วก็ให้ย้ายไปอยู่ที่อื่นนะ เราเลี้ยงไม่ไหวหรอก"

"โธ่ นนท์คะ" ญาดาครวญ "ลูกแมวยังอ่อนมากนะคะ ให้เวลามันสักอาทิตย์เถอะค่ะ"

นนท์พยักหน้าตัดรำคาญ

วั รุ่งขึ้น ญาดาออกไปทำธุระนอกบ้าน นนท์ไปอ่านเจอในเน็ตมาว่า แมวห้าหมาสี่เป็นอัปมงคล เขาเลยมานึกว่า เออ แม่แมวกับลูกแมวในบ้านก็รวมห้าตัวพอดี ยิ่งไม่ชอบแมวอยู่แล้วยิ่งรู้สึกรุนแรงมากขึ้น นนท์ฉวยโอกาสตอนที่ญาดาไม่อยู่ เดินออกไปที่กล่องแมว เห็นแม่แมวกับลูกแมวกำลังหลับอยู่ ก็หยิบลูกแมวลายออกมาตัวหนึ่ง แล้วโยนข้ามกำแพงบ้านทิ้งออกไปนอกถนน ลูกแมวกระแทกพื้นถนนขาดใจตายทันที แม่แมวดำเห็นอย่างนั้นก็รีบลุกวิ่งตามลูกออกไปทั้งที่อ่อนเพลีย คาบลูกที่ตายแล้วเข้ามาริมทางแล้วพยายามเลียเนื้อตัวลูกให้ฟื้น เมื่อเห็นว่าลูกตายแล้วก็ร้องโหยหวนน่าเวทนา นนท์เห็นแล้วใจคอไม่ดีเลยเดินกลับเข้าบ้านไป

ญาดากลับมาตอนเย็นก็ไม่เห็นแม่แมวและลูกแมวแล้ว

"อ้าว หายไปไหนกันหมด"

นนท์ทำหน้าตาเหมือนไม่รู้เรื่อง "ไม่รู้ดิ แม่มันคงคาบย้ายไปที่อื่นแล้วมั้ง หน้าบ้านเราอากาศมันร้อนจะตาย"

ญาดาพยักหน้า "แหม แต่เด็กๆ กำลังน่ารักเลยนะ เสียดายจังเลย"

หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครเห็นแม่แมวดำและลูกๆ อีก ไม่รู้ว่ามันหายไปทางไหนกันหมด แต่มีอยู่วันหนึ่ง ที่ญาดาขอออกไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดจะกลับค่ำๆ นนท์จึงอยู่บ้านคนเดียว

ค่ำนั้น นนท์ได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วก็เดินออกมาดู เห็นญาดาเดินตัวแข็งทื่อเข้ามาในบ้าน ยืนอยู่หน้าประตู จ้องหน้านนท์แปลกๆ ดวงตาแวววาว พูดเสียงแหลมเล็กผิดปกติ "รกแมวที่จะนำโชคน่ะ ต้องให้แม่แมวทิ้งไว้ให้ ไม่ใช่ขโมยของมันมา"

นนท์ขนลุกอย่างไม่รู้สาเหตุ "ดา เป็นอะไร ทำไมทำเสียงแบบนั้นน่ะแล้วไม่เข้าบ้านเหรอ"

ญาดาทำตาวาวเหมือนกำลังโกรธ "มึงฆ่าลูกกู ถ้ากูไม่เห็นแก่เมียมึงกูไม่เอาไว้แน่"

นนท์ตัวชา มือเท้าเย็นเฉียบ "ดาพูดอะไรน่ะ น่ากลัวจัง"

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังมาจากในบ้าน นนท์เดินถอยหลังเข้าบ้านงงๆ รับโทรศัพท์พลางมองมาที่ญาดาที่ยังยืนอยู่หน้าประตูอย่างไม่เข้าใจ

"ฮัลโหล นนท์คะ คืนนี้ดาค้างบ้านแม่นะคะนนท์ ทานข้าวเลยไม่ต้องรอนะ"

นนท์สะดุ้งสุดตัว "เล่นอะไรเนี่ยดา ก็คุณ" เขาว่าแล้วหันไปทางประตู เห็นร่างของญาดายังยืนอยู่ก็ใจหายวาบ เขารีบวางโทรศัพท์แล้ววิ่งขึ้นบนห้อง คว้าห่อผ้าที่ห่อรกแมวไว้ออกมาพนมมือพูดเสียงสั่น "เอาคืนไปเลย กูไม่เอาของมึงแล้ว อย่าจองเวรกูเลยกูขอโทษ"

แต่พอเปิดห่อผ้าดูก็พบเพียงผงสีเทาเหมือนเถ้ากระดูก

"ของอะไรก็ช่างถ้าเจ้าของไม่ได้ให้แล้วมึงขโมยมา ไม่มีวันศักดิ์สิทธิ์จำใส่กบาลไว้ด้วย"

เสียงนั้นดังมาจากทางหน้าต่างห้องนอน เมื่อนนท์หันไปดูก็เห็นเพียงหลังแมวดำตัวหนึ่งกระโดดหายไปในความมืดมิดและไม่กลับมาอีกเลย 


หลอน- นทธี ศศิวิมล
http://daily.khaosod.co.t
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #27 เมื่อ: 27 ธันวาคม 2559 16:19:44 »




โรงเรียนดนตรีอาถรรพ์
ครอบครัวของเราเพิ่งย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านนี้เมื่อสองสามเดือนก่อน ที่นี่เป็นหมู่บ้านระดับกลาง มีสวนสาธารณะ มีอาคารส่วนกลาง มีสระว่ายน้ำ โซนด้านหน้าจะเป็นบ้านเดี่ยว ส่วนบ้านที่เราเลือกเป็นบ้านแถวแบบทาวน์โฮมสองชั้น ต่อเติมหลังคาลานจอดรถและครัวเรียบร้อยพร้อมเข้าอยู่ เจ้าของเดิมซื้อไว้แล้วไม่ค่อยได้อยู่เพราะต้องเทียวทำงานต่างประเทศ ซื้อมาได้สองปีก็ขายต่อผม ผมเห็นว่าบ้านสภาพดีมากและทำเลก็ดี ใกล้โรงเรียนลูก ใกล้รถไฟฟ้า หน้าหมู่บ้านมีป้ายรถเมล์ และยังเป็นย่านชุมชนตอนเย็นมีตลาดนัดหน้าปากซอยของมาขายกันคึกคัก

ผม เมีย และลูกชายวัยสี่ขวบ เข้ามาอยู่แบบไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะเจ้าของเก่าจัดการให้หมด เราซื้อบ้านพร้อมเฟอร์นิเจอร์ที่มีการทำความสะอาดและซ่อมบำรุงให้เรียบร้อยทั้งหลัง ลูกชายของผมดูจะร่าเริงมากเป็นพิเศษเพราะได้อยู่บ้านที่หลังใหญ่ขึ้น แถมยังมีห้องนอนส่วนตัว ถึงแม้แกจะติดแม่มากและไม่เคยยอมนอนคนเดียวในห้องส่วนตัวเลยก็เถอะ

เรามาอยู่ได้สักพักก็จะเริ่มทำความรู้จักกับเพื่อนบ้าน บ้านแถวนี้ส่วนใหญ่เป็นข้าราชการทหาร บางคนก็ปลดเกษียณแล้ว อยู่บ้านทั้งวัน จะมีครึกครื้นหน่อยก็บ้านหลังซ้ายติดกับผมนี่แหละ เพราะเป็นบ้านของคุณครูหน้าตาใจดีคนหนึ่ง ที่เปิดเป็นโรงเรียนดนตรีสอนเด็กเล็กๆ เธอชื่อครูพิออน ได้ข่าวว่าเมื่อก่อนเธอทำงานประจำอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง แต่เนื่องจากปัญหาสุขภาพของลูกสาวที่ป่วยเป็นโรคทางสมองต้องนั่งรถเข็นตลอด แกเลยลาออกมาเปิดสอนที่บ้านเองเสียเลย ครูพิออนอายุราวสามสิบห้าเห็นจะได้ ผิวขาวตาเล็กหยี ส่วนลูกสาวแกก็สักห้าหกขวบชื่อพิตา หน้าไม่ค่อยเหมือนแม่ แต่ยิ้มเก่งทั้งคู่ เจ้าฟีฟ่าลูกชายผมชอบพี่พิตาเอามาก เย็นๆ มาเป็นต้องขอไปเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านเขา ซึ่งเมียผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นบ้านติดกัน ผมยังเห็นสาวๆ เขายกขนมยกแกงแลกเปลี่ยนกันกินบ่อยๆ

แม้บ้านครูพิออนจะทำระบบผนังเก็บเสียงค่อนข้างดีแล้ว แต่บางเย็นเราก็จะได้ยินเสียงเปียโนแทรกออกมาบ้างเบาๆ และเสียงหัวเราะของเด็กๆ ทำให้จิตใจชื่นบานสดใสไปด้วย ได้ยินมาว่า ครูพิออนสอนไม่เหมือนครูดนตรีคนอื่น คือเน้นการสอนให้เด็กเล็กๆ รู้จักตัวโน้ต สอนให้เต้นด้วยท่าทางตามธรรมชาติที่เด็กๆ คิดกันเอง สอนให้ช่วยกันแต่งเพลงจากสิ่งรอบตัว ไม่เน้นการสอนวิชาการเหมือนโรงเรียนชื่อดัง ที่มักจะสอนเพลงคลาสสิคหรือสอนเด็กๆ ร้องเพลงเพื่อเข้าประกวดเวทีต่างๆ โรงเรียนของคุณครูพิออนเลยมีแต่พ่อแม่หัวสมัยใหม่ที่อยากเน้นให้ลูกเป็นเด็กที่มีสุขภาพกาย ใจ ดีมากกว่าจะไปสายประกวด

ผมกับเมียเคยถามครูแกว่า ถ้าจะให้ฟีฟ่าเข้าเรียนดนตรีด้วยได้ไหม เพราะยังไงตอนเย็นๆ กลับมาจากโรงเรียนอนุบาลก็ไปเล่นบ้านแกทุกวันอยู่แล้ว แต่ครูพิออนไม่ยอมคิดค่าเรียน ให้เข้ามาร่วมห้องเรียนกับเด็กรุ่นพี่ได้เลย แกว่า ฟีฟ่ายังเล็ก คิดเสียว่ามาเล่นกับพี่พิตาดีกว่า บ้านใกล้เรือนเคียงกัน เราก็เลยว่าตามกันเช่นนั้น

ทีนี้สักเดือนหนึ่งหลังจากนั้น เริ่มมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น เรื่องของเรื่องคือผมกับภรรยามักต้องตื่นกลางดึกเพราะฟีฟ่ามักเดินละเมอลุกขึ้นมาร้องเพลงและเต้นอยู่คนเดียว บางทีก็หัวเราะชอบอกชอบใจ พูดคุยเหมือนกับเล่นอยู่กับเพื่อนๆ ในวิชาดนตรีที่แกไปเรียนกับครูพิออนยังไงอย่างงั้น บางทีเราเห็นแกลืมตา ก็ลองพูดคุยด้วย แกก็โต้ตอบปกติว่า กำลังเล่นกับเพื่อนๆ ที่เรียนดนตรีครูพิออนอยู่ ยังชี้บอกไปตามจุดต่างๆ ของห้อง ว่าเพื่อนชื่อนั้นชื่อนี้นั่งอยู่ตรงนั้น เต้นอยู่ตรงนี้ ตอนนั้นเราก็ยังคงสรุปว่าแกฝันแล้วละเมอเป็นเรื่องเป็นราวไปเอง แต่หลังจากนั้นเราเริ่มสังเกตว่า ชื่อเพื่อนที่ฟีฟ่าพูดมาแต่ละคนนั้น มักเป็นชื่อเดิมๆ และไม่มีเพื่อนชื่อนั้นๆ ที่โรงเรียน เช่น โกโก้ แก้ม ป๋อมแป๋ม ต้อม เอิง เพลง

"อาจจะเป็นเพื่อนที่บ้านครูพิออนหรือเปล่า" เมียผมตั้งข้อสงสัย ผมก็ว่างั้น

แต่เรื่องแปลกๆ มันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิครับ เพราะคืนต่อๆ มา ฟีฟ่ายังคงละเมอลุกมาร้องเพลงและเต้นเช่นเคย เมียผมเดินตามลูกออกไปบริเวณผนังบ้านที่ติดกับบ้านครูพิออน แล้วก็ต้องแปลกใจ ที่เหมือนได้ยินเสียงเพลงเปียโนดังแว่วออกมาจากตรงนั้น มีหนำซ้ำยังได้ยินเสียงเด็กๆ หลายคนหัวเราะเล่นกันสนุกสนาน ได้ยินเสียงวิ่ง เดินเป็นจังหวะดนตรี ย่ำไปมาที่พื้น บางทีก็เหมือนมีเสียงเคาะโต๊ะเคาะเก้าอี้ดังๆ เหมือนดังอยู่ในบ้านทั้งที่ไม่มีคนอื่น ทำเอาผมกับเมียขนลุกเกรียว รีบดึงตัวลูกกลับมาที่ห้องนอน พอถามว่าเมื่อกี้ใครเคาะเก้าอี้ ลูกก็พูดชื่อเพื่อนกลุ่มเดิม คือแก้ม ป๋อมแป๋ม ต้อม เอิง โกโก้ วนไปมาอยู่อย่างนี้

เราไปหาครูพิออนในเช้าวันรุ่งขึ้นแล้วเล่าเรื่องฟีฟ่าให้ฟัง ครูพิออนดูหน้าตาตื่นๆ และซีดลงครู่หนึ่ง ก่อนรีบปฏิเสธว่าไม่เคยเปิดเพลงตอนกลางคืน และไม่มีเด็กไปอยู่ในบ้านของเธอหลังหนึ่งทุ่ม นอกจากพิตา เสียงนั้นจึงไม่น่ามาจากบ้านของเธอได้ ส่วนรายชื่อเหล่านั้นเป็นพวกนักเรียนเก่าที่เคยเรียนที่นี่แต่เลิกเรียนไปนานแล้ว แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป

ผมกับภรรยาเห็นท่าทีแบบนั้นก็แปลกใจอยู่บ้าง เพราะปกติครูพิออนเป็นคนที่ใจดีและอัธยาศัยดีมาก แต่วันนี้นอกจากไม่ยิ้มแล้วยังดูแปลกๆ พิกล เราเลยลองไปคุยกับคุณอาทหารปลดเกษียณที่อยู่บ้านตรงกันข้ามดู และเล่าเรื่องที่ฟีฟ่าละเมอแปลกๆ และมีเสียงแปลกๆ เกิดขึ้นในบ้านให้ฟัง

คุณลุงทำท่าทางลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะเล่าว่า ก่อนที่พวกเราจะเข้ามาอยู่ มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น คือ มีเด็กๆ ในละแวกนี้หลายคนหายตัวไปอย่างลึกลับ เท่าที่แกจำชื่อได้แม่นก็คือน้องแก้มกับน้องโกโก้ เพราะสองคนนี้เคยมาวิ่งเล่นที่ถนนหน้าบ้านระหว่างรอเวลามาเรียนดนตรี และหลังจากที่แกหายตัวไปแล้ว พ่อแม่ผู้ปกครองเด็กก็พากันมาถามที่บ้านครูพิออนว่าพอมีเบาะแสข้อมูลเกี่ยวกับการที่เด็กหายไปบ้างไหมแต่ครู พิออนก็ไม่รู้เรื่อง แล้วยังช่วยออกตามหาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่เจอเด็ก

"คุณลองไปหาข้อมูลเด็กหายดูสิ แปลกจริงๆ ทยอยหายทีละคน สามสี่เดือนคน จนตอนนี้รวมๆ แล้วห้าหกคนได้ เด็กย่านนี้ทั้งนั้นเลย จนพ่อแม่เด็กพากันกลัวไม่กล้าให้ลูกออกจากบ้านไปไหนพักใหญ่ แต่นี่เรื่องก็เงียบมาเกือบปีแล้วนะ คงไม่มีอะไรล่ะมั้ง"

ผมกับแฟนรู้สึกว่าเรื่องมันเริ่มฟังดูน่ากลัวแล้ว เราลองไปหาข้อมูลเด็กหายในเน็ตดู และพบว่าเรื่องที่คุณลุงเล่าเป็นเรื่องจริง

"แล้วทำไมเราถึงได้ยินเสียงเด็กวิ่งตอนกลางคืนล่ะ" แฟนผมตั้งข้อสังเกต "อย่าบอกนะว่าทุกคนที่หายไปเคยมาเรียนที่โรงเรียนครูพิออนกันหมดน่ะ"

ผมไม่ได้ปักใจเชื่อทันที แต่พอนึกถึงเสียงลึกลับตอนกลางคืนพวกนั้นแล้วก็ใจหายวาบ หรือครูพิออนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายไปของเด็กๆ ไม่น่าเป็นไปได้ แกดูใจดีรักเด็กขนาดนั้น แถมมีลูกเล็กด้วยจะใจร้ายกับเด็กได้ยังไง

แฟนผมยังคงสนใจเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ดูเธอจะปักใจสงสัยครูพิออนไปเต็มที่แล้วด้วย

เย็นวันนั้น อยู่ดีๆ แฟนผมก็วิ่งหน้าตาซีดเซียวออกมาจากห้อง ถามว่าฟีฟ่าไปไหน ผมบอกว่าเล่นอยู่บ้านครูพิออน เธอเลยรีบวิ่งไปตามกลับมาบ้าน ก่อนจะเล่าให้ฟังว่า เธอค้นข้อมูลและสอบถามกับมูลนิธิเด็กหายดู ปรากฏว่าเด็กที่เคยหายไปในละแวกนี้เคยมาเรียนที่โรงเรียนดนตรีของครูพิออนกันทุกคน แม้จะยังหาความเชื่อมโยงอื่นไม่ได้ แต่เธอก็ว่ามันน่ากลัวเกินกว่าจะให้ลูกไปเสี่ยงที่นั่นอีก

คืนนั้นประมาณเที่ยงคืนฟีฟ่ายังคงละเมอเดินออกไปเล่นตรงห้องเดิมฝั่งที่ติดกับผนังห้องเรียนครูพิออน คราวนี้ผมรีบไปลากลูกกลับมานอน ทันทีและพากันสวดมนต์ไหว้พระ คราวนี้เสียงค่อยๆ เงียบหายไป

แต่ในคืนเดียวกันนั้นเอง เวลาราวตีสอง ผมได้ยินเสียงเหมือนเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังแว่วออกมาจากผนังฝั่งติดบ้านครูพิออน เสียงดังค่อนข้างนาน แฟนผมบอกว่าจำได้ว่าน่าจะเป็นเสียงน้องพิตา น้องเป็นอะไรหรือเปล่า เราเลยพากันเดินออกไปกดกริ่งบ้านครูพิออนเพราะเป็นห่วงว่าน้องจะเป็นอะไรไหม เผื่อช่วยอะไรได้ พาไปหาหมอได้เพราะเรามีรถ

แต่ครูพิออนเปิดหน้าต่างชั้นบนออกมาตะโกนว่าไม่มีอะไร น้องพิตาแค่อาการป่วยกำเริบกินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย เราเลยกลับเข้าบ้านตัวเอง แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงน้องพิตาร้องอีกหลายครั้งชวนให้หดหู่ใจไม่ดีพิกล

"เหมือนเด็กร้องเจ็บเลยนะ" แฟนผมพูดพลางใจคอไม่ดี

"เขาแม่ลูกกันดูแลกันได้มั้ง" ผมว่าทั้งที่ใจคอก็ไม่ค่อยดีพอๆ กัน

ในที่สุด แฟนผมโทร.แจ้งความด้วยความรู้สึกลำบากใจสุดๆ เธอว่าเธอทนไม่ได้จริงๆ เสียงเด็กเหมือนเสียงกำลังเจ็บปวด และถ้าร้องเพราะอาการป่วยจริงขนาดนี้ก็น่าจะต้องพาหาหมอแล้ว

สรุปตำรวจมาถึงตอนตีสามครึ่ง มีเจ้าหน้าที่พยาบาลมาพร้อมรถพยาบาล เพื่อนบ้านหลายคนรวมทั้งบ้านเราพากันมายืนออหน้าบ้านครูพิออน เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้าไปอุ้มตัวน้องพิตาออกมาขึ้นรถพยาบาลแล้วขับออกไปโดยไม่ได้เล่าอะไร ในขณะที่ตำรวจใส่กุญแจมือครูพิออนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพาขึ้นรถตำรวจ บอกว่าทารุณเด็ก

"แต่นั่นลูกสาวเขานะคะ" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น

ตำรวจหันมามองหน้า แล้วว่า "คุณรอดูข่าวพรุ่งนี้แล้วกันนะ"

สักพักรถตำรวจมากันอีกหลายคัน คนหลายสิบคนเข้าไปค้นบ้านครูพิออนและกันคนนอกออกไปห่างๆ คราวนี้ตื่นมามุงกันทั้งหมู่บ้าน รอจนเช้าเราถึงได้ทราบเรื่องราวสยองขวัญที่สุดที่เคยได้ยินมา ที่ห้องเล็กด้านบนของบ้านครูพิออน เป็นที่ซ่อนซากศพของเด็กๆ ที่หายตัว ไปถึงหกศพ แต่ส่วนที่น่าตกตะลึงที่สุดยังไม่ใช่ตรงนั้น

"ครูพิออนเคยมีลูกสาว แต่ลูกเสียชีวิตไป เลยขโมยตัวน้องพิตามาเป็นลูกตัวเองเมื่อสามปีที่แล้ว และทารุณน้องจนได้รับความเสียหายทางสมอง เดินไม่ได้ เวลาที่น้องร้องก็จะเอาไม้ฟาดขาแรงๆ จนหักแล้วหักอีก ส่วนเด็กที่ฆ่าเก็บศพไว้ที่บ้านนั้นครูพิออนตั้งใจขังไว้เลี้ยงเป็นลูกเป็นเพื่อนพิตา แต่พอเด็กจะหนีก็โกรธ ทำร้ายเด็กจนตายทุกที"

เรื่องนี้กลายเป็นข่าวใหญ่อยู่แรมเดือนจนเพื่อนบ้านบางหลังรับไม่ได้พากันย้ายออก พวกเราเองก็กำลังมองๆ บ้านใหม่อยู่เหมือนกัน ก็ใครมันจะทนไหวล่ะครับ ที่ลูกชายจะต้องเดินละเมอออกมาเล่นกับเพื่อนกลางดึกทุกคืน แถมยังมีเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังแว่วออกมาจากบ้านที่ไม่มีคนอยู่ทุกคืนอีกด้วย



ดินถุงมรณะ
เคยซื้อดินถุงจำพวกสี่ถุงร้อยห้าถุงร้อยใช่ไหม ถ้าคุณเจอแบบผมอาจจะเปลี่ยนใจเลิกซื้อไปตลอดชีวิตเลยก็ได้

ผมชอบปลูกต้นไม้ เนื้อที่ไร่เศษรอบๆ บ้าน จึงมีแต่ไม้น้อยใหญ่มากมาย ไม้ดอก ไม้ประดับ ไม้ผลปลูกแซมกันอย่างไม่ค่อยมีระเบียบนัก ที่ปลูกในกระถางก็มี ที่ลงดินแล้วปลูกมานานเกินยี่สิบปีก็หลายสิบต้น พวกในกระถางเราจำเป็นต้องเปลี่ยนดินให้ใหม่อย่างน้อยก็สองปีครั้ง ผมใช้วิธีนำดินเก่าออกครึ่งหนึ่งที่เหลือก็พรวนให้ดินรุ่ยผสมพวกดินหมัก ดินถุงที่มีส่วนผสมของปุ๋ยหมัก ผมเองติดใจดินยี่ห้อหนึ่งที่คนขายนำมาจากฉะเชิงเทรา เป็นดินกลางๆ ที่ใช้ได้กับต้นไม้ทั่วไป จากประสบการณ์การปลูกมาเกินสามสิบปี ผมจึงมักนำมาผสมเองในอัตราส่วนไม่เท่ากัน ใช้ทราย ใช้แกลบ ใช้ผักตบชวาที่ไปหามาจากคลองแถวบ้าน มาสับให้ละเอียด ตากให้แห้ง หมักทิ้งไว้กับดินกับทรายและแกลบ โดยผสมใบไม้แห้งที่มีอยู่เยอะแยะในบ้าน ผมนำดินยี่ห้อนั้นแหละมาผสมกับอินทรียวัตถุเหล่านี้ต่ออีกทีแล้วก็ใช้เป็นดินสำหรับต้นไม้ในบ้านต่อไป

ผมซื้อเขามาเกินสิบปีแล้ว เรียกว่าผูกปิ่นโตกันเลย ทุกหกเดือนก็จะกดโทรศัพท์ถึงเขา เขาก็จะนำมาส่งถึงบ้านทีละร้อยถุง ผมเปลี่ยนดินให้แก่ต้นต่างๆ หมุนเวียนกันไป ผมทำอย่างนี้มาหลายปีอย่างมีความสุข เพิ่งจะมีปีกลายนี่แหละที่ทำให้แทบจะเลิกทำไปเลย

จำได้ว่าช่วงนั้นฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน ตอนแรกว่าจะเลื่อน แต่พอดีมีธุระต้องไปต่างจังหวัดเกือบสองอาทิตย์ จังหวะว่างด้วย ไม่อยากอยู่เฉยๆ ประจวบกับครบกำหนดรอบของการเปลี่ยนดิน ผมจึงกดหาเขา เจ้าของธุรกิจขายดินขายต้นไม้คนนั้นชื่อ พี่ศร

พี่ศรนำมาส่งตอนสาย ผมเตรียมดินของผมและอินทรียวัตถุอื่นๆ พร้อมอยู่แล้ว หลังชำระเงินและพี่ศรกลับไปผมก็ไม่รอช้าลงมือทันทีเลย

ถุงแรกๆ ผมพบว่ามีกลิ่นประหลาดๆ จะว่าเหม็น จะว่าเป็นของเสียก็ไม่เชิง ตอนแรกนึกว่ากลิ่นลอยตามลมมาแต่พอเปิดถุงใหม่กลิ่นก็ลอยขึ้นจากถุงทันที ถุงที่เปิดล่าสุดนั้นผมพบเศษเนื้อและเศษขนด้วย!!

ไม่ใช่ถุงเดียวแต่เป็นถึงยี่สิบกว่าถุง เศษเนื้อเศษซากเหม็นตลบอบอวลไปหมด ผมแทบอ้วก ไม่รู้จะหาอะไรมาใส่เก็บได้ มองไปมองมาเจอถังน้ำมันขนาดร้อยลิตร ผมรีบยกมาเทดินทั้งหมดลงไป ผมทำอย่างขยะแขยง ไม่ชอบเลย

ไม่น่าเชื่อว่าผมจะลืมพี่ศรไป คืนแรกผมเข้านอนผมได้ยินเสียงหมาหอนทั้งคืน ทั้งๆ ที่ก่อนนี้ไม่เคยได้ยินเลย ผมออกมามองไปทางที่มาของเสียงก็พบว่าหมามันหอน รอบๆ บ้านผมทั้งหมดแหละ ไม่รู้ว่าทั้งหมาและทั้งเสียงมาจากไหนมากมายเต็มไปหมด ผมนอนไม่ได้ ภรรยาและแม่ที่แก่ชราแล้วของผมก็นอนไม่หลับ ตื่นมานั่งฟังเสียงหมาหอนสยองๆ นี้ทั้งคืนจนเช้ามืด

รุ่งเช้าผมเดินไปยังกองถุงดินและดินในถังร้อยลิตร มองดินทั้งหมดแล้วใบหน้าของพี่ศรก็ลอยเข้ามา ผมโทร.หาแกทันที

ผมเล่าอย่างตื่นตกใจ ยอมรับว่าเกิดมาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ พี่ศรรีบขอโทษแล้วบอกจะคืนเงินให้พร้อมทั้งมารับกลับไปทั้งหมด แกเองก็แปลกใจมาก แกบอกพักหลังแกไม่ได้ทำดินใส่ถุงขายเองแล้ว มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งรับทำ แกอยากสนับสนุนให้หนุ่มที่เพิ่งมีครอบครัวตั้งตัวได้ จึงรับจากหนุ่มคนนั้นมาขายต่ออีกที

อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็มีคลิปแชร์ว่อนในเฟซบุ๊กเรื่องผู้ชายชอบทำทารุณกรรมสัตว์ โดยเฉพาะหมาแล้วอัดคลิปไว้เผยแพร่ในกลุ่มเพจปิดเฉพาะของคนพวกชอบดูการทารุณกรรมสัตว์ แต่เกิดหลุดออกมา

พี่ศรโทร.มาหาผมหลังจากนั้นว่าไอ้คนที่ทารุณหมาในคลิปคือหนุ่มคนที่ทำดินถุงมาขายให้เขา ไอ้หมอนั่นจะทรมานหมาแล้วก็ฆ่าสับหมาพวกนั้นเป็นชิ้นๆ ผสมในดินใส่ถุงขาย แต่ล็อตนี้พลาดยังไงไม่ทราบ มาสดๆ จนเป็นที่มาของอารมณ์แหวะๆ ของผม

หนุ่มคนนั้นถูกตำรวจจับแล้ว และพี่ศรก็หันมาทำดินถุงขายเองไม่จ้างใครอีกต่อไป ส่วนผมขอเว้นระยะไม่กล้าแม้แต่จะมองดินถุงพวกนี้ไปอีกนานเลย



วิญญาณในภาพถ่าย
แถวบ้านผมมีคุณลุงคนหนึ่ง เป็นคุณลุงที่ทำขนมหม้อแกงอร่อยมาก แกชื่อลุงชม อายุมากแล้ว สักเจ็ดสิบปีได้ แต่ยังคงแข็งแรง ความทรงจำดี สายตาดี เดินเหินคล่องแคล่วเหมือนคนอายุไม่ถึงหกสิบ เรามักจะจำแกในภาพของคนรักเมีย คือป้าพิศ แกรักเมียมากขนาดที่คนในพื้นที่แถวนั้นยกให้เป็นไอดอล และมักจะมีรายการทีวีมาขอถ่ายแกในช่วงเทศกาลแห่งความรักและขอให้แกเล่าเรื่องของแกกับป้าพิศให้ฟังบ่อยๆ

ลุงชมกับป้าพิศเป็นคนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกัน เห็นกันมาแต่เล็กๆ ลุงชมเป็นเพื่อนของพี่ชายป้าพิศ อายุห่างกันห้าปี ตอนเด็กๆ ป้าพิศจึงมักวิ่งร้องไห้ไล่ตามจะเล่นกับพี่ๆ ในขณะที่พี่ๆ ก็พากันวิ่งหนีเพราะรำคาญ ขี้เกียจดูแลน้อง แต่พอเริ่มเข้าวัยรุ่น ป้าพิศสวยวันสวยคืนจนไม่ต้องวิ่งตามใครอีก มีแต่หนุ่มเดินตามกันต้อยๆ จนพี่ชายต้องกลับมาคอยเฝ้าน้องไม่ให้ใครมายุ่งด้วย

พี่ชายของป้าพิศลืมระวังไปคนหนึ่งคือลุงชมที่สามารถเข้านอกออกในบ้านได้ตลอดเวลาเหมือนตอนเด็กๆ และยังขายขนมจีบให้ป้าพิศได้สม่ำเสมอแบบที่คนอื่นทำไม่ได้ มารู้ตัวกันอีกทีป้าพิศในวัย 16 ปีก็ท้องลูกคนแรกกับลุงชมเสียแล้ว ก็เลยตามเลยตามประสาต่างจังหวัด ผูกข้อมือกันแล้วก็แยกบ้านออกมาอยู่ด้วยกัน ช่วยกันทำมาหากิน ลุงชมเองมีฝีมือทำหม้อแกงเพราะได้สูตรมาจากแม่ที่เสียไป ป้าพิศเป็นฝ่ายบรรจุภัณฑ์และจัดจำหน่าย สองคนช่วยกันทำมาหากินแบบพออยู่พอกิน ทำวันละไม่มากเลยไม่เหนื่อย แถมมีเวลาพากันไปเดินเที่ยวเล่นด้วยกันตามประสาคนรักที่รักกันมาก จนใครๆ เห็นก็พากันอิจฉา ป้าพิศท้องได้ห้าเดือนก็แท้งลูกออกมาและไม่ท้องอีกเลย สร้างความเศร้าเสียใจให้ตัวแกเองและลุงชมมาก นั่นเป็นสัญญาณแรกที่บ่งบอกถึงร่างกายที่ไม่ค่อยแข็งแรงของป้าพิศ

ลุงชมกับป้าพิศอยู่กันมาอย่างราบรื่นหวานชื่นจนกระทั่งเข้าปีที่ยี่สิบ ตอนนั้นเกิดเหตุพลาดอย่างไรไม่ทราบ ชาวบ้านมารู้กันอีกทีก็ตอนที่ป้าพิศร้องไห้ฟูมฟาย พยายามจะแขวนคอตัวเองตายเพราะลุงชมนอกใจไปมีเมียน้อยเป็นสาววัย 20 ลูกคนงานชาวพม่าที่มารับจ้างเฝ้าสวนแถวบ้าน เด็กสาวคนนั้นผิวขาวหน้าตาดีทีเดียว ลุงชมพอถูกจับได้ก็เสียใจมาก ร่ำไห้ขอโทษป้าพิศ และสาบานว่าจะไม่นอกใจไม่มีใครอีกแล้ว แต่ป้าพิศก็เสียใจและแค้นเอามากจนไม่ยอมให้อภัย ตั้งแต่ตอนนั้นแกไม่ยอมปริปากพูดกับลุงชมอีกเลย อยู่กันก็ทำทุกอย่างตามปกติ ช่วยงานขายขนมหม้อแกง กลับบ้านทำงานบ้าน เข้านอนโดยไม่พูดจากัน ลุงชมทรมานใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตัวแกก็ยอมรับว่าตัวเองผิดต่อป้าพิศจริงๆ ได้แต่ยอมให้ป้าพิศลงโทษจนกว่าจะพอใจ

หลังเรื่องนั้นได้สักห้าปี จู่ๆ ป้าพิศก็ล้มลงปากเบี้ยว ขยับตัวไม่ได้ ลุงชมอุ้มวิ่งส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าเส้นเลือดในสมองของป้าพิศแตกและสมองได้รับความเสียหาย ทำให้เป็นอัมพาตขยับตัวไม่ได้ ลุงชมนั่งร้องไห้อยู่สองสามวัน แล้วก็กลับมาฮึดยิ้มแย้มแจ่มใส ดูแลพูดคุยกับป้าพิศเหมือนตอนที่ยังปกติ คอยป้อนข้าวน้ำทำความสะอาดเช็ดตัว และเมื่อว่างจากขายขนมก็พาป้าพิศนั่งรถเข็นออกไปเดินเล่นทุกวัน ทำอย่างนี้มากว่าสามสิบปีโดยที่ป้าพิศแทบไม่มีการตอบสนองอะไรเท่าไหร่นัก

จนปีที่ป้าพิศเสียไป ลุงชมก็ดูหงอยเหงาเศร้าสร้อยลงถนัด แกยังคงพกรูปถ่ายที่เคยถ่ายคู่กันไว้ในกระเป๋าเสื้อทุกวัน และหยิบขึ้นมาดูทุกครั้งที่คิดถึง รูปถ่ายรูปนั้นแกเล่าว่าเป็นรูปที่ถ่ายด้วยกันที่ร้านถ่ายรูป มีเหลืออยู่รูปเดียวเพราะป้าพิศไม่ชอบถ่ายรูป แต่ก็เป็นรูปคู่ที่ไม่สมบูรณ์ เพราะถูกป้าพิศเอามีดขูดหน้าลุงชมในรูปจนเละเทะเพราะโกรธลุงชมตอนที่มีเรื่องนอกใจ

ภาพถ่ายใบนั้น แกพกติดตัวและถนอมอย่างดี ยังคงพูดคุยกับภาพป้าพิศทุกวัน แม้หลายคนที่เห็นจะเป็นห่วง แต่แกก็ไม่สนใจ ลุงชมยังคงค้างคาใจอยู่ว่าป้าพิศยังไม่ได้เอ่ยปากยกโทษให้แกในเรื่องที่เคยหมางใจกันตั้งแต่ครั้งกระโน้น แม้ตายไปแล้วยังไม่เคยกลับมาเยี่ยมมาหา

ลุงชมแข็งแรงอยู่ได้ถึงปีที่ 72 ก็เริ่มล้มป่วย แกขอให้หลานๆ เอารูปใส่กรอบวางไว้ที่หัวเตียงเพื่อแกจะได้เห็นหน้าป้าพิศทุกวัน เรื่องประหลาดเริ่มเกิดขึ้นช่วงนั้นแหละ เพราะหลายคนที่ไปเยี่ยมพูดตรงกันว่า จู่ๆ ภาพถ่ายคู่ที่หัวเตียง ใบหน้าที่ถูกขูดเละของลุงชมกลับค่อยๆ ดูดีขึ้นทั้งที่มันไม่น่าซ่อมได้ เห็นหน้าลุงชมชัดขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ภาพของป้าพิศก็เหมือนเผยอยิ้มมากขึ้นทุกที เช่นกัน ลุงชมเห็นแล้วก็ยิ้ม แกว่าแกฝันเห็นป้าพิศและป้าพิศยิ้มให้แก วันสุดท้ายของชีวิตลุงชม แกบอกว่าป้าพิศมาหาและยอมยกโทษให้แล้ว ลุงชมหลับไปอย่างสงบ ในขณะที่ภาพถ่ายที่หัวเตียงปรากฏใบหน้าของลุงชมยืนยิ้มรื่นคู่กับป้าพิศอย่างมีความสุขท่ามกลางความพิศวงและขนลุกขนพองกับญาติที่มาเฝ้าทุกคน  



เรื่องของตาอิ่ม
ตาอิ่มมาปลูกเพิงหมาแหงนตรงริมสระน้ำติดกับวัดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครจำได้ เช่นเดียวกันกับอายุอานามของแกก็ไม่มีใครรู้ ตั้งแต่ผมจำความได้ เห็นแกเฒ่าชราอย่างไรทุกวันนี้แกก็ยังเฒ่าอยู่อย่างนั้น ยายผมอายุเจ็ดสิบปีแล้วก็ยังบอกว่าตอนเป็นสาวเห็นตาอิ่มแก่ยังไง แกก็ยังแก่อยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยน มีแต่เพิงหมาแหงนของแกที่แกจัดการซ่อมแซมปรับปรุงให้ใหม่อยู่ทุกปี

ตาอิ่มอาศัยข้าวก้นบาตรแลกกับการกวาดลานวัด เก็บถ้วยชามในงานบวชงานศพ บางครั้งก็เงินใส่ซองที่เจ้าภาพหยิบยื่นให้ ไม่มีใครรู้ว่าตาอิ่มมีญาติหรือเป็นคนที่ไหน แกมัธยัสถ์ถ้อยคำจากปาก ไม่สุงสิงไม่คบหากับใคร

หลายคนสงสัยว่าตาอิ่มทำไมไม่บวชเป็นพระเสีย ตาอิ่มมักปฏิเสธ ท่านเจ้าอาวาสก็บอกแต่เพียงว่าตาอิ่มบวชไม่ได้ โดยไม่มีเหตุผลตามมา เราจึงมักเห็นแกเดินงกๆ เงิ่นๆ ในงานพิธีต่างๆ ของวัด หากจะพบแกก็ต้องไปที่กระต๊อบริมสระ แกจะนั่งมวนใบจากสูบอยู่อย่างนั้นทั้งวัน เป็นภาพชินตาของทุกคน

วันนั้นมีคนมากราบท่านเจ้าอาวาสแล้วบอกว่าเห็นตาอิ่มนอนป่วยในกระต๊อบ ท่านจึงให้เด็กวัดหาหยูกยาไปดูแล เด็กที่ไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือผมกับเพื่อน สมัยนั้นผมยังเพิ่งขึ้นป.6 ไอ้จ่อยอายุมากกว่าผมปีนึงแต่เรียนชั้นเดียวกับผม เราตรงไปกระต๊อบของตาอิ่มแล้วกลับมารายงานหลวงพ่อว่าตาอิ่มตัวร้อน ท่านจึงให้ยาไปป้อนแก แล้วบอกให้ผมไปบอกใครก็ได้ที่เป็นผู้ใหญ่ให้แบกแกมาพักที่วัด

ทว่าตาอิ่มไม่ยอมไปวัด ยืนยันดื้อดึงจะอยู่แต่กระต๊อบ จนหลวงพ่อให้ผมกับไอ้จ่อยเฝ้าไว้ หากอาการไม่สู้ดีให้รีบไปบอกหลวงตาเปี๊ยกซึ่งเคยขายยาเร่มาก่อนบวช หลวงตาเปี๊ยกมาดูทีหนึ่งแล้วบอกว่าจะพาไปหาหมอที่ตัวจังหวัด แต่ตอนนั้นค่ำแล้ว การเดินทางเข้าจังหวัดเป็นเรื่องใหญ่ ที่สำคัญตาอิ่มไม่ยอมออกจากกระต๊อบท่าเดียว ไม่ว่าจะพูดจะทำอย่างไร ผมกับจ่อยจึงต้องย้ายจากวัดมานอนเฝ้าตาอิ่มที่หน้ากระต๊อบของแก

ตกดึกยิ่งเงียบยิ่งหนาว จ่อยกลับวัดไปเอาเสื้อหนาๆ มาสวมกัน พวกเรานั่งมองหน้าคุยกันสลับกับเข้าไปดูตาอิ่มเป็นระยะๆ ตอนหัวค่ำเราแอบหลับกันไปคนละงีบสองงีบแล้ว หลังป้อนยาตาอิ่มไปขนานหนึ่ง

ดึกสงัดไม่รู้เวลาเลย รู้แต่ว่าเงียบและหนาวมาก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตาอิ่มไอค่อกๆ แค่กๆ อยู่พักใหญ่แล้วแกก็เปิดฝากระต๊อบของแกออกมาท่าทีไม่เหมือนคนป่วยเลย

"มาทำไรที่นี่" แกถามห้วนๆ
"หลวงพ่อให้มาเฝ้าตา" ผมตอบ
"กลับไปได้ล่ะ" แกบอก

ผมกับจ่อยมองหน้ากัน เรายังงงๆ กันอยู่ ผมพูด "ตาตัวร้อน เพิ่งกินยาไปตอนหัวค่ำ"

"กูหายแล้ว" แล้วแกก็ไล่เราสองคนออกมายังกะหมูยังกะหมา เราจำใจต้องออกมา ไอ้จ่อยบอกว่า "รอตอนบิน ค่อยบอกหลวงพ่ออย่างนี้แล้วกัน"

ผมกับเพื่อนเดินห่างจากกระต๊อบตาอิ่มได้ไม่ไกล เราได้ยินเสียงสวบๆ สาบๆ หันไปก็เห็นความเคลื่อนไหวภายในกระต๊อบ เรามองหน้ากัน ไอ้จ่อยพูดขึ้นก่อน "ไปดูกัน" พูดจบมันก็เดินนำไปก่อน เวลานั้นผมไม่มีเวลาได้คิดรีบตามไอ้จ่อยให้ทัน แล้วเรามาทันได้เห็น!

ตาอิ่มครับ แกกำลังทะยานขึ้นสูง เราเด็กๆ เคยได้ยินเรื่องกระหัง แต่เราไม่คิดว่ามันจะมีจริง ที่แขนสองข้างของตาอิ่มแกมีกระด้งฝัดข้าวติดอยู่ แกขยับมันทีนึง ตัวแกก็จะลอยสูงขึ้น แต่ที่ขาผมไม่เห็นสากตำข้าวหรือสากกะเบืออย่างที่เขาบอกว่าแทนหางหรือแทนขา ตาอิ่มไม่มีแต่แกก็ลอยสูงขึ้นทุกครั้งที่ขยับกระด้ง ผมกับไอ้จ่อยทั้งตกใจทั้งตื่นตาตื่นใจ เราเห็นตาอิ่มบินไปทางสระน้ำ เราก็รีบตาม เมื่อไปถึงเห็นตาอิ่มค่อยๆ ลดระดับต่ำลงๆ แล้วแกก็หยุดขยับปีกก่อนที่จะพุ่งตรงไปที่หนึ่ง

บริเวณที่เราหยุด มองเห็นไม่ชัดว่าตาอิ่มทำอะไร แต่มองดูคล้ายกำลังกัดกินของบางอย่าง เราดูแกอย่างใคร่รู้ ทันใดนั้นเหมือนแกจะรู้ว่ามีคนมอง แกหันมาสบตากับผม ใบหน้าของแกจ้องขมึงทึง ปากแกเต็มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวเหม็นเน่านั้นเหมือนห่างจากจมูกผมไม่ถึงสองเซน(ติเมตร) ผมแทบอ้วก

ไม่ต้องบอกต่อก็คงเดาว่าเราสองคนทำอะไรต่อไป เราวิ่งหนีกันไม่คิดจะหันหลังไปดู วิ่งกลับมาที่วัดตรงไปที่กุฏิหลวงพ่อเล่าให้ท่านฟังทันที

ท่านเพียงแต่พยักหน้า ก่อนจะพูดว่า "มันเป็นกรรมของโยมอิ่ม"

ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่เห็นตาอิ่มอีกเลย แกหายไปจากหมู่บ้านเราอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นผมก็ไม่เคยเห็นผีห่าปีศาจตนใดจังๆ กับตาตัวเองเท่าครั้งนั้น ใครเถียงว่ากระหังแค่เรื่องหลอกเด็ก ผมคนหนึ่งล่ะที่ขอเถียง!



คืนไฟดับที่โรงพยาบาล
ชมพู่นอนร.พ.คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้ว หลังประสบเหตุขับรถตกไหล่ทาง ก่อนหน้านั้นข้อเท้าของเธอแพลง ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่หมอก็ใส่เฝือกอ่อนให้ตามใจคนป่วย ในเมื่อทุกอย่างเป็นรายได้ของโรงพยาบาลและเธอก็มีปัญญาจ่ายด้วย

ชมพู่ค่อนข้างแฮปปี้ด้วยซ้ำเพราะเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้อ้อนแฟนหนุ่มนายแบบวัยรุ่นที่ยอมยกเลิกงานช่วงกลางคืนทั้งหมดตลอดสามวัน

ที่ผ่านมาเพื่อจะมาเฝ้าเธอ

อันที่จริงมีอยู่อีกเรื่องหนึ่งที่ชมพู่จำได้รางๆ ก่อนที่รถจะลงข้างทาง แต่เธอแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ เพราะไม่อยากจะรับผิดชอบหรือเกี่ยวข้องอะไรด้วย ดูเหมือนก่อนหน้านั้นเธอจะไปกวาดอะไรสักอย่างเข้าจนกระเด็นหล่นลงข้างทางไปก่อนเหมือนจะเป็นมอเตอร์ไซค์ แต่เธอไม่แน่ใจนัก เพราะเพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากการก้มลงไปควานหาลิปสติกที่หล่นอยู่แถวเท้า

ชมพู่อ้างอาการเจ็บป่วย โทร.ติดต่อทนายและประกันให้ช่วยเคลียร์ให้ โดยที่เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เธอสบายใจกว่าที่จะไม่ต้องรู้ว่าไปทำใครเจ็บใครตาย คนพวกนี้ถ้ามีปัญญาแค่ขับมอเตอร์ไซค์ก็คงเคลียร์ด้วยเงินได้ไม่ยากนัก เธอคิด

แต่เรื่องที่ทำให้เธอหงุดหงิดคือจู่ๆ คืนนี้แฟนหนุ่มของเธอดันโทร.มาบอกกะทันหันว่ามาไม่ได้ เพราะเจ้าของงานไม่ยอม แต่จะรีบมาทันทีที่ถ่ายงานเสร็จ

ชมพู่หงุดหงิดเหวี่ยงใส่พยาบาลโดยไม่มีเหตุผล พยายามทำใจแช็ตคุยกับเพื่อนบ้าง เพื่อนก็แนะนำให้รีบๆ เข้านอนให้ลืมๆ ไปเสีย เดี๋ยวก็เช้าแล้ว หญิงสาวถอนหายใจ เออคงไม่มีทางอื่นแหละ คิดพลางเอนตัวลงนอนพยายามจะหลับไป ทว่าหลับได้สักพักก็ได้ยินเสียงครืน ก่อนที่ไฟฟ้าและแสงสว่างทุกอย่างรอบตัวจะดับวูบจนมืดสนิท

"ไฟดับอีก อะไรมันจะซวยกันปานนี้" เธอคิดพลางยกโทรศัพท์มือถือดูเวลา ตีสองครึ่งแล้วเธอทั้งไลน์ทั้งโทร.หาแฟนหนุ่มแต่เขาไม่ตอบกลับ ไม่รับสาย หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงท่ามกลางความรู้สึกวังเวง อากาศในห้องก็เย็นลงเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่แอร์ก็ดับอยู่ เย็นจนกระทั่งเริ่มหนาวสั่น

ชมพู่กดออดที่หัวเตียงเพื่อเรียกพยาบาล

แล้วนึกขึ้นได้ว่า ไฟฟ้าม่มี อินเตอร์คอมจะดังได้ยังไง โรงพยาบาลนี้ก็เหลือเกิน นี่หลายนาทีแล้ว ทำไมไฟฟ้าสำรองยังไม่ติดอีก อย่างน้อยๆ มีไฟฟ้าส่องสว่างบ้างก็ยังดี หญิงสาวหยิบผ้าห่มมาห่ม แต่ยังหนาวจนฟันกระทบกันดังกึกๆ

คิดว่าน่าจะผิดปกติมากเกินไปแล้ว เธอพยายามตะโกนเรียกใครสักคนที่อยู่ข้างนอก แต่ไม่มีใครขานตอบ อย่างน้อยต้องมีเสียงพยาบาลหรือ

เจ้าหน้าที่เดินไปมาบ้าง ที่สุดเธอเริ่มหวาดกลัว ค่อยๆ ถัดตัวลงจากเตียง ทั้งๆ ที่ยังห่อผ้าห่มแน่นหนาเดินลากเฝือกกะเผลกๆ ไปทางประตูห้องโดยอาศัยแสงไฟจากมือถือ ชมพู่ค่อยๆ เดินไปทางที่เธอจำได้ว่าเป็นเคาน์เตอร์พยาบาล ทว่ายิ่งเดินเหมือนยิ่งไกล

"มีใครอยู่บ้าง" เธอร้องเรียกแต่เสียงของเธอ

ก็เหมือนถูกซับหายในความเงียบสงัด ถ้าจะวังเวงขนาดนี้กลับไปตั้งหลักที่ห้องก่อนน่าจะดีกว่า เธอคิดหันตัวจะกลับ แล้วก็ลื่นเสียหลักหงายหลังใจหายวาบ โชคดีที่มีใครบางคนคว้าไว้ได้ทัน

"เป็นอะไรไหมคะ" เสียงนั้นกระซิบถามอ่อนโยน ชมพู่คิดว่าเป็นนางพยาบาลเธอโล่งใจแต่ก็ยังไม่วายหงุดหงิด "ไม่เป็นไรค่ะ แต่นี่หายไปไหนกันหมด ไฟดับ ห้องฉันเย็นอย่างกับช่องฟรีซ อยู่ไม่ได้เลย"

"ห้องพี่ก็เย็นเหมือนกันค่ะ หนาวมาก หนาวจนเหมือนอยู่ในตู้แช่" หญิงลึกลับในความมืด

"อ้าว คนไข้เหมือนกันเหรอคะ ห้องพี่อยู่ไหน" ชมพู่ถาม

"ไม่รู้เหมือนกัน พี่ก็งงๆ พี่ตื่นมาทั้งมืดทั้งหนาว ลูกสาวพี่ก็ไปไหนไม่รู้ เลยออกมาเดินตามหานี่แหละ โอย เจ็บไปทั้งตัว"

ชมพู่ชวนคุยจนทราบว่า หญิงที่กำลังพยุงเธอกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้านพร้อมลูกสาวที่เพิ่งรับมาจากโรงเรียน แต่จู่ๆ รถคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาชนจนกระเด็นตกถนน เธอและลูกหมดสติไปก่อนจะถูกนำมาส่งที่โรงพยาบาล

ชมพู่ฟังแล้วเริ่มร้อนตัว กลัวจะเป็นคนที่เธอขับชน เลยรีบขอ
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #28 เมื่อ: 18 กุมภาพันธ์ 2560 11:15:24 »




พ่อกลับมา

คุณคงเคยได้ยินมาแน่ๆ กับคำกล่าวที่ว่า คนตายมักกลับมาหาคนที่รัก หากเขายังมีห่วง มีเรื่องราวที่ทำไม่เสร็จ พ่อผมก็เช่นกัน

เช้าวันนั้นพ่อกำลังข้ามถนน ทว่าข้ามมาถึงอีกฝั่งไม่สำเร็จ รถกระบะก็พรากเอาลมหายใจจากพ่อไปหมดสิ้น มีคนโทร.มาบอกแม่ แม่ร้องไห้ แม่โทร.หาผม ผมร้องไห้ แล้วผมกับแม่ก็มานั่งงุนงงในงานศพ

 ราแทบไม่รู้เลยว่าอะไรพาให้ผมกับแม่มานั่งตรงนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก คนใส่เสื้อสีดำ ใส่ชุดสีขาว คนมาพูดว่าเสียใจด้วยนะ คนมาไหว้ศพพ่อ พระ เสียงสวดมนต์ ทุกอย่างเหมือนภาพในหนังที่เราไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเราเลย ไม่เคยคิดเลย

พ่อกับแม่มักมีปากเสียงกันเสมอด้วยเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้ง เรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระก็ทำให้คนสองคนทะเลาะกันได้ ผมได้ยินมาตั้งแต่เกิด เห็นมาตั้งแต่เด็ก ผมอยู่กับภาพแม่พ่อทะเลาะกันจนเป็นเรื่องปกติ เหมือนกินข้าว เหมือนอาบน้ำ โดยเฉพาะแม่ เมื่อไม่มีกิจกรรมเหล่านี้แล้ว เราสองคนถึงได้รู้กันเสียทีว่าเรารักพ่อเรามากแค่ไหน

สวดศพผ่านไปสามคืน ผมกับแม่กลับมานอนที่บ้าน ผมนอนไม่หลับ แม่ยิ่งกว่าผมลุกขึ้นมากินยานอนหลับกลางดึก ขณะผมลงไปเข้าห้องน้ำ

"พรุ่งนี้ต้องไปวัด แม่ต้องนอนให้ได้"

ผมพยักหน้าฮือๆ รับคำแล้วก็เข้าห้องน้ำ ออกมาดื่มน้ำแล้วล้มลงนอนที่โซฟา ผมพูดกับแม่

"ผมนอนตรงนี้ดีกว่า แม่ขึ้นไปเหอะ"

แม่ไม่ตอบแล้วก็ขึ้นบันได ผมมองแม่แล้วก็ล้มตัวลงนอน แม้จะคืนที่สามแล้ว แต่สภาพในหัวผมยังงุนงงทำอะไรไม่ถูก ก่อนนอนผมมองไปที่ภาพถ่ายพ่อแม่ลูกของเราที่ตั้งไว้บนตู้รับแขก ด้านในมีแต่ภาพถ่ายตั้งโต๊ะทั้งสิ้น

แล้วผมก็หลับไป ในความฝันผมเห็นตัวเองกำลังยืนอยู่ แล้วพ่อก็เดินมาชี้นิ้วไปข้างบน พ่อเอาแต่ชี้ๆ แล้วก็ชี้ ไม่พูดอะไร ผมสะดุ้งตื่น มองนาฬิกาตีห้าแล้ว ผมนอนต่อจนไปถึงรุ่งเช้าโดยไม่ได้ฝันอะไรเลย

ผมไม่ได้เล่าเรื่องนี้กับแม่

ความตายของพ่อทำให้ฐานะเราแย่ลง เพราะเป็นเพียงแม่ค้าขายขนม ผมเองเพิ่งเรียนจบและทำงานมาได้ไม่ถึงสองปีกินเงินเดือนหมื่นต้นๆ ในงานศพมีเจ้าหนี้พ่อมาแสดงตัวหลายคน จำนวนเงินกว่าแสนบาททำให้แม่ถึงกับร้องไห้

วันนี้วันเผา เช้าสวดและเลี้ยงพระเพล มีญาติมากันพอสมควร เพื่อนฝูงพ่อจากต่างจังหวัดเพิ่งเดินทางมาถึงกันนับสิบคน พวกเขาต่างตกใจกับข่าวความตายของพ่อ หนึ่งในนั้นมีเพื่อนสนิทพ่อด้วย ผมพอจะรู้จักอาคนนี้ ผมเรียกแกตั้งแต่เด็กแล้วว่าอาอ๊อด แต่ไม่ได้เจอกันนานหลายปีแล้ว ตั้งแต่อาแกย้ายไปอยู่พัทลุง

แล้วงานศพพ่อก็ผ่านไป อาอ๊อดมาปลอบใจผมกับแม่อีกครั้งแล้วบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมานะ อย่าได้เกรงใจ

คืนนั้นผมฝันถึงพ่ออีกครั้ง ฝันเดิมๆ ว่ายืนอยู่แล้วพ่อเดินมาชี้นิ้วไปข้างบน ผมพยายามเชื่อมโยงเข้ากับเรื่องราวพ่อในอดีต อาชีพ ผมเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็งุนงงไม่ต่างกับผม

ฝันซ้ำๆ จนกระทั่งคืนหนึ่งผมเห็นพ่อร้องไห้ แต่เฝ้าถามอย่างไรพ่อก็ไม่ตอบ ได้แต่ชี้ๆ ไปข้างบน แล้วหน้าตาพ่อก็หมองคล้ำลงเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ฝันเห็น

จนกระทั่งคืนหนึ่งอาอ๊อดโทร.มา แล้วผมก็เล่าความฝันเรื่องพ่อชี้นิ้วไปข้างบน อาอ๊อดนิ่งไปพักใหญ่ ผมจึงถามว่า มีอะไรหรือเปล่าครับ

อาอ๊อดบอกว่าพ่อชอบทำท่านี้บ่อยๆ ตอนเล่นทายคำใบ้สมัยเด็กๆ อาจำได้พ่อชี้ขึ้นไป ทีไรหมายถึงของอยู่ข้างบน

"พ่อเขามีอะไรไว้ข้างบนบ้านหรือเปล่า"

ผมนึกไม่ออกตอนนั้น จนรุ่งเช้าที่เจ้าหนี้มาทวงเงินถึงบ้าน แม่ขอร้องขอผัดผ่อนไปอีก แม่นั่งร้องไห้ตอนที่ผมเล่าให้ฟังถึงคำพูดของอาอ๊อด แม่ทำท่าคิด ก่อนที่จะขึ้นไปบนห้องนอน นั่งรื้อหาของจนเจอ

แม่เจอสลากกินแบ่งรัฐบาลหรือลอตเตอรี่อยู่ชุดใหญ่ 10 ใบ อะไรดลใจไม่รู้แม่รีบบอกผม ผมคิดถึงความฝัน พ่ออาจจะมาบอกสิ่งนี้ จึงรีบเปิดคอมพิวเตอร์เข้าเว็บไซต์สลากกินแบ่งตรวจสลากทั้งชุดนี้

เพียงแค่พิมพ์ลงไป มันก็บอกว่าเป็นสลากชุดที่ถูกรางวัลที่ 1 !

ผมกับแม่กระโดดกอดกันกลม เราร้องไห้ด้วยความดีใจกันนานมาก เพราะเรารู้แล้วว่าพ่อกลับมาหาพวกเราเพื่อจะบอกอะไร



น้ำมันพรายมรณะ

ผมเคยมีเพื่อนร่วมงานอยู่คนหนึ่ง ชื่อพล เป็นประเภทหน้าตี๋ๆ ตาหยีๆ ใส่แว่นหนา สิวเขรอะ เก็บตัว สื่อสารกับใครไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เก่งเรื่องของการใช้คอมพิวเตอร์และบ้าพวกสาวๆ ที่ใส่ชุดคอสเพลย์ญี่ปุ่นน่ารักๆ เหมือนในการ์ตูน ชอบดูหนังโป๊ญี่ปุ่น วันๆ เอาแต่หมกอยู่หน้าคอมพ์ ข้อดีข้อเดียวของมันคือเรื่องงานมันไม่เคยบกพร่อง ส่งตรงเวลาและคุณภาพไม่เคยตก ทำให้เจ้านายชอบ

เรานั่งทำงานอยู่โต๊ะติดกัน เมื่อคุยกันได้สักพักจนเริ่มสนิทและวางใจพลมันก็กลายเป็นคนช่างพูดช่างเล่า อย่างกับคนละคน เล่ามันทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องส่วนตัวมากๆ อย่างที่ว่ามันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีเพื่อนผู้หญิง และไม่เคยมีเซ็กซ์ด้วย

"มึงอายุสามสิบกว่าแล้วยังบริสุทธิ์อยู่เนี่ยนะ" ผมพยายามกลั้นหัวเราะกลัวมันจะยิ่งอาย

"เออ ขนาดคุยยังไม่กล้ามีแต่ดาราเอวีญี่ปุ่นนี่แหละที่เป็นเมียกูทั้งวงการ"

"ก็ดีแล้วไง มีเมียจริงๆ มันต้องมีภาระต้องรับผิดชอบอะไรอีกเยอะเลย" ผมพูด

"เมื่อก่อนกูก็คิดแบบมึงแหละ แต่นั่นมันก่อนที่กูจะเจอน้องแก้ม" ไอ้พลเริ่มเล่า

มันว่ามันเจอน้องแก้มที่งานเทศกาลแอนิเมชั่นที่หนึ่ง น้องแก้มแต่งคอสเพลย์เป็นกระต่ายสาวน้อยน่ารักมากจนตามันไม่อาจเลื่อนไปมองหาใครอื่นได้ หลังจากนั้นมันก็ติดตามอินสตาแกรม เฟซบุ๊ก และทวิตเตอร์ของน้องอย่างไม่ลดละ เวลาน้องรับงานโชว์ตัวที่ไหนไอ้พลก็ตามไปคอยซื้อของฝากทั้งน้ำหอม ตุ๊กตา ขนมน่ารักๆ จนพักหลังๆ น้องเขาเริ่มระแวงๆ เพราะมันดูเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกที

"แล้วน้องเขาเพิ่ง ม.ปลาย เองไม่ใช่เหรอวะ มึงเป็นแฟนคลับอ่ะได้ แต่เป็นแฟนจริงๆ กูว่าไม่ไหวหรอก มึงตัดใจเหอะ"

ไอ้พลส่ายหน้า "ไม่ กูรู้ตัวว่าแก้มนี่แหละคู่แท้ของกูและจะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย เพียงแค่ตอนนี้น้องเขายังไม่รู้ตัว" มันพูดตาลอยๆ พิกลจนผมขนลุก และพยายามไม่พูดเรื่องของน้องแก้มกับมันอีก

มันบ้าน้องแก้มเอามาก พยายามนัดเจอ พยายามไปหาถึงที่โรงเรียน แต่ยิ่งทำเด็กก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นและหลบหน้าไอ้พล จนไอ้พลหงอย ซูบผอมกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะความคิดถึง ผมสงสารเลยแนะนำให้มันเข้าวัดบ้าง ลองไปฟังพระเทศน์ไปนั่งสมาธิให้ใจสบายๆ ซักหน่อย มันก็ว่าง่าย ยอมไปวัดจริงๆ เสียด้วย

แต่เช้าวันจันทร์ต่อมานี่แหละ ผมเลยได้รู้ว่า การไปวัดของมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะมันดันไปเจอป้าคนหนึ่ง ที่เล่าว่าแกใช้น้ำมันพรายดึงผัวที่หนีไปอยู่กับเมียน้อยกลับมาหาแกได้สำเร็จ

"กูดูจากสภาพป้าแล้ว ถ้าน้ำมันพรายตามผัวแกกลับมาได้นี่แสดงว่าขลังมากจริงๆ" ไอ้พลว่า แล้วมันยังยกเอาขวดแก้วเล็กๆ บรรจุของเหลว สีเหลืองๆ ห่อในกระดาษทิชชูมาให้ผมดูด้วย "นี่ไงมึง ป้าแกบอกว่าไม่ได้ผลยินดีคืนเงิน กูเหมาต่อป้าแกมาสองหมื่นถ้วน"

ผมได้กลิ่นเหม็นสาบชวนอาเจียนลอยมาจากขวดนั่น "ห่า..." ผมอุทานพลางเอามือปิดจมูก "มึงโง่หรือมึงบ้ากันแน่วะเนี่ย"

"มึงไม่เชื่อก็เงียบไป ไว้กูจะพิสูจน์ให้ดู"

หลังจากนั้นสามสี่วัน ไอ้พลก็นั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอถามก็ได้ความว่า มันแอบเอาน้ำมันพรายที่ได้ใส่ในขนมที่แก้มชอบ แล้วจ้างเพื่อนห้องเดียวกับแก้มเอาไปให้แก้มกิน และเพื่อนก็ยืนยันว่าแก้มกินแล้ว แต่จนป่านนี้ ก็ยังไม่เห็นผล

"เฮ้ย" ผมอุทานเสียงดังลั่น "มึงไม่รู้เหรอ น้ำมันพรายถ้าจะให้คนหลงต้องป้าย ไม่ใช่แดก ถ้าให้แดกผีพรายในน้ำมันจะเข้าจนคนกินเป็นบ้าได้เลย"

ไอ้พลหน้าซีดเผือด มันว่ามันไม่รู้จริงๆ แต่เย็นนั้นมันก็แอบไปดักดูน้องแก้มที่หน้าโรงเรียน ก็เห็นว่าเดินขึ้นรถที่พ่อแม่มารับกลับบ้านท่าทางร่าเริงปกติมันเลยโล่งใจ แต่ก็โทร.ไปถามน้อง คนที่เอาขนมไปให้แก้ม คาดคั้นอยู่พักใหญ่เด็กจึงสารภาพว่า เพื่อนสนิทของแก้มเป็นคนกินขนมแทนเพราะแก้มกำลังลดน้ำหนัก และตอนนี้เพื่อนคนนั้นก็ป่วยหนักไม่มาโรงเรียนหลายวันแล้ว

ไอ้พลไลน์เล่าให้ผมฟังด้วยความกังวล มันบอกว่าตอนนี้บ้านน้องคนนั้นพ่อแม่เขากำลังพาไปวัดเพื่อหาพระที่เก่งทางอาคมช่วยถอนของให้

หลังจากนั้นไอ้พลก็ขาดงานติดกันสามวันโดยที่ไม่มีใครติดต่อได้ ผมเลยลองไปเยี่ยมมันดูที่ห้องแล้วก็ต้องผงะ เมื่อห้องของมันเต็มไปด้วยอาเจียนกลิ่นเหม็นสาบสางทั่วห้อง ไอ้พลตาโหล หน้าซีดลุกแทบไม่ไหว มันบอกว่ามันอ้วกออกมาเป็นหนองเป็นน้ำเหลืองผีมาตลอดสามวัน และเห็นผีผู้หญิงตายท้องกลมเดินไปมาในห้องเกือบตลอดจนมันจะบ้าอยู่แล้ว มันเล่าพลางร้องไห้เหลียวไปมารอบตัวอย่างหวาดกลัว ผมเลยรีบพาส่งโรงพยาบาล

หลังจากเข้าแอดมิตที่จิตเวชแล้ว ผมเป็นคนโทร.ตามญาติและเล่าเรื่องนี้ให้ญาติๆ ของพลฟัง คาดว่าของที่ถอนแล้วน่าจะกลับมาเข้าตัวเอง จนมีอันเป็นไปแบบนี้ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าทางญาติของไอ้พลจะจัดการยังไงกับมันต่อ ส่วนทางหมอก็คงรักษาไปตามอาการ

รู้แต่ว่าถ้าใครมาถามผมเกี่ยวกับเรื่องน้ำมันพรายหรือยาเสน่ห์อีกผมมักจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเสมอ ความรักที่ได้มาจากวิธีที่ไม่ถูกต้อง มันไม่มีวันยั่งยืนได้หรอกครับเชื่อผมเถอะ



บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #29 เมื่อ: 07 มีนาคม 2560 19:28:09 »




คนเชือดไก่

ฉันกับไอ้ด้วง เคยเป็นเพื่อนกันเมื่อสมัยเรียนประถมฯ พอจบป.6 ไอ้ด้วงไม่ได้เรียนต่อ มันออกไปช่วยพ่อแม่ทำงานที่ไร่ หลังจากนั้นหลายปี พอโรงฆ่าสัตว์เปิดที่หมู่บ้านถัดไป ไอ้ด้วงก็ไปเป็นลูกมือฝึกหัดเชือดหมูเชือดไก่ แต่ตอนนั้นฉันเองก็เกือบลืมๆ มันไปแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องที่จะต้องไปเกี่ยวข้องกับมันอีก

หลังจากเรียนจบปวส. ฉันได้ทำงานบัญชีที่บริษัทแห่งหนึ่งในลำพูน แล้วก็โชคดีได้พบรักกับสามีที่ทำงานเป็นผู้จัดการแผนกตรวจสอบคุณภาพสินค้า เราคบกันสองปี ตั้งใจว่าจะเก็บเงินแต่งงานกัน แต่บังเอิญดันท้องขึ้นมาเสียก่อน พ่อกับแม่โกรธมาก

"เสียผีแบบนี้ ต้องฆ่าหมูห้าตัว ไก่สามสิบตัว ไม่งั้นผีปู่ย่ามาหักคอเอ็งแน่ๆ" ยายของฉันตะโกนโวยวายลั่นบ้าน พ่อกับแม่ไม่ยอมพูดยอมจาและไม่ยอมห้าม ตกลงทางผู้ใหญ่ฝ่ายสามีเลยต้องจำใจตกลงตามที่เรียกมา ทั้งที่ฉันเองไม่ชอบเลย

"จะบ้ากันหรือไงก็ไม่รู้ สมัยนี้ยังเชื่อผีเชื่อสางกันอีก ทำบุญไหว้พระน่าจะดีกว่ามาทำบาปแบบนี้" ฉันพูดระบายกับสามีอย่างอัดอั้น

"พ่อแม่กำลังโกรธ คุณอย่าเพิ่งไปขัดเลย ตามใจเขาเหอะ ผมเองก็ผิดแหละ น่าจะมาขอคุณเร็วกว่านี้อีกหน่อย"

สรุป ที่บ้านของฉันจะทำพิธีเลี้ยงผีแทนทำบุญแต่งงาน ตามคำแนะนำของยาย ทั้งที่รู้ว่าฉันไม่ชอบเรื่องพวกนี้ ไม่อยากให้มีการฆ่าสัตว์ ทำบาปทำกรรม แต่กลับบังคับให้ฉันไปติดต่อที่โรงเชือด เพื่อสั่งหมูสั่งไก่ให้ครบตามจำนวน ฉันน้อยใจจนร้องไห้ แต่ก็ไม่กล้าขัด เลยต้องไป และก็ได้พบกับไอ้ด้วงในวันนั้นเอง

แวบแรกฉันจำชายร่างเล็กแต่กล้ามเป็นปล้องๆ ตัวดำเมี่ยม ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวไม่ได้ แต่ไอ้ด้วงร้องทักฉันก่อน และพอรู้ว่ามาสั่งไก่สั่งหมูไปไหว้ผีเพราะจะแต่งงานก็ดีอกดีใจใหญ่

"ไม่เจอกันนาน มาอีกทีเป็นสาวแล้ว จะแต่งงานแล้วด้วย เวลามันผ่านไปไวเว้ย"

มันมองฉันจาบจ้วงตั้งแต่หัวถึงเท้า จ้องที่หน้าอกอย่างหน้าไม่อาย จนสามีฉันต้องเดินเข้ามากันด้านหน้าเนียนๆ แล้วรีบสั่งงาน

"ไก่สามสิบ หมูสิบ ชำแหละเรียบร้อยแล้วส่งวันงานให้ด้วย คิดราคายังไง"

ไอ้ด้วงจ้องหน้าสามีฉันอย่างไม่กลัว "ไม่รู้เรื่องอย่ามาทำพูดดี ไหว้ผีมันต้องไปเชือดในงานถึงจะขลัง"

"ไม่เอา" ฉันรีบพูดพลางขนลุกซู่เมื่อไอ้ด้วงหันมามองตาขวางเหมือนคนบ้า

"สั่ง ยังไงก็ทำมาแบบนั้นแหละ จ่ายมัดจำที่เถ้าแก่ใช่ไหม" ว่าแล้วฉันรีบพาสามีเดินไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายกับเถ้าแก่ด้านในโดยไอ้ด้วงยัง มองตาขวางไม่เลิก

"ไอ้ด้วงมันโรคจิต มีคนบอกว่ามันชอบร่วมเพศกับสัตว์ในโรงฆ่า ทั้งหมูวัวไก่ ไม่มีเว้น แถมยังเคยเห็นมันทรมานสัตว์ก่อนฆ่า มันบอกว่าเวลาสัตว์กลัวก่อนตายเนื้อมันจะหวาน" ใครคนหนึ่งเล่า ฉันฟังแล้วอยากอาเจียนขึ้นมาทันที ภาวนาให้งานแต่งจบไปเร็วๆ จะได้ไปจากที่นี่เสียที

ในวันแต่งงาน ฉันกับสามีทำพิธีผูกข้อมือ ไหว้ผีประดามีตามคำสั่งของญาติผู้ใหญ่อยู่บนบ้านในขณะที่ข้างนอก พวกญาติๆ และคนในหมู่บ้านมาช่วยกันทำอาหารเลี้ยงแขก ที่สำคัญมารอแบ่งเนื้อสัตว์หลังไหว้ผีเสร็จด้วย

เนื้อหมูชำแหละพร้อมทำอาหารมาส่งด้วยรถกระบะคันโต สักพักมีเสียงเอะอะดังขึ้น รถอีกคันเข้ามาจอด ฉันวิ่งไปดูทางหน้าต่าง เห็นไอ้ด้วงกับไก่สามสิบตัวที่ยังเป็นๆ ท้ายรถ มันตะโกนว่า

"ไหว้ผีมันต้องแบบนี้โว้ย"

ว่าแล้วไอ้ด้วงก็คว้า ก่ขึ้นมาเชือดคอแล้วโยนลงมาจากท้ายรถทีละตัว คนในงานส่งเสียงหวีดร้องตกใจ ไก่บางตัวโดนเชือดคอร่องแร่งแต่ยังคงวิ่งได้ บางตัวหัวหลุดออกจากตัวแล้วก็ยังวิ่งได้ มันวิ่งหนีเตลิดกันไปคนละทิศละทาง เลือดไก่หยดกระเซ็นกระจายทั่วบริเวณงานจนคาวคลุ้ง คนที่อยู่ในตัวบ้านรีบปิดประตูหน้าต่างกลัวไก่วิ่งเข้าบ้าน หลายคนตะโกนแช่งด่าไอ้ด้วง ส่วนฉันยืนตัวสั่นอยู่กับสามี พ่อแม่และยายหน้าซีดเผือด ทำอะไรไม่ถูก

ไอ้ด้วงโรคจิตยังคงคว้าไก่มาเชือดโยน เชือดโยนทีละตัว จนครบสามสิบตัว ในขณะที่ด้านนอก ผู้ร่วมงานส่วนใหญ่สลายตัวหนีกันไปหมดแล้ว แต่บางคนก็ยังร้องด่าและพยายามห้ามไอ้ด้วงแต่ไม่สำเร็จ

นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเป็นลมหมดสติไปจริงๆ ด้วยความตกใจกลัวกับภาพ เสียง กลิ่นสยองที่เกิดขึ้นราวกับหนังฆาตกรรม

ฉันมาตื่นอีกทีบนรถของสามีที่ขับมาเกือบถึงลำพูนแล้ว เขาเล่าให้ฟังว่าพอไอ้ด้วงก่อเรื่องเสร็จ มันก็กลับมาขับรถกระบะกลับโรงฆ่าสัตว์ ส่วนสามีถือโอกาสอุ้มฉันหนีขึ้นรถขับออกจากงานมาเลย

"แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเหรอ" ฉันถามงงๆ

"คุณ โอเคแล้วนะ" สามีหันมาถามด้วยความเป็นห่วงก่อนเล่าต่อ "นายด้วงรีบออกรถ เข้าเกียร์ผิดหรือไงไม่รู้ พุ่งเข้าไปชนเสาไฟฟ้าอย่างแรง ตัวพุ่งออกมาที่กระจก บาดคอจนเกือบขาดห้อย ร่องแร่ง เลือดงี้สาดเต็มหน้ารถเลย"

ฉันมองหน้าสามี เบิกตาโตด้วยความตกใจ รู้สึกเหมือนจะเป็นลมอีกรอบ

"ไม่แค่นั้นนะ เพื่อนเก่าคุณน่ะหัวขาดร่องแร่งแล้ว แต่ยังออกจากรถวิ่งไปอีกตั้งหลายเมตรก่อนจะล้มลง เหมือนไก่ที่เขาเชือดไม่มีผิด"



อาถรรพ์ที่ร้าง

มีที่ดินผืนหนึ่งแถวทางหลวงเอเชียในจังหวัดสิงห์บุรี เนื้อที่ไม่ใหญ่นักหรอกราวๆ สามไร่แต่เรื่องราวของที่ดินผืนนี้กลับเป็นที่โจษจันกล่าวขวัญกันในหมู่นัก อสังหาริมทรัพย์เมื่อยี่สิบปีก่อน

ตอนนั้นผมตามน้าสาวไปด้วยเนื่องจากปิดเทอมไม่มีอะไรทำ คือมีคนในตัวจังหวัดอ่างทองอยากได้ที่ดินติดทางหลวงละแวกสิงห์บุรี อ่างทอง สุพรรณบุรีเขาจะทำปั๊มน้ำมันหลายแห่ง น้ารู้จากเพื่อนว่ามีที่ดินผืนหนึ่งติดทางหลวงที่ตายายร้อนเงินคู่หนึ่งคิดขาย

เมื่อไปถึงได้รู้ว่าแกปลูกบ้านอยู่อีกที่หนึ่ง ที่ดินผืนนี้แกปล่อยให้คนเลี้ยงวัวนำวัวมากินหญ้าที่ขึ้นเต็มทุ่ง น้าถามว่าทำไมรีบขายมีอะไรหรือเปล่า

จากประสบการณ์ของน้า น้าบอกว่า ถ้ารีบขายอย่างนี้จะกดราคาได้เต็มที่ ปัญหาส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่เรื่องมรดกก็เรื่องเจ็บป่วยต้องใช้เงิน หรือร้อนเงินจะเอาเงินไปใช้ทางอื่น เรื่องผีสางๆ เกี่ยวกับที่เกี่ยวกับบ้านไม่ค่อยเจอหรอก

"แต่ถ้าเจอแล้ว แย่ที่สุด เพราะซื้อไปก็จะขายต่อหรือเอาไปทำอะไรลำบาก" น้าบอก "เราต้องสืบให้ดีก่อน"

ตาแกบอกไม่มีอะไร ลูกๆ มันอยากได้เงินกัน แกก็แก่แล้วอยู่อีกที่หนึ่งก็พอแล้ว แกบอกอย่างนี้ ตอนแรกน้าคิดว่าแค่เรื่องมรดก แต่ตอนเดินสำรวจที่ก็แปลกใจที่ที่ดินผืนติดกันมีแต่คนนำวัวมากิน แต่ที่ของตายายแกกลับไม่มีใครนำวัวมากินเลย น้าไปถามคนเลี้ยงวัวก็มีแต่คนเลี่ยงไม่ยอมตอบตรงๆ แต่ราคาที่ตายายบอกไว้ ทำให้น้าตาลุกวาว

น้าบอกตอนหลังว่าใช้เงินตัวเองซื้อไว้ก่อน ตั้งใจจะไปเอากำไรอีกต่อจากคนในจังหวัด วันตกลงโอนกันที่ที่ดินจังหวัดเรียบร้อย ตอนขากลับผมกับน้าจอดรถกินส้มตำไก่ย่างที่ร้านเล็กๆ ใกล้ที่ดินที่น้าซื้อ ความสงสัยที่ทำไมหญ้าในที่ของตายายถึงไม่ค่อยมีคนเลี้ยงวัวเอาวัวไปกิน ทำให้น้าถามลอยๆ กับเจ้าของร้าน

"ใครมันจะกล้า" เจ้าของร้านตอบ "เจ้าที่เขาดุ เขาหวงแม้แต่หญ้าที่ให้วัวกิน"

จากนั้นเรื่องราวก็พรั่งพรูเมื่อน้าผมสั่งส้มตำจานที่สอง จานที่สาม

"เมื่อก่อนมันเป็นที่ของขุนอะไรสักอย่าง เป็นกำนันเก่าตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 6 แกมีลูกหลานเยอะ ที่ทางแกก็เยอะแต่แกหวงผืนนี้ที่สุด แกไม่ยอมให้ลูกคนไหน แต่พอแกตาย กลับปรากฏว่ายกให้เพื่อนคนหนึ่งซึ่งตอนหลังลูกของขุนแกจับได้ว่าเพื่อนพ่อ จับนิ้วพ่อปั๊มยกที่ให้เพื่อนโดยที่ท่านขุนแกตอนนั้นไม่ได้สติไม่รู้เรื่อง แล้ว จะเรียกว่าปลอมเอกสารก็ไม่ถูก เรียกว่าโกงกันดีกว่า อะไรแบบนั้น พ่อลุงเล่าให้ฟังแบบนั้น" เจ้าของร้านเล่า "จากนั้นมาเพื่อนท่านขุนก็อยู่ไม่เป็นสุข ที่โกงมามันคงร้อนอย่างโบราณว่า อยู่ดีๆ บ้านก็ไฟไหม้ ลูกหลานเอาไปทำอะไรก็ไม่ขึ้น ปลูกอะไรก็ไม่งอกงาม ลูกหลานท่านขุนคงแช่งไว้แรงแหละ"

"แต่ที่หนักสุด คงท่านขุนนั่นแหละ ลูกหลานเพื่อนท่านขุนขายต่อเปลี่ยนเจ้าของไปอีกหลายมือ แต่ทุกมือมักจะพูดตรงกันว่าเห็นคนแก่แต่งตัวฯ โบราณๆ ปรากฏตรงนั้นตรงนี้ไล่ให้คนออกไป แม้แต่คนเลี้ยงวัวก็เจออย่างที่ลุงบอก โดนท่านขุนไล่จนไม่มีใครกล้าเอาวัวไปเลี้ยง ทั้งๆ ที่เรื่องผ่านมาหกเจ็ดสิบปีแล้วแต่ก็ยังมีคนเห็นท่านขุน ตายายคู่นั้นแกได้ที่มายังไงลุงไม่รู้ แต่ไม่เคยเห็นแกปลูกเรือนหรือใช้ที่ทำนาปลูกอะไรเลย แกทิ้งเป็นที่รกร้างมาหลายปีแล้ว มีแต่กระต๊อบหลังหนึ่งทิ้งไว้ให้คนรู้ว่ามีเจ้าของ"

น้าสาวผมไม่กลัวอะไร ขายต่อให้คนในจังหวัดได้กำไรหลายล้าน จากนั้นอีกไม่นานก็ได้รับการติดต่อจากคนในจังหวัดคนเดิมให้ช่วยขายทิ้ง

ไม่ไหว ผมทำปั๊มน้ำมันริมทางหลวงแท้ๆ แต่กลับไม่มีคนเข้า พอรถจะเลี้ยวเข้าก็เห็นคนแต่งตัวโบราณทำหน้าขึงขังคอยไล่ให้ออกไป บางทีพอเลี้ยวเข้าปั๊มก็กลับกลายเป็นบ้านโบราณจนคิดว่าเลี้ยวผิด พอคนร่ำลือกันไปว่าเป็นปั๊มผีสิง คนก็หายหมดผมก็เจ๊งนะสิ"

จากเป็นปั้มน้ำมันทราบต่อมาว่าเจ้าของใหม่เปิดเป็นสวนอาหาร แต่ก็เจ๊ง คนมาใช้บริการถูกผีท่านขุนหลอกหลอนอยู่เรื่อย จากนั้นก็กลายเป็น อู่ซ่อมรถ เป็นอีกหลายแห่ง ตอนเป็นอู่ซ่อมรถยังมีคนเจอผีคนแก่ใส่ชุดโบราณมาให้เห็น ตอนนั้นผมกำลังวัยรุ่นชอบเรื่องผีๆ จึงชวนเพื่อนไปนอนค้างอู่ซ่อมรถที่ร้างไปแล้ว ดึกคืนนั้นผมกับเพื่อนสองคนหนีออกมาแทบไม่ทัน เราเห็นคนแก่แต่งชุดโบราณ ถือดาบจะไล่ฟันเรา หน้าตาแกขึงขังดูน่ากลัว ผมถึงกับเคยเล่าเรื่องนี้ออกรายการเดอะช็อกของน้าป๋องมาแล้ว

ล่าสุด เมื่อเดือนก่อนผมขับรถผ่านเห็นเป็นตึกแถวไปแล้ว ความเป็นเมืองรุกคืบเข้ามา ผมจอดรถถามร้านค้าย่านนั้นหลายร้านก็ไม่เคยมีใครเห็นผีท่านขุน ไม่เคยมีใครได้ยินเรื่องราวอันเป็นตำนานนี้อีกเลย



ติดตา

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผม ผมจำได้ดีเมื่อตอนผมเรียน ม.2 บ่ายวันนั้นรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้จึงขอลาครูกลับบ้าน ตลอดทางใจคอหวิวๆ อยู่ตลอด ซ้ำระหว่างเดินเข้าซอยแมวดำยังวิ่งตัดหน้าอีก ทำให้ผมใจคอไม่สู้ดี ผมหยุดเดินแล้วก้าวถอยหลังตามที่แม่เคยสอน ก่อนเลี้ยวไปทางขวาเข้าอีกซอยหนึ่งแล้วค่อยวกทางเดิมกลับบ้าน

ที่หน้าบ้านผมกดกริ่งรอแม่มาเปิดประตูอยู่นานมาก จึงปีนรั้วกระโดดเข้าบ้านแล้วเดินไปทางกลุ่มกระถางต้นไม้ยกก้นกระถางใบที่ สามขึ้นแล้วหยิบกุญแจที่อยู่ข้างใต้ไขประตูบ้าน

ทันทีที่เปิดประตู ผมตกใจแทบหงายหลัง บนคานบ้านมีพ่อกับแม่ห้อยคออยู่!!

ภาพพ่อกับแม่ผูกคอตายตามหลอกหลอนผมนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้กินเวลากว่าสามสิบปีแล้ว ทุกวันนี้ผมมีครอบครัว ลูกวัยสามขวบกำลังน่ารัก แต่หลายต่อหลายครั้งยามเปิดประตูและมองตรงมายังกลางบ้าน ผมก็อดไม่ได้นึกไปถึงภาพพ่อแม่แขวนคอตาย

วันนี้ก็เช่นกัน ความทุกข์สุมอก ผมจับได้ว่าภรรยามีชู้ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ที่ทะเลาะกันก่อนตายอย่างหนักจนผมเคยนึกสงสัยว่า พ่อกับแม่คนใดคนหนึ่งมีชู้หรือเปล่า

"พ่อเอ็งเหมือนผูกคอตายจริง แต่แม่เอ็งนี่สิ ลุงว่าเหมือนพ่อเอ็งจะลงมือกับแม่เอ็งก่อนแล้วเอาไปแขวนคอก่อนจะผูกคอตัวเอง ตายตาม" ลุงพูดกับผมหลังเหตุการณ์ผ่านไปหลายปี

แว้บหนึ่งผมคิดจะลงมือจัดการภรรยาเช่นนี้แล้วค่อยจัดการตัวเอง แต่นึกสงสารลูก ทว่าความคิดเช่นนี้ก็ผุดเข้ามาในหัวอยู่ตลอด เช่นเดียวกันกับภาพพ่อแม่แขวนคอตาย

ผมเคยเล่าให้หลวงพ่อที่วัดฟัง ท่านบอกว่าโบราณถือนะ ผีได้ยินจะพยายามหาทางชักจูงโยมต่างๆ นานา จากนั้นหลวงพ่อก็รดน้ำมนต์ให้ศีลให้พร แต่ผมรู้สึกไม่สบายใจเลย นึกเสียใจที่เล่าให้หลวงพ่อฟัง ความลับไม่มีในโลกจริงๆ แม้แต่ผีก็ยังได้ยิน

ทว่าเรื่องเมียมีชู้นี้ผมรับไม่ได้จริงๆ ผมถือว่าตนเองทำหน้าที่ไม่บกพร่องแม้แต่เรื่องบนเตียง ผมทำงานหนักส่งเสียลูกเรียนโรงเรียนดีๆ แพงๆ เพื่อให้ลูกได้สังคมที่ดีกว่า ผมผ่อนรถให้ภรรยา หาบ้านราคาแพงในย่านคนมีอันจะกินให้อาศัย ทุกอย่างก็เพื่อคำว่าครอบครัว แล้วเธอยังมาทำอย่างนี้กับผมอีก

ผมเฝ้าคิดวนเวียนว่าจะพูดกับภรรยาตรงๆ หรือปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปดี ผมสับสน

ภาพพ่อแม่ผูกคอตายยังคงหลอนไม่เลิกและนับวันยิ่งหนักเข้าเมื่อความเครียดเรื่อง ภรรยามีชู้ทบเข้ามาอีก ในห้องน้ำตอนอาบน้ำ ระหว่างกินกาแฟตอนบ่าย หรือแม้แต่ทำอาหารเย็น มันก็ยังวนเวียนไม่รู้จบ

และคืนนั้นเองหลังส่งลูกเข้านอน ขณะนั่งดูทีวีสะลึมสะลือเหมือนผมจะมองเห็นเงาดำของใครผ่านหน้าไป ผมรู้สึกหงุดหงิดที่ภรรยายังไม่กลับบ้าน พานนึกไปว่าอาจจะกำลังอยู่กับชู้ คิดเช่นนี้ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้น

ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ในความฝันผมเห็นผู้หญิงชุดดำกวักมือเรียกให้ตามไป ผมเดินออกจากบ้านตามหล่อนติดๆ จนถึงชายคลองเธอก็โยนเชือกให้ผม แล้วบอกว่าในเมื่อโลกไม่น่าอยู่ จะอยู่ไปทำไม แล้วหล่อนก็ตวัดเชือกคล้องกับกิ่งไม้แล้วปีนขึ้นคาคบ ก่อนจะทำเชือกเป็นบ่วงบาศคล้องคอแล้วกระโดดลงมาเสียงกระดูกคอลั่นดังกึก เธอดิ้นไปมาสี่ห้าวินาทีแล้วก็แน่นิ่ง ผมยืนตกใจ เธอกลับถลึงตาหันมาตวาดให้ผมรีบทำตาม แน่ล่ะผมกำลังจะทำตามก็สะดุ้งตื่นด้วยเสียงกดออดหน้าบ้าน

ภรรยา กลับมาแล้ว ผมพยายามไม่คิดว่าเธอไปทำอะไร ทักทายเธอด้วยน้ำเสียงปกติ แต่เธอกลับไม่สนใจ ขอตัวไปอาบน้ำก่อน "เหนียวตัว ง่วงด้วย วันนี้เพลียจริงๆ"

แน่สิ อีเวร ไปล่อกับผู้ชายมาสิ ผมนึกพลางฉุนเฉียวอยากลุกไปตบเธอสักสองสามครั้งให้หายโมโห

ระหว่างนั้นโทรศัพท์ก็เรียกเข้า "จากโรงพยาบาลนะคะ คุณเป็นอะไรกับ" เจ้าหน้าที่หรือไม่ก็นางพยาบาลระบุชื่อภรรยาผม ผมตอบไปว่าเป็นสามี ทางนั้นรีบบอกว่าให้ไปโรงพยาบาลโดยด่วน ภรรยาผมแขวนคอตาย ผมตกใจมาก เมื่อสักครู่ยังปะหน้ากับภรรยาอยู่เลย ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน วิ่งไล่หาภรรยาตามห้องตามมุมต่างๆ ก็ไม่เจอ

แล้วผมก็ตกใจตื่น นี่ฝันไปอีกหรือนี่ ผมมองไปรอบๆ ไม่พบภรรยา เมื่อลงไปด้านล่าง มองไปยังกลางบ้าน ทันใดภาพพ่อแม่ผมผูกคอตายก็เข้ามาในหัว พ่อกับแม่จะเจ็บแค่ไหนนะ ผมถามตัวเองอยู่หลายครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงออดหน้าบ้าน ผมเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปผมเห็นภรรยาหอมแก้มผู้ชาย ไกลออกไป ผู้หญิงชุดดำกวักมือเรียกผม ทันใดผมนึกถึงภาพพ่อแม่แขวนคอ

ผมตัดสินใจแล้วล่ะ



อย่าไปเชื่อมัน

อยู่ๆ ก็มีสำนักทรงมาเปิดติดกันกับบ้านผม เป็นสองผัวเมียอายุไม่น่าเกิน 40 ปี ขึ้นป้ายรับแก้ปัญหาชีวิตโดยการประทับทรงเจ้าแม่ทุรคา จากนั้นไม่ถึงอาทิตย์มีพิธีครอบขันธ์และไหว้ครู คนมากันพอสมควร รถราจอดเต็มถนน

บอกตามตรงผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ เพราะเคยได้ยินมาว่าทางฮินดูเขาไม่มีการเข้าทรง แล้วเจ้าแม่ทุรคาก็เป็นเทพของฮินดู เชื่อว่าก็แค่คนทำมาหากินบนความหวาดกลัวและความไม่มั่นคงทางจิตใจของคนมากกว่า

ต่อมาโรงงานที่ผมทำอยู่ปิด ออกไปหางานทำเป็นเดือนๆ ก็ไม่ได้เสียที วันหนึ่ง ผมยืนหน้าบ้าน คนเป็นเมียสำนักทรงก็ถามว่าไม่ไปทำงานหรือ ผมก็ตอบตามความเป็นจริงว่าตกงานอยู่ แกก็เลยชวนมาเป็นลูกมือที่สำนักแก

"แค่คอย ต้อนรับคนมาปรึกษา พี่ผู้ชายคนเดียวไม่ค่อยไหว พักนี้คนมากันเยอะ ไหวไหม งานง่ายๆ พี่ให้เงินเป็นรายอาทิตย์ ไม่ยากเลย อาทิตย์นึงทำจันทร์ถึงศุกร์ เที่ยงวันถึงทุ่ม" คนเป็นเมียอธิบาย

ผมกลับมาปรึกษาทางบ้านแล้วก็ตอบตกลง งานสบายจริงๆ พอคนมาก็เชิญให้เข้ามารอที่ชั้นล่าง ถามชื่อนามสกุลแล้วจดไว้ หลังยกน้ำเย็นมาเสิร์ฟก็ชวนคุยอย่างสุภาพเรียบร้อย ทั้งหมดนี้ผมคิดเอาเองว่าควรทำก็ทำไปซึ่งคนเป็นผัวก็ชื่นชมว่าไม่เคยมีสำนัก ไหนเขาทำอย่างนี้

กิจการของเขาดีขึ้นเป็นกราฟ 60 องศาตอนนี้ผมเรียกคนเป็นเมียที่เข้าทรงว่าอาจารย์หญิง คนเป็นผัวว่าอาจารย์ชาย ตามที่คิดเอง จนลูกค้าที่มาหาก็เรียกตาม ทั้งสองคนชอบใจใหญ่ ให้ผมเป็นพิเศษทุกอาทิตย์

จุดหักเหก็มาถึง!

วันนั้นมีคู่ผัวเมียมาหาตอนห้าโมงเย็น อายุประมาณ 50 ด้วยกันทั้งคู่ คนเป็นเมียร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด บอกว่าลูกสาวหายไปเกือบเดือนแล้ว แจ้งความตำรวจก็แล้ว มูลนิธิต่างๆ ก็แล้วยังหาไม่พบ มีคนบอกว่าเจ้าแม่ทุรคาศักดิ์สิทธิ์จึงมาหาให้เจ้าแม่ช่วย แกร้องไห้ตั้งแต่เปิดประตูเข้ามา แล้วเที่ยวหันไปพูดกับคนอื่นว่าขอแซงคิวพร้อมทั้งยกมือไหว้เป็นที่เวทนาแก่คนพบเห็น คนไทยเราก็ใจดีล่ะนะ ไม่มีใครคัดค้านผมก็เลยให้แกได้ขึ้น ไปหาเจ้าแม่ทันที ขึ้นไปไม่ถึงสามนาที อาจารย์ชายก็ลงมาตามผมให้ขึ้นไปช่วย ปกตินานๆ ครั้งผมถึงได้ขึ้นไปบนชั้นสองห้องทำพิธี พอขึ้นไปถึงก็เห็นเจ้าแม่นั่งเคี้ยวหมาก(เจ้าแม่แขกฮินดูแต่ดันเคี้ยวหมากด้วย แว้บแรกผมแปลกใจอย่างนี้) เสียงเจ้าแม่แก่ๆ พูดไทยด้วยสำเนียงไทยชัดเจน บอกให้ผมนำน้ำมนต์ที่มีอยู่ในถังพลาสติกใบใหญ่ให้ราดคนเป็นแม่และพ่อที่มาด้วยทั้งสองคน ผมหันไปมองอาจารย์ชาย แกก็บอกให้ผมพาไปที่ห้องน้ำแล้วให้ทั้งสองคนอาบน้ำมนต์เสีย

ทั้งสองคนก็ไม่ถามนะว่าทำไม ผมก็พาไปตามหน้าที่อย่างไม่เข้าใจเหมือนกัน

"แล้วให้มันกลับบ้านไปก่อน อีผีที่บังตานี่ฤทธิ์มันเยอะนัก เดี๋ยวกูขอจัดการก่อน แล้วอาทิตย์หน้าเอ็งมาหาใหม่ รับรองได้เจอลูกสาวเอ็งแน่" เสียงเจ้าแม่พูดเหมือนตะคอกไล่หลัง

หลังอาบเสร็จ แต่งตัวเรียบร้อยผมก็ออกใบนัดพร้อมรับเงินค่าเข้าทรงจำนวน 2,000 บาทตามปกติ ฝ่ายคนเป็นแม่ก็ดูแช่มชื่นขึ้น ผมย้ำวันนัดอีกครั้ง

ถึงวันนัดแกมาสายไปเกือบสองชั่วโมง ตอนนั้นใกล้สองทุ่มจะปิดทำการแล้ว ฝ่ายภรรยารีบยกมือไหว้ขอโทษยกใหญ่แล้วยัดเงินใส่มือผมห้าร้อยบาทบอกขอขึ้นไปหน่อยนะ ผมมองเงินในมือแล้วก็เปลี่ยนท่าทีให้สุภาพขึ้น พร้อมทั้งผายมือเชิญขึ้นชั้นบน

อาจารย์หญิงพูดอย่างสุภาพ "ไม่เป็นไรๆ " เมื่อผมอธิบายว่าเธอรีบมาแต่รถติดมาก มีการชนกันจนวุ่นวายโกลาหลเป็นเหตุให้มาสาย (ผมแต่งเรื่องเองแหละ) อาจารย์ทำพิธีทันที ไม่นานเจ้าแม่ก็เข้าทรง

"เอ็งมีอะไร วุ่นวายจัง" อาจารย์แม่บ่นเป็นเสียงคนแก่ แต่ทันใดอาจารย์แม่ก็ล้มแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ทว่าหนนี้หน้าตาดูขึงขังพลางชี้นิ้วตวาด "แม่นี่ วุ่นวายจัง อย่าไปเชื่ออีแก่คนนี้"

เสียงที่ออกมาเป็นเสียงผู้หญิง! ทว่าเป็นผู้หญิงที่สาวมาก นิ้วที่ชี้นั้นก็ชี้ยังอกตัวเอง

"นี่ เจี๊ยบเอง อีแก่นี่มันหลอกเอาเงินแม่ แม่อย่าไปเชื่อมัน หนูไปสบายดีแล้ว พรุ่งนี้ตำรวจก็จะมาหาแม่เองที่บ้าน เขาเจอหนูแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงหนู แค่ทำบุญให้หนูก็พอ ขอบคุณค่ะแม่" พูดจบก็ยกมือไหว้แม่ตนเองอย่างสุภาพเรียบร้อย ท่ามกลางความตกตะลึงของอาจารย์ชายและผม

เจ้าแม่ทุรคาก็ยกมือตีหัวตัวเอง ทุบไปตามตัวเองอย่างรุนแรง พลางพูดอย่างหยาบคายด้วยน้ำเสียงหญิงสาวคนเดิม "อีห่าราก อีสิบแปดมงกุฎ เลิกซะนะมึง ไม่งั้นมึงจะเจอดีมากกว่านี้" แล้วก็ล้มลงนอนแผ่หลาหมดสภาพไม่น่าดูเลย

คนเป็นแม่และพ่อมองหน้ากัน แล้วร้องไห้โฮ ก่อนที่จะเดินลงแล้วออกไป โดยที่อาจารย์ชายและผมต่างทำอะไรไม่ถูก อาจารย์หญิงเองลุกขึ้นนั่งมองทุกคนในห้องอย่างงุนงงไม่เข้าใจ

ผมเลิกทำงานกะสองผัวเมียคู่นี้ เลิกเชื่อเรื่องการเข้าทรง ปัจจุบันสองผัวเมียคู่นี้ย้ายบ้านไปแล้ว ไปเปิดสำนักหลอกลวงคนที่อื่นหรือเปล่าผมก็ไม่รู้



แอบรักผี

ผมเป็นคนเห็นผี เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว และก็รู้ว่าควรจะอยู่อย่างไรให้ตัวเองไม่ต้องเดือดร้อนเพราะผี

จากประสบการณ์ ถ้าเราเห็นผีแล้วทำกระโตกกระตากให้ผีรู้ว่าเราเห็น เรื่องเดือดร้อนจะตามมานั่นคือ ผีบางตัวอาจจะโกรธแค้นใครสักคนมาอยู่แล้ว หาที่ลงไม่ได้ เพราะไม่มีใครเห็น เพราะฉะนั้นใครเห็นมัน มันก็เล่นคนนั้นเลย ผีบางตนมีความทุกข์ต้องการให้ช่วย บอกใครก็ไม่ได้ยิน พอรู้ว่าเราได้ยิน ก็เลยมาขอร้องเราให้ทำนั่นนี่ให้ แล้วพอผีตนอื่นรู้เรื่องก็เลยตามมาขอที่ผมกันเป็นขบวน พอผมเริ่มโตขึ้นมานิดผมเลยแก้ปัญหานี้ด้วยการแกล้งมึนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ผีพวกนี้ไปซะเลย ไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน บางตัวนี่ผมเกร็งจนมือเท้าเย็น ตัวสั่น เพราะน่ากลัวมาก การที่ผมเห็นผีบ่อยๆ ไม่ได้หมายความว่าไม่กลัวนะฮะ กลัวใช่ย่อยเสียที่ไหน

ผมทำอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งได้เริ่มทำงานที่แรก และย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ใกล้ที่ทำงานแล้วก็มาเจอผีที่ตายอยู่ในห้อง อีกตามเคยอย่างที่บอก ก่อนหน้านี้ผมฝึกตนจนแทบจะเรียกได้ว่าเซียนแล้วกับการแกล้งไม่เห็นผี แต่พอมาเจอผีตนนี้ ดันไม่เหมือนผีอื่นๆ ที่ผมเคยเจอมา เพราะเขามองผมไม่เห็น ไม่ว่าผมจะพยายามทำอย่างไรก็ตาม

ตั้งแต่คืนแรกที่ผมมานอนที่นี่ ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก เพราะได้ยินเสียงสะอื้นของหญิงสาว ที่ฟังดูเศร้าสร้อยน่าสงสารอย่างยิ่ง ผมรู้ทันทีว่า ผีแน่ เพราะพักอยู่คนเดียวไม่มีใครอื่นเข้ามาได้ แต่ด้วยเสียงสะอื้นๆ หวานๆ เศร้าๆ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะแอบมองเธอ ผมแกล้งพลิกตัวและหรี่ตามองไปตรงมุมห้อง ตำแหน่งที่มาของเสียง และก็พบว่าไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพราะเธอกำลังก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้โดยไม่สนใจสิ่งอื่นอยู่แล้ว ผมแอบมองอยู่จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้น ผีสาวตนนี้เป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ผมเป็นลอนสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเธอใส่แว่นตากรอบเล็กๆ หน้าตาหมวยๆ จิ้มลิ้ม ผิวขาว ไม่ใช่ขาวซีดแบบผี แต่ขาวสวยเปล่งปลั่งอย่างคนสุขภาพดี น้อยผีนักที่ผมจะเห็นว่าคงสภาพที่ดีก่อนตายไว้ได้แบบนี้ บอกตรงๆ ว่าผมแอบใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ชอบเธอตั้งแต่คืนแรกที่เห็น คืนนั้นเธอเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืน ก่อนที่จะค่อยๆ เดินไปที่ระเบียงตอนฟ้าใกล้สาง แล้วเอาผ้าพันคอมาผูกกับราวระเบียงด้านบนและแขวนคอตายไปตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นพอดี

นี่เป็นผีตนแรก ตนแรกจริงๆ ที่ผมอยากให้เธอมองเห็น ผมอยากปลอบใจ อยากพูดคุยอะไรกับเธอได้บ้าง แต่ดูเหมือนเธอไม่รับรู้การมีอยู่ของผมบ้างเลย บางครั้งในช่วงกลางวัน ถ้าโชคดีผมจะเห็นเธอเดินไปเดินมาทำกิจวัตรประจำวันซ้ำไปมาอยู่ในห้อง น่าจะเป็นสิ่งที่เธอเคยทำตอนมีชีวิตอยู่ รีดผ้า อ่านหนังสือเรียน นอนโทรศัพท์บนเตียง บางครั้งผมแอบไปนอนใกล้ๆ เธอ มองปากของเธอขยับเหมือนกำลังคุยกับใคร แล้วผมก็คุยตอบ มโนเอาว่าเรากำลังคุยกันอยู่ ผมเห็นใบหน้าของเธอตอนที่หัวเราะตาหยีแก้มยุ้ย น่ารักเหลือเกิน ใครนะช่างทำร้ายเธอให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงขนาดคิดฆ่าตัวตายได้ ในตอนกลางคืนทุกคืน ผมเฝ้ามองเธอร้องไห้ บางทีก็ไปนั่งข้างๆ พยายามโอบไหล่ปลอบใจ เธอก็เช่นเคยที่เธอไม่รับรู้ และลุกขึ้นตอนใกล้รุ่งเพื่อตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีที่สิ้นสุด

ผมรู้ว่าคนที่ฆ่าตัวตายเป็นกรรมหนัก ไม่รู้ว่าเธอต้องวนเวียนอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ และทรมานมานานแค่ไหนแล้ว ผมเลยพยายามไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับเธอ อย่างน้อยเพื่อให้เธอหมดกรรมเร็วขึ้น และยังพยายามหาวิธีที่จะติดต่อพูดกับเธอให้ได้แม้จะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ อะไรอีกแล้วก็ตาม จนกระทั่งผมได้ดูหนังเรื่องหนึ่งที่ตัวเอกมันสามารถสื่อกับวิญญาณได้ตอนที่ใกล้ตาย แล้วก็อยู่ในที่ที่ผีเคยตายพอดี ผมเลยเก็ตวิธีขึ้นมา

คืนนั้นผมนั่งอยู่กับเธอทั้งคืนเช่นเคย รอจนกระทั่งถึงเวลาที่เธอจะเดินไปฆ่าตัวตาย แล้วผมก็เอาเชือกคล้องราวแขวนคอตัวเองเช่นกัน แต่เท้ายังแตะพื้น ผมใช้วิธีงอเข่า เอาพอให้คออึดอัด ได้ผล เธอเริ่มหันมาทางผม สักพักเริ่มหายใจไม่ออกจริงๆ คราวนี้เธอลืมตาโพลง เธอคงเห็นจริงๆ แล้วล่ะ เธอลงมาจากเก้าอี้ และยื่นหน้ามามองผมใกล้ๆ ผมยิ้มให้เธอ และบอกเธอในใจว่าผมชอบเธอ อยากเป็นเพื่อนกับเธอ เธอยิ้มตอบ และว่า ขอบคุณค่ะ

แต่หลังจากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนตัวลอย หวือขึ้นเท้าลอยสูงจากพื้น และมองเห็นปลายเชือกอีกด้านมีเธอยืนดึงอยู่ ก่อนจะได้ยินเสียงสุดท้ายที่ทำเอาขนหัวลุกก่อนหมดสติไป "เห็นมาตลอดแหละแต่แกล้งไม่เห็นเอง ขอบคุณนะที่ชอบเรา แต่เราอยากออกไปจากที่นี่เสียที เลยต้องหาคนมาอยู่แทนไงล่ะ บ๊ายบายนะคะคนใจดี" เธอว่าพลางยิ้มแก้มป่องอย่างดีใจ


บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #30 เมื่อ: 15 มีนาคม 2560 17:39:41 »



ห้องกระจก ในบ้านผีสิง

ทุกๆ ปี ที่โรงเรียนของวิทย์จะจัดงานประจำปีขึ้นในช่วงหลังปีใหม่ โดยรูปแบบของงานจะเปิดให้ร้านค้ามาเช่าพื้นที่ออกร้าน มีการแสดงของนักเรียน ทั้งดนตรีไทย ดนตรีสากล มีประกวดร้องเพลง และมีการจัดบูธสินค้านักเรียนหลายบูธ และยังมีขนม ของฝากของที่ระลึก สอยดาว ที่ขาดไม่ได้จนเป็นโลโก้ของทางโรงเรียนเลยก็คือบ้านผีสิง ที่ได้รับความนิยมจากทั้งนักเรียนและหนุ่มสาววัยรุ่นพากันมาลองใช้บริการจำนวนมาก ค่าบริการเพียงคนละห้าบาทเท่านั้น

เริ่มจากปีแรกที่ทำเป็นเพิงเล็กๆ ข้างในตกแต่งด้วยหน้า กากผี งูปลอม แมงมุมปลอม มีคนแต่งตัวเป็นผีคอยโดดออกมาหลอกให้คนดูตกใจ 1 ตัว ก็เริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ กว้างใหญ่ขึ้น โดยมีนักเรียน ม.ปลาย ครูและเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนมาช่วย มีการเพิ่มแสงสีเสียงที่ทำให้บรรยากาศในบ้านผีสิงดูน่าขนลุกเข้าไปอีก ปีนี้เฉพาะบ้านผีสิงอย่างเดียวกินพื้นที่กว้างราวครึ่งสนามฟุตบอล ได้รับการออกแบบให้เดินตามเส้นทางวกวนมีทั้งข้ามสะพานไม้มรณะที่มีศพลอยอยู่ข้างล่าง มีส่วนที่ต้องโหนเชือกข้ามแอ่งน้ำ มีส่วนที่ต้องเลือกเข้าประตูมิติลึกลับ ที่ถ้าเข้าผิดประตูจะกลายเป็นออกจากบ้านผีสิงไป ถ้าจะเข้าก็ต้องเสียเงินเข้ามาใหม่ หรืออีกประตูก็จะโดนซอมบี้โดดเข้ามากัด แต่ถ้าเลือกถูกก็จะปลอดภัยและได้เดินไปต่อ

ทางด้านของผีที่มีคนแต่งผีซ่อนตามจุดต่างๆ ก็มีหลากหลายขึ้นตามจำนวนพื้นที่ พวกผู้ชายอาสาแต่งซอมบี้คอยกระโดดใส่เด็กสาวๆ ที่กรี๊ดกร๊าดวนมาเล่นกันคนละหลายๆ รอบ

วิทย์เองรับหน้าที่เป็นฝ่ายศิลป์ ทำพร็อบประกอบฉากต่างๆ ตามแต่ครูจะสั่ง พวกมือปลอม หน้ากากผี แมงมุมปลอม เลือดปลอมต่างๆ อันที่จริงแล้ววิทย์เป็นคนกลัวผี เลยไม่ค่อยมีไอเดียแนวสยองขวัญอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่ และถ้าครูไม่สั่งก็ไม่ได้อยากมาทำด้วย แต่เนื่องจากคนที่ทำเอฟเฟ็กต์พวกนี้ได้สมจริงที่สุดมีอยู่แค่สองสามคนในโรงเรียน วิทย์เลยเลี่ยงไม่ได้

งานประจำปีโรงเรียนคืนสุดท้าย เวลาราวสี่ทุ่มวิทย์เดินดูงานเล่นเหมือนคนอื่นเพื่อรอเวลา เที่ยงคืนที่งานปิดจะได้ช่วยกันเก็บอุปกรณ์ต่างๆ เขาเดินเล่นกินนั่นชิมนี่ตามร้านต่างๆ จนเริ่มอิ่ม แล้วมองไปทางบ้านผีสิง ที่ยิ่งดึกคนยิ่งครึกครื้น ได้ยินเสียงวี้ดว้าย เสียงร้องโหยหวนของเหล่าผีในนั้นดังมาเป็นระยะๆ

“มึงเข้าไปลองดูยังวะ บ้านผีสิงปีนี้เจ๋งนะเว่ย” โบกี้ เพื่อนที่เดินกินลูกชิ้นสวนทางมาทักถาม “มึงทำพร็อบให้เขาไม่ลองเข้าไปดูกิจการเขาหน่อยวะ”

วิทย์ส่ายหน้า ไม่กล้าบอกว่ากลัวผีเพราะกลัวจะโดนล้อ แต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาก็หูผึ่ง

“เนี่ย ครูธัญบอกว่ารอบห้าทุ่มนี้โปรโมชั่นคืนกำไรรอบพิเศษนะเว่ย ใครสุ่มเข้าประตูถูก เก็บแต้มครบทุกจุดแล้วออกมาได้ภายในเวลาสามนาทีได้รางวัลคนละร้อย เนี่ยสมัครกันแถวยาวไปโน่นแล้ว ครบห้าสิบ ปิดรับสมัคร สนป่ะ ไปกะกู”

เพราะอย่างนั้นเอง วิทย์จึงเดินไปสมัครเล่นด้วยเพราะอยากได้เงินร้อย พอถึงคิวเล่นเขาเดินตามหลังโบกี้เข้าไปติดๆ และก็เข้าใจทันทีว่าเงินร้อยไม่น่าจะได้ง่าย เพราะบรรดาผีที่อยู่ในบ้านนั้นพากันโดดออกมาดึงทึ้งคนเล่นเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ออกไปทันเวลาสามนาที เล่นกันมาเกือบครบแล้วเพิ่งมีคนได้รางวัลแค่สองสามคนเท่านั้น

วิทย์เดินตามโบกี้มาถึงประตูสามประตู และให้โบกี้เลือกก่อน โบกี้เดินเข้าไปและร้องลั่น วิทย์เลยรู้ว่าน่าจะไปเจอประตูซอมบี้เข้า เขาเลยเลือกประตูอีกบานหนึ่ง

เพียงเปิดเข้าไปวิทย์ก็ขนลุกซู่ เหมือนตาบอดชั่วคราวจากแสงสีเขียวประหลาดที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาปะทะ รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวทั้งที่เมื่อครู่ยังร้อนชื้นอยู่แท้ๆ เสียงที่ดังครึกโครมในบ้านผีสิงก็หายไปด้วยเงียบสนิทเหมือนกับหูดับ แวบแรกเขานึกว่าตัวเองเปิดบานผิดและหลุดออกมาข้างนอกแล้ว แต่เมื่อปรับสายตาดีๆ อีกที เขาถึงเห็นว่าอยู่ท่ามกลางห้องกระจกบานใหญ่หลายบาน สะท้อนเงาไปมาจนน่าเวียนหัว

วิทย์ประหลาดใจมากเพราะไม่เคยได้ยินเรื่องห้องกระจกในนี้มาก่อน เขามองไปรอบๆ อย่างหวาดๆ เงาของตัวเองที่สะท้อนไปมาอยู่ในแสงสีเขียวแสดงร่างเงาบิดเบี้ยวเพี้ยนไปมา บางบานก็สูงใหญ่ บางบานเล็กจิ๋ว บางบานใบหน้าบิดเบี้ยวปูดโปนและแปรเปลี่ยนตามการเคลื่อนไหว วิทย์อดชื่นชมคนคิดไม่ได้ ห้องนี้ไม่ต้องใช้พร็อบน่ากลัว ไม่มีเลือดหรือพวกหน้ากากผี มือปลอม แต่ก็ทำเอาขนหัวลุกได้เหมือนกัน

เด็กหนุ่มเดินต่อไปอย่างเร็วๆ ส่วนของห้องกระจกกว้างและไกล มีเหลี่ยมมุมประหลาด วิทย์พยายามจะเดินให้พ้นไปให้เร็วที่สุดแต่ก็ไม่พ้นเสียที จากเดินกลายเป็นวิ่ง จนในที่สุดก็สะดุดอะไรบางอย่างล้มลง หัวคนขนาดเท่าของจริงกลิ้งหลุนๆ อยู่ใกล้ๆ หัวนั้นกลิ้งมาใกล้หน้าของวิทย์ดวงตาถลึงถลนจ้องหน้าจนวิทย์ร้องออกมาด้วยความกลัวและฟุบหน้าลงกับพื้น

วิทย์เงยหน้าขึ้นอีกที คราวนี้ประหลาดใจกว่าเดิม เพราะเขานอนอยู่บนพื้นหญ้า บริเวณบ้านผีสิงกำลังถูกจัดเก็บเกือบจะหมดเกลี้ยงรวมทั้งร้านอื่นๆ โบกี้ถามว่าเขาหายหัวไปไหนมา นี่เขาเก็บกันเกือบเสร็จแล้ว วิทย์ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“มึงเมายาอะไรมาป่ะกูถามจริง” โบกี้ว่า “บ้านผีสิงโรงเรียนเราไม่มีห้องกระจกสักหน่อย”

วิทย์มองไปรอบๆ พื้นที่ที่ค่อนข้างโล่งมากแล้ว ความรู้สึกเย็นสันหลังวาบยังไม่หายไปไหน เมื่อโบกี้ว่าต่อ “แล้วก็ไม่มีใครทำหัวปลอมด้วยล่ะกูแน่ใจ”


ของขวัญจากเพื่อนเก่า

ใกล้ช่วงคริสต์มาส-ปีใหม่ทีไร ใครก็ต่างรู้สึกได้ถึงบรรยากาศของความสุขสดชื่นและอบอุ่น เป็นเทศกาลแห่งความรัก ความปรารถนาดีและการได้ทำเรื่องดีๆ ร่วมกับคนที่เรารัก นึกถึงโต๊ะอาหารที่ครอบครัวพร้อมหน้า นึกถึงของขวัญในกล่องผูกโบ นึกถึงอากาศเย็นสบายและไฟ ประดับสวยๆ ผมก็เหมือนกัน

แต่นอกจากสิ่งดีงามเหล่านั้นแล้ว ผมยังนึกถึงอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่อาจลบเลือนไปจากใจ แม้เป็นสิ่งที่หลายคนอาจมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเกินกว่าจะเก็บจำ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อราวยี่สิบปีก่อน

ตอนนั้นเป็นช่วงปี 40-41 เป็นช่วงฟองสบู่แตก ผมอยู่ ม.3 พ่อกับแม่ตอนนั้นทำธุรกิจค้าส่งเซรามิกได้รับผลกระทบเต็มๆ ลูกค้า ยกเลิกออร์เดอร์เยอะมาก ของแทบขายไม่ได้ เพื่อนผมชื่อไอ้กล้วยตอนนั้นสนิทกันมาก เลิกเรียนไปเตะบอลด้วยกันตลอด ไอ้กล้วยเป็นคนซื่อๆ ง่ายๆ เข้าได้ทุกวงไม่เคยขัดแย้งกับใคร บ้านไอ้กล้วยขายเซรามิก ก็ เซรามิกที่รับมาจากบ้านผมนี่แหละครับ ตอนเศรษฐกิจดีๆ พ่อแม่ของเรามีความสัมพันธ์ดีเยี่ยม มีการหิ้วของฝากแก่กันอยู่บ่อยๆ ครั้นพอเศรษฐกิจแย่ลง พ่อแม่กล้วยจะขอเปลี่ยนของคืนของ จะขอรับสินค้ามาลองวางขายแบบเชื่อดูก่อน พ่อแม่ผมก็เริ่มไม่ค่อยพอใจ ตอนหลังๆ พอไม่ได้สั่งของเพิ่มพักใหญ่ ก็เลยขาดการติดต่อกันไปโดยปริยาย แต่เด็กกับผู้ใหญ่ไม่เหมือนกัน เพราะผมเป็นเพื่อนกับไอ้กล้วยโดยไม่มีเงื่อนไขธุรกิจ เราสองคนจึงยังคบค้าสมาคมกันได้ตามปกติ

ผมยังจำได้ปีนั้นทางโรงเรียนประกาศจัดงานปีใหม่แบบประหยัด ให้แต่ละห้องตกลงจัดหาอาหารการกินและเรื่องจับสลากของขวัญปีใหม่กันเอง ห้องผมก็ตกลงกันว่าให้แต่ละคนต่างนำอาหารมากันคนละอย่าง และของจับสลากต้องมูลค่าไม่ต่ำกว่า 200 บาท ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มสังเกตได้ว่าไอ้กล้วยดูไม่ค่อยสบายใจ พอถามมันก็ว่า "อย่าว่าแต่เงินจะเอามาซื้อของจับสลาก ของกินที่จะมาร่วมก็คงไม่มี มึงรู้ไหม ถ้าเทอมนี้ กูได้มาเรียนครบเทอมก็นับว่าบุญหัวแล้วล่ะ บ้านกูกำลังจะล้มละลายแล้ว"

"แล้ว ม.4 ล่ะ มึงจะไม่ต่อที่นี่เหรอ" ผมถาม

ไอ้กล้วยมองหน้าผมแล้วถอนหายใจยาว "กูไม่ได้เรียนต่อแน่ๆ แล้ว แต่มึงรู้ไหม กูจะจับของขวัญ กูอยากได้ของขวัญ มึงอาจจะมองว่ากูปัญญาอ่อนทำตัวเป็นเด็ก แต่กูรู้สึกว่าของขวัญในกล่องผูกโบมันเป็นความสุขของชีวิตกู วันเกิดกูปีนี้เป็นปีแรกที่กูไม่ได้กล่องของขวัญจากพ่อกับแม่ เพราะงั้นปีใหม่นี้กูต้องหาของมาร่วมจับสลากด้วยให้ได้"

เหตุการณ์ต่อมาคือไอ้กล้วยโดนตำรวจจับที่ห้างประจำจังหวัด เพราะขโมยตุ๊กตาหมา พ่อแม่กล้วยพยายามขอร้องไม่ให้เขาเอาเรื่อง แต่ทางห้างไม่ยอมฟัง วันที่ไอ้กล้วยถูกฝากขังที่โรงพัก ผมไปถึงก่อนพ่อแม่มันเสียอีก ผมใจสั่นเมื่อมองเห็นเพื่อนผ่านซี่ลูกกรง ไอ้กล้วยร้องไห้น้ำตาซึมตลอดเวลา มันบอกไม่นึกว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้ ก็แค่อยากได้ของขวัญมาจับสลากกับเพื่อน ผมพยักหน้าเข้าใจและสัญญาว่า ถ้าเรื่องนี้ผ่านไปด้วยดีเมื่อไหร่ จะห่อของขวัญผูกโบสวยๆ มาให้มันเพื่อเป็นกำลังใจ ไอ้กล้วยพยักหน้าน้ำตาไหลออกมาอีก

แต่เรื่องไม่ได้จบลงด้วยดี กล้วยถูกพักการเรียน ไม่มีสิทธิ์สอบ ถูกส่งไปสถานเด็กชายอะไรสักอย่างที่เอาไว้ขังไอ้พวกขี้ยาและชอบตีรัน ฟันแทง ส่วนผมถูกห้ามติดต่อหรือข้องเกี่ยวกับกล้วยอีก ผมเข้ามาเรียน ม.ปลายต่อที่กทม. สอบติดมหา?ลัยชื่อดัง เรียนจบกระทั่งทำงานโดยไม่เคยลืมเรื่องของ ไอ้กล้วย เหมือนเป็นแผลเล็กๆ ในใจที่สะกิดอยู่เสมอเมื่อใกล้สิ้นปี แต่กลับไม่เคยขวน ขวายที่จะตามหาเพื่อน

กระทั่งปีนี้ ผมได้กลับมาที่บ้านเกิดเพราะกำลังจะแต่งงานและจะกลับมาจัดงานที่นี่ ผมนึกถึงมันเป็นคนแรกและตั้งใจจะลบรอยแผลในใจด้วยการจัดหาของขวัญเป็นเสื้อโค้ต สุดเท่ ห่อใส่กล่องสวยงาม ผูกโบอันใหญ่สีฟ้า ขับรถไปที่บ้านมันในค่ำวันหนึ่ง

ผมน้ำตาซึมตอนเห็นมันเดินมาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มันชวนผมเข้าบ้านและยิ้มจนหน้าบานขณะรับของขวัญจากผม "กูนึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันได้ของขวัญใส่กล่องผูกโบจากใครอีกแล้ว ไม่เสียแรงที่กูรอมึง" ก่อนกลับกล้วยยังว่า ได้เตรียมของขวัญไว้ให้ผมเช่นกัน แต่ผมต้องมาเอาพรุ่งนี้เช้าเท่านั้น ผมงุนงงแต่ก็รับปาก

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมขับกลับมาพบเพียงบ้านร้างว่างเปล่า สภาพทรุดโทรม เพื่อนบ้านออกมาดูและจำผมได้จึงเล่าว่า ครอบครัวกล้วยย้ายหนีเจ้าหนี้ไปนานแล้ว ไอ้กล้วยออกจากคุกเด็กก็กลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน ก่อนไปข้องเกี่ยวกับแก๊งยาเสพติดจนกระทั่งโดนฆ่าตัดตอนเมื่อปี 2546

ผมใจหายวาบ ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เจ้าของบ้านก็บอกให้รอเดี๋ยวก่อนหายเข้าไปในบ้านแล้วยื่นถุงใส่กล่องของขวัญผูกโบสวยงามแต่ดูเก่าคร่ำมาให้ผม

"กล้วยมันเอามาฝากไว้ก่อนที่มันจะหนีไปโดนฆ่า มันบอกว่าเอ็งจะต้องกลับมาแน่ๆ เพราะสัญญากันไว้ เออ มันพูดถูก เอ็งกลับมาหามันจริงๆ ด้วย"

ผมยกมือไหว้แล้วรับของเดินกลับมาในรถ นั่งมองห่อของขวัญของไอ้กล้วยด้วยดวงตาพร่าพรายเพราะหยาดน้ำตาก่อนจะขับรถจากมา



ผีคนจร

ใครก็ต่างเห็นเขาอยู่ใต้สะพานข้ามแยกมาหลายปีแล้ว แม่ค้าบางคนบอก 5 ปี พ่อค้าบางคนบอกเกิน 10 ปี พนักงานเซเว่นฯ สาขาเก่าแก่ของละแวกนี้บอกหนูก็เห็นมันอยู่ทุกวัน ตำรวจป้อมยามฯ ใกล้กันยักไหล่แล้วบอกว่า ไม่รู้ ตั้งแต่ย้าย มาประจำตู้ยามฯ นี้เมื่อ 6-7 ปีก่อนก็เห็น “ไอ้บ้า” นี่อยู่แล้ว

จะเป็น “ไอ้บ้า” “คนจร” หรือใครก็ตาม โดยเฉพาะกับพนักงานเซเว่นฯ เขาก็คือลูกค้าคนหนึ่ง ที่มักจะเข้ามาซื้อน้ำดื่มเป็นประจำ แต่มีพนักงาน เซเว่นฯ คนหนึ่งมักพูดจาไม่ดี

“เร็วๆ เอาอะไรเลือกเลย แล้วรีบออกจากร้าน” เสียงแข็งๆ ของพนักงานที่ชื่อนิด ทำเอาลูกค้าคนอื่นหันไปมอง เธอจึงแก้เกี้ยวด้วยการพูดต่อ “อย่างนี้แหละค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่เขามา รบกวน จะไม่ให้ซื้อก็สงสาร”

ครั้งหนึ่งมีคนตอบไปว่า “สงสารก็ให้เขาฟรีสิ” พนักงานชื่อนิดแอบค้อน ลูกค้าพูดต่อ “เขามาซื้อไม่ใช่หรือ ถ้างั้นเขาก็เป็นลูกค้าคนหนึ่งเหมือนกัน”

หลังลูกค้าและคนจรออกจากร้าน เพื่อนจึงแซว “เห็นมะ เจอดีแล้วแก ชั้นบอกกี่ทีแล้ว จะไปรังเกียจรังงอนมันทำไม”

นิดหน้าเบ้ ทำเป็นไม่สน “สกปรก น่ารังเกียจ” พูดแล้วก็หันไปทำงานจัดของต่อ

ดูเหมือนคนจรไม่ยี่หระที่ใครจะปฏิบัติต่อเขาเช่นไร แม่ค้าพ่อค้าก็มักจะแสดงท่ารังเกียจตัวเขา ทว่าไม่เคยรังเกียจเงินของเขา เขาอยู่บริเวณใต้สะพาน กินนอนและขับถ่ายตรงที่รกร้างว่างเปล่าฝั่งตรงข้ามที่เต็มไปด้วยสุมทุมพุ่มไม้ เขาได้เงินจากการเก็บขยะขาย บางทีคนเดินผ่านสงสารก็หยิบยื่นเงินให้ ครั้งหนึ่งมีคนเห็นชายคนหนึ่งมอบจักรยานให้ แล้วเรื่องที่ชาวบ้านหลายคนเห็นว่าแสนฉลาดก็คือ เขานำไปขายแลกเงินมาใช้แทน ที่ทุกคนรู้ เพราะพ่อค้าร้านจักรยานใกล้กันนั่นเองที่รับซื้อไป

“มันฉลาดนะ ผมให้สองร้อย มันหัวเราะแล้วบอกว่าเจ็ดร้อย พอผมบอกว่าเต็มที่ห้าร้อย มันขอหกร้อย ผมเลยต้องยอมซื้อมัน” ใครดูด้วยสายตาก็รู้แล้วว่าเป็นจักรยานราคาแพง จะนำไปขายต่อทั้งคันหรือแยกชิ้นส่วนก็ได้ราคาหลายพันบาทแน่นอน

วันนั้นเป็นยามบ่ายที่อากาศอบอ้าว ฝนตกลงมาเพียงไม่กี่หยดกลับยิ่งทวีความอบอ้าวให้กระจายตัวมากขึ้น ชายคนจรลุกจากที่นอนใต้สะพานพลางบิดขี้เกียจก่อนจะล้วงไปในกระเป๋าใบที่ใช้หนุนนอนต่างหมอนล้วงเอาเงินออกมาจำนวนหนึ่งแล้วเดินข้ามถนนมายังร้านเซเว่นฯ ตามปกติ เช่นเดียวกันพนักงานชื่อนิดก็ยังคงทำท่ารังเกียจ เมื่อเขาได้น้ำดื่มแล้วก็ออกจากร้าน หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจคนในร้านก็ได้ยินเสียงรถเบรกและชนเข้ากับของบางอย่าง

พนักงานวิ่งไปดู แม่ค้า คนเดินทางมุงดูกันเต็ม ปรากฏว่าคนจรมีเลือดท่วมตัว อีกไม่นานเขาก็เสียชีวิต ตำรวจออกจากป้อม ไม่นานรถมูลนิธิก็มา

“จบเสียที” นิดพูดขณะประตูอัตโนมัติของร้านเปิดออก เธอมองหน้าพูดกับเพื่อนที่เพียงพยักหน้าเออออไปตามเรื่อง

เช้าวันรุ่งขึ้นและอีกหลายวันต่อมา นิดสารภาพกับเพื่อนว่า “เหมือนชั้นจะรอมันมาซื้อน้ำนะ”

“มัน?”

“ก็ไอ้คนจรจัดไอ้บ้านั่นน่ะ”

“อ๋อ เหรอ คิดถึงมันมากล่ะสิ ไม่มีคนให้ด่า”

นิดเบะปาก เพื่อนพูดต่อ “ระวัง คิดถึงมันมากเดี๋ยวมันจะมาหา”

แล้วหลังจากนั้นเพื่อนหลายคนก็กระเซ้าเย้าแหย่และแกล้งนิดเสมอ ด้วยการ

“เฮ้ ใครเดินมาแล้วนะ”

“นั่นไง มาซื้อน้ำแล้ว หันไปดูสิ”

“มีคนคิดถึงแกนะ นิด”

หลายครั้งเข้า นิดเริ่มสะดุ้งและหันไปมองตามที่ประตู หลายครั้งก็เหลียวมองรอบตัวอย่างหวาดระแวง นานเข้ากลายเป็นสะดุ้งตกใจกลัว เหมือนคนจรจะมาหาจริงๆ

เลิกงานคืนหนึ่ง นิดก้าวออกจากร้านเพื่อนก็แกล้งโดยการชี้ไปที่ใต้สะพานลอย “มันรอแกอยู่ฝั่งนั้นน่ะ” แล้วเพื่อนก็หัวเราะ นิดด่าว่าบ้าคำเดียว แต่เธอก็อดมองและเก็บไปคิดไม่ได้ เธอรู้สึกเหมือนคนจรจะเดินตามเธอขึ้นรถเมล์กลับห้อง เหมือนมันจะเดินขึ้นบันไดไปด้วย เหมือนมันจะนั่งอยู่กับเธอในห้อง ในห้องน้ำ บนที่นอนและในความฝัน นิดสะดุ้งตื่นกลางดึกอย่างเหงื่อโทรมกาย เธอมองไปรอบตัวอย่างตระหนก ในความ มืดมิดนั้นเหมือนเธอจะเห็นคนจรนั่งอยู่มุมห้องอย่างยิ้มแย้มและสาแก่ใจ เหมือนนิดได้ยินคนพูดด้วยว่า “คิดถึงชั้น ใช่มั้ยล่ะ” นิดยกมือปิดหู กรีดร้องอย่างตื่นตระหนก

ตลอดเวลาต่อมานิดทำงานผิดพลาดและเหมือนคนใจลอย เธอทอนเงินผิด เธอสแกนสินค้าซ้ำชิ้น เธอเดินสะดุดหกล้ม ที่สุดผู้จัดการก็ให้เธอลาหยุด

ที่ห้องเธอเหมือนคนไม่มีสติอยู่กับตัว เธอมองเห็นคนจรทั่วห้อง เมื่อเดินออกจากห้องเพื่อหนี เธอก็ยังมองเห็นคนจรติดตามเธอไปในทุกที่

สามวันนิดยังไม่ไปทำงาน เพื่อนคนหนึ่งเอะใจตามไปหาที่ห้องก็พบนิดนอนหมดสติในห้อง เพื่อนเห็นท่าไม่ดี รีบพาไปโรงพยาบาล นิดละเมอตลอดเวลา “มันบอกจะพาชั้นไปอยู่ด้วย”

เพื่อนสะดุ้ง เพื่อนทำท่าตื่นกลัวพลางอดเหลียวมองไปรอบตัวไม่ได้เช่นกัน



เอาไก่ย่างมาฝาก

แท็กซี่คันนั้นเป็นแท็กซี่เขียวเหลือง เจ้าของ ชื่อซ้ง ใช้เงินออมก้อนหนึ่งจากการทำงานบริษัท เกือบยี่สิบปีดาวน์รถแท็กซี่ เมื่อเขาอายุได้ 36 ปี เป็นปีที่ภรรยาเขาคลอดบุตรคนแรก เป็นลูกสาวหน้าตาน่ารัก ซ้งเป็นชายหนุ่มนิสัยดี เอางานเอาการ เขาขอให้ภรรยาลาออกจากงานมาเลี้ยงดูลูกที่บ้าน ด้วยเงินเก็บที่มีกว่าสามแสน บวกกับภรรยาซึ่งมีฝีมือทำเต้าหู้ขายมาก่อน ซ้งบอกว่าน่าจะไม่ลำบาก ซ้งออกไปขับรถตั้งแต่บ่ายถึงตีสองตีสามค่อยกลับมานอนหลับพักผ่อน ตื่นก่อนเที่ยงช่วยเมียเตรียมน้ำเต้าหู้ พอได้บ่ายโมงกว่าๆ ก็ออกจากบ้านไปขับรถหากิน บ่ายวันนั้นก็เช่นกัน เป็นบ่ายวันสิ้นปี 31 ธันวาคมพอดี แต่ซ้งไม่ได้กลับบ้าน

“ซื้อไก่ย่างมาฝากด้วยนะเฮีย” ภรรยาบอก

“อยากกินหรือ” เขาถาม

“จ้ะ ซื้อมาทั้งตัวเลย”

ซ้งรู้ดีว่าหมายถึงอะไร ปกติถ้าอยากกินกันเขาก็มักซื้อเพียงครึ่งตัว ไก่ย่างอบน้ำผึ้งตัวละเกือบสามร้อยบาท นับว่าเป็นอาหารที่แพงไม่ใช่เล่นสำหรับครอบครัวเขา แต่วันนี้วันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ไม่มีคำว่าสิ้นเปลือง

“ได้ๆ ฉลองปีใหม่ซะหน่อย” ซ้งตอบ

“เห็นอะไรน่ากินหรือเฮียอยากกินก็ซื้อมาเลยนะ หนูจะรอ เฮียอย่ากลับดึกล่ะ”

“ได้เลย ก่อนเที่ยงคืนทันฉลองแน่นอน” ซ้งยิ้มอย่างอารมณ์ดี

บ่ายจนถึงเย็นซ้งได้ผู้โดยสารมากทีเดียว เขาแวะจอดหน้าห้างสรรพสินค้า โดยเสียเงินให้คนเก็บเงินค่าจอดหน้าห้างซึ่งคือใครเขาก็ไม่รู้ แต่ในเมื่อมาเก็บเพื่อให้เขาจอดรับผู้โดยสารได้เพียงเที่ยวละ 10 บาทเขาก็ยินยอม ผู้โดยสารที่มาซื้อของในห้างนั้นมักอยู่ไม่ไกลจากห้าง การวิ่งเที่ยวสั้นๆ ส่งแล้วขับกลับมารอรับใหม่ ทำให้วันนั้นซ้งรับผู้โดยสารได้สิบกว่าราย แค่หกโมงเย็นก็ได้เงินพันต้นๆ แล้ว หักค่าแก๊สแล้วก็คุ้มมาก ซ้งวางแผนไว้ว่าจะขับมาซื้อไก่ย่างร้านดังข้างห้างเขายังเล็งเสื้อตัวใหม่ให้ภรรยาด้วย

สามทุ่มเขาได้เป้าตามที่ตั้งใจไว้ นับว่าวันนี้โชคดีรับปีใหม่ เขาวนรถมาซื้อไก่ย่างอบน้ำผึ้ง ก่อนจะเดินกลับมาซื้อชุดเดรสสีเขียวอ่อนที่แผงริมถนน ให้ภรรยา

เมื่อกลับมาที่รถ มีชายคนหนึ่งโบกเรียก เขานึกขึ้นได้ว่าลืมปิดไฟ รู้สึกผิด จึงทดแทนด้วยการหยุดรถจอดผู้โดยสารเป็นชาย ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ เปิดประตูแล้วบอกจุดหมายซึ่งไกลจากห้างไม่น้อย เขามองหน้าผู้โดยสาร ลังเล แต่เคยตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ปฏิเสธผู้โดยสาร นึกถึงหัวอกสมัยตัวเองเป็นผู้โดยสารและถูกปฏิเสธ อีกทั้งเขาก็ผิดเองที่ไม่ปิดไฟหน้ารถ จึงตอบตกลง

“พี่ช่วยบอกทางผมหน่อยนะ แถวนั้นผมไม่ ค่อยคุ้น” ซ้งบอกผู้โดยสารที่เข้ามานั่งเรียบร้อยแล้ว ผู้โดยสารพยักหน้ารับคำ

รถติดมาตลอดและตลอดทางเช่นกันที่ผู้โดย สารเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดจา เมื่อรถถึงซอยเป้าหมาย ผู้โดยสารไม่ยอมลงกลับบอกให้เลี้ยวเข้าไป ซ้งไม่เคยมาแถวนี้ ยิ่งวิ่งก็ยิ่งลึกและเปลี่ยว เขามอง กระจกหลัง ไม่มีทีท่าว่าจะถึงเป้าหมาย ซ้งเริ่มใจไม่ดี จึงบอกว่า “ถึงหรือยังครับ”

“อีกนิด เดี๋ยวผมโทร.ถามทางเพื่อน” ผู้โดยสาร บอก

ซ้งจึงหยุดรถทันที “ถามให้แน่ดีไหมครับ วนรถแบบนี้เสียเวลา”

“ผมก็จ่ายค่าโดยสารนี่นา ขับไป” เขาเสียงแข็ง

ซ้งมองกระจกหลัง รู้สึกไม่ดีแล้ว สองข้างทางเปลี่ยวและมืดมาก ตัดสินใจจะหักเลี้ยว

“เลี้ยวทำไม” หมอนั่นตวาด

“แถวนี้ไม่มีบ้านคนแน่ๆ เลย ผมว่าเราคงหลงทาง” ซ้งตอบ

วินาทีนั้นเองหมอนั่นก็พุ่งถึงตัวแล้วมีดที่มาจากไหนก็ไม่รู้จ่อคอหอยซ้งอย่างรวดเร็ว ซ้งสะบัดตัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่เสี้ยวเวลานั้นเองก็รู้สึกเจ็บแปลบที่คอ ก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วพุ่งตัวออกไปล้มลงอยู่นอกรถ หมอนั่นตามมายืนข้างๆ แล้วเตะเข้าที่ศีรษะซ้งอย่างแรง ก่อนก้มลงใช้มีดแทงเข้าอกซ้ง มันเจ็บแปลบและกลายเป็นจุกแน่นในเวลาต่อมา หมอนั่นค้นไปตามตัวซ้ง ได้เงินทั้งหมดที่เขาหามาได้ตลอดวัน แล้วมันก็วิ่งไป

ซ้งตาพร่าเลือน รู้สึกมีของข้นเหนียวไหลเข้าตา พยายามกระเสือกกระสนพาตัวเองไปที่รถแล้วขับออกจากสถานที่นั้นอย่างเร็ว ต้องเอาไก่เอาเสื้อผ้าไปฝากเมียฝากแม่ เขานึกแต่อย่างนี้

เมื่อรถถึงบ้าน ซ้งไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว เขาแปลกใจมาก ตลอดทางที่กลับรถก็ไม่ติด ถนนโล่ง เหมือนมีรถเขาแค่คันเดียว ซ้งจอดรถหน้าบ้านทันที เห็นภรรยายืนอย่างกระสับกระส่าย ซ้งคว้าไก่ย่างและเสื้อผ้ารีบไปหาภรรยา

ไก่ย่างมาแล้วจ้า มีเสื้อมาฝากด้วย เขาบอกภรรยาแต่เหมือนเธอไม่ได้ยิน ซ้งพยายามเรียก พยายามพูดกับภรรยา แต่ทำไมเธอมองไม่เห็นเขาก็ไม่รู้

แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ภรรยารับก่อนที่จะทรุดฮวบลงกับพื้นร้องไห้โฮ

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริงเมื่อสิบปีก่อน ในวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ซ้งเป็นเพื่อนบ้านของผมเขาขับรถแท็กซี่วิ่งหาผู้โดยสารแล้วคืนนั้นก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย ภรรยารอจนตีสามเพื่อรอรับประทานอาหารมื้อที่ไม่มีวันได้กินร่วมกัน จนกระทั่งตำรวจโทร.มาแจ้งข่าวว่าซ้งถูกชิงทรัพย์และถูกแทงตายใกล้รถของตัวเอง

ตลอดหลายคืนนั้นจนผ่านไปนับเดือน ภรรยาก็ยังได้กลิ่นไก่ย่าง และเสียงรถแท็กซี่จอดหน้าบ้านเสมอๆ



เพื่อนข้างเตียง

นกแฟนผมต้องมานอนร.พ.จนได้หลังจากดันทุรังพยายามรักษาตัวเองอยู่ที่บ้านมาหลายวัน คืองี้ครับเริ่มแรกเลย นกมีอาการฉี่ไม่ ค่อยออก แล้วพอฉี่เสร็จเหมือนปวดท้องน้อย แปล๊บๆ แล้วยังเริ่มมีฉี่ปนเลือดออกมา แล้วปวด บิดท้องแทบทนไม่ได้ตอนฉี่เสร็จ มิหนำซ้ำ มีอาการไข้สูงหน้าซีด หนาวสั่น ปวดบั้นเอวและ หลัง ผมเห็นอาการไม่ดีเลยรีบพามาโรงพยาบาล หมอจับตรวจนั่นตรวจนี่อยู่พักหนึ่งก็บอกว่านกต้องนอนแอดมิต เพราะน่าจะมีอาการติดเชื้อรุนแรง จนกรวยไตอักเสบ ต้องให้ยาผ่านสายน้ำเกลือ อย่างน้อยเจ็ดวัน

แต่เนื่องจากมาด้วยอาการฉุกเฉินกลางดึก และเป็น ร.พ.รัฐ อย่าว่าแต่เตียงห้องเดี่ยวพิเศษ แค่เตียงห้องรวมยังต้องรออีกพักใหญ่กว่าจะหาได้

ร.พ.มีเวลาเยี่ยมเหมือน ร.พ.รัฐทั่วไป แต่ญาติบางเตียงที่ไม่สะดวกก็ขอตัวกลับบ้านก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยมาใหม่ นกเองก็บอกผมอย่างนั้นเหมือนกัน ที่นั่งที่นอนก็ไม่มีไม่สะดวก พรุ่งนี้เช้าก็ต้องรีบไปทำงานไว้เสร็จงานค่อยแวะมาก็ได้ เดี๋ยวไลน์คุยเรื่อยๆ รายงานอาการให้ฟัง ผมได้ยินแบบนั้นก็เบาใจและกลับบ้านมานอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอนไปตอนตีหนึ่ง

แต่แล้วก็มาสะดุ้งตื่นตอนตีสอง เพราะเสียงเตือนจากโปรแกรมไลน์เด้งขึ้นมา ตอนนั้นผมถอดเลนส์แล้วเลยมองไม่ค่อยเห็น แต่เหมือนนกไลน์มาบอกว่าเตียงข้างๆ มีเสียงแปลกๆ แต่อ่านๆ ดูแล้วไม่น่าจะมีอะไรน่าห่วง ผมเลยเคลิ้มหลับไปจนถึงเช้า

เช้ามาก่อนออกไปทำงานผมโทร.หานก แล้วไปทำงานตามปกติคอยอ่านไลน์ของแฟนเรื่อยๆ เห็นว่าอาการยังไม่ดีนัก แต่หมอให้ยาฆ่าเชื้ออย่างแรงทั้งยากินยาฉีด อาการไข้หนาวสั่นยังมีเป็นระยะเมื่อหมดฤทธิ์ยา แต่พอไข้ลดลงก็ ง่วง ช่วงบ่ายทั้งช่วงผมเลยให้เวลาเธอพักผ่อนยาวๆ บอกนกไม่ต้องเครียด กินน้ำเยอะหลับเยอะๆ จะได้หายไวๆ แต่ไม่วายก่อนที่นกจะนอนบ่ายไปนั้น เธอก็ยังพยายามจะไลน์มาเล่าให้ผมฟังอีกว่า เตียงข้างๆ เมื่อคืนเสียงแปลกๆ แต่ยังเล่าไม่ทันจบก็คงหลับไปเสียก่อนเพราะขาดตอน ไปเลย

ตกเย็นพอเลิกงานผมรีบซื้อผลไม้ นม ขนม อาหารเยี่ยมไปฝากนก แล้วรีบบึ่งไปถึงตอนราวทุ่มนึง ตอนนั้นนกนั่งรออยู่บนเตียงพอดี ท่าทางอ่อนเพลีย บ่นปวดท้องไม่หาย ยังมีฉี่ปน เลือด เห็นบอกว่าหมอเอาไปตรวจหาพวกนิ่วในกระเพาะปัสสาวะหรือกรวยไตแต่ไม่เจอ

ผมพยักหน้าพลางจะแกะอาหาร นกมองซ้ายขวาล่อกแล่กและเน้นไปที่เตียงด้านซ้ายที่กำลังตะแคงหันหลังให้เรานิ่งอยู่ แล้วดึงตัวผมเข้า ไปใกล้ๆ

“เตียงนี้มีอะไรแปลกๆ อ่ะ เมื่อคืนได้ยินตอนละเมอกับตอนกรนเป็นเสียงเหมือนเสียงผู้ชาย พูดสลับกับผู้หญิง แบบว่า หยั่งกะมีสองร่างในคนเดียวเลย”

“ได้ยินดังมากไหม” ผมถาม เผื่อว่าไอ้อาการไข้สูงหนาวสั่นของนกมันอาจจะทำประสาทสัมผัสนกเพี้ยนและได้ยินอะไรแปลกๆ ผิดปกติแบบนี้เอาได้เหมือนกัน

“มันชัดมาก พอดีหันหน้ามาทางนี้อีก เห็น เค้านอนลืมตาทำหน้าตาน่ากลัวมากพูดเหมือน คนเถียงกันลูกมึงลูกกูอะไรสักอย่างแล้วก็ หลับไป”

นกเล่าจากข้อมูลแอบฟังมาว่าผู้หญิงคนนี้มาด้วยอาการปวดท้องมาก เหมือนจะท้องได้สามเดือนแต่อยู่ดีๆ ก็ปวดท้อง หมอบอกยังหาสาเหตุไม่ได้เลยให้นอนรอดูอาการไปก่อน วันๆ ไม่คุยกับใครเอาแต่นอนร้องไห้

แล้วนกก็ขอตัวไปอาบน้ำในห้องน้ำ ผู้ช่วยพยาบาลคนหนึ่งมาช่วยเข็นเสาน้ำเกลือพาไป ส่วนผมนั่งรอง่วงๆ เลยเอามือเท้าคางแล้วแอบงีบไปนิดหนึ่ง มารู้ตัวตอนที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนชะโงกหน้าอยู่เหนือเตียงข้างๆที่นกเล่านั่นแหละ ทีแรกผมก็เข้าใจว่าเป็นญาติมาเยี่ยม แต่ท่าทางแปลกมาก หน้าตาดูตาโปนแทบถลนออกมานอกเบ้า ผิวคล้ำ ตัวโต ใส่เสื้อสีขาวมีสีแดงที่กลางอกกางเกงบอลดำ ยืนนิ่ง แถมมีกลิ่นเหม็นสาบคลุ้ง แวบหนึ่งรู้สึกเหมือนว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่มนุษย์ปกติ

เสียงเข็นเสานกกลับมาผมเหมือนสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว ผมขนลุกนิดหน่อยไม่กล้าเล่าให้นกฟัง กลัวไม่กล้านอน คืนนั้นผมก็ปลอบใจนกแล้วถอดพระที่คอให้สวมจะได้สบายใจหลับได้

คืนนั้นนกไลน์มาอีกช่วงดึกๆ บอกว่า เขาละเมออีกแล้วคราวนี้เสียงผู้หญิงร้องไห้สลับผู้ชายหัวเราะ ดังจนพยาบาลเดินเข้ามาดูและ ปลุกเข็นไปไหนไม่รู้ กลับมาอีกทีก็นอนร้องไห้อย่างเดียว

เช้ามาผมลางานเพราะนึกเรื่องเมื่อวานแล้วใจคอไม่ดี ห่วงนก รีบไปเยี่ยมแต่เช้า คราวนี้ เตียงข้างๆ ไม่อยู่แล้ว นกนอนลืมตาตัวสั่นอยู่ บนเตียง

“น่ากลัวมากเลยพี่ เมื่อคืนอยู่ๆ เขาปวดท้องมาก หมอพาไปซาวด์ ปรากฏว่าอยู่ดีๆ ในท้องเขากลายเป็นท้องแฝดทั้งที่ทีแรกหมอตรวจแล้วมีคนเดียว เขาหันมานอนร้องไห้ตอนรอสามีมาเลยเล่าให้ฟัง เขาว่าแฟนเก่าเขาโดนแฟนใหม่ยิงตายแล้วเข้าฝันว่าจะมาเกิดในท้อง ทำแท้งไปหลายครั้งแล้ว คราวนี้ไปขอลูกกับพระ พอเริ่มท้องก็เหมือนผีแฟนเก่าตามรังควานตลอด จนมีเรื่องเมื่อคืนนี้แหละ”

ผมนึกถึงชายคนเมื่อคืนทันที “แฟนเก่าเขาโดนยิงที่กลางอกป่ะ”

นกหน้าซีดเผือด “เฮ้ย พี่รู้ได้ไง” เธอมองซ้ายขวาล่อกแล่กไปมาน้ำตาคลอๆ “ย้ายโรงบาลกันดีกว่านะพี่”

นั่นสิ ผมก็ว่างั้นแหละ ผมคิดพลางขนลุก

บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #31 เมื่อ: 24 มีนาคม 2560 18:50:50 »




หลงทางวันปีใหม่

ตอนนั้นคืนส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ 31 ธันวาคม พอดิบพอดี ผมอยู่ในระหว่างทางขับรถหาบ้านเพื่อน เพื่อนเก่าสมัยเรียนคนหนึ่งได้ชักชวนให้ผมแวะไปร่วมงานปีใหม่ที่บ้านของเขา ผมตัดสินใจไปร่วมเพราะไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้มานานตั้งแต่สมัยเรียนจบ ผมออกจากบ้านโดยเผื่อเวลาหาบ้านเขาด้วย

เพื่อนบอกบ้านเขาอยู่แถวถนนเพชรเกษม เข้าไปในซอย 24 ราวสองกิโลเมตร ผมออกจากบ้านที่อยู่แถวบางบัวทองตั้งแต่ห้าโมงเย็น สมัยนั้นเมื่อราวปี 2527 ทั้งบางบัวทองและถนนเพชรเกษมย่านนั้นไม่เหมือนทุกวันนี้แน่นอน ถนนบรมราชชนนียังไม่ตัดราชพฤกษ์ กัลปพฤกษ์ หรือทางหลวงเส้น 346 แวะเข้าปทุมธานีตัดติวานนท์ ไม่ต้องพูดถึง ยังไม่สร้างขึ้น สมัยนี้ขนาดนั่งรถเมล์ยังประมาณสองชั่วโมง ถ้าขับรถก็ราวๆ 45 นาทีถึงหนึ่งชั่วโมงในเวลาปกติ ผมจึงเผื่อเวลาเดินทางมากหน่อย

ตอนนั้นผมวิ่งเข้าตัวเมืองนนท์ก่อน แล้วใช้เส้นถนนติวานนท์ ก่อนจะข้ามสะพานปทุมธานีที่เพิ่งเปิดใช้ประมาณปีเศษ เมื่อรู้ตัววิ่งเส้นผิด ผมกลับทางเดิมวิ่งจนถึงปากเกร็ด ขับต่อไปเข้าตัวเมืองนนท์อีกที ก่อนตรงไปตามถนนติวานนท์ผ่านวัดเขมาภิรตาราม ผ่านสะพานพระราม 6 เข้าเกียกกาย ถนนสามเสนแล้วตรงเข้าถนนราชดำเนินข้ามไปฝั่งธนฯ ตรงสะพานพุทธ ก่อนจะไปวงเวียนใหญ่ ผมคลำทางไปจนโผล่ที่แยกท่าพระที่สมัยก่อนยังเป็นแค่สามแยก ยังไม่มีถนนรัชดาภิเษกช่วงรัชดาฯ-ท่าพระซึ่งทำให้มีสี่แยกเหมือนในปัจจุบัน ผมเลี้ยวขวาแล่นไปเรื่อยๆ จนเจอซอยเพชรเกษม 24 ดีใจมาก ผมขับช้าลง ตอนนั้นหัวค่ำแล้ว ผมเลี้ยวเข้าไป

ที่จริงผมน่าจะหยุดหาตู้โทรศัพท์สาธารณะแล้วโทร.เข้าบ้านเพื่อนก่อนเพื่อยืนยันเรื่องเส้นทางให้แน่นอน แต่ผมกลับดื้อดึงเชื่อมั่นในตัวเอง จึงไม่จอดรถหรือขับหาตู้โทรศัพท์ ผมตรงไปเรื่อย สองข้างทางของซอยมีบ้านขึ้นประปราย มีตึกแถวหรืออาคารพาณิชย์อยู่ต้นซอยไม่กี่คูหา จากนั้นก็เริ่มมีบ้านที่ปลูกห่างกันออกไปเรื่อยๆ

เพื่อนบอกเข้าไปไม่ถึงสองกิโลเมตร บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งสีขาว มีรั้วรอบขอบชิด ผมเจอหลังหนึ่งตรงตามที่บอกไว้ทุกอย่างโดยเฉพาะเสียงเพลงที่ดังรอดมา ใช่เลย มีงานเลี้ยงแน่

ขับจอดหน้าบ้าน ลงจากรถเหลียวขวามองซ้าย ไม่พบใคร สงสัยยังไม่มีใครมา หรือไม่ก็ผิดบ้าน ไม่หรอก น่าจะบ้านนี้แหละ คิดๆ อยู่อย่างนี้ก็มี ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาเชิญให้เข้าบ้าน "บ้านคุณพิชิตใช่ไหมครับ" ผมถามเธอ

เธอยิ้มรับพลางเปิดประตูรั้วเหล็กออกกว้าง ผมก้าวเข้าไป บ้านสีขาวสไตล์โมเดิร์นที่นิยมสร้างกันในยุค พ.ศ.2510 ระเบียงบ้านชั้นสองจะกว้าง เหล็กดัดลายฉลุที่หาไม่ได้อีกแล้วในทุกวันนี้ รอบบ้านมีไฟประดับสีสันสดใส สว่างเปิดปิดกะพริบสลับกัน เสียงเพลงสวัสดีปีใหม่ของสุนทราภรณ์วนซ้ำไปมา ผมถามหาพิชิตกับชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามา เขาไม่ตอบ ผมจึงมองหาผู้หญิงคนที่เชิญผมเข้ามา แต่ไม่เจอเธอ ชายคนนั้นบอก นั่งก่อน ปีใหม่แล้ว จะรีบไปไหน

ผมงุนงงกับคำพูดของเขา ตัดสินใจจะลุกออกไป ก็เห็นเด็กๆ ห้าหกคนวิ่งไล่จับกันออกมาจากบ้านพร้อมกับเพลงสวัสดีปีใหม่ดังกระหึ่มขึ้นมา จนผมต้องปิดหู เสียงมันดังมาก แล้วก็มีคนเพิ่มเติมในงานมากมาย เขามากันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เห็นก็ไม่รู้

คนเดินวนรอบตัวผมเหมือนไม่เห็นผม หลายคนมีจานอาหารในมือ มีแก้วน้ำแก้วเหล้าในมือ เหมือนพวกเขาไม่เห็นผม เว้นแต่ชายคนนั้นที่เดินมาทักแต่แรก เขาเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง หน้าตาเขาดูเปลี่ยนไป แล้วจู่ๆ เขาก็หันไปทางกลุ่มคนแล้วล้วงปืนออกจากกระเป๋าเดินทางที่ห้อยติดตัว เป็นเหมือนปืนเอ็มสิบหกซึ่งผมก็ไม่มีความรู้เรื่องปืน แต่เสียงของปืนที่กระหน่ำออกมานั้นดังมาก เสียงรัวของมันดูน่ากลัวพร้อมกับเลือดของคนที่สาดกระจายไปทั่ว

ผมตกใจ วิ่งออกจากบ้านงาน ก่อนที่จะหมดสติไปในที่สุด

เมื่อลืมตาตื่น ท่ามกลางคนมุงดูนับสิบคน ชายชราคนหนึ่งถามขึ้น "พ่อหนุ่มไปทำอะไรในบ้านหลังนั้น"

ผมหยัดกายลุกขึ้นนั่ง มองไปยังบ้านหลังที่ผมวิ่งออกมา ท่ามกลางแสงไฟวิบวับริมถนน บ้านหลังนั้นไม่มีแสงไฟและงานฉลองแล้ว ผมตอบว่า "ผมหลงทาง หลงเข้าไปในบ้านหลังนั้น"

เขาพยักหน้า ผมถามต่อ "มีอะไรหรือครับ"
"พ่อหนุ่มหวีดร้องเหมือนคนกลัวสุดขีดแล้วก็มาล้มลงตรงนี้แหละ มีคนเห็นพ่อหนุ่มวิ่งออกจากบ้านนั้น"
"ยิงกันครับ เลือดเต็มไปหมด"
"อีกแล้วหรือ"
"มีอะไรหรือครับ"
"บ้านนั้นร้างมาหลายปีแล้ว หลายปีก่อนมีเหตุยิงกันตายในวันปีใหม่ คนตายเป็นสิบ ตั้งแต่นั้นก็ไม่มีใครอยู่ แต่ทุกวันปีใหม่ มักจะมีคนเจอแบบที่พ่อหนุ่มเจอนี่แหละ"

ผมมองกลับเข้าไป เหมือนจะเห็นผู้หญิงคนนั้นกวักมือเชิญชวนผมให้เข้าไปอีกครั้ง



ด้ายแดงสุดหลอน

"เมื่อตื่นจากความฝันในตอนเช้า ตั้งจิตไว้ที่คนที่คุณฝันเห็นและต้องการให้เขาชอบคุณ อย่าวอกแวกเป็นอย่างอื่น เมื่อเดินออกจากบ้าน เจอของสีแดงอะไรที่ตกอยู่ระหว่างทางเป็นอย่างแรก ให้เก็บขึ้นมาและพกติดตัวไว้ คุณจะโชคดีในความรักที่หวังภายในเจ็ดวัน"

ชมพูอ่านออกเสียงให้ฟังหลังจากไปเจอเว็บ ที่รวบรวมเกร็ดความเชื่อเรื่องโชคลางต่างๆ ของหลายๆ ชาติ และว่าวิธีนี้ดูจะง่ายที่สุด

"ง่ายสุดไรว้า ก่อนหน้านั้นต้องนึกถึงคนที่ชอบทั้งคืนแล้วหลับฝันเห็นหน้าเขาให้ได้ก่อนเนี่ยนะ ใครจะไปทำได้" ตุ๊กตาว่า

ใช่ ฉันเองก็นึกในใจแบบนั้น ไหนจะต้องเตรียมก้านไม้มาวางพาดแก้วน้ำที่มีน้ำดื่มอยู่ จินตนาการเป็นสะพานที่มีเรากับคนที่แอบชอบยืนอยู่คนละฝั่งแล้วดื่มน้ำในแก้วนั้นรวดเดียวหมดก่อนเข้านอนอีกด้วย ปวดฉี่ทั้งคืนกันพอดี

ชมพูค้อนตุ๊กตาแล้วก็เปิดอ่านต่อ "นี่ไง งั้นมีอีกวิธีนึง ง่ายเหมือนกัน แต่เห็นว่าได้ผลดีเยี่ยมเลย ด้ายแดงคล้องรัก มีความเชื่อที่ว่า คนที่เป็นคู่รักหรือมีโชคชะตาที่จะได้เป็นคนรักกัน จะมีด้ายแดงที่มองไม่เห็น ผูกนิ้วก้อยซ้ายของแต่ละคนติดกันไว้อยู่ ดังนั้นหากเราเอาด้ายสีแดงมาผูก ที่นิ้วมือซ้ายของเราไว้ แล้วเอาด้ายสีแดงที่ผูกเป็นบ่วงไปใส่ไว้ในกระเป๋าหรือไว้ใกล้ตัวคนที่เราชอบ ถ้าพกติดตัวได้ก็จะดีมาก หลังจากนั้นให้เราจินตนาการว่ามีเส้นด้ายสีแดงโยงจากเราไปถึงเขา ฝึกสร้างภาพในหัวให้ชัดเจนทุกวัน จะทำให้ด้ายแดงที่มองไม่เห็นนี้ผูกพันคนสองคนนี้เข้าไว้ด้วยกันจนต้องมาคบกันในที่สุด ใช้เวลาไม่เกินเจ็ดวันเช่นกัน"

"เอออันนี้ง่ายหน่อย" ฉันว่า พลางนึกไกลไปว่าจะเอาด้ายแดงวงกลมไปซ่อนในกระเป๋าพี่ใบสนที่ฉันแอบชอบได้ยังไง ในขณะที่ชมพูอ่านต่อ

"แต่ถ้าหากอยากให้ได้ผลดีแบบเข้มข้นแน่นอนรวดเร็วทันใจตั้งแต่วันแรกที่ทำ ให้ใช้ด้ายแดงชุบเลือดของทั้งสองคนแล้วทิ้งไว้จนแห้ง นำมาพกติดตัว คนที่เราต้องการให้มาชอบเราจะคิดถึงแต่เราและจะรักเราจนตาย"

"โฮะ พอกันทีแก อ่านหนังสือเรียนกันเถอะ" ตุ๊กตาพูดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมาเตรียมหนังสืออ่าน ฉันกับชมพูมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม เรารู้ดีว่าตุ๊กตาเชื่อเรื่องพวกนี้มากกว่าเราเสียอีกแต่ทำเก๊กไปอย่างงั้นแหละ

วันรุ่งขึ้นฉันมาโรงเรียนพร้อมด้ายแดงเส้นเล็กๆ ที่ผูกรอบนิ้วก้อยซ้ายไว้ ในขณะที่กำอีกเส้น ตื่นเต้นจนมือชุ่มเหงื่อ กำลังคิดว่าจะหาวิธีเอาไปซ่อนในกระเป๋าพี่ใบสนยังไงก็พอดีตุ๊กตาเดินเข้ามาสะกิด "พี่ใบสนใช่ป่ะ เอามาดิ เดี๋ยวฉันเอาไปซ่อนไว้ให้เอง"

ฉันหันไปมอง แอบเห็นด้ายแดงสีคล้ำที่นิ้วก้อยตุ๊กตาแล้วขำออกมา "ไหนว่าไม่เชื่อไง" ตุ๊กตาไม่ตอบ แต่รับด้ายจากฉันเดินเข้าไปในกลุ่มพี่ใบสน ตุ๊กตาเข้าหากลุ่มนั้นบ่อยเพราะมีพี่ชายของมันอยู่ด้วย

หลังจากนั้นฉันก็ใจคอไม่ดีรู้สึกกระวนกระวายอยู่ทั้งวัน เอาแต่ลุ้นว่าด้ายแดงจะได้ผลไหม พี่ใบสนจะมาชอบฉันจริงหรือเปล่า ถามตุ๊กตาว่าเอาด้ายแดงใส่กระเป๋าพี่เขาแล้วแน่นะ ตุ๊กตาก็บอกว่าแน่

จนกระทั่งช่วงเบรกบ่าย ฉันเห็นพี่ใบสนเดินมาที่ห้องของฉัน ฉันเขินจนต้องหลบตาไปมองที่อื่น พี่เขาเอาจดหมายน้อยมายื่นให้ตุ๊กตา แล้วรีบเดินไป ในจดหมายเขียนว่า หลังเลิกเรียนหกโมงวันนี้ ให้ไปรอที่โต๊ะหินอ่อนข้างประตูหลังโรงเรียน ฉัน ตื่นเต้นจนแทบทำอะไรไม่ถูก

หลังเลิกเรียน ฉันไปรอที่โต๊ะหินอ่อน โดยมีตุ๊กตาไปเป็นเพื่อนด้วย "ด้ายแดงนี่ได้ผลเกินคาดนะตุ๊กตา"

ตุ๊กตายิ้ม "อืม ทีแรกก็ไม่น่าเชื่อ แต่พอลองแล้วก็จริงอย่างที่เขาว่า"

ฉันเพิ่งสังเกตเห็นที่นิ้วนางซ้ายของตุ๊กตา มีปลาสเตอร์พันไว้ "โห ของตุ๊กตาชุบเลือดเลย เหรอ เธอชอบใครอ่ะ"

ตุ๊กตายังไม่ทันตอบ พี่ใบสนกับพี่ชายของตุ๊กตาก็เดินมาพอดี

"ฉันไม่ได้โกหกเธอนะ ฉันเอาด้ายแดงไปใส่กระเป๋าพี่ใบสนแล้วจริงๆ แต่แค่มันเป็นของฉันอ่ะ ไม่ใช่ของเธอ" ตุ๊กตากระซิบก่อนลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่ใบสนที่จ้องมองตุ๊กตาอย่างหลงใหลก่อนเดินจากไป

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งงงๆ อยู่ พี่ชายของตุ๊กตาก็นั่งลงใกล้ๆ แล้วว่า "แต่ด้ายแดงของเธอ ก็ไม่ได้ทิ้งหรอกนะจ๊ะ" แล้วก็สบตา ยกนิ้วมือซ้ายที่ผูกด้ายแดงชุบเลือดอีกเส้นไว้ "นี่ของพี่ ส่วนของเธอ พี่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อพี่แล้วล่ะ ใกล้ๆ หัวใจเลย"

ฉันใจหายวูบ คว้ากระเป๋านักเรียนจะรีบหนี แต่ก็เพิ่งเห็นด้ายแดงที่ผูกหูกระเป๋าไว้อีกเส้น ก่อนจะหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม และลืมตามาเห็นหน้าพี่ชายของตุ๊กตาที่ช่วยประคองอยู่ น่าแปลกที่ฉันกลับรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ เขาทั้งที่ไม่เคยมองเห็นในสายตามาก่อนเลย

"กลับบ้านนะ พี่จะพาไปส่งเอง" ฉันเดินตามอย่างว่าง่าย และหลังจากนั้นก็จำเรื่องด้ายแดงไม่ได้อีกเลย



บทเพลงเก่าแห่งความหลัง
บ้านผมมีธรรมเนียมประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง คือช่วงเทศกาลปีใหม่ คืนสิ้นปี หลังนับเคานต์ดาวน์ส่งท้ายปี แม่จะต้องปิดเครื่องเสียง ทีวี ที่กำลังจัดงานปาร์ตี้ในครอบครัวกันครึกครื้นแล้วเปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงไวนิลเพลงเดิมตรงเวลาทุกครั้ง คือเพลง ลืมไม่ลง ของสุรพล สมบัติเจริญ แต่เวอร์ชั่นที่บ้านเราเปิดนี้เป็นเพลงที่ใครนำมาร้องใหม่ก็ไม่ทราบ แต่เสียงของนักร้องหวานใสเหมือนยังสาว ดนตรีก็เหมือนดนตรีเล่นสดอัดสดตามบาร์ มันก้องๆ ยังไงพิกล เคยถามแม่ แม่ก็ได้แต่พูดว่าแล้วจะเล่าให้ฟัง

จนกระทั่ง คืนสิ้นปีปีนี้นี่แหละ ที่ผมถึงได้รู้ความจริงอันแสนปวดร้าวที่เคยเกิดขึ้นในครอบครัวตัวเอง

ก่อนจะเล่าเรื่องเพลงนั้น ผมต้องเกริ่นก่อนว่าที่บ้านผมนี้เป็นครอบครัวใหญ่ เราจะจัดงานปีใหม่กันทุกปี มากันครบๆ เลยก็เกือบสามสิบคนได้ล้วนแต่เป็นญาติทางแม่ ส่วนทางพ่อมีไม่กี่คน แม่เล่าว่า จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีจัดหรอก มาจัดกันหลังจากที่พ่อป่วยแล้วนั่นแหละ

พ่อผมป่วยมาตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ สักห้าหกขวบ แม่กับญาติๆ เล่าให้ฟังว่า พ่อประสบอุบัติเหตุตกลงมาจากตึกชั้นห้า ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกลายเป็นอัมพาตทั้งตัว แม่ต้องคอยดูแลตลอดโดยอาศัยเงินจากญาติทั้งทางพ่อและแม่ช่วยๆ กัน บ้านผมปกติอยู่กันแค่พ่อแม่และผม การจัดงานปีใหม่ในแต่ละปีจึงเป็นความรื่นเริงที่แสนจะยิ่งใหญ่และผมเฝ้ารอคอยเสมอ

ทว่าเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา หลังจากที่พ่อนอนป่วยอยู่นานเกือบ 20 ปี พ่อก็เสียชีวิต หลังจากงานศพที่แสนจะหนักหน่วงสำหรับแม่ หลังจากความโศกเศร้า เพียงสองเดือนหลังจากพ่อตายแม่ก็กลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ

คืนข้ามปีปีนี้ไม่มีจัดงาน เราจึงหาอะไรมานั่งกินด้วยกันสองแม่ลูก นั่งโซฟากินขนม น้ำหวาน ดูหนังสนุกๆ และรอเคานต์ดาวน์ด้วยกันเอง สองคนนั่นแหละผมจึงได้โอกาสถามแม่เรื่องเพลงปริศนานั่นอีกครั้ง

แม่หัวเราะร่วน "โธ่เอ๊ย นี่แกคิดว่าแม่เป็นคนปิดเพลงปิดทีวีทั้งบ้านแล้วเดินไปเปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงนั่นเองทุกปีเลยงั้นเหรอ"

ผมเริ่มงง "อ้าว ไม่ใช่แม่แล้วจะใครล่ะ นี่ผมถามคนอื่นๆ ดูก็ไม่เห็นมีใครตอบ"

แม่ดูสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น แววตาปวดร้าว ยิ้มเศร้าที่มุมปาก "ที่ไม่เคยเล่าเพราะคิดว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา ไม่เกี่ยวกับเด็ก แต่เดี๋ยวนี้แกไม่เด็กแล้ว และพ่อแกก็ตายไปแล้ว จะเล่าให้ฟังก็ได้"

แม่ว่า เมื่อตอนผมได้สักสี่ขวบ พ่อผมกับแม่มีปัญหากัน เนื่องจากแม่จับได้ว่าพ่อไปมีผู้หญิงอีกคน ชื่อ รฐา เป็นนักร้องร้านอาหารแนวเพลงเก่าย้อนยุค เธอเป็นคนสวยหวานแบบไทยๆ ตางี้คมชนิดดาราทีวีแพ้ราบคาบ ร้องเพลงเก่าแม่ผ่องศรี รวงทอง สวลี ดาวใจ เพราะเสียงใสจนมีลูกค้ามาติดทั้งเพลงทั้งรูปโฉมรฐามากมาย หนึ่งในนั้นก็พ่อผมนี่แหละ ไปเจอกันในคือก่อนสิ้นปีที่พ่อพาลูกน้องไปเลี้ยงที่ร้านนั้น

หลังจากนั้นพ่อแอบไปหารฐาเกือบทุกคืนโดยที่แม่ก็เข้าใจว่าพ่อเลิกงานดึก คืนสิ้นปีทุกปี ก็ไปขลุกอยู่ด้วยกันอ้างว่าไปงานเลี้ยงที่ทำงาน ตอนที่แม่รู้เรื่อง พ่อก็ว่าแอบคบกับรฐามาได้สามปีแล้วตอนนี้ก็ท้องกับพ่อ โดยที่หล่อนไม่รู้ว่าพ่อมีครอบครัว

แม่เสียใจมาก แต่ก็สงสารผู้หญิงด้วยกัน แม่เลยจะขอเลิกกับพ่อให้พ่อไปรับผิดชอบเขา แต่พ่อบอกว่าทางแม่กับผมมาก่อนยังไงก็ต้องเลือกก่อน และขอเวลาเคลียร์สักอาทิตย์ ระหว่างนั้นแม่บอกว่ารฐาแอบมาดูที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง หนักข้อขึ้นจนกระทั่งโทร.ข่มขู่ มายืนร้องไห้หน้าบ้าน จนพ่อต้องมาไล่กลับไป

รฐาเสียใจมากจนไปกระโดดตึกที่ทำงานฆ่าตัวตาย เขียนจดหมายทิ้งไว้ให้พ่อ บอกว่าจะรักตลอดไป และจะกลับมาหาทุกคืนสิ้นปี

แต่พ่อผมทนความเสียใจไม่ไหว เลยไปโดดตึกกะจะฆ่าตัวตายตาม แต่ดันไม่ตาย นอนเป็นอัมพาตขยับไม่ได้ หลังจากนั้นทุกคืนสิ้นปี เพลงนี้ก็จะดังมาจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงเองทั้งที่ไม่มีใครเปิด ทุกคนจำได้ว่าเป็นเสียงรฐาแน่นอนมีคนให้แม่พาพ่อหลบไปที่อื่นจนพ้นช่วงเวลานั้น แต่แม่อยากให้พ่อเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนั้น เจ็บเหมือนที่แม่เจ็บมาเสมอ เลยต้องพากันมาจัดงานปีใหม่กลบเกลื่อนที่บ้านเราเพื่อจะได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ในช่วงเวลาเลวร้ายก่อนข้ามปีทุกครั้ง อาศัยพวกมากไม่ให้กลัว จนกระทั่งปีนี้พ่อตายไปแล้ว ทุกคนก็คิดว่าเรื่องพวกนี้คงจบลงได้เสียทีเลยเลิกจัดงานกัน

หลังจากแม่เล่าเรื่องนั้นจบลง นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาเที่ยงคืน โทรทัศน์ก็ดับลง และเสียงเพลงที่ร้องอย่างอ่อนหวานทว่าเศร้าสร้อยดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่ได้ยินจนชินทุกปีทว่าคราวนี้ทำเอาผมขนหัวลุก ต้องเอานิ้วอุดหู หลับตาปี๋ขยับมา นั่งชิดกับแม่ที่นั่งนิ่งตัวแข็งด้วยความกลัวและเจ็บปวดอยู่เช่นกัน

ไม่ลืม ไม่ลืมสัญญาที่เคยผูกพัน
ว่าเราสองคนจะครองมั่นหมาย
กอดคอกันตายไม่คลายจากกัน

ตราบสิ้นชีวัน ฉันก็ไม่ลืม ... ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม...ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม...


บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #32 เมื่อ: 31 มีนาคม 2560 16:20:52 »




หมูแดงๆ

น้าชายผมแกมาจากขอนแก่น พ่อไม่ได้เจอน้าเกือบสิบปีแล้ว นับแต่น้าแต่งงานและไปตั้งรกรากที่นั่น นานๆ จึงจะโทรศัพท์คุยกันสักครั้ง สบโอกาสช่วงปีใหม่ปีนั้นน้าจึงมาเยี่ยมพ่อ

แถวบ้านผมจะมีร้านบะหมี่หมูแดงอยู่ร้านหนึ่ง สมัยก่อนร้านขายบะหมี่หลายร้านเมื่อขายบะหมี่จะไม่ขายเกี๊ยวไปด้วย ต่างจากสมัยนี้ที่เจอร้านบะหมี่ที่ไหนก็ถามหาเกี๊ยวได้ที่นั่น บะหมี่หมูแดงเป็นอาหารของชาวจีนกวางตุ้ง แต่คนทำแถวบ้านผมกลับเป็นลูกอีสาน แกไม่ได้มีรถเข็นแล้วใช้ไม้ก๊อกๆ แบบเจ้ารถถีบอื่น แต่แกขายอยู่หน้าบ้านเช่าของตัวเองประมาณสิบปีแล้ว อร่อยมาก ความอร่อยไม่ได้อยู่ที่บะหมี่ทำเองเท่านั้น แต่คือหมูแดงที่หอมกรุ่นมาแต่ไกล

เขาไม่เคยบอกสูตรใคร โดยจะอบหมูแดงในถังน้ำมันขนาดสองร้อยลิตร เจาะช่องให้ควันลอยออกมาพร้อมกลิ่น มีฝาปิดด้วย ฝานี่แหละจะมีตะขอทำไว้เกี่ยวชิ้นหมูแดงห้อยๆ ซึ่งแน่นอนด้านล่างของถังเป็นเตา ผมเดาว่าความหอมและพิเศษของหมูแดงน่าจะมาจากเวลาที่ใช้อบ น้ำแดงๆ ที่ทาเคลือบชิ้นหมูก่อนนำไปอบ ที่สำคัญน่าจะเป็นไม้หรือถ่านที่เลือกมาอบหมูด้วย

น้าชายผมถึงกับติดใจเป็นพิเศษ วันแรกถูกใจมาก ขอซื้อหมูที่ห้อยในตู้กระจกกรอบไม้ชิ้นยาวๆ ตั้งใจจะซื้อไปแกล้มเบียร์ แต่เขาไม่ขาย บอกว่าจะเอาไว้สำหรับบะหมี่ชามอื่นๆ หากอยากได้ต้องสั่งล่วงหน้า น้าผมก็ยอม สั่งหนึ่งกิโลฯ สำหรับแกล้มเบียร์วันรุ่งขึ้น!

ทั้งหมดนี้ผมกับพ่อทราบเอาภายหลัง เพราะพ่อมีธุระด่วน บริษัทส่งพ่อไปแก้ปัญหาสาขาที่มาเลเซีย ส่วนผมยังไม่ถึงวันพัก ยังอยู่โรงเรียนประจำ น้ามาถึงเข้าบ้านพ่อก็ต้องรีบไป

หมูแดงร้านนี้ทำเอาน้าผมถึงกับคลั่ง ช่วงที่มาอยู่นั้นหลังจากสั่งครั้งแรกก็มีครั้งต่อไปอีกหลายครั้ง น้าแกกินหมูแดงแกล้มเบียร์ทุกเย็น พ่อบอกน้าผมนิสัยอย่างนี้แหละ ชอบกินอะไรก็กินติดกันเป็นเดือนๆ น้าเคยกินก๋วยจั๊บร้านหนึ่งตอนมื้อเที่ยงติดต่อกันสองเดือนเต็มๆ กินจนเจ้าของร้านต้องถามว่าไม่เบื่อหรือ นั่นแหละน้าผมถึงได้เลิกกิน

หมูแดงร้านนี้ก็ราวๆ นั้น เรียกได้ว่ามาอยู่บ้านผมนานเกินความตั้งใจแต่แรกก็เพราะหมูแดงร้านนี้ก็ว่าได้ แต่ตอนเราพร้อมหน้ากันแล้ว น้ากลับเล่าเรื่องหมูแดงนี้อย่างหวาดๆ น้าเล่าว่า ด้วยความสงสัยในรสชาติและอยากได้สูตรไปทำกินเองบ้าง เพราะอยู่ไกลถึงขอนแก่นน้าผมถึงกับทำที สนิทสนมและเฝ้ามองแกเตรียมหมูแดง รวมถึงแอบตามไปไหนต่อไหน

“สูตรหมูแดง ฟังนะ อย่าเพิ่งขัด มันทำอย่างนี้ มันหมักหมูแดงด้วยผงพะโล้ พริกไทยขาว ซีอิ๊วขาว ใส่เหล้าจีนลงไปด้วยตอนคลุกกับสีผสมอาหาร มันใช้สีแดง มันหมักไว้ในตู้เย็น แต่ละถังที่มันทำมันหมักไว้สองคืนเต็มๆ ตอนจะเอามาทำก็เอาออกมาปล่อยทิ้งไว้ให้ในอุณหภูมิห้องก่อนให้หายเย็น การหมักนี้จะได้น้ำแดงๆ จากการหมัก มันเทเก็บไว้ในชามแล้วเอามาใช้ทำน้ำซอสราดตอนจะย่างหมูอีกที

มันเอาหมูไปแขวนไว้ในถัง ถ่านที่สงสัยว่าถ่านอะไร แท้ที่จริงก็ถ่านไม้ไผ่ แต่ถ่านชนิดนี้หายากมาก เพราะการจะเผาไม้ไผ่ให้เป็นถ่านนี่ต้องใช้ฝีมือ ก็เลยแอบตามมันไปถึงได้รู้ว่ามันไปหามาจากที่ไหน ถ่านไม้ไผ่นี่แพงมาก มันไปซื้อไกลถึงเมืองกาญจน์เลย ซื้อใส่กระสอบปุ๋ยนี่แหละ แอบซ่อนไว้ในบ้าน ไม่ยอมบอกใครถึงเคล็ดลับนี้ ตอนไปซื้อก็ต้องไปตอนกลางคืนดึกๆ มันบ้าขนาดกลัวว่าคนจะรู้ แล้วจะถามขนาดนี้

ที่สำคัญอีกข้อคือการเลือกหมู มันใช้หมูส่วนสะโพกแล้วต้องติดมันหน่อยๆ แล้ววิธีแล่ก็สำคัญ มันแล่ตามความยาวของเนื้อ ความหนาก็ประมาณครึ่งนิ้ว วิธีอบหมูมันติดถ่านให้แรงก่อนแล้วกลบด้วยขี้เถ้า อบแบบนี้ใช้เวลานานมากกว่าหมูจะสุก อบอยู่หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ก่อนจะเปิดฝาออก ตอนแรกนึกว่าเสร็จแล้ว ไม่ใช่ มันทาน้ำซอสจากน้ำแดงที่ออกมาจากการอบอีกทีแล้วอบอีกหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ

ซอสนี่แหละคือ อืม มึงฟังดีๆ นะ นอกจากส่วนผสมที่ว่า เจออีกเคล็ดลับสำคัญของมันที่เอามาผสมกับน้ำที่ได้จากการหมัก น้ำที่ว่าก็คือ

ตามมันออกจากบ้าน ไปบ้านบ้านหนึ่งแล้วก็ออกจากบ้านนั้นพร้อมกับถุงพลาสติกถุงหนึ่ง ถุงนั้นข้างในนี้เป็นน้ำแดงๆ กลิ่นคาวเหมือนเลือดมาก แล้วก็จริง เพราะมันคือเลือด!!

เลือดจากอะไรรู้ไหม เลือดจากหมา!! ไอ้นี่มันใช้เลือดหมาผสมลงกับน้ำที่ได้จากหมักในตู้เย็นมาทาๆ ช่วงที่สอง บอกตามตรงแทบอ้วก ไม่คิดกินอีกต่อไปแล้ว”

น้าผมเล่าให้พ่อฟังอย่างนี้ด้วยสีหน้าและท่าทางอย่างเข็ดหลาบและรังเกียจ พ่อพูดหลังจากปล่อยให้น้าพูดจนจบ พ่อบอก “นี่แกรู้ไหม”

น้าเบิ่งตาสงสัย

“คนขายบะหมี่ มันตายหลายเดือนแล้ว”

ตอนนั้นไม่มีลมพัดเลย แต่น้ากลับขนลุกซู่ ตาเบิกโพลงตกใจกลัวสุดขีด “อะไรนะ”

“เขาตายมาหลายเดือนแล้ว ไม่เชื่อถามหลานมึงดูสิ”

ผมพยักหน้าให้น้า! หมายความว่า พ่อพูดจริง



ประตูแดง
ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนไม่มีใครรู้ว่ามินตราเล่นพนันบอลออนไลน์มานานแล้ว

มินตราเองก็เหมือนกับนักพนันบอลหน้าใหม่เกือบทุกคนที่ไม่เคยรู้ว่าพนันบอลมันเล่นยังไง ได้ยังไงเสียยังไง ต่อรองเท่าไหร่ ยิ่งเป็นผู้หญิง ยิ่งไม่ค่อยสนใจกีฬายิ่งดูห่างไกล แต่วันหนึ่งขณะที่มินตรากำลังหาเกมออนไลน์ใหม่ๆ เล่นอยู่ ก็เห็นโฆษณาเด้งขึ้นมาที่กรอบด้านขวามือ เชิญชวนให้สมัครเข้าเล่นพนันบอล โดยคนที่สมัครเข้าไปใช้บริการครั้งแรก จะได้รับเงินต้นทุนสำหรับแทงบอลฟรีๆ ทันที 1,000 บาท โดยเอาเงินต้นทุนนี้ไปลงแทง พนันได้ และถ้าแทงถูกก็เอาไปได้ทั้งหมดทั้งทุนทั้งกำไร เป็นการให้เปล่าแบบไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น

มินตราเลยตาลุกวาว อยากลองเล่นขึ้นมาทันที ก็ในเมื่อไม่ต้องเสียอะไร เงินทุนก็ได้มาเปล่าๆ แทงไปเสียก็ไม่เข้าเนื้อ ถ้าได้ก็ได้ กำไรอีก เด็กสาว ม. 2 หารู้ไม่ว่านี่เป็นเหยื่อที่เจ้าของโต๊ะพนันใช้ล่อเด็กวัยรุ่นที่มีความอยากรู้อยากลองอย่างมินตราให้เข้ามาติดกับและเสียเงินเสียเวลาได้รับความเดือดร้อนกันมามากต่อมาก เธอลงแทงคู่แรกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจ 300 บาท แล้วผลก็ออกมาถูก ทำให้เธอได้เงินรางวัลอีก 300 บาท เป็น 1,300

เด็กสาวตื่นเต้นมาก และอีกสองครั้งต่อมาเธอลงคู่รองซึ่งมีอัตราแต้มต่อรองสูงถึงห้าเท่าก็ถูกอีก ทำให้ตอนนี้เธอมีเงินในมือถึงห้าพันบาท มินตรายังลงทายผลต่อไปอีกจนครบทุกคู่ ก็ได้บ้างเสียบ้าง แต่ได้มากกว่า จนกระทั่งจบฤดูกาลของการแข่งนั้น มินตรามีเงินในเครดิตออนไลน์ถึงสองหมื่นห้าพันบาท ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่มากที่สุดที่เธอเคยได้ครอบครอง

เด็กสาวแลกเงินออกมาจำนวนหนึ่ง ซื้อเสื้อผ้าหรูๆ น่ารักๆ ในเน็ตร้านที่เธอเคยอยากได้ น้ำหอมยี่ห้อแพงที่เคยได้ดมแต่กระดาษเทสเตอร์ เพราะราคาขวดนึงสองพันกว่า ตอนนี้เธอก็ได้มา ครอบครองถึงอย่างงั้นก็ยังมีเงินเครดิตเหลือ อีกมาก มินตราจึงเริ่มศึกษาวิธีการ อัตราต่อรอง และติดตามตารางการแข่งขันฟุตบอลรายการต่างๆ อย่างใกล้ชิด

แล้วพอผ่านไปสักระยะ เธอก็เริ่มเข้าสู่วงจร ที่เริ่มเสีย ยิ่งเสียมากก็ยิ่งอยากจะได้คืนมากๆ เร็วๆ ร้อนรนกระวนกระวาย ลงไปทีละมากๆ หยิบยืมเครดิตจากเพื่อนคนอื่นๆ ที่เล่นในเว็บเดียวกันจนดินพอกหางหมูหลายหมื่นบาท เด็กสาวทำอะไรไม่ถูก เริ่มเอาของมีค่าที่ตัวเองมีมาโพสต์ขายลงในเน็ตเพื่อหาเงินไปโปะหนี้กระทั่งแอบเอาสร้อยทองที่แม่ให้ไปจำนำเอาเงินมาจ่าย แต่กระนั้นหนี้จำนวน มหาศาลก็กลับยิ่งพอกขึ้น เพราะมินตราอดไม่ได้ ที่จะแสวงหาหยิบยืมเงินเพื่อนคนอื่นมาเล่นอีก

ตอนนั้นเอง ที่เธอได้ยินว่าในโรงเรียนของเธอมีตำนานแปลกๆ อยู่เรื่องหนึ่ง

"เคยได้ยินไหม เรื่องประตูสีแดงที่ห้องเก็บของตรงดาดฟ้า" พี่คนหนึ่งพูดกับพี่อีกคนด้านหน้ามินตราตอนรอเข้าแถวหน้าเสาธง ทั้งสองกระซิบกระซาบยิ่งทำให้คนฟังสนใจฟังหูผึ่ง

"ที่ว่าเคยมีรุ่นพี่เราหายไปในห้องนั้นแล้วก็ไม่มีใครหาตัวเจออีกเลยใช่ป่ะ"

"แหม อันนั้นมันตอนจบแล้ว แกไม่รู้เหรอว่าพี่คนนั้นเข้าไปทำไม คืองี้ เขาว่ากันว่า ที่ตำแหน่งห้องเก็บของดาดฟ้าโรงเรียนเราเคยเป็นที่ที่ครูใหญ่ เอาเงินที่ยักยอกโรงเรียนไปซ่อน แล้วอยู่ดีๆ วันหนึ่ง แกก็ฆ่าตัวตายไป เงินสดหลายล้านในห้องนั้น ก็หายไปด้วย แต่แกทิ้งจดหมายประหลาดไว้ว่าถ้า ใครเข้าไปในห้องนั้นแล้วเปิดประตูออกมาได้ถูกบานทันเวลาหนึ่งนาที ก็จะได้เงินที่เก็บได้ไปเลย"

มินตราฟังเรื่องราวได้แค่นั้นแต่ก็รู้สึกว่าเรื่องมันน่าสนใจมาก โดยเฉพาะถ้ามีเงินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแบบนี้ในเวลาที่กำลังร้อนเงินพอดี เด็กสาวเลยพยายามไปตามหาเรื่องเล่านี้ ในเน็ตต่อ ปรากฏว่าในเพจของโรงเรียนเคยมีคนเล่าเรื่องนี้เอาไว้ด้วย รายละเอียดที่เพิ่มเติมขึ้นมา ก็คือ จดหมายของครูใหญ่เขียนไว้ว่า คนที่จะเข้ามาในห้องลับได้ต้องมองเห็นประตูห้องเก็บของเป็น สีแดงเท่านั้น เมื่อเข้ามาแล้ว จะต้องออกไปให้ทันเวลา 1 นาที โดยตอนกลับจะมีประตูสามบานให้เลือก ให้เลือกประตูบานสีฟ้าเพื่อจะออกมาสู่โลกเดิมโดยต้องทำตามข้อความเหนือประตูให้ครบถ้วน ห้ามออก ทางประตูสีแดงเด็ดขาด แต่หากใครออกมาไม่ทันเวลา ประตูทุกบานจะกลายเป็นสีแดงและจะไม่มีวันได้ออกมาสู่โลกเดิมอีก"

มินตราไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ มีหลายความคิดเห็นที่พูดถึงเรื่องนี้

"เพ้อเจ้อ มันก็เหมือนตำนานผีโรงเรียนทั่วไปนั่นแหละ ครูใหญ่ที่ตายไปก็ไม่มีใครสรุปว่าเกี่ยวกับเงินโรงเรียนสักหน่อย"

"เคยมีรุ่นพี่คนนึงเคยได้เงินจากห้องนั้นมา ด้วยนะ ว่ากันว่า ในเมื่อเป็นเงินโรงเรียน เงินนั้นก็จะเลือกคืนกลับมาเป็นของนักเรียนที่คู่ควรจะได้รับ แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่ายังไงถึงจะคู่ควร"

"แล้วเรื่องรุ่นพี่ที่หายตัวไปล่ะมีจริงไหม"

"เรากับเพื่อนเคยขึ้นไปทดลองกันหลายคนละ ที่ดาดฟ้าหลังเลิกเรียน ไม่เห็นมีใครเคยเจอประตูสีแดงเลย มันก็แค่ประตูเหล็กธรรมดา แถมเก่าจนสนิมเกาะเปิดไม่ออก"

เย็นวันนั้น มินตราตัดสินใจปิดโทรศัพท์หลังจาก บรรดาเจ้าหนี้พากันไลน์และกระหน่ำโทร.ตามทวงหนี้ บางคนถึงกับขู่ว่าจะตามทวงถึงบ้าน เด็กสาวบอกแม่ว่าจะไปทำรายงานบ้านเพื่อนก่อนที่จะค่อยๆ หลบสายตาผู้คนขึ้นมาที่ดาดฟ้าโรงเรียน

เธอมองไปที่ห้องเก็บของแล้วถอนหายใจเมื่อเห็นมันเป็นประตูเหล็กธรรมดา แต่ก็ต้องขนลุกเกรียวทั้งตัว เมื่อเห็นมันค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับอาบด้วยเลือดไปต่อหน้าต่อตา

มินตรายืนตัวแข็งอยู่คนเดียวบนดาดฟ้า ตอนนั้นไม่มีลมพัดเลยสักนิด อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว ท้องฟ้าฉาบสีส้มท่ามกลางแสงสุดท้ายของยามเย็น เธอมั่นใจว่าตาตัวเองไม่ได้ฝาด ประตูตรงหน้ากลายเป็นสีแดงไปจริงๆ ประตูนั่น ห้องลับนั้นเลือกให้เธอเป็นนักเรียนที่จะได้เข้าไป มินตราคิดแล้วเดินตรงเข้าไปที่ประตูนั้นอย่างไม่ลังเล

เด็กสาวใจเต้นตุบตับ เมื่อประตูสีแดงตรงหน้าค่อยๆเปิดออกมาเองโดยที่เธอยังไม่ได้แตะต้อง หลังประตูบานนั้นมีเพียงความมืดสีดำสนิทชวนขนลุก แต่เมื่อมินตรานึกถึงเงินที่อาจจะได้มาจากห้องนั้น เธอก็มีกำลังใจที่จะเดินไปต่อ พลางทบทวนกับตัวเองในใจ

"เข้าไปข้างใน หยิบเงิน แล้วเลือกประตูสีฟ้า ทำตามข้อความเหนือประตู แล้วออกมาทางประตูสีฟ้าให้ทันในเวลา 1 นาที โอเค เอาละ"

เด็กสาวกลั้นหายใจหลับตาแล้วก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป

ทันทีที่พ้นเข้าไปในประตู เธอรู้สึกเหมือนพื้นหมุนคว้าง ก่อนจะหยุดนิ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมองเห็นห้องโล่งกว้าง ทอดยาวไกลออกไปทุกด้าน

ในขณะที่กำลังยืนงง เธอก็เริ่มสังเกตเห็นบางอย่างวางเรียงกันเป็นแนวเส้นตรง ห่างตัวเธอออกไปเรื่อยๆ และเมื่อปรับสายตาได้ ถึงเห็นว่า นั่นคือธนบัตรใบละพันและห้าร้อยมัดเป็นก้อน วางอยู่ที่พื้น เรียงยาวออกไป

มินตราตาลุกวาว รีบวิ่งตะครุบมัดเงินเหล่านั้นไว้ในอ้อมแขน ตามไปทีละมัด ทีละมัด โดยนับถอยหลังในใจไปด้วย เงินก้อนพวกนั้นวางบนพื้นห่างๆกันราวกองละ 2 เมตร ทำให้ต้องวิ่งสลับก้มเก็บเป็นระยะ

เด็กสาวหัวใจเต้นรัวแรง เลือดสูบฉีดจนหน้าร้อนด้วยความตื่นเต้น เงินจริงๆ ด้วย ตำนานที่ว่านั่นมีจริง นี่เงินจริงๆ แท้ๆ กลิ่นก็ใช่ ยิ่งเห็นเงินฟ่อนในอ้อมแขนมากเกินกว่าจำนวนเงินที่เธอเป็นหนี้แล้ว แต่ยิ่งเก็บเงินกองหน้าก็ยิ่งก้อนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

มินตราตื่นเต้นจนมือสั่น ปลายนิ้วมือเย็นเฉียบบอกตัวเองว่าก้อนที่กำลังเก็บเป็นก้อนสุดท้ายแล้ว ตอนที่กะเวลาว่าเหลืออีกประมาณ 20 วินาทีแต่เงินที่ห่างออกไปอีกกองก็ก้อนใหญ่จนเธอไม่อาจทิ้งไปได้

เด็กสาวหอบเงินทั้งฟ่อน โผหาเงินกองนั้นและสะดุดล้มลง เงินที่หอบมาหล่นกระจายเต็มพื้น เธอใจหายวาบ รีบโกยเงินเท่าที่จะโกยได้ใส่ไว้ในเสื้อ ตอนนั้นยังเสียดายเงินที่เก็บไม่หมด แต่ก็กลัวไม่ทันเวลา เธอลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งกลับมาทางเดิม ตรงไปที่ประตู ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างเกือบ 20 เมตร

ประตูปรากฏขึ้นสามบานอย่างที่เล่ากันจริงๆ ตั้งอยู่ห่างๆกันช่วงหนึ่งราวสิบเมตร เป็นประตูที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับประตูห้องเก็บของบนดาดฟ้าทุกประการ ต่างกันที่ว่า บานที่อยู่ด้านซ้ายและขวาห่างไปข้างละสิบเมตรเป็นสีฟ้า ส่วนบานที่อยู่ตรงกลางตรงหน้ามินตราพอดีเป็นสีแดง

เด็กสาวจำได้แม่นว่าต้องออกที่บานสีฟ้า เธอจึงรีบวิ่งไปที่ประตูสีฟ้าบานซ้ายมือ รีบอ่านข้อความที่อยู่ด้านบน หายใจหอบ ตาลายจนแทบอ่านอะไรไม่ออก ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า เงินในอ้อมแขนมีมากพอใช้หนี้พนันบอลหรือเปล่า เธอพะวักพะวนจนสะกดติดๆขัดๆ

ข้อความเหนือประตูปรากฏขึ้นเป็นตัวอักษรสีขาวสว่าง เขียนว่า "หยิบเงินแค่มัดเดียวแล้วก้าวออกไป ที่เหลือวางทิ้งไว้"

มินตราตกตะลึง แต่ดึงประตูให้เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก เธอโมโหจัด "บ้าเอ๊ย ยอมลงทุนทำถึงขนาดนี้แล้ว จะให้ทิ้งเงินทั้งหมดแล้วหยิบออกไปแค่ก้อนเดียวเนี่ยนะ"

เด็กสาวไม่เหลือเวลาลังเล เธอตัดสินใจหอบเงินทั้งหมดวิ่งผ่านประตูแดงบานกลางไปที่ประตูสีฟ้าอีกบาน หัวใจเต้นรัวแทบหลุดออกนอกอก เธอภาวนาขอให้ไปทันเวลา

มินตรามาถึงประตูด้านขวาเงยหน้ามองข้อความด้านบน แต่ตัวหนังสือเลือนละลายหายไปต่อหน้า มินตราหน้าซีดตัวสั่น มือที่กอดเงินอยู่อ่อนแรงจนเงินร่วงหล่นลงพื้น เธอปล่อยมือจากเงินทั้งหมดจ้องมองประตูที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำด้วยความหวาดกลัวสุดชีวิต สองมือที่ว่างแล้วทั้งดึง ดัน ทุบประตูอย่างแรงเพื่อให้เปิดออกแต่ก็ไม่เป็นผล

"เปิด เปิดนะ ฉันไม่เอาเงินแล้ว เอาคืนไป เอาคืนไปให้หมด ปล่อยฉันออกไป" มินตราตะโกนและหวีดร้องก้องไปมาอยู่ในห้องลับที่ไม่มีใครได้ยิน?

ในเวลาต่อมา เด็กสาว ม.ปลายสองคนเดินเข้าไปในห้องสมุดโรงเรียน ไม่มีใครสังเกตว่าเธอมาจากไหน ไม่มีใครในที่นั้นรู้จักเธอทั้งสอง แต่เธอทั้งสองรู้จักโรงเรียนนี้เป็นอย่างดี

"จริงสินะ ที่ประตูแดงจะเลือกคนที่เหมาะสมเท่านั้นให้เข้าไป" หนึ่งในนั้นกระซิบพลางมองไปที่เด็กหนุ่ม ม.ต้นอีกคนที่กำลังนั่งกุมขมับเคร่งเครียดอยู่คนเดียว

มินตราในร่างรุ่นพี่ ม.ปลายแปลกหน้าพยักหน้า ยิ้มเศร้า "ใช่ คนโลภอย่างพวกเราไง"

แล้วทั้งสองก็แกล้งเดินไปหยิบหนังสือใกล้เด็กหนุ่มคนนั้นแล้วคุยกันเบาๆ แต่เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงหูผึ่งเมื่อได้ยิน

"เคยได้ยินเรื่องประตูแดงที่ดาดฟ้าโรงเรียนไหม เขาว่ากันว่าเคยมีนักเรียนที่เข้าไปเอาเงินออกมาได้ตั้งหลายหมื่น ฟรีด้วยนะ เธออยากลองบ้างไหมล่ะ"

บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #33 เมื่อ: 18 เมษายน 2560 05:27:23 »




อนุชา

ผมชื่อนายอนุชา มีชื่อเล่นว่าเล็ก ผมอายุ 21 ปีแล้ว ยังโสด ทำงานบริษัทเอกชนมาตั้งแต่เรียนจบ ดำเนินชีวิตอย่างคนทั่วไป มีเพื่อนฝูง มีสังคม มีเรื่องที่ผมยังคาใจอยู่บ้าง คือชื่อของผมแปลว่าน้องชาย ทั้งๆ ที่ผมเป็นลูกคนเดียว แต่ก็ไม่เคยถามเรื่องนี้กับใครเลย จนกระทั่งเมื่อเดือนก่อน! พ่อประสบอุบัติเหตุถูกรถชนต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล แม่มาท้องร่วงเล่นเอาหนัก เพราะท้องร่วงจนช็อกหมดสติต้องรีบหามกันไปโรงพยาบาล หลังจากพ่อแม่หายป่วย ทั้งคู่ก็บอกกับผมว่ามีเรื่องจะคุยด้วย เป็นเรื่องที่จะว่าไปแล้วเป็นเรื่องสำคัญก็ไม่เชิง แต่อยากให้ผมได้รู้ เพราะเรื่องราวที่พ่อแม่ประสบมาทำให้ตระหนักชัดว่าความตายเป็นเรื่องใกล้ตัว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะมา หากได้บอกไปพ่อกับแม่คงนอนตายตาหลับ

เล่นเอาผมสงสัยมาก เรื่องที่ว่าจะคืออะไร ถึงขนาดถ้าได้บอกจึงจะนอนตายตาหลับเลยหรือ!

แล้วเรื่องราวประหลาดก็เกิดขึ้นกับครอบครัวเรา เริ่มต้นจาก! พ่อตกใจตื่นกลางดึก ไม่พูดไม่จาเดินไล่เปิดไฟทั่วทั้งบ้าน ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน แม่เองก็มานั่งเป็นเพื่อนด้วย ตรงกลางบ้านบนเก้าอี้รับแขกกันทั้งสองคน ผมถามอย่างไรพ่อแม่ก็ไม่ยอมตอบ ท่าทางหวาดกลัว ผมพยายามปลอบใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็พูดแต่ว่า รอเช้าก่อนๆ พ่อจะเล่าให้ฟัง

แต่ไม่หรอก ไม่ทันได้ถึงเวลาเช้า แม่ซึ่งสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นบนโซฟาก็ผุดลุกขึ้นตะโกนโวยวายจนผมที่นอนบนห้องชั้นสองต้องลงมาดูแม่ แม่พร่ำแต่พูดว่า "แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจ" แม่พูดประโยคนี้อยู่นับร้อยรอบ พ่อซึ่งก็กอดแม่ไปสายตาก็ล่อกแล่กกวาดตาไปรอบห้องเหมือนคนเสียสติ

ผมรู้สึกไม่ดีเลย "เกิดอะไรขึ้นครับแม่" ผมเฝ้าถามแต่อย่างนี้ แต่พ่อแม่ก็ไม่ยอมตอบ ท่านทั้งสองเอาแต่หวาดกลัว เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย โชคดีที่ทั้งสองคนไม่มีโรคประจำตัว นั่งกอดกันกลม ไม่สนใจผม ผมยืนมองพ่อแม่อย่างงุนงง ไม่เข้าใจจนรุ่งเช้า

พ่อกับแม่หลับไปตอนรุ่งสางบนชุดรับแขกนั่นแหละ ผมนั่งเฝ้าไม่ห่างมาทั้งคืนก็พลอยหลับไปด้วย พ่อตื่นก่อนและปลุกผม อย่างไม่รอช้าพ่อรีบพูด "เดี๋ยวพ่อมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง"

"พ่อหายดีแล้วหรือ"
"พ่อไม่ได้เป็นไร"
"แต่เมื่อคืนพ่อกับแม่เหมือนคนเสียสติ"
"พ่อแม่ไม่ได้เสียสติ แต่มันน่ากลัว"

ตอนนั้นเองที่แม่ก็ตื่นนอน พอแม่เห็นพ่อเห็นผม แม่ก็รีบลุกขึ้นนั่ง พ่อพูดก่อน "เดี๋ยวเราเล่าให้ลูกฟังนะ"

แม่พยักหน้า  พ่อหันมาทางผม "ฟังให้ดีนะ เรื่องเกิดตั้งแต่ตอนเอ็งเกิด" แล้วพ่อก็หันมาทางแม่ "แม่เล่าเองจะดีไหม"

แม่พยักหน้ารับคำ แล้วแม่ก็เริ่มต้นเล่า "ลูกมีพี่น้องฝาแฝด รู้ไหม"  แม่เริ่มต้นอย่างนี้ ทำเอาผมตกอกตกใจ "อะไรนะแม่"

"ลูกมีพี่น้องฝาแฝดตั้งแต่คลอด ห่างกันราวครึ่งชั่วโมง พี่เอ็งออกมาทีหลัง"

"แล้ว...อีกคนไปไหน ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้เลย"

แม่ลูบหัวผม "แม่กำลังจะเล่านี่ไง เอ็งสองคนสุขภาพแข็งแรงดี แต่พออายุครบสิบเดือน พี่ชายเอ็งเกิดป่วย แรกๆ ก็นึกว่าเป็นหวัด แต่ไข้สูงและซึมลงมาก พ่อแม่รีบพาไปหาหมอ หมอให้แอดมิตเลย แต่อยู่โรงพยาบาลได้สามวัน พี่ชายฝาแฝดของเอ็งก็เสียไป"

"เป็นอะไร"
"หมอบอกติดเชื้อในกระแสเลือด มันเร็วมาก" แม่เล่าถึงตรงนี้ก็ร้องไห้

พ่อพูดบ้าง "ปุบปับ จนพ่อกับแม่ตั้งตัวแทบไม่ทัน กว่าจะทำใจได้ พ่อใช้เวลาเป็นปีๆ แม่เอ็งสิหลายปียังไม่ลืมเรื่องนี้เลย"

ผมพูดบ้าง "แล้วเรื่องมันเกี่ยวอะไรกับที่พ่อแม่กลัวเมื่อคืน"

"คำทำนายไง" พ่อตอบ "หมอเข้าทรงคนหนึ่ง แม่แกไม่สบายใจมากตั้งแต่พี่ชายฝาแฝดเอ็งเสียไป เลยชวนพ่อไปหา หมอคนนั้นบอกว่าอีกยี่สิบปีข้างหน้า พี่ชายเอ็งจะมาหาและจะทวงวิญญาณคนใดคนหนึ่งไป ไม่พ่อก็แม่"

"เหลวไหล ไร้สาระ เขาป่วยตายเอง เกี่ยวอะไรกับพ่อแม่" ผมตะโกน

พ่อพูด "พ่อก็คิดเหมือนเอ็งแหละในตอนนั้น แต่ทุกวันครบรอบการตายของพี่ฝาแฝดเอ็ง เราจะต้องรู้สึกนอนไม่หลับกันแล้วก็จะฝันเหมือนกัน ฝันว่าพี่ชายเอ็งมาโบกมือเรียก ปีนี้หนักกว่าตรงครบรอบยี่สิบปีแล้วน่ะสิ"

"พ่อกับแม่คิดมากกันไปเองมั้ง"

"เมื่อคืนพ่อกับแม่เห็นเด็กหนุ่มหน้าตาเหมือนเอ็งเลย ยืนอยู่ที่นอกหน้าต่าง จ้องหน้าดุมาทางพ่อกับแม่ ต้องเรียกว่าลอยไปลอยมาดีกว่า เพราะนอกหน้าต่างมันยืนไม่ได้"

ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้สักนิด พ่อหันมาพูดกับแม่ "พ่อว่า พ่อทำใจได้แล้ว เขาจะมาเอาพ่อไปก็ได้ ตามใจเขา"

"แม่ก็เหมือนกัน" แม่พูดเบาๆ

ผมหัวเราะ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำผมหันไปดูกระจก ผมเห็นตัวเองในนั้น แต่เมื่อเพ่งสังเกต กลับเหมือนไม่ใช่ตัวผม ผมยกมือขวาขึ้นแตะศีรษะ แต่เงาในกระจกนั้นกลับยักคิ้วให้!



บุญหลงรอนาย

ผมไม่ได้ไปขอนแก่นบ่อยนักหรอกครับ แต่ว่าตั้งแต่มาทำงานที่บริษัทนี้ก็มีต้องไปตรวจบัญชีปีละสองสามครั้ง ถ้าช่วงไหนมีปัญหาหรือรายละเอียดยุ่บหน่อยก็อาจจะไปถี่ขึ้น นอกนั้นก็กระจายไปตามจังหวัดอื่นๆที่บริษัทเรามีสาขาอยู่

น่าจะสักสองปีที่แล้วนี่แหละ ตอนที่ผมเจอ ไอ้บุญหลงครั้งแรก...

ตอนนั้นไอ้บุญหลงยังสภาพดีมาก เป็นหมาพันธุ์ลาบาดอร์รีทรีฟเวอร์สีช็อกโกแลต ขนเงางามเป็นประกาย เป็นหมาที่สวยสะดุดตา ตอนนั้นมันดูท่าทางกระวนกระวาย วิ่งวนไปมา ข้ามถนนหน้าเมืองใกล้ห้างแฟรี่ ทำเอารถเบรกกะทันหันกันหลายคัน

แม่ค้าร้านตามสั่งเล่าให้ฟังว่า มันน่าจะหล่นจากรถเจ้าของเมื่อคืนก่อน หรือเขาจะเอามาทิ้งก็ดูไม่น่าเชื่ออยู่เพราะหมาสวยมาก มันไม่กล้าไปไหนไกล ได้แต่วิ่งตามหานายไปมาอยู่อย่างนี้ทั้งวัน ใครเรียกใครให้น้ำให้อาหารอะไรก็ไม่ยอมกิน

ผมมองตามแล้วอดสงสารไม่ได้ จริงอย่างที่พี่เขาว่า หมาสวยอย่างนี้ใครที่ไหนจะเอามาทิ้งลงคอ

ผมอยู่ตรวจสอบบัญชีสองสามวันแล้วก็ไปที่อื่นต่อ ตอนนั้นเจ้าหมาดูเหนื่อยและยังคงตื่นตกใจ ผมแอบเอาใจช่วยมันให้เจ้าของกลับมารับมันไวๆ และปลอดภัยจากรถราที่วิ่งกันจอแจบนถนนเส้นนั้น

สี่เดือนต่อมา ผมได้รับมอบหมายให้ไปตรวจสอบบัญชีที่สาขาขอนแก่นอีกครั้ง พักเที่ยงลงมาหาอะไรกิน ก็เห็นเจ้าหมาตัวนี้นั่งหมอบอยู่ใต้ต้นไม้ริมถนน

"เฮ้ย นี่มันตัวที่ตกมาจากรถตอนนั้นหรือเปล่าครับ" ผมถามพี่ร้านอาหารตามสั่งคนเดิม

พี่แกพยักหน้า "ใช่ น่าสงสารมันนะ มีคนพยายามจะเอาไปเลี้ยงหลายคนแล้ว แต่มันหนีกลับมารอนายมันตรงนี้ตลอด ไม่รู้ยังไง คนแถวนี้เลยช่วยกันให้ข้าวให้น้ำ สงสารมันนะ นี่เลยเรียกกันว่าไอ้บุญหลงเพราะมันหลงมาไง"

ไอ้บุญหลงดูผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ขนที่เคยเงางามเริ่มกระด้าง ดวงตาหงอยเหงา แต่ยังคงมองไปที่ถนนอย่างมุ่งมั่นแน่วแน่ มันคงรักนายเอามากจริงๆ นานขนาดนี้แล้ว

ผมนึกในทางร้ายว่า เจ้าหมาตัวนี้อาจจะโชคร้ายเหมือนเจ้าฮาชิ หมาญี่ปุ่นที่ไปรอนายที่สถานีรถไฟเพื่อรับนายกลับบ้านทุกวัน โดยไม่รู้ว่านายเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตและจะไม่มีวันกลับมาหามันอีกแล้ว

ผมหาซื้ออาหารหมาแบบแห้งถุงเล็กๆ มาเทใส่ชามพลาสติกที่มีคนเอามาวางให้มัน ด้วยความรู้สึกเวทนา

"เอ้า กินซะบุญหลง ปลงๆ ซะมั่งเหอะวะแก นายแกอาจจะกลับมาไม่ได้แล้วก็ได้ ใครเขาจะรับไปอยู่ด้วยก็ไปกับเขาเถอะ"

เจ้าหมาลาบาดอร์นั่งตาละห้อย มองหน้าผมนิ่งเหมือนจะตั้งใจฟังโดยไม่สนอาหารที่ผมเทให้สักนิด สักครู่ต่อมาก็ถอนหายใจยาวและนอนหมอบลงเอาคางเกยพื้น เฝ้ามองถนนเบื้องหน้าต่อไป

ผมกลับมากรุงเทพฯ เคลียร์งาน และไม่ได้ติดใจเรื่องบุญหลงอีก คิดว่าอย่างน้อยๆ คนแถวนั้นก็คงดูแลมันอย่างดีจนกระทั่งหกเดือนต่อมา ผมก็ได้กลับมาที่ขอนแก่นอีกครั้ง คราวนี้ทำงานจนดึก เมื่อเลิกงานก็เดินกลับที่พักที่เขาจัดไว้ให้ ระหว่างทางผมเห็นแสงวาววาบขึ้นข้างทางเป็นแสงสีเขียวจนสะดุ้งเฮือก ทีแรกผมนึกว่าเป็นแมวจรสักตัว แต่พอดูดีๆ

"เฮ้ย บุญหลงนี่หว่า" เจ้าหมาที่เคยผอมซูบซีดที่ผมเห็นคราวก่อน กลายเป็นหมาสวยสมบูรณ์อีกครั้ง ใครคงดูแลมันอย่างดี แต่ดูท่าทางของมันก็ยังอยากจะรอนายต่อไปที่นี่ ดวงตาเปี่ยมความหวังของมันยังส่ายไปมา ยื่นจมูกสูดอากาศหา กลิ่นคนที่มันรัก ผมลูบหัวมันเบาๆ แล้วแบ่งขนมปังไส้หมูหยองให้มันกิน มันก็ไม่กิน นั่งเหม่อต่อไปอีก

ผมง่วงเต็มที เลยเอ่ยลามันก่อนกลับที่พัก "บุญหลง เอ็งรักนายขนาดนี้เลยนะ โชคดีนะเว้ย"

สองวันต่อมา ผมเดินมาแวะร้านตามสั่งเจ้าประจำ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ทราบเรื่องบุญหลง

"เฮ้ย ตายเมื่อไหร่พี่ เมื่อคืนก่อนผมยังมานั่งลูบหัวมันอยู่เลย"

"สักสามสี่เดือนแล้ว มีรถกระบะสีขาวคันนึงผ่านมา ไอ้บุญหลงเกิดคิดอะไรขึ้นมาไม่รู้ วิ่งตามรถคันนั้นเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่ทัน แล้วก็โดนรถขนทรายขับชนจังๆตรงสี่แยกโน้น ชาวบ้านเขาจะเข้ามาช่วย แต่มันก็ลุกยืนขึ้น พยายามจะวิ่งตามรถคันนั้นอีก แต่ก็หมดแรงล้มลง พี่เองวิ่งตามไปดู เห็นมันหายใจอีกสองสามเฮือกแล้วก็นิ่งไป น้ำตามันไหลออกมาด้วย ตอนนี้เทศบาลเขาเอาไปฝังแล้วล่ะ"

ผมใจหายปนเศร้าปนสยอง สรุปคืนนั้นผมนั่งคุยกับหมาผีโดยไม่รู้สึกระแคะระคายเลยว่ามันตายแล้ว "โธ่เอ๊ย บุญหลง นายเอ็งก็ใจดำเหลือเกิน ทิ้งไว้ให้มันรอจนตาย"

"เดี๋ยวสิยังเล่าไม่จบ" พี่แกรีบขัด "แต่เมื่อเช้าวานนี้ รถกระบะขาวคันนั้นแหละขับกลับมาตรงนี้ แล้วมาถามหาหมาสีน้ำตาล หน้าตาแบบไอ้หลงเลย บอกว่าแฟนเก่าสารภาพว่าเอามาปล่อยแถวนี้เลยจะมา ตามกลับ พี่เลยเล่าให้เขาฟัง"

"แล้วเขาทำยังไงต่อครับ"

พี่ร้านตามสั่งยืนนึกอยู่นิดนึงแล้วว่า "ก็เห็นเขามาจุดธูปร้องไห้อยู่นะ พูดว่า ขอโทษนะโบโบ้ ยังรอแม่อยู่ใช่ไหม กลับบ้านกันนะลูกนะ"

ผมฟังแล้วได้แต่ยืนน้ำตาซึม อย่างน้อยตอนนี้ มันคงได้เจอนายที่มันเฝ้ารอจนลมหายใจสุดท้ายแล้วละ



พระบวชใหม่

ปี พ.ศ.2553 หลังพ่อเสียชีวิต เสร็จงานศพ ผมตัดสินใจบวชให้พ่ออีกครั้ง ก่อนหน้านี้ตอนอายุ 20 ปี ผมบวชแล้วหนหนึ่ง คราวนั้นก็แบบสังคมบ้านนอกทั่วไป จัดงานใหญ่โต มีงานเลี้ยงโต๊ะจีน มีวงดนตรีครึกครื้นในคืนก่อนบวช พ่อเสียเงินเสียทองไปมาก แต่พ่อก็มีความสุขที่ลูกบวชให้จริงๆ หลังบวชเพียงเจ็ดวันหมดไปสองแสน ผมก็ทำงานต่อ ไม่นานก็แต่งงาน จนผ่านไปสิบปี กระทั่งพ่อเริ่มป่วยเมื่อ ปีพ.ศ.2550 เจ็บๆ ออดแอดๆ มาเรื่อย ไม่หายเสียที จนต้องจากไปเพราะโรคถุงลมโป่งพอง ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผ่านโลก ผ่านร้อนหนาว มีลูกถึงสองคน จนพอทุกอย่างแล้ว ผมตัดสินใจบวชให้พ่ออีกครั้งอย่างจริงจัง ตั้งใจบวชทั้งพรรษา เมื่อบริษัทฯ ไม่ให้ลาบวช ผมก็ลาออก บวชเสร็จที่กรุงเทพฯ ก็กลับไปจำพรรษาที่วัดใกล้บ้านเกิด บวชหนนี้เสียเงินสองพันกว่าบาท แต่สุขสงบใจอย่างบอกไม่ถูก

วัดบ้านเกิดที่จังหวัดมหาสารคามเป็นวัดบ้านนอกเล็กๆ ห่างไกลจากชุมชน ผมกลับโล่งสบาย ภายในใจนิ่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตื่นเช้าทำวัตรเช้าแล้วก็ออกบิณฑบาต กลับวัดก็กวาดลานวัด เดินดูนั่นนี่ ซ่อมแซมนั่นนี่ภายในวัด ช่วยเหลือท่านเจ้าอาวาสกับงานการที่ท่านให้ช่วย ฉันเพลเสร็จก็ศึกษาพระธรรม หนังสือธรรมะมากมายที่ขนจากกรุงเทพฯ ผมตั้งใจหลังสึกจะถวายวัดด้วย ผมขนมาหลายกล่องเบียร์ โชคดีที่ในวัดมีเปรียญเก้าประโยคอยู่รูปหนึ่ง เมื่ออ่านแล้วก็ได้อาศัยท่านสนทนาหาความรู้ ถามไถ่ในเรื่องไม่เข้าใจกับท่าน จึงเป็นการบวชที่สมบูรณ์พร้อมอย่างที่สุด

เข้าสัปดาห์ที่สี่ที่บวช ลูกเมียเดินทางจากกรุงเทพฯ มาใส่บาตรผมแต่เช้าที่หน้าวัด จากนั้นก็รอผมกลับจากบิณฑบาต ถวายเพลแล้วก็กลับกัน ก่อนกลับสีกาภรรยาถามผมว่า กุฏิเป็นไง ที่นอนหลับพักผ่อนเป็นไง ก็ตามประสาเมียที่อยู่กินกันมาสิบกว่าปี ผมจึงนึกเรื่องที่เกิดขึ้นที่กุฏิเมื่อคืนแรกๆ ขึ้นมาได้แต่ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้เธอฟัง ทราบว่าเธอเป็นคนกลัวผี แต่ก็ชอบฟังเรื่องผี ดูรายการเดอะช็อค ทั้งฟังจากวิทยุ ดูทีวีนี่ของโปรดเธอเลย ตั้งใจว่าหลังจากสึกค่อยเล่าให้ฟัง เกรงเธอจะกลัวและเป็นห่วงผม

คือว่าเรื่องเป็นอย่างนี้ วันแรกที่ผมเดินทางมาถึงวัดแล้วบวชเสร็จ ท่านเจ้าอาวาสก็มอบหมายให้เณรรูปหนึ่งพามาที่กุฏิ วัดนี้เป็นวัดเก่าแก่มีมานานนม พระรูปหนึ่งบอกว่าเป็นวัดโบราณมาก สร้างมาเกินสองร้อยปี ตั้งแต่ดินแดนแถบนี้ยังไม่ได้เป็นอาณาเขตของอาณาจักรใครเลย ต่อมาก็ร้างไปนาน ค่อยกลับมาบูรณะใหม่เมื่อสี่ห้าสิบปีก่อน กุฏิที่ผมจำวัดใกล้ชายป่า เดิมทีเป็นป่าช้าเก่าที่ร้างมานานจนไม่มีใครจำได้ แต่เมื่อสามสิบปีก่อนเจ้าอาวาสองค์ก่อนให้ขุดหลุมที่ไม่มีคนมาทำบุญหรือญาติมาใส่ใจ ขุดขึ้นมาทำบุญครั้งใหญ่แล้วเผารวมใส่เจดีย์ๆ หนึ่งไว้ เนื้อที่ทั้งหมดของป่าช้านำมาใช้สร้างเป็นกุฏิให้พระจำวัด

พระบวชใหม่ทุกรูปมักจะให้มาจำวัดที่นี่ เนื่องจากไกลจากศาลาและบรรดาความยุ่งเหยิงทั้งหลายหน้าวัด ต้องเดินมาไกลมิใช่น้อย พระที่ตั้งใจบวช ตั้งใจศึกษาธรรมมะ ไม่ได้บวชสามวัน เจ็ดวันสึกก็มักมาจำวัดบริเวณกุฏิชายป่านี้ด้วย เนื่องจากเป็นกุฏิครึ่งอิฐครึ่งปูนที่ได้รับ การปรับปรุงซ่อมแซมมาตลอดเวลา กุฏิิทั้งหมดในส่วนนี้มีจำนวนยี่สิบหลัง ผมเองก็มาอยู่บริเวณนี้ วันแรกเณรที่พามาก็บอกว่า ดึกๆ ได้ยินเสียงอะไรให้เงียบไว้ ไม่ต้องออกมาดู จำวัดหรืออ่านหนังสืออยู่ก็ทำไป อย่าได้สนใจ

“ขนาดนั้นเชียว” ผมพูด
“หลวงพี่ไม่เคยได้ยินหรือ พระบวชใหม่บุญแรง เขาชอบมาขอกัน” เณรว่า

ผมพยักหน้าเออออ เคยได้ยินหรอก แต่ก็แค่เคยได้ยิน ผมต่างจากภรรยาที่ไม่ค่อยเชื่อและไม่กลัวผี ในชีวิตไม่เคยเจอเรื่องอย่างนี้แม้แต่ครั้งเดียว

เย็นวันนั้น ภรรยาผมยังโทร.มาถามว่าทุกอย่างราบรื่นดีไหม เธอยังเตือนผมให้กินยาโรคประจำตัวให้ครบ และก็ว่า “หลวงพี่บวชใหม่ หลวงพ่อให้ไปกุฏิหลังป่าช้าเลยเหรอ โอ้โห โหดมาก หลวงพี่ต้องจิตใจเข้มแข้งนะ อย่าหวั่นไหวนะ เจออะไรก็อย่าทัก”

ผมหัวเราะ “เจอผู้เจอคนจะไม่ให้ทักได้ยังไงล่ะเธอ”
“ก็ไม่ได้หมายถึงคน…หลวงพี่ก็พูดเป็นเล่นไปได้ นี่จริงจังนะ”

คืนแรกปกติดีอยู่ ในบรรดาพระที่บวชใหม่และมาจำวัดที่นี่มีมาพร้อมๆ กันสามรูป กุฎิที่ผมอยู่มีห้อง 4 ห้อง คืนที่สองมีพระมาจำวัดใหม่เพิ่มอีกรูปจนกุฏิเต็ม รูปใหม่นี้ก่อนจำวัดในแต่ละคืนชอบสวดมนต์นานมาก ทราบภายหลังว่า เคยบวชมาก่อนถึงสี่พรรษา สึกไปทำงานเกือบสิบปีแล้วก็มาบวชใหม่หนนี้อีกครั้ง และในชีวิตฆราวาสก็ชอบสวดมนต์ก่อนนอนประจำและสวดแทบทุกบทที่มีในหนังสือสวดมนต์ด้วยเพียงแต่ท่านจำได้หมด ไม่ต้องเปิดหนังสือ เมื่อมาบวชก็นำนิสัยนี้มาใช้ด้วย

โถงรวมก่อนแยกไปห้องใครห้องมัน มีโต๊ะหมู่บูชาอยู่ หลวงพี่ที่บวชใหม่เป็นรูปที่สี่ก็มานั่งสวดที่หน้าโต๊ะหมู่บูชานี้ รูปหนึ่งเห็นเข้าก็ทำตาม มาร่วมสวดด้วย จากนั้นผมกับรูปที่เหลือจึงมาร่วมขบวนสวดพร้อมกัน

ห้องโถงนั้นก็มีขนาดราว 10 x 20 ตร.ม. มีเสาอยู่หลายต้น คืนที่สามของการสวดผมสังเกตเห็นมีลุงคนหนึ่งมานั่งพิงเสาพนมมืออยู่ด้วย ตอนแรกผมไม่ได้คิดอะไร เพราะคืนแรกที่ผมมาจำวัดก็มีคนหลายคนมาเมียงมอง ทั้งแก่ทั้งหนุ่ม ตอนเช้าบิณฑบาตก็มีคนหลายคนบริเวณกุฏิ ที่เดินตามคล้ายๆ เด็กวัดคอยดูแลเป็นมือเป็นไม้พระทั่วๆ ไป ผมมองแล้วก็สวดของผมต่อไปจนเสร็จ พอเสร็จหันมองก็หายไปแล้ว

คืนที่สี่ลุงคนนั้นก็มาอีก จนคืนที่หกพระรูปหนึ่งชวนให้ลุงคนนั้นขยับเข้ามาใกล้ "เดี๋ยวยุงกัด ตรงนี้มียากันยุง"

ลุงแกก็พนมมือไหว้แล้วค่อยๆ เดินเข่าอย่างสุภาพเรียบร้อยมาคุกเข่าใกล้พระ แต่ไม่เสมอเท่าไม่ตรงตำแหน่งเดียวกันกับพระ เรียกว่าให้ความเคารพกับพระ

สวดกันจนเสร็จ พระที่ชวนก็หันมาถามลุงแกว่า "ลุงอยู่ไหนนี่"
"อยู่แถวนี้แหละครับ" ลุงแกยกมือไหว้แล้วตอบ
"มาทุกคืน ดึกๆ ไม่กลัวหรือ"

ลุงแกก็ยกมือไหว้แล้วบอกว่า "ไม่กลัวครับ ผมตั้งใจมาฟังสวด นั่งอนุโมทนารับบุญพระใหม่"

"มาฟังพระสวดมนต์น่ะไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่เดินฝ่าป่าหญ้าดึกๆ ดื่นๆ ระวัง งูง้อข้อตะเขี้ยวด้วยนะลุง" พระรูปนั้นกล่าวต่อ พอพระพวกเราเตรียมจะเข้าห้องของตัวเอง หันมาลุงแกก็หายไปแล้ว

ลุงแกมาอย่างนี้อีกสามสี่คืนติดๆ กัน คืนสุดท้ายที่เห็นแก แกดูจะมีราศีมาก ผิวที่ดูหมองคล้ำก็ขาวขึ้น เสื้อผ้าที่เก่าแบบชาวบ้านทั่วไปใส่ก็กลายเป็นชุดที่หรูหรา สะอาดเหมือนเพิ่งซื้อใหม่

จนพระรูปนั้นซึ่งถามแกทุกคืนจึงพูดขึ้นอีกว่า "วันนี้หล่อจังลุง แต่งตัวไปไหน มีงานแถวนี้ เหรอครับ"

ลุงพนมมือพูดยิ้มๆ "มีคนเขาให้ครับ" พอลุงแกตอบแบบนี้ ผมถึงกับสะดุ้ง พลางนึกขึ้นได้ว่า วันนี้มีคนมาถวายสังฆทานชุดเสื้อผ้าใหม่ คนถวายเขายังพนมมือไหว้ผมแล้วบอกว่าจะทำบุญให้สรรพสัตว์ วิญญาณเร่ร่อนที่รับได้ทั้งหลายให้มารับ ซึ่งพระที่บวชมาก่อนบอกว่า มักมีคนมาทำสังฆทานแบบนี้ประจำ อาจจะเพราะว่าที่แถวนี้เคยเป็นป่าช้าเก่ามาก่อนและชายคนนี้ก็มักมาถวายสังฆทานแบบนี้ทุกเดือน

พอผมนึกได้ก็หันมองชุดที่ลุงแกใส่ ถึงกับสะดุ้งอีกรอบ ผมจำได้ว่าเขาถวายในชุดสังฆทานเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวใหม่เอี่ยม กางเกงสแล็กส์ขายาวดูหรูหรา ผมรับแล้วจำชุดนี้ได้ เพราะเด็กวัดคนหนึ่ง แกแกะชุดสังฆทานออกแล้วบรรยายสรรพคุณของถวายในชุดให้ฟัง ผมไม่คิดจะรับเป็นของตัวอยู่แล้ว ตั้งใจให้เป็นสมบัติของวัด จะนำไปให้อะไรต่อก็ตามสะดวก สังฆทานชุดนี้แปลกเพราะดูใหม่สะอาดและดูแพง มีทั้งหม้อหุงข้าว กาต้มน้ำไฟฟ้าและอาหาร ข้าวสารที่มีราคาแพงทั้งนั้น

ผมมองลุงแกแล้วก็สะดุ้งอีกหลายรอบ เมื่อแกลุกขึ้นยืนแล้วพนมมือบอกพระทุกรูปในโถงนั้นว่า "ผมจะไปแล้ว หมดกรรมของผมแล้ว ขอบคุณหลวงพี่ทุกรูปมากที่ให้ผมได้ร่วมฟังสวด กระผมได้บุญสุงสุดแล้ว กราบขออนุญาตลาครับ" แล้วแกก็ก้มลงกราบอย่างสวยงาม ก่อนจะลุกขึ้นออกจากกุฏิไป ผมหายตกใจก็เดินอย่างเร็วไปดูแกที่ออกไปทางหน้ากุฏิ ปรากฏว่าไม่เจอแกแล้ว

ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ยังดีแต่ว่ายังมีคนเดิน ไปมาอยู่แถวนั้นอีกหลายคน ทำโน่นทำนี่กันอยู่ บางคนก็นั่งปูเสื่อกันอยู่ใต้ถุนกุฏิ พับเพียบเรียบร้อยพนมมือรอฟังสวด ให้พอเป็นเพื่อน อุ่นใจได้บ้าง ตอนนั้นผมคิดในใจว่า ผมมาดี พระรูปอื่นๆ ก็มีเจตนาที่ดี ในการบวช คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินกลับขึ้นไปบน กุฏิและตั้งใจสวดมนต์มากกว่าที่เคย และไม่ลืมแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้บรรดาวิญญาณเร่ร่อนทั้งหลายที่อาจจะรอรับส่วนบุญส่วนกุศลอยู่ แถวๆนี้ด้วย

เช้าต่อมาหลังบิณฑบาต ผมเล่าเรื่องนี้ให้เด็กวัดอาวุโสคนหนึ่งฟัง ดูแกไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ได้ยิน กลับยิ้มน้อยๆ เหมือนชอบใจ พลางยกมือไหว้ผม

"อนุโมทนาบุญด้วยเบื้องต้นครับหลวงพี่ ดี แล้วล่ะ เรื่องพวกนี้เกิดปกติครับ พระบวชใหม่ที่นี่มักจะได้เห็นพวกเขามานั่งอนุโมทนารับบุญกัน เพราะเขาเชื่อกันว่าพระบวชใหม่ได้บุญแรง"

ผมถอนหายใจ "แหม ลุงก็แทนที่จะบอกจะเตือนกันหน่อย หัวใจวายตายไปจะว่ายังไง ดีว่ายังมีคนมารอฟังสวดใต้ถุนอีกหลายคนอยู่เป็นเพื่อน ไม่งั้นแย่เหมือนกัน"

ลุงได้ยินดังนั้นกลับยิ่งหัวเราะร่วนทีเดียว "โธ่ หลวงพี่ นี่ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ครับ"

ผมยืนงง "อะไรเหรอ รู้อะไรไม่รู้อะไร" แล้วก็ต้องตกใจขนหัวลุกอีกรอบเมื่อลุงพูดต่อว่า

"แถวนั้นไม่มีบ้านคนไม่มีใครมีธุระมาทำอะไรกลางค่ำกลางคืนหรอกครับ เขาก็พากันมาขอส่วนบุญทั้งนั้นแหละ ไม่มีใครบอกหลวงพี่หรือไงว่าตรงนั้นมันป่าช้า กู่เก็บกระดูกด้านหลังนั่นไงบ้านพวกเขา ศพไม่มีญาติทั้งนั้นเลย"

บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #34 เมื่อ: 19 สิงหาคม 2560 12:55:34 »




เสือสมิงที่บางน้ำเชี่ยว

บางน้ำเชี่ยว อำเภอพรหมบุรี เขตจังหวัดสิงห์บุรี เมื่อสามสิบปีก่อน มีคนเคยเจอเสือสมิง ทั้งๆ ที่ตอนนั้นตึกใหญ่โตผุดขึ้นเต็มไปหมด แต่ที่บางน้ำเชี่ยวยังมีเสือสมิงเพ่นพ่านจนกลายเป็นเรื่องเล่ามาจนถึงทุกวันนี้

ลุงผมเองชื่อสมคิด ชาวบ้านเรียกลุงติดปากว่า ทิดคิด ลุงบวชมานานเกือบสิบพรรษาก่อนจะสึกมาแต่งงาน ลุงคิดจึงเป็นทั้งมัคนายกและผู้มีความรอบรู้เรื่องพุทธศาสนา เป็นที่นับหน้าถือตาของชาวบ้าน

ทว่าลุงคิดเองก็มีเรื่องที่กลัวมากอยู่เรื่องหนึ่ง เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังลุงสึกไม่นาน

หลังสึกลุงช่วยปู่ผมทำนา ครอบครัวเรามีนาของตนเองเกือบร้อยไร่ ปู่ดีใจมากที่ลุงรับช่วงทำนา เพราะพ่อตอนนั้นเข้าเรียนต่อที่กรุงเทพฯ มีท่าทีจะไม่ยึดอาชีพทำนาต่อแน่ๆ

คืนนั้นเสร็จจากนา ลุงก็ไปเที่ยวดูหนังกลางแปลงที่วัดที่เคยบวชนั่นแหละ ลุงผมไม่เชื่อเรื่องผีสาง ลุงบอกบวชมานานสิบปีไม่เคยเจอผีเลย ผมบอกว่าก็เป็นพระ ผีก็กลัวสิ ลุงแย้งวัดที่มีป่าช้าใหญ่โต แถมคนมาวัดตอนดึกๆ เจอผีประจำ แต่ลุงตอนบวชกลับไม่เคยเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เรื่องเสือสมิง หรือการเล่นของก็เหมือนกัน ลุงไม่เชื่อ ลุงยึดมั่นในพระรัตนตรัยในศีลในธรรมมากกว่า แม้ผมจะพยายามเล่าเรื่องผี หรือทดลองแกล้งลุง ลุงก็เฉยๆ ไม่มีท่าทีกลัวผีออกมาเลย

จนมาคืนนั้นเมื่อดูหนังจบก็กลับบ้าน ระหว่างทางซึ่งดึกดื่นเลยเที่ยงคืนแล้ว ลุงออกจากหน้าวัดกลับทางปกติ ไฟฉายในมือก็ฉายไปตามปกติ ปรากฏว่าพ้นหน้าวัดไม่ทันไรก็เจอผู้ชายสองคนวิ่งตรงเข้ามา แล้วบอกขอให้ลุงช่วยด้วยท่าทีที่ทำให้ลุงตกใจมากกว่าคำพูดเสียอีก หนึ่งในสองพูดขึ้นก่อนว่า “เสือสมิงตามมา” แล้วชี้ไปข้างหน้าซึ่งลุงเห็นว่ามีแต่พระตามมาอีกสามรูป

ลุงเห็นแต่พระ จึงตอบกลับไป “ไหนเสือ มีแต่พระ”

ชายคนแรกรีบเบียดเข้ามาพลางพูดอย่างตกใจกลัว “พระนั่นแหละที่พี่เห็น เสือสมิงมันแปลงตัวมา” พูดจบก็มองชายที่มาด้วยแล้วพูดกับลุง “พี่คนนี้ผมก็ชวนให้มาด้วยกันแหละ เจอตะกี้นี้เหมือนกัน”

ชายคนที่ถูกกล่าวถึงพยักหน้าให้ลุง

ชายคนแรกเร่งให้ลุงรีบกลับเข้าวัด ทั้งกึ่งจูงกึ่งลากให้รีบๆ ลุงจึงพูดอย่างไม่พอใจ “แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”

“ช่วยผมหน่อย เพิ่มเป็นสาม เสือมันจะได้ไม่กล้ารีบลงมือ” ชายคนแรกพูดแล้วพลางชี้ไปที่กุฏิพระ “กุฏิพระต้องมีพระแน่ ไปกันเถอะ” พูดจบก็รีบดึงมือลุงกับชายอีกคนให้ตรงไปที่กุฏิ

ลุงพยายามบ่ายเบี่ยงจะกลับบ้าน ไม่สนใจ เพราะไม่เคยเชื่อผีๆ สางๆ ชายทั้งสองโดยเฉพาะคนแรกมีท่าทีหวาดกลัวจนลุงสงสาร จึงบอกให้ตั้งสติ “นึกถึงคุณพระคุณเจ้าไว้ ตั้งนะโมแล้วสวดมนต์ดีกว่า”

“ไม่ทันแล้ว มันมาแล้วนั่น รีบเข้ากุฏิเถอะ” พูดแล้วอย่างไม่รอใคร สาวเท้าตรงไปกุฏิ

ลุงได้แต่ส่ายหัว นึกเวทนา จึงตามเข้ากุฏิไปด้วย แต่กุฏินั่นไม่มีพระจำวัด ลุงจึงได้โอกาสพูด “ไหนเสือของคุณ ผมไม่เชื่อ นั่นพระแท้ๆ พระท่านมาช่วยคุณละมั้ง รีบเดินมาเชียว”

“พระที่ไหน เสือสมิง” เขายังย้ำพลางส่ายหัว “เดี๋ยวผมทำให้ดู คอยดูนะ” กล่าวจบเขาก็ดึงเส้นผมตนเองแล้วขยุ้มเป็นก้อนขยุกขยุย ไม่กลมเสียทีเดียวนัก ปากก็ร่ายบริกรรมคาถา ก่อนจะร่ายมนต์ใส่ก้อนเส้นผมนั่นแล้วเปิดหน้าต่างกุฏิขว้างเส้นผมก้อนนั้นออกไป

“ผมปล่อยควายธนูออกไปสู้กะมัน คอยดู” เขาบอกลุง

“แล้วทำไมไม่ทำแต่แรก” ชายคนที่สองพูดสวน

“มันต้องที่แบบนี้ถึงทำได้ ปิดประตูหมด มีพระด้วย โน่น” พูดพลางหันไปทางพระพุทธรูปที่ตั้งบนแท่นบูชา

ลุงคิดมองคนทั้งสอง ชายคนที่บอกว่าตนเองปล่อยควายธนู หันมาพูดย้ำกับลุงอีกครั้ง “ต้องทำในที่ปลอดภัยหน่อยพี่ เราอยู่ในกุฏิพระ อย่างน้อยก็มีประตูหน้าต่างลงกลอนแน่นหนา กันไว้ได้อีกด่าน”

พูดจบก็ได้ยินเสียงประตูถูกทุบปึงปัง “เห็นไหม มันเข้ามาไม่ได้”

ตลอดเวลาเป็นชั่วโมงๆ ที่ลุงอยู่ในกุฏิ ได้ยินเสียงเหมือนสัตว์ต่อสู้กัน ดังเป็นช่วงๆ เสียงสัตว์กระแทกตัวกุฏิบ้าง เสียงสัตว์ร้องบ้าง สลับไปมาไม่หยุดหย่อน จวบจนกระทั่งเช้าถึงเงียบลงได้

ชายคนที่ปล่อยของเปิดประตูออก พลางเดินสำรวจด้านนอกแล้วชวนให้ดูซากเสือตัวหนึ่งแล้วชี้ให้ดูที่คอ “เห็นไหม เศษจีวรยังพันรอบคอมันอยู่เลย ตัวที่เหลือคงหนีไปได้ อยู่ข้างในปลอดภัยกว่า เห็นไหม” ชายคนแรกมองหน้าลุงพลางยักคิ้วอย่างมั่นใจ คุยโวต่อ “ผมใช้ควายธนูที่เป็นเส้นผมนั่นแหละออกไปสู้กะมัน ดูสิ เรียบร้อยแล้ว เราปลอดภัยแล้ว เสือหมดแล้ว”

ชายอีกคนที่เงียบมานานก็คลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “แน่ใจหรือเสือมีแต่ข้างนอก”

พูดจบลุงคิดก็เห็นชายคนที่สองกลายร่างเป็นเสือ พลันคำรามเสียงดัง



เมื่อผมเจอผีแม่ม่าย

ถึงแม้ผมจะมีเชื้อสายทางอีสาน เพราะปู่เป็นคนยโสธร แต่พ่อกับแม่ก็อยู่กรุงเทพฯ นานยี่สิบกว่าปีกว่าผมจะได้เกิดมา ผมเกิดตอนท่านทั้งสองอายุสี่สิบกว่า ผมจึงเติบโตมาอย่างเด็กที่ได้รับการอุ้มชูดูแลอย่างดี ผมเคยไปบ้านเกิดพ่อแม่ที่ยโสธรเพียงสองครั้ง ครั้งแรกตอนจัดงานอายุ 72 ให้ปู่และอีกครั้งในงานศพของปู่ จากนั้นก็ไม่เคยไปอีกเลย เรื่องผีแม่ม่ายก็เคยได้ยินข่าวและพ่อก็เคยเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่เคยเจอกับตัว จนกระทั่ง..

พ่อพูดถึงที่ดินผืนที่ปู่ยกให้ ถามผมว่าจะจัดการอย่างไร จะให้ญาติคนอื่น จะขายต่อหรือจะใช้ประโยชน์เองก็ว่าไป อย่าปล่อยทิ้งไว้เลย ผมตอบพ่อว่าจะไปดูและตกลงอย่างไรจะบอกพ่อ ผมตั้งใจไปดูสภาพแวดล้อม หากขายได้ก็จะขายทิ้ง เอาเงินมาลงทุนทำธุรกิจของผมต่อจะดีกว่า แต่หากทำอย่างอื่นได้ก็จะทำ

ตอนนั้นผมอายุ 35 ปีแล้ว บอกตามตรงวันแรกที่ไปถึงที่นั่นผมไม่ประทับใจเลย อากาศก็ร้อน รอบตัวดูแห้งแล้งไปหมดในเมื่อรวมๆ กับความไม่สะดวกสบายที่มีอยู่รอบตัว ผมจึงตั้งใจว่าจะอยู่ทำธุระให้เสร็จก่อนแล้วจะรีบกลับ

ที่ดินของปู่ผืนนี้ก็ไม่มากอะไร แค่ไร่เศษๆ ปลูกบ้านครึ่งอิฐครึ่งปูน มีสารพัดต้นไม้ปลูกจนดูรกในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ผู้คนส่วนใหญ่มีอาชีพทำนาทำไร่กัน บ้านปู่ดูดีมีฐานะที่สุด เพราะปู่เป็นข้าราชการตำแหน่งสูงพอสมควร ได้รับการนับถือมากมาย พลอยตกมาถึงผมด้วยเมื่อผมไปถึง ด้วยเหตุนี้บ้านนี้จึงดูศักดิ์สิทธิ์ในสายตาของชาวบ้าน แต่เพราะทิ้งรกร้างไว้นาน ปู่เคยให้ญาติมาอยู่และเคยให้เช่ามาก่อน แต่ก็นานมากแล้ว

เมื่อผมไปถึงจึงต้องจ้างคนมาทำความสะอาดอยู่หลายวันกว่าจะเข้าอยู่ได้ ระหว่างนั้นก็พักโรงแรมที่ตัวจังหวัดไปพลางๆ ผมไม่ได้พักบ้านญาติ เนื่องจากห่างกันนาน ไม่ได้ติดต่อ และอยากได้ความเป็นส่วนตัว ผมเพียงให้ญาติคนนั้นช่วยหาคนซื้อให้ โดยให้ค่านายหน้าเขา เมื่อตกลงกันได้เรื่องการว่าจ้างเขา ผมก็เตรียมตัวกลับ เขาถามผมสั้นๆ ว่า “ปัดกวาดเช็ดถูเรียบร้อยแล้ว ไม่ลองเข้าไปพักเหรอ บ้านหลังนี้ปู่รักมากนะ”

ผมนึกถึงปู่ขึ้นมา ท่านให้เป็นสมบัติของผม ผมก็คิดจะขายทิ้ง จะไม่ใจดำไปหน่อยหรือ น่าจะเข้าไปดูสักหน่อย

เมื่อไปถึงครั้งที่สอง ความรู้สึกต่างกับครั้งแรกที่เห็น บ้านที่สะอาดสะอ้าน หญ้าที่รกสูง ถูกถากออกหมด กำแพงรั้วที่เป็นผนังปูนสูงแตกต่างจากบ้านอื่นก็ได้รับการปัดกวาดทำความสะอาดพร้อมกับตัวบ้านที่ดูเอี่ยมอ่องเกินค่าจ้างไม่กี่ร้อยบาท ผมก้าวเข้าบ้านด้วยความรู้สึกประหลาดชอบกล ใจหนึ่งนึกถึงอายุของมันที่มากกว่าสามสิบปี อีกใจก็นึกถึงปู่ที่เคยอยู่อาศัย ปู่ปลูกบ้านหลังนี้ก่อนเกษียณไม่กี่ปี ปู่มีบ้านในตัวจังหวัดอยู่กับย่า แต่ปู่ชอบมาอยู่คนเดียวเวลาว่างหรือต้องการพักผ่อน โดยเฉพาะช่วงสิบปีก่อนเสียชีวิต มีแค่สองปีหลังที่ต้องเทียวไปโรงพยาบาล ปู่จึงให้คนเช่าและญาติมาอยู่อย่างที่เล่าไป

ผมตัดสินใจนอนที่บ้านหลังนี้สักคืนสองคืน การนอนพักมาพร้อมกับข่าวผีแม่ม่ายที่ลือไปทั่ว ช่วงที่มาใหม่ๆ ก็ได้ยิน แต่ผมไม่สนใจ ผมมองว่าเหลวไหล งมงาย ไร้สาระ แต่ตอนที่จะนอนคืนนั้นญาติบอกให้ผมทาลิปสติกก่อนนอน ทาเล็บและใส่ผ้าถุง

“ไม่งั้นผีแม่ม่ายจะมาเอาตัวไป” ญาติบอก

ผมหัวเราะ “งมงายไม่เข้าเรื่อง ผมไม่กลัวหรอก มาสิ จะจับทำผัว” พูดจบก็หัวเราะ

ญาติมองผมไม่สบอารมณ์นัก ได้ยินเขาพูดก่อนออกจากบ้านไป “ปากดีนัก ระวังจะเจอดี”

ผมหัวเราะฮึๆ แล้วก็เข้านอน ผมหลับตามปกติ รู้สึกตัวตื่นตอนปวดปัสสาวะกลางดึก แต่ห้องน้ำชั้นบนน้ำไม่ไหล ต้องลงมาชั้นล่าง ผมสะลึมสะลืองัวเงียลงมาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าต่างมองมาที่ผม ผมสะดุ้งตกใจ เข้ามาได้ไงเนี่ย!

ทว่าเธอกลับพุ่งตรงมาที่ผมพลางตะโกนว่า จะจับกูทำเมียหรือ ตาเธอเบิกโพลง แล้วเธอก็คว้าหมับเข้าที่คอผมบีบอย่างแรง มือเธอเย็นมากแต่ที่ผมรู้สึกที่สุดก็คือความเจ็บพอๆ กับความกลัว ต้องเป็นผีแม่ม่ายแน่ๆ ผมคิดแล้วพยายามสะบัดตัวให้หลุด ทว่ามือนั้นเหมือนคีมที่บีบคออย่างแรงไม่ยอมปล่อย

ผมนึกถึงปู่ขึ้นมา ปู่ช่วยด้วย ผมยังไม่อยากตาย!

ทันใดนั้นเองก็ปรากฏร่างปู่ผมขึ้น ปู่ตรงเข้ามากระชากผมผีแม่ม่ายนั้นอย่างแรงจนหงายหลังล้มลงกับพื้น ปู่ตวาดว่า “ไปให้ไกลจากบ้านกู!!”

แล้วผีแม่ม่ายก็หายไปทันที ผมตั้งสติได้ รีบหันมาที่ปู่ ปู่ก็ยิ้มให้ผมอย่างรักใคร่ นาทีนั้นผมน้ำตาแทบไหล ผมจะขายบ้านของปู่ แต่ปู่กลับไม่โกรธผม

หลังคืนนั้นผมยกเลิกการขายบ้านปู่ ทุกวันนี้บ้านหลังนี้ก็ยังอยู่ ปีหนึ่งผมจะไปนอนพักอย่างน้อยก็สองสามอาทิตย์และเลิกดูถูกความเชื่อทั้งหมดทั้งมวล ใครเจอกับตัวอย่างผมก็คงคิดแบบผมแหละ





ไอ้ทอง

เรื่องที่ผมจะเล่านี้เป็นเรื่องของนกครับ ไม่ใช่นกตัวเองเสียด้วย แต่เป็นนกของคนข้างบ้าน มันชื่อว่าไอ้ทองครับ

ไอ้ทองที่ว่าถ้าให้เดาจากชื่อคงเดากันถูกว่ามันคือนกขุนทอง ที่นิยมเลี้ยงเพื่อเป็นเพื่อนเล่นแก้เหงา

บางตัวที่เลียนเสียงเก่งๆ ก็จดจำและเลียนเสียงพูดของมนุษย์ได้ชนิดที่ว่าเหมือนเปี๊ยบ ผมยังเคยเห็นไอ้ตัวที่เขาเลี้ยงตามร้านอาหาร มันท่องเมนูอาหารได้หลายรายการเป็นที่สนุกสนานบันเทิงเริงใจของลูกค้าที่เข้ามาซื้อของเป็นอย่างยิ่ง บางตัวที่ผมเคยได้ยินทำได้กระทั่งร้องเพลง ไอ จาม เห่า เลียนเสียงสตาร์ตรถ เสียงเปิดปิดประตู หยั่งกะเครื่องบันทึกเสียงไม่มีผิด

ส่วนไอ้ทอง นกขุนทองที่แขวนกรงอยู่หน้าบ้านผมตอนนี้ มันไม่ค่อยเลียนเสียงแปลกประหลาดอะไร แต่ชอบเลียนเสียงเจ้าของของมันครับ แกมีชื่อว่ายายพร ยายพรรักไอ้ทองมาก เพราะตั้งแต่สามีแกตายไป แกก็อยู่บ้านเหงาๆในช่วงกลางวัน เพราะลูกสาวกับลูกเขยไปทำงานไม่ค่อยมีใครคุยด้วย บางวันแกก็เดินมาคุยกับแม่ผมบ้าง แต่เนื่องจากแม่ผมก็ยังทำงานช่วยมหาวิทยาลัยอยู่แม้เกษียณ ก็เลยไม่ค่อยได้อยู่เป็นเพื่อนยายพรเท่าไหร่

แกสอนประโยคเด็ดให้ไอ้ทองหลายประโยคอย่าง เห็นงานเป็นลมเห็นนมสู้ตาย อย่านอนตื่นสาย อย่าอายทำกินอย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา ขี้เกียจตัวเป็นขนระวังจะจนไปทั้งชาติ ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว เราก็เดาๆ กันได้ล่ะครับ ว่าแกตั้งใจจะส่งสารเหล่านี้ให้ลูกเขยที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับแกมาตลอดนั่นเอง

ลูกสาวยายพรทำงานบริษัท ไปเช้ากลับเย็น ลูกเขยยายพรเป็นคนขายผลไม้รถเข็นขายบ้างไม่ขายบ้างแล้วแต่อารมณ์ วันไหนขี้เกียจไปก็ไม่ไป มีข้ออ้างสารพัด ปวดแขน ปวดขา ปวดหัว วันพุธขายไม่ดี วันเสาร์คนไม่เดิน วันหวยออกคนไม่ค่อยซื้อผลไม้ นอนอยู่บ้านกินขนมดูทีวีไปวันๆ เสื้อผ้าจานชามไม่เคยช่วยซักช่วยล้าง บางทีก็กองไว้กลางบ้าน โดยไม่สนใจว่าเมียจะทำงานกลับมาเหนื่อยแค่ไหน ลูกสาวยายพรก็ไม่เคยปริปากบ่น มาก็เก็บก็ทำเอง เพราะยายพรเองด้วยความหมั่นไส้ลูกเขยก็ไม่ยอมทำให้ จะด่าก็เกรงใจลูก เลยใช้วิธีแดกดันและแขวะผ่านปากไอ้ทองแทน

ยายพรนี้อยู่บ้านลูกสาวก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ แกเป็นเท้าแชร์ที่มีคนเชื่อถือมาก แกบริหารวงแชร์ในหมู่บ้านอยู่ถึงสามวง แต่ละวงหนักๆ ทั้งนั้น หลักหมื่นหลักแสน และก็มีรายได้จากการเล่นแชร์มากกว่าเงินเดือนลูกสาวเสียอีก ทำให้บางทีแกก็ต้องเป็นฝ่ายช่วยเหลือออกค่าโน่นค่านี่ให้ และเวลาที่แกไม่อยู่ แกกลัวลูกเขยจะทำร้าย ไอ้ทองก็จะเอาไอ้ทองมาฝากแขวนที่บ้านผมประจำ บางทีไม่มีใครอยู่ก็เอาแขวนไว้เฉยๆ พวกเราเลยได้ยินประโยคใหม่ๆ อยู่เรื่อยและก็พากันหัวเราะชอบใจ แต่ผมว่าถ้าลูกเขยยายพรได้ยินคงไม่ขำด้วยแน่ๆ นอกจากนี้ยายพรยังรักต้นชวนชมต้นใหญ่ของแกมาก แกปลูกลงในกระถางมังกรใบใหญ่ วางบนพื้นดินใกล้กำแพงบ้านเรา ยังฝากบ่อยๆ ว่าถ้าแกไม่อยู่ฝากรดน้ำบ้าง ซึ่งแม่ผมก็รดให้บ่อยๆ จนออกดอกสีชมพูงามสะพรั่งเป็นที่น่าเชิดหน้าชูตายายพร

ต่อมาบ้านเราก็ต้องสะดุ้งตื่นกันกลางดึกเพราะได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งโวยวายดังมาจากบ้านยายพร เป็นเสียงยายพรกับลูกเขยทะเลาะกันดังลั่น และได้ยินเสียงลูกสาวร้องห้ามเป็นระยะ

ตามวิสัยเพื่อนบ้านที่ดีก็ต้องสอดส่องดูแลกัน ผมกับแม่เลยพากันเดินไปแอบฟังข้างกำแพงจนได้ความว่า เจ้าลูกเขยยายพรอยากได้มอเตอร์ไซค์ใหม่ เลยบอกให้เมียขอเงินแม่มาออกรถให้หน่อย เมียก็ว่าง่ายเดินไปขอเงินแม่ซื้อมอเตอร์ไซค์ใหม่ให้สามี ทีนี้ไอ้ที่สะสมมาเหมือนระเบิดเวลามันก็เลยระเบิดตูม

ยายพรด่าลูกเขยไฟแลบที่แบบสุภาพและหยาบคาย เนื้อหาหลักๆ ก็คือเรื่องที่ทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพาย ขี้เกียจสันหลังยาวเป็นภาระให้ลูกสาวแก นี่แหละ ซึ่งก็คงแทงใจดำเจ้าหนุ่มนั่นจนทนไม่ไหว เดินออกจากบ้านแล้วคว้ารถมอเตอร์ไซค์คันเก่าขับออกไป

หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เห็นยายพรอีกเลย ลูกสาวยายพรว่าเป็นห่วงแม่เพราะเพิ่งบ่นว่ามีเรื่องกับคนในวงแชร์สองสามคนเรื่องเงินๆ ทองๆ ติดต่อไปที่บ้านตจว.ก็ไม่มีใครเห็น ส่วนลูกเขยยายพรกลับมาอยู่บ้านได้สองสามวันก็หายหน้าไป โดยก่อนหน้านั้นเอากรงไอ้ทองมาแขวนไว้หน้าบ้านผมโดยไม่บอกอะไรสักอย่าง

สุดท้ายแล้ว ผมและแม่ตัดสินใจพากันไปแจ้งความโดยโกหกตำรวจว่าได้กลิ่นเหม็นเน่าแปลกๆ ลอยออกมาจากข้างบ้านและสงสัยว่าจะเป็นบริเวณใต้กระถางมังกรที่ปลูกชวนชมสีชมพูสวยต้นนั้นแหละ แต่ก็ลังเลกันนิดหน่อยว่าจะเล่าดีไหม ว่าเหตุผลจริงๆ แล้วที่เราแน่ใจเรื่องศพยายพร ก็เพราะเสียงไอ้ทองที่มันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนยายพรเปี๊ยบทุกคืนตอนตีหนึ่งว่า

"เอากูออกไปที กูอยู่ใต้กระถางชวนชม"



บลูวาฬมรณะ

ต้นอ้อเปิดดูถ่ายทอดสดเด็กสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าจอด้วยความรู้สึกร้อนๆหนาวๆ ใจหนึ่งเธอก็ภาวนาว่า สิ่งที่จะเห็นในไลฟ์น่าจะแค่ภาพของเด็กสาวรุ่นเดียวกับเธอที่ถูกบุคคลลึกลับบังคับให้ทำอะไรแปลกๆถ่ายทอดสดอย่างที่เธอเคยเห็นหลายคนทำมาแล้ว ทั้งกรีดข้อมือ เปลือยอก เอาบุหรี่ติดไฟจี้หน้าผากตัวเอง เอากรรไกรตัดติ่งหู เอาเข็มเจาะทะลุจมูก…ใช่ ที่ว่ามาทั้งหมดที่เธอเคยเห็นนั้นล้วนแต่เลวร้าย แต่สิ่งที่เธอกำลังกลัวนี้เลวร้ายยิ่งกว่า

เด็กสาวในไลฟ์มีท่าทางหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น มองไปรอบๆ ตัว ดูเหมือนเธอคลิกเปิดอะไรสักอย่างในหน้าจอคอมพ์อ่าน ก่อนที่จะ ยกสองมือขึ้นปิดปากร้องไห้โฮลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างด้านหลังคล้องเชือกกับเหล็กดัดด้านหลังแล้วทำบ่วงแขวนคอตัวเอง

ในเวลานี้หลายคนที่กำลังดูถ่ายทอดสดอยู่ก็พากันตกใจและเอะอะถามกันว่ารู้หรือไม่ว่าเด็กหญิงคนนี้อยู่ที่ไหน หลายคนก็พากันบอกว่าจะโทร.แจ้งความ แต่ก็มีบางส่วนที่ร้องเชียร์ให้เธอฆ่าตัวตายให้สำเร็จ ในขณะที่อีกส่วนก็เชื่อว่าสิ่งที่กำลังดูเป็นเรื่องหลอกลวงแหกตากัน เป็นการแสดงละคร ต้นอ้อเบิกตาโพลงตัวสั่น น้ำตาไหลพราก จ้องมองเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังดิ้นทุรนทุรายตาไม่กะพริบ เธอไม่ได้อยากดูของพวกนี้เลย แต่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

จนกระทั่งร่างของเด็กสาวในจอกระตุกเป็นจังหวะ ห่างขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขาดใจตายไป หลังจากนั้นต้นอ้อยังคงจ้องมองเด็กสาวที่เพิ่งกลายเป็นศพไปต่อหน้าต่อตาอยู่อีกนานราวห้านาที จึงมีคนบุกเข้าไปในห้องนั้น ยกร่างไร้วิญญาณออกจากเส้นเชือก และใครคนหนึ่งก็เดินมาปิดกล้องตัดสัญญาณ

ต้นอ้อร้องไห้โฮ เธอรู้ดีว่าอีกไม่นานหลังจากนี้เธอก็คงไม่ต่างไปจากเด็กสาวที่เพิ่งดูไปเมื่อครู่ เพราะเธอเองก็ตกเป็นเหยื่อของเกมบลูวาฬด้วยเช่นกัน และหากยังไม่มีใครที่สามารถจะคิดวิธีตัดวงจรหรือแก้ไขปัญหานี้ได้ ก็คงมีคนอีกจำนวนมากที่ต้องตายอย่างเด็กสาวนั่น

เรื่องมันเริ่มมาจากเมื่อราวเดือนก่อน เธอได้รับข้อความจากคนแปลกหน้า ส่งมาทางกล่องข้อความในเฟซบุ๊ก เนื่องจากรูปโปรไฟล์ก็เป็นเด็กสาวหน้าตาดีอายุเท่าๆ กัน ต้นอ้อเลยเข้าใจว่า อาจจะเป็นเพื่อนของเพื่อนขอแอดเข้ามา เธอเลยกดอ่านข้อความนั้นอย่างง่ายดาย และเมื่อเห็นเป็นภาพวาฬสีน้ำเงินที่กำลังลอยอยู่บนฟ้า ทีแรกก็ประหลาดใจพอสมควร เพราะนอกจากรูปนั้นแล้วก็ไม่มีข้อความอื่นใดที่พยายามจะสื่อสารกับเธออีก ต้นอ้อดูภาพนั้นยังคิดว่าภาพสวยดี แต่แล้วก็หมดความสนใจ ปิดข้อความแล้วไปทำอย่างอื่นจนลืมเรื่องภาพนั้นไปสิ้น

จนกระทั่งวันต่อมา ต้นอ้อก็ได้เห็นรายงานข่าวต่างประเทศ ว่าทางการรัสเซียเปิดเผยข้อมูลการฆ่าตัวตายต่อเนื่องกันของวัยรุ่นรัสเซียจำนวนมากกว่า 130 คน ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกันอย่างน่าประหลาด ว่าน่าจะมาจากเกมมรณะที่มีชื่อว่าบลูวาฬ

โดยเหยื่อในเกมนี้จะเป็นวัยรุ่นหน้าตาดีหรือมาจากครอบครัวที่มีฐานะดี ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย เหยื่อจะได้รับข้อความที่มีรูปวาฬสีน้ำเงินขนาดมหึมาลอยอยู่บนฟ้า โทนของภาพแสดงความรู้สึกเหงา อ้างว้างโดดเดี่ยว เหยื่อที่ได้รับและเปิดดู จะมีการติดต่อลึกลับเข้ามาทางกล่องข้อความหรือโทรศัพท์ บอกว่าได้เข้ามาอยู่ในเกมแล้ว และถ้าอยากรอดชีวิต ต้องทำภารกิจให้ครบ 50 ข้อ ตามโจทย์ที่จะส่งให้มาเรื่อยๆ และห้ามเล่าให้ใครฟัง ไม่อย่างนั้นจะถูกผู้จัดเกมตามไปฆ่าอย่างทารุณ ทำให้เหยื่อเกิดความกลัวต้องยอมทำตาม และหลายคนที่รอดชีวิตระบุว่า จะมีช่วงเวลาที่รู้สึกเหมือนถูกสะกดให้เชื่อว่าโลกนี้เลวร้าย ต้องฆ่าตัวตายเพื่อไปพบโลกใหม่ที่ดีกว่าเดิม อย่างไรก็ดี เกมนี้จะทำอันตรายใครไม่ได้หากผู้นั้นไม่เปิดดูรูปที่ส่งมา

ต้นอ้อฟังข่าวแล้วรู้สึกวูบในใจเหงื่อแตกเต็มตัว รีบลนลานยกรีโมตทีวีปิดข่าว เพราะรู้สึกเหมือนอาถรรพ์หรือโชคร้ายจะโดดออกมาจากทีวีหากรอฟังจนข่าวจบ นี่มันเรื่องบังเอิญละมั้ง รูปวาฬสีน้ำเงินนั่น อาจจะมีเพื่อนสักคนอวตารโปรไฟล์เฟซบุ๊กแล้วส่งมาแกล้งเธอก็ได้

วันนั้นเอง ที่ต้นอ้อเริ่มได้รับข้อความลึกลับจากคนที่ส่งรูปวาฬสีน้ำเงินให้เธอ

“ขอต้อนรับคุณต้นอ้อ ผู้เล่นคนใหม่ สาวน้อยอายุ 14 ปี เข้าสู่เกมบลูวาฬของเรา ทำให้ครบ 50 ข้อตามที่เราสั่ง หากข้ามข้อใดข้อหนึ่ง เราจะตามไปหาคุณถึงที่บ้าน และจัดการปิดเกมให้กับคุณเหมือนผู้เล่นเหล่านี้ เกมนี้ไม่มีรางวัลให้ แต่เราจะไว้ชีวิตคุณหากทำสำเร็จ”

หลังจากนั้นปรากฏเป็นภาพถ่ายอันน่าสยดสยอง ศพของวัยรุ่นหลายคนที่สภาพศพยับเยิน เลือดนองแดงฉานเต็มภาพไปหมด ต้นอ้อร้องวี้ดออกมา หน้าซีดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวถึงที่สุด

“ภารกิจแรกของคุณต้นอ้อ…โยนแมวของคุณลงมาทางหน้าต่าง”

เด็กสาวใจสั่นน้ำตาคลอ หันไปมองแมวสีเทาที่นอนอยู่บนโต๊ะหนังสือของเธอด้วยความรู้สึกสับสน
 
จริงๆ แล้ว บ้านเธอก็มีแค่สองชั้น ห้องของต้นอ้ออยู่ชั้นสอง เธอลุกขึ้นมองลงไปด้านล่างหน้าต่าง เป็นว่าก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่ แถมเจ้า เหมียวก็โดดหนีไปเที่ยวทางนี้อยู่บ่อยๆ ต้นอ้อได้ยินเสียงเตือนว่ามีข้อความในกล่องแช็ตเข้า เธอรีบหันไปมอง ก็เห็นข้อความส่งมาบอกให้รีบทำตามคำสั่งข้อที่ 1 ภายใน 10 วินาทีแล้วข้อความต่อมาเป็นตัวเลขขึ้นมาติดๆ กัน 10 9 8 7…

ต้นอ้อลนลานคว้าแมวของเธอโยนออกไปนอกหน้าต่างทันที เจ้าเหมียวดูตื่นตกใจนิดหน่อย แต่ก็สามารถพลิกตัวลงยืนที่พื้นได้อย่างสวัสดิภาพ และงงงวย เด็กสาวมองตามแล้วถอนหายใจโล่งอก ตัวเลขนับถอยหลังหยุดลง หลังจากนั้นข้อความขึ้นว่า “ภารกิจที่ 1 สำเร็จ”

เด็กสาวทั้งโล่งใจทั้งใจหาย ทีแรกเธอก็ก้ำกึ่งว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องอำกัน แต่ใครคนนั้นรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้เธอได้ทำตามคำสั่งแล้วจริงๆ ต้นอ้อ มองไปรอบตัวอย่างหวาดๆ รู้สึกเหมือนมีดวงตาลึกลับกำลังเฝ้ามองเธออยู่จากที่ไหนสักแห่ง

หลังจากนั้น “บลูวาฬ” ก็ทยอยสั่งให้เธอทำสิ่งต่างๆ ยากบ้าง ง่ายบ้าง วันละ 1 คำสั่ง เช่น ไม่ใส่กางเกงในไปโรงเรียน เต้นโชว์ในไลฟ์ เฟซบุ๊ก เอามีดกรีดต้นขาเป็นรูปหัวใจเล็กๆ ด้วยความ กลัว ต้นอ้อก็ยอมทำตาม ในระหว่างนี้ ก็เริ่มมีข่าวลือแพร่สะพัดเกมบลูวาฬได้แพร่เข้ามาในประเทศไทยแล้ว และเริ่มมีเด็กวัยรุ่นหลายคนเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย ตอนนี้ตำรวจกำลังติดตามหาต้นทางของคนที่ควบคุมเกมนี้ว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน และมีวัตถุประสงค์อย่างไรกันแน่

ข่าวยังรายงานต่อไปอีกว่า ในรัสเซียได้พบตัวชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่ร่วมขบวนการบลูวาฬ เขาปฏิเสธที่จะให้การซัดทอดผู้ร่วมขบวนการ คนอื่นๆ และกล่าวว่า เขาไม่เคยล่อหลอกเด็กๆ ที่ฆ่าตัวตายเหล่านั้น เขาเพียงเสนอสิ่งที่เด็กๆ เหล่านั้นขาดและต้องการ นั่นคือความรู้สึกว่ามีใครสักคนต้องการและใส่ใจ รวมถึงเพื่อนพ้องที่เข้าใจ ชายคนนั้นยังว่า เขาได้มอบโอกาสให้เด็กวัยรุ่นเหล่านั้นได้เลือกเส้นทางของตัวเองในโลกใหม่หลังความตายอีกด้วย

ถึงตอนนี้ต้นอ้อรู้สึกแปลกไป ส่วนหนึ่งก็ดีใจที่เรื่องที่เธอถูกกระทำอยู่นี้กำลังเป็นที่รับรู้และอาจได้รับความช่วยเหลือในเร็ววัน แต่อีกใจหนึ่งก็กลับ รู้สึกโหวงๆ เสียดายอะไรบางอย่างที่เธอก็อธิบายไม่ได้ ตอนนี้เธอทำภารกิจมาได้ 40 อย่างแล้ว อีกเพียง 10 อย่างก็จะได้เป็นไทแก่ตัว บลูวาฬทำให้เธอรู้สึกว่า สิ่งต่างๆ ที่ถูกสั่งให้ทำบลูวาฬต้องการให้เธอได้เรียนรู้ว่าโลกนี้โหดร้ายแค่ไหน ทุกครั้งที่เธอไลฟ์หรือโพสต์การทำร้ายตัวเอง การเต้น หรือการถ่ายโป๊ ข้อความที่ส่งเข้ามาในเวลาเหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยข้อความที่ดูถูกเหยียดหยาม ล้อเลียน ด่าทอ กว่าครึ่งเชียร์ให้เธอทำมันให้เลวร้ายลงไปอีก ทำให้รุนแรงขึ้น โป๊ขึ้น โหดขึ้น เกินกว่าคำสั่งของบลูวาฬ แทบไม่มีใครในนั้นที่ใส่ใจห่วงใยเธอจริงๆ เลยสักคน ไม่มีใครถามว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ไม่มีเพื่อนคนไหนพยายามจะช่วย

บลูวาฬเน้นความคิดนั้นให้กับเธออีกครั้ง ว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เป็นความทุกข์ เป็น คำสาปของมวลมนุษยชาติ คนที่พ้นจากโลกนี้ไปได้เร็วกว่าคือคนที่โชคดีกว่า บลูวาฬสอนให้เธอเชื่อว่าการฆ่าตัวตายของเพื่อนๆ ที่ทำไปก่อนหน้านั้นเป็นทางเลือกที่อิสรเสรี และเพื่อนๆ ที่ถูกเลือกสรรแล้วเหล่านั้นก็กำลังรอเพื่อนใหม่ ให้ไปสมทบอยู่ในโลกเดียวกัน

ต้นอ้อน้ำตารื้น สิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจเธออยู่คือไลฟ์สดเด็กหญิงที่ผูกคอตายที่เธอเคยถูกบังคับให้ดูเป็นภารกิจหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้นั้น ดูไม่มีความสุขหรือเต็มใจจะตายอย่างที่บลูวาฬว่าไว้เลย ดูเหมือนเธอจำใจต้องทำเพราะอะไรสักอยางที่มากับข้อความหน้าจอคอมพิวเตอร์มากกว่า

จนวันต่อมา ขณะที่ต้นอ้อนั่งรอคำสั่งภารกิจต่อไปจากบลูวาฬที่หน้าจอ เพื่อนร่วมชั้นที่เคยสนิทกับต้นอ้อ แนนนี่ ก็ทักเข้ามาพอดี แนนนี่บอกว่าได้รับข้อความลึกลับจากคนที่ไม่รู้จัก แต่ไม่กล้าเปิดดู กลัวจะเป็นข้อความต้องคำสาปเหมือนที่เห็นในข่าว

ต้นอ้อหน้าชา ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ในขณะที่บลูวาฬส่งคำสั่งที่ 41 มาให้พอดี “ให้เลือกระหว่างปล่อยให้แนนนี่เปิดข้อความอ่านแล้วเข้าสู่เกม หรือจบตรงนี้ด้วยการตอบตกลง เพื่อแลกกับ 9 ข้อที่เหลือ แนนนี่จะได้ไปสู่โลกใหม่ทันที”

ทางเลือกช่างน้อยนิด ในที่สุดต้นอ้อเลือกทางที่ไม่ต้องทุกข์ทรมานให้เพื่อนด้วยการตอบตกลง และสักพักภาพบนจอก็ปรากฏภาพศพของแนนนี่ขึ้นมา เพื่อนรักนอนจมกองเลือดตัวแดงฉาน ดวงตาเบิกค้าง ภาพนั้นน่ากลัวจนต้นอ้อหัวใจกระตุก และเหมือนจะได้สติขึ้นมา “นี่เราทำอะไรลงไป”

เด็กสาวตั้งสติได้ ทั้งๆ ที่ร้องไห้ด้วยความตกใจกลัวและรู้สึกผิด เธอกำลังจะวิ่งลงไปบอกพ่อแม่เพื่อแจ้งความจับบลูวาฬ แต่ข้อความต่อไปก็ปรากฏขึ้นมาก่อน

เป็นภาพแม่ของเธอกำลังนอนหลับอยู่อีกห้อง “ภารกิจสุดท้าย เปิดวิดิโอไลฟ์แบบสาธารณะ และแขวนคอตาย หรือเลือกให้เราปลดปล่อยแม่ของคุณ”

ภาพถ่ายแม่ที่กำลังนอนถูกส่งเข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่ต้นอ้อร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว ภาพนั้นดูราวกับว่าใครบางคนกำลังเข้าใกล้แม่ของเธอไปเรื่อยๆ ในขณะที่ตัวเลขเริ่มนับถอยหลังจาก 20 คนที่ชมไลฟ์สดมองเห็นเธอหยิบเชือกที่เตรียมไว้มามัดกับเหล็กดัดแล้วค่อยๆ คล้องเข้ากับคอตัวเอง

ต้นอ้อร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะอ่านคอมเมนต์สุดท้ายใต้วิดีโอ

“พวกสิ้นคิดเรียกร้องความสนใจอีกแล้ว แน่จริงแขวนเลยดิ เอาเลย เอาให้ตายนะ เอาเลย”


ข่าวสดออนไลน์
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #35 เมื่อ: 19 กันยายน 2560 14:41:44 »




เรื่องที่อยากบอก

แอนตายแล้ว ผมเฝ้าบอกตัวเองเช่นนี้ บอกมาตลอดสองเดือน บอกทุกครั้งที่จะกินข้าว เข้านอน นั่งดูทีวี อยู่ในบ้านที่เราร่วมกันเก็บเงินมาซื้อ หมายมั่นปั้นมือจะสร้างชีวิต สร้างครอบครัวร่วมกัน จะมีลูกด้วยกันสักสองคน แต่ทุกอย่างก็พังทลายลงไปแล้ว

เวลาที่ยากลำบาก ทรมานที่สุดคือตอนเช้า เมื่อตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงอย่างโดดเดี่ยว ในบางวันยังเผลอคิดว่าแอนแค่เข้าห้องน้ำ รอเป็นนานสองนานก็ยังไม่เดินออกมา จนร้องเรียกเธอออกไปแล้ว หูได้ยินเสียงตัวเองเรียกชื่อแอน จึงนึกได้ว่ แอนไม่มีวันออกมาจากห้องน้ำหรือนอนเคียงข้างผมบนเตียงหลังนี้อีกแล้ว

เวลาเพียงสามปีที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ช่างเป็นความหอมหวานงดงามที่แสนสั้นเหมือนช่วงชีวิตผีเสื้อปีกสวย ผมรู้สึกว่าเรากอดกันน้อยเกินไป หอมกันน้อยเกินไป และกินข้าวร่วมกันน้อยเกินไป อันที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ไม่มีใครผิด แต่ผมกลับโทษลูก ลูกที่เราทั้งคู่ไม่มีวันได้พบหน้าหรืออุ้มกอดให้สมใจได้ เพราะได้ตายจากไปพร้อมกับแม่ของแกเสียแล้วด้วยอายุครรภ์เพียงห้าเดือน แอนอุ้มท้องต่อทั้งๆ ที่หมอแนะนำให้เอาออกเพราะเด็กไม่สมบูรณ์ แอนรู้อยู่เต็มอกว่าอาจถึงตาย แต่ก็เสี่ยง เรื่องนี้ทำให้ผมโกรธและโทษเด็กนรกนั่นเมื่อแอนจากไปแล้ว

เวลาผ่านไป เหมือนมันไม่เคยผ่านไป สองเดือนเต็มที่ผมทำใจไม่เคยได้ แถมยังรู้สึกว่าแอนยังคงเดินวนเวียนอยู่ในบ้านของเรา หลายคนขอร้องให้ผมย้ายบ้าน ขายบ้านทิ้งซะ แต่ผมทิ้งแอนไม่ได้ ความทรงจำเกี่ยวกับแอนทั้งหมดยังคงอยู่ที่นี่ ยังอยู่กับบ้าน อยู่กับผมทุกชั่วลมหายใจ ผมจะทิ้งไปได้อย่างไร ผมคุยกับผู้คนน้อยลงเลิกใช้โซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก ทั้งไลน์ เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ อินสตาแกรม จนใครต่อใครเป็นห่วง บางคนถึงกับตามมาเยี่ยมหาที่บ้าน แม้กระทั่งคนที่ไม่ยอมมาหาเพราะกลัวผีขึ้นสมองอย่างอี๊ดน้องสาวผมมันก็ยังมา

อี๊ดมันรู้สึกได้จากน้ำเสียงของผมทางโทรศัพท์ ว่ากำลังอาการหนักเลยเป็นห่วง และได้รับคำสั่งจากแม่ให้มาอยู่เป็นเพื่อนผมสักพัก และอี๊ดนี่แหละที่ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้คิดไปเองเรื่องแอน...

ทันทีที่ไอ้อี๊ดก้าวเข้ามาในบ้าน มันก็สะดุ้งเฮือก เหงื่อแตกหน้าซีดทันที ลืมเล่าไปครับ ไอ้อี๊ดเป็นประเภทคนมีจิตสัมผัส มันกลัวผีแบบขี้ขึ้นสมองเลยล่ะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่ามันก็ดันเป็นคนเห็นผี เห็นเยอะ เห็นจริง เห็นชัวร์กว่าไอ้พวกที่เขาเอาไปออกรายการทีวีเสียอีก เห็นทีไรก็เหงื่อแตกหน้าซีดแบบนี้ทุกทีและนั่นแหละคือเหตุผลที่ผมเบื่อจะทัก รอให้มันเล่าเอง

ก็แปลกที่คราวนี้อี๊ดดันไม่ยอมเล่า ทั้งที่ปกติเจอปุ๊บเล่าปั๊บแถมยังชอบเข้ามาเกาะผมหาพวก เป็นไปได้ว่ามันคงเห็นผมยังอยู่ในอาการโศกเศร้า ไม่ค่อยพร้อมที่จะรับฟัง แต่เมื่อมันอยู่บ้านผมได้สักสามวันมันก็เดินมาหาน้ำตาคลอ ไม่ได้ซึ้งหรอกฮะ มันกลัว

"พี่ต้นๆ พี่ต้นอย่าโกรธหนูนะ" อี๊ดเริ่มอินโทรผมก็รู้เลยว่ามันต้องเห็นแอนแน่ๆ "คือหนูไม่ไหวแล้ว" ว่าแล้วมันก็ร้องไห้โฮออกมา มันว่ามันมาถึงบ้านวันแรกก็เห็นแอนนั่งทำหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา ทีแรกๆ ก็ดูไม่ค่อยสนใจมัน แต่เดินตามผมไปมาทั่วบ้านเหมือนพยายามจะพูดบอกอะไรสักอย่าง เป็นร่างเงาจางๆ สีเทาๆ แต่พอสักพัก แอนคงเริ่มสังเกตเห็นว่าอี๊ดมองเห็นเธอ ทีนี้เลยมาตามอี๊ดแทน

น้องสาวผมด้วยความกลัวผีแต่ก็ห่วงพี่ ไม่เล่าให้พี่ฟัง ใช้วิธีเดินหนีผีเอาเอง ทำเป็นไม่ได้ยินบ้าง เดินออกไปนอกบ้านบ้าง แต่ว่าผีแอนก็ยังคงตามและพยายามพูดอะไรบางอย่างกับเธอ

"แอนรักพี่ต้น พี่แอนเขาพูดประโยคนี้ประโยคเดียวซ้ำไปมา ท่าทางดูกระวนกระวาย ไม่รู้ทำไม" อี๊ดเล่า

ผมได้ยินอย่างนั้น น้ำตาที่แห้งแล้วจู่ๆ ก็ไหลพรั่งลงมาอีก ผมจุดธูปดอกหนึ่ง ปักลงในแจกันดอกไม้ที่แอนชอบ พูดในใจว่า ถ้าหากแอนรับรู้ขอให้รู้ว่าผมก็รักแอนเช่นกัน

แต่ทว่ากลับไม่จบเช่นนั้น อี๊ดบอกว่าแอนยังคงตามมาพูดว่า แอนรักพี่ต้นอยู่เรื่อยๆ ไม่ยอมไปไหน แต่คราวนี้มีเพิ่มเติมคือชี้มือไปที่คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กสีฟ้าของเธอที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ผมกับอี๊ดเลยพากันไปเปิดโน้ตบุ๊กของแอนดู ปรากฏว่า แอนได้พิมพ์จดหมายไว้ฉบับหนึ่ง วางไฟล์ไว้กลางเดสก์ท็อป ชื่อไฟล์ "ถึงพี่ต้น" ในนั้นเขียนไว้ว่า หากการตัดสินใจเก็บลูกไว้มันจบไม่ดี แล้วเธอตายไปเสียก่อน เธอขอโทษ และแอนได้สะสมเงินไว้จำนวนหนึ่งมานานแล้ว ตั้งใจจะเก็บไว้ให้ลูกในอนาคต เธอขอมอบให้ผม โดยเข้าไปจัดการได้ที่บัญชีออนไลน์ของธนาคารหนึ่ง

ผมลองเข้าไปตามที่เธอว่า ก็เห็นว่าระบบมีการขึ้นยูสเซอร์เนมให้อัตโนมัติ แต่พาสเวิร์ดยังว่างไว้ ผมพยายามลองเดาดูว่าเธอจะตั้งรหัสอะไร แต่ก็ผิดสองครั้ง จนครั้งที่สามซึ่งถ้าผิดอีกบัญชีจะถูกระงับ อี๊ดก็พูดขึ้นว่า พี่ต้นจะเดาอะไรอีก พี่แอนเขาบอกมาเป็นสิบๆ รอบแล้ว

ผมนิ่งอึ้งไปแล้วลองกรอก Annrukton แล้ว เอ็นเตอร์...

หน้าจอบัญชีของแอนแสดงขึ้นมาทันที เงินที่เธอสะสมไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว ผมน้ำตาร่วงลงคีย์บอร์ด ตอนที่อี๊ดแตะมือบนบ่าผมร้องไห้สะอึกสะอื้นเช่นกัน "พี่ต้น พี่แอนเขาบอกว่าแอนรักพี่ต้นอีกแล้ว แต่คราวนี้เขายิ้ม แล้วก็เดินหายไปแล้วล่ะ"





งั่งตาแดง

ตั้งแต่ผมกับเมียหมางเมินกันมา ก็ราวๆ สองปีมาแล้ว สองปีที่ผมต้องทนขมขื่นอยู่ร่วมบ้านเดียวกันแต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ห่างกันคนละโลก ทั้งๆ ที่ผมเฝ้าขอโทษเธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

เรื่องมันเริ่มมาจากเมื่อตอนนั้น ที่ทำงานของผมรับน้องๆ นักศึกษามาฝึกงานก่อนจบ ก็มีน้องแหวว น้องนิสิตบัญชี เข้ามาฝึกงานที่แผนกข้างๆ ผม น้องเขาเป็นคนเรียบร้อย น่ารัก และดูขี้อาย หน้าตาก็ธรรมดาครับ ไม่ได้สะสวยโดดเด่นอะไร ตัวเล็กๆ ผิวสองสี แต่เป็นคนใจดีมีน้ำใจ มักจะอาสาช่วยงานคนโน้นคนนี้หรือมีอะไรต่ออะไรมาฝากเพื่อนร่วมงานอยู่เสมอ ก็แน่นอนว่าผมอยู่ใกล้ก็พลอยได้รับอานิสงค์ไปด้วย

ผมเห็นว่าน้องเขามีมิตรจิตมิตรใจกันก็อยากตอบแทนบ้าง ก็เลยอาสาไปส่งเขาตอนเย็นๆ กลับหอ ส่งกันไปมาก็พากันกินข้าวบ้าง ดูหนังบ้าง แหววเป็นคนน่าสงสาร เธอไม่มั่นใจ มักจะรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า การที่มีผมมาคอยเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใยเธอเลยกลายเป็นเรื่องพิเศษขึ้นมา ผมเองเรียนจบ ทำงาน แต่งงานมาหลายปี เรื่องพวกนี้ก็แห้งแล้งจืดจางลงไปมาก ในที่สุดสถานการณ์ก็เลยทำให้ผมกับแหววกลายเป็นคนพิเศษของกันและกัน

ถามว่าถึงไหนไหม จริงๆ ก็ไม่ถึงไหนเท่าไหร่หรอกครับ ว่ากันตรงๆ ก็ยังไม่ได้กันนี่แหละ อย่างมากก็จับมือโอบไหล่ หอมแก้ม แต่ผมดูออกว่าแหววก็แอบหวังกับผมมาก แต่กระนั้นเธอก็วิตกกังวล เครียด รู้สึกผิดไปตามประสาผู้หญิงดีๆ ที่ไม่อยากแย่งสามีคนอื่น

จุดแตกหักมาอยู่ตรงที่แหววดันประสาทเสีย แอบเอาไลน์เมียผมมาแอดแล้วเข้าไปคุยกับเมียผมเอง ขอโทษขอโพยที่เข้ามาเป็นมือที่สาม บอกรู้สึกผิดอย่างงั้นอย่างงี้ เมียผมก็เลยรู้ความจริงว่าที่ผมหายๆ ไปหลังเลิกงานหรือวันหยุดนั่นหายไปไหน เราทะเลาะกันใหญ่โตมาก แล้วก็เสียงของเมียเงียบหายไป

หลังจากวันนั้นแหววไม่มาทำงานอีก ผมก็โกรธจนไม่อยากจะไปตาม ส่วนเมียผมเลิกพูดกับผมไปเลย เลี่ยงได้เลี่ยง เลี่ยงไม่ได้ก็พยักหน้าอือออตามที่จำเป็น เรื่องอย่างว่าไม่ต้องพูดถึง แตะตัวยังไม่ยอมให้แตะ มิหนำซ้ำพ่อแม่เร่งอยากมีหลานอีก ดยที่ผมก็บอกพวกท่านไม่ได้ว่าเพราะอะไร

เล่ามาถึงตอนนี้คุณคงพอนึกออกกันแล้วว่าทำไมถึงขมขื่น ความทุกข์ของผมมันคงเห็นได้ชัดจนขนาดเพื่อนร่วมงานหลายคนที่เอาใจช่วยพากันเป็นห่วง และใครคนหนึ่งก็ได้แนะนำให้ผมรู้จักกับ “งั่งตาแดง”

สารภาพเลยว่าเกิดมาก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ คำว่า งั่ง แบบที่ไม่ได้ใช้ด่าคนว่าโง่หรือซื่อบื้อ งั่งนี้เขาว่าให้คุณทางเสน่ห์ จะดึงดูดเพศตรงข้ามให้เข้ามาหา พี่ที่ทำงานของผมพกงั่งนี่ติดตัวตลอดและก็ควงสาวให้เห็นไม่ซ้ำหน้าจริงๆ เสียด้วย

ผมจ่ายค่าบูชาไป 9,999 บาทถ้วน เพื่อจะได้งั่งมา 1 ตัว เป็นงั่งเนื้อสัมฤทธิ์ ดวงตาประดับพลอยสีแดงก่ำเหมือนเลือด พี่เขาบอกว่าถ้าอยากให้ขลังให้เซ่นด้วยเลือดประจำเดือนผู้หญิง แต่แบบผมไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ จะไปเอาที่ไหน แค่ฟังก็สกปรก

พกได้สองสามวันก็ได้เรื่อง อยู่ดีๆ เพื่อนสาวๆ น่ารักๆ ในเฟซก็พากันทักมาคุยมุ้งมิ้งด้วยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มาที่ทำงานรุ่นน้องน่ารักๆ ทั้งที่มีสามีแล้วและยังไม่มีต่างก็พากันยิ้มหวานให้ บางคนถึงกับชงกาแฟเดินเอามาให้เฉยๆ ทั้งที่ปกติไม่เคยพูดกันด้วยซ้ำ ตอนหลังเลยแค่เอามาใส่ไว้ที่ใต้ที่นอนที่บ้าน เพื่อเรียกเมียของผมให้กลับมาดีกันเหมือนเดิม ไม่เอาคนอื่น เบื่อความวุ่นวายเต็มที

ของเขาแรงจริงๆ ครับ เอางั่งมาใส่ใต้ที่นอนแค่วันแรก เมียผมก็เรียกผมไปกินข้าวฝีมือเธอที่ผมไม่ได้กินมานาน เธอยิ้มให้อย่างที่ไม่ได้เห็นมานานเช่นกัน บรรยากาศในบ้านพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือ คืนนั้นผมได้กลับมากอดเธออีกครั้ง ถึงจะแค่กอดแค่นั้นก็ทำให้จิตใจที่ย่ำแย่ของผมกลับคืนมาสดใสอีกครั้ง

ผมแฮปปี้กับชีวิตมากและตั้งใจว่าต่อไปนี้จะไม่เอาเรื่องปวดหัวมาใส่ตัวอีก แต่เย็นนั้นเอง เมียผมก็เล่าว่าเธอเจอเรื่องแปลกๆ รู้สึกเหมือนมีใครอีกคนอยู่ในบ้าน คอยเดินตาม บางทีเหมือนมีคนแอบดูตอนอาบน้ำ

ผมขนลุกซู่ นึกถึงงั่งตัวนั้น รีบกลับบ้านมาดู ก็ไม่พบตรงที่เดิม เลยออกเดินตามหา ปรากฏว่ามาพบที่พื้นซอกหนึ่งของห้องน้ำ ตามตำราเลยทีเดียว เลยรีบเก็บกลับมาก่อนที่เมียจะเห็น

คืนนั้น ผมกับเมียมีความคืบหน้ามากขึ้น และกำลังจะมีอะไรกัน ระหว่างที่ผมสไลด์ตัวลงต่ำจะทำรักให้เมียด้วยปาก ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดและตัวลอยไปกระแทกฝาดังโครม เมียผมบอกว่าเห็นหน้าผมกลายเป็นหน้าผี ดวงตาสีแดงก่ำแลบลิ้นยาว เลยถีบขาคู่เข้าให้

เรื่องของงั่งนี่มาพีกอีกทีที่ตอนเช้าผมหามันเพื่อจะเอาไปขายต่อหรือโยนทิ้งที่วัดเพราะทนความหลอนไม่ไหว หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไปเจออีกทีก็ตอนที่เมียจะเอาผ้าไปซักแล้วร้องโวยวายว่าตัวอะไรอยู่ในตะกร้ากางเกงในเปื้อนเมนส์ของเธอ …

งั่งตาแดงตัวเดิมนั่นเองครับ พันอยู่กับกางเกงในเมียแน่นทีเดียว





งั่งคู่

เรากับน้องสาวเข้ามาอยู่บ้านในกทม.ได้สักสองปีแล้วค่ะ บ้านนี้แต่เดิมเป็นบ้านของพ่อกับแม่ แต่พ่อกับแม่ไม่ค่อยชอบความจอแจแออัดวุ่นวาย เลยปล่อยให้คนเช่า แล้วพากันย้ายออกไปอยู่ที่บ้านเก่าของปู่ที่อยุธยา ซึ่งสงบและร่มรื่นกว่ามีพื้นที่สวนหลังบ้านกว้างขวาง เรากับน้องก็เกิดและโตที่นั่นแหละจนกระทั่งเราจะเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ พร้อมๆ กับน้องสาวก็สอบเข้าเรียน ม.ปลายโรงเรียนดังได้พอดี พ่อกับแม่เลยพากันย้ายกลับมาอีกรอบ อยู่ยาวมาอีกสิบปี พอพวกเราทำงานกันมีหลักแหล่งดี พ่อกับแม่ก็พากันย้ายกลับไปอยู่บ้านสวนอีก ส่วนพวกเราก็เทียวไปเทียวมาตามจังหวะชีวิตเหมาะ วันเสาร์อาทิตย์บ้าง วันหยุดบ้าง

ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่ไม่ค่อยชอบเรื่องพวกเครื่องรางของขลังอะไรเลย มีก็แต่พระพุทธรูปเอาไว้กราบบูชาและสวดมนต์เวลาก่อนเข้านอนเท่านั้น

ทีนี้ญาติเราคนหนึ่งเป็นลูกอา มาทำงานในกทม. เหมือนกัน แต่เกิดร้อนเงินขึ้นมา เลยมาขอยืมเงินเรากับน้องจำนวนสามหมื่น ซึ่งมากอยู่สำหรับพวกเรา ทีแรกเราปรึกษาพ่อกับแม่แล้ว ท่านก็ว่าให้แล้วแต่เราตัดสินใจกันเพราะโตแล้ว ญาติคนที่ว่าก็รู้จักคุ้นเคยกันมาเมื่อตอนยังเด็ก สรุปเห็นแก่ความเป็นญาติ เรากับน้องเลยแชร์กันช่วยญาติคนนี้ โดยก็ตัดใจไปเลยว่าเงินที่ให้ยืมนี้อาจจะไม่ได้คืน

วันที่มารับเงิน เขามาด้วยท่าทางรีบร้อนมาก และว่าเขามีของดีมามอบให้เป็นสินน้ำใจ เป็นเครื่องรางด้านเมตตา ด้านเสน่ห์ มีราคาสูงมาก แต่นี่เอามามอบให้เป็นกำนัลที่เรามีน้ำใจต่อเขา ว่าแล้วก็ยื่นตลับพลาสติกแดงๆ กลมๆ อันใหญ่เหมือนพวกตลับใส่สร้อยทองสมัยก่อนมาให้ตลับหนึ่งก่อนจากไป

เรากับน้องก็งงๆ ทีแรกนึกว่าจะเอาทองมาฝากไว้เหมือนจำนำ แต่พอเปิดดูก็เจอวัตถุรูปร่างคล้ายๆ พระเครื่องแต่ไม่ใช่ รูปร่างบิดๆ เบี้ยวๆ หัวแหลมๆ ดวงตาสีแดงก่ำ จนน้องสาวที่คาใจเอามากๆ ไปค้นในเน็ตจนเจอว่าสิ่งนี้เรียกว่างั่ง เป็นเครื่องราง ทางคุณไสย เราก็พยักหน้าเออๆ ออๆ ไป ไม่ได้สนใจ แล้วน้องก็เอาไปเก็บไว้ที่ห้องพระ ใต้โต๊ะหมู่บูชา

วันต่อมาเป็นวันหยุดพอดี เราว่างเลยลองมาค้นข้อมูลดู ก็ไปเจอเรื่องที่คนลองของพระงั่งด้วยการนั่งในห้องเงียบๆ หลับตา แล้วจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวในห้อง เราก็นึกสนุกอยากลองขึ้นมาบ้าง

บ่ายนั้นเราเอางั่งที่ได้ตัวหนึ่งมากำไว้ในมือ แล้วนั่งหลับตาอยู่บนเตียงในห้อง ตามตำราบอกแค่ทำใจให้ว่างไม่ต้องสวดมนต์หรือคิดเรื่องที่เป็นมงคลอะไรเพราะงั่งไม่ชอบ เรานับในใจกะตามวินาที 1-2-3-4…ไปเรื่อย ก็เริ่มได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าแตะพื้นแปะ แปะ รอบๆ ตัว แต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดู เรานั่งนิ่งต่อไปเรื่อยๆ ขนลุกซู่ ใจเต้นตึกตัก เมื่อได้ยินเสียงเดินใกล้ตัวเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนมีใครบางคนกำลังย่องเข้ามาหา กลิ่นเหม็นคาวสาบโชยมาอ่อนๆ เหมือนตัวอะไรตาย เหมือนมีร่างคนวูบไปมาผ่านหลอดไฟข้างบน

จนกระทั่งรู้สึกเหมือนมีลมหายใจอุ่นๆ ร้อนๆ มาหอบๆ อยู่ใกล้ๆ หูก็ทนไม่ไหว เรากลัวจนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าลืมตา โยนงั่งทิ้งที่พื้น ลุกมันทั้งๆ หลับตาโผไปทิศที่จำได้ว่าประตูอยู่ บิดลูกบิดออกไปแล้วรีบปิดประตู วิ่งออกไปยืนหอบอยู่กลางแดดหน้าบ้าน จนน้องตกใจวิ่งออกมาตามดูว่าเป็นอะไร เราเล่าให้ฟังมันก็หัวเราะขำใหญ่

แต่คืนเดียวกันนั้นเอง น้องก็หัวเราะไม่ออกอีกต่อไป เพราะมันต้องลุกมาเคาะห้องเรากลางดึกราวตีสองบอกว่านอนไม่ไหวแล้ว ฝันว่ามีผีตัวใหญ่หน้าตาน่าเกลียดตาแดงๆ ปีนขึ้นมาบนเตียงจะมาข่มขืน เป็นอยู่อย่างงี้หลายรอบจนนอนไม่ได้ มันเชื่อว่าต้องเป็นเพราะงั่งตาแดงแน่ๆ คืนนั้นเราเลยนั่งเล่นเกมออนไลน์กันทั้งคืนไม่ต้องนอนมันละ

เช้าวันต่อมา เรากับน้องก็ไปหางั่งที่เราจำได้ว่าโยนไว้กลางห้อง แต่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว แถมงั่งอีกตัวที่จำได้ว่าอยู่ใต้โต๊ะหมู่บูชาก็พลอยหายไปด้วย เรากับน้องประสาทเสียเลยทีนี้เพราะตั้งใจว่าวันนี้จะเอาไปให้คนอื่นหรือเอาไปโยนทิ้งที่สระน้ำในวัดตามที่หาข้อมูลมา

วันนั้นทั้งวัน เรากับน้องรู้สึกแปลกๆ กลัวกันจนไม่กล้าอยู่กันเอง ต้องโทร.ตามเพื่อนมาอยู่ด้วยอีกสามสี่คน และทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เหมือนตัวอะไรเล็กๆ ดำๆ วิ่งผ่านไปมา เหมือนหนู หลายครั้งด้วย

เพื่อนคนหนึ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัว อยู่ๆ ก็ร้องวี้ดขึ้นมา บอกว่าแวบหนึ่งเหมือนเห็นคนตัวดำๆ ตาแดงๆ นั่งยองๆ มองอยู่ที่มุมห้องน้ำ พวกเราเลยพากันแห่เข้าไปดู แล้วก็เจองั่งตัวหนึ่งอยู่ตรงมุมนั้นจริงๆ ส่วนอีกตัวซ่อนอยู่ที่ตะกร้าผ้าอนามัยในห้องน้ำนั่นแหละ

พอได้ตัวมาแล้วเราเลยพากันขึ้นรถไปวัดกันอย่างเร่งด่วนเพราะเย็นมากแล้ว ไปถึงก็จอดข้างสระ เราเอางั่งทั้งคู่กำในมือแล้วอธิษฐานว่า ขอให้พ่องั่งมานั่งฟังเทศน์ฟังธรรมเย็นๆ ใจอยู่ที่นี่เถอะ แล้วก็กลั้นใจโยนลงน้ำไป

พวกเราสะดุ้งเฮือกกันอีกที เพราะงั่งตัวเท่าลูกมะยม พอโยนไปกลับได้ยินเสียงกระแทกน้ำดังตูมใหญ่ ราวกับว่าของที่ตกลงไปนั้นมีขนาดสักเท่าตัวคน แถมน้ำยังกระเพื่อมแรงทั้งสระ หลังจากนั้นเราก็พากันกลับ และทั้งเรา ทั้งน้องสาว และเพื่อนๆ ต่างก็ตั้งใจว่าจะไม่ยอมยุ่งหรือแตะต้องของพวกนี้อีกเลย

บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #36 เมื่อ: 05 ตุลาคม 2560 11:28:59 »




เก้าอี้ท่านขุน

ประยุทธชอบสะสมของเก่า บ้านของเขาเต็มไปด้วยถ้วยโถโอชาม โต๊ะ เก้าอี้ ของเล่นเด็ก ฯลฯ อะไรที่เก่าเขาสะสมหมด เรียกได้ว่าแทบจะเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ได้เลย

ทว่ากลุ่มเพื่อนที่คบหากันกลับเป็นพวกชอบลองของชอบพิสูจน์เรื่องเกี่ยวกับผี วิญญาณ ทั้งๆ ที่ประยุทธและเพื่อนก็ไม่ใช่เด็กแล้ว ทำงานทำการมีหน้ามีตาอายุอานามแตะ 40 กันทุกคน แต่ของพรรค์นี้เขาเรียกว่าอยู่ในสายเลือด ทำกันมาตั้งแต่วัยรุ่น

อันที่จริงประยุทธกลัวผีมากตั้งแต่สมัยยังเรียนมัธยมฯ ด้วยกัน เขาคบหากับเพื่อนกลุ่มนี้ก็จริง แต่นานๆ ครั้งจะไปด้วยกันสักครั้ง หลังภารกิจลองของทั้งหมดก็จะตั้งวงดื่มเหล้า ทุกครั้งก็โทร.เรียกประยุทธมา หากประยุทธว่างก็จะมาร่วมวงด้วย แต่ครั้งนี้ประยุทธทราบมาก่อนว่าเป็นบ้านเก่าแก่สร้างมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 6 ถูกปล่อยร้างหลังคนในบ้านถูกฆาตกรรม!

ประยุทธก็ขอร่วมวงไปด้วย เขาเองก็ตอบไม่ถูกว่าทำไมอยากไป ทันทีที่ได้ยินเรื่องบ้านหลังนี้ก็เหมือนมีอะไรสักอย่างดลใจให้เขาต้องไปให้ได้

เป็นบ้านเก่าของขุนนางเก่าแก่ระดับท่านขุน แต่ชื่อขุนอะไรนั่นไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่าเป็นขุนนางมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 6 หลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ.2475 ท่านขุนก็ไปอยู่ต่างประเทศ ลูกหลานของท่านอาศัยในบ้านนี้เรื่อยมาจนหลังพุทธกาล 2500 ท่านขุนกลับมาใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้านของท่านหลังนี้จนกระทั่ง วันหนึ่งมีขโมยกลุ่มใหญ่ขึ้นบ้าน จับท่านขุนมัดไว้กับเก้าอี้แล้วข่มขืนหลานสาวท่านสองคน พร้อมฆ่าปาดคอลูกชายและลูกสาวต่อหน้าต่อตาท่าน ทำไมพวกขโมยปล่อยท่านทิ้งไว้ไม่มีใครรู้ เมื่อญาติมาพบได้ช่วยท่านแก้มัด แต่ท่านก็ใช้เก้าอี้ตัวที่มัดท่านไว้นี้เหยียบขึ้นไปแขวนคอเสียชีวิตในวัย 93 ปี

ลูกหลานที่เหลือไม่ได้อาศัยในบ้านหลังเหตุการณ์และปล่อยทิ้งไว้จนร้างไม่มีคนอยู่มาเกือบสามสิบปีแล้ว แม้จะมีคนมาดูแลทำความสะอาดบ้างจากนั้นแต่ช่วงสิบปีหลังไม่มีคนมาเลย ปล่อยให้ทรุดโทรมสกปรกผุพังไปตามกาลเวลา

สภาพที่ประยุทธกับเพื่อนเห็นในเย็นวันนั้น ตัวบ้านถูกปกคลุมด้วยรากไม้เลื้อยเถาวัลย์ตามตัวบ้าน หน้าต่างและบันได แทบไม่มีร่องรอยของการบุกรุกเข้ามาในบ้านเลย

"ใช่นะสิ กูผ่านมาหลายหนแทบไม่เคยรู้เลยว่ามีบ้านในนี้ มึงดูดิรกครื้มซะขนาดนี้" เพื่อนคนที่เจอพูด

"แล้วมึงเจอได้ไง" ประยุทธถาม

"ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ กูก็ปวดฉี่ เลยจอดรถ ยืนฉี่อยู่ มองเข้าไปเรื่อยเปื่อย เห็นอะไรขาวๆ เลยสังเกตดู นี่มันบ้านคนนี่หว่า ชิบหายกูขับผ่านมาหลายสิบหนไม่เคยสังเกต เลยลองเข้าไป แต่ตอนนั้นไม่ได้เข้าตัวบ้าน จะถามชาวบ้านสักคนก็หาไม่เจอ มาเจอยายคนหนึ่งตอนขับออกมา แกก็เล่าให้ฟัง แถมกำชับกูว่าอย่าได้มาตอน ปกลางคืนเลย เจอหลอกหัวโกร๋น หาหมอกันไปหลายคนแล้ว ฮ่าๆๆ แบบนี้สิของชอบ"

ประยุทธกับพรรคพวกอีกสองคนนั่งรออีกไม่นานก็มืด จึงเดินเรียงหน้าผ่านประตูที่เต็มไปด้วยหยากไย่และใบไม้สุมเต็มทางเหยียบย่ำเกิดเสียงกรอบแกรบ ภายในบ้านเย็นชื้น กลิ่นฝุ่นและอับจนประยุทธที่เป็นโรคภูมิแพ้ถึงกับจามออกมาหลายครั้งจนเพื่อนหันมาบอกให้เงียบ

ประยุทธกวาดตาไปเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งตรงมุมห้อง สภาพเก่าก็จริงแต่เขามองออกว่าคงมีราคามากหากตกอยู่ในตลาดค้าของเก่า เขาอยากได้มาครอบครองทันที แต่จังหวะนั้นเองเพื่อนเร่งให้ขึ้นบันไดไปสำรวจชั้นบน

ทุกคนอยู่ในบ้านได้สองสามชั่วโมง กลุ่มเพื่อนเดินสำรวจจนรู้สึกเบื่อ "ไม่มีอะไรเลยนี่หว่า กลับเถอะ" ใครคนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนเห็นพ้อง ตอนนั้นนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนตรงพอดี ประยุทธแอบย่องไปคว้าเก้าอี้เก่าตรงไปไว้ที่รถโดยเพื่อนไม่รู้

ที่บ้านประยุทธทำความสะอาดเก้าอี้อย่างตื่นเต้นพลางสำรวจลวดลายและลายไม้ เนื้อไม้ยังดี มันคงอยู่ตรงนั้นมานาน แต่ก็นึกแปลกใจที่ทั้งบ้านกลับไม่พบเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใดอีกเลย

ประยุทธลองนั่งพลันรู้สึกสบายตัวอย่างประหลาด ที่เท้าแขนกว้างวางไว้เหมาะมือ ประยุทธเดินไปกดเปิดเพลงฟังทั้งๆ ที่เข้าตีสองแล้ว หลับไปตอนไหนไม่รู้รู้สึกตัวอีกครั้งด้วยอากาศเย็น รอบตัวชื้นมากจนจามและหนาวจนต้องห่อตัวกอดอก เขาเห็นภายในบ้านตัวเองและรู้สึกตัวว่านั่งอยู่บนเก้าอี้เก่าที่เพิ่งได้มาแต่พยายามลุกเท่าไหร่ก็ลุกไม่ขึ้น ประยุทธเห็นกลุ่มเพื่อนที่ไปบ้านร้างด้วยกันแต่เรียกเท่าไหร่เพื่อนก็ไม่ได้ยิน

"ยุทธมันไปไหนของมันนะ ดันไปเอาเก้าอี้เขามา"

"เป็นเดือนแล้วนะที่มันหายไป"

ไม่มีใครเห็นประยุทธอีกเลย ทั้งๆ ที่เขาก็อยู่ในบ้านตัวเองกับเก้าอี้ที่กำลังนั่งอย่างสบาย เพียงแต่ลุกไม่ได้...ก็เท่านั้น!



สามบ้านหกศพ

เป็นเรื่องประหลาดที่ลุงชมผูกคอตาย ใครในชุมชนต่างนึกหาเหตุผลที่แกคิดทำลายตัวเอง แต่ทุกเหตุผลก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าจริง ในเมื่อลุงชมไม่ได้ป่วยด้วยโรคร้าย ไม่ได้ป่วยซึมเศร้า แกเป็นคนมีเงินมีทอง มีลูกหลาน วันหนึ่งจู่ๆ ลุงชมก็ผูกคอตายที่ประตูลูกบิดที่เปิดออกสู่ข้างนอกตายอยู่ตรงนั้น เมื่อลูกชายแกมาเยี่ยม ประตูที่เปิดไม่ออกและหนักจึงต้องพังเข้าไปและได้พบศพของแกที่เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน

อีกเพียงสัปดาห์ต่อมาบ้านติดกันกับลุงชมคือบ้านของพี่เสก เจ๊อ้อยและลูกสาวก็พากันผูกคอตายบนราวบันไดเสียชีวิตยกครัวกันหมด พอดีแกนัดบริษัทกำจัดปลวกไว้ เมื่อเจ้าหน้าที่มากดออดอยู่นานไม่ออกมา เพื่อนบ้านคนหนึ่งเห็นเรียกอยู่นาน จึงออกมาคุยกับพนักงานแล้วตัดสินใจเดินไปเปิดรั้วเข้าไปดู จังหวะที่ผ้าม่านพลิ้วเห็นสามศพลิ้นจุกปาก ทั้งสองตกใจและส่งเสียงร้องดัง พนักงานไม่กล้าเข้าบ้าน เพื่อนบ้านโทร.แจ้งตำรวจ นี่ก็เป็นเรื่องโจษจันกันไปทั่ว ชีวิตที่ดูไม่มีปัญหา ไม่มีใครตกงาน ไม่มีใครป่วยลำบาก แต่ทำไมต้องพากันฆ่าตัวตาย ผู้คนนึกหาสาเหตุกันไม่ออกเลย

สามวันเท่านั้นหนนี้ บ้านฝั่งตรงข้ามกับลุงชมคือบ้านของยายเอิบกับหลานสาวเก้าขวบ ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันด้วยเงินบำนาญของยายเอิบ ทว่าเพื่อนบ้านได้กลิ่นเหม็นๆ โชยมา เมื่อผู้คนสงสัยจึงไปด้อมๆ มองๆ สุดท้ายก็งัดเข้าไปดู พบยายเอิบกับหลานสาวนอนอืดอยู่กลางบ้านแล้ว หลังแจ้งตำรวจและคนติดตามข่าวก็พูดกันต่อมาว่ายายกับหลานตายวันเดียวกับบ้านพี่เสกและครอบครัวที่ผูกคอตาย

“สามบ้านหกศพแล้ว” ประโยคนี้ใครคนหนึ่งพูดขึ้น “แถมเกิดขึ้นในบ้านที่ติดกัน ฝั่งตรงข้ามกันด้วย”

ผมกับเพื่อนอีกสองคนคือ แจ๊คกับเก่ง ยกเรื่องนี้มาคุยกันในวันหนึ่ง หลังเหตุการณ์เกิดสดๆ ร้อนๆ เราสามคนชอบท้าพิสูจน์เรื่องลี้ลับ ออกแนวท้าสู้ผี อะไรประมาณนั้น

“มันจะเกี่ยวอะไรกับผี” แจ๊คเอ่ย

“ลองคิดดูนะ” ผมพูด “บ้านใกล้กันฆ่าตัวตายในเวลาไล่เลี่ยกัน มันต้องมีอะไรสิ”

“ก็ความบังเอิญนะสิ ดันมาตรงกัน” เก่งแย้ง เขากับแจ๊คเป็นฝ่ายเดียวกัน

“กูว่าต้องไปพิสูจน์ดู” ผมพูดขึ้น

“ยังไง” เก่งถามขึ้น

“ไปตอนกลางวันก่อน กูอยากตระเวนดูลาดเลาให้ละเอียด” ผมบอก เมื่อเห็นเพื่อนไม่มีท่าทีสนใจผมจึงตอบไปว่า “กูไปเองคนเดียวก็ได้”

บ่ายวันนั้นผมไม่มีเรียนที่มหา”ลัย ผมจึงไปลาดตระเวนดูตามความคิด บ้านสามหลังส่วนที่อยู่ตรงข้ามกันตอนนี้ปิดตาย ส่วนบ้านลุงชมมีลูกแกมาอยู่ เป็นลูกชายคนที่พบพ่อผูกคอตายคนนั้น แกถามผมว่า “มีธุระอะไรหรือเปล่าน้อง” ผมส่ายหน้า แกบอกผมอย่างไม่ใส่ใจแล้วปิดประตูเข้าบ้าน

ผมหาข้อมูลด้วยตัวเองโดยการเดินไปทั่วบ้าน สังเกตว่าบ้านของยายเอิบมีเห็ดชนิดหนึ่งที่คล้ายเห็ดโคนมาก ผมเกิดในเมืองไม่ค่อยรู้จักพวกต้นไม้ใบหญ้าสัตว์ทั้งหลายนัก จึงถ่ายรูปไปถามแม่ แม่ตอบว่าเป็นเห็ดขี้ควาย ผมถามแม่ว่ากินได้ไหม ถ้ากินได้ผมจะไปเอามาให้กิน

แม่รีบร้องห้าม “กินแล้วจะเมานะเอ็ง อีกอย่างของคนอื่นด้วย ไปบ้านเขาไม่ใช่หรือ อยู่ในบ้านเขาก็ของของเขาสิ”

ผมนึกว่าตัวเองคงไม่ได้อะไรแน่แล้วก็เลยไม่สนใจ ทว่าคืนนั้นบังเอิญผมขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในซอยนั้นหาเพื่อน ขากลับพอผ่านบ้านทั้งสามหลังชักแหยงๆ หลอนๆ เพราะบ้านสามหลังมีคนตายตั้งหกคน ผมเลยจะรีบๆ ขี่ผ่าน

ทันใดผมเห็นแมวล้มลง คือมันเดินผ่านตัวบ้าน จู่ๆ ก็ล้มลงเฉยเลย เป็นแมวสีขาวจึงเห็นชัดท่ามกลางความมืด ผมแปลกใจมาก หยุดรถแล้วตั้งขาตั้งเดินไปดูแมว ประตูบ้านเขาเปิดอ้าซ่า ผมไม่ได้ก้าวเข้าพ้นรั้ว ได้แต่มองเข้าไป เห็นแมวมันนอนหงายขาเกร็งชี้ฟ้า แปลกมาก แล้วมันก็ชักตัวเกร็ง น้ำลายฟูมปาก ผมตกใจ มองมันอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับแมวสีขาวตัวนั้น

ผมได้ยินเสียงกรอกแกรกๆ จากบ้านลุงชมเลยเดินออกจากรั้ว เมื่อมาที่รถมอเตอร์ไซค์เห็นลูกชายแกคนหนึ่งออกมาจับแมวที่หยุดดิ้นแล้วใส่ถุงดำใส่ขยะ เขาจัดแจงมัดปากถุงอย่างรวดเร็ว ทำเหมือนกับเคยทำอย่างนี้มาก่อน ผมสงสัยมาก

กำลังนึกสงสัยอยู่นั้นก็รู้สึกว่ามีมือใหญ่ๆ มาปิดปากผมจากด้านหลัง ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็หายใจไม่ถนัดจนรู้สึกหมดสติไป

เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นตัวเองนั่งอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ผมถามที่นี่ที่ไหน เขาตอบว่าจะรู้ไปทำไม เดี๋ยวก็ตายแล้ว ผมจึงรู้สึกว่าตัวเองถูกจับมือไพล่หลังมัดกับเก้าอี้ พยายามดิ้นแต่ก็ไม่หลุด ผมได้ยินเสียงด้านนอกฝนตกหนัก

ผมเพ่งมองท่ามกลางความสลัวจึงเห็นว่าเป็นลูกลุงชม เขาพูดว่า “เสือกยุ่งดีนัก” พูดแล้วก็เอื้อมท่อนไม้ขึ้นสูงฟาดใส่ผมเต็มแรง ผมหลับตาปี๋ ได้ยินบางอย่างโครมคราม และวุ่นวาย

เมื่อไฟในบ้านสว่างขึ้นผมก็เห็นแจ๊คกับเก่ง

“ไม่เป็นไรแล้ว” เก่งบอก แจ๊คเข้ามาช่วยแก้มัด

ภายหลังแจ้งตำรวจจึงเข้าใจว่าลุงชมและคนอื่นๆ ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ถูกลูกชายลุงแกซึ่งสติไม่ดีทำทีให้เหมือนฆ่าตัวตาย โดยก่อนตายทุกคนถูกหลอกให้กินเห็ดที่ว่าเข้าไป เมื่อเมาแล้วลูกลุงชมจึงจับแขวนคอให้ดูเหมือนการฆ่าตัวตายเอง

บางทีภัยก็ใกล้ตัวเหลือเกิน



ยายกับหลาน

ละแวกบ้านผมมีครอบครัวหนึ่งประกอบด้วยยายกับหลานสาวอยู่อาศัยกันเพียงสองคน คนเป็นยายป่วยด้วยโรคอัมพาต คือแกเป็นอัมพาตมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตั้งแต่ผมอยู่มาก็สี่ปีพอดีก็เห็นแกเป็นอัมพาตตั้งแต่วันนั้นแล้ว เพื่อนบ้านเก่าแก่เล่าว่าแกมีลูกสาวคนหนึ่ง แต่หายหน้าหายตาไปนานมากแล้วตั้งแต่ก่อนผมจะมาอยู่นานมาก แกอยู่กับหลานสาวคนหนึ่งซึ่งก็คือลูกสาวของลูกแก หลานคนนี้ทำงานส่งเสียตัวเองเรียนหนังสือ ตอนแรกยายแกก็ขายแกงทำกับข้าวใส่รถเข็นขายอยู่หน้าบ้าน พอเป็นอัมพาตก็ได้หลานที่เพิ่งโตเป็นวัยรุ่นทำงานเลี้ยงและดูแลมาตลอด เช้าวันหยุดมักจะเห็นเด็กคนนี้เข็นเปลยายมารับแดด รับอากาศที่สดชื่น

ผมและครอบครัวมีโอกาสได้เข้าคลุกคลีกับยายและหลานสาวคนนี้ก็เพราะวันหนึ่งเด็กกตัญญูคนนี้เกิดป่วย ระหว่างออกจากบ้านไปหาหมอที่โรงพยาบาล ผมเห็นหน้าตาไม่ค่อยดี เดินเหินเหมือนปลิวลม ผมจึงอาสาไปส่งที่โรงพยาบาล จึงรู้ว่าแกมีโรคประจำตัวเป็นโรคเกี่ยวกับเลือด จากนั้นยามเจอหน้ากันก็ทักทายกัน เช้าๆ ภรรยาผมไปตลาดแต่เช้า หลายครั้งหลานสาวก็ฝากซื้อของที่ตลาดให้ยายแกด้วย

ยายแกที่เป็นอัมพาตนั้น ได้แต่นอนนิ่ง นอนแบบอยู่กับเตียงแต่พอจะสื่อความกันได้ด้วยการสั่นหน้า เลิกคิ้ว กะพริบตา ถามว่าชอบไหมให้กะพริบตาหนึ่งครั้งหรือเลิกคิ้วแกก็เข้าใจ บางทีผมก็ชวนแกคุยหรือเปิดเพลงจากโทรศัพท์มือถือให้ฟัง ภรรยาผมก็แวะไปช่วยทำความสะอาดกวาดลานเก็บใบไม้ใบหญ้า รดน้ำต้นไม้ให้เป็นครั้งคราวตั้งแต่เด็กแกป่วย คราวนั้นไม่ได้เข้าไปยุ่งยากภายในบ้านไม้ครึ่งอิฐครึ่งปูนสองชั้นแต่อย่างใด ทางเด็กสาวทำงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารหลังเลิกเรียน เจ้าของร้านก็ดูจะใจดำ ทั้งๆ ที่อาหารเหลือก็ไม่เคยให้ติดมือเด็กสาวกลับมาบ้าน ครอบครัวผมเฝ้าดูและช่วยเหลือทั้งหมดก็เพราะเวทนาสงสารทั้งสองยายหลาน

แต่ช่วงที่ผ่านมาสามสี่เดือนผมกับภรรยาห่างกับครอบครัวยายหลานไปพอสมควร ผมเองบริษัทส่งไปดูแลสาขาที่ต่างจังหวัดบ่อยขึ้นๆ ภรรยาผมก็มีงานสัมมนาต่างจังหวัดชุกและคราวละนานๆ สี่ห้าวันกลับมาบ้านก็มีธุระไม่หยุดหย่อน

สัปดาห์ก่อนภรรยาผมพูดถึงยายหลานคู่นี้ ทำให้ผมนึกได้ว่าไม่ได้ไปดูแกที่บ้านนานพอสมควรละ

"เช้าๆ เดี๋ยวหนูแวะไปดูก่อนไปทำงานนะพี่" ภรรยาผมบอก

แต่เช้าวันรุ่งขึ้นยามภรรยาผมเดินผ่านกลับไม่เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ ในบ้าน เธอโทร.มาบอกหลังไปถึงที่ทำงาน ผมย้ำไปว่าเย็นนี้ผมกลับก่อนจะแวะไปเยี่ยมเสียหน่อย

ช่วงเวลาที่ผมกำลังจะกดออดฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก มองฝ่าฝนเข้าไปก็ไม่พบใครเลยผมจึงไม่ได้แวะ

ภรรยาผมกลับมาดึก หอบงานมาทำต่อที่บ้าน เราไม่ได้คุยกันเลย จนกระทั่งตอนเช้าผมเกิดนึกได้ หลังดื่มกาแฟแก้วแรกของวันผมก็ไปเยี่ยมๆ มองๆ เข้าไป ช่วงที่ชายผ้าม่านตลบขึ้นผมเห็นยายแกนอนอยู่บนเตียงที่เคยเห็นเป็นประจำ นาทีที่ผมสบตากับแกเหมือนมีอะไรบางอย่างสะกิดใจให้อยากเข้าไป ผมตัดสินใจปีนกำแพง

ประตูบ้านไม่ได้ลงกลอน เสียงเอี๊ยดๆ ของบานพับฝืดๆ ส่งเสียงทักทายและรู้สึกเสียดแทงใจอย่างประหลาด ผมเห็นเตียงนอนของยายอยู่กลางบ้าน แต่บ้านที่มีแต่กลิ่นอับๆ และกลิ่นยาทำให้ผมชะงัก

"ยาย หลานยายไปไหน" ผมถาม ทำให้นึกได้ว่าไม่เคยรู้เลยว่าทั้งยายและหลานมีชื่ออะไรกันบ้าง ได้แต่เรียกยายๆ หนูๆ มาโดยตลอด

ยายขยับศีรษะมองมายังผมเหมือนจ้อง "อยู่ก็กะพริบครั้งหนึ่ง ไม่อยู่ก็สองครั้งนะยาย"

แกกะพริบครั้งเดียว ผมมองตาแกแล้วกวาดตาไปทั่วบ้าน เมื่อยังไม่เคยเข้าไปด้านในบ้านจึงไม่กล้าเสียมารยาทเดินเข้าไป ได้แต่ตะโกนเรียก "หนูๆ นี่พี่เองนะ อยู่เปล่า"

ไม่มีเสียงตอบรับ ผมก้มลงคุยกับยาย "กินข้าวยัง ยาย"

ยายแกกะพริบตาครั้งเดียว แต่ผมไม่เห็นจานหรือชามข้าว นึกว่าหลานแกคงเก็บไปเรียบร้อยแล้ว สักพักผมเห็นแมวดำวิ่งผ่านหน้า

"อ้าว เลี้ยงแมวด้วยหรือยาย ไม่เคยเห็นเลยนี่" ผมถามยายพลางมองหาคำตอบจากตาแก แกกะพริบสองครั้ง

"อ้าว แล้วมันมาจากไหนนี่ สงสัยหลงเข้ามามั้ง" ผมพูดเองตอบเองพลางสังเกตว่าเจ้าเหมียววิ่งลึกเข้าไปด้านใน ผมเกรงว่าจะเข้าไปยุ่งยากหรือทำข้าวของเสียหาย จึงเดินตามไปหวังจะไล่ ทว่าผมก็พบกับร่างของเด็กสาวนอนกองกับพื้นของบ้านส่วนนั้นที่คาดว่าน่าจะเป็นครัว

ร่างของเธอบวมอืด ส่งกลิ่นเน่าเหม็นตลบอบอวล แปลก! ที่ทำไมผมไม่ได้กลิ่นเน่านี้แต่แรก

หลังแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่บรรเทาสาธารณภัยได้เข้ามาจัดการศพจนเรียบร้อย รวมถึงเจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพซึ่งบอกว่าเสียชีวิตมาเกินห้าวันเป็นอย่างต่ำ ผมได้ไต่ถามความกับยายด้วยการกะพริบตาและสั่นหัว

ยายแกยืนยันว่า หลานแกทำอาหารมาให้แกกินทุกมื้อ จนกระทั่งมื้อเช้าวันนั้นด้วย



ยายฟื้น

ยายผมแกชื่อฟื้น ยายแข็งแรงดี แม้จะล่วงเข้าวัย 90 ปีแต่ยายยังชอบเดินเข้าบ้านนั้นบ้านนี้ นั่งคุย ช่วยทำอาหาร สติสตังความจำดี เชื่อไหมยายเล่นไลน์เป็น รู้จักคอมพิวเตอร์ รู้จักมือถือ ไวไฟ บลูทูธนี่ปกติเลย ยายตรวจลอตเตอรี่จากมือถือทุกงวด

“ตอนบ่ายยายนั่งเด็ดผักบุ้งแล้วค่อยๆ เอนลงหมดสติ เลยรีบพายายไปอนามัย หมอที่อนามัยบอกว่ายายเสียแล้ว พี่โทร.มาบอกแกให้รีบกลับบ้าน” พี่สาวผมเล่าขณะผมรับสายอยู่ที่ทำงาน วันนั้นว่าจะทำโอทีพอดี สายพี่สาวก็เข้ามาผมเลยรีบบอกหัวหน้าแล้วขึ้นรถไปอนุสาวรีย์นั่งรถตู้กลับบ้านที่มหาชัยทันที

มาถึงบ้านก็ใกล้สามทุ่มแล้ว พ่อตั้งใจคืนแรกสวดที่บ้านก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยยกศพไปตั้งที่วัดสวดอีกสี่คืนแล้วค่อยเผา พระยังไม่มา คืนแรกสวดดึกกว่าที่วัด แต่คนรู้จักและเพื่อนบ้านก็มากันเยอะแล้ว เป็นงานศพที่ครึกครื้นดี เพราะตอนยายยังไม่ตาย ยายสั่งว่างานศพยายอย่าเศร้า ขอให้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสดใส

วันนี้จึงมีคนใส่เสื้อผ้าตามที่ยายสั่งไว้เยอะแยะ มีบ้างที่ลืมและไม่ทราบ ที่บอกว่านึกว่ายายพูดเล่นก็มี ยายเป็นผู้บริจาครายใหญ่ให้กับราชการเสมอ ยายใจดี ยังชอบแจกทุนการศึกษาให้โรงเรียนของอำเภอเราทุกปี ครอบครัวเราไม่ได้ยากจน ยายมีลูกเยอะหลานแยะ แต่ละคนก็ไม่ได้ลำบากยากจนหรือทำตัวเป็นที่รังเกียจของสังคม งานศพยายคืนแรกนั้นจึงมีคนมากันแน่นบ้าน ล้นออกมาในซอย เก้าอี้ที่แต่ละบ้านขนมาช่วยกัน

นอกเหนือจากขนจากวัดยังไม่พอเลย ขนมนมเนย อาหารคาวหวานที่แม่เตรียมไว้ก็ไม่พอ พ่อบอกคืนพรุ่งนี้ที่วัดจะมีวงดนตรีมาเล่นสนุกๆ หน้าศพด้วย ผมดูรายรอบ บรรยากาศเหมือนงานแต่งงานเสียมากกว่า

พระสวดอภิธรรมจบแรกก็ตามธรรมเนียม ขนมนมเนยอาหารคาวหวานที่มีก็ยกขนกันมาเลี้ยงคนมางาน หลังจากตอนเย็นก่อนสวดมีการเลี้ยงไม่จำกัดแก่คนมาร่วมงานอยู่แล้ว ผมกำลังโทร.เล่าให้แฟนผมเรื่องบรรยากาศและคนมาร่วมงานเพราะเธอมาไม่ทัน มันฉุกละหุก จู่ๆ ก็มีคนร้องเสียงตกใจ จากนั้นคนที่อยู่ด้านหน้าโลงศพก็มองและหลายคนก็ชี้ไปยังโลงยาย เพราะเกิดเสียงตึงตังดังจากในโลง

เมื่อเสียงดังขึ้นๆ คนภายนอกก็วิ่งตามกันเข้ามาดู แปลกที่กว่าคนแรกจะตะโกนว่า “ผียายหลอก” ก็หลายนาที ผมเองวิ่งไปทันได้ยินเสียงตึงตังดังจากในโลง มีผู้ชายคนหนึ่งสติแข็งกว่าใครวิ่งไปที่หน้าโลงยาย แล้วหันมาตะโกนว่า มีเสียงยายด้วย

จากนั้นผมเห็นเขาใจกล้ามากที่แนบหูกับโลง เขาบอกทุกคนอย่างหน้าตาตื่น “ยายอาจยังไม่ตาย ฟังสิ” คำพูดของแกพาเอาผู้ชายและผู้หญิงอีกหลายคนไปร่วมมุง

“ยายอาจจะฟื้นก็ได้นะ” ใครคนหนึ่งร้องขึ้น

แล้วก็จริง มีคนที่แนบหูกับโลงตะโกนว่า “ยายแกร้องว่าช่วยกูด้วย เอากูออกไปหน่อย”

เท่านั้นแหละที่แม่และพ่อพากันไปอยู่หน้าโลงและสั่งให้ไปตามสัปเหร่อมา อีกไม่กี่อึดใจสัปเหร่อก็มาพร้อมเด็กวัดและช่วยกันงัดฝาโลง

เมื่อฝาโลงเปิดออกก็เห็นยายดิ้น ยายโยนสำลีก้อนหนึ่งกระเด็น “ไอ้ห่าราก ใครวะ เอาสำลียัดจมูกกู” ทีนี้แหละมีทั้งคนที่แตกตื่นลุกหนีกับคนที่ออกันเข้ามามุงมีจำนวนเท่าๆ กัน

ผมได้ยินพ่อพูดว่า “แม่ใจเย็นๆ ค่อยๆ ลุก” พ่อประคองยายลุกนั่ง

หมอมาถึง แกรีบจับชีพจรที่ข้อมือยายแล้วร้องเสียงดัง “ยายฟื้นแล้ว”

“ชิบหาย กูยังไม่ตาย จะฟื้นได้ไง” ยายร้องเสียงดัง

ใครบางคนตะโกนว่า ฟื้นสมชื่อแล้วก็ร้องโห่ฮิ้ว เสียงดีใจเสียงปรบมือก็ดังตามมา หมอเป็นคนแรกที่พูดบอกว่า “พายายไปโรงพยาบาลตรวจก่อน”

ที่โรงพยาบาลยายถามหาคนยัดจมูกยายด้วยสำลี มีคนบอกว่า อีก้อยเป็นคนยัด “ที่รูก้นกูด้วยใช่ไหม อีก้อย” ยายตวาด อีก้อยก็คือน้าสาวผม ลูกสาวคนเล็กของแม่

หมอสรุปอย่างดีใจว่า ดีที่ไม่มีการฉีดยาศพ ไม่งั้นยาก็คงไปแทนเลือดและยายก็จะตายจริง สองสำลีที่น้าก้อยยัดเข้าทวารทั้งหมดยัดไม่แน่น พอยายฟื้นที่จมูกเลยพอดึงออก และลืมยัดเงินใส่ปากศพยายด้วย ทำให้เป็นการดีทั้งหมด

ยายมีชีพจรกลับคืนมา ความดันก็ปกติ ประโยคแรกๆ ที่ยายพูดก็คือ “กูฟื้นขึ้นมาเพื่อบอกหวยพวกมึง 91 จำไว้ งวดนี้” ยายพูดตลกแหละ เพราะตอนแรกแกยังไม่รู้เลยว่าได้ตายไปแล้วฟื้น แกนึกว่าตัวเองหลับไป

งวดนั้นออกเลขท้ายสองตัว 91 จริงๆ ถูกกันไปเยอะ ทว่ารุ่งขึ้นยายก็เสียชีวิตจริงๆ คราวนี้ยายนั่งแล้วก็ล้มลงเหมือนหนแรก ร่างยายถูกวางไว้ที่บ้านจนผ่านไปสามวันยายก็ไม่ฟื้นเหมือนหนแรก เริ่มมีกลิ่น มดเริ่มไต่ตามตัว คืนนั้นฝนตกด้วย หมาก็หอนไม่หยุด ท้องยายโตใหญ่เหมือนลมอยู่ในท้อง เนื้อตัวยายก็เย็นและแข็ง หมอตรวจร่างกายอีกครั้งก่อนจะยืนยันหนักแน่นว่าหนนี้ยายตายจริงๆ ไม่ฟื้นแน่นอน มีการเรียกหมอจากโรงพยาบาลในจังหวัดมาตรวจยืนยันร่วมด้วย เพราะการฟื้นหนแรกทำให้อยากจะเชื่อกันว่ายายจะฟื้นอีก

งานศพยายจริงๆ จึงเต็มไปด้วยเรื่องเล่าเรื่องนี้และเล่าต่อกันมาในหมู่ญาติและครอบครัวผมอีกหลายปี



ผู้เฝ้ารอ

การเดินทางมาที่นี่หลังจากไปนานเกือบสามสิบปี ไม่ทำให้ความรู้สึกผิด ละอาย และติดค้างต่อสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

ปกรณ์ยังจำได้ดี ครั้งที่เขามาครั้งก่อนนั้นเขาเพิ่งทำงานรับราชการในกรมการปกครองได้สองสามปี พอดีมีวันลาพักร้อนยาวได้หลายวัน ก็เลยเลือกที่จะไปเยี่ยมและพักกับเพื่อนเก่าที่รู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ชื่อโดม ซึ่งเป็นคนภาคเหนือ เป็นลูกครึ่งแม่เป็นชาวไทยภูเขาแต่งกับพ่อคนไทยพื้นราบ พอเรียนจบก็ไปทำงานเป็นพัฒนาการอยู่ที่หมู่บ้านเดิมของตัวเองซึ่งอยู่บนเขา และยังมีชาวไทยภูเขาที่ยังอยู่และมีธรรมเนียมแบบเดิมเหลืออยู่บ้าง

คืนนั้น โดมชวนปกรณ์ไปแอ่วสาว ซึ่งพอปกรณ์ได้ยินทีแรกก็ตกใจ “เฮ้ย เที่ยวผู้หญิงบนดอยเนี่ยนะ ไม่ดีมั้ง”

โดมหัวเราะลั่น “ไอ้บ้า แอ่วสาวไม่เหมือนเที่ยวผู้หญิง แปลว่าไปเที่ยวบ้านสาวๆ ที่ยังไม่แต่งงานน่ะ ไปพูดคุยกับเขา จีบเขาในสายตาพ่อแม่อะไรอย่างงี้ ป่ะๆ ลองดูจะได้รู้”

ปกรณ์งงๆ แต่ก็ยอมตามไปแต่โดยดี คืนนั้นโดมพาปกรณ์ไปบ้านสาวน้อยหลายคนที่ยังโสด พวกเธอจะเอาผ้ามานั่งปักหรือทำงานจักสานโดยจุดตะเกียงไว้ที่ชานหน้าบ้าน หนุ่มๆ ที่มาถ้าพ่อแม่โอเคก็จะได้รับเชิญให้ขึ้นไปนั่งคุยกันที่ชาน แต่ถ้าเฉยๆ หรือไม่ค่อยโอเคก็ต้องยืนข้างล่างแล้วคุยกันแหงนๆ แบบนั้น

บ้านสุดท้ายของคืนนั้นคือบ้านของสาวสวยดาวของหมู่บ้านที่ชื่อไทยว่าเอื้องผา ที่พอปกรณ์เห็นหน้าครั้งแรกก็แทบหัวใจจะหยุดเต้นเอาให้ได้ เธอรวบผมมวยเรียบตึงประดับดอกไม้ดอกเล็กๆ หน้าใส สดสวยเปล่งปลั่ง คอยาวระหง ลูกผมที่เคลียหน้าผากและผิวแก้มยิ่งทำให้ดูอ่อนเยาว์น่าทะนุถนอมไปอีก จมูกปากเล็กบางจิ้มลิ้ม ดวงตาสองชั้นเรียวโตเหมือนตาหงส์ ขนตายาวเป็นแพ เวลาชำเลืองสะเทิ้นอายแต่ละที ปกรณ์แทบจะลืมหายใจ สวยดูสูงค่า สมชื่อเอื้องผา ที่งามตระหง่านเกินเอื้อมอยู่บนผา

โดมเห็นปกรณ์ชอบก็หลีกทางให้ ตัวเองไปหาแอ่วสาวบ้านอื่นต่อ ในขณะที่ปกรณ์มาทุกคืน โดยต้องเผื่อเวลารอหนุ่มคนอื่นที่เวียนมาไม่ขาดสายกลับก่อน ซึ่งก็ดึกดื่น และก็กลับกลายเป็นผลดี เพราะบางทีพ่อกับแม่เอื้องผาง่วงนอนกันแล้วก็จะขอตัวเข้านอนก่อน ทำให้กระบวนการจีบของปกรณ์เป็นไปได้ราบรื่นขึ้นอีก

ช่วงเวลาเหล่านั้นปกรณ์ไม่ได้นึกถึงการเที่ยวพักผ่อนอย่างอื่นในช่วงพักร้อนเลย เอาแต่เฝ้าเร่งกลางวันให้ผ่านไป รอกลางคืนจะได้ไปหานางในดวงใจ ซึ่งเอื้องผาคนงามแม้จะไม่ค่อยพูดค่อยจาแต่ก็ดูท่ามีใจอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งเข็มตำมือไปหลายรอบ สำนวนสำเนียงผู้ชายแถวนี้ที่ไหนจะมาสู้หนุ่มข้าราชการกรุงเทพฯ ผิวพรรณท่าทางก็ดูสง่างามมั่นใจกว่า

ปกรณ์หลงรักจนไฟรักแผดเผาร่างกายจนเพ้อ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในวันสุดท้ายของการลาพักร้อนรอบนั้น เขาออกปากนัดแนะเอื้องผาให้ไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ บอกเธอว่าหากเธอมีใจให้ กับเขาขอโอกาสให้เขาได้ดูแลเธอ พรุ่งนี้เวลาสิบโมงเช้าให้เธอไปรอที่ศาลารอรถริมทางหลวง เขาจะมารับ

คืนนี้ปกรณ์กลับมานอนกระสับกระส่าย ไม่หลับทั้งคืน จนตอนเช้าคิดตก เหงื่อแตกท่วมตัว เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังจะหาเรื่องวุ่นวายใส่ตัวเอง การลักพาหญิงสาวไปอยู่ด้วยไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไหนจะพ่อแม่เธอ พ่อแม่เขา จนในที่สุดปกรณ์เปลี่ยนใจ จะแอบหนีไป กทม.คนเดียว

แต่ก่อนกลับยังอยากเห็นหน้าสักครั้ง เขาเลยใช้วิธีนั่งรถโดยสารผ่านศาลานั้นและมองผ่านช่องเล็กๆ ของม่าน เวลาราวบ่ายโมง เขาเห็นหญิงสาวยังคงนั่งรอ เหงื่อท่วมตัว หน้ามันแดง ท่าทางกระวนกระวาย เวทมนตร์ของแสงตะเกียงยามดึกหายไป เธอดูเป็นหญิงสาวธรรมดาที่สวยแต่ก็มีอยู่ดาษดื่นเต็มกรุงเทพฯ ปกรณ์ตัดใจได้ทันทีเพราะที่หลงเธอแต่แรกก็หลงเพียงรูปอยู่แล้ว

วันเวลาหลังจากนั้น ยิ่งเมื่ออายุมากขึ้น ความรู้สึกผิดยิ่งท้นทวี ปกรณ์ใฝ่ฝันจะได้กลับมาขอโทษเธออีกสักครั้ง แต่นี่ก็ล่วงมาถึงสามสิบปี เธอคงไปถึงไหนต่อไหน

ปกรณ์ติดต่อโดม และถามข่าวเอื้องผา และได้ทราบข่าวร้ายว่าเธอเสียชีวิตไปเสียแล้วด้วยโรคไข้มาลาเรีย หลังจากที่เขากลับ กทม.ไม่นาน

“เออ พูดถึงแล้วก็สงสาร ตั้งแต่แกไปแม่คนงามก็รอแกมาตลอดนะ ว่าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ บาปกรรมแท้ๆ หลอกคนงามรอจนวันตายทั้งยังสาวยังแส้ไม่มีผัวสักคน”

ปกรณ์ผ่านศาลานั้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้น ศาลายังอยู่ แต่เปลี่ยนไปให้ทันสมัยมากขึ้น เขาสะดุ้งโหยงจนต้องจอดรถขยี้ตา เมื่อเห็นหญิงสาวคล้ายเอื้องผา นั่งมองมาที่ถนนด้วยท่าทางกระวนกระวายเหมือนกำลังรอใคร แต่พอดูดีๆ ก็ไม่มีใครสักคน

ปกรณ์ถอนหายใจ ขับรถจากมา แต่แล้วก็ต้องขนลุกทั้งตัว เสียวสันหลังวาบ หัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นภาพสะท้อนจากกระจกเห็นเงาร่างหญิงสาวมวยผมสูงลำคอระหงนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง

เธอเอียงตัวชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “เอื้องรู้ ว่ายังไงพี่ต้องมา พี่ต้องรักษาสัญญา ต่อไปนี้ขอโอกาสให้เอื้องได้ดูแลพี่เองนะจ๊ะ”


่จาก หลอน ข่าวสดออนไลน์
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #37 เมื่อ: 28 พฤศจิกายน 2560 13:29:52 »



ประตูเมรุอาถรรพ์

มีเรื่องประหลาดๆ เกิดขึ้นที่แถวๆ บ้านผมครับ

เรื่องของเรื่อง แถวบ้านผมห่างไปไม่ไกล เป็นร้านรับซื้อของเก่า ทั้งรับซื้อและมีโรงงานอัด หลอม เหล็กใหญ่เป็นเรื่องเป็นราวเลย ก็เลยเป็นศูนย์รวมพ่อค้าแม่ค้าที่รับซื้อของเก่าทั้งหลายพากันมาขายที่นี่ ไม่ใช่แค่พวกที่ปั่นซาเล้งรับซื้อตามบ้านนะครับ บางทีพวกหน่วยงานราชการ ร้านค้า บริษัท เวลามีเคลียร์ของรายปี มีการจัดซื้อของใหม่เข้าก็จะโละของเก่าแล้วขนมาขายที่นี่เหมือนกันเพราะให้ราคาดี ยิ่งบางคนย้ายบ้าน โละของเก่าพวกจักรยานเก่า ตู้เย็นเก่า เหล็กคานต่อเติมเก่าที่ยังไม่มีสนิม ขนมาขายที่นี่ได้เงินเป็นพันเลยครับ

ล่าสุดที่มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นนี่ก็ที่วัดในชุมชนนี่เองครับ คือทางวัดต้องการจะรื้อเมรุเก่าที่เก่าและชำรุดมากแล้ว เพื่อที่จะเคลียร์พื้นที่ก่อสร้างเมรุใหม่ตามงบประมาณที่มีผู้ใจบุญช่วยกันเรี่ยไรมา ระหว่างการทุบทำลายก็ปรึกษากันไปว่า อะไรที่พอจะเอากลับมาใช้ใหม่ได้พวกหลอดไฟสายไฟก็เก็บไว้ บางอย่างไม่รู้จะเอาไปทำอะไรก็แยะเป็นขนทิ้งกับขนขาย ฝั่งที่ขนขายอันที่ดูจะเป็นเรื่องเป็นราวที่สุดก็น่าจะเป็นประตูเมรุเก่าที่ทำจากเหล็กกล้าขนาดใหญ่มีน้ำหนักมาก ที่ใช้งานปิดประตูเมรุเผาศพที่มาประกอบพิธีกรรมที่วัดนี้มาแล้วถ้าจะนับจริงคงเป็นพันศพ จะเก็บไว้ใช้ใหม่ทางผู้รับเหมาก่อสร้างเมรุใหม่ก็บอกว่าน่าจะใช้กันไม่ได้หรอก เพราะเมรุที่จะสร้างใหม่นั้นเป็นเมรุรุ่นใหม่ทันสมัย ใช้เตาเผาศพปลอดมลพิษ โดยใช้เชื้อเพลิงเป็นแก๊สแอลพีจี ต้องมีวัสดุอุปกรณ์เฉพาะที่จัดชุดมาด้วยกันเลย ใช้ประตูเหล็กแบบโบราณไม่ได้

วันที่ผมเห็นพวกทางวัดขนประตูใส่ท้ายรถกระบะมา ผมยังนึกเลยว่าประตูเหล็กกล้าล้วนขนาดนี้ หนักและใหญ่ขนาดผู้ชายตัวโตๆ ต้องช่วยกันยกห้าคน ขนาดนี้ต้องราคาหนักแน่ๆ แล้วผมก็คาดไม่ผิด ราคามันกว่าห้าพันบาท เจ้าของร้านรับซื้อขยะไม่ต่อสักคำเดียว เพราะอยากให้เอาเงินค่าประตูไปร่วมทำบุญกับทางวัดด้วย แล้วก็รับเอาประตูนั้นมาวางเอาไว้ที่ลานคัดแยกขยะกองเดียวกับบรรดาเหล็กเก่าที่รับซื้อมาในวันเดียวกัน

คืนนั้นเองครับ ที่คนแถวละแวกบ้านเดียวกับผมหลายคนพูดตรงกันว่าถนนหน้าบ้านเส้นเดียวกับร้านรับซื้อของเก่า มีคนเดินไปเดินมากันคึกคัก และเหมือนมีเสียงคนพูดคุยกันด้วย จนกระทั่งหลายบ้านพากันเดินออกมาชะโงกดู แต่ก็ไม่เจอใคร บางคนเปิดบ้านออกมาหลายรอบด้วยความงงงวย แต่บ้านที่รู้ว่ามีการรับซื้อประตูเมรุจากวัดต่างพากันปิดประตูเงียบเชียบไม่กล้าออกมาดู

บ้านผมเองก็ได้ยินครับและก็เป็นหนึ่งในคนที่รู้ว่าประตูเมรุมาอยู่ตรงนี้เลยไม่กล้าออก ยังคุยกับแฟนว่าทางวัดสงสัยไม่ได้ขนมาแค่ประตูแล้วละแบบนี้ ไม่รู้ว่าทางร้านเขาจะทำยังไงนะ ของแบบนี้

เช้าวันต่อมาแค่พอแดดออกเท่านั้น แต่ละคนก็ออกจากบ้านมาคุยกันถึงเรื่องเสียงเมื่อคืน และพากันเดินไปที่ร้านรับซื้อของเก่า ถามว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นบ้างหรือไม่ เจ้าของร้านซึ่งเป็นคนไทยเชื้อสายจีนและเป็นคนธรรมะธัมโมก็ออกมาบอกว่า ที่บ้านแกพอรู้ว่าวัดจะเอาประตูเมรุมาขายก็เตรียมใจกันไว้ระดับหนึ่งแล้ว ว่าอาจจะมีอะไรตามมาด้วย แต่เมื่อคืนนี้ก็นอนกลัวกันแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน แกเลยว่าจะขอเอาไปคืนที่วัด

ผมเองวันนั้นไม่มีธุระอะไรที่ไหนก็เลยติดตามข่าวเรื่องนี้ไปด้วย ปรากฏว่าไปที่วัดพวกทีมงานที่วัดก็บอกว่าเรามีเจตนาดีไม่ได้ลบหลู่คงไม่น่ามีอะไร ให้รีบหล่อประตูเป็นเหล็กแล้วก็ส่งโรงงานรีไซเคิลอะไรต่อไปเถอะ พี่เจ้าของร้านเป็นคนไม่คิดมากก็เออออไป

แต่ปรากฏยังไงไม่ทราบ เครื่องหลอมเหล็กของโรงงานวันนั้นเกิดมีปัญหาขึ้นมา ซ่อมยังไงก็ไม่หาย ช่างว่าต้องไปหาอะไหล่ในตัวเมือง ซึ่งก็ต้องรอวันรุ่งขึ้นถึงน่าจะซ่อมเสร็จ ให้รอก่อน ตอนนั้นก็เย็นมากแล้วใครจะไปทำอะไรได้ล่ะครับ ก็ต้องวางประตูนั่นไว้ที่เดิมต่อไปอีกวัน

ทีนี้แหละ คืนที่สองนี่แหละ หนักเลย เพราะนอกจากจะมีเสียง มีเงาคนเดินไปเดินมาแล้ว ยังมีคนได้ยินเสียงเปิดปิดประตูเมรุเอี๊ยดปัง เอี๊ยดปังด้วย และพี่เจ้าของร้านกับแฟนก็บอกว่าได้กลิ่นเหม็นเหมือนเนื้อไหม้ฟุ้งตลบเป็นพักๆ แกกลัวจนจะหนีออกจากบ้านตัวเอง แต่ก็ไม่กล้าลงมาเพราะเห็นเงาคนเดินไปมาในตัวบ้าน ชั้นล่าง

เช้าวันต่อมา คราวนี้พี่เจ้าของร้านไม่รออะไรแล้ว รีบบุกไปที่วัดนิมนต์พระเร่งด่วนแทบจะอุ้มกันมา มาทำพิธีสวดถอนที่บ้านพร้อมกับให้คนงานช่วยกันขนบานประตูเมรุขึ้นรถกลับไปคืนที่วัดโดยไม่ขอเงินคืนแต่อย่างใด หลังจากนั้นทุกอย่างก็ปกติ ทุกวันนี้ประตูเมรุเก่าบานนั้นก็ยังตั้งอยู่ข้างกำแพงวัดตรงที่จะสร้างเมรุใหม่นี่แหละครับ ใครอยากชมจะแวะเข้าไปดูก็ได้ แต่ไปต้องกลางวันนะครับเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน



ผีโรงละคร

ประจักษ์ ก้มลงมองหมายเลขที่นั่งในตั๋วชมละครเวทีของตัวเอง แสงไฟในโรงละครตอนนี้ยังคงเปิดสว่าง ส่งให้เห็นชื่อนายประจักษ์ตัวเลขแถวที่นั่งและหมายเลขเก้าอี้ได้อย่างชัดเจน

ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวเดินไปตามพื้นพรมหนานุ่ม ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดรอไว้จนฉ่ำ ประจักษ์สงสัยอยู่ว่า ละครเรื่องนี้ค่อนข้างจะดังในโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก แถมยังมีกระแสตอบรับที่ดี มีการโปรโมตทางรายการทีวี ออกรายการเล่าข่าวที่ดังที่สุดในประเทศ แต่เพราะอะไรรอบนี้ซึ่งเป็นรอบแรก คนดูถึงได้หร็อมแหร็มไม่ถึงครึ่งโรงแบบนี้ แต่ละคนนั่งห่างๆ กันไปคนละที่ละที่ ประจักษ์คิดในทางเอาใจช่วยว่า บางทีคนดูอาจจะยังไม่ทยอยเข้ามาก็ได้มั้ง แต่ในนาทีนั้นเองม่านของโรงละครก็ค่อยๆ เคลื่อนเปิดตัวออกในขณะที่ไฟในโรงค่อยๆ หรี่ลง มีเพียงดวงที่สาดส่องไปทางหน้าเวทีเท่านั้น ที่ค่อยๆ สว่างขึ้น

ประจักษ์รีบหาที่นั่งตัวเองจนเจอแล้วนั่งลงทันที อากาศในโรงละครที่เย็นมากอยู่แล้วดูจะเย็นลงไปอีกทันทีที่แสงไฟมืดลง เขารู้สึกได้ว่าในแถวที่นั่งของตัวเองเริ่มมีคนทยอยเข้ามานั่ง แต่ห่างออกไปข้างละ 2 ที่นั่ง ในขณะที่แถวอื่นๆ ก็เริ่มมีคนเข้ามาเพิ่ม น่าแปลกที่คนดูในรอบนี้ต่างเข้ามากันอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงใครพูดคุยกันเลยแม้แต่คนเดียว

ละครเริ่มขึ้นเมื่อเสียงดนตรีจากไวโอลินแหลมสูงเศร้าสร้อยดังกรีดอากาศแหวกความเงียบในโรงละครให้มีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง ตัวละครหญิงใส่ชุดเดรสแขนยาวขายาวเนื้อผ้ารุ่มร่าม ผมสีดำยาวถึงเข่า วิ่งออกมาจากด้านข้างของเวทีแล้วเริ่มเต้นระบำตามเสียงไวโอลินกรีดแทงเศร้าสร้อยนั้น ท่าทางเหมือนคนกำลังมีความทุกข์โศกอย่างร้ายแรง เต้นระบำไปสะอื้นไห้ไปพลางเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นเวที แวบหนึ่งที่นักแสดงหันหน้ามาทางคนดู ใบหน้าสีขาวจัดเหมือนทาสีริมฝีปากก็ขาวโพลนไปด้วย เห็นเพียงดวงตาสีดำด้านไร้แวว ประจักษ์ถึงกับสะดุ้งเฮือกหน้าชาขนลุกไปหมดทั้งตัว เขารู้สึกเหมือนแวบวินาทีนั้น นักแสดงหญิงคนนั้นจ้องตรงมาทางเขา ใบหน้านั้นคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

ท่าร่ายรำของเธอและเนื้อผ้าที่พลิ้วไปมานั้นราวกับนางพรายที่กำลังร่ายระบำอยู่ใต้น้ำ ประจักษ์จ้องมองอย่างละสายตาไม่ได้เหมือนถูกสาป ร่างนั้นเคลื่อนไหวไปมาบนพื้นด้วยฝีเท้าเบา นุ่มนวล ลื่นไหลเหมือนไม่ติดพื้น

สักครู่ท่วงทำนองเพลงเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นเร่งกระชั้นมากขึ้นท่วงทำนองโกรธเกรี้ยวดุดัน ตัวละครเต้นรัวฝีเท้าสลับกับกระทืบ กรีดร้องและหัวเราะเสียงดังกึกก้องโรงละครสลับกันไปมา ประจักษ์สะดุ้งและขนลุกทุกครั้งที่มีการกระทืบเท้าดังปัง บางท่วงท่าก็กราดสายตามองไปทั้งโรงละคร และชี้หน้าคนดูที่นั่งอยู่แถวหน้าสุด

ดนตรีดูเหมือนจะโหมกระหน่ำให้ดุดันและเกรี้ยวกราดโหดร้ายจนถึงที่สุด ตัวละครที่ดูราวปีศาจจากขุมนรกคืบคลานบิดเบี้ยวลงมาจากเวทีก่อนยืดตัวขึ้นวิ่งสุดฝีเท้าไปที่คนดูคนหนึ่งอีกฟากของโรงละคร ยืนชี้หน้าด้วยดวงตาดุดันและคว้าข้อมือคนคนนั้น ลากแขนให้เดินตามขึ้นมาบนเวที

ตอนนี้ประจักษ์เหงื่อแตกเต็มตัว นั่งหายใจไม่ทั่วท้อง อยากจะเดินออกไปจากที่นี่ แต่ก็เหมือนถูกสะกดไม่ให้ลุกไปไหน เขามองตามต่อไปจนคนดูคนนั้นเดินตามขึ้นไปบนเวทีที่ตอนนี้มีตะแลง แกงสำหรับแขวนคอคนถูกเลื่อนมาที่กึ่งกลางเวที

นักแสดงชุดดำลากคนดูคนนั้นไปที่ตะแลงแกง ดึงตัวขึ้นไปยืนที่หน้าบ่วงแขวน ไม่ดิ้นรนอะไรเมื่อนางละครเอาบ่วงนั้นคล้องคอเขา วินาทีถัดจากนั้น ดนตรีหยุดบรรเลง ความเงียบสงัดครอบคลุมพื้นที่ ร่างของชายคนนั้นถูกผลักให้ห้อยแขวน ขณะกำลังดิ้นทุรนทุราย ประจักษ์เห็นใบหน้านั้นถนัดขึ้น ให้ตายเหอะ ทั้งชุด ทั้งหน้าตา นั่นมันตัวเขาเอง!

ประจักษ์ตกตะลึง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ขนหัวลุก นี่มันบ้าอะไรกัน ไม่ใช่การแสดงแล้ว เขาอยากวิ่งออกไปแต่ก็ขยับไม่ได้ ทันใดนั้นตัวละครนางชุดดำวิ่งมาที่เขาแล้วยกมือชี้หน้า ดวงตาดำเหลือกกว้างบนใบหน้าสีขาว “มึง…มึง…มึง…” เสียงนั้นห้าวใหญ่เหมือนเสือคำราม

แล้วประจักษ์ก็สะดุ้ง สุดตัว ระลึกได้ในตอนนั้นเองว่าเธอคนนี้คือใคร

เมื่อหลายปีก่อน เขากับนางละครคนหนึ่งเคยคบหามีความสัมพันธ์กันเขาหลงเธอมาก แต่เมื่อเธอได้รับคัดเลือกให้ไปแสดงที่ต่างประเทศ เขาหวงจนเกิดน้อยใจ ทะเลาะเบาะแว้งที่หลังโรงละครแล้วพลั้งมือบีบคอเธอจนเสียชีวิต หลังจากนั้นประจักษ์อุ้มเธอขึ้นแขวนคอกับผ้าดำที่ใช้ทำฉากทั้งน้ำตา อำพรางศพว่าฆ่าตัวตาย

มือเย็นเฉียบรวมข้อมือเขาแล้วกระชากให้เดินตามขึ้นไปบนเวที ประจักษ์เดินตามอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเริ่มร้องโวยวายให้คนช่วย แต่ทุกคนก็นิ่งเงียบ จนกระทั่งเขาถูกนำเข้าแขวนคอ ใบหน้าสีขาวกับดวงตาดำกระด้างชะโงกหน้าเข้ามาจนติด “มึงยังจำไม่ได้อีกเหรอ กูไม่ได้ตายคนเดียว”

วินาทีที่ร่วงหล่นและเชือกรัดรอบลำคอนั้นเอง ประจักษ์จึงจำได้ว่า เขาทนความรู้สึกผิดไม่ไหวและแขวนคอตายตามเธอหลังจากนั้นไม่นาน การรับรู้สุดท้ายก่อนจะวูบดับ ประจักษ์เห็นคนในโรงละครทั้งโรงล้วนเป็นตัวเขาที่นั่งมองมาทางตะแลงแกงด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

ใบหน้าสีขาวแสยะยิ้มปากกว้างถึงหู “ทีนี้เราก็จะได้อยู่และเล่นละครด้วยกันไปอีกนานแสนนานเลยละค่ะที่รัก” เธอว่าพลางหัวเราะเสียงแหลม ยาวกึกก้องก่อนวิ่งลงไปชี้หน้าและคว้าประจักษ์คนต่อไป



ตาแมวส่องมรณะ 

ตีหนึ่งสี่สิบห้า แท็กซี่เคลื่อนตัวไปได้อย่างรวดเร็วเพราะถนนบริเวณนี้โล่ง เงียบ ตรงกันข้ามกับตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง

อันยานั่งชิดประตู เอนศีรษะพิงกระจกหน้า ต่างมองเหม่อออกไปข้างนอก เส้นประสีขาวที่ขีดเป็นแนวถนน เลื่อนผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็วจนมองเห็นเป็นเส้นสีขาวเส้นเดียว หญิงสาวนั่งนึกเรื่องอะไรเพลินไปเรื่อยจนลืมมองว่ารถแล่นใกล้ซอยเข้าอพาร์ตเมนต์เต็มที โดยที่ความเร็วยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย...เธอรีบขยับนั่งตัวตรง

"ซอยซ้ายมือนะคะ ที่มีป้ายโฆษณาสีเขียวๆ..."

พูดยังไม่ทันจบ รถก็แล่นผ่านซอยนั้นไปโดยที่ความเร็วไม่ได้ชะลอลงเลยแม้แต่น้อย อันยาหันไปจ้องคนขับรถอย่างตกใจ คนขับรถยังคงนั่งนิ่ง แต่พูดออกมาเบาๆ

"โทษที ลืม ขับเพลินไปหน่อย เดี๋ยวเข้าซอยข้างหน้าก็แล้วกันนะ มันมีทางเชื่อมกันได้"

รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าซอยถัดไปอย่างรวดเร็วโดยที่อันยาไม่ทันได้พูดอะไร ได้แต่พยายามปลอบใจตัวเองว่าคงไม่มีอะไร น่ากลัวอย่างที่คิด แต่ถึงพยายามคิดแบบนั้น ก็อดใจสั่นไม่ได้ ทางเข้าซอยนั้นมืดลงทุกที ไฟสาธารณะที่ตั้งเรียงรายห่างๆ กันก็พึ่งพาอะไร ไม่ได้ เพราะดับๆติดๆ เพิ่มความน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

อันยาใจเต้นแรงมองออกไปด้านข้าง ดูว่าแถวนี้มีอะไรที่เธอพอจะคุ้นตาบ้างไหม

ตอนนั้นเองเธอก็มองเห็นร่างร่างหนึ่งยืนนิ่งอยู่ข้างถนนด้านหน้า เลือดในตัวเธอเย็นเยียบขึ้นมากะทันหัน ร่างนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด เมื่อรถเคลื่อนตัวใกล้เข้าไปเรื่อยๆ หัวใจของอันยาแทบหยุดเต้น

หญิงสาวกำมือแน่น ตัวสั่นไปด้วยความกลัว เหงื่อตามไรผมไหลออกมาจนชุ่ม เธอพยายามที่จะละสายตาจากร่างนั้น แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้เธอทำตามที่ใจอยากไม่ได้

ร่างเด็กสาวในชุดนักเรียน ม.ปลาย ยืนจ้องเธอเขม็ง ดวงตาแดงก่ำ

เสื้อนักเรียนชุ่มเลือดที่ไหลเรื่อยไม่ยอมหยุด เป็นเส้นสีแดงลากลงมาจากหน้าผาก อาบใบหน้า ลำคอซีดขาวมีรอยถูกปาดลึกยาว

และเมื่อรถแล่นเข้าไปถึงตรงที่ร่างนั้นยืนรออยู่ อันยาก็ต้องหวีดร้องออกมาสุดเสียง

ใบหน้าอาบเลือดพุ่งเข้ามาแนบใบหน้าเข้ากับกระจกข้างที่หญิงสาวนั่งอยู่ และทุบประตูรถอย่างแรงถี่ยิบ ปากดำคล้ำขมุบขมิบอะไรบางอย่างไม่หยุด ทั้งที่เลือดสดๆ สีแดงฉานพรั่งพรูออกมาเป็นสาย กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่ว

เปิดประตู ช่วยด้วยย...เสียงนั้นดังขึ้นในหัวของเธอ

อันยาหวีดร้องสุดเสียง และพยายามกระเสือกกระสนไปที่ประตูรถอีกด้าน มือข้างหนึ่งคลำเปะปะจนพบที่เปิดประตูและดึงมันขึ้น เธอรีบโผตัวจะออกไปจากรถ

ทันใดนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกกระชากอย่างแรง หญิงสาวหันขวับหันไปทันที และก็พบกับภาพที่น่าสะพรึงกลัวที่เบาะคนขับ เด็กสาวในชุดนักเรียนคนนั้น เอื้อมตัวออกมาคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

"จะไปไหน" ร่างนั้นตะคอก  "เปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้ เปิดประตู"

ภาพจากช่องตาแมวในวันเกิดเหตุเคลื่อนมาซ้อนทับภาพตรงหน้าอย่างรวดเร็ว อันยาหวีดร้องยาวนานเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมดสติไป

ก่อนหน้านั้นราวหนึ่งอาทิตย์ ขณะอันยากำลังอ่านหนังสือสอบที่ห้องช่วงสายๆ เธอก็แว่วได้ยินเสียงตึงเหมือนมีใครทุบอะไรเบาๆ จึงสะดุ้งหลุดออกมาจากภวังค์ แต่เมื่อปิดเสียงเพลงแล้วตั้งใจฟัง กลับมีเพียงความเงียบเท่านั้น ไม่ได้มีเสียงแปลกปลอมใดๆ ทั้งสิ้น

อันยาคิดว่าตัวเองคงหูฝาด จึงครอบหูฟัง ฟังเพลงต่อไป

แต่สักพักหนึ่งก็ยินเสียงแบบเดิมอีก คราวนี้เธอไม่สนใจจะหยุดฟัง อันยาเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นอีกจนรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในหัวเต้นตุบ ตุบ ตามจังหวะดนตรี เธอหลับตาลงขยับหัวไปมาตามจังหวะ

เสียงเพลงคึกคักฟังแล้วชวนให้นึกถึงสถานบันเทิงยามราตรีที่เธอกับกลุ่มเพื่อนเคยพากันไปสังสรรค์กันเป็นครั้งคราว หญิงสาวชักเริ่มนึกสนุกถึงขนาดว่าอยากจะเอาไฟล์ออกไปเปิดกับเครื่องเสียงชุดใหญ่ให้เสียงกระหึ่มไปเลย

ขยับเนื้อขยับตัวให้สนุกสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อ บางทีได้ออกกำลังพอเหงื่อออกเธอคงกระปรี้กระเปร่าขึ้น

อันยาเอื้อมมือไปปิดเพลงเพื่อจะเอาการ์ดออกมาจากเครื่อง แต่เมื่อเสียงเพลงเงียบลง เสียงหวีดร้องอย่างโหยหวนน่าสยดสยองก็ดังผ่านความเงียบเข้ามาทันที เสียงนั้นแหลมดัง กรีดเข้าไปถึงโสตประสาทในหัวของเธอราวกับเจ้าของเสียงกำลังยืนอยู่ข้างๆ

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ปลายนิ้วก้อยตวัดเกี่ยว ไอโฟนตกลงกับพื้นอย่างแรงจนกระเด็นเข้าไปใต้เตียง

เธอผุดลุกขึ้นยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ มือเท้าเย็นเฉียบ ตาหันไปมองที่ประตูหน้าห้องที่มาของเสียง ชั่งใจอยู่ว่าจะเดินไปดูดีหรือไม่ แต่ยังไม่ทันจะได้ตัดสินใจทำอะไรลงไป ก็มีเสียงทุบประตูดังขึ้นพร้อมเสียงร้องของผู้หญิง

"ช่วยด้วยยยย...."เสียงนั้นคร่ำครวญ

“ช่วยด้วยยยย….” เสียงนั้นคร่ำครวญราวกับว่าเจ้าของเสียงยังคงมีความหวังที่จะรอดชีวิต จากอะไรบางอย่างที่กำลังต้องการชีวิตของหล่อนเดี๋ยวนี้ แม้ว่าความหวังนั้นจะริบหรี่เต็มที

“เปิดประตู…เปิดสิ…ช่วยด้วยยยย…”

เสียงร้องนั้นบีบรัดหัวใจอันยารุนแรงจนรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก หญิงสาวตั้งท่าจะวิ่งไปที่ประตู แต่ไปได้แค่สองสามก้าวเธอก็หยุดชะงัก ด้วยสัญชาตญาณพื้นฐานของมนุษย์ สัญชาตญาณที่ต้องการจะหลีกหนีจากสิ่งที่เป็นอันตราย…

เสียงทุบประตูดังขึ้นอีก คราวนี้กระแทกรุนแรงเหมือนคนถีบประตู อันยาตกใจทรุดตัวลงหมอบอัตโนมัติ แล้วก็มีเสียงหวีดร้องอู้อี้ออกจมูกเหมือนคนร้องถูกปิดปากไว้ดังตามมา

หญิงสาวต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักผัวเมียตีกันละมั้งเธอคิดแล้วก้าวเดินต่อไปอีกก้าว เดี๋ยวสิ เธอหยุด

ถ้าไม่ใช่ล่ะ ถ้าเป็นคนร้ายและมีอาวุธล่ะ ถ้ามันรู้ว่ามีคนอยู่ในนี้มันอาจจะทำร้ายเราด้วยก็ได้… หรือถ้าไม่ใช่…ด้วยความสับสนงุนงงและตกใจ อันยาคิดไพล่ไปถึงขนาดเรื่องผีสาง คิดกลับไปกลับมาจนในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็เป็นฝ่ายชนะเธอค่อยย่องเข้าไปที่ประตู แตะมือลงที่ลูกบิดแผ่วเบา จะเปิดออกไปหรือ เดี๋ยว ไม่ได้สิ อันตรายเกินไป

ประตูถูกกระแทกอย่างแรงอีกครั้ง เสียงต่อสู้กันข้างนอกยังดังต่อเนื่อง หญิงสาวขยับเข้าชิดประตูแล้วแนบตาเข้ากับช่องตาแมวช้าๆ ด้วยใจที่เต้นรัวเร็วราวกับจะหลุดออกมานอกอก มือเท้าเย็นเฉียบมีเหงื่อออกชุ่ม กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

เด็กสาวในชุดนักเรียนขาวกระโปรงลายสกอตถูกปิดปาก ดวงตาเหลือกลานขณะที่คนร้ายใช้มีดจ้วงแทงอย่างโหดเหี้ยมที่ลำตัวอย่างไม่ยั้งจนเลือดสาดกระจายทั่วบริเวณ อันยากลั้นหายใจ ค่อยๆย่องถอยหลังห่างมาจากประตู ตัวสั่นปากสั่นยังได้ยินเสียงหายใจดังเฮือกๆ ก่อนเสียงฝีเท้าปริศนาจะวิ่งจากไป

ตำรวจและผู้เกี่ยวข้องมากันเต็มบริเวณหลังจากนั้นทั้งวัน อันยาได้แต่ปิดไฟเก็บตัวนิ่งเงียบอยู่ในห้อง ใครถามก็อ้างว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรเพราะใส่หูฟัง ข่าวเด็กสาวถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมกลายเป็นข่าวดังและฉายทางโทรทัศน์บ่อยครั้ง

หลังจากนั้นทุกครั้งที่เห็นข่าวอันยานึกสะท้อนสะท้านใจขึ้นมาทันที นึกเห็นภาพเด็กสาวเคราะห์ร้ายที่วิ่งเคาะประตูขอความช่วยเหลือตลอดทางเดินยาวเหยียดของตึก เธอคงหวังว่าจะมีใครเปิดประตูออกมาช่วยเธอบ้าง แต่ในตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลย และคนคนเดียวที่อยู่ในห้องตอนที่เธอยังหายใจอยู่แต่ไม่ยอมเปิดออกมาช่วยก็คือตัวเธอนั่นเอง

จริงๆ แล้วถ้าตอนนั้นเราเอะใจสักนิด เดินออกมาเปิดประตูตอนที่คนร้ายยังตามมาไม่ถึง เราอาจจะช่วยเธอเข้ามาหลบในห้องได้ แล้วตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คงยังไม่ตาย อันยาคิด

แต่ดูเหมือนว่าอันยาจะไม่ได้คิดอย่างงั้นคนเดียว เพราะหลังจากนั้นเธอมักรู้สึกว่ามีอะไรติดตามเธอมาอยู่เสมอ เพื่อนๆ พยายามปลอบใจว่าเธอคงคิดมากไปเองเพราะความรู้สึกผิด แต่อันยารู้ดีว่าไม่ใช่แค่คิดไปเองแน่

ร่างที่ตามมานั้น บางทีก็เห็นเป็นรูปร่างคล้ายเด็กสาวใส่ชุดนักเรียนกระโปรงลายสกอตเขียว บางทีก็เห็นรองเท้านักเรียนสีดำมันขลับวางอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง แต่พอดูดีๆ อีกทีมันก็หายไปเฉยๆ

อันยาไม่อาจอยู่ห้องคนเดียวได้ เธอต้องขอร้องให้เพื่อนสนิทมาช่วยอยู่เป็นเพื่อนให้หายกลัว และพักหลังก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่งมีวันนี้นี่แหละที่เพื่อนมีธุระเธอเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับมาห้องคนเดียว และก็เจอเรื่องสยองโหดอีกจนได้

โชคดีที่แท็กซี่เป็นคนใจดี เลยช่วยพาอันยา ส่งร.พ.หลังจากร้องกรี๊ดๆ แล้วก็สลบไปเองเฉยๆ คืนนั้นเด็กสาวไม่กล้ากลับห้อง เธอรอจนเช้า และชวนเพื่อนไปทำบุญถวายสังฆทานให้กับวิญญาณ เด็กสาวที่ถูกฆ่าตายคนนั้น รวมทั้งกล่าวขออโหสิกรรมด้วย

หลังจากได้ทำบุญแล้ว อันยาสบายใจขึ้นมาก ดูเหมือนร่างเงาแปลกๆ นั้นก็จะหายไปด้วย หญิงสาวสบายใจจนกล้ากลับไปนอนห้องตัวเองโดยที่ไม่รบกวนเพื่อนให้ไปนอนเป็นเพื่อนอีก

อันยาถอนหายใจโล่งอก เมื่อเห็นพี่แม่บ้านเข้าลิฟต์มาพร้อมกัน เธอยิ้มให้ ปกติแล้วอันยาไม่ค่อยชอบขึ้นลิฟต์คนเดียว เพราะค่อนข้างกลัวลิฟต์ มีคนมาด้วยก็ค่อยโอเคหน่อย

ลิฟต์เลื่อนจากชั้นหนึ่งไปจนถึงชั้นเก้า แล้วก็กระตุกสองสามครั้งก่อนหยุดนิ่ง ไฟในลิฟต์ดับวูบลง อันยาใจหายวาบ ลิฟต์ค้างแน่ๆ เธอคิด แต่ก็ยังดีพี่แม่บ้านคนนี้ปกติซ่อมลิฟต์ค้างบ่อยๆ

แต่น่าแปลกที่ตอนนี้เธอกลับยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ในลิฟต์เย็นเยือกขึ้นมาเฉยๆ อันยาเริ่มใจสั่น

“พี่คะ เปิดประตูหน่อยค่ะ”

ไฟในลิฟต์เริ่มติดๆ ดับๆ อันยาขยับจะเดินไปที่ประตูลิฟต์ แต่เท้าเหมือนย่ำลงไปบนอะไรสักอย่างเหนียวๆ เมื่อก้มลงดูก็เห็นของเหลวสีแดงคล้ำข้นหนืด ไหลนองออกมาจากพื้นใต้เท้าคนที่ยืนข้างๆ อันยากลัวจนน้ำตาคลอเมื่อหางตาเห็นว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่แม่บ้าน ใส่รองเท้านักเรียนสีดำมันขลับ ถุงเท้าชุ่มเลือดจนแดงฉาน และเห็นชายกระโปรงลายสกอตคลุมเข่า

“ทีมึงยังไม่เปิดให้กูเลย?” กระซิบนั้นแหบพร่า ก่อนที่โลกใต้ฝ่าเท้าของอันยาจะเหมือนวับหายไปเฉยๆ และตัวเธอร่วงหล่นสู่ความมืดดำไปพร้อมกับตัวลิฟต์


จาก หลอน ข่าวสดออนไลน์
บันทึกการเข้า
ใบบุญ
สุขใจ๊ สุขใจ
นักโพสท์ระดับ 12
*

คะแนนความดี: +0/-0
ออฟไลน์ ออฟไลน์

Thailand Thailand

กระทู้: 2303


ระบบปฏิบัติการ:
Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
เวบเบราเซอร์:
Mozilla รองรับ Mozilla รองรับ


ดูรายละเอียด
« ตอบ #38 เมื่อ: 05 ธันวาคม 2560 10:35:47 »



เช็งเม้งขนหัวลุก

เมื่อประมาณปี พ.ศ.2522 ตอนนั้นเพิ่งปิดเทอมใหญ่ รอขึ้นชั้นมัธยมหนึ่ง ผมรู้สึกตัวเองโตมาก เมื่อถึงเทศกาลเช็งเม้งผมจึงไม่อยากไปร่วมด้วย ผมมองว่าเป็นเรื่องโบราณ ร้อนก็ร้อน อะไรๆ ที่ผู้ใหญ่ทำในวัยนั้นของเด็กอย่างผมจะมองว่าล้าสมัย น่าเบื่อไปเสียหมด ผมมักต่อต้านแอนตี้โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว แต่ว่าพ่อผมดุมาก เจอบทลงโทษของพ่อ อาจจะถูกตัดเงินประจำสัปดาห์ไปเป็นเดือนๆ เหมือนพี่ชายคนโตของผมที่แอบไปดูดกัญชาแล้วพ่อทราบ เจอบทลงโทษหนึ่งเดือนเต็ม ต้องกินแต่ข้าวบ้านทุกมื้อ กินแต่ข้าวของที่มีแต่ในบ้าน ห้ามแม่หรือใครแอบให้เงิน หากรู้เจอเพิ่มอีกสิบเท่า พ่อทำจริงมาแล้ว ทุกคนจึงเกรงกลัวพ่อมาก

ผมไปเช็งเม้งปีนั้นอย่างต่อต้าน ขึ้นรถก็โอ้เอ้ นั่งในรถก็ฟัง ซาวด์อเบาต์ที่ยุคนั้นกำลังฮิต พอเบื่อก็เอาเกมกดขึ้นมาเล่น เมื่อไปถึงสุสาน มักจะมีพวกโต๊ะข้าวต้มจับเกี้ยมที่พ่อมักเลี้ยงจัดคนมาด้วย เพราะคนที่มาไม่เพียงมีแต่ญาติ แต่พ่อจัดรถบัสขนาดใหญ่ไปอีกสี่คัน จึงมีทั้งเพื่อน ญาติและใครก็ไม่รู้มาด้วย ทุกสุสานที่ไปจะมีการโยนเงินแจกทานอีก อาหารก็มีกิน ขนม แถมของชำร่วยที่แจกทุกสุสานอีก เทศกาลเช็งเม้งวันเดียวพ่อจะไปทุกสุสาน ทั้งอากงอาม่า อาแปะที่ตายไปแล้วและญาติคนอื่นๆ บางปีตอนเด็กไปกันถึงสิบแห่งก็มี ไปกันจนเหนื่อยเลย เหนื่อยขึ้นลงรถนี่แหละ ผมมักประชดให้แม่ได้ยิน

เช็งเม้งที่ชลบุรี เมืองที่มีฮวงซุ้ยเยอะมาก ปีนั้นไปถึงที่แรก ผมขี้เกียจจำหรอกว่าหลุมของญาติคนไหน พอลงผมก็เดินหลบไปนั่งในโถงศาลาซึ่งก็แปลกดี อากาศร้อนมากแต่โถงศาลาพวกนี้จะเย็นสบายอย่างที่สุด พอเห็นคนเดินเสิร์ฟน้ำเย็นก็กวักมือเรียกให้นำมาเสิร์ฟ แม่เห็นเข้าก็เดินมาว่าผม "ไปกวักมือเรียกพี่เขาแบบนี้ได้ไง ไม่มีมารยาท"

ผมทำท่ารำคาญแล้วลุกหนีไป จะอะไรกันนักกันหนาก็แค่เสิร์ฟน้ำ ผมเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบรินเอง ดื่มอึกๆ ก่อนจะหนีไปยังอีกศาลาใกล้กัน ดึงเก้าอี้เหล็กพับกางออกแล้วนั่ง เปิดเพลงใน ซาวด์อเบาต์ฟังต่อ

จนมีการตะโกนเรียกให้ขึ้นรถ ผมไม่ได้ยินหรอกแต่รู้เข้าใจจากการเดินของคนอื่นๆ ไปขึ้นรถ ผมไม่ได้เดินไปไหว้ฮวงซุ้ย คิดแล้วก็ชักเกรง พ่อไม่เห็น กลับบ้านอาจจะเจอพ่อคิดบัญชี แต่ก็ไม่แน่ พ่อมัวแต่ยุ่งกับคนมากมาย แม่ก็อาจจะแก้ตัวแทนให้ ผมเลยเดินไปขึ้นรถคันเก่าต่อ อ้อ ผมนั่งแยกมาจากครอบครัว ขี้เกียจขึ้นไปปนกับบรรดาญาติขี้โม้ทั้งหลาย นานๆ เจอทีชอบอวดโม้ลูกตัวเองเก่งนั่นเก่งนี่ ผมรำคาญมาก

รถเลี้ยวออกวิ่งบนถนนใหญ่ อึดใจก็เลี้ยวเข้าสุสานอีก พอถึงผมก็ลงเดินไปโถงศาลาที่สุสานไหนก็มีเหมือนๆ กันหมด น้ำก็มาอีก หนนี้มีตั้งโต๊ะจีนแล้ว น่าจะเที่ยงมีการเลี้ยงอาหารกัน คงใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ ปีนี้มาถึงช้าสุสานเดียวแล้วก็กินมื้อเที่ยงเลย หรือว่าพ่อวางโปรแกรมไว้แบบนี้ ผมก็คิดไปเรื่อยๆ แล้วก็เดินไปบริเวณที่เป็นโรงครัวทำอาหาร สั่งพนักงานจัดให้ผมชุดหนึ่ง ผมจะกินตรงนี้ พนักงานมองหน้าบอกทำให้ไม่ได้ ผมย้อนไป พ่อผมเป็นเจ้าภาพนะ

มีผู้ชายอีกคนมาถามว่ามีอะไร พอเขาเห็นท่าทางผม คนนี้คงมีอำนาจตัดสินใจ จึงสั่งเด็กจัดอาหารให้ผมชุดหนึ่ง ผมบอกเอาแค่ข้าวผัดและจานปลาสักตัวพร้อมน้ำอัดลมก็พอ อย่างอื่นขี้เกียจกิน ผมว่าไปแล้วนั่งรอที่โต๊ะรอเสิร์ฟ

ลมเย็นนะตอนนั้น เย็นจนไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน เมื่อตื่นขึ้นมาผมตกใจมาก รอบตัวเงียบเชียบไม่มีเสียงใดๆ เลย แม้จะสว่างจ้าแต่ผู้คนหายไปหมด นี่ผมเผลอหลับแล้วรถออกไปแล้วหรือ ทำไมพวกพนักงานเสิร์ฟไม่ปลุกผม หรือว่าเขาไม่พอใจจนต้องกลั่นแกล้งกันขนาดนี้

ผมคิดแต่ไม่มีเวลาโมโหใครจะต้องหาทางออกให้ได้ กำลังเหลียวขวาแลซ้ายอยู่ ก็ได้ยินเสียงโครมดังมาก คล้ายวัตถุอะไรสองอย่างชนกันกระแทกกัน เมื่อหันไปหาก็เจอเข้ากับภาพรถกระบะชนกับรถยนต์ สภาพบู้บี้เหมือนขยำเข้าหากัน ไม่นานก็มีคนในรถทั้งสองคันเดินเขย่งบ้าง คลานบ้างตรงเข้าหาผมพร้อมกันถึงสี่คน ผมทั้งตกใจกลัวและทำอะไรไม่ถูก เพราะทั้งสี่มีเลือดท่วมตัว เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง บางคนก็ไม่มีแขน บางคนก็ไม่มีขา ไม่ต้องพูดถึงแผลเหวอะหวะตามตัว ที่ตกใจสุดขีดก็คือจู่ๆ ก็มีมือมาดึงผมให้หันจากด้านหลัง แม้จะไม่แรงเหมือนกระชากแต่ก็แรงพอให้เกือบหงายหลัง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือด แล้วเขาก็พูดว่า "ช่วยต่อหัวให้ผมด้วย" พูดจบก็ดึงหัวตัวเองออกให้ผมเห็นคอที่ขาดออกจากศีรษะพร้อมกับเลือดที่ฉีดพุ่งขึ้นฟ้าอย่างแรง

ผมตกใจวิ่งหนีไม่คิดชีวิต ออกวิ่ง ยิ่งวิ่งก็เหมือนยิ่งไกล ประตูทางเข้าสุสานที่เห็นลิบๆ แต่วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ถึงเสียที สุดท้ายก็ล้มลงหมดสติ

ฟื้นขึ้นมาด้วยเสียงเรียกของแม่ "ลุกๆ รถจะออกแล้ว"

ผมมองรอบตัวอย่างงุนงง พนักงานเสิร์ฟพูดขึ้น "ขอโทษด้วยพี่ ผมไม่กล้าเรียกพี่ เห็นหลับ แต่ผมใส่ถุงให้แล้ว พี่ไปกินบนรถได้"

กลับบ้านเล่าให้แม่ฟัง แม่ไปสืบทราบจนได้ความว่า มีรถชนกันสองคันหน้าสุสาน ก่อนหน้าครอบครัวผมจะมาเช็งเม้งไม่กี่วันและตายกันหมดทุกคน!



ฝันมรณะ

ผมมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อต่าย เขามีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งที่เจ้าตัวเองก็เพิ่งรู้เมื่อตอนอายุสิบปี นั่นก็คือ เมื่อต่ายฝันเห็นใครได้รับอุบัติเหตุหรือเสียชีวิต คนคนนั้นก็จะเป็นไปตามฝัน แต่ต้องฝันตอนเช้ามืดก่อนฟ้าสว่างด้วยนะ

แต่ก็ใช่ว่าจะฝันเห็นเป็นประจำๆ ต่ายบอก นานๆ จะฝันถึงทีหนึ่ง บางครั้งก็ฝันเห็นเป็นคนไม่รู้จัก แต่เมื่อดูข่าวหรืออ่านหนังสือพิมพ์ ชื่อหรือภาพใบหน้าคนคนนั้นก็จะเป็นที่เคยเห็นในฝัน เจ้าตัวบอกว่าความสามารถพิเศษนี้ไม่ได้ทำให้เขามีความสุขหรือภูมิใจเลย

ผมเคยถามเขาว่าหากฝันแล้วบอกเจ้าตัวให้รู้ตัวก่อนจะได้หรือไม่ ต่ายตอบว่าหากบอกให้เจ้าตัวรู้ เขาเองนั่นแหละที่จะต้องมีเคราะห์อย่างใดอย่างหนึ่งแทน ซึ่งไม่ได้เบาเลย ที่เขาทราบเพราะบอกเพื่อนบ้านให้ระวังตัวเรื่องข้ามถนน ปรากฏว่าเพื่อนบ้านข้ามถนนแล้วถูกรถชน เขาเองก็ถูกรถชนในเวลาต่อมา หรือเขาเคยฝันเห็นพ่อตายเพราะรถโดยสารที่พ่อใช้เดินทางพลิกคว่ำ เขาไปบอกพ่อ ปรากฏว่าพ่อพยายามเลี่ยงการเดินทางด้วยรถ หันไปใช้เครื่องบินแทน แต่สุดท้ายรถสองแถวที่พ่อแค่นั่งช่วงสั้นๆ สี่ร้อยเมตรก็พลิกคว่ำเพราะถูกรถสิบล้อเบรกแตกชนจนพ่อเสียชีวิต แล้วเขาเองก็สูญเสียแขนซ้ายไปข้างหนึ่งจากเครื่องจักรไป

ครั้งหนึ่งที่เขาบอกว่าทุกข์อย่างมากก็คือฝันเห็นยายตัวเองลื่นล้มในห้องน้ำ ต่ายใช้วิธีล้างห้องน้ำทุกวันไม่ให้ห้องน้ำลื่น ใช้น้ำยากันลื่นขัดทาพื้นห้องน้ำทุกสัปดาห์(ปกติยาพวกนี้ทาทุก 6 เดือน) แต่จนแล้วจนรอดยายก็ลื่นในห้องน้ำศีรษะกระแทกอ่างล้างหน้าจนเสียชีวิตจนได้

ต่ายจึงไม่คิดจะมีแฟนหรือคบหาเพื่อนคนไหนสนิทสนมเป็นพิเศษ ต่ายไม่ต้องการเสียใจหากคนใกล้ชิดต้องมาพรากจาก แต่แล้ววันหนึ่งต่ายก็ฝันเห็นแม่ตัวเองเสียชีวิตบนเตียงโรงพยาบาล มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เมื่อตื่นขึ้นมาต่ายทุกข์ใจมาก

ทว่าในชีวิตที่แม่กำลังดำเนินอยู่แม่แข็งแรงมาก ร้อยวันพันปีแม่ไม่เคยป่วยเลย อย่างมากก็แค่เป็นหวัดนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็หายอย่างรวดเร็ว แน่นอนต่ายไม่บอกแม่ พยายามนึกหาวิธีป้องกันหรือผ่อนหนักเป็นเบา แม้แต่หากต่ายจะต้องสูญเสียอวัยวะส่วนใดไป ต่ายก็ยินยอม แต่ต่ายก็ไม่อยากให้แม่รู้เรื่อง ความสามารถพิเศษนี้แม่เองก็รู้ดี แม่เคยถามต่ายหลายหนว่าฝันเห็นใครตายบ้างไหม ต่ายก็ได้แต่โกหกไปว่าหลายปีแล้วที่ไม่เคยฝันเห็นเลย แม้ในความจริงเขาจะฝันเห็นเป็นประจำ แต่นั่นก็คนที่ไม่รู้จัก มาอ่านพบหรือทราบจากข่าวออนไลน์หรือเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊ก

ต่ายคุยกับแม่เสมอ หากแม่ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเขาก็จะพยายามหาข้อมูลว่าจังหวัดนั้นมีโรคใดกำลังระบาด ต่ายมักจะพูดอ้อมๆ อย่าไปในที่ชุมชนหรือโรงพยาบาล แม่ก็ยิ้มถามว่ามีอะไรหรือ เขาก็จะตอบว่าได้ยินข่าวมาว่าที่นั่นที่นี่มีการระบาดของโรค ก็แค่ให้แม่ระวังไว้

อยู่มาวันหนึ่งแม่เกิดท้องเสีย หลายชั่วโมงเข้าแม่เริ่มไม่ไหว แม่จะไปโรงพยาบาล ต่ายห้ามไว้ บอกว่ากินยาเดี๋ยวก็หาย แล้วก็ไปซื้อยาที่เภสัชกรใกล้บ้าน

แม่กินยาแล้วก็นอนพัก แต่อาการถ่ายท้องกลับมาอีก แม่ถ่ายท้องจนหมดแรง ต่ายชงผงเกลือแร่ให้แม่กิน แต่กินไปไม่กี่จิบแม่ก็หมดสติ

ต่ายตกใจมาก เขาไม่สามารถรั้งแม่ไว้ได้แล้ว รีบพาแม่ไปโรงพยาบาล เมื่อถึงมือหมอ หมอบอกว่าแม่ขาดน้ำอย่างรุนแรง ทั้งยังตำหนิที่ไม่พามาแต่แรก

ต่ายขอโทษแม่ในใจ แล้วเตรียมตัวกลับบ้านเพื่อมาเฝ้าแม่ ระหว่างขับรถยังไม่ถึงบ้าน พยาบาลก็โทร.มาบอกว่าให้รีบมาโรงพยาบาล แม่ทรุดหนัก ต่ายตกใจมาก ก่อนจะกลับบ้านแม่ดีขึ้นมาก แม่ยังคุยและยิ้มกับต่ายอยู่เลย

ทว่าเมื่อไปถึงโรงพยาบาล แม่ก็เข้าห้องไอซียูแล้ว หมอบอกเจาะเลือดไปตรวจเพรา แม่มีอาการชัก เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ผลเลือดออกมาว่าแม่ติดเชื้อในกระแสเลือด หมอบอกให้ต่ายใจเย็นๆ หมอจะรักษาแม่อย่างดีที่สุด

คืนนั้นที่ม่อยหลับไปตอนเช้ามืด ต่ายฝันเกี่ยวกับตัวเองที่เขาไม่สบายใจเลย ทว่าเมื่อนั่งคิดดูแล้วกลับดีใจ

แม่ยังมีสติ ต่ายเข้าห้องไอซียูไปบอกแม่ว่า ต่ายฝันเห็นแม่ป่วยหนัก ต่ายไม่อยากจะบอกแม่เลย แต่ตอนนี้ขอบอก เพราะเขาฝันว่าตัวเองได้บอกแม่แล้วแม่ก็หายป่วย

แม่มีสีหน้าที่แปลกใจ เพราะต่ายไม่เคยฝันทำนองนี้ แต่แม่ก็ยิ้มให้เขา

แม่มีอาการที่ดีขึ้นตามลำดับ สุดท้ายแม่ก็หายป่วยและออกจากโรงพยาบาลได้ ต่ายดีใจมาก แม่ก็ดีใจ แล้วแม่ก็ถามถึงความฝันนั้นพร้อมทั้งบอกว่าทำไมมาบอกแม่

ต่ายบอก "ผมอาจจะไม่ต้องเป็นอย่างนั้นแล้วแม่"

"หมายถึงต่ายจะไม่ฝันแล้วเป็นจริงใช่ไหม"

"ทำนองนั้นแม่"

ต่ายเล่าให้ผมฟังทั้งหมดนี้ แล้วเขาก็พูดว่า "ผมฝันว่าตัวเองตายเพราะบอกแม่ นี่ผมมาบอกคุณไว้ ผมคงจะตายแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าวันไหน"

ทุกวันนี้ต่ายเสียชีวิตไปแล้ว ผมเล่าให้คุณฟัง เพราะผมก็ค้นพบว่าตัวเองฝันเห็นใครเสียชีวิตหรือได้รับอุบัติเหตุแล้วก็เป็นจริงตามฝันเหมือนกัน วันนี้ผมฝันว่าผมจะตาย จึงเล่าให้คุณฟัง"


 หลอน
 นทธี ศศิวิมล
บันทึกการเข้า
คำค้น:
หน้า:  1 [2]   ขึ้นบน
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  


คุณ ไม่สามารถ ตั้งกระทู้ได้
คุณ ไม่สามารถ ตอบกระทู้ได้
คุณ ไม่สามารถ แนบไฟล์ได้
คุณ ไม่สามารถ แก้ไขข้อความได้
BBCode เปิดใช้งาน
Smilies เปิดใช้งาน
[img] เปิดใช้งาน
HTML เปิดใช้งาน

Powered by MySQL Powered by PHP
Bookmark and Share

www.SookJai.com Created By Mckaforce | Sookjai.com Sitemap | CopyRight All Rights Reserved
Mckaforce Group | Sookjai Group
Best viewed with IE 7.0 , Chrome , Opera , Firefox 3.5
Compatible All OS , Resolution 1024 x 768 Or Higher
Valid XHTML 1.0! Valid CSS!
หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 3.339 วินาที กับ 33 คำสั่ง

Google visited last this page 25 กุมภาพันธ์ 2567 12:18:28